Παρασκευή 30 Νοεμβρίου 2012

Ω-θέλω.

Κάθε Πάσχα (τι θέλεις να πεις είμαι εκτός τόπου και χρόνου), την Κυριακή των Βαίων στο δημοτικό εκάμνε ο σύνδεσμος γονέων παζαράκι.
Το Σάββατο πριν, επηένναν οι γονείς στο σχολείο και εστήναν τα όλα να εν έτοιμα την Κυριακή το πρωί.
Εγώ επήεννα με τη μάμμα μου που ήταν τότε νέα και σούπερ ενεργό μέλος. Έρκουνταν και οι άλλοι συμμαθητές μου, εβοηθούσαμεν και επελλαρίζαμεν...
Η αδερφή δεν ακολουθούσε.
Μια χρονιά ενώ εγώ ήμουν με τη μάμμα στο σχολείο λοιπόν, ο παπάς έκαμνε μπέιμπι σίττινγκ της μικρής Ρόζας.

Και ο παπάς είπε της να παν περίπατο. Η μικρή Ρόζα ήταν κουρτισμένη να πάει να δει την Ποκαχόντας στο σινεμά. Να σας πω ότι το σινεμά των παιδικών μας χρόνων ήταν το Οθέλλος. Ο παπάς αντιλαμβάνεστε δεν υπήρχε τέτοια περίπτωση.

Αν του ελάλεν να παν να φαν παγωτό ήταν να πει ναι. Αλλά όι τζαι Ποκαχόντας.

Έβαλεν την μες στο αυτοκίνητο τζαι αρκέψασιν:
Παπά θέλω να πάμε στην Ποκαχόντας.
Ποιά εν τούτη;
Εν έργο παπά, στο σινεμά!
Ποιό σινέμα;
Στον Οθέλλο.
Θέλεις;
Θέλω.
Ω-θέλω, σε θέλω Οθέλλο. Πόσο σε θέλω, Οθέλλο, σε θέλω!
Παπάααααα!
Τίνε κόρη;
Σταμάταααα! Θέλω να πάω στην Ποκαχόντας!
Ε θέλω, Ω! Θέλω Οθέλλο, σε θέλω!
Παπά σταμάταααα!
Μπορεί να επέρασε καμιά ώρα να γυρίζουν μες στο αυτικίνητο.
Η μιτσιά να χτυπιέται να τον πείσει, τζαι ο πατήρ να τρολάρει το μωρό.

...και κάπως έτσι αρνιόμαστε να πάμε σε χαζές ταινίες (ή ταινίες που δεν θέλουμε να πάμε) με τα μικρά μας αδερφάκια/ παιδάκια/ κλπ...


Αυτό το ποστ αφιερώνεται αφ' ενός στην τριανταφυλλένια Rosa που είχε γενέθλια πριν λίγες ημέρες (και για μερικές ημέρες λέω ότι έχουμε μόνο 2 χρόνια διαφορά και νοιώθω πιπίνι, αλλά τελικά μεγάλωσε και συγκλονίζομαι κάθε φορά που σκέφτομαι την ηλικία της), και αφετέρου στον Κωνσταντίνο που υποκύπτει και πάει στο Twilight- breaking dawn (το οποίο παρεπιπτώντως μεταφράστηκε ως "Χαραυγή" στα ελληνικά, και για τον κυπριακό χώρο σίγουρα θα συγκαταλέγεται μέσα στους πιο επικά failed τίτλους ταινιών), για χάρη της μικρής του αδερφής.
Τέλος θα το αφιερώσω και στον κύρη τους σπιτιού που με χιούμορ και σπάσιμο νεύρων μας έκαμε τούτο που είμαστε και τον αγαπούμε για το σωστό ποσό χαλαρότητας και αυστηρότητας που έδειχνε.

Τετάρτη 28 Νοεμβρίου 2012

Οι σωστοί.

Σήμερα άνοιξεν η πόρτα του γραφείου μας τζαι εμπήκεν μια κυρία αγγλίδα μέσα. Ερώτησεν μας αν στέκεται καλά για να περάσει το ταξί της γραμμής να την πιάσει, και είπαμε της αν τους εδώσετε τη διεύθυνση εδώ, τότε ναι.
Είπε μας ευχαριστώ πολύ κλπ, τζαι εφκήκεν έξω. Ήταν με μια πιο μεγάλη κυρία η οποία εκράταν και μπαστουνάκι, παρέα. Μπορεί να ήταν και μάμμα της η άλλη ασπούμε. Επεριμέναν με τες βαλίτσες τους, και υπέθεσα ότι θα έπρεπε να παν αεροδρόμιο. Εφαίνουνταν ανήσυχες.
Τυχαία, επειδή έρκεται η ξαδέρφη μου σήμερα που Λονδίνο, σε λίγες ώρες, υπέθεσα ότι μάλλον είναι τζίνο το αεροπλάνο που θα τες παίρνει πίσω, φεύγοντας.
Εφκήκα έξω τζαι εχαιρέτισα τες. Ερώτησα τες αν είναι με το τράβελ & εξπρές που εμιλήσαν σίγουρα. Είπαν μου ναι. Ερώτησα τες αν του είπαν τη διεύθυνση δαμέ, τζαι είπαν μου εν οπυ δαμέ που μας έπιασεν το Μάη που ήρταμε. Ερώτησα τες αν εδώσαν τηλέφωνο, τζαι είπαν μου μάλλον όι, αλλά έννεν σίουρες γιατί εν μια κυπραία που τους έκαμεν την κράτηση. Ερώτησα τες τι ώρα το περιμέναν, τζαι είπαν μου 1:50. Ήταν 2:10. Ξεπίτηδες ερώτησα και το τηλέφωνο που επιάσαν για να είμαι σίγουρη ότι μιλώ με το σωστό πράμα.
Είπαν μου το, εξέραν το πόξω! Η μεγάλη κυρία, όι η πιο νέα!

Είπα τους πάω τζι έρκουμαι να πιάσω τηλέφωνο να σας πω τι θα μου πουν. Αν θέλετε ελάτε να κάτσετε, αλλά καλύτερα να μείνει μια έξω σε περίπτωση που περάσει τωρά.

Ήρτε μέσα η μεγάλη κυριούλα.

Έπιασα τηλέφωνο και ερώτησα εάν εξεκίνησε το αυτοκίνητο. Πριν προλάβω να τους πω την κουβέντα ούλλη εκαταλάβαν. Εν ο άθρωπος που ήταν να εν τζιαμέ στα φώτα τα τάδε; Επέρασεν το αυτοκίνητο τζι εν είχεν κανέναν τζι έφυεν! Λαλώ του απλά είπε σας λάθος σημείο το άτομο που έκαμε την κράτηση και είναι στα επόμενα φώτα οι κυρίες. Είναι 2 και πετούν το απόγευμα!

Αμέσως ο άθρωπος εμίλησε με τον οδηγό, είπε του ότι οι πελάτες είναι στο τάδε σημείο, και εάν δεν έχει καθυστερήσει να περάσει ξανά να τες πιάσει γιατί εν επείγον.

Τελικά ο άθρωπος εκατάλαβε ότι είμαι που το συγκεκριμένο γραφείο, είχε μας εξξυπηρετήσει ξανά κάποια στιγμή, τζαι εθυμάτουν μας! Εν όμορφο να σε θυμούνται συνεργάτες σου τελικά τζαι να σε χαιρετούν!

Ευχαρίστησα τον και εξήγησα στην κυριούλα ότι τις έψαχνε στα προηγούμενα φανάρια, και ότι περνά τώρα ξανά να τες πάρει και της ευχήθηκα καλό ταξίδι ξεπροβοδίζοντας την.
Τζαι η θεάρα, κάμνει να ανοίξει την τσεντούδα της! I owe you, I owe you some money! λαλέι μου πανικόβλητη.

Εχαίδεψα της την πλατούδα της τζαι εγέλασα. Don't be silly λαλώ της, τζαι εγέλασε μου τζαι τζίνη με το ξιδόντικο χαμόγελο της. Ευχηθήκαμε τους καλό ταξίδι και πριν προλάβει να πάει ως το δρόμο ήρτε και το αυτοκίνητο να τες πιάσει.

We will see you again, λαλέι μας, χαιρετούν μας, και φέφκουν.


Τούτο πάει στον κόσμο που μπαίνει μες σε καταστήματα και επιχειρήσεις που μόνος του, ζητά μια εξυπηρέτηση, και δεν ρωτά εάν οφείλει κάτι. Οι παραπάνω εζήσαμεν το, εν χρειάζεται να πω λεπτομέρειες. ;)

Σάββατο 24 Νοεμβρίου 2012

Το πάρκινγκ

Αννοίεις μια επιχείρηση.
Μένεις έγκυος.
Αποφασίζεις ότι εν μπορέις να εξυπηρετάς κόσμο ενώ είσαι έγγυος επειδή εν λυμένα τα νεύρα σου.
Γεννάς.
Περνούν 2 μήνες.
Το μαχαζί ΑΚΟΜΑ κρατά το η μάνα σου.
Μαζί με το μωρό!
Επέρασε ένας χρόνος ρε μωρά, τζι ακόμα κρατά της το μαχαζί η μάνα της. Κάθε μέρα, που το πρωί ως το απόγευμα, τζαι τα Σάββατα.

Σήμερα επάρκαρεν σε σημείο που ΌΣΟ που έφκαινα που το πάρκινγκ μου, τζαι τούτο με 2-3 πισινο-μπροστινές.
Είδε με ότι δυσκολεύκουμαι, αλλά εν ετάραξεν.

Έκαμα τη δουλειά μου τζαι ήρτα πίσω. Ακόμα ήταν τζιαμέ. Εγώ εντωμεταξύ ήρτα που την άλλη πλευρά του δρόμου τζαι δεν εμπορούσα να μπω να παρκάρω έτσι που ήταν τζιαμέ ακόμα.
Παίζω της πουρού να φκει να το ταράξει, να δει πόση ισοτρία κάμνει για να μεν παρκάρει λίο πάρακατω που το μαχαζίν της (αφού χώννει τζαι τη βιτρίνα της να καταλάβεις), τζαι εν έρκεται. Προχωρώ τζαι θωρώ την μες στο μαχαζί τζαι λαλεί μου "περίμενε θκυό λεπτά τζαι μάχουμαι με το μωρό".


Ε.......


εεεεεεεεεεεεεεεε...........


εσιέμπιξη ασπούμε.

Εν κανεί είσαι εσύ σκλάβος της κόρης σου, είμαι τζι εγώ αθκιανή να σε καρτερώ τζαι τζίνη ο θεός να ξέρει ννάμπου κάμνει ασπούμε;
Τζίνο που λαλέις να είχα μια σαραβάλλα πρόχειρη να της την ημπήξω ρε αναγνωστούδι μου, έτσι θα έκαμνα.

Για να δεις όμως τι καλός και υποχωρητικός άθρωπος που είμαι, επήα τζι επάρκαρα στο άλλο πάρκινγκ φωνάζωντας "άμα το ταράξεις έλα τάραξε τζαι το δικό μου καλό" τζαι επήα σπίτι μου.

Εννοείται ότι εν τζιαμέ ακόμα το αυτοκίνητο.

Νοιώθω ότι πολλά σύντομα εν θα συγκρατηθώ όμως.
Νοιώθω το...

Τετάρτη 14 Νοεμβρίου 2012

Επιτραπέζιο

Τούτες τες μέρες έχω πολλά να γράψω. Αλλά έννεν ξεκάθαρα ακόμα μες στο μυαλό μου, οπότε θα το αποφύγω.

Έχει καιρό που προσπαθώ να διευκρινήσω τι εν τζίνο που με ενοχλεί σε πολλά επιτραπέζια. Γίνουμαι αντικοινωνική άμα είμαι σε μια παρέα που θέλει να παίζει επιτραπέζια. Ή έννα παίξουμε κάτι που έννα μπορώ να κάμω συμβιβασμό, ή εν θα παίξουμε/ παίξω. Εν με ενοχλεί να μεν παίζω, αλλά νομίζω ότι τελικά ενοχλεί τους άλλους...



Ίσως τούτο να προέρχεται που το γεγονός ότι με τα ξαδέρφια μου δεν επαίζαμε (σχεδόν) ποτέ έτσι πράματα. Θυμούμαι τες φορές συγκεκριμένα. Μια φορά που έπαιζα μονόπολη τζαι επηεννε, επήεννε, επήεννε, εβαρέθηκα, εκουράστηκα, έθελα να πω κανεί, οι άλλοι ήταν πορωμένοι κλπ...
Τζαι μια φορά που επαίζαμε πίκσιοναρι. Ήμουν δημοτικό, εζωγράφιζα συμπαθητικά (όι καλά, αλλά για επιτραπέζιο επέρναν μου) τζαι τυχαίνει μου η λέξη δισκοθήκη. Εν έξερα τι να κάμω, σε δισκοθήκη εν είχα πάει ποτέ μου, εν είχα μεγάλα αδέρφια να ξέρω πώς ένει, τη λέξη άκουα την που τους γονείς μου αφού τότε τα ξαδέρφια μου εμιλούσαν για "ορθάδικα" (τι ήταν τούτα, αλήθκεια;), τζαι για "κλαμπς". Εθεώρησα ότι εν κάτι πιο παλιό που τα κλαμπς, τζαι εζωγράφισα μια ντισκομπάλα... Εν το ήβραν. Ύστερα έπρεπε να μαντέψω τη λέξη κανό. Εν ξέρω πώς έτυχε, αλλά εγώ τη λέξη κανό ως τότε εν την είχα ακούσει ποτέ. Τα συγκεκριμένα ξαδέρφια επερνούσαν με 4-5 χρόνια, που σε έτσι ηλικίες εν σημαντική διαφορά. Τζαι είπαν να σύρουν περιπαίξιμο που είπα τόσα είδη βάρκας και λοιπών σχετικών λέξεων αλλά όχι το κανό, που έθελα να ανοίξει η γη να με καταπιεί.

Παράδειγμα 1 το ταμπού. Δεν με πειράζει να παίζω ταμπού άμα νοιώθω ότι εν λογικός ο τρόπος που εν χωρισμένες οι ομάδες. Εν πιστεύκω ότι είμαι ιδιαίτερα καλή στο συγκεκριμένο παιχνίδι, απλά νοιώθω ότι επειδή εν στηρίζεται σε γνώσεις τες παραπάνω φορές, εν μπαίνουν οι συμμετέχοντες σε τόσο ανταγωνιστικό μόουντ τζαι συνήθως υπερισχύουν τα αισθήματα συναγωνισμού μέσα στις ομάδες, παρά ανταγωνισμού αναμεταξύ των ομάδων. Έχει πλάκα να παίζεις με φίλο σου στην ίδια ομάδα και να έχετε τες δικές σας ιστορίες σαν αναφορές, αλλά εξίσου ενδιαφέρον είναι να παίζεις με άγνωστο άτομο τζαι να το "γνωρίζεις" έτσι... Έννεν ότι θα το προτιμήσω που το να κάθουμαι να μιλώ, αλλά μπορώ να συμβιβαστώ. Παρόμοια κατάσταση και με το πίκσιοναρι.

Παράδειγμα 2 το τρίβιαλ. Είτε με παρέα γνωστή παίζω, είτε με πιο ανοιχτή παρέα, νοιώθω ότι ούλλοι σhίζουνται να νικήσουν. Αν παίζουν στο ταμπλό κανονικά άπου πιάει παραπάνω τυρούθκια, άπου φτάσει στο τέρμα πρώτος. Αν παίζουν με ερωτήσεις, άπου πιάσει τες παραπάνω κάρτες. Πάλε, έννεν ότι είμαι ιδιαίτερα χάλια στο συγκεκριμένο (ούτε ιδιαίτερα καλή προφανώς), αλλά κάμνει με να νοιώθω πολλά περίεργα τούτο το κλίμα που δημιουργείται... Η αλήθεια οι γενικές γνώσεις μου δεν ξέρω που τι απαρτίζουναι. Μπορώ να σου μιλώ για ΤΑ άσχετα πράματα, για πράματα που εμάθαμε στο δημοτικό, για ράντομ πράματα που εδιάβασα κάποτε, αλλά όι για τες ερωτήσεις του τρίβιαλ. Μπορεί να έβρω μια στες 15. Εντωμεταξύ, μην αρχίσω να μιλώ για κόσμο που το κακό του έμαθε πόξω τες ερωταπαντήσεις έθελε εν έθελε. Τζαι επίσης μεν πω για το "τζίνιους" εντίσιον. Σίριουσλι; Που την άλλη, τα πιο "απλά" παιχνίδια γνώσεων κάποιον ρεζιλεύκουν ή κάποιον κάμνουν να βαρκέται.

Τούτα τα παραδείγματα διώ τα απλά γιατί νομίζω εν τα δύο πιο διαδεδομένα τζαι γνωστά επιτραπέζια.

Μπορεί να νοιώθω έτσι επειδή εν αντέχω να νοιώθω ότι κάποιος νοιώθει να "απειλείται" που τη νίκη κάποιου άλλου, επειδή εγώ εν μπορώ να φέρω πλάσματα που δεν ξέρω καλά σε δύσκολη θέση χωρίς να έχω κάτι μαζί τους όντως, μπορεί επειδή έχω εγώ ψυχολογικά προβλήματα.
Όποιος λόγος τζαι να είναι, εν καταλαβαίνω γιατί ενοχλούνται οι άλλοι, τζαι γιατί πρέπει σhου τζαι καλά να μου αρέσκουν τα επιτραπέζια, τζαι γιατί εν τόοοοσο περίεργο να μεν μου αρέσκουν... Που τη στιγμή που εγώ περνώ καλά ή που εν με πειράζει να μεν συμμετέχω ή να συμμετέχω τζιαμέ που μπορώ να βοηθήσω (ποτέ εν θωρώ ομάδες, έχω πρόγλημα τζαι με τούτο. εν πα να φορούν άλλα χρώματα φανέλλες, εν μπορώ να μπω στο νόημα), γιατί δυσανασχετούν οι άλλοι;


Παρασκευή 9 Νοεμβρίου 2012

Μονιμότητα στην Έλλειψη



Να ζεις κανονικά, να φαίνεσαι κανονικός μέσα στους κανονικούς και μη.
Να 'χεις ένα μόνιμο πόνο μέσα σου, ένα κενό, μια έλλειψη.
Σου λείπει. Ποτέ δεν θα συνηθήσεις την απόσταση.

Ξαφνικά βρίσκεσαι μόνος σου. Κλείνεις τα μάτια και νοιώθεις.
Νοιώθεις ό,τι θυμάσαι. Και θυμάσαι πολλά.
Νοιώθεις ζωντανός. Να γεμίζει το κενό με ζεστασιά. Ζεστασιά και φως.

Μα το ξέρεις.
Μόλις έρθει το φως στα μάτια σου, θα έρθει και ο πόνος στη ψυχή σου.

Η φωτογραφία δική μου- τζι ας μεν σου άρεσε.
(φίλε ΤΤ επρόλαβα σε)