Παρασκευή 27 Φεβρουαρίου 2015

Στη συνέχεια

Και μια μέρα συνειδητοποιείς πως όσο κι αν σου λείπουν οι όμορφες κουβέντες, αυτή τη στιγμή είσαι καλά και ευχαριστημένος που ό,τι σταθερό έχεις είναι όπως είναι: αληθινό.
Τίποτε λιγότερο, τίποτε παραπάνω.
Και αρκεί.

Τρίτη 17 Φεβρουαρίου 2015

Παιχνίδι

Το παιχνίδι το ξέρω. Το έχω παίξει μέσες άκρες ξανά, με μικρές διαφορές που στην προκειμένη δεν έχουν και τόση σημασία.
Και φαίνεται πως ο άνθρωπος δεν μπορεί να βγει νικητής. Πάντα κερδίζουν οι συνθήκες.
Οι γαμημένες συνθήκες.
Αλλά εξακολουθώ να θέλω να παίζω.

Σάββατο 14 Φεβρουαρίου 2015

Χειμώνας

Ως γνωστόν πλέον στους αναγνώστες αυτού του ταπεινού μπλογκ, η συγγραφέας του-εγώ τάχα-μισεί το χειμώνα. Στις άλλες επαρχίες δεν γνωρίζω τι γίνεται, αλλά στη Λευκωσία ο καιρός εδώ και τουλάχιστον μια εβδομάδα έχει κατάθλιψη. Μαζί του κι εγώ.
Και προσπαθώ να παρατηρώ πράματα σχετικά με τον καιρό άμεσα ή έμμεσα, για να μείνω θετική.

Άμα το πρωί δεν έχεις κάτι να κάμεις, και μπορείς να κοιμηθείς μέχρι αργά ή έστω να χουζουρέψεις στο κρεβάτι, μπορείς να το κάμεις. Το πάπλωμα-το ίδιο πάπλωμα που σε τσιλλά κάθε μέρα που πρέπει να πάεις δουλειά ενώ έξω κάνει κρύο και βροχή- εν ο καλύτερος σου φίλος. Μυρίζεις το, χαμογελάς, μαζεύεσαι σε εμβρυακή στάση, ή τεντώνεσαι να καταλάβεις όλο το κρεβάτι, και απολαμβάνεις την ώρα σου στην τέλεια θερμοκρασία.

Οι μέρες ξεκίνησαν να μεγαλώνουν. Σχολάνω και βλέπω για να πάω στο αυτοκίνητο. Φτάνω σπίτι και δεν νιώθω ότι "φάγαμε τη μέρα πάλι", αλλά ότι είναι ακόμα νωρίς και μπορώ να κάνω πράγματα. Περισσότερη ενέργεια, περισσότερη όρεξη, περισσότερη αποτελεσματικότητα.

Θέλεις να πας για ψώνια. Βρέχει. Δεν πας. Έχεις χρήματα για να ανανεώσεις την άδεια κυκλοφορίας. Μπορεί και για όλο το χρόνο. (Η δική μου πέρσι ήταν γύρω στα 250ευρά, εν σημαντικό ποσό για μένα, και σημαντικό ποσοστό του μικρού και απαραίτητου μισθού μου).

 Θες να βγεις όμως απ'το σπίτι. Για ψώνια χώνεψες ότι δεν θα πας. Βαριέσαι και να γυρέψεις παρέα, να πας να παρκάρεις, να ψοφήσεις μέχρι να βρεις πού θα κάτσετε για καφέ, και μετά ξανά για να πας πίσω στο αυτοκίνητο. Πας γυμναστήριο. Ακόμα και στη χειρότερη μέρα του μήνα. Ξέρεις ότι δεν θα έχει πολύ κόσμο, ξέρεις ότι θα βρεις δίπλα πάρκινγκ, ξέρεις ότι θα μέινεις ζεν, ό,τι θα κάμεις κάτι καλό για σένα.

Πεινάς. Δεν πας σούπερμαρκετ. Δεν βγαίνεις για φαΐ. Αυτοσχεδιάζεις με ό,τι έχεις στο σπίτι. Νιώθεις δημιουργικός. Χαμογελάς.

Κι ας βρέχει, κι ας είναι κρύο.

Δευτέρα 9 Φεβρουαρίου 2015

Το χρονικό του πόνου.

Ξεκινά σαν μια ενόχληση, κυρίως όταν είσαι σε συγκεκριμένη στάση.
Όταν είσαι έτσι πονάς. Το ανέχεσαι, και αποφεύγεις τη συγκεκριμένη στάση όσο γίνεται.
Λειτουργείς σχεδόν κανονικά στην καθημερινότητά σου.

Ξεκινάς να πονείς ώρες ώρες: το πρωί που ξυπνάς, όταν κάθεσαι και σηκωθείς να πας να κατουρήσεις. Επειδή δεν πονάς συνέχεια ξεχνιέσαι μέχρι την επόμενη φορά που θα το νιώσεις.
Λειτουργείς σχεδόν κανονικά στην καθημερινότητά σου.

Πονείς συνεχόμενα σε συγκεκριμένα σημεία, αλλά όχι τόσο που να μην μπορείς να λειτουργήσεις. Μαθαίνεις να το αγνοείς και να συνεχίζεις αυτό που  κάνεις, Μόλις αλλάξεις ασχολία ή στάση, αντιλαμβάνεσαι ότι πονούσες για ώρα και το αγνοούσες.
Λειτουργείς κανονικά στην καθημερινότητά σου εκτός από κάποιες εκφράσεις πόνου που γίνονται αντιληπτές από τους γύρω σου. (βλ. κρατάς το σημείο που πονά, απαλές ηχητικές εκφράσεις πόνου)

Συνεχίζει να σε πιάνει ώρες ώρες, αλλά πιο συχνά από ότι πριν, και πιο έντονα. Το αποτέλεσμα είναι ενώ συζητάς με κάποιον, να ξεκινάς να πονάς και να σταματάς να παρακολουθείς τι σου λέει γιατί το μυαλό καταλαμβάνεται από το αίσθημα του πόνου.
Λειτουργείς σχεδόν κανονικά στην καθημερινότητά σου. Λες ένα "συγγνώμη, αφαιρέθηκα" και ο κόσμος συνήθως δείχνει κατανόηση. 

Ξυπνάς με πόνο. Έχεις συνηθίσει πια. Νομίζεις ότι μπορείς να λειτουργήσεις κανονικά στην καθημερινότητά σου. Ξεκινάς τη μέρα σου θετικά.
Καταλήγεις διπλωμένος πάνω στο γραφείο, έχοντας καταπιεί παραπάνω χάπια σε συνδυασμούς ουσιών από το τελευταίο καμένο τζάνκι.
Πρέπει να αποφασίσεις αν μπορείς να οδηγήσεις για να πας σπίτι σου. Στο γραφείο νιώθεις τύψεις να μείνεις γιατί είσαι σαν φυτό (σε δύναμη και συγκέντρωση), και έχεις διακοσμητικό ρόλο γιατί δεν μπορείς ούτε να κάτσεις σαν άνθρωπος, ούτε να δουλέψεις γιατί απλά πονάς πολύ για να σκεφτείς.
Αποφασίζεις να δοκιμάσεις να πας σπίτι σιγά σιγά. Συγκεντρώνεσαι όσο μπορείς για να πατάς τα πεντάλια. Μερικές φορές πιέζεις το πόδι σου με το χέρι σου για να μπορέσεις να το κάνεις.
Πας σπίτι κι ενώ θες να κάνεις ένα ζεστό μπάνιο, απλά πέφτεις μες στο κρεβάτι. Λίγο μετά βγάζεις τη μπλούζα και φοράς πιτζάμα. Λίγο μετά βγάζεις το παντελόνι και φοράς πιτζάμα. Όλα σιγά σιγά. Μαζεύεις δυνάμεις και πας παρακάτω. 
Έχεις κουραστεί πνευματικά από την προσπάθεια να συγκεντρωθείς σε απλές καθημερινές πράξεις. Σωματικά χτυπιέσαι ρυθμικά, οι μύες συσπούνται μέχρι να κουραστούν και να μην αντέχουν άλλες "επαναλήψεις".
Κοιμάσαι.
Η καθημερινότητα είναι πλέον ένα πράγμα που δεν μπορεί να υπάρξει.

Κυριακή 8 Φεβρουαρίου 2015

Guilty Pleasure (1)

Στην προηγούμενη σχέση μου ήξερα ότι ένα πράμα συγκεκριμένα με καταπίεζε. Όλα καλά, όλα χρυσά, αλλά σε τούτο το θέμα είχα θέμα. Κι ενώ προσπάθησα 2-3 φορές να το περάσω στον άλλο, δεν φαινόταν να αντιλαμβάνεται πόσο με ενοχλούσε η συγκεκριμένη συμπεριφορά για το θέμα.
Ένιωθα που λέτε, να καταπιέζομαι στο θέμα της μουσικής που ήθελα να ακούω. Έπρεπε να ακούμε όλοι μουσική που ενέκρινε το καλαμαράκι-από τούδε και στο εξής "ο άλλος"- και η οποία δεν τον ενοχλούσε. Και δεν εννοώ ότι δεν με άφηνε να ακούω τραγούδια του κακού χαμού, ή ότι άκουγε εκείνος κλασική μουσική και αριστουγήματα ετών. Ο κύριος άκουγε μέταλ και τα δικά του που δεν ξέρω σε τι κατηγορία εμπίπτουν αλλά εγώ θα τα πω ηλεκτρονικά, ροκ, από ψιλοάγνωστα συγκροτήματα από τις Σκανδιναβικές χώρες, έτσι για να πιάσετε μια ιδέα. Τα μέταλ είναι η αλήθεια δεν με ανάγκαζε να τα ακούω, αλλά τα άλλα ναι. Δεν είναι ότι δεν μου άρεσαν, αλλά δεν μπορώ να ακούω αν μη τι άλλο άγνωστα τραγούδια συνέχεια.
Όποτε έβαζα εγώ να ακούσω κάτι στην τηλεόραση ή στον υπολογιστή, όοοοοχι. Έπρεπε να ακούω με ακουστικά. Θα πάθενε εγκεφαλικό, κοροΐδευε, έκανε χαζομάρες, και τέλοσπαντων δεν σεβόταν το δικό μου γούστο και την ανάγκη μου.

Και όλο τον καιρό που πέρασα μόνη έβγαλα πολλά απωθημένα και θα συνεχίσω έτσι γιατί έτσι μου αρέσει. 

Σας αφήνω με τα 3 πρώτα τραγούδια που μου έρχονται στο μυαλό αυτή τη στιγμή αν με ρωτήσεις για guilty pleasure σε αγγλικό στίχο, των τελευταίων 2-3 χρόνων ξέρωγω.





Δευτέρα 2 Φεβρουαρίου 2015

Phenomenal*

Well, it feels like I don't do normal.
Not because it's too mainstream, just because that's what happens.
Or because I like the pain and the drama.
But what things seem to be and what they feel like, are two different stories.

* 1. very remarkable, extraordinary
   2. perceptible by the senses or through immediate experience