Ξεκινά σαν μια ενόχληση, κυρίως όταν είσαι σε συγκεκριμένη στάση.
Όταν είσαι έτσι πονάς. Το ανέχεσαι, και αποφεύγεις τη συγκεκριμένη στάση όσο γίνεται.
Λειτουργείς σχεδόν κανονικά στην καθημερινότητά σου.
Ξεκινάς να πονείς ώρες ώρες: το πρωί που ξυπνάς, όταν κάθεσαι και σηκωθείς να πας να κατουρήσεις. Επειδή δεν πονάς συνέχεια ξεχνιέσαι μέχρι την επόμενη φορά που θα το νιώσεις.
Λειτουργείς σχεδόν κανονικά στην καθημερινότητά σου.
Πονείς συνεχόμενα σε συγκεκριμένα σημεία, αλλά όχι τόσο που να μην μπορείς να λειτουργήσεις. Μαθαίνεις να το αγνοείς και να συνεχίζεις αυτό που κάνεις, Μόλις αλλάξεις ασχολία ή στάση, αντιλαμβάνεσαι ότι πονούσες για ώρα και το αγνοούσες.
Λειτουργείς κανονικά στην καθημερινότητά σου εκτός από κάποιες εκφράσεις πόνου που γίνονται αντιληπτές από τους γύρω σου. (βλ. κρατάς το σημείο που πονά, απαλές ηχητικές εκφράσεις πόνου)
Συνεχίζει να σε πιάνει ώρες ώρες, αλλά πιο συχνά από ότι πριν, και πιο έντονα. Το αποτέλεσμα είναι ενώ συζητάς με κάποιον, να ξεκινάς να πονάς και να σταματάς να παρακολουθείς τι σου λέει γιατί το μυαλό καταλαμβάνεται από το αίσθημα του πόνου.
Λειτουργείς σχεδόν κανονικά στην καθημερινότητά σου. Λες ένα "συγγνώμη, αφαιρέθηκα" και ο κόσμος συνήθως δείχνει κατανόηση.
Ξυπνάς με πόνο. Έχεις συνηθίσει πια. Νομίζεις ότι μπορείς να λειτουργήσεις κανονικά στην καθημερινότητά σου. Ξεκινάς τη μέρα σου θετικά.
Καταλήγεις διπλωμένος πάνω στο γραφείο, έχοντας καταπιεί παραπάνω χάπια σε συνδυασμούς ουσιών από το τελευταίο καμένο τζάνκι.
Πρέπει να αποφασίσεις αν μπορείς να οδηγήσεις για να πας σπίτι σου. Στο γραφείο νιώθεις τύψεις να μείνεις γιατί είσαι σαν φυτό (σε δύναμη και συγκέντρωση), και έχεις διακοσμητικό ρόλο γιατί δεν μπορείς ούτε να κάτσεις σαν άνθρωπος, ούτε να δουλέψεις γιατί απλά πονάς πολύ για να σκεφτείς.
Αποφασίζεις να δοκιμάσεις να πας σπίτι σιγά σιγά. Συγκεντρώνεσαι όσο μπορείς για να πατάς τα πεντάλια. Μερικές φορές πιέζεις το πόδι σου με το χέρι σου για να μπορέσεις να το κάνεις.
Πας σπίτι κι ενώ θες να κάνεις ένα ζεστό μπάνιο, απλά πέφτεις μες στο κρεβάτι. Λίγο μετά βγάζεις τη μπλούζα και φοράς πιτζάμα. Λίγο μετά βγάζεις το παντελόνι και φοράς πιτζάμα. Όλα σιγά σιγά. Μαζεύεις δυνάμεις και πας παρακάτω.
Έχεις κουραστεί πνευματικά από την προσπάθεια να συγκεντρωθείς σε απλές καθημερινές πράξεις. Σωματικά χτυπιέσαι ρυθμικά, οι μύες συσπούνται μέχρι να κουραστούν και να μην αντέχουν άλλες "επαναλήψεις".
Κοιμάσαι.
Η καθημερινότητα είναι πλέον ένα πράγμα που δεν μπορεί να υπάρξει.