Δευτέρα 16 Ιανουαρίου 2017

Paris, je t'aime (τάσεις φυγής)

Βλέπω μια φωτογραφία από αυτή την πόλη και πεταρίζει η καρδιά μου. Δεν είναι πόλη που την γνωρίζω καλά, αλλά είναι πόλη όπου μπορώ να κινηθώ άνετα, νιώθω άνετα εκεί. Δεν ξέρω τι είναι που με κάνει να το αισθάνομαι, αλλά λατρεύω να χάνομαι στα δρομάκια, να χαζεύω τον κόσμο να κοινωνικοποιείται ή να ζει την καθημερινότητά του, να προσπαθώ να αποφασίσω σε ποιο καφενεδάκι θα καθίσω για πρωινό, σε ποιο μπιστρό θα φάω. Να βολτάρω στις υπαίθριες αγορές, να είμαι το υπέρτατο τουριστάκι που με κάθε ευκαιρία κατεβαίνει στο κέντρο της πόλης και χαζεύει τον πύργο, τις εκκλησιές, τα μουσεία, το ποτάμι.
Μπορεί να'ναι άγνοια, δεν έχω κάνει και τα άπειρα ταξίδια, αλλά ενώ δεν έχω περάσει εκεί τις καλύτερες διακοπές μου, είναι το μέρος που με κάνει να νιώθω έτσι μόνο και μονο από μια φωτογραφία από ένα δρομάκι με καφέ.
Και δεν έχω κάνει ποτέ συζήτηση με κανέναν προσπαθώντας να τον πείσω να πάει επειδή είναι πανέμορφα, καταλαβαίνω ότι μπορεί να αρέσει σε εμένα και στον άλλον να μην κάνει τίποτα, και καταλαβαίνω ότι οι λόγοι που μ'αρέσει δεν είναι κάτι που μπορώ να περιγράψω ή να μεταφέρω κάπως στον άλλον. 
Θα έλεγα διάφορα άλλα, όμως καλύτερα να μείνω μέχρι εδώ. 



Έχω βρει την χρυσή τομή για να συνεννογιέμαι μα τους Γάλλους χωρίς πολλά πολλά: βήμα 1ο-μιλάς αγγλικά, βήμα 2ο-τους λες οκ, θα δοκιμάσω στα γαλλικά αλλά δεν τα μιλάω καλά, βήμα 3ο-μιλάς ικανοποιητικά γαλλικά και δεν σου λένε τίποτα για τα λάθη, σε εξυπηρετούν μια χαρά και είναι χαρούμενοι κι εκείνοι κι εσύ. Σημαντική λεπτομέρεια: να ξέρεις ικανοποιητικά γαλλικά. :p