Κυριακή 30 Οκτωβρίου 2011

Το γοβάκι της Σταχτοπούτας.

Φίλες και φίλοι (που ελάλεν τζαι η υπέρτατη Βέφα), η κάτωθι υπογεγραμμένη έκαμεν και πάλι το θαύμαν της.
Εν θέλω να κάμνω υπεκφυγές, αλλά έννεν ακριβώς εγώ που το έκαμα. Έφταια τζαι εγώ (αν μη τι άλλο εγώ πκιερώννω), αλλά παραπάνω έφταιεν άλλος.

Πριν μήνες (3 Σεπτεμβρίου συγκεκριμένα) εμετέβηκα σε γνωστόν μεγάλον εγγλέζικον κατάστημαν στην περιοχή της Ακρόπολης. Είπα ότι φέτος ΔΕΝ θα μείνω με τα περσινά παπούτσια το χειμώνα και να γυρέφκω μες στη μέση της σαιζόν να έβρω άλλα. Θα αγοράσω, είπα, που ΠΡΙΝ να χειμωνιάσει.

Και εκεί που έκαμα τη σκέψη, εσταλήκαν στο τρίτο ράφι δεξιά τα υπεροχότερα, απλούστερα, κομψοτερα μαύρα μπαλαρινέ παπουτσάκια. Στο μοναδικό (από ότι ξέρω) κατάστημα που ΚΑΙ φέρνει μεγέθη ως 42 ΚΑΙ είναι και μεγάλη η φόρμα τους.


Εδοκίμασα τα, αγαπήσαν με, αγάπησα τα. Ντάξει όσο να'ναι το πόδι με τόσους μήνες σάνταλο απλώνει, φαρδυνίσκει, χαλαρώνει, αλλά πλέον, μετά από 24 χρόνια πείρα μπορώ να καταλάβω είπα πότε ΘΑ είναι καλό το παπούτσι και πότε ΘΑ είναι μεγάλο μου, και πότε ΘΑ είναι στενό.

Επίσης, το ένα μου πόδι (εχώνεψα το πλέον) είναι μισό νούμερο μεγαλύτερο που το άλλο. Εν φορώ στο ένα παπούτσι πατό και στο άλλο όι, απλά το ένα τσιλλιέται και το άλλο εν κανονονικό. Είπαμε, οι παραπάνω έχουν μικρές φόρμες στα παπούτσια που εμπορεύονται, και δεν παν πάνω από 41 νούμερο.

Τα παπουτσάκια ένοιωθα τα να με πιέζουν όσο έπρεπε. Ήταν έρωτας. Εχτύπησα τα επιτόπου.

Φαστ φόργουονρτ σχεδόν 2 μήνες αργότερα. Συγκεκριμένα πριν 1 βδομάδα. Πάω να φορήσω τα παπουτσάκια μου για πρώτη φορά. Το ένα εφόρησα το, το άλλο ήταν χαμέ, αναποδογυρισμένο. Θορώ ήταν πάνω το αυτοκόλλητο που το κατάστημα. Πιάννω το τζαι πάω να το φκάλω. Γουάο, λαλώ, μα κάμνει μου το 40 1/2;;;;;; Κατουρώ λίο πάνω μου και ταυτόχρονα αναλογίζομαι αν έχω άδικο εγώ ή αν όντως έγινε κάτι και κάμνει μου το 40 1/2. Επίσης ταυτόχρονα (μάλτιτασκινγκ λέμε) φκάλλω το αυτοκόλλητο που το ένα παπούτσι τζαι φκάλλω το άλλο να του ξικολλήσω τζαι τζίνου το ευτοκόλλητο του. Τζαι τι θωρούν τα ματάκια μου;

Το δεύτερο παπούτσι ήταν 41!!! Γυρίζω θορώ τα τζαι τα 2.... λαλώ ΦΑΚ. Έφκαλα τα τζι έβαλα άλλα.

Είπα θα πάω να δω τι έγινε. Το φταίξιμο έννεν δικό μου. Εμένα εξάλλου κάμνουν μου! Μπορεί να το έκαμα τζαι ξεπίτηδες ασπούμε, εν έπρεπε τζίνοι να τσιακκάρουν τι πουλούν; Αν μη τι άλλο έννα τους έμεινε ένα που το ένα, τζι ένα που το άλλο απούλητα! Εν τους συφέρει!

Την Πέμπτη το απόγευμα έπιασα τα τζι επήα στο γνωστό κατάστημα. Κατευθύνομαι πρώτα προς την κοπέλλα στα παπούτσια. Λαλώ της έτσι κι έτσι, τι πρέπει να κάμω; Λαλεί μου μα δεν έχει άλλο 41 έδώ! Λαλώ της τζι εγώ, καλά, εγόρασεν τα τζι άλλο πλάσμα λάθος; Άτε εγίνηκεν μια φορά! Εν δυνατόν νε έγινεν τζαι δεύτερη; Λάθος μου μου επερίμενα να συνεννοηθώ βέβαια με την κοπέλλα, αφού ούτε ελληνικά ΚΑΛΑ εν εμίλαν, ούτε αγγλικά, Όσπου να επεξεργαστεί τζίνο που ακούει τζαι να κατανοήσει τζαι να απαντήσει τζαι να της πω έννεν τούτο που είπα, εν άλλο.... άσε αναγνώστη, να μεν σε σπάσω τζι εσένα.

Στο τέλος είπε μου πήεννε πάνω στες αλλαγές να σε βοηθήσουν.

Επήα στες αλλαγές, αμέσως επιάσαν τα τζαι εδώσαν μου ένα πιστωτικό σημείωμα. Λαλούν μου, πάρτα μαζί σου κάτω τζαι έβρε το σωστό που θέλεις τζαι πήεννε ξανααγόραστα. Λαλώ της ΑΦΟΥ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΤΑΙΡΙ!
Μα όι, δεν γίνεται. Μπαίνει και στο σύστημα της, κάτι θωρέι, λαλεί μου άτε πάμε μαζί. Πάμε, βρίσκουμε ξανά την κοπέλα στα παπούτσια. Ξαναλαλεί μας ότι δεν έχει ταίρι 41. Επιμένει η άλλη, σάννα τζαι ενευρίασε τζιόλας. Κόρη μου πούντα τζίνα που σου μινήσκουν; ΕΝ μου εμείναν! Πού εν τζίνα που εν ταιρκάζουν; Πού τα βάλλεις; Εν έχω, εν εμείναν! Ξανά τζαι ξανά.

Ύστερα ήρτεν τζαι τρίτη. Επήε ετσιάκκαρε ξανά, πάλε αρνητική η απάντηση. ΛΑλώ τους οκ, στο άλλο χρώμα υπάρχουν κάπου; Όχι. Καλά, μπορώ να τα φορήσω να δω αν μου κάμνουν έτσι λάθος τζαι να τα πιάσω όπως τα είχα τζαι κανεί; Δοκίμαστα αλλά....
Λαλώ της αφού μπορεί να μου κάμνουν, το ένα πόδι εν μισό νούμερο μεγαλύτερο που το άλλο! Δοκιμάζω τα. Κάμνουν μου. Λαλώ της κάμνουν μου.

Μα...ξέρεις.... εγώ δεν μπορώ να σου τα πουλήσω λάθος!!! Μα τώρα σοβαρολογείς; Επούλησες μου τα μια φροά λάθος. Εν μου διάς τα λεφτά μου πίσω, αναγγάζεις με να γοράσω κάτι άλλο που το κατάστημα σου. Τζαι προθυμοποιούμαι να τα πιάσω λάθος να λυθεί τζι εσένα το πρόβλημα σου τζι εμένα το δικό μου, τζαι λαλείς μου εν γίνεται; ΉΔΗ έκαμες λάθος, αν το ξανακάμεις ενώ έχεις μιλήσει με την υπεύθυνη σου τι σε κολιεί;

Μιλούμε ξανά και ξανά και ξανά με την υπεύθυνη, και το μόνο που μπορεί να γίνει είναι να πιάσει τα στοιχεία μου και αν σε 10 μέρες δεν βρεθεί το ταίρι το σωστό να έρτω να τα πιάσω. Σίουρα; Σίουρα.

Τζίνο που με απασχολεί τωρά είναι, αν πάω τζαι δεν μου τα διούν πίσω, τι πρέπει να κάμω εγώ; Έχω όντως εγώ το λάθος και το φταίξιμο ή τζίνοι; Μπορώ να απαιτήσω τα λεφτά μου πίσω ΌΙ ΣΑΝ πίστωση για το ίδιο κατάστημα εφόσον δεν φταίω εγώ για το λάθος;

Ξέρει κανένας τι παίζει; Έκαμε κανένας έτσι πατάτα ποττέ του όξα είμαι μόνο εγώ τζαι ο παπάς μιας συμμαθήτριας μου στο δημοτικό που εγόρασε της κόρης του που την Αγγλία αθλητικά τζαι ήταν τζαι τα 2 αριστερά;!;! (τούτο ξεπερνά με τζι εμένα!!!)

Σάββατο 29 Οκτωβρίου 2011

Pain in the Ass

Εψές επήα με μια φίλη για ένα καφέ. Σαν επηένναμε είδαμε έξω που τη Βουλή κάτι τύπους με κάμερες κλπ τζαι μια blow up doll. Αν μάθετε τι εγυρίζαν πέτε μου τζι εμένα.
Ύστερα επεράσαμε έξω που το Μουσείο τζαι είδαμε τη στάση που ετοποθετήθηκε για τα ποδήλατα. Ήπιαμε τον καφέ μας, τζαι είπαμε να δούμε τι παίζει με τα ποδήλατα.
Εκάτσαμε να μελετήσουμε λίο τη φάση, ήρταν 2 παιδιά, καλαμαράδες, τζαι τζίνοι ήταν κουρτισμένοι να πιάσουν. Είπα τους ότι ήξερα, τζαι επιάσαν τα ποδηλατά τους τζι εφίαν.





Εμείς είπαμε να πιάσουμε που ένα τζαι να πάμε ως τον Άγιο Δομέτιο να τα αφήσουμε. Επήραμεν ένα αυτοκίνητο τζιαμέ τζαι επήαμε πίσω στο μουσείο. Επιάσαμε που έναν (εμένα εν του άρεσκεν η κάρτα μου τζι έκαμεν μου κούτσια ώσπου να με δεχτεί αλλά τελικά όλα καλά) τζαι εκάμαμεν ένα γυρό τζιαμέ στην πλατειούδαν να δούμεν αν αθυμούμαστεν να κάμνουμε ποδήλατο γιατί τζαι οι 2 μας είχαμε που το δημοτικό να κάμουμεν (εγώ είχα παιδικό ποδήλατο να καταλάβετε, εν είχα ποττέ μου κανονικών διαστάσεων). Εθυμηθήκαμεν (τελικά αλόπως εν αλήθκεια που λαλούν ότι εν το ξιάννεις ποττέ) τζαι εξεκινήσαμεν. Άψαμεν τα φωτούθκια μας, η μια η σέλλα είχε νάκκον πρόβλημα αλλά εν εμπορούσαμεν να κάμουμεν διαφορετικά, εχαμήλωνεν μόνη της, εν εμείνισκεν πάνω, τζαι εγύριζεν ποτζί ποδά, τζαι εξεκινήσαμεν. Δυστυχώς εν είχε παντού ποδηλατόδρομο, οπότε σε κάποια σημεία εχρησιμοποιούσαμεν τα πεζοδρόμια (άμα μας εχωρούσαν τζαι ΑΜΑ δεν είχε παρκαρισμένους χώρκατους πάνω), ή επηένναμεν που μες στες γειτονιές άμα ούτε το πεζοδρόμιο εν αρκούσε, τζαι εθυμηθήκαμε που ήμαστουν μωρά τζαι εγυρίζαμεν με τα ποδήλατα μες στους δρόμους άνενιας. Μετά στην Αγίου Παύλου επιάσαμεν τον ποδηλατόδρομο τζαι εφτάσαμεν στη στάση.....


...για να συνηδητοποιήσουμε ότι η στάση δεν ήταν σε λειτουργία. Επικοινωνήσαμε με τη γραμμή βοήθειας, οι οποίοι "δεν εμπορούσαν να μας βοηθήσουν επειδή δεν εξεκίνησε ακόμα κανονικά η λειτουργία"- μάλλον έτσι γίνεται πλέον, κάμνεις εγκαίνια τζαι ΜΕΤΑ αρχίζεις να δουλεύκεις. Ασπούμε εσύ ήντα δουλεύκεις άμα δεν δουλεύκετε "κανονικά". Τζαι διερωτούμαι πώς θα είναι το "κανονικά"... Τέσπα. Μακάρι να μέννεν άσhημα τα πράματα όπως τα θορώ να πηένουν.

Με οτύτα τζαι με τζίνα έπρεπε να κάτσουμε να δούμε τι ήταν να κάμουμε, πώς θα τα επέρναμεν πίσω. εγώ κουρασμένη εν ήμουν. Επόνουν λίο τον κώλο μου, αλλά ντάξει. Η άλλη ήταν κουρασμένη, ήταν πιασμένη, επόνησεν την πλάτη της, με λία λόγια δεν είχε περίπτωση να πάει πίσω με το ποδήλατον. Εκάλεσα ενισχύσεις. Ήρτεν η αναπληρωματική, το Πελλόπλασμαν (η οποία φιλοξενεί ένα γατάκι που ψάχνει σπίτι γιατί έχασε τη βιολογική του μάμμα παρεπιμπτόντως), και με τη συνοδεία της άλλης με το αυτοκίνητο επήραμεν τα τζι αεπαραδώσαμεν τα στο Μουσείο πάλε.

Επληρώσαμεν που 3 ευρώ γιατί με ούλλη τούτη την ιστορία εκαθυστερήσαμε (αν και κατ' εμένα άδικα επληρώσαμε, δεν υπήρχε καμία προειδοποίηση ότι οι άλλες στάσεις ήταν εκτός λειτουργίας)

Το καλό μας επεράσσαμεν καλά, είπαμε να το ξανακάμουμε (μετά τις 7 Νοεμβρίου που θα λειτουργούν όλα "κανονικά"). ΑΛΛΑ αναγνώστη μου....

ΑΛΛΑ, λέω, εσύ που είσαι αθλητικός και σπορτίφ τύπος και πολύ ολτέρνατιβ σε παρακαλώ, αν έχεις κανένα μυστικό ρέμεντι για τον πόνο του κοκκάλου του κώλου, πλίζ ντου σhέαρ γιατί ο πόνος είν'αβάσταχτος και δνε μπορώ ούτε να κάτσω.

Ευχαριστώ. This is Moonlight signing off.

Πέμπτη 27 Οκτωβρίου 2011

Surprise!!!


Happy Birthday! :)


Χορηγοί επικοινωνίας:




Κυριακή 23 Οκτωβρίου 2011

Hallelujah



Τούτο το τραγούδι είχα το ακούσει στην original εκτέλεση του Cohen, παλιά, αλλά τες τελευταίες δύο βδομάδες είναι το πρώτο τραγούδι που ακούμε στο μάθημα σύγχρονου μπαλέτου...
Για κάποιο λόγο συγκινεί με πάρα πολλά, δίνει το στομάχι μου κόμπο, θέλω να κλαίω τζαι να κάμω εμετό που το μαράζι που νοιώθω.
Εν ξέρω γιατί, εν μπορώ να το δικαιολογήσω, αρέσκει μου τόσο πολλά να το ακούω ακόμα τζαι έτσι όπως γίνουμαι...
Που την Παρασκευή ως σήμερα, άκουσα το τουλάχιστον 15 φορές τζαι ακόμα νοιώθα τα ίδια πράματα αλλά εν θέλω να το αποφύγω, ούτε το εβαρέθηκα.


I've heard there was a secret chord
That David played, and it pleased the Lord
But you don't really care for music, do you?
It goes like this
The fourth, the fifth
The minor fall, the major lift
The baffled king composing Hallelujah

Hallelujah, Hallelujah
Hallelujah, Hallelujah

Your faith was strong but you needed proof
You saw her bathing on the roof
Her beauty in the moonlight overthrew you
She tied you to a kitchen chair
She broke your throne, and she cut your hair
And from your lips she drew the Hallelujah
Hallelujah, Hallelujah
Hallelujah, Hallelujah

Baby I have been here before
I've seen this room, I've walked this floor
I used to live alone before I knew you.
I've seen your flag on the marble arch
Love is not a victory march
It's a cold and it's a broken Hallelujah

Hallelujah, Hallelujah
Hallelujah, Hallelujah

There was a time when you let me know
What's really going on below
But now you never show it to me, do you?
And remember when I moved in you
The holy dove was moving too
And every breath we drew was Hallelujah

Hallelujah, Hallelujah
Hallelujah, Hallelujah

Maybe there’s a God above
But all I’ve ever learned from love
Was how to shoot at someone who outdrew you
It’s not a cry you can hear at night
It’s not somebody who has seen the light
It’s a cold and it’s a broken Hallelujah

Hallelujah, Hallelujah
Hallelujah, Hallelujah


Έχει κι άλλο αλλά ο παρέας ως δαμέ τραγουδά δαμέ...

Εσείς ενοιώσετε έτσι για συγκεκριμένο τραγούδι ποττέ;

Σάββατο 22 Οκτωβρίου 2011

Το ανύπαρκτο ρεζίλι της ζωής μου

Ήταν να κάμω ποστ με τίτλο το κωλομέρι έτσι για να συνεχίσει η σειρά με τον κώλο και την πουλλού...αλλά τελικά αρκέψαν τα ρεζιλλίκια σας τζαι είπα εν χρειάζεται.

Τα ποστ σας με τα ρεζιλλίκκια εν πολλά κκουλ, τζαι όποιο διαβάσω προσπαθώ να σκεφτώ κάτι ανάλογο ή μη που να μου έτυχε...

Κάποια πράματα σίουρα θα μου ετύχαν που ήμουν πιο μιτσιά, αλλά όπως είπα κάποιου, πρέπει να είπα τόσες φορές ότι δεν εγίναν που επίστεψα το τζαι μόνη μου τζαι πλέον εν σάννα τζαι εν έγινε ποττέ τίποτε. Γι'αυτό δεν θυμούμαι τίποτε.

Μα εν δυνατόν να μεν έτυχε τιποτε πιο πρόσφατο να το θυμούμαι ρε παιδί μου;
Ναι...μπορεί να είναι δυνατόν...

Εσυνηδητοποίησα, θκιεβάζοντας τα δικά της Πρασινάδας, ότι άμα εβρέθουμουν σε μια περίσταση όπου ενόμιζα ότι ήταν  να γίνω ρεζίλι, απλά απέφευγα τα δύσκολα.

Όταν ήμουν δημοτικό ήταν της μοδός τα γενέθλια στο μπόουλινγκ, τζαι ούλλοι επαίζαν τζαι μπόουλινγκ. Εγώ αντρέπουμουν τζαι εν έπαιζα.
Ο δάσκαλος της γυμναστικής έβαλλε μας να κάμνουμε ασκήσεις και μετά να παίζουμε μπάσκετ ή ποδόσφαιρο. Εγώ έκαμνα τες ασκήσεις τζαι απλά επέμενα τζαι δεν έπαιζα παιχνίδια.
Τούτο εσυνεχίστηκε τζαι στο λύκειο. Έκαμνα τες ασκήσεις, τα αερόμπικς, τους χορούς, αλλά ποττέ δεν έπαιζα ομαδικό άθλημα εκτός που βόλεϊ. Το βόλει εν το μόνο που επροσπαθούσα επειδή ήμασταν χωρισμένοι λόγω γηπέδου σταθερά σε 2 ομάδες, εν εχριεάζετουν πχ να θυμούμαι ποιος εν στην ομάδα μου τζαι ποιός όι, ή να θορώ ΤΖΑΙ τη μάππα, ΤΖΑΙ γυρώ μου!
Στο μπαλέτο 10 χρόνια δεν έδειχνα συναίσθημα. Εστέκουμουν πάντα πίσω (και δεν είχε κανένας αντίρηση γιατί ήμουν ψηλή και ήταν λογικό) και έκαμνα σωστά μεν τες ασκήσεις μου, αλλά χωρίς συναίσθημα δε.
Έμαθα να οδηγώ. Για την εξέταση της οδήγησης δεν απαιτήτουν να μάθουμε παράλληλο παρκάρισμα. Αποτέλεσμα ήταν να  μεν μου μάθει κανένας ποττέ.
Τζαι ποττέ δεν το επροσπάθησα αν είχε κόσμο γυρώ μου να θωρεί ή να περιμένει. Επροτιμούσα να παρκάρω κάπου μακριά τζαι να περπατήσω ασπούμε.
Στο πανεπιστήμιο είχαμε μάθημα γεωπολιτικής. Ο καθηγητής μας ένας φωτεινός παντογνώστης, πραγματικά πολλά σπουδαίος επιστήμονας. Ακόμα εν ήβρα λάθος στα πράματα που μου ελάλεν ανά διαστήματα. Για το κυπριακό, για τα πετρέλαια του κόσμου, για τα νερά, για το Ισραήλ, για την Τουρκία, για την Ελλάδα, το Λίβανο, τα πάντα. Τζαι μιλούμε είπε μας πριν 6 χρόνια πράματα που για τζίνον ήταν όουλντ νιούζ τζαι σήμερα αρκέψαν τζαι φαίνουνται στην πραγματικότητα... Που λέτε, είχαμε τούτο το μάθημα. Ναι, να μάθω ότι ύλη θέλεις. Να σhηστώ να την καταλάβω για να τη μάθω νερό. Να καταλάβω τι με ρωτούν τζαι γιατί απαντώ τζίνο που απαντώ. Αλλά προφορικά; Τζαι να ξέρει ότι είμαι τζαι Κυπράια; Τζαι να με ρωτά πράματα που μπορεί να έπρεπε να ξέρω τζαι να μεν τα ξέρω; Όι, εν επήα να δώσω. Εθκιέβασα, έμαθα τα, αλλά επειδή ήταν προφορικό εν επία. Ούτε την επόμενη φορά. Ούτε την επόμενη. Ούτε την επόμενη. Στο τέλος επήα, την τελευταία φορά που εξέτασε ο ίδιος το μάθημα του πριν φύει που το πανεπιστήμιό μου. Τζαι ήταν πολλά καλός. Είπα του τζαι ότι είχα τούτο το θέμα τζαι εν έρκουμουν να δώσω ενώ εθκιέβασα τα 1000 φορές. Είπα του τζαι ότι ένοιωθα ότι εν ππόιντλες να του τα λαλώ όσο καλά τζαι να τα ξέρω, γιατί νοιώθω σαν το μωρό. Σάννα τζαι ανακάλυψα την τασhινόπιττα. Λαλεί μου εν περιμένω να μου πείτε κάτι ουάου. Να δω αν επροσπαθήσετε για τζίνα που είπαμε, τζι αν μπορείς να μιλήσεις για κάτι άλλο έννα το καταλάβω τζαι θα μιλήσουμε.

Σιγά σιγά εκατάλαβα ότι έννεν φυσιολογικό τούτο το πράμα που κάμνω πάντα. Ενόμιζα ότι τούτο εν το φυσιολογικό, ότι έτσι εκάμναν ή έτσι έπρεπε να κάμνουν ούλλοι...

Αλλά τελικά έμαθα ότι η αρφή μου έπαιξε μπόουλινγκ, ότι είχε και άσχετους στο μπάσκετ στο σχολείο, ότι όταν εγώ έκαμνα τες ασκήσεις, τζαι μετά έδειχνα τους τες εγώ αντί η δασκάλα στο λύκειο, είχε που δεν εκαταλαβαίναν τι έπρεπε να κάμουν, πόσο μάλλον να το κάμουν τζιόλας. Έμαθα ότι μπορεί να μεν χορεύκουν ούλλοι καλά, τζαι χέι, εν θα γίνουμε ούλλοι μπαλαρίνες, άρα γιατί να μεν το ευχαρισκιούμαστε σαν χορεύκουμε; Έμαθα ότι κάμν ότι μπορώ τζαι αν κανεί, καλώς.

Εν έχω κουράγιο για τα πάντα ακόμα, ούτε ξέρω αν θα έχω ποττέ, αλλά τουλάχιστον μπορεί σε 5 χρόνια να έχω κάτι να πω αν οι άλλοι μιλούν για τα ρεζιλέματα της ζωής τους. Τζαι νομίζω ότι εν καλό βήμα τούτο.

Πλέον όμως γίνουμαι ρεζίλι κάθε εβδομάδα στο μάθημα κκοντέμποραρι μπροστά σε κόσμο -και τι κόσμο, τζαι αμ νοτ γκίβινγκ απ, άρα κάπου πάμε...κάπου πάμε.....

Μπόνους: Πριν λίο καιρό επήα με μια φίλη μου να φάμε κρέπα. Ως τότε επαραγγέλαμε τζι επληρώναμε τζαι εφέρναν την στο τραπεζάκι. Τζίνη τη μέρα όμως ήρτεν άθρωπος τζι έπιασε παραγγελία τζαι εσέρβιρέ μας κανονικά. Εγώ εν είχα μετρητά τζαι είχα πει με τη φίλη μου να πληρώσει τζαι να πάμε φεύγοντας στην τράπεζα κοντά να πιάσω cash να της δώσω. Τρώμεν, πολλά ωραία η κρέπα μου, εσπάσαμεν, τζαι σηκωνούμαστε τζαι φέφκουμε. Φερ΄νει με σπίτι η κοκόνα τζαι θυμούμια τα λεφτά της! Λαλώ της κόρη, εν επήαμε τρά....κόρη επληρώσαμε;;;;;;; Τζαι συνηδητοποιούμε ότι εφύαμε χωρίς να πληρώσουμε!!!! Ρεζίλι! Εσκεφτήκαμεν να μεν πάμε πίσω (ποττέ ξανά)...ρεζίλι να πάμε να πούμε γεια σας ξέρετε εφάαμε εφύαμε ήρταμε τωρά θέλουμε τζαι το λοαρκασμό.
Τελικά επήαμε στην τράπεζα τζαι εκατέβηκα, επήα στο ταμείο τζαι λαλώ του παιθκιού... ε....εφύαμε....τζι εν σας επληρώσαμε! απαντά μου... ε.... εκατάλαβα το! Έδωκε μου το λοαρκασμό, είχε με χρεώσει τζαι ένα καφέ που εν ήπιαμε, τζαι είπα τους το, επλήρωσά τους, εξήγησα τους τζι έτσι βιαστηκά ότι ήταν η πρώτη φορά που εν επληρώσαμε που πριν φάμε, ότι εξεχαστήκαμε κλπ, τζι έφυα... τελικά εν ήταν τζαι τοσο άσhημο...

Τετάρτη 19 Οκτωβρίου 2011

Η παρεξήγηση

Φακκούν μου οι παρεξηγήσεις.

Φακκούν μου παραπάνω άμα εν με άτομα που εν ξέρω καλά τζαι δεν μπορώ να κάμω συζήτηση να εξηγηθώ μαζί τους. Δηλαδή αν εν με πελάτη, ή με κάποιον απλά γνωστό, ή αν εν με κάποιον με τον οποίο δεν έχω άμεση επαφή να του μιλώ τζαι να μου μιλά μες στα μούτρα.
Φακκούν μου γιατί δεν είμαι καθόλου διπλωμάτισσα, μιλώ πάντα αυθόρμητα, τζαι δεν χώννω τζίνο που θέλω να πω πίσω που κουβέντες τζαι λοούθκια με αποτέλεσμα να παρεξηγούμαι σε τζίνους που δεν με ξέρουν.

Τζαι το πιο εκνευριστικό είναι όταν ξέρω πως ο άλλος εν άτομο με το οποίο μπορώ να συνεννοηθώ, έννεν ένας υπερόπτης γέρος πελάτης που βαστά το Θεό που τα μπολς ριάλλια, έννεν μια θείιτσα-κυριολεκτικά μεταφορικά, που θα πάθει εγκεφαλικό ή θα κατεβάσει τα μούτρα της ως χαμέ αν της πεις 2 πράματα αλλιώς από ότι εν μαθημένη να τα ακούει. Όταν δέννεν μια χαζή μιτσιά που πιστεύκει ό,τι της πουν (άμα βάλεις άλας μες στο φαί ΣΑΝ μαειρεύκεται ΔΕΝ μετρά για άλας, άρα βάλε του αθρώπου που έχει πίεση τζι εν θα πάθει τίποτε), έννεν ένας φανατισμένος ρέμπελλος που ξέρει μόνο το κόμμα τζαι την ομάδα του.

Νευριάζω άμαν εν ένας άθρωπος με τον οποίο νοιώθω ότι μπορώ να συνεννοηθώ, απλά δεν ευνοούν οι συνθήκες. Τζαι δεν με κόφτει πόσο μικρό τζαι ασήμαντο μπορεί να εν για κάποιον άλλο το θέμα, για μένα εν πολλά σημαντική η όποια παρεξήγηση υπάρχει στον αέρα, άμα εν για θέμα το οποίο δεν ΕΘΕΛΑ να γίνει παρεξήγηση.

Τέσπα, αυτή είναι μια δημόσια απολογία (αφού δεν μπορώ να κάμω εξήγηση, ας απολογηθώ) σε άτομο που νοιώθω ότι με παρεξήγησε.

---Πις εντ λαβ έβριμπαντι.---

Τρίτη 18 Οκτωβρίου 2011

Έχεις ξεχάσει πού ακριβώς θέλεις να πας...

Όσοι είσαστε μανιακοί ταξιδευτές, στο νου ή στην αληθινή ζωή σας, κοπιάστε στο νέο μπλογκ που στήνουμε για τα ταξίδια. Διαβάστε την εισαγωγή και τα πρώτα ποστ από τες φιλενάδες μου τη Μαριλού και την Αλισαβού.
Όπως είχα πει, γράφουμε είτε για ένα εστιατόριο, ένα μουσείο ή για μια πόλη ή μια χώρα. Γράφουμε για την Κύπρο, την Ευρώπη, τον κόσμο όλο.
Όποιος θέλει να προσφέρει ας μου στείλει ένα mail στο paintitmoonlight(at)gmail(dot)com για να του δώσω πρόσβαση.

Τα φιλιά μου σε όλους σας!

Δευτέρα 17 Οκτωβρίου 2011

λιβανέζικα και άλλα

Εθκιέβαζα ότι άμα ο οργανισμός σου έχει πραγματική ανάγκη για κάποια ουσία, έρκεται σου όρεξη για τζίνο το πράμαν!
Ασπούμεν κάποιος που τρώει τοίχους, μπορεί να έχει ανάγκη να τρώει ασβέστιο...
Εγώ εν φυσιολογικό που θέλω να τρώω λιβανέζικα κατεϊφούθκια με χαλεπιανό και άλλα σάγλικα πράματα; (Όι εν υποσιτίζουμαι!)

Πέμπτη 13 Οκτωβρίου 2011

Κούνια μπέλλα....

αφού παίζουμεν ούλλοι, παίζω τζι εγώ....
Τώρα να δούμεν τι παίζει με την πάρτη μου...


1. Εμέθυσα πρώτη φορά στα 12 μου. Είχα πάει κατασκήνωση τζαι τελευταία νύχτα εκάμαμε επιδρομή στην κουζίνα τζαι εστύλλωσα την μπουκάλα με το μπράντυ για τες τρούφες. Ύστερα επήα να φκω σε ένα τραπέζι τζαι έππεσα κάτω, ευτυχώς ήταν το μοναδικό αγόρι τζιαμέ τζι έπιασε με. Ούλλη νύχτα έκαμνα εμετούς, τζαι την άλλη μέρα έκαμνα εμετούς χολή. Εν έχει πιο χτιτζιάρικο πράμα.

2. Εν πίννω ποττέ καφέδες τζαι ένερτζυ ντρίνκς. Ήπια που ήμουν μιτσιά φραπέ γλυκό ούλλο γάλα τζαι δεν μου άρεσε, ήπια τζαι μια φορά ένα καπουτσίνο με γεύση γιατί ήταν να είμαι για δεύτερη νύχτα ξύπνια, τζαι τζίνο ήταν. Τα ένερτζυ ντρινκς θυμίζουν μου τη χολή που σας είπα πριν...

3. Πιστεύκω ότι θα ήμουν πολλά καλή ηθοποιός αν και όσες φορές στα νιάτα που καλέστηκα να κάμω τούτο το πράμα αντρέπουμουν να είμαι καλή. Άμα θέλω όμως είμαι καλή...

4. Τρίτη γυμνασίου, τελευταίο τρίμηνο είχα διαγωγή κοσμία. Στο λύκειο κάθε χρόνο αριστείο.

5. Άμα θορώ να παίζουν παιχνίθκια τύπου περπατώ και πάω (tomb rider τζαι όι duke nukem) ζαλίζουμαι.

6. Είμαι τουρτούρα. Ναι, το καλοκαίρι εν κυκλοφορώ στους 40 τζαι να μεν δρώννω, αλλά λαλώ σας ότι φέτος έφκαλα το πάπλωμα που το κρεβάτι μου για 2 εβδομάδες ούλλο το καλοκαίρι. Τωρά τζοιμούμαι με πάπλωμα τζαι μακριές πιζάμες.

7. Είμαι λίο δικατάτορας τζαι θέλω να γίνεται πολλά συχνά το δικό μου αλλά προσπαθώ να το αποβάλω. Τζαι εν θεωρώ ότι είμαι παράλογη. Απλά ότι έχω πάντα δίκαιο. Εκτός άμα έχω άδικο.

Μπόνους:

8. Εν μου αρέσκουν τα παιδικά. Εκτός ο Nemo που μου άρεσε πολλά. Ότι άλλο είδα ήταν γιατί κάτι μου είπαν/κάτι εθκιέβασα αλλά να ενθουσιαστώ δεν ενθουσιαστηκα. Τζαι γενικά δεν με τραβούν να τα δω.

9. Όταν ήμουν μιτσιά, δεν εμπορούσα να θωρώ να φιλιούνται ούτε στες ταινίες. Έκλεια τα μάθκια μου τζι εγύριζα που την άλλη. Ακόμα νοιώθω άβολα να θωρώ σκηνή που να φιλιούνται τζαι να είμαι με τους γονείς μου.

10. Σε μια φάση της ζωής μου, επήεννα 6 ώρες την εβδομάδα μίνιμουμ μπαλέτο. ΄Ερκουμουν σπίτι τζαι έτρως 2 κιλά κλεμεντίνες. Φρουτιέρα που τη μια, βουνό με φλούδες που την άλλη.
 


Έχει κανέναν που εν έπαιξε; Θέλω να θκιεβάσω για ούλλους πράματα, αφού εγώ εν είχα καμιά αποκάλυψη να κάμω!!!!!

Τρίτη 11 Οκτωβρίου 2011

Τζι αφούς εγνωριστήκαμεν...

Είδετε ποττέ το ινδικό θρίλερ;
Όι;!;!;!
(ξέρω ότι εν υπάρχει στην ελληνική το σύστημα ερωτηματικό θαυμαστικό, αλλά φανταστείτε τι ακολουθεί για να το χρησιμοποιώ εγώ!)
Τολοιπόν, το ινδικό θρίλερ έτο δαμέ. Πηέννετε σπίτι σας (ή μαζέωετε συναδέλφους σας γυρώ γυρώ τζαι δέτε το-εγώ προτείνω έτσι χορογραφία για το επόμενο flash mob μπάι δε γουέι.)



Ε, που λαλείτε, εγώ έχω πιο σπουδαίο σόι που τούτους δαμέ τους τσιαμπάες.
Δέτε το θείο τζαι τη γυναίκα του (για της οποίας το σύγκαμμαν εμιλήσαμε στο προηγούμενον ποστ) τζαι την οικογένειά της. Τζαι γελάστε.


Εν με αφήνει να το κάμω εμπέντ, οπότε τσιλ χίαρ πλις.

Αισθανθείτε ελεύθεροι να σχολιάσετε.

Κυριακή 9 Οκτωβρίου 2011

Ο Κώλος

Πιθανόν τούτου του κώλου να μεν του αξίζει μια θέση με κεφαλαίο στον τίτλο ενός ποστ σε τούτο το μπλογκ, αλλά εφαίνετουν πιο όμορφος (ο τίτλος) έτσι.

Σήμερα, φίλοι μου, ήρτα το απόγευμα σπίτι όπου είχαν αφιχθεί ο θείος μου (ο οποίος μένει εξωτερικό και ήρθε για διακοπές στο εξοχικό του τζαι ήρτε να μας δει στη Λευκωσία για λίες μέρες) με τη γυναίκα του.
Ναι, η γυναίκα του έννεν η θεία μου, μεν σhοκάρεσαι.
Μπαίνω λοιπόν, σπίτι, και κατευθύνομαι προς την κουζίνα όπου εμυρίζαν προκλητικά τα σουτζουκάκια της μάνας μου όπου άκουα φωνές.
Η μάνα μου να κάθεται στο τραπέζι, και η γυναίκα του θείου μου με μια φανέλα τζι ένα βρατζί να στέκεται μες στη μέση της κουζίνας. Ο παπάς μου να πηεννοέρκεται πάνω κάτω να σάσει τα ταιρκαστά του να ψήσει σουγλούθκια.
Μετά το αρχικό σhοκ της θέας της γυναίκας με το βρακί, εχαιρέτισα (χάααι! νάις του σι γιου!!! γουέλκαμ!!!) και η  μάμμα μου μου είπε μια λέξη: ΕΣΥΓΚΑΨΕΝ.

Γυρίζω θωρώ την τύπισσα, λαλεί μου γιές, φρομ δε χορς ράιτινγκ, γιου νόου, φρομ ολ δε.... σιιιι!!!
Τζαι κατεβάζςι το βρακί της τζαι ανοίει μου τα κολοβούτσια της φίλε μου, να δω το σύγκαμμα της!!!!!

Τζαι μετά που εξεπέρασα το δεύτερο σhοκ το εξανατράβησε πάνω, ακολούθησε ελάπορεϊτ περιγραφή του πώς και γιατί εσύγκαψεν κάμνοντας ιππασία.

Ο παπάς μου εμπήκε μέσα ευτυχώς, τουλάχιστον την ώρα που εφόρεν το βρατζίν.

Πε μου ότι εν θέλεις τζι εσύ έτσι προϋπάντηση έσσω σου αύριο (που μια 60χρονη γυναίκα συγγενή σου)!!!!

Πέμπτη 6 Οκτωβρίου 2011

Η πουλλού

Απολογούμαι στους φανατικούς αναγνώστες που δεν απάντησα στα σχόλια του προηγούμενου ποστ, θα απαντήσω, αλλά προς το παρός, έπρεπε να εκφράσω μια απορία:

Πόσο πρόβλημα έχουν οι άντρες τζαι εν τόσο μεγάλη η αγορά για penis enlargment κόλπα; Έχει τόσο κόσμο που αντιμετωπίζει έτσι θέμα τζαι ψάχνεται; Τζαι εν τόσο απελπισμένος που θα δοκιμάσει οτιδήποτε; Τζαι τόσο τζοιμισμένος που να ππέσει σε έτσι παγίδες;

Εν τούτες οι πελλάρες τελικά που με κάμνουν τζαι απορώ για την αθρωπότητα.

Τετάρτη 5 Οκτωβρίου 2011

Θέλει το happy χάππι για να'ναι happy;

Έχει 2 χρόνια που είμαι με τα χάπια.
Πριν βιαστείτε να πείτε αν μου φαίνεται ή όι, εννοώ αντισυλληπτικά.

Επερνούσα για χρόνια πολλά (μωρό μου για τα γενέθλιά σου-ουουου) πολλά επίπονες περιόδους, ώσπου τζαι εξεκίνησα τα χάπια.

Ήμουν πολλά happy Με το χάπι, ούτε επάσhηνα (i did αλλά όι λόγω λιμάγκρας), ούτε είχα περίεργα φουσκώματα, ούτε καμιά παρενέργεια.
 Ήταν η σωτηρία (Μπέλλου) μου.

Πριν μερικούς μήνες που επήα στη γιατρό για τη συνταγή μου, είπε μου καλά είναι να δοκιμάσω να τα σταματήσω 1-2 μήνες για να λειτουργήσω τζαι λίο που μόνη μου, τζαι για να δω αν πονώ ακόμα ή όι...

Επέρασε σχεδόν ένας μήνας, περιμένω να περιοδεύσω τζαι είμαι κακκά πατητά, φίλε αναγνώστη!
Ούλλη νύχτα πονώ την τζοιλιά μου, την πλάτη μου, έχω ρίγη, έχω σπασμούς, νοιώθω ότι εκοπήκαν τα πόδια μου, τα χέρια μου, όπου έχω αρθρώσεις.

Εψές ήταν το αποκορύφωμα. Έππεσα να τζοιμηθώ τζαι ένοιωθα σαν την άρρωστη. Τόσο πολλά που η ώρα 1 μιση εσκέφτουμουν να πάω να ξυπνήσω τη μάνα μου να της πω ότι εν είμαι καλά τζαι τι να κάμω...

Τελικά φυσικά έκρυψα ώσπου τζι ετζοιμήθηκα, αλλά σήμερα ήμουν σαν το ζόμπι στη δουλειά, τζαι τωρά θορώ τα σhέρκα μου να πατούν κουμπιά τζαι απορώ πώς τα ταράσσω τα δάχτυλα μου επειδή εν σάννα τζαι εν τα νοιώθω...

Επεράσετε έτσι πράμα ποττέ; Ακούεται σας φυσιολογικό;
Προσπαθώ να καταλάβω αν έτσι ήμουν τζαι παλιά τζαι τωρλα φαίνουνται που πιο έντονα επδειδή έχει τόσο καιρό να τα νοιώσω, ή αν εν όντως για κάποιο λόγο ούλλα τούτα πιο έντονα που παλιά...

Τέσπα, το τοπ είναι ότι έφκαλα σπυράκι! Ξέρεις αγαπητέ αναγνώστη που πότε έχω να φκάλω σπυράκι; Τόσο καιρό που εδιερωτούμουν τι εν τζινο το πράμα πάνω μου όποτε με εθώρουν τζαι όποτε μου έντζιζα. Τόσο που πλέον νοιώθω το πάνω μου, ενώ παλιά απλά εθώρουν το, εν το ένοιωθα σαν το αυτοκόλλητο κολλημένο πας στη φάτσα μου...

Α! Τωρά που το είπα...Πάω να ξανατσιακκάρω ΑΜΠΑ τζαι εν αυτοκόλλητο... :S

Κυριακή 2 Οκτωβρίου 2011

Ευχαριστίες

Ήθελα να ευχαιστήσω τον Μάρλον Μπράντο, τον Λευτέρη Πανταζή, το Μίκη Θωδωράκη, και τον Τζακ Νίκολσον για το όμορφο απογευματόβραδο εχτές.
Until next time, guys!

Με αγάπη, carrot cakes και εμετούς,

Moonlight