Τετάρτη 31 Δεκεμβρίου 2014

I wonder

In the beginning there were beginnings.
Guess what will there be at the end.

Παρασκευή 19 Δεκεμβρίου 2014

DO NOT TOUCH MY FOOD, BITCH!

Ξυπνάς πρωί, χαίρεσαι που η μάνα σου έκαμε λουβί μετά που 1μιση μήνα που της το ζητάς (τζαι ενόμιζεν ότι θέλεις φρέσκο το οποίο φυλάει για άμα έρτει η κόρη της), τζαι λαλείς εν πειράζει, εν θα φάω καλό πρόγευμα αλλά έννα ετοιμάσω το φαΐ που θέλω για το μεσημέρι.
Βράζεις φαγόπυρο, σμίγεις το με το λουβί σε ένα τ/άπερ για να τα ζεστάνεις στο μικροκυμάτων. Κόφκεις την πιπεριά σου, το κρεμμύδι σου, τη φέτα σου, βάλλεις τα σε άλλο τάπερ για να μπουν ψυγείο. Κάμνεις το ντρέσινγκ σου σε βαζάκι, σακουλιάζεις τα τζαι πάεις γραφείο.
Τζαι σαλαβατάς τζαι ανυπομονείς να έρτει η ώρα να φάεις.

Τζαι έρκεται η ώρα η ευλοημένη τζαι παέις να φάεις. Αννοίεις το ψυγείο τζαι το τάπερ μετα λαχανικά και τη φέτα εν εξαφανισμένο.
Θωρείς δίπλα που το νεροχύτη το τάπερ σου πλυμμένο.

Ατιλαμβάνεσαι.

Πιάνεις την μαστόρισσα που ξέρεις ότι εν μαζί με την κοπέλλα που εκαθάριζε τζαι ζητάς να της μιλήσεις. Τζαι λαλεί σου πε μου εμένα.

Τζαι λαλώ της τα. Τζαι λαλώ της αν έξερα το τηλέφωνο της εν ήταν να σε πιάσω εσένα. Θέλω να ακούσει. Τζαι λαλεί μου εν δαμέ τζαι ακούει.
Τζαι δικαιολογείται ότι "άνοιξα το τάπερ (το αεροστεγώς κλειστό) τζαι εβρωμούσεν τζι επέταξα τα". Τζαι ζώνουν με οι δαιμόνοι παραπάνω. Τζαι λαλώ της θέλω να πάει να αγοράσει πιπεριά τζαι κρεμύδι (ευτυχώς φέτα έβαλα έξτρα σε άλλο τάπερ) τζαι να έρτει να μου τα φέρει να φάω το φαΐ μου. Τζαι λαλεί μου οκ, έννα σου τα φέρω εγώ τωρά που θα έρτω.

Τζαι φερνει μου τα, τζαι κάμνω το φαΐ μου, τζαι τρώω. Τζαι επιστρέφω στη δουλειά μου. Τζαι θωρώ την τζι έρκεται ΜΑΖΙ με το κοπελλούι της.
Τζαι ήρτεν μόνο τζαι μόνο για να μου ζητήσει τα ρέστα!!!

Ήρτεν να μου πει ότι εν ήταν σωστό να φωνάζω της μαστόρισσας στο τηλέφωνο. Λαλώ της εν εκατάλαβες. Εζήτησα να σου μιλήσω επειδή εν είχα το δικό σου το τηλέφωνο, τζαι είπε μου να της πω. Αν είχα το δικό σου ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ ότι έννα σου φώναζα εσένα.

Ύστερα είπε μου ότι εν δέχεται να της φωνάζει κανένας, γιατί ούτε ο άντρας της εν της φωνάζει. (Αλλά φοάται να του πει πράματα που κάμνει. Χμμμ...) Τζαι λαλώ της εν με κόφτει, εμένα τούτος εν ο τρόπος μου άμα αντιμετωπίζω μια παράλογη περίπτωση.

Ύστερα είπε μου ότι εν έπαθα τίποτε, εν έμεινα νηστιτζή που εν έφαα ένα κρεμμύδι τζαι ένα καρότο. Τζαι είπα της κατ'αρχήν τόσο πολλά είδες τι επέταξες τζι εκατάλαβες τι μυρωδιά έπρεπε να ε΄χει το πράμα που επέταξες, που πρέπει να σου πω ότι εν πιπεριά που ήταν, τζαι όι καρότο, τζαι πως Ό.ΤΙ τζι αν ήταν εν είχε δικαίωμα να το πετάξει.

Τζαι λαλεί μου αν δεν έθελες να το πετάξω ας έρκεσουν να θωρείς τι κάμνω.
Λαλώ της πραγματικά εν πάμε καλά, αν δεν ήταν της μαστόρισσας που ήταν τζειαμέ, τζαι δεν ήταν δικό σου, έπρεπε να ρωτήσεις πριν αποφασίσεις μόνη σου να μου πετάξεις το φαΐ μου!

Τζαι επιμένει ότι κάμνω θέμα για ένα κρεμμύδι τζαι ένα καρότο. Τζαι παίρνω τα παραπάνω τζαι λαλώ της είπα σου εν πιπεριά, τζαι πραγματικά εν πρόκειται να συζητήσω άλλο το παράλογο, που ήρτες να μου ζητήσεις να ρέστα που μου επέταξες το δικό μου το φαΐ τζαι εθύμωσα.

Τζαι λαλεί μου αν θέλω να φωνάζω να φκω έξω να φωνάζω. Τζαι λαλώ της έφκα έξω να σου φωνάξω έξω.

Τζαι λαλεί μου εσύ νομίζεις ότι είσαι κυρία αλλά φωνάζεις για ένα καρότο κι ένα κρεμμύδι. Τζαι ξαναλαλώ της εν το φαΐ μου τζαι εν πιπεριά τζαι όπως θέλω αντιδρώ. Τζαι το ότι βρωμεί το κρεμμύδι έννεν δικαιολογία, εν κρεμμύδι, τα κρεμμύδια βρωμούν. Τούτη εν η δουλειά τους. Αν είχες μια λογική διακιολογία θα το καταλάβαινα γιατί εξανασυνέβηκε. Αλλά δεν έχει λογική και δεν φτάνει που δεν έχει λογική ήρτες να μου κάμεις παρατήρηση που εθύμωσα και το έδειξα φωνάζοντας.

Τζαι μετά είπε ότι δεν θα ξαναέρτει στο γραφείο να καθαρίσει, και θα πηαίνει να καθαρίζει μόνο το σπίτι της μαστόρισσας. Και είπα της καλά, τιμωρείς την μαστόρισσα επειδή επέταξες μου το φαΐ μου και θυμώνω; Και εξαναείπε το ίδιο πράμα και έφυε.

Fin.

Τετάρτη 17 Δεκεμβρίου 2014

Πώς να περάσετε τις διακοπές σας ή Χριστούγεννα στην κουζίνα ή κάτι τέτοιο.

Μπαίνουμε στο Χριστουγεννιάτικο μουντ και νομίζω τα σπίτια ξεκινούν να μυρίζουν κουραμπιέδες, μελομακάρονα, Christmas cakes, μεθυσμένες συνταγές, και άλλα καλούδια.

Κι επειδή όπως κάθε χρόνο έτσι και φέτος θα μπω στη διαδικασία να κουραστώ στην άδειά μου, μαγειρεύοντας, ορίστε μερικές ιδέες αν θέλετε να γινετε κι εσείς δημιουργικοί, να χαρίσετε ένα δώρο από τα χεράκια σας, και να ζεστάνετε το σπίτι σας με γιορτινά αρώματα.

Ξεκινώ με τη συνταγή για orangettes. Μην σας απογοητεύει το αποτέλεσμα στη φωτογραφία, βρήκα ότι έφταιγε πολύ η σοκολάτα που είχα χρησιμοποιήσει τότε. Τις επόμενες φορές που επανέλαβα τη συνταγή ήταν μια χαρά η όψη.
Αν θέλετε μπορώ να σας συστήσω μάρκα ή κατάστημα για να αγοράσετε τη σοκολάτα σας.
Δοκιμάζετε μετά το δέυτερο ξεπίκρισμα τις πορτοκαλόφλουδες για να ξέρετε πώς εξελίσσεται η κατάσταση. Πρέπει να νιώθεις λίγο ξινό, λίγο πικρό το πορτοκάλι, και όταν το βάλεις και στο σιρόπι το πικρό σχεδόν να εξαφανίζεται.
Άσε να στεγώσουν στη σχάρα και να στραγγίξουν overnight και βούτα στη σοκολάτα την επόμενη μέρα.
Προτίμησε να τα καλύψεις ολόκληρα, παρά να αφήσεις την άκρη χωρίς επικάλυψη σοκολάτας, εκτός αν θα καταναλωθούν εντός μερικών ημερών. Αλλιώς θα σκληρήνει πολύ το πορτοκάλι και είνια λίγο ξενερωτικό να είναι έτσι.

Μετά έχουμε τη συνταγή για σοκολατάκια με καρύδα. Είναι αρκετά απλή νομίζω, δεν είναι πολλά πράγματα που μπορεί να πάν λάθος. Σκέφτηκα ότι αν έχεις πολύ όρεξη, μπορείς να παγώσεις λίγη νουτέλλα στο ψυγείο και να ανοίγεις το μίγμα με την καρύδα στην παλάμη σου, να βάζεις στη μέση ένα μικρό κομματάκι νουτέλλας και να το κλείνεις γύρω γύρω με το μίγμα σε μπαλίτσα ή μακρόστενο σχήμα, πριν τα βουτήξεις στη σοκολάτα. Δεν το έχω δοκιμάσει αλλά νομίζω ότι είναι δυνατόν αν έχεις την ώρα, τη διάθεση και την υπομονή.

Μετά έχω μια συνταγή για αμυγδαλωτό. Μέσες άκρες είναι η συνταγή από το βιβλίο οικοκυρικών από το δημοτικό, με λίγα adjustments που εδραίωσα μετά από χρόνια που την κάνω.

1 ποτήρι αμυγδαλόψυχα αλεσμένη
1/2 ποτήρι ζάχαρη άχνη
1καπάκι της μπουκάλας κονιάκ
2 κουταλιές ανθόνερο
2-3 στεγόνες άρωμα πικραμύγδαλου
ζάχαρη για να τα βουτήξετε
γαρύφαλλα για γαρνιτούρα και το παραίτητο άρωμα
θήκες (φόρμες)

Αν χρειαστεί παραπάνω υγρό για να γίνει καλή η υφή της πάστας προσθέστε ένα ένα κουταλάκι κονιάκ και ανθόνερο και δοκιμάζετε.

Σημειώστε ότι με αυτή τη συνταγή σκεπάζουμε και το Christmas cake πριν μπει η ζαχαρόπαστα από πάνω.

Με την πιο πάνω συνταγή, μπορείτε να κανετε και το πιο κάτω σοκολατάκι. Είναι λίγο ζόρι αλλά αν έχετε τη διάθεση, δύσκολο δεν είναι σίγουρα.

Εκτός του αμυγδαλωτού θα χρειαστείτε μαύρη σοκολάτα (για εισηγήσεις ρωτήστε με mail για να σας στείλω), κόκκινα γλασέ (;) κερασάκια, κονιάκ.

Κόβετε τα κερασάκια σε τρίτα ή τέταρτσ και μαρινάρετε στο κονιάκ για μερικές ώρες (αν μπορείτε πάνω από 3 ώρες, τόσο το καλύτερο). Στραγγίζετε και τυλίγετε το κάθε κερασάκι σε ακυγδαλωτό το οποίο θα απλώσετε στην παλάμη σας και μετά θα σχηματίσετε σε μπαλίτσα γύρω από το κεράσι. Βουτήξτε σε μαυρη σοκολάτα που έχετε λιώσει σε μπεν μαρί και αφήστε σε αλουμινόχαρτο για να στεγνώσουν.

Τέλος μια συνταγή για μάφινς για ένα χριστουγεννιάτικο πρωινό ή για να συνοδεύσουν ένα χριστουγεννιάτικο τσάι.

Υλικά:
2 1/4 ποτήρια. αλεύρι για όλες τις χρήσεις
3/4 ποτηριού ζάχαρη
3 κουταλάκια baking powder
1 πρέζα αλάτι
1/2 ποτήρι αμυγδαλόψυχα αλεσμένη
2 κουτάλια grand marnier
2 κουτάλια γάλα
2 κουτάκια φυστικέλαιο
1 κουταλάκι άρωμα πικραμύγδαλου
2 μεγάλα αυγά
2 ποτήρια. cranberries (προτιμώ παστά γιατί είναι γλυκά, ενώ τα κατεψυγμένα είναι ξινά. μπορείτε να το δοκιμάσετε αν σας αρέσει η αντίθεση, εμένα με γαλά σε στυλ σοκολάτα και μετά χυμός πορτοκάλι)
150γρ. λευκή σοκολάτα σε chocolate chips ή κομμένη σε μικρά κομματάκια
καστανή ζάχαρη για γαρνίρισμα
νιφάδες αμύγδαλου για γαρνίρισμα

Στεγνά υλικά αναμυγνίονται μαζί.
Υγρά υλικά αναμυγνίονται μαζί.
Χύνουμε τα υγρά υλικά στα στεγνά υλικά και ανακατεύοντας προσθέτουμε τα cranberries και τη λευκή σοκολάτα. Βάζουμε το μίγμα σε θήκες για μάφινς (ρωτήστε με πάλι, αν χρειάζεστε προμηθευτή). Πασπαλίστε με καστανή ζάχαρη και νιφάδες αμυγδάλων.
Ψήστε στους 200 βαθμούς Κελσίου για ένα 20λεπτο ή μέχρι να φουσκώσουν και να μπορείτε να τα τρυπήσετεμ ε μια οδοντογλυφίδα που θα βγαίνει καθαρή από μέσα. Αφήστε να κρυώσουν σε μια σχάρα πριν τα δοκιμάσετε, αλλά όσο είναι ακόμη λίγο ζεστούλια είναι στα καλύτερά τους.


Από εκεί και πέρα φαντασία και αγάπη.

Θέλω να πω κάτι cheesy τύπου "χαρούμενες δημιουργίες" αλλά μπαααα....

Get your asses in that kitchen and make something delicious for your loved ones ρε! <3 p="">

Να τα πούμε;

Που ήμουν μιτσιά εγύριζα τζι εγώ τζαι ελάλουν τα κάλαντα στη γειτονιά μαζί με συμμαθήτριες μου. Μια φορα θυμούμαι δεν είχαμε τρίγωνο τζαι επήραμε αυτοσχέδια μουσική. Ένα γουδί με το γουδοχέρι, μια αυτοσχέδια μαράκα με φακές, κάτι τέτοια. Και είχαμε ένα κουτάκι για τα χρήματα και δεν εκατεβάζαμε μούτρα όταν μας έδιναν γλυκά αντί χρήματα και εμαζεύκαμε λεφτά για να αγοράσουμε μπισκοτάκια και να πάμε να τα πάρουμε σε 1-2 ιδρύματα για το προσωπικό και όποιον εμπορούσε να φάει, και να "τα πούμε" στον κόσμο τζειαμέ.
Τζαι εκάμναμε πρόβες στο σπίτι που εμαζευκούμασταν να τα ξέρουμε ούλλοι, καλά. Και εθυμώναμε η μια της άλλης άμα εν τα εξέραν καλά.
Τζαι οι μανάδες μας εδιούσαν μας παραπάνω λεφτά τζαι ελαλούσαν μας να φυλάξουμε να πάμε να φάμε κάτι κι εμείς. Επειδή εξέραν ότι εν το κάμνουμε για τα  λεφτά, για εμάς.
Τζαι είχε και περίεργους που μας εθκιώχναν τζαι εκατεβάζαμεν τα μούτρα μας, αλλά εν εξιτιμάζαμε.

2014 σήμερα και από την περασμένη εβδομάδα διώχνω γύρω στα 3-4 ζευγάρια την ημέρα από το γραφείο. Εν το κάμνω γιατί είμαι καμιά περίεργη, κάμνω το γιατί ανοίουν την πόρτα τζαι ξεκινούν "τρίγωνα, κάλαντα, μες στη γειτονιά" με ενθουσιασμό επιπέδου σλοθ σε κατάθλιψη, ανοίουν σου την όρεξη για χάπια, πολλά χάπια, ό,τι χρειαστεί για να μεταφερτείς το συντομότερο στο wonderland σου. Κάμνω το γιατί το "τρίγωνα, κάλαντα" έννεν τα φάκκιν κάλαντα, εν το φάκκιν τζίγκολ μπελς, εν ένα φάκκιν τραούδιν χριστουγεννιάτικο. Με την ίδια λογική θα μπεις τζαι θα μου πεις τον ρούντολφ το ελαφάκι ή το εγενήθη σε μια φάτνη, ή το ω ναι, ψάλτε στα ουράνια ή τον φάκκιν μικρό τυμπανιστή αντί για τα κάλαντα. Τζαι τούτο εν το λιγότερο γελοίο.
Κάμνω το γιατί τα λεφτά πουτζιάζουν τα, γιατί εν σέβουναι τον χώρο εργασίας, γιατί είδαν φως τζι εμπήκαν χωρίς ένα σκουφί,χωρίς ένα τρίγωνο. Κάμνω το γιατί αν τους δώσω σοκολατάκια ή μελομακάρονα έννα μου κατεβάσουν μούτρα-το λιότερο.

Τι σκατά ρε γαμώ το, εν παν τα νορμάλ κοπελλούθκια να πουν τα κάλαντα στη γειτονιά τους πλέον; Εν παν τα μωρά οργανωμένα να χτυπήσουν πόρτες τα απογεύματα που εν σπίτι ο κόσμος και να ρωτήσουν "να τα πούμε, να τα πούμε;";
Περιπαίζουμε τους αμερικάνους, αλλά τζείνοι φκαίνουν για τριτ ορ τρίτινγκ μες στη γειτονιά τους τζαι κρατούν τες νέες παραδόσεις που έχουν. Εμείς γιατί απαξιούμε;

Παρασκευή 12 Δεκεμβρίου 2014

Η λίμνη των κύκλων- a review

Χτες ενημερώθηκα τυχαία για μια παράσταση σύγχρονου χορού και live μουσικής, και αποφάσισα ότι παρόλο το πιεσμένο που πρόγραμμα θα προσπαθήσω να πάω.
Τελειώνω μάθημα μπαλέτο, τρέχω (κυριολεκτικά) σπίτι, αλλάζω ρούχα, τρώω 2 παξιμάδια, παίρνω λίγο νερό και τρέχω (σχεδόν κυριολεκτικά) στο θέατρο.

Ανεβαίνουν οι μουσικοί στη σκηνή, παίρνουν τις θέσεις τους και ξεκινούν με την πρώτη χορεύτρια να ξεκινά κι εκείνη με το χορευτικό μέρος.



Η μουσική ξεκινά απαλά, χαλαρά, η χορεύτρια προχωρεί προς το κέντρο της σκηνής και ξεκινά να χτυπιέται. Το περίμενα από την περιγραφή εξάλλου (ό,τι παραθέτω σε φόντο χρωματιστό είναι από εδώ): Συνεχίζοντας την καλλιτεχνική της έρευνα γύρω από τα αρχετυπικά επαναλαμβανόμενα μοτίβα στην μυθοπλασία και στην κινησιολογική γραφή, η χορογράφος σκιαγραφεί πολλές ιστορίες σε μια μόνο εικόνα... ή πολλές εικόνες από μια μόνο ιστορία… [...] Μέσα από τις πιο πεζές και καθημερινές ιστορίες, όταν ο κύκλος μοιάζει με ανιαρή επανάληψη σε ευθεία, η χορογράφος προσπαθεί να εντοπίσει τις επαναλαμβανόμενες αρχετυπικές εικόνες δοκιμάζοντας τα όρια της σωματικής και ψυχικής αντοχής.

Με το που ανάβουν τα φώτα που λέτε αντιλαμβάνομαι ότι κάτι στρογγυλά, λευκά, ψηλά πράματα που έβλεπα στη σκηνή είναι στοίβες που πιάτα. Ποτζείνα που τάχα σπάζουν στα μπουζουκλερί από ότι ακούω. Χμ. Σάννα τζαι η σκηνή με τα φώτα κλπ μοιάζει λίο με λαϊκουροκατάσταση; Θυμούμαι ότι εδιάβασα τούτο: Ένα έργο με έντονα παραδοσιακά και λαϊκά στοιχεία, με διακριτικές αναφορές σε κοινωνικούς και ηθικούς περιορισμούς, σε ψυχικούς καταναγκασμούς και ταυτόχρονα ένα σχόλιο όσον αφορά τις επιθυμίες, τα όνειρα και τα θέλω που μετατρέπονται σε αυτοσκοπό.
Μμμ, ναι αλόπως εν τούτα τα λαϊκά που εννοούσε τζαι την ανάγκη να διασκεδάσει ο κόσμος με ένα συγκεκριμένο τρόπο;
Α, να και ο τραγουδιστής που ξεκινά πιο δυναμικά με τούτο το τραγούδι. Ντάξει, επιβεβαιώθηκα.
Προχωρά το χορευτικό, η μουσική γίνεται πιο έντονη κλιμακωτά, το χορευτικό μένει στους ίδιους τόνους πάνω κάτω, και εγώ προσπαθώ να καταλάβω αν επίτηδες φαίνονται να πασχίζουν να χορέψουν ή αν υπάρχει κάποιο πρόβλημα. Όπως και να'ναι το χορευτικό πλέον έχασε το παιχνίδι κατ'εμένα. τα κομμάτια που εν πιο θεατρικά μεταδίδουν μου παραπάνω πληροφορία ενώ έπρεπε που τη στιγμή που εν χορευτική παράσταση παραπάνω, να εν ο χορός που θα μου δίνει παραπάνω δεδομένα. Η μουσική ανεβάζει την παράσταση, χωρίς να σημαίνει ότι θα έβρισκα σε αυτό το περιβάλλον παραπάνω ευχαρίστηση αν άκουα μόνο τη μουσική χωρίς να υπάρχει η υποστήριξη του χορευτικού.

Ξεκινούν στο μεταξύ να σπάζουν πιάτα, να σκουπίζουν, να φκαίνουν πας στα πιάτα να χορεύκουν, να σύρνουν γαρύφαλλα, μια κατάσταση που όντως έχει ένα νόημα αλλά και πάλι, ο χορός εν απλά ένα πολλά πολλά μικρό κομμάτι του.

Η παράσταση κορυφώνεται με το πιο ωραίο κατ'εμένα μουσικό κομμάτι, με τα πιάτα να σπάζουν ανά ντουζίνες, τα γαρύφαλλα να στοιβάζονται γύρω από τη μια χορευτρια, τα τραπέζια να μετακινούντια και να ανεβαίνουν πάνω χορεύτριες.

Φεύγοντας με ρώτησαν πώς μου φάνηκε και αν μπορώ να εξηγήσω κάτι αφού από τα 3 άτομα που συναντηθήκαμε εκεί, μόνο εγώ είχα ένα φόντο χορευτικό.

Είπα αυτό που λέω τα τελευταία χρόνια που ξεκίνησα λίγο να κρατώ μια επαφή με τα contemporary dance δρώμενα στην Κύπρο: Δεν ξέρω τις χορεύτριες ΑΛΛΑ ό,τι έχω δει τελευταία, ακόμα και με χορευτές των οποίων τις δυνατότητες ήξερα, ήταν άδικο. Άδικο προς τους χορευτές, άδικο προς το κοινό που βλέπει το βίτσιο του κάθε καταπιεσμένου χορευτή-χορογράφου που θέλει να εκφραστεί καλλιτεχνικά και να βγει από το καλούπι της απλής χορογραφίας αλλά χάνεται μέσα σε ένα κόνσεπτ. Στο βωμό του κόνσεπτ λοιπόν θυσιάζονται ταλέντα μεγάλα, και would be θεάματα για το κοινό της τέχνης στο νησί.
Θεωρώ ότι έπρεπε οι κινήσεις να εκτελούνται σωστά, χωρίς να φαίνεται ότι το σώμα δυσκολεύεται-επειδή είναι οι χορευτές καλοί, και εγώ ως θεατής να ζαλίζομαι και να κουράζομαι και να πονώ σωματικά γιατί δεν είμαι χορεύτρια και όλο αυτό μου φαίνεται ότι αν το έκανα θα ζαλιζόμουν , θα κουραζόμουν, θα πονούσα σωματικά. Το να βλέπω τον χορευτή να φαίνεται ότι πασχίζει δεν είναι για μένα ο σωστός τρόπος να μεταφέρεις τούτα τα συναισθήματα. Θα το δεχόμουν αν έβλεπα ένα installation όπου ο χορευτής εχόρευκε γα τόση ώρα και τόσο έντονα που έφτανε στο σημείο να μην αντέχει πλέον να εκτελεί τις κινήσεις του με άρτια τεχνική. ΌΧΙ σε μια παράσταση περιορισμένης διάρκειας,

Η τελική μου άποψη είναι ότι είδα μια μουσική πειραματική παράσταση που έσμιγε νέα δουλειά με λαϊκά ακούσματα, με μια έκφραση χορευτική-θεατρική για να ενώσει τα δύο είδη μουσικής, παρά το αντίθετο.

Σας αφήνω με ένα ακόμη κομμάτι από την παράσταση το οποίο δεν μπορώ να φανταστώ άλλη αφορμή να πρωταγωνιστήσει σε ανάρτηση τούτου του μπλογκ.



Συγχαρητήρια στον συνθέτη της μουσικής Δημήτρη Ζαχαρίου (που ομολογουμένως ήταν και η αφορμή να πάω στην παράσταση) ο οποίος θεωρώ ότι έφτασε την παράσταση σε άλλο επίπεδο για τα δικά μου έστω γούστα-κάτι που λέω χωρίς να έχω καμιά ανάγκη να πω μπράβο στον συγκεκριμένο άνθρωπο, αλλά επειδή θεωρώ ότι όντως το αξίζει.

Γενικές πληροφορίες για την παράσταση, απλά για το αρχείο:
Το Χοροθέατρο Ομάδα Πέντε παρουσιάζει το έργο "Η Λίμνη Των Κύκλων" της Χλόης Μελίδου.
Μουσική σύνθεση: Δημήτρης Ζαχαρίου
Χορεύουν: Julia Anne Brendle, Ρούλα Κλεοβούλου, Μάγια Μηνά, Αλεξία Περδικάκη, Φωτεινή Περδικάκη
Τραγούδι: Κωνσταντίνος Μελίδης
Μουσικοί: Δημήτρης Ζαχαρίου (πλήκτρα), Νικόλας Τρύφωνος (κοντραμπάσο), Αντρέας Στεφάνου (κρουστά), Αντρέας Κατσουνωτός (κιθάρα, μπουζούκι)
Φωτισμοί: Παναγιώτης Μανούσης
Η παράσταση πραγματοποιείται στα πλαίσια του προγράμματος Τερψιχόρη, των Πολιτιστικών Υπηρεσιών του Υπουργείου Παιδείας και Πολιτισμού.







Τρίτη 9 Δεκεμβρίου 2014

Βοηθήστε!

To μπλογκ τούτο έκλεισε ακόμα ένα χρόνο, φτάνοντας τα 6 αλλά εν τζερνά φέτος γιατί έπρεπε να κάμνετε δίαιτα γουρούνια τζαι επειδή είναι νευριασμένο-κλασικά.

Είμαι νευριασμένη αυτές τις μέρες γιατί εδώ και ένα χρόνο κάμνω υπομονή και αγνοώ το χωρκαθκιόν του γείτονα (φαντάζουμαι) που παρκάρει έξω που το σπίτι  μου τζαι αννοίει την πόρτα του αυτοκινήτου του τζαι πετάσσει πακέτα τσιγάρων, χαρτομαντήλων, σακούλια και συσκευασίες φαγητών, τενεκεδάκια καφέ κλπ. Συνάει τα η μάνα μου τζαι πετάσσει τα. Αλλά την τελευταία εβδομάδα άρκεψα αν προσπαθώ να σκεφτώ τρόπους να του εξηγήσω πόσο ξιμαρισμένος, λέτσας, χωρκάτης ένει. Εξεκίνησε να αφήνει τζαι τα ποτήρκα τα πλαστικά του καφέ που το Γλόριας. Σκέφτου να παρκάρεις απέναντι που το σπίτι σου (γιατί υποψιάζουμαι ότι μένει στην απέναντι πολυκατοικία) τζαι να ανοίεις την πόρτα σου τζαι ό,τι έχεις μες στο αυτοκίνητο να τα σύρνεις έξω που το σπίτι του άλλου.

Πείτε μου τι να κάμω. Είμαι σε φάση να τα συνάω σε ένα μαυροσάκουλο τζαι να του τα φκερώσω πας στο αυτοκίνητο άμα πολλύνουν αλλά είμαι σίουρη ότι έννα ξεκινήσει να φύει τζαι να ππέσουν ούλλα χαμέ τζαι να πρέπει να τα συνάξω πάλε.
Να του στήσω καρτέρι ό,τι ώρες τζι αν κυκλοφορεί να του βάλω τη φωνή; Να παρακολουθώ να έβρω τες ώρες του ακριβώς τζαι να είμαι στην πόρτα μια μέρα ώστε μόλις έρτει να τον περιλούσω με τα σκουπίθκια του ώστε να νιώσω την ικανοποίηση τζι ας πρέπει να τα συνέξω πάλε; Να του τα φκιερώσω μες στο αυτοκίνητο με τη βία άραγε; Εν καταπάτηση τούτο έννεν;
Αν το παίξω πολιτισμένη τζαι απλά αφήσω μια επιστολή πάνω στο αυτοκίνητο τύπου δεν ξέρω αν νομίζετε ότι τα σκουπίδια σας τα μαζεύουν οι άνθρωποι που μαζεύουν τα σκουπίδια αλλά όχι, είμαστε εμείς που τα μαζεύουμε γι'αυτό καλύτερα αφήστε μια σακούλα για τα σκουπίδια στο αυτοκίνητό σας;

Πείτε μου ιδέες υλοποιήσιμες σας παρακαλώ να δούμε τι θα κάμουμε, σας παρακαλώ...

Τετάρτη 3 Δεκεμβρίου 2014

Κάρτα Νοσηλείας

Εδώ και ενάμιση χρόνο μου φωνάζουν οι γονείς μου να πάω να βγάλω κάρτα νοσηλίας. Και η αλήθεια είναι ότι θέλω, αλλά με τρόμαζε το τρέξιμο να βρω τα σχετικά παραστατικά και να την κανονίσω.
Τελικά όταν κατάλαβα τι πρέπει να έχω, και όταν κατάλαβα πώς θα τα βρω και όταν πήρα απόφαση ότι πρέπει να πρήξω αυτιά για να κάνουν τη δουλειά τους και την υποχρέωσή τους, το έκανα:

Να πείσω την αφεντικίνα ότι χρειάζομαι να μου συμπληρώσουν οι ελεγκτές της εταιρείας τη φορολογική μου δήλωση. Να μιλήσει εκείνη μαζί τους. Να μου στείλουν λάθος ποσά. Να τρέξω να πείσω τον κόσμο ότι είναι λάθος και πρέπει να διορθωθούν, και να ψάχνουν λογιστές και ελεγκτές να βρουν το λάθος και να το φτιάξουν.
Δύο μήνες καθημερινού πρηξίματος αποδίδουν όταν έχω στα χέρια μου το χαρτί.

Βάζω άδεια (για να ετοιμάσω το σπίτι και το φαγητό και τον εαυτό μου για δείπνο για τα γενέθλιά μου το βράδυ) και τελικά βρίσκομαι να τρέχω για τα σχετικά.

Σημειώστε ότι κάποια στιγμή στο πρώτο μισό της χρονιάς είχα ζητήσει από τις Κοινωνικές Ασφαλίσεις να μου δώσουν ένα αντίγραφο του ασφαλιστικού μου λογαριασμού, και διαπίστωσα ότι ήταν λάθος οι εισφορές μου γιατί μπέρδευαν τον μισθό μου με τον μισθό της αφεντικίνας. Διάβαζαν το όνομα στην γραμμή 1 με τα ποσά της γραμμής 2 δίπλα δηλαδή. ΚΑΘΕ ΜΗΝΑ.
Τους έγραψα επιστολή και την πήγα εκεί για να γίνουν οι διορθώσεις και όταν πήρα να μάθω νεότερα μου είπαν ότι δεν βρίσκουν την επιστολή, ότι "χάθηκε". Ξανά μανά τρεξίματα, φωνές από εμένα, την αφεντικίνα, την μάνα μου που τα είχε πάρει κι έβγαζε τα νεύρα της όποτε περνούσε από εκεί, μου το διόρθωσαν. Όταν πήγα για επιβεβαίωση και ζήτησα το αντίγραφο λοιπόν "επειδή χρειάζεται για έκδοση κάρτας νοσηλείας" μου είπαν ότι "δεν το χριεάζεσαι γιτί στο ΚΕΠ που θα πας έχουν πρόσβαση και τα βλέπουν εκεί"
ΛΑΘΟΣ 1ο.

FF τόσο καιρό μετά όταν βρήκα τα υπόλοιπα σχετικά, πέρασα κι έκανα τη φορολογική δήλωση, είχε λάβει ταχυδρομικά την επιστολή με τον λογαριασμό του 2013, κλπ. Και πηγαίνω στο ταχυδρομείο Προδρόμου (το οποίο πλέον έχει αναλάβει και κάποιες από τις υπηρεσίες ΚΕΠ) για να προχωρήσουμε.

Περιμένω να φτάσει η σειρά μου και δίνω τα σχετικά στη λειτουργό εκεί. Τα μισά τα αφήνει πίσω. Μπαίνει από το σύστημά της και βλέπει το λογαριασμό μ ου για το 2013, και με ρωτά αν δουλεύω τώρα. Της λέω να, βέβαια. Μου λέει εδώ δεν βλέπω τίποτα για όλο το 2014. Της λέω ότι δεν γίνεται γιατί ξέρω ότι τουλάχιστο μέχρι κάποιο μήνα είναι πληρωμένες οι κοινωνικές ασφαλίσεις μας. Επιμένει πως δεν βλέπει τίποτα, και ότι πρέπει να μιλήσω με τα αφεντικά μου και να το λύσω. Τυχαία λαμβάνω τηλεφώνημα από το γραφείο. τους λέω τι γίνεται και μου λένε ό,τι ήξερα και η ίδια, ότι είναι πληρωμένα όλα μέχρι τουλάχιστον τον Αύγουστο, και θα πάρουν στις κοινωνικές ασφαλίσεις να δουν τι γίνεται.

Μέχρι να ακούσω πίσω, πάω στο γραφείο κοινωνικών ασφαλίσεων στον Άγιο Ανδρέα και ζητώ ένα αντίγραφο ασφαλιστικού λογαριασμού για το 2014....το οποίο μου δίνουν και όντως φαίνονται όλα μέχρι το μήνα που ήταν πληρωμένα.

Περιμένω την προϊσταμένη του γραφείο να πάει στο γραφείο της και κάθομαι μπροστά της και της λέω:
Έρχομαι από το ταχυδρομείο προδρόμου όπου πήγα για να εκδώσω κάρτα νοσηλείας και όπου μου είπαν ότι δεν γίνεται γιατί δεν έχω πληρωμένα ποσά για το 2014 κοντά σας. Εδώ (δείχνω το χαρτί που μου έδωσαν μόλις) φαίνεται ότι είναι πληρωμένα. Δεν νομίζετε ότι χωρίς να φταίω για κάτι, πληρώνω εγώ πηγαινοερχόμενη μεταξύ του γραφείου σας και του ταχυδρομείου;
Η απάντησή της είναι ότι μπορεί να μου τα πλήρωσαν οι μάστροι μου μέχρι να έρθω κοντά τους. Της λέω μέσα σε 3 λεπτά που έκανα στο δρόμο πιστεύετε; ΌΧΙ, είναι πληρωμένα εδώ και καιρό.
"Ε, μα τώρα να δω."
ΑΤΕ ΜΩΡΗ ΠΟΥ ΘΕΛΕΙΣ ΝΑ ΔΕΙΣ ΚΙΟΛΑΣ, ΑΣΧΕΤΗ!
Βλέπει και μου λέει μμμμ, ναι.

Και συνεχίζω να την ρωτώ ποιός φταίει και πού πρέπει να απευθυνθώ εγώ για μια απάντηση γιατι ταλαιπωρούμαι. Στο υπουργείο υγείας μάνα μου, εμείς τι σχέση έχουμε; Μα είναι το δικό σας σύστημα που δεν έδειχνε το λογαριασμό μου! Ναι αλλά εν δικά τους θέματα.

σηκώνομαι και φεύγω προς την πόρτα. Γυρνώ και της λέω: Είμαι ήρεμη τώρα, αλλά αν χρειαστεί να ξαναέρθω θα παουρίζω. Δεν είναι η πρώτη φορά που τα κάνετε μαντάρα.

Φεύγω και πάω πίσω στο ταχυδρομείο. Δίνω στην κοπέλα το αντίγραφο του 2014 και της λέω είναι πληρωμένα, Θέλω κάρτα νοσηλείας. Και ένα τηλέφωνο να μιλήσω με κάποιον γι'αυτή την απαράδεκτη κατάσταση.
"Μα δεν φταίμε εμείς, εγώ δεν έβλεπα τίποτα στο σύστημα, είδες το 2013 το έβλεπα, το 14 δεν είχε τίποτε!"
"Δεν είπα εγώ ότι φταίτε εσείς. Οι Κοιν. Ασφαλ. μου είπαν να κάνω παράπονο στο υπουργείο υγείας, δώστε μου ένα τηλέφωνο, ένα στοιχείο να μιλήσω μαζί τους."

Μου εκδίδει κάρτα νοσηλείας και φεύγω. Παίρνω τηλέφωνο στον αριθμό που μου έδωσαν όπου η υπεύθυνη μου εξηγεί ότι είναι οι κοινωνικές ασφαλίσεις που ευθύνονται γιατί εκείνοι ανέλαβαν την πρόσβαση που θα δώσουν στα ΚΕΠ για τα συγκεκριμένα θέματα.

Το πινγκ πονγκ έπρεπε να ήταν το εθνικό/κρατικό μας άθλημα.

Τωρά στην επόμενη μου άδεια έννα πάω να πάρω επιστολή στο κεντρικό γραφείο Κοιν. Ασφαλίσεων και θα στείλω και επιστολή στον Όμπουτσμαν AKA επίτροπο διοικήσεως για να φκάλω τα νεύρα μου.

Τζαι μεν ξανακούσω ΚΑΝΕΝΑΝ να παραπονιέται τζαι να μεν μπαίνει στη διαδικασία να υποβάλει κάπου ο παράπονό του, τζαι μεν ακούσω που ΚΑΝΕΝΑΝ το "ε, τζαι ήναμπου έννα καταλάβεις;" γιατί τουλάχιστον καταλάβω εν καταλάβω εγώ ΔΙΚΑΙΟΥΜΑΙ να παραπονιούμαι, εσύ ΌΙ επειδή εν κάμνεις τίποτε about it.

Τρίτη 25 Νοεμβρίου 2014

Προσπάθεια

Προσπαθώ να είμαι καλή. Γενικά.
Προσπαθώ να είμαι εντάξει με τον εαυτό μου εγώ, να μεν μετανιώνω πράματα και συμπεριφορές.
Μερικές φορές καταφέρνω το, μερικές φορές όι. Αλλά σίουρα είμαι σε πολλά πιο καλό δρόμο από ότι ήμουν πριν 10 χρόνια τζαι πριν 5 χρόνια τζαι πέρσι.
Τζαι τούτο εν επιτυχία για μένα.

Προσπαθώ να είμαι καλός άνθρωπος, τζαι καλή φίλη. Να είμαι "τζειαμέ" άμα με θέλουν, άμα με χρειάζουνται, να βρίσκω τρόπους να δείχνω τα καλά που βλέπω στους ανθρώπους και οι ίδιοι δεν τα βλέπουν.
Προσπαθώ να μεν λαλώ ψέματα, να λαλώ τη γνώμη μου, να μεν προκαλώ κακό.
Προσπαθώ να μεν θυμώνω, να είμαι πιο ανεκτική.

Κάποιοι έννα γελάσουν διαβάζοντας αλλά νομίζω εν πιο εποικοδομητικό να σκεφτούν λίο καλύτερα.

Ξέρω ότι έχει αξία ο χρόνος που ήσουν φίλος με κάποιον, η φάση στην οποία ήσουν φίλος με κάποιον, ο καφκάς με τον κάποιον, η φορά που έφυα που σπίτι του, η φορά που τον έθκιωξα που σπίτι μου, ο χρόνος που εκάμαμε να μλήσουμε, τζαι το ότι τελικά εμιλήσαμε. Ξέρω την αξία που έχει η συγχώρεση. Των φίλων μου για μένα, τζαι η δική μου για τζείνους, τζαι μέσα που τούτο συγχωρώ τζι εγώ τον εαυτό μου όταν το αξίζει.

Προσπαθώ να διώ ευκαιρίες στους φίλους μου. Στους ανθρώπους που γνωρίζω τζαι που βλέπω ότι εν "καλοί". Τζαι περιμένω ευκαιρίες τζαι που τζείνους.

Κάποιες φορές έχω λάθος και δεν ήταν τζείνο που ενόμιζα. Ή δεν μου εδώσαν τζείνοι την ευκαιρία να δουν ποια είμαι. Κάποιος φορές έδωσα παραπάνω ευκαιρίες από ότι αξίζαν. Τζαι δεν το μετανιώνω, όσο κι αν εθύμωσα με τον εαυτό μου ή μαζί τους.

Κάποιες φορές όμως-τζαι τούτο εν που αξίζει όσα τζαι να δώσω λάθος-οι άνθρωποι εκτιμούν τα, διούν μου τζι εμένα τες ευκαιρίες που μου αξίζουν, τζαι δημιουργείται μια πιο βαθιά σχέση. Χωρίς να το έχεις συζητήσει ποτέ ξέρεις ότι ο άλλος εστάθηκε σου χωρίς να το κάμει θέμα σε μια μικρή δυσκολία, τζαι τωρά στέκεσαι του σε μια δική του δυσκολία πιο μεγάλη, τζαι το θέμα προχωρά, με όμορφες τζαι με δύσκολες (εν θα πω κακές ή άσχημες) στιγμές. τζαι πάει κάπου καλύτερα. Τζαι μόνο τζείνη η ικανοποίηση της αλληλοεκτίμισης τζαι της αίσθησης ότι ο άλλος εν καλός, όντως, εν μεγάλο πράμα.

Δευτέρα 24 Νοεμβρίου 2014

/

Αναγνώστη μου νιώθω θάντερστρακ.
Μόλις με έπιασε πλάσμα να μου πει ότι εν του έγραψα μια πληροφορία σε ένα μέηλ που του έστειλα.
Μεν με ρωτήσεις καν αναγνώστη, εννοείται ότι έγραψα την την πληροφορία αλλά εν έξερε να την θκιεβάσει η κοκόνα.
Τζαι πρν αναρωτηθείς τι σημαίνει εν ήξερε να την θκιεβάσει, τζαι αν σας λαφαζανεύκει η παλαβή εν τράβελ έιτζεντ που ένει έντζαι εν πυρινική φυσικός....απλά ήταν -αχέμ- ...χαζή η άλλη που το έλαβε το μέηλ.

Έγραψα της κάτι τύπου "add 1bag/pax". Pax εν το άτομο, ο άθρωπος, το πλάμμαν, όπως το λέμεν εμείς οι τράβελ έιτζεντς κλπ.
Δεν ήταν τζείνη η απορία της. Δεν ήταν τζείνο που δεν έξερεν. Δεν ήταν τζείνο που την εδυσκόλεψεν.
Εδυσκόλεψεν την το /.

Δεν ξέρει τι σημαίνει το / σε τούτο που της είπα.

Εν εκατάλαβεν ότι της ζητώ 1 βαλίτσα ΑΝΑ άθρωπον.

Τζαι όταν της είπα έτο, έγραψα σου το, αφού άμα κάμεις σκρολ ντάουν λαλεί 1 bag PER pax λαλεί μου "ε ννάμπον τζείνο έτσι, έπρεπε να μου γράψεις 1bag pp.

Πού ζει; Εν εξαναείδε το €12/μ^2 ασπούμε; Κάτι άλλο; Εν καταλαβαίνω πώς γίνεσαι 50 χρονών τζαι εν ξέρεις τι σημαίνει τούτο το πράμα τζαι θωρείς το τζαι καταλάβεις 1 βαλίτσα για ούλλους αντί ανά άτομο. Τζαι να μεν ήξερα νομίζω έννα καταλάβαινα λόγω λογικής.
Πώς φτάνουν να ζουν τζαι να δουλεύκουν τζαι να μεν ξέρουν τέτοια πράματα;

Για να μεν τα πω αλλού- reminder to self

Θέλω.

Παρασκευή 21 Νοεμβρίου 2014

Τρίχες

Έπιασα μόλις τηλέφωνο να κλείσω ραντεβού σε ένα κομμωτήριο για να κόψω τα μαλλιά μου.
Είπα να ρωτήσω πόσα είναι για να μεν πάω ξυπόλητη στ' αγγούρια που λέμε.


"Κανονικά είναι €30 αλλά...έχετε ίσιο μαλλί, το ισιώνετε ή το αφήνετε σγουρό;"


Κατ'αρχήν να σας πω ότι εγώ δεν έχω τα ίδια μαλλιά κάθε φορά που θα με δείτε. Εν καταλαβαίνω τζείνους που εν κάε μέρα ίδιοι. Σάννα τζαι ξυπνούν το πρωί τζαι φορούν τα μαλλιά τους πουπάνω. Σαν τα πλέιμομπιλς!
Το καλοκαίρι εν τα ισιώνω σχεδόν ποτέ. Το χειμώνα αρκετά συχνά αλλά όχι πάντα. Πχ πάω μπαλέτο Πέμπτη και Σάββατο. Εν έχει τσανς να ισιώσω μαλλί Πέμπτη νύχτα για να είμαι χτενισμένη απλά την Παρασκευή. Λυπούμαι τζαι τα μαλλιά, τζαι τον κόπο μου.

Τζαι γενικά έχει φορές που ξυπνώ τζαι εν καλό το σγουρό μου, έχει φορές που στεγνώνουν άθλια μεν τζαι αφήνω τα γιατί δεν έχω ώρα ή αθκιάση να τα ισιώσω. Και έχει φορές που τα ισιώνω.
Άρα για μένα άκυρη η ερώτηση, τζαι εν λίο ό,τι να'ναι να του τα πω τούτα ούλλα για να μου πει τιμή ΓΙΑ ΝΑ ΜΟΥ ΚΟΨΕΙ ΤΑ ΜΑΛΛΙΑ ΜΟΥ.

Λαλώ του....εεε....τωρά συνήθως ισιώνω τα, αλλά άμα έχουν καλό σχήμα σγουρό αφήνω τα κι έτσι.

Λαλεί μου οκ, εμείς κουρεύουμε σε στεγνό μαλλί, άρα θα πρέπει να λούσουμε, να στεγνώσουμε με φυσούνα, να κόψουμε, και μετά να ισιώσουμε για να τελειώσουμε το κούρεμα, να μην μείνει ημιτελές. Άρα εσείς θα χρειαστείτε και ίσιωμα, θα είναι δηλαδή στα €43.

€43 για να μου κόψει τα μαλλιά μου. ΤΕΣ ΜΟΥΤΤΕΣ!!!!!



Αντιλαμβάνεστε ποιός δεν θα κουρέψει πάλε το μαλλί του α;



Εντωμεταξύ, μια φορά το χρόνο κόφκω μαλλί αλλά αν θα κάμω την αλλαγή που θέλω, έννα χρειάζουμαι κάθε μήνα πλέον. Άρα δεν έχει τσανς να πάω στους παρέες.



Έτσι, ψάχνω κομμωτή. Κάτι στη Λευκωσία, να μέννεν πάνω που €30, να εν λογικός (σόρυ, βρίσκω το παράλογο για ένα φρεσκάρισμα μιας φράντζας πχ να θέλει κάθε μήνα €30 για 3 λεπτά δουλειάς), να μην είναι χωρκαθκιό, τζαι να κόφκει ο νους του/της.
Έχει κάποιος, κάτι υπ'όψην;

Πέμπτη 20 Νοεμβρίου 2014

Ονειρικά και μη σικκιρτίσματα

Εχτές έφαα 1μιση ώρα να μιλώ με ΙΤδες. Γενικά την τελευταία 1μιση βδομάδα ασχολούμαι κάθε μέρα με κάτι που έχει να κάμει με τη σωστή λειτουργία των πραμάτων του υπολογιστή μου στο γραφείο.
Το λογιστικό για να με αφήσει να στείλω τιμολόγια από το mail μου θέλει να να γίνεται το outlook ran as administrator, τζαι το Outlook κάμνει μου disable το search βυλλιστρίκκι μου άμα το κάμνω run as administrator.

Τζαι εμίλουν με τον προγραμματιστή του λογιστικού 1μιση ώρα εχτές τζαι έκαμνε κάτι πογύρκα για να πάει να κάμει tick ένα κουτούι μες στα properties του προγράμματος αντί να κάμει ένα δεξί κλικ ασπούμε.

Λύουν τα νεύρα μου να τους θωρώ να ποσκολιούνται που το team viewer τζαι εγώ να μεν μπορώ να κάμω τες δουλειές μου για να κάμνει κλίκκι κλίκκι ποτζεί, κλίκκι κλίκκι ποδά,

Επίσης είπαν μου που ένα νέο σύστημα κρατήσεων να το δοκιμάσω και να τους στείλω τα σχόλιά μου. Προφανώς εν τους αρέσαν γιατί οι απαντήσεις τους ήταν άκρως dismissive χωρίς λόγο-κατ'εμένα. Είπα τους ότι πρέπει να εν πιο εύκολο το navigation μεταξύ των σελίδων των αποτελεσμάτων. Ότι εν γίνεται να έχει 100 σελίδες τζαι να είμαι στην σελίδα 1 και ενώ θέλω να πάω στη σελίδα 15 να πρέπει να πατήσω 14 φορές το next page. Έδωσα τους και παράδειγμα πώς μπορεί να είναι.

Η απάντηση ήταν ότι "δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι γι'αυτό". QUIT ME ρε άσχετε που εν μπορεί να κάμει κάτι ο σχεδιαστής σας.

Στους άλλους ερώτησα τους γιατί εν μου δείχνουν άμα έχουν διαθέσιμο δίκλινο και τρίκλινο  τζαι δείχνει μου ότι εν υπάρχει το ξενοδοχείο at all, ενώ άμα ζητήσω χωριστά το κάθε δωμάτιο δείχνει μου τα. Είπαν μου ότι εν επειδή έχουν χωριστά συμβόλαια. ΑΣΠΟΥΜΕ ΝΑΙ ΑΛΛΑ ΕΒΡΕ ΤΡΟΠΟ ΛΥΣΕ ΤΟ. Γιατί το μπούκινγκ να εν καλύτερο σου; Αφού είσαι μεγαλύτερος τζαι με μεγαλύτερο τζίρο σύστημα από το μπούκινγκ. Γιατί τόση αρνητικότητα; Πε μου έννα το προωθήσω στο IT department μας πχ, γαμώ το κέρατό μου.

ΕΣΠΑΣΑΝ ΜΕ.

Σκέφτουμαι ότι έννα έθελα να έκαμνα beta testing σε online καταστήματα τζαι τέτοιου τύπου συστήματα τζαι να μου στέλνουν ένα θενξ, ένα σερτίφικεϊτ, μια απόδειξη ότι εσυμμετείχα σε κάτι τέτοιο τζαι άμα κάμω 5-6-10 τέτοια να τα προωθώ μαζί με τα παράπονά μου στον κάθε κομπλεξικό Κυπραίο τζαι καλαμαρά που σου ζητά τάχα feedback τζαι θέλει να ακούσει μόνο μάνα μου σε τζαι χαρώ σε τζαι μπράβο είσαι ο καλύτερος τζαι ήντα καλά, τζαι τέθκοια.



_______________________________________________
_______________________________________________


Τζαι επειδή έννεν αρκετό το σικκίρτισμά μου με τούτα ούλλα, έχω τζαι τα βλακοόνειρα. εξήγα μου αναγνώστη, πε μου τι γράφει ο ονειροκρίτης σου για τα παρακάτω:

Στέλνω μέηλ σε έναν πελάτη.
Όταν μιλούμε τηλεφωνικά κάμνει μου ιστορία για κάτι, ενώ ήταν πολλά ξεκάθαρο το mail μου στο συγκεκριμένο θέμα. Τζαι σαν προσπαθώ να του πω ότι "αν δείτε εκεί που γράφω τούτο και τούτο, τι σήμαίνει αν όχι αυτό που σας εξηγώ και τώρα;", γυρίζει τζαι λαλεί μου "άτε τωρά που ούτε ελληνικά εν ηξέρεις να γράψεις, εν ούλλο λάθη το mail σου" τζαι αναφέρει μου ως λάθος το τύπου "τα εισιτήριά σας" που έχει 2 τόνους. Τζαι λαλώ του τι λέτε, έτσι είναι όταν τονίζεται στην προπαραλήγουσα κλπ, τζαι είναι σωστό κλπ, τζαι επέμενε ο άσχετος, ο παλαβός. Είπα του έννα ανοίξω τη γραμματική του δημοτικού να σκανάρω τες σελίδες να σου τες στείλω επειδή εν θα μπω στη διαδικασία να σου λαλώ τζαι να μου λαλείς, έχω επιχείρημα τζαι θα σου το δείξω. Τζαι άνοιξα τη γραμματική του Τριανταφυλλίδη τη μπλε τζαι είχαν φύει που μέσα οι σελίδες οι σχετικές τζαι άγχος τζαι κακό, δεν φαντάζεσαι αναγνώστη.

Καρτερώ να δω τι λαλεί ο ονειροκρίτης ή η στετέ σου. 

Τετάρτη 12 Νοεμβρίου 2014

Μετά την άνω και κάτω τελεία μπαίνει κεφαλαίο.

Σήμερα η μάνα μου μου είπε το εξής παρανοϊκό:

Tο δεκαπενταύγουστο στο χωριό όπου μαζευόμαστε όλη η οικογένεια (σχεδόν) μια φορά το χρόνο, η γυναίκα του ξαδέρφου μας (ζουν μόνιμα στο εξωτερικό) είπε σε εμένα και την αδερφή ότι είμαστε όμορφες. Την αδερφή είχε χρόνια να την δει, εγώ είχα χάσει αρκετό βάρος, προφανώς ήταν ένα ευρωπαϊκό σχόλιο τύπου "αλλάξετε". Εγώ αυτά τα σχόλια δεν τα θυμούμαι γιατί νιώθω ότι εν περιπαιχτικά, αστεία, κάμνουν με να νιώθω άβολα, οπότε δεν δίνω σημασία και τελικά τα ξεχνώ.
Μια θεία που ήταν παρούσα, έπιασε μιαν άλλη θεία που δεν ήταν παρούσα να κάμει παράπονο γιατί η γυναίκα του ξαδέρφου έκαμε τούτο το σχόλιο για εμάς (τες κόρες της μάνας μας), και για τη δική της την κόρη που ήταν κι εκείνη εκεί δεν είπε τίποτε.

Και απορώ:

ΕΜΠΕΛΛΟΣΟΚΟΖΜΟΣ;

Δευτέρα 10 Νοεμβρίου 2014

Απορία

Ακόμα αναρωτιέμαι αν είναι εμένα που φοβάσαι ή τον εαυτό σου.

Παρασκευή 7 Νοεμβρίου 2014

Βαζάνια

Έχω και τούτο το καταραμένο συνάχι που με υποχρεώνει να αναπνέω που το στόμα τζαι θυμίζει μου γρήγορες ανάσες σε στυλ trying to catch my breath κατά το σαικς.
Ε, τζι έχουμεν άλλα μετά.
Βάσανα φίλες και φίλοι.

Πέμπτη 6 Νοεμβρίου 2014

Αγαπητή αχάριστη.

Αγαπητή,

δεν ξέρω τι σε κάμνει να έχεις το θράσος που έχεις, να απαιτείς τα πράματα που απαιτείς.

απορώ σε ποιόν κόσμο ζεις όταν λες ότι μπορεί να φταίεις για την κατάστασή σου, αλλά φταιν οι άλλοι παραπάνω που δεν σου είπαν ότι κάτι κάμνεις λάθος.

Και εξηγούμαι:
Όταν εσύ η ίδια βλέπεις το λάθος, κατηγορείς τη φίλη σου που ενώ κανονίζετε να βρεθείτε κουβαλά το γκόμενο λες και δεν μπορεί να κάνει παρέα με άλλο κόσμο, και μετά με το που γκομενιάζεις (ή ούτε καν, απλά βρίσκεις κάποιον να σε ποσκολιεί) και αγνοείς τες φίλες σου παντελώς όχι μια αλλά δύο φορές, χρειάζεται να σου επισημάνω το λάθος;

Όταν εσύ η ίδια κάμνεις το λάθος μια φορά, και το βλέπεις και λες ότι το αναγνωρίζεις αλλά guess what...δεν φταις εσύ αλλά ο "γκόμενος" που δεν ήθελε τις φίλες σου, αλλά μετά κάμνεις το ίδιο με τον επόμενο γκόμενο, χρειάζεται να σου επισημάνω το λάθος;

Όταν σε καθίσκω κάτω τζαι λαλώ σου ότι ποτέ εν ψάχνεις τες φίλες σου, εν τες αναζητάς, ότι αν σε αγνοήσουν τζείνες εν θα τες γυρέψεις, τζαι λαλείς μου "εκάμαν μου το άλλες παρέες μου τζι εμένα πιο παλιά, τζαι εν μου άρεσκε τζαι γι'αυτό το κάμνω"-άρα αναγνωρίζεις πόσο άσχημο είναι τούτο που κάμνεις, τζαι εν κάμνεις κάτι για να το διορθώσεις, και πάλι στηρίζεσαι σε τζείνες να σε ψάξουν, να κάμουν σχέδια να βρεθείτε- εν για τούτο που λες ότι "κανένας εν ήρτε να μου πει ξέρεις τούτα που κάμνεις απλά εν μου αρέσκουν εμένα, ή κάτι τέτοιο;"

Όταν κάθεσαι τζαι θάφκεις τες φίλες σου μες στο μπλογκ σου για μια απλή διαφωνία που είχατε, τζαι κάθουνται τζαι λαλούν σου τα διώντας σου ευκαιρία να απολογηθείς, απλά να πεις μια γαμημένη συγγνώμη, και η δικαιολογία σου είναι "εν ήξερα ότι ήταν να το δείτε", τι άλλο επερίμενες για να καταλάβεις ότι είσαι κωλόφαρδη που τες έχεις κοντά σου;

Δαμέ μπορώ να μιλήσω για τες αμέτρητες ώρες που έφαα να σε συμβουλεύκω για τα προβλήματά σου τζαι μετά εμάθενα ότι μόνη σου επιστρέφεις σε τζείνα. Αλλά εν θα το κάμω γιατί έννα πεις ότι μετρώ τη φιλία μου, ότι θέλω οι φίλοι μου να κάμνουν ό,τι τους πω, πράμα που βρίσκω εξαιρετικά άδικο μετά που τον τρόπο που σου έδωσα όσα σου έδωσα. Γι'αυτό δεν θα το συζητήσω ούτε θα κρατήσω κακία για κάτι, ακριβώς επειδή δεν περιμένω οι φίλοι μου να κάμνουν ό,τι τους πω.

Μπορώ να μιλήσω για τις φορές που εκανονίσαμε να φκούμε έξω τζαι (επειδή σε ξέρω ευτυχώς εν υπολόγιζα πάνω σου) ελάλες μου ότι έβαλες τες πιζάμες σου μετά το μπάνιο τζαι έκατσες πας στον καναπέ τζαι εν έχεις όρεξη. Αλλά εν θα μιλήσω για τούτο γιατί εμπορούσα να σου κάμω αντίπεινα τζαι εν το έκαμα γιατί εν είμαι έτσι άνθρωπος.

Μπορώ να σου μιλήσω για τη φορά που με ρώτησες τι δώρο θέλω στα γενέθλιά μου, και σου είπα κάποια πράματα που θέλω, με κόστος από 5-6 ευρώ, και ουδέποτε μου έκαμες δώρο επειδή "ήταν εκτός του budget σου". εν θατο κάμω επειδή αποφάσισα ότι εν με κόφτει που εγώ έκαμνα σου δώρα, απλά πλέον όπως τα μετράς εσύ, έννα τα μετρώ κι εγώ επειδή αν δεν τα έχεις εσύ μια φορά, εγώ εν τα έχω 10 να μου περισσεύκουν.

Έτσι που λες, μπορείς να αγνοήσεις τις τελευταίες μου 3 παραγράφους, θεώρα ότι τις γράφω για τν τρίτο που τυχαίνει να διαβάζει τούτο το πράμα.

Όμως τζείνο για το οποίο ΘΕΛΩ να σου μιλήσω είναι το ότι ΚΑΠΩΣ πρέπει να μετρήσω τα υπέρ και τα κατά τούτης της σχέσης, της φιλίας που είχαμε.
Τζαι αναγκάζουμαι να ανατρέξω σε κάποια πράματα για να πάρω τζι εγώ μια απόφαση σχετικά με το εάν θα σου απαντήσω, και το εάν θα σου δώσω ξανά κάποια ευκαιρία. Τζαι εάν η απόφαση είναι να μεν σου δώσω ευκαιρία, πρέπει να αποφασίσω αν αξίζει τον κόπο και γιατί να σου τα πω τούτα ούλλα.
Έτσι, σε καθοδηγώ μες στες σκέψεις μου.

Δεδομένου του ότι τη ΜΙΑ και μοναδική φορά που ένιωσα ότι είχα ανάγκη ένα φίλο, ένα πλάσμα που να μπορώ να δω άμεσα, για μισή ώρα να νιώσω κι εγώ καλύτερα, είπες μου μια χαζή δικαιολογία και μετά έμαθα ότι επερίμενες γκόμενο δεν μου το είπες καν για δικαιολογία (γιατί προφανώς εν θα περίμενα να αγνοήσεις κάποιον που εκάλεσες, οποιοσδήποτε κι αν ήταν), δεν έχω λόγο να σε θέλω για φίλη.

Δεδομένου του ότι ακολουθάς με μόνο άμα κάμω κάτι που σου αρέσκει τζαι των δικαιολογιών σου για τις υπόλοιπες φορές, δεν έχω λόγο να σε θέλω για φίλη.

Δεδομένων των κουβέντων που επαναλαμβάνεις κάθε φορά σχεδόν που θα σε δω, που δεν είναι καν δικές σου κουβέντες, αλλά κουβέντες που ακούεις που αλλού, τζαι βαρκούμαι τες αφόρητα, δεν έχω λόγο να σε θέλω για φίλη.

Δεδομένου του ότι ήξερα πως τούτο το πραμα ήταν να συμβεί και απορούσα γιατί εν το καταλαβαίνεις ότι έννα συμβεί, πως έννα μείνεις μόνη σου γιατί τες 2 φίλες που είχες θκιώχνεις τες, εν μπορώ να σε λυπηθώ και να σε κάμνω παρέα επειδή σε λυπούμαι.

Γράφω σου τα τούτα ξέρωντας πως μπορεί και να μεν απευθύνεσουν ποτέ σε εμένα με το δικό σου κείμενο/παράπονο, και ελπίζω ότι όντως δεν απευθύνεσουν σε εμένα γιατί τούτο σημαίνει πως δεν με κατηγορείς ότι δεν σου είπα ποτέ τι κάμνεις λάθος, τζαι ότι συμβαίνει κάτι πιο λογικό που τούτο που κατάλαβα ότι συμβαίνει.
Αν όμως απευθύνεσαι σε εμένα, να καταλήξω στο ότι η απόφασή μου ήταν να σου τα πω με τούτον τον τρόπο αντί να σε δω face to face (γιατί δεν είμαι σε φάση να ακούσω τη δικαιολογία "εγώ σας είπα τελευταία να βρεθούμε" μετά από δεκάδες φορές που σου είπαμε εμείς συνεχόμενα, μετά που εσύ έφτασες στο σημείο να έχεις ανάγκη να έχεις φίλες), αντί να σου αφήσω ένα σχόλιο απλά (γιατί άμα εν θέλω που θέλω να αναπτύξω αποφεύγω τα σχόλια-σεντόνια), αντί να σιωπήσω και να σε αγνοήσω (γιατί έπρεπε να τα πω, διότι παλαβή εν είμαι, ασχέτως ότι μερικές φορές κάμνω την).
Τζαι επίσης απόφασή μου είναι ότι εν σου αξίζει άλλη ευκαιρία γιατί είσαι ένας άνθρωπος αχάριστος. Μόνο επήρες που μένα και ποτέ δεν έδωσες. Και ξαναεξηγούμαι ότι τα μετρώ εκ των υστέρων, αναγκαστικά, γιατί εν ο μόνος τρόπος να δω αν η λογική συμφωνεί με την καρδιά μου που λέει ότι δεν σε θέλει για φίλη.
Κι αν ένα πράμα θεωρώ χειρότερο που την υποκρισία, τούτο θα πρέπει να είναι η αχαριστία.

Λαλώ σου τα έτσι σκληρά και φαίνομαι άκαρδη αλλά αφού με το καλό που δοκίμασα τουλάχιστον 3 φορές δεν τα καταλάβεις, εν έχω άλλη λύση.

The end.

Παρασκευή 31 Οκτωβρίου 2014

Time Out.

Δευτέρα βράδυ. Σχολνάς και μαυρίζει η ψυχή σου γιατί έχει ήδη βραδιάσει.
Θυμάσαι τα σχέδια για έξοδο το βράδυ, για ανελέητο κλάμπινγκ και κατανάλωση αλκοόλης, που ΕΣΥ κανόνισες.
Και λες οκ, θα ξαπλώσω λίγο, θα κάνω κέφι όταν ξεκουραστώ.
Και ξαπλώνεις και τρομάζεις να κοιμηθείς γιατί νιώθεις τόσο τέζα που λες αν κοιμηθώ θα ξυπνήσω Τετάρτη για να πάω δουλειά και μόνο.
Και απλά ξαπλώνεις και βλέπεις επεισόδια από σειρά.

Κι εκεί που σε πιάνει το τι θα κάνω τώρα που είμαι τόσο κουρασμένη και πρέπει να βγω, ξεκινά το κλάμα.
Αυτό που δεν σου φταίει τίποτα και όλα σου φταίνε, που θες να μείνεις μόνος σου, που δεν θέλεις να σε αγγίζει κανείς, που είναι όλα μάταια αλλά δεν σκέφτηκες κάτι, που σε πνίγει το δίκαιο χωρίς να έχεις μιλήσει με κάποιον για να σε αδικήσει.

Και χτυπά το τηλέφωνο κι απαντάς κλαμένος, κι άντε να εξηγήσεις πως δεν έχεις τίποτε και να σε πιστέψουν. Να σηκώνονται να έρχονται σπίτι σου να σε βγάλουν να πάτε για ένα φαγάκι και να τους διώχνεις.

Έκκληση για βοήθειας σε αμέτοχο πλάσμα, και λογικό: "Δεν είναι νορμάλ να είμαι στο κρεβάτι και στη σκέψη ότι έχω να βγω να λούζομαι στο κλάμα, ε;"

Και ευτυχώς με σπρώχνει να μπω να λουστώ, να ντυθώ. Αποφασίζω ότι θα πάω πίτσα γιατί θέλω κάτι ζεστό και τυρένιο και λιπαρό και γλυκό και καυτερό, και "διατάζω" να μου παραγγείλουν. Η μάνα μου έχει μπει στο νόημα γιατί αποπειράνθηκε να με αγκαλιάσει όταν με είδε να κλαίω, και της είπα ότι δεν θέλω να με αγγίζει κανείς.

Τυρί, ζαμπόν, καλαμπόκι, ανανάς, τσίλι.

Και πάμε:

Μπάνιο
Πίτσα
Κότσος βρεγμένο μαλλί.
Φακοί.
Μαύρα ρούχα, άνετα παπούτσια.
Κόκκινο κραγιόν.

Τζιν
Βότκα.
Βότκα.
Βότκα.
Πολλή βότκα.

Γνωστός, 2 γνωστοί, 3.
Χαιρετώ.
Σταματώ να χαιρετώ γνωστούς.

Χορός, χορός, παραπάνω χορός.
Θα μπορούσε να ήταν παραπάνω ο χορός. Αλλά δεν αποφασίζω τη μουσική.

Πίστα, γνωρίζω γκομενάκι. Θηλυκό. Χαζοχορεύουμε.
Πίσω στην παρέα.
Ο τύπος που μου μίλησε πριν και τον αγνόησα έχει επίσης γυρίσει κοντά μας και χορεύει μαζί μας.
Πληρώνουμε και πριν φύγουμε ρωτάω το όνομά του και αν θα οδηγήσει.
Δεν απαντά, λέει ότι δεν είναι πίτα.
Συστήνομαι, κάνω να φύγω.

Περνώ να χαιρετίσω 2 ακόμα γνωστούς.
Περνά άγνωστος και μου δίνει χέρι. "Χορεύεις τέλεια, ήμουν στο μπαρ δίπλα σου"
Γελώ, σόρυ δεν σε είδα, αλλά σου αφιερώνω τα μουβς της επόμενης ξεσάλας.

Βγαίνω έξω να βρω την παρέα. Είναι στα σκαλιά με τον τύπο που είπα ότι δεν είναι σε θέση να οδηγήσει. Λέμε μαλακίες αβέρτα.
Βγαίνει κόσμος και λένε ότι θα πάνε τραίνο. Ρωτώ αν έχουν time travelling machine. "Απ'ολα έχω. Και time travelling machine έχω, και κόκα πάνω στο ταμπλό έχω..."
- Στο ταμπλό του time travelling machine; Ή του αυτοκινήτου;
-Όχι είναι δύο διαφορετικές ιστορίες.
Βγαίνει ο φίλος του. Τον ρωτώ για το τραίνο. Μας προσκαλούν Αρνούμαι, και ρωτώ το όνομά του δεύτερου. Μου λέει σε ξέρω. Έχεις την τάδε αδερφή. Θυμάμαι ότι μια φορά του τράβηξα το σώβρακο πάνω από το παντελόνι. Λέει ότι ο πρώτος δεν έχει κόκα στα αλήθεια. Θυμάται ότι μια φορά του φώναζα στο δρόμο και κουτούλησε σε ένα στύλο.
Γελάμε.

Γνωρίζουμε 2 κοπέλες. Φωνάζουν τον πίτα φίλο με άλλο όνομα. Επειδή έτσι τους βγαίνει. Δικές μου είναι. Σαλεμένες σαν εμένα.
Ανταλλάζουμε ονόματα στο fb και με το που ξυπνάμε κανονίζουμε επόμενη έξοδο.
Λες;

Τετάρτη 29 Οκτωβρίου 2014

Αφού

Και στην τελική γιατί πληγώθηκες;
Αφού το είχατε συμφωνήσει πως είστε μαζί μέχρι.

Παρασκευή 24 Οκτωβρίου 2014

Ριζότο της αγάπης

Εδώ και καιρό έχω τη συνταγή στα χέρια μου και διστάζω να δοκιμάσω να τη φτιάξω.
Και το βασικό κόνσεπτ άγνωστο σε μένα, και με το υλικό δεν είχα καμία σχέση μέχρι τώρα αφού ό,τι δοκίμασα ήταν αποτυχία.
Απόψε είχα όρεξη, και τα υλικά. Και η μάνα μου θα έφτιαχνε πέστο οπότε είπα το πολύ να φάνε εκείνοι το δικό μου φαΐ, κι εγώ το πέστο τους.


Final look
Υλικά:
3 βρασμένα πατζάρια
1 μέτριο κρεμμύδι, ψιλοκομένο
2-3 σκελίδες σκόρδο, ψιλοκομένες
2 κουταλιές ελαιόλαδο
1 ποτήρι ρύζι για ριζότο
150ml λευκό κρασί
700ml νερό
1 κύβο λαχανικών
τριμμένη παρμεζάνα


κρεμμύδι- σκόρδο-κρασί
Ρύζι για ριζότο
Εκτέλεση:
Σε ένα μπλέντερ λιώσε το ένα πατζάρι, θέλουμε να γίνει πολτός.
Κόψε τα υπόλοιπα πατζάρια σε κομματάκια.
Σώταρε στο ελαιόλαδο το κρεμμύδι και το σκόρδο μέχρι να γίνουν διάφανα.
Πρόσθεσε το ρύζι και ανακάτεψε μέχρι να πάει παντού το ελαιόλαδο.

Πριν προσθέσουμε το κρασί


Πρόσθεσε το κρασί, χαμήλωσε τη φωτιά και περίμενε να απορροφηθεί όλο, για 3 περίπου λεπτά.
Πρόσθεσε το ζωμό (καλύτερα να είναι ήδη λιωμένος) και το νερό.


Μετά το κρασί και το 1 ποτήρι νερό με ζωμό.


Ανακάτευε και σκέπασε την κατσαρόλα μέχρι να τραβήξει όλο το νερό το ρύζι. (Εγώ δεν έβαλα όλο το νερό από την αρχή αλλά πρόσθετα για να δω περίπου πόσο θα πάρει το ρύζι μου).
Όταν δείτε να μην απορροφά άλλο νερό και είναι ψημένο αν το δοκιμάσετε, προσθέστε τον πολτό πατζαριου και τα κομματάκια. Αν θέλετε σε αυτό το σημείο μπορείτε να προσθέσετε και 2 κουταλιές τριμμένη παρμεζάνα για καλύτερη υφή και πιο έντονο άρωμα.

Σερβίρετε με λίγο φρεσκοτριμένο πιπέρι, και λίγη τριμένη παρμεζάνα από πάνω.


Την πρώτη φορά που το δοκίμασα, είχα λίγο ψημένο καρότο και κολοκυθάκι οπότε έβαλα μόνο ένα πατζάρι και πρόσθεσα αυτά, άρα μπορείτε να κάνετε τους δικούς σας συνδυσασμούς.

Το είδα και το ερωτεύτηκα, αποφάσισα ότι αν ποτέ γιορτάζω Αγ. Βαλεντίνου, επέτειο ή κάτι τέτοιο θα το φτιάξω. Είναι ροζ και εύκολο και καθαρό στο φάγωμα.



Το βράδυ έβαλα γάλα και τριαντάφυλλο να πιώ. Με είδε η μάνα μου κάπως (γιατί δεν έπινα τριαντάφυλλο μέχρι τα 28 μου μάλλον) και της είπα ότι θα τρώω ροζ φαγητά μόνο τώρα. Νομίζω τρόμαξε λίγο. :)

Παρασκευή 17 Οκτωβρίου 2014

Ξέρεις την;

Ξέρεις την τζέινη τη μάνα που ξενυχτά ώσπου να έρτεις σπίτι που την έξοδο όταν είσαι ακόμα ανήλικο;
Εγώ ακουστά.
Ξέρεις την τζείνη τη μάνα που έρκεται να σε πιάσει που το κλαμπ;
Εγώ ακουστά.
Ξέρεις την τζέινη τη μάνα που σου λαλεί ξύπνα με άμα έρτεις πίσω;
Εγώ ακουστά.
Ξέρεις την τζέινη τη μάνα που φεύκεις για σπουδές τζι έρκεται μαζί σου να σου καθαρίσει/ψουμνίσει/συσταρίσει το σπίτι;
Εγώ ακουστά.
Ξέρεις την τζέινη τη μάνα που έρκεται να σε δει όσο λείπεις για σπουδές επειδή εν ήσουν καλά;
Εγώ ακουστά.
Ξέρεις την τζέινη τη μάνα που που σε ψάχνει κάθε μέρα άμα λείπεις;
Εγώ ακουστά.
Ξέρεις την τζέινη τη μάνα που έχει έννοια το τηλέφωνο της μήπως την ψάξεις γιατί σου έτυχε κάτι;
Εγώ ακουστά.
Ξέρεις την τζέινη τη μάνα που ξέρει πότε δίνεις εξετάσεις;
Εγώ ακουστά.
Ξέρεις την τζέινη τη μάνα που ξέρει πότε ξενύχτησες στο διάβασμα;
Εγώ ακουστά.
Ξέρεις την τζέινη τη μάνα που έχει έννοια να σε ξυπνήσει να πάεις στην εξέτασή σου;
Εγώ ακουστά.
Ξέρεις την τζέινη τη μάνα που σε ρωτά πώς τα επήες μετά που κάθε εξέταση;
Εγώ ακουστά.
Ξέρεις την τζέινη τη μάνα που σου τηλεφωνά μπας και χάσεις τη πτήση σου;
Εγώ ακουστά.
Ξέρεις την τζέινη τη μάνα που τη μέρα που έρκεσαι εφρόντισε να σου μαειρέψει το φαΐ που πεθύμησες;
Εγώ ακουστά.
Ξέρεις την τζέινη τη μάνα που άμα της ζητήσεις να πάτε κάπου μαζί στον ελεύθερο της χρόνο θυμάται τζαι εν την γυρεύκεις την ώρα του ραντεβού σας τζαι να σου λαλεί είμαι στην γειτόνισσα;
Εγώ ακουστά.
Ξέρεις την τζέινη τη μάνα που ξέρει ότι εν έχεις αυτοκίνητο, τζαι έννα έρτει να σε πιάσει που τη δουλειά τζαι ξεχάνει σε μες στην κρυάδα τζαι τη βροχή;
Εγώ ακουστά.
Ξέρεις την τζέινη τη μάνα που μπορείς μαζί της να κάμεις μια πιο βαθιά τζαι λογική συζήτηση;
Εγώ ακουστά.
Ξέρεις την τζέινη τη μάνα που μαζί της μπορείς να είσαι ο εαυτός σου επειδή εν θα σε κάμει ειρωνικό σχόλιο ποτζείνα που (θα έπρεπε να) ξέρει ότι σε ενοχλούν;
Εγώ ακουστά.
Ξέρεις την τζέινη τη μάνα που μαζί της μπορείς να μιλήσεις για ένα ουσιαστικό θέμα επειδή θωρεί σε τζαι ξέρει αυτόματα ότι εν είσαι καλά;
Εγώ ακουστά.
Η αρφή μου μπορεί να την ξέρει λίο καλύτερα όμως.
Τζαι πονεί διπλά τούτο.

Τετάρτη 15 Οκτωβρίου 2014

Κουμάριν

Νομίζω ένα που τα πράματα για τα οποία νιώθω πιο έντονα, είναι το κουμάριν. Τζαι εν μιλώ μόνο για τον εθισμό στο κουμάρι. Μιλώ για οποιονδήποτε παίζει στοιχήματα. Ακόμα τζι αν εν κάθε μουντιάλ, ακόμα τζι αν εν όποτε τον κουρτίσουν.
Μισώ το. Ναι, ελέγχεις το, εγώ μισώ το.

Δεν είχαμε ποτέ θέμα μες στην οικογένεια ή στο φιλικό περιβάλλον, τζαι δεν ξέρω πώς μου καλλιεργήθηκε τόσο έντονα τούτο το συναίσθημα, δεν μπορώ να το δικαιολογήσω κάπως, δεν είναι λογικό γιατί όπως είπα δεν μιλώ μόνο για εθισμό.

Όποτε ακούσω στην τηλεόραση για τέτοια πράματα, όποτε παίζει ταινία με στόρι για τέτοιο θέμα, όποτε μου μιλήσει κάποιος γνωστός μου για καμιά ιστορία περί τούτου, όποτε κάποιο κοντινό μου άτομο μου πει ότι έπαιξε στοίχημα, νιώθω τα αγγεία μου στη βάση του εγκεφάλου να συστέλλονται που τα νεύρα μου τζαι να φτάνω ένα βήμα πιο κοντά στο εγκεφαλικό, να φκαίνει η πίεση μου, κάτι.

Σημείωσε ότι ο παπάς μου δεν ήταν ποτέ ο τύπος που θα κάτσει να δει μάππα, θα κατεβεί στο γήπεδο, ούτε καν ήταν με ομάδα όταν ήταν μιτσής μέχρι που τον αναγκάσαν οι συμμαθητές του να πει ότι εν με κάποια ομάδα τζαι εδιάλεξε τζαι είπε τζι εκόλλησε.
Σημείωσε ότι μένω 5 λεπτά με το ποδήλατο από τον Ιππόδρομο και ο μόνος λόγος που ξέρω πού είναι επειδή βρωμεί άμα περνώ που έξω.
Σημείωσε ότι η μάνα μου για κάποια περίοδο επαίζαν λόττο με τες φίλες της μια φορά τη βδομάδα τζαι εβάλλαν που 1 λίρα τζαι τα μισά εφυλάαν τα για να κάμουν ένα δώρο σε ένα ίδρυμα τα Χριστούγεννα. Τζαι τούτη ήταν ούλλη η σχέση μας με τα τυχερά παιχνίδια.
Σημείωσε ότι δεν ξέρω πώς παίζεις λόττο, τζόκερ, κίνο ή δεν ξέρω τι άλλη χαζομάρα υπάρχει.
Επίσης δεν ξέρω τι σημαίνει το X ή κάτι που βάλλουν στα στοιχήματα της μάππας. (Βάλλουν έννε, έντζαι εφαντάστηκα το!)

Παραμονή πρωτοχρονιάς παίζουν με το ζόρι κανένα χαρτί έτσι για το έθιμο τζαι βαρκούνται τζαι παρετούν. Τα ξεδέρφια ποτέ δεν παίζουμε. Η γιαγιά μου δεν έπαιζεν χαρτιά. Πιλόττα, μπιρίμπα, πόκερ, μπριτζ, ποκεριζέ (εν άλλο που το πόκερ, έννε;) ξέρω τα μόνο στο όνομα.

Ακούω κάποιον να μιλά για στοιχήματα. Αν του μιλώ, έννα πω τη γνώμη μου, εν μπορώ να κρατηθώ. Αν δεν του μιλώ καν, στην καλύτερη έννα τον αγνοήσω τουλάχιστον ώσπου να αλλάξει θέμα, και μετά για πάντα. Χάννεις πόντους, πέφτεις που τα μάθκια μου, που την υπόληψη μου, πώς να το πω;

Απλά βρίσκω το πολλά άσκοπο, χωρκάτικο, σπάταλο να παίζεις στοιχήματα. Δεν ξέρω πώς να το εξηγήσω, απλά νιώθω πολλά έντονα τούτο το πράμα.
WTF?

Πέμπτη 9 Οκτωβρίου 2014

I love you (me neither)

Το άκουγα το στο αυτοκίνητο, να πάιζει σε κάποιο ραδιοφωνικό σταθμό, πρώτη φορά έτυχε να το ακούσω στο ραδιόφωνο.
Ήθελα να το δυναμώσω κι από την άλλη όποτε περνούσα δίπλα από πεζούς το χαμήλωνα γιατί ντρεπόμουν. Μέχρι που έκανα τον συνειρμό που με έκανε να το αφήσω δυνατά και να γελώ σαν χαζό μόνη μου.

Tu vas et tu viens

Πάεις τζι έρκεσαι λαλεί.

Τζαι θυμίζει μου το ανέκδοτο:

Ο Πανίκκος (No offence Πανίκκο μας, έτσι μου είπαν, οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα και καταστάσεις της πραγματικότητας είναι τελείως συμπτωματική, αλήθεια εμπορούσα να βάλω άλλο όνομα που να εν τζι αλήθεια τζαι να έχουμε τζαι διπλωματικά επεισόδια, να γίνουμε Τέξα, να ζήσουμε Τρόμο και Παράνοια στο Λας Βέγκας-όξα έννεν έτσι που το λαλούσαν;) ήταν παρθένος. Οι κορούες του χωρκού του εφυλάουνταν, εν είχεν έτσι πράματα. Μιαν ημέρα πας στη συζήτηση με τους παρέες αποφάσισεν να πάει σε μιαν κυρίαν, επαγγελματίαν, να του μάθει 2 πράματα, να του φκάλει τζαι τον φόο του 2 σε 1, σωστές δουλειές, κομπλίτ, αφού ήταν ο μόνος που την παρέα που έκοψεν πίσω.
Ξεκινά που λέτε που το χωρκόν του, κατεβαίνει στην πόλην, πάει στην κυρίαν τζαι εξηγά της ότι θέλει οδηγίες, ότι εν εξανάκαμεν έτσι πράμαν τζαι θέλει να του μάθει.
Ξεκινά τζαι η κυρία λαλεί του να ξυντυθεί.
Ξυντύνεται ο Πανίκκος.
Νέφκει του να ππέσει πας στο κρεβάτι.
Ππέφτει ο Πανίκκος.
Ππέφτει τζαι η κυρία πουπάνω τζαι αρκέφκει τα δικά της, άμα εξεκίνησεν η κουβέντα να σάζει λαλεί του ε, τωρά έννα πηαίννεις τζαι νά 'ρεκσαι.
Τζαι απαντά της ο Πανίκκος "μα χαρκέσαι εν δαμέ το Πελέντριν;"

Εσπούρτησα μόνη μου αναγνώστη μου καλέ. Να σκέφτουμαι την Birkin να λαλεί του Serges να πηαίννεις τζαι νά 'ρκεσαι...έννεν λίο πράμα.

Άτε, αποσύρομαι, άκου το τζι εσύ τζαι φτιάχτου ξέρω ΄γω. Βάλλω σου τζαι πιο φιλική στο μάτι βερζιόν, να έχεις κι ένα κάποιο οπτικό ενδιαφέρον, γιατί είμαστε κοντά στο κοινό μας ρε γαμώτο!




Ερώτηση: τα "loins" εν τζείνο που λαλούμεν στην Κύπρο λούντζες; ("έδωκεν του μες στες λούντζες")

Τετάρτη 8 Οκτωβρίου 2014

California Dreamin'

Χτες βγήκαμε παρέα 7 άτομα για φαγητό. Οι 4 σίγουρα φορούσαμε ζακέτες.
Το οποίο σημαίνει ότι χειμωνιάζει, άρα δικαίως (για τα προσωπικά μου δεδομένα) με έχει πιάσει ένα κάτι, ένα σφίξιμο, ένα μάζεμα, δεν ξέρω πώς να το πω τελικά.

Προσπαθώ να βρω τρόπους να σκέφτομαι θετικά, να αποφασίσω πού θα εστιάσω για να μείνω αισιόδοξη και να μην σαπίσω πάλι μες στο χειμώνα.
Είπα ότι θα ξεκινήσω ένα μικρό challenge να φτιάχνω a cake a month. Δεν έχω κάτσει να μαζέψω ακόμα υλικό, αλλά νομίζω ότι είναι καλή ιδέα. Δεν έχω ιδέα από γλυκά φούρνου (φαντάσου ότι έφτιαξα μια φορά στη ζωή μου, πέρσι carrot cake, και μια φορά επίσης πέρσι μια τούρτα για ένα γενέθλιο, κι αυτά με βοήθεια και καθοδήγηση μάνας για να μην βγουν επικά φέηλ), και η μαγειρική (ή η ζαχαροπλαστική) μου δίνουν πάντα αυτό που έλεγε η γιαγιά μου "a sense of accomplishment". Που όσο και να πεις, μπουστάρει λίγο η διάθεση, και μυρίζει και το σπίτι όμορφα, και μου δίνει και λίγη παραπάνω όρεξη να την βγάζω στο σπίτι με παρέα και να μην μιζεριάζω μόνη μου όταν δεν βγαίνω.
Και είπα ότι θα προσπαθήσω να κανονίσω μαζώξεις σπιτικές για κρασί ή για τσάι.

Είπα ότι θα προσπαθήσω να μαζευτώ λίγο οικονομικά για να αναλάβω κάποιες επιπλέον υποχρεώσεις μου, επιτέλους. Κι ΑΝ πάει καλά το "μάζεμα" να δούμε αν μένει κάτι για λίγες χειμερινές διακοπές.

Το άλλο που σκέφτομαι ότι θα μου άρεσε να κάνω είναι να βολτάρω σε ό,τι μουσεία και ιδρύματα έχουμε, σε εκδηλώσεις, και να βγω λίγο από τα συνηθισμένα μου. Εντάξει, όχι ότι θα με κρατήσει πολύ καιρό μπίζι αυτό, αλλά 3-4-5 Σάββατα δεν θα κάτσουν;

Έχω αυξήσει το μπαλέτο σε 2 μαθήματα τη βδομάδα, το ένα είναι Σάββατο πρωί άρα θα ξυπνώ τα Σάββατα και δεν θα κάθομαι στο κρεβάτι τη μισή μέρα, κάτι είναι κι αυτό.

Αυτά σκέφτομαι για να ξεχειμωνιάσω τέλοσπαντων, εύκολα πράματα όλα, ευχάριστα, και απλά ΕΛΠΙΖΩ να προλάβω τo SAD φέτος και να μην με προλάβει αυτό.


Τρίτη 7 Οκτωβρίου 2014

Mental Clutter

Με τούτα και με εκείνα δεν μάθαμε ποτέ πώς απαντάς στο "είσαι όμορφη".

Πέμπτη 2 Οκτωβρίου 2014

In between

Ξυπνάς μες στη νύχτα από ένα εφιάλτη. Πάει πολύς καιρός να σου συμβεί κάτι τέτοιο.
Μένεις λίγη ώρα μισοξύπνιος, και κάνεις άλλες σκέψεις, δυσάρεστες.
Παίρνεις το κινητό, στέλνεις ένα μήνυμα "φοβάμαι" στο πρώτο πλάσμα που βρίσκεις, και κάθεσαι στο κρεβάτι.
Σκέφτεσαι λίγο το όνειρο και αποφασίζεις ότι φταίει το τελευταίο επεισόδιο της σειράς που έβλεπες μόλις πριν κοιμηθείς για αυτά που είδες.
Δεν θέλεις να κάνεις συζήτηση για τις άλλες σκέψεις. Όχι πριν το "συζητήσεις" λίγο με τον εαυτό σου.
Φτιάχνεις ένα χαμομήλι (τι μαλακία αυτό με το "φτιάχνω χαμομήλι, λες και είμαι ο θεός. Tσάι χαμομήλι πες, μαλάκα, κι ας είναι αφέψημα η σωστή λέξη) και κάθεσαι μες στο κρεβάτι και το πίνεις κοιτώντας λίγο τον καθρέφτη απέναντι, λίγο το παράθυρο, λίγο το ταβάνι, λίγο τα σεντόνια.

Ασύνειδα, αφού το μυαλό είναι αλλού.

Κοιμάσαι, και το πρωί θυμάσαι ότι έμεινες ξύπνιος για κάποια ώρα, ότι ένιωθες φόβο. Λίγο από το όνειρο, περισσότερο απ'τις σκέψεις. Αλλά ούτε το όνειρο, ούτε τις σκέψεις θυμάσαι. Παρακαλείς να είχες πει κάτι στο μήνυμα, απλά για να θυμηθείς.

Δεν βαριέσαι, χαζομάρες θα ήταν.

Πέμπτη 25 Σεπτεμβρίου 2014

Restart?

Με βλέπεις να γελώ, αλλά με όποιον μιλώ χωρίς να με κοιτά, κλαίω.
Με ακούς να φωνάζω, να θυμώνω, και νομίζεις πως ξέρεις τι γίνεται μέσα μου.
Με λες δυναμική, όμως απλά προσπαθώ να σκέφτομαι λογικά, τι είναι καλύτερο.
Κι όταν παίζω εκτός έδρας είμαι χαμένη εντελώς, αλλά μερικές φορές μ'αρέσει.

Τελευταία νιώθω να μου γλιστρώ, να μου φεύγω πάλι. Να με χάνω.
Με πιάνω να μιλώ με συνεργάτες, και να μιμούμαι τη φωνή τους και τον τρόπο που μιλούν.
Σαν να κοροϊδεύω, except I don't.
Το κάνω χωρίς να το συνειδητοποιήσω, μέχρι να είναι αργά.

Χρειάζομαι επανεκκίνηση κι εγώ.



Τρίτη 23 Σεπτεμβρίου 2014

Back to black

Εγώ προσπάθησα.
Προσπάθησα για να γίνει το ένα και για να αποφευχθεί το άλλο.
Για δικό μου καλό.
Για κακό μου, απέτυχα. Στο ένα από τα δύο. Αλλά ήταν αρκετό.

Τέλος πάντων, τουλάχιστον ταιριάζω με τον καιρό πάλι. Αλλάζει ο καιρός, αλλάζει η διάθεσή μου, μπαίνω σιγά σιγά στα μαύρα. Μέσα-έξω.

Το λέει και το τραγούδι, και θυμίζει ξανά το καλοκαίρι που πέρασε.



[...]Χωρίς να θέλω δείχνω, το μέσα έξω φοράω,
μόνο το μάυρο χρώμα, μονάχα αυτό προτιμάω.
Στα μαύρα έχω ντυθεί, μου πάει το μαύρο πολύ.[...]

Παρασκευή 19 Σεπτεμβρίου 2014

Where waves of my love come tumbling out

Μπερδεύεσαι και δεν ξέρεις τι να εύχεσαι.
Δεν ξέρεις πού πονάς, ούτε τι προκαλεί τον πόνο.
Η λογική έρχεται να σε σώσει αλλά ποτέ δεν κατάφερα να ακούσω τη λογική ανάμεσα σε τόσα άλλα.
Μπορεί να είναι και λογικό.
Και το' χω πει, μην με αφήνετε να ελευθερώνω τη φαντασία μου, γίνομαι επικίνδυνη για τον εαυτό μου, και δεν νομίζω πως το αξίζω.




Catching the days slip by so fast, knowing our fate has long been cast
...
Coughing up feeling just for you to find something real to hold onto,
but there is a whole inside my heart where al of my love comes pouring out

You know you'll always be my man, but grab yourself sweetness where you can,
cause sooner or later we're gonna die, left to the dogs under the sky.
...
You say that all the good is gone, that I have forgotten who I am.
Free as a bird, wild as the wind,
but somehow I cannot let you in.

Πέμπτη 18 Σεπτεμβρίου 2014

Status Quo

Πάλε εξενυχτήσαμε. Αλλά η νύχτα περιλάμβανε ένα μωρό που μου είχε λείψει (και η αλήθεια πρόκειται να μου λείψει πολύ περισσότερο), ένα μωρό που θα μου λείψει (αλλά δεν του το λέμε άμα ρωτά), κι ένα μωρό που ξέρει ότι θα μου λείψει με πάνω που ένα τρόπους. Και το άξιζε.
You're in the army now και you should be in the army now. Για μουσική επένδυση.
Ποτά (που θέλω ξανά, γιατί γιάμ), παραλία, και μια μυρωδιά που κόλλησε στα ρούχα και στα ρουθούνια μου έτσι για να νιώθω outlaw και σήμερα.
Κι ο ένας για τα αστέρια και τα θεατρικά του, ο άλλος στη μούγκα, ο άλλος να θέλει να πάει σπίτι για να ξυπνήσει να πετάξει αύριο, και η άλλη να ψιλο-αγχώνεται (pun intended).



"A vacation in a foreign land, Uncle Sam does the best he can"
χμμμ... #diplis



Παρασκευή 12 Σεπτεμβρίου 2014

Πόσο σε νευριάζει;

Στέλνω ένα mail.
1 ώρα και 45 λεπτά μετά παίρνω τηλέφωνο τον παραλήπτη του mail μου για να ρωτήσω γιατί δεν βλέπω να έλαβε δράση για αυτά που έγραφα.

-Έστειλα σου ένα mail πριν που 2 ώρες σχεδόν...εν μου έφκαλες τα εισιτήρια...
-Hellooooo? Έφκαλα σου τααααα. Πριν 2 ώρες σχεδόοοοον.
-Ε, εν μου το έφκαλες, είμαι μέσα τωρά τζαι εν βλέπω να έχει εισιτήριο μέσα.
-Έφκαλα σου το μάνα μου.
-Οκ, εν το βλέπω, τι έννα κάμω;
-Να σου το στείλω σε mail, δώσε μου τον κωδικό της κράτησης.
-ΧΧΧΧΧΧ
-Α, περίμενε γιατί εγώ έννεν τούτο που έφκαλα, εν το άλλο, της κυρίας τάδε, όι του κύριου.
-Ναι αλλά έστειλα σου τα τζαι τα 2 μαζί.
-Έννεν.
-Ναι.
-Έννεν μάνα μου, αφού έχω το δαμέ δίπλα μου.
-Τζι εγώ θωρώ το μπροστά μου όπως σου το έστειλα.
-Α, έτο, ε, εν το είδα, φκάλλω σου το τωρά.



Παρόλα αυτά εν εσηκώθηκα να πάω να την έβρω τζαι να την σύρω χαμαί να την κατακερματίσω.
Δέχομαι συγχαρητήρια.

Over and out.

Παρασκευή 29 Αυγούστου 2014

(Κουττου)κέλα

Απαντώ με το όνομα του γραφείου. Το οποίο περιέχει τη λέξη TRAVEL μέσα. σημείωσε εν τζαι λαλώ κανένα σιδηρόδρομο (τύπου thank you for calling τάδε ηοτέλ Cyprus, this is τάδε ταδοπούλου speaking, how may I help you?) τζαι βαρκούμαι τζαι μασώ τα. Μόνο το όνομα του γραφείου.
Τζαι η φωνή στην άλλη άκρη μιλά μου: Γεια σας, είσαστεν εσείς που κάμνετε λαχματζούν;



Προς υπεράσπισή μου για ό,τι ακολουθήσει, θα αναφέρω τρία πράγματα:
1. στο γραφείο συχνά-πυκνά πιάνουν φίλοι της boss τζαι λαλούν πελλάρες τέτοιες για να με αστειέψουν
2. η φωνή μου μοιάζει πολλά με τη φωνή της boss την οποία επίσης πιάνουν τζαι αστειεύκουν οι φίλοι της
3. τέτοια αστεία κάμνω κι εγώ με φίλους και συγγενείς.


Μ= Moonlight
Π= Πελάτης

M: Ναι καλό...τζαι κούπες, τζαι...
Π: Είσαστεν δίπλα που τον Τάδε; (έντερ ράντομ όνομα)
Μ: ...χαλλουμόπιττες, τζαι πισhίες...
Π: Θέλω να μου κάμετε 8 λαχματζούν.
Μ: Που τα μεγάλα όξα τα μιτσιά, εν για κανένα παιδικό πάρτι;
Π: Όι, όι, τα μεγάλα. Τζαι να μου τα βάλετε 4-4.
Μ: Μάλιστα, να σας βάλω τζαι λεμόνι όξα έχετε;
Π: Όι, να μου βάλεις, καλό ήντα;
Μ: Έγινε.
Π: Ακούεις; Άκου να σου πω! Έννα έρτω η ώρα 8 τζειαμέ στον Τάδε (το ράντομ όνομα που ελέαμε) τζαι να εν έτοιμα τζείνη την ώρα.
Μ: Μεν μου ανησυχείτε, ολόφρεσκα, τζείνης της ώρας, έτοιμα τζαι θα σας περιμένουν.
Π: Οκ, γεια.

Τζαι έκλεισε το.
Εν μου είπε μετά κόρη Moonlight δώσ'μου την μαστόρισσα. Εν μου είπεν κόρη μαστόρισσα έμαθες τζι εσύ τζαι περιπαίζεις μας.
Τίποτε.
Έπιασα κανονικά και με το νόμο παραγγελία για λαχματζούν, τζαι έκαμα το τζαι καλά!

Τέλοσπαντων, εφάαν με οι τύψεις, είπα το δαμέ στο γραφείο σπουρτημένη του γέλιου, τζαι τζείνοι ενομίζαν ήταν κανένας που με αστείευκεν.
Τελικά επιάσαμε πίσω τηλέφωνο τον κύριο Χριστάκη (!) τζαι εξηγήσαμε του τι έγινε, τζαι εφύρτηκε που το γέλιο, και ελπίζω ότι εκατάφερε να παραγγείλει σωστά τα λαχματζούν του τελικά.

Η αλήθεια είναι ότι έχω ξαναπιάσει παραγγελία για λουλούδια και για ταξί, αλλά τζειαμέ εν ενιωθα τύψεις γιατί α. ήμουν άλλος άνθρωπος και β. λίο πολλά άξιζε τους. Πρώτη φορά έκαμα έτσι βλακεία, αλλά ευτυχώς εδιορθώθηκε!

Εσένα εν σου έτυχε κάτι τέτοιο ποτέ;! Εσύ εν κάμνεις έτσι αστεία στους δικούς σου;


Παρασκευή 22 Αυγούστου 2014

Φίλε καλαμαρά

Φίλε καλαμαρά,

Καταλαβαίνω και τη σκέψη πίσω που το "καλησπέρα" που λες άπαξ και περάσουν οι 12:00.
Δεν είναι πρωί να πεις καλημέρα, άρα εύχεσαι καλή εσπέρα. Θα μπορούσες να είχες γεμίσει αυτό το γλωσσικό κενό βέβαια, αλλά εντάξει.

Καταλαβαίνω την σκέψη πίσω από το καλό μεσημέρι που λες η ώρα 3.45.
Κάθεσαι να φάεις η ώρα 3, η ώρα 4, επειδή είσαι η χώρα του ήλιου και δεν θα φας μεσημεριανό στις 12 και δείπνο στις 6. Έχεις όλη τη μέρα μπροστά σου. Είσαι η νοοτροπία του χαλαρά. Ο ήλιος καίει μέχρι τις 5, σαν να'ναι μεσημέρι. Εντάξει.

Αυτό που δεν καταλαβαίνω είναι πώς τα συνδυάζεις αυτά τα δύο.

Έρχεσαι και μου λες καλησπέρα στις 2:30 για να με ρωτήσεις από πού να παραγγείλεις φαΐ.
Κι έρχεσαι και μου λες καλό μεσημέρι στις 3.45 που θα φύγεις.
Εξήγα μου πώς γίνεται να είναι καλησπέρα και μετά καλό μεσημέρι.

Θα περιμένω.

Πέμπτη 21 Αυγούστου 2014

Uninvited

Και κάνεις αυτό που για χρόνια δεν άφηνες τον εαυτό σου να κάνει.
Και φοβάσαι.
Και δεν ξέρεις ποιος θα είσαι στο μετά, κι αν μπορείς να σε αγαπάς.

Δευτέρα 18 Αυγούστου 2014

Σχέσεις

Είμαι άνθρωπος που μιλά. Γενικά εν μπορώ να θέλω να πω μια γνώμη μου και να μην την λέω. Χωρίς να σημαίνει πως λέω τις απόψεις μου για όλα και σε όλους. Κάποια πράματα ξέρω ότι δεν θέλω να τα μοιραστώ και περιμένω να δω κάποια πράματα πριν εκφραστώ.
Αλλά για πολλά περισσότερα θέματα έχω έντονη άποψη.
Γι'αυτό και δεν μπορώ να συναναστρέφομαι με ανθρώπους που δεν ακούν τι τους λες, που δεν δέχονται τι τους λες, που νομίζουν ότι ξέρουν τα πάντα, που κολλούν στις δικές τους εντυπώσεις και επιμένουν -όπως φαίνεται- απλά για να επιμένουν.

Ένας άνθρωπος που δεν μπορεί να πάρει ένα σχόλιο και να το σκεφτεί μόνος του και να αποφασίσει αν θα το κρατήσει ή όχι, αν θα επηρεάσει τις αποφάσεις του με κάποιο τρόπο αυτό που του λέει κάποιος τρίτος- κάποιος που δεν έχει λόγο να θέλει το κακό του- δεν μπορώ να τον χαρακτηρίσω παρά βλάκα. Και πραγματικά με κουράζει η συναναστροφή με τέτοιους ανθρώπους: Να σου τη λένε γιατί αποφάσισαν ότι δεν κάνεις αυτοκριτική (επειδή τους είπες κάτι που δεν ήθελαν να ακούσουν), και να ισχυρίζονται ότι αυτοί όλοι μέρα κάνουν αυτοκριτική. Μάνα μου, τι να σου κάμει η αυτοκριτική άμα είσαι μια μάζα ακατέργαστη; Τι να σου πει ο εαυτός σου που εν ακούει κανενός; Προτιμώ να μιλώ κι ας ζω με το βάρος του "I am so brutally honest".
Έχει τύχει να συζητώ για γεγονός με κάποιο άτομο και να αισθάνομαι ότι μιλώ με τοίχο. Πόσο μάλλον να τύχει να πρέπει να διαφωνήσω για κάτι που δεν είναι μαύρο ή άσπρο. Ή ακόμα χειρότερα για κάτι που ΕΙΝΑΙ μαύρο ή άσπρο και είναι γεγονός και δεν ξέρω πώς γίνεται να το αμφισβητούν μετά από τόσες αποδείξεις.

Θα μου πεις ότι δεν μπορώ να έχω απαιτήσεις από τους φίλους μου, και πρέπει να τους δέχομαι όπως είναι, με τα ελαττώματά τους, όπως με δέχονται κι αυτοί.
Και το σκέφτηκα πολλές φορές.
Αλλά αφού δεν βγάζω από το μυαλό μου ότι "ασ'τον, είναι βλάκας, και να του πεις αφού δεν θα ακούσει...", πώς να είμαι φίλος; Με το ζόρι, δεν γίνεται.
Εξάλλου, τι σχέση θα έχω με αυτό το άτομο;
Θα το κοροϊδεύω ουσιαστικά ότι έχει δίκαιο σε όλα, ότι το σύμπαν είναι εναντίον του, ότι όλοι όντως έχουν άδικο εκτός αυτόν, και από την άλλη όταν έχω εγώ κάτι θα λέω τα δικά μου προβλήματα και θα ακούω τα δίκια και τα άδικά μου από εκείνον;
Ακόμα κι αν μπορώ να ανεχτώ να "μου τη λέει" κάποιος που δεν δέχεται να του την πω εγώ, θα νιώθω τύψεις, ότι εκμεταλλεύομαι αυτό το πλάσμα να είναι εκεί όταν δεν είμαι καλά, και εγώ όταν δεν είναι καλά εκείνος, εγώ μαλακίζομαι. Φοβερή φιλία.

Γι'αυτό σου λέω. Μπορώ να ανεχτώ και ανέχομαι αρκετά πράγματα, και ξέρω ότι οι φίλοι μου ανέχονται αρκετά θέματα δικά μου, αλλά αυτό το έχω στην κατηγορία "ΠΟΤΕ".

Και σ' όποιον αρέσει.
Γιατί ευτυχώς έχω βρει κόσμο που το εκτιμά, που το θαυμάζει, που το χαίρεται αυτό το χαρακτηριστικό μου. Κι όσο κι αν μου κακοφαίνεται όταν μου λένε πράγματα που δεν μου αρέσουν, τα κρατώ, τα σκέφτομαι, τα συζητώ και αποφασίζω τι κρατώ, σε τι βαθμό και πώς επηρεάζομαι.

Και κάπως έτσι, δεν είμαι από τους πιο ξεροκέφαλους ανθρώπους που ξέρω.

Πέμπτη 7 Αυγούστου 2014

let's see.

τόσο θέλω.
θα δούμε αν θα υπερισχύσει το "enough" ή το "just can't get enough".
εύκολο ακούγεται. εδώ καταφέραμε άλλα τόσα, εδώ θα κολλήσουμε;




όχι το just can't get enough, αλλά άλλο τραγούδι από depeche mode, σε εκτέλεση nouvelle vague.

Τρίτη 5 Αυγούστου 2014

Happy

Ένα πράμα λείπει.

Σάββατο 2 Αυγούστου 2014

BEAKH 2014

Φέτος ήταν αλλιώς.
Όμορφα, αλλιώς.
Χωρίς κανέναν να χρειάζεται την έννοια μου, εχαλάρωσα τζι εγώ.

Φέτος ήταν άλλη η σύνθεση της ομάδας, τζαι άλλοι οι βεακιώτες.
Τζαι υπήρχε πάλε ένα αίσθημα "coming together". Πέρσι με άλλους, φέτος με τους νέους.
Φέτος οι περσινοί νέοι ήταν παλιοί. Και εχάρηκα με τους "νέους" που μαζευτήκαν.

Ήταν όμορφα, μια διαφορετική παραλία.
Τζι εχάρηκα που έπιασα μηνύματα "επέρασα καλά παρόλο που εν έξερα τον κόσμο που πριν". Γιατί τούτο ήταν πέρσι, τζαι τούτο ήταν τζαι φέτος.

Η άμμος άμμος.
Φέτος και το νερό, νερό.

Ευχαριστώ σας για όσα εκάμετε. Όλους. Ξέρετε ποιοι είστε.

Δευτέρα 28 Ιουλίου 2014

Milk

Έρκεται τζείνο που περιμένεις τόσο καιρό.
4 μέρες το 2013, λίγες το 2012 όλο κούραση.
Τζαι έρκεται, τζαι φεύκει, τζαι ούτε που κατάλαβες πώς έγινε αλλά έμεινες πάλι άνευ.
Τζαι κανένας εν καταλαβαίνει πόσο το χρειάζεσουν.
Ο μόνος που ίσως να σε ένιωθε εν τζείνος που εν εκφράζεται ποτέ τζαι έμαθε να μεν τον υπολογίζει κανένας, τζαι εσυμβιβάστηκε με τούτο του το χαρακτηριστικό τζι εν περιμένει να τον υπολογίσει κανένας τζαι περνά καλά μόνος του.

Γιατί κανένας εν σε υπολογίζει, κανένας εν σε μετρά, ενώ ακόμα μια φορά εσύ μετράς τους πάντες.
Ούτε οικογένεια, ούτε φίλοι, ούτε δουλειά.
Ο καθένας έχει τον εαυτό του να δει.
Τζαι καλά κάμνει.
Εν εσύ που είσαι η χαζή, τζαι ξέρεις το, αλλά εν μπορείς να κάμεις κάτι.

Ξέρω, έννα καταλήξω τζι εγώ σαν τζείνον που εν εκφράζεται, που έμαθε να μεν τον υπολογίζει κανένας, που εσυμβιβάστηκε με τούτο του το χαρακτηριστικό τζι εν περιμένει να τον υπολογίσει κανένας τζι εν απογοητεύκεται τζαι περνά καλά μόνος του.

Loner.

Ειρωνικό αν σκεφτείς ότι το 45% των λόγων που εν φεύκω που τούτο τον τόπο εν οι ανθρώποι "μου".
Τζαι εν έκαμα καν οικογένεια. Με μιτσιά, με μεγάλη.

PMSing makes me sad and more of an introvert and makes me feel like im up against the world.

IR
Ignore and redisplay.

Πέμπτη 17 Ιουλίου 2014

Oat Bars

Στα πλαίσια δίαιτας δεν έχω πολύ χώρο για πειραματισμό στην κουζίνα.
Πριν από μερικές μέρες η μάνα μου ήθελε κάτι γλυκό, και είπα ότι θα της φτιάξω κάτι για να τρώει σαν σνακ (προκειμένου να μην τρώει τις μαλακίες που τρώει υπό άλλες συνθήκες).

Με ό,τι είχα σπίτι έφτιαξα αυτό:

Υλικά:
2 φλ. βρώμη
1/3 φλ. κολοκυθόσπορο
1/3 φλ. ηλιόσπορο
1/3 φλ. κομμένα φιστίκια (αιγίνης)
1/2 φλ. dried cranberries
1/2 φλ. τριμμένη καρύδα
2 κουταλιές βούτυρο
2 κουταλιές μέλι
2 κουταλιές μαύρη ζάχαρη
1 κουταλάκι απόσταγμα βανίλιας
1 κουτάλι ενυδατωμένα chia seeds
3-4 κουταλιές λιναρόσπορο αλεσμένο
3-4 σύκα παστά κομμένα σε κομματάκια μικρά (μέγεθος σταφίδας)

Οδηγίες:
Σμίξτε βρώμη-κολοκυθόσπορο-ηλιόσπορο-φιστίκια-cranberries-καρύδα-λιναρόσπορο-σύκα σε μια κούπα.
Σε μια μικρή κατσαρόλα ζεστάνετε βούτυρο-μέλι-ζάχαρη.
Ενυδατώστε τα chia seeds (απορροφούν περίπου 9 φορές το βάρος τους, και θέλετε να γίνουν σαν αραιό ζελέ)
Όταν λιώσουν στην κατσαρόλα το βούτυρο-μέλι-ζάχαρη τα ρίχνετε μέσα στα στεγνά υλικά σας, και ανακατεύετε γρήγορα γρήγορα για να μην απορροφήσει η βρώμη τοπικά τα υγρά, και να πάει παντού η υγρασία.
Προσθέστε τα chia seeds και ξανανακατέψτε.

Απλώστε σε ένα ταψί που έχετε στρώσει με αλουμινόχαρτο (χρησιμοποιώ ένα 25 x 25cm) και πιέστε πολύ πολύ καλά με ένα κουτάλι για να γίνει όσο πιο συμπαγές γίνεται.

Ψήστε στους 200 βαθμούς Κελσίου, μέχρι να ροδίσει.
Βγάλτε από το φούρνο και αφήστε το μερικές ώρες μέχρι να κρυώσει και να γίνει συμπαγές.
Ξεκολλήστε από το αλουμινόχαρτο και μεταφέρτε σε μια επίπεδη επιφάνεια όπου θα κόψετε σε τετράγωνα με ένα καλό μαχαίρι.

Φυλάτε στο ψυγείο μέχρι να τα καταναλώσετε.


Τρίτη 15 Ιουλίου 2014

Φυτοζωεί

Ένα ποστ που μόλις που υπάρχει.




Απλά για να θυμάμαι εγώ.
Και όποιος άλλος θέλει.

Τετάρτη 9 Ιουλίου 2014

and they got no shame

I fantasize of putting shame back in those shameless eyes.
I'm longing for a long goodbye, where we can watch the feeling die.

...and then what?

Τετάρτη 2 Ιουλίου 2014

Απόγευμα στο πάρκο -2

Νομίζω όσοι με ξέρουν, ξέρουν πώς νιώθω για τα διάφορα θέματα που αφορούν σκύλους, γάτους, κλπ. Εν είμαι ούτε καμιά που εν ούλλη μέρα μες στα shelters τζαι προσφέρει εθελοντική βοήθεια, αλλά εν θα επείραζα ποτέ μου ζώο, τζαι γι'αυτό θεωρώ ότι εν χρειάζεται να κάμω τζαι καμιά ιδιαίτερη δήλωση για φιλοζωία κλπ. Εν αυτονόητα για μένα 5 πράματα.

ΌΜΩΣ

Κυράτσα αγαπητή μου, έχεις τρία σκυλλάκια. Μιτσικουρούθκια, τρισχαριτωμένα. Αποφάσισες να τα φκάλλεις βόλτα στο γραμμικό. Καλά έκαμες. Τον λιγοστό δημόσιο χώρο που έχουμε σε τούτη την πόλη, καλά κάμνουμε να τον διεκδικούμε για να μεν τον χάσουμε. Τζι εγώ αν είχα σκύλους θα τους εκυκλοφορούσα τζειαμέ. Μεν σου πω τζαι στο κομμάτι του δήμου Στροβόλου (άλλη ιστορία τούτη).
Αλλά κυρία μου...τι θέλεις τζαι ξαπολάς τους; Κατ'αρχήν εν ξέρεις τι μπορεί να φαν. Βάλλουν φόλες, εν ακούεις τι γίνεται; Κατά δεύτερον πώς ελέγχεις πού χέζουν για να τα μαζέψεις μετά; Κατά δεύτερον, εν ζώο. Έχει ένστικτα. Πώς είσαι τόσο σίγουρη ότι δεν θα ξαμολυθεί πίσω που ένα άλλο σκύλο, μια γάτα, ένα μωρό πας σε ποδηλατούι; Κατά τρίτον, αφού δεν περπατούν ΚΑΝ δίπλα σου σε μια ευθεία, τζαι περιφέρονται στο πλάτος του πεζο/ποδηλατόδρομου, εν αντιλαμβάνεσαι ότι ενοχλούν τζείνον που έρκεται κατά πάνω σας; Παν δεξιά αριστερά χωρίς λογική, χωρίς να ξέρουν να κάμουν μιαν πάντα αν δουν έναν ποδηλάτη ή ένα άτομο να τρέχει. Εγώ γιατί πρέπει να κάμνω ασκήσεις ισορροπίας πας σο ποδήλατο ώσπου να γινεί η όρεξη τους να κάμουν τζει, τζαι να είμαι στα 10cm που το να τους πατήσω τζαι να μεν ταράσσουν; Πρέπει να μπηχτώ μες στα αγκάθκια όξα να ππέσω μες στον ποταμό εγώ;
Τζαι λαλώ σου: Εν δικά σας; Ναι, λαλείς μου.
Λαλώ σου ότι ναι εκτός του ότι απαγορεύεται εν τζαι επικίνδυνο. Τζαι απαντάς μου με τουπέ ότι "δεν απαγορεύεται". Τζαι απαντώ σου ότι βεβαίως και απαγορεύεται να είναι ελεύθεροι σε δημόσιο χώρο, αλλά θωρείς ομπρός σου με ύφος τυφλού (No offence) τζαι εν απαντάς. 

verdict: ττοππούζα

Κυράτσα αγαπητή μου. έχεις 2 παιδάκια. Μιτσικουρούθκια, τρισχαριτωμένα. Αποφάσισες να τα φκάλλεις βόλτα στο γραμμικό. Καλά έκαμες. Τον λιγοστό δημόσιο χώρο που έχουμε σε τούτη την πόλη, καλά κάμνουμε να τον διεκδικούμε για να μεν τον χάσουμε. Τζι εγώ αν είχα σκύλους  παιδάκιαθα τα εκυκλοφορούσα τζειαμέ. Αλλά κυρία μου...τι θέλεις τζαι ξαπολάς τα πες στα τρίτροχα τα ποδηλατούθκια να πιάνετε ούλλο το πλάτος του δρόμου; Τζαι άτε τζαι ξαπολάς τα, γιατί εν τους εξηγάς τη χρήση του δρόμου, ότι κινούμαστε κατά μήκος του δρόμου; Πε τους να παν ως το τάδε σημείο τζαι να επιστρέψουν. Να τα βλέπεις, να μεν είναι μακριά, να μάθουν ότι πρέπει να πηαίνουν ίσια, να μεν ενοχλείτε και κανένα και να χαρούν που κόφκουν δρόμο. Ποιό μωρό ενθουσιάζεται να του δώκεις ποδήλατο τζαι 2 μέτρα μόνο να κινείται μέσα; :/ Τζαι άτε θέλεις τα τζειαμέ. Εν μπορείς ΕΣΥ που είσαι ενήλικας, ΕΣΥ που είσαι υπεύθυνη για την ασφάλειά τους, ΕΣΥ που κόφκει ο νους σου νάκκον παραπάνω (όξα;), να θωρείς δεξιά αριστερά αν έρκεται κόσμος τζαι να φροντίζεις ο κόσμος να έχει λίο τόπο να περάσει δίπλα σας; Τζι εν κανεί που εν θωρείς τούτο το πράμα, πάεις τζι εσύ τζει τζει λοξά λοξά χωρίς να θωρείς αν έρκεται κάποιος. Εν φοάσασι για λλόου σου; Τζαι περνώ που δίπλα σου, σε 1 χιλιοστό να σου τζείσω, τζαι κάμνω ένα επιφώνημα Ωπ! τζαι έχεις το θράσος να μου φωνάξεις ΕΜΕΝΑ, "watch it!"; Τζαι σταματώ, τζαι κατεβαίνω, τζαι φωνάζω σου ότι πιάνετε ούλλο το δρόμο, τζαι εν μπορείς να περπατήσεις σε ευθεία τζαι πρέπει εγώ να "watch it"; 

verdict: ττοππούζα ΚΑΙ χαζή

 Τζαι εν θα κλείσω κάπως τούτο το κείμενο γιατί έννα με πιάσουν τα "φασιστικά" μου τζαι έννα έχουμε άλλα δαμέσα.

Δευτέρα 30 Ιουνίου 2014

Για να θυμάμαι- 4

Τελευταία μέρα, ξυπνώ και ντύνομαι, κατεβαίνω για πρωινό (νομίζω όσο περνούν οι μέρες, τόσο καλύτερες επιλογές κάνεις για πρωινό) και επιστρέφω στο δωμάτιο για να φτιάξω τα πράγματά μου και το cd της πτυχιακής με τις αλλαγές που μου ζήτησαν.
Την κάνω για βιβλιοθήκη αφού φάω μικρή απογοήτευση γιατί δεν μου δίνουν late check out στο ξενοδοχείο. Κάνουν μισή ώρα να βρουν το cd που τους πήγα 3 μέρες πριν. Αποφάσισα ότι δεν θα εκνευριστώ για τέτοια αλλά ενώ περιμένω μαρτυρώ απαράδεκτη συμπεριφορά υπαλλήλου της βιβλιοθήκης προς φοιτητή και τα παίρνω λίγο μέσα μου. Κάνω τη δουλειά μου και φεύγω.
Δοκιμάζω τη νέα καφετέρια στην  αρχή της Λεωφόρου Αλεξάνδρας όπου έμενα, το οποίο μου συνέστησε η καθηγήτρια την προηγούμενη μέρα. Κονσέρβα.
Bob Marley

Πολύ καθυστερούν να εξυπηρετήσουν αλλά είναι πανέμορφα Επέλεξα να καθίσω στο παράθυρο για να βλέπω μέσα, αλλά να είμαι έξω και να μπορώ να καπνίσω. Σε κάθε παραθυράκι έχουν και από ένα αντικείμενο να χαζέψεις. Ένα γλαστράκι με ένα μικρό δέντρο κουμ κουάτ, ένα παιδικό παιχνίδι φορτηγό, ένα καρουζέλ που φωτίζεται και γυρνά. Βαζάκια με ζάχαρη σε όλα τα τραπέζια, μέσα ένα μακρύ τραπέζι με coffee table books και παδικά, όμορφες λεπτομέρειες και μια προθήκη με παλιές κονσέρβες. Πίνω ένα χυμό μπανάνα-βύσσινο (μου έλειψε!) και φεύγω για ξενοδοχείο.
Χαζεύω λίγο τις γειτονιές, το άγαλμα του καιόμενου μας (καταλαβαίνεις, μετά το ποίημα στην Γ' Λυκείου πας να σπουδάσεις σε μια πόλη με ένα άλλο καιόμενο, βαφτίζεις τον...)
Κώστας Γεωργάκης


Ξεκουράζομαι λίγο μέχρι να έρθει η ώρα για τσεκ άουτ αφού με περιμένει μεγάλη μέρα, χωρίς λίο χώρο να ησυχάσω, συνεννοούμαι με τη συμφοιτήτρια και δίνουμε ραντεβού στο Μουσείο Ασιατικής Τέχνης.
Κάνουμε τη βόλτα μας στο μουσείο, βλέπουμε την προσωρινή έκθεση για την οποία είχα διαβάσει πριν πάω, φρικάρω με τους Ιάπωνες που έχουν τόσο τρομακτικές ιστορίες και φεύγουμε.


Σε δυσκολεύω, αλλά προσπάθα το.


Πάω για βρωμοφαγητό στα ΜικΜακ, σάντουιτς όπως το έπαιρνα όσο ήμουν στο νησί: τυρί, γαλοπούλα, τυροκαφτερή, καλαμπόκι, ελιές, τομάτα, αγγούρι, πατάτες. Εννοείται ότι είναι βρώμικοι όπως πάντα. Με το γάντι που ακουμπά το ψωμί και τα υλικά, ακουμπά και τους δίσκους, και τις τοστιέρες και τα χρήματα!!!!! Κλασικά, αλλά γιάμ.
Τρώω και κάνω βόλτα μέσω Καμπιέλλο (παλιάς πόλης) στο παλιό λιμάνι (τώρα μαρίνα), για να καταλήξω στην είσοδο του νέου φρουρίου. Ανεβαίνω και βλέπω τη θέα από τη διαδρομή και την κορυφή. Στενοχωριέμαι γιατί κάποτε το bar Morrison είχε τρελό σουξέ εκεί, στην απλωσιά στην κορυφή του φρουρίου, και τώρα το μόνο που υπάρχει είναι μια καφετέρια ίσα ίσα για να ξεδιψάσει ο επισκέπτης, και κλείνει στις 5:00-5:30 το απόγευμα.

Το παλιό φρούριο στο βάθος. Πόση ομορφιά; :)

Κάτω έχει ανοίξει ένα νέο μεξικάνικο, και ένα wine something, έχοντας αλλάξει όλα από 3-4 φορές από τότε που έφυγα.
Κατεβαίνω από την άλλη πλευρά, περνώ από τη Λαΐκή που επιτέλους τέλειωσε, εκσυγχρονίστηκε και έγινε ένας τόπος πιο μαζεμένος και συγυρισμένος. Συνεχίζω προς το κέντρο και καταλήγω πάλι στο Bristol αν και το σχέδιο ήταν να κάτσω στο Petit Fleur, αδερφάκι του μαγαζιού στην Αθήνα. Λογικό, μια σταλιά τόπος, σιγά μην έβρισκα καρέκλα!
Διαβάζω το βιβλίο μου και αποφασίζω ότι είναι ώρα για άλλη μια βόλτα. Πρέπει να διαλέξω μεταξύ καθολικού νεκροταφείου και κανονιού-ποντικονησιού.
Επιλέγω το πρώτο μόνο και μόνο γιατί δεν θέλω να φάω την ώρα μου περιμένοντας λεωφορεία και να εκνευρίζομαι. Εξάλλου η διάθεσή μου είναι για ηρεμία και όχι για πολλά πολλά.

Γυρνώ στο κέντρο, πέρνω ένα χυμό γιάμ γιάμ καρύδα-ανανά και κάθομαι στη σπιανάδα και χαζεύω λίγο.
Η ώρα περνά, πρέπει να την κάνω για καλά. Κατεβαίνω στην πιάτσα, πέρνω ένα ταξί, περνάμε από το ξενοδοχείο, μαζεύω τα πράγματά μου και φεύγουμε για αεροδρόμιο και Σαλόνικα...

Παρασκευή 27 Ιουνίου 2014

Συνεννόηση

Στέλλω σου mail με 5 στοιχεία μιας υπόθεσης που θεωρώ ότι είναι αρκετά για τζείνο που ζητώ.
Απαντάς μου με mail ζητώντας ένα στοιχείο το οποίο ήδη σου έδωσα.
Απαντώ σου με mail ότι μπορείς να δεις αυτό που με ρωτάς, πιο κάτω (στο πρώτο mail που έστειλα) με κόκκινα γράμματα.
Απαντάς μου ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ τούτο που περιμένω.

3 φορές σήμερα, με 3 διαφορετικά άτομα, σε 3 διαφορετικές χώρες.
Τι φταίει; 

Δευτέρα 23 Ιουνίου 2014

Για να θυμάμαι- 3 (και υποστήριξη)

Ξυπνώ, κάνω ντους, φορώ κάτι και κατεβαίνω για πρωινό.
Ξέρω τι θα φάω για να μεν βαρύνει το στομάχι μου, αλλά και να μην νιώθω να πεινώ. Παραδόξως δεν έχει κλείσει το στομάχι, δεν με έχει καταβάλει το άγχος, δεν έχω αναγούλες.
Τρώω και ανεβαίνω να φορέσω κάτι που να αρμόζει στην περίσταση, να πάρω τα αντίγραφά μου, να κάνω μια πρόβα. Τελικά με παίρνει τηλέφωνο η αδερφή και ξεχνάω την πρόβα και βγαίνω χωρίς να τα δω καμιά φορά.
Πάω στο κτίριο και περιμένω να έρθει η ώρα. Δεν είναι κανείς εκεί, οπότε λέω να πάρω κανένα τηλέφωνο (άξιοι είναι να με ξεχάσουν εξάλλου).
μαθαίνουμε και πράματα.
"Έρχομαι, έρχομαι, σιγά σιγά όμως, γιατί έπαθα μια κράμπα από τις 5 το πρωί...έρχεται κι ο κύριος Χ, του μίλησα ήδη, αν τον δεις ανέβα μαζί του στο γραφείο του."
Κι έτσι γίνεται. Έρχεται πρώτα ο άλλος που με χαιρετά και μου λέει ότι στο μυαλό του είχα τελειώσει εδώ και καιρό. (oops!).
Ανεβαίνουμε στο γραφείο και προσπαθεί να με ψαρώσει, αλλά με έχει καταβάλει η αναισθησία μάλλον, δεν μπορώ να το εξηγήσω αλλιώς.
Έρχεται και η άλλη και ξεκινώ να μιλώ. Λέω με τι ασχολήθηκα, Μιλώ λίγο για το θέμα, το συγγραφέα μου, τη δομή του κειμένου, πώς δούλεψα, και δίνω μερικά παραδείγματα που συζήτησα ότι είναι άξια αναφοράς με την καθηγήτριά μου.
Θυμούνται κι άλλα, με ρωτούν συγκεκριμένα, όμορφες ερωτήσεις, μου δίνουν την ευκαιρία να δείξω ότι πίσω από η δουλειά μου υπήρχε σκέψη και έρευνα, ότι ξέρω γιατί έγινε η κάθε επιλογή. Βλέπουν σημεία μες στο κείμενο και με ρωτούν για να μάθουν κάποια πράγματα γιατί ενδιαφέρονται για το θέμα. Ευτυχώς που διάλεξα κάτι που με ενδιέφερε, φαντάσου να με ρωτούσαν με τόσο ενδιαφέρον για πράγματα που δεν με ενδιαφέρουν!
Το γυρνούν στη γλωσσολογία. Αν μεταφράζω σκεπτόμενη γλωσσολογικά ή αν κατά τη μεταφραστική διαδικασία δεν υπάρχει χώρος για γλωσσολογικές θεωρίες. Απαντώ ειλικρινά. Κρύβω τις αδυναμίες μου χωρίς να αφήνω κενά στην απάντησή μου. Πάλι καλά.
Μου ζητούν να βγω έξω για να βάλουν τους βαθμούς τους.
Κοιτώ το κινητό μου, έχει περάσει μια ώρα. Μου φάνηκαν σαν 10 λεπτά. Ούτε ίδρωσα, ούτε τίποτα.
Ακούω να με φωνάζουν και ξαναμπαίνω μέσα. Μου λένε ότι οι δύο τους έχουν βάλει 10 και μένει ο βαθμός του τρίτου καθηγητή που δεν απαντά το τηλέφωνο. WTF? Θα βάλει βαθμό τηλεφωνικά, χωρίς να του έχω στείλει να δει τουλάχιστον τη δουλειά μου;
Κάθομαι εκεί και μιλάμε για λίγο. Ζητώ τη διεύθυνση του ενός που ασχολείται με το θέμα για να του στείλω δώρο το βιβλίο. Δίνω στην άλλη το δώρο της, το ανοίγει, κλασικά παραπονιέται ότι "δεν έπρεπε" και σχολιάζει (ευτυχώς όσα είχα σκεφτεί κι εγώ όταν το επέλεξα). Καθόμαστε ακόμα κανένα μισάωρο και μιλάμε, επιστρέφει το τηλεφώνημα ο άλλος και βάζει βαθμό κουτουρού, 9. Τον υπεραγαπώ πάλι, αλλά γιατί ρε μαν; Τουλάχιστον πες να δεις πρώτα τη δουλειά μου! Πφφφτ!

Cafe Bristol, est. 1910.


Λέμε να πάμε για καφέ με την καθηγήτρια, και καταλήγουμε στο Μπρίστολ. Με ενημερώνει και γα ένα άλλο καφέ που άνοιξε στον παλιό μου δρόμο. Κάτι είδα, αλλά δεν πολυπρόσεξα.
Κρύα σοκολάτα. Πόσα χρόνια έχω να πιώ κρύα σοκολάτα; Μιλάμε για το μετά, για το "τώρα" της στο τμήμα, για τα θέματά της. Χαίρομαι τον κόσμο, τον καιρό, την ατμόσφαιρα.
Ενημερώνω οικογένεια και φίλους, όσους ρωτούν τι έγινε με την υποστήριξη, και νιώθω να ανασαίνω πιο εύκολα πια, χωρίς αυτό το βάρος στο στήθος μου.

Χαιρετιόμαστε με φιλιά στη μέση του δρόμου και υπόσχεση συνάντησης ξανά, και πάω για δουλειές στη γραμματεία για να παραδώσω βαθμούς και να υπογράψω για ορκωμοσία. Αγοράζω ένα CD για να φτιάξω για το αντίγραφο της γραμματείας μετά από κάποιες διορθώσεις τυπογραφικών (πώς γαμώτο έφυγαν οι σελίδες;). Πάω στο ξενοδοχείο, διορθώνω, αντιγράφω, κανονίζω καφέ με τη συμφοιτήτρια και κοιμάμαι.

not so traditional, but a personal (unhealthy) tradition.


Φαΐ στα αγαπημένα Μουράγια, όπως παλιά, και ούζο. Βόλτα στον Άγιο για κεράκι, βόλτα στο καμπιέλο, και βρίσκω την άλλη στο πεντοφάναρο- κλασικό σημείο συνάντησης.

Πεντοφάναρο.


Καφές στο Ακταίον. Πόσο υπέροχη θέα; Πόσο τυχερή ήμουν που έβλεπα κάθε μέρα αυτή την ομορφιά για τόσο καιρό; Το απλιό φρούριο, οι βαρκούλες από τα παιδιά που κάνουν ιστιοπλοΐα, ο ανεμόμυλος στο βάθος...

Γυρίζω στο ξενοδοχείο μετά από βόλτα στη Σπανάδα, την πλατεία όπου γίνεται ο "καλός λόος" κάθε Πάσχα, και κάθομαι να ηρεμήσω και να κοιμηθώ, έχοντας ψιλοφτιάξει ένα πρόχειρο πρόγραμμα για την τελευταία μου μέρα που να περιλαμβάνει όσα θα μπορούσε να περιλαμβάνει  από όσα θα ήθελα να κάνω.

Λεπτομέρεια από το ξενοδοχείο.