Που ήμουν μιτσιά εγύριζα τζι εγώ τζαι ελάλουν τα κάλαντα στη γειτονιά μαζί με συμμαθήτριες μου. Μια φορα θυμούμαι δεν είχαμε τρίγωνο τζαι επήραμε αυτοσχέδια μουσική. Ένα γουδί με το γουδοχέρι, μια αυτοσχέδια μαράκα με φακές, κάτι τέτοια. Και είχαμε ένα κουτάκι για τα χρήματα και δεν εκατεβάζαμε μούτρα όταν μας έδιναν γλυκά αντί χρήματα και εμαζεύκαμε λεφτά για να αγοράσουμε μπισκοτάκια και να πάμε να τα πάρουμε σε 1-2 ιδρύματα για το προσωπικό και όποιον εμπορούσε να φάει, και να "τα πούμε" στον κόσμο τζειαμέ.
Τζαι εκάμναμε πρόβες στο σπίτι που εμαζευκούμασταν να τα ξέρουμε ούλλοι, καλά. Και εθυμώναμε η μια της άλλης άμα εν τα εξέραν καλά.
Τζαι οι μανάδες μας εδιούσαν μας παραπάνω λεφτά τζαι ελαλούσαν μας να φυλάξουμε να πάμε να φάμε κάτι κι εμείς. Επειδή εξέραν ότι εν το κάμνουμε για τα λεφτά, για εμάς.
Τζαι είχε και περίεργους που μας εθκιώχναν τζαι εκατεβάζαμεν τα μούτρα μας, αλλά εν εξιτιμάζαμε.
2014 σήμερα και από την περασμένη εβδομάδα διώχνω γύρω στα 3-4 ζευγάρια την ημέρα από το γραφείο. Εν το κάμνω γιατί είμαι καμιά περίεργη, κάμνω το γιατί ανοίουν την πόρτα τζαι ξεκινούν "τρίγωνα, κάλαντα, μες στη γειτονιά" με ενθουσιασμό επιπέδου σλοθ σε κατάθλιψη, ανοίουν σου την όρεξη για χάπια, πολλά χάπια, ό,τι χρειαστεί για να μεταφερτείς το συντομότερο στο wonderland σου. Κάμνω το γιατί το "τρίγωνα, κάλαντα" έννεν τα φάκκιν κάλαντα, εν το φάκκιν τζίγκολ μπελς, εν ένα φάκκιν τραούδιν χριστουγεννιάτικο. Με την ίδια λογική θα μπεις τζαι θα μου πεις τον ρούντολφ το ελαφάκι ή το εγενήθη σε μια φάτνη, ή το ω ναι, ψάλτε στα ουράνια ή τον φάκκιν μικρό τυμπανιστή αντί για τα κάλαντα. Τζαι τούτο εν το λιγότερο γελοίο.
Κάμνω το γιατί τα λεφτά πουτζιάζουν τα, γιατί εν σέβουναι τον χώρο εργασίας, γιατί είδαν φως τζι εμπήκαν χωρίς ένα σκουφί,χωρίς ένα τρίγωνο. Κάμνω το γιατί αν τους δώσω σοκολατάκια ή μελομακάρονα έννα μου κατεβάσουν μούτρα-το λιότερο.
Τι σκατά ρε γαμώ το, εν παν τα νορμάλ κοπελλούθκια να πουν τα κάλαντα στη γειτονιά τους πλέον; Εν παν τα μωρά οργανωμένα να χτυπήσουν πόρτες τα απογεύματα που εν σπίτι ο κόσμος και να ρωτήσουν "να τα πούμε, να τα πούμε;";
Περιπαίζουμε τους αμερικάνους, αλλά τζείνοι φκαίνουν για τριτ ορ τρίτινγκ μες στη γειτονιά τους τζαι κρατούν τες νέες παραδόσεις που έχουν. Εμείς γιατί απαξιούμε;
Τζαι εκάμναμε πρόβες στο σπίτι που εμαζευκούμασταν να τα ξέρουμε ούλλοι, καλά. Και εθυμώναμε η μια της άλλης άμα εν τα εξέραν καλά.
Τζαι οι μανάδες μας εδιούσαν μας παραπάνω λεφτά τζαι ελαλούσαν μας να φυλάξουμε να πάμε να φάμε κάτι κι εμείς. Επειδή εξέραν ότι εν το κάμνουμε για τα λεφτά, για εμάς.
Τζαι είχε και περίεργους που μας εθκιώχναν τζαι εκατεβάζαμεν τα μούτρα μας, αλλά εν εξιτιμάζαμε.
2014 σήμερα και από την περασμένη εβδομάδα διώχνω γύρω στα 3-4 ζευγάρια την ημέρα από το γραφείο. Εν το κάμνω γιατί είμαι καμιά περίεργη, κάμνω το γιατί ανοίουν την πόρτα τζαι ξεκινούν "τρίγωνα, κάλαντα, μες στη γειτονιά" με ενθουσιασμό επιπέδου σλοθ σε κατάθλιψη, ανοίουν σου την όρεξη για χάπια, πολλά χάπια, ό,τι χρειαστεί για να μεταφερτείς το συντομότερο στο wonderland σου. Κάμνω το γιατί το "τρίγωνα, κάλαντα" έννεν τα φάκκιν κάλαντα, εν το φάκκιν τζίγκολ μπελς, εν ένα φάκκιν τραούδιν χριστουγεννιάτικο. Με την ίδια λογική θα μπεις τζαι θα μου πεις τον ρούντολφ το ελαφάκι ή το εγενήθη σε μια φάτνη, ή το ω ναι, ψάλτε στα ουράνια ή τον φάκκιν μικρό τυμπανιστή αντί για τα κάλαντα. Τζαι τούτο εν το λιγότερο γελοίο.
Κάμνω το γιατί τα λεφτά πουτζιάζουν τα, γιατί εν σέβουναι τον χώρο εργασίας, γιατί είδαν φως τζι εμπήκαν χωρίς ένα σκουφί,χωρίς ένα τρίγωνο. Κάμνω το γιατί αν τους δώσω σοκολατάκια ή μελομακάρονα έννα μου κατεβάσουν μούτρα-το λιότερο.
Τι σκατά ρε γαμώ το, εν παν τα νορμάλ κοπελλούθκια να πουν τα κάλαντα στη γειτονιά τους πλέον; Εν παν τα μωρά οργανωμένα να χτυπήσουν πόρτες τα απογεύματα που εν σπίτι ο κόσμος και να ρωτήσουν "να τα πούμε, να τα πούμε;";
Περιπαίζουμε τους αμερικάνους, αλλά τζείνοι φκαίνουν για τριτ ορ τρίτινγκ μες στη γειτονιά τους τζαι κρατούν τες νέες παραδόσεις που έχουν. Εμείς γιατί απαξιούμε;
2 σχόλια:
Εγώ είμαι από τους περίεργους που δε θέλουν να ακούν τα κάλαντα, ούτε τα τραγουδησα ποτέ.
Κάθε χρόνο χαμηλωνω τον ήχο του κουδουνιου της εξωπορτας και συνεχίζω τη ζωή μου.
Αν τύχει να τους πετύχω κάπου έξω και μου αρέσει αυτό που θα ακούσω θα ανοίξω το πορτοφόλι, αλλιώς όχι.
Είναι η ίδια λογική όπως και τα φιλοδωρηματα στους σερβιτορους 😊😊😊
Κι εγώ νιώθω άβολα να μου λεν να μου τα πουν, αλλά νομίζω εν επειδή ΔΕΝ τα λεν όπως πρέπει τζαι ΚΑΜΝΟΥΝ ΜΕ να νιώθω άβολα.
Κατά τα άλλα αφού δεν έρχονται σπίτι μας, εν είχα και την ευκαιρία εδώ και χρόνια να τα ακούσω, ούτε και να νιώσω άβολα.
Δημοσίευση σχολίου