Η λίμνη των κύκλων- a review

Χτες ενημερώθηκα τυχαία για μια παράσταση σύγχρονου χορού και live μουσικής, και αποφάσισα ότι παρόλο το πιεσμένο που πρόγραμμα θα προσπαθήσω να πάω.
Τελειώνω μάθημα μπαλέτο, τρέχω (κυριολεκτικά) σπίτι, αλλάζω ρούχα, τρώω 2 παξιμάδια, παίρνω λίγο νερό και τρέχω (σχεδόν κυριολεκτικά) στο θέατρο.

Ανεβαίνουν οι μουσικοί στη σκηνή, παίρνουν τις θέσεις τους και ξεκινούν με την πρώτη χορεύτρια να ξεκινά κι εκείνη με το χορευτικό μέρος.

Η μουσική ξεκινά απαλά, χαλαρά, η χορεύτρια προχωρεί προς το κέντρο της σκηνής και ξεκινά να χτυπιέται. Το περίμενα από την περιγραφή εξάλλου (ό,τι παραθέτω σε φόντο χρωματιστό είναι από εδώ): Συνεχίζοντας την καλλιτεχνική της έρευνα γύρω από τα αρχετυπικά επαναλαμβανόμενα μοτίβα στην μυθοπλασία και στην κινησιολογική γραφή, η χορογράφος σκιαγραφεί πολλές ιστορίες σε μια μόνο εικόνα... ή πολλές εικόνες από μια μόνο ιστορία… [...] Μέσα από τις πιο πεζές και καθημερινές ιστορίες, όταν ο κύκλος μοιάζει με ανιαρή επανάληψη σε ευθεία, η χορογράφος προσπαθεί να εντοπίσει τις επαναλαμβανόμενες αρχετυπικές εικόνες δοκιμάζοντας τα όρια της σωματικής και ψυχικής αντοχής.

Με το που ανάβουν τα φώτα που λέτε αντιλαμβάνομαι ότι κάτι στρογγυλά, λευκά, ψηλά πράματα που έβλεπα στη σκηνή είναι στοίβες που πιάτα. Ποτζείνα που τάχα σπάζουν στα μπουζουκλερί από ότι ακούω. Χμ. Σάννα τζαι η σκηνή με τα φώτα κλπ μοιάζει λίο με λαϊκουροκατάσταση; Θυμούμαι ότι εδιάβασα τούτο: Ένα έργο με έντονα παραδοσιακά και λαϊκά στοιχεία, με διακριτικές αναφορές σε κοινωνικούς και ηθικούς περιορισμούς, σε ψυχικούς καταναγκασμούς και ταυτόχρονα ένα σχόλιο όσον αφορά τις επιθυμίες, τα όνειρα και τα θέλω που μετατρέπονται σε αυτοσκοπό.
Μμμ, ναι αλόπως εν τούτα τα λαϊκά που εννοούσε τζαι την ανάγκη να διασκεδάσει ο κόσμος με ένα συγκεκριμένο τρόπο;
Α, να και ο τραγουδιστής που ξεκινά πιο δυναμικά με τούτο το τραγούδι. Ντάξει, επιβεβαιώθηκα.
Προχωρά το χορευτικό, η μουσική γίνεται πιο έντονη κλιμακωτά, το χορευτικό μένει στους ίδιους τόνους πάνω κάτω, και εγώ προσπαθώ να καταλάβω αν επίτηδες φαίνονται να πασχίζουν να χορέψουν ή αν υπάρχει κάποιο πρόβλημα. Όπως και να'ναι το χορευτικό πλέον έχασε το παιχνίδι κατ'εμένα. τα κομμάτια που εν πιο θεατρικά μεταδίδουν μου παραπάνω πληροφορία ενώ έπρεπε που τη στιγμή που εν χορευτική παράσταση παραπάνω, να εν ο χορός που θα μου δίνει παραπάνω δεδομένα. Η μουσική ανεβάζει την παράσταση, χωρίς να σημαίνει ότι θα έβρισκα σε αυτό το περιβάλλον παραπάνω ευχαρίστηση αν άκουα μόνο τη μουσική χωρίς να υπάρχει η υποστήριξη του χορευτικού.

Ξεκινούν στο μεταξύ να σπάζουν πιάτα, να σκουπίζουν, να φκαίνουν πας στα πιάτα να χορεύκουν, να σύρνουν γαρύφαλλα, μια κατάσταση που όντως έχει ένα νόημα αλλά και πάλι, ο χορός εν απλά ένα πολλά πολλά μικρό κομμάτι του.

Η παράσταση κορυφώνεται με το πιο ωραίο κατ'εμένα μουσικό κομμάτι, με τα πιάτα να σπάζουν ανά ντουζίνες, τα γαρύφαλλα να στοιβάζονται γύρω από τη μια χορευτρια, τα τραπέζια να μετακινούντια και να ανεβαίνουν πάνω χορεύτριες.

Φεύγοντας με ρώτησαν πώς μου φάνηκε και αν μπορώ να εξηγήσω κάτι αφού από τα 3 άτομα που συναντηθήκαμε εκεί, μόνο εγώ είχα ένα φόντο χορευτικό.

Είπα αυτό που λέω τα τελευταία χρόνια που ξεκίνησα λίγο να κρατώ μια επαφή με τα contemporary dance δρώμενα στην Κύπρο: Δεν ξέρω τις χορεύτριες ΑΛΛΑ ό,τι έχω δει τελευταία, ακόμα και με χορευτές των οποίων τις δυνατότητες ήξερα, ήταν άδικο. Άδικο προς τους χορευτές, άδικο προς το κοινό που βλέπει το βίτσιο του κάθε καταπιεσμένου χορευτή-χορογράφου που θέλει να εκφραστεί καλλιτεχνικά και να βγει από το καλούπι της απλής χορογραφίας αλλά χάνεται μέσα σε ένα κόνσεπτ. Στο βωμό του κόνσεπτ λοιπόν θυσιάζονται ταλέντα μεγάλα, και would be θεάματα για το κοινό της τέχνης στο νησί.
Θεωρώ ότι έπρεπε οι κινήσεις να εκτελούνται σωστά, χωρίς να φαίνεται ότι το σώμα δυσκολεύεται-επειδή είναι οι χορευτές καλοί, και εγώ ως θεατής να ζαλίζομαι και να κουράζομαι και να πονώ σωματικά γιατί δεν είμαι χορεύτρια και όλο αυτό μου φαίνεται ότι αν το έκανα θα ζαλιζόμουν , θα κουραζόμουν, θα πονούσα σωματικά. Το να βλέπω τον χορευτή να φαίνεται ότι πασχίζει δεν είναι για μένα ο σωστός τρόπος να μεταφέρεις τούτα τα συναισθήματα. Θα το δεχόμουν αν έβλεπα ένα installation όπου ο χορευτής εχόρευκε γα τόση ώρα και τόσο έντονα που έφτανε στο σημείο να μην αντέχει πλέον να εκτελεί τις κινήσεις του με άρτια τεχνική. ΌΧΙ σε μια παράσταση περιορισμένης διάρκειας,

Η τελική μου άποψη είναι ότι είδα μια μουσική πειραματική παράσταση που έσμιγε νέα δουλειά με λαϊκά ακούσματα, με μια έκφραση χορευτική-θεατρική για να ενώσει τα δύο είδη μουσικής, παρά το αντίθετο.

Σας αφήνω με ένα ακόμη κομμάτι από την παράσταση το οποίο δεν μπορώ να φανταστώ άλλη αφορμή να πρωταγωνιστήσει σε ανάρτηση τούτου του μπλογκ.



Συγχαρητήρια στον συνθέτη της μουσικής Δημήτρη Ζαχαρίου (που ομολογουμένως ήταν και η αφορμή να πάω στην παράσταση) ο οποίος θεωρώ ότι έφτασε την παράσταση σε άλλο επίπεδο για τα δικά μου έστω γούστα-κάτι που λέω χωρίς να έχω καμιά ανάγκη να πω μπράβο στον συγκεκριμένο άνθρωπο, αλλά επειδή θεωρώ ότι όντως το αξίζει.

Γενικές πληροφορίες για την παράσταση, απλά για το αρχείο:

Το Χοροθέατρο Ομάδα Πέντε παρουσιάζει το έργο "Η Λίμνη Των Κύκλων" της Χλόης Μελίδου.

Μουσική σύνθεση: Δημήτρης Ζαχαρίου

Χορεύουν: Julia Anne Brendle, Ρούλα Κλεοβούλου, Μάγια Μηνά, Αλεξία Περδικάκη, Φωτεινή Περδικάκη

Τραγούδι: Κωνσταντίνος Μελίδης

Μουσικοί: Δημήτρης Ζαχαρίου (πλήκτρα), Νικόλας Τρύφωνος (κοντραμπάσο), Αντρέας Στεφάνου (κρουστά), Αντρέας Κατσουνωτός (κιθάρα, μπουζούκι)

Φωτισμοί: Παναγιώτης Μανούσης

Η παράσταση πραγματοποιείται στα πλαίσια του προγράμματος Τερψιχόρη, των Πολιτιστικών Υπηρεσιών του Υπουργείου Παιδείας και Πολιτισμού.