Τετάρτη 8 Ιουνίου 2016

Moonlight

Σκόρπιες σκέψεις προσπαθώντας να καταλάβω τον εαυτό μου. Δεν καταλήγω κάπου οπότε μην περιμένεις συμπέρασμα. Απλά αφού τα γράφω, είπα να ποστάρω κανένα.Mo

Δεν ήμουν ποτέ παιδί, νέα ή κοπέλα που επηρεάζεται εύκολα. Πάντα είχα το δικό μου δρόμο και έκαμνα τις δικές μου επιλογές, και άφηνα μόνο τον εαυτό μου να με επηρεάζει.
Δεν με έκοφτε να ανήκω στην κουλ παρέα, δεν με έκοφτε να φορώ τα κουλ ρούχα, δεν με έκοφτε να τρώω φασόλια αντί μακ ντόναλντς, δεν με έκοφτε να ακολουθώ τες κουλ μόδες. Για μένα ήμουν κουλ που εκάθουμουν μόνη μου και έπιανα επαίνουν ως "βιβλιοφάγος" της τάξης και υπευθυνη για τη δανειστική βιβλιοθήκη της τάξης, που ετράβησα τα μαλλιά ούλλης της τάξης επειδή η δασκάλα εν εθύμωσε κάποιου που ειρωνεύτηκε χωρίς καν να έχει point, που έκαμα μια φίλη επιμένωντας να της κάμνω κήρυγμα να μεν παίζει μες στο μάθημα με τες πέννες και τα σβηστηρκα της, που εφορούσα φούστες τον καιρό του jean pants uprising. Τα φασόλια ήταν κουλ (ειδικά άμα τα τρώεις με το κρεμμύδι για κουτάλι και δαγκώνεις το κομμάτι που χρησιμοποιείς μαζί με τη μπουκιά σου), και ενώ η μόδες πρόσταζαν χαμηλόμεσα φορούσα ψηλόμεσα, ενώ τα μαγαζιά ήταν γεμάτα neon ήμουν γκοθού, ενώ τα νέα μαγαζιά τότε πουλούσαν καμπάνα παντελόνια φορούσα φαρδιά σαν ράπερ στα '00, κι ενώ τα κορίτσια φοράνε στενά φορέματα φοράω παντελόνες. Τα παραδείγματα εν πολλά και ξεκινούν από χαρακτηριστικά σωματικά, μέχρι σημεία του χαρακτήρα, μέχρι συνήθειες.
Ποτέ δεν κατάλαβα την ανάγκη του κόσμου να εκφράζεται με τον ίδιο τρόπο που εκφράζονται οι άλλοι, αν και ήθελα να έχω φίλους και να ανήκω σε σύνολα. Απλά δεν θεωρούσα ότι είναι φυσιολογικό να έχω την "έγκριση" των άλλων μέσω των ρούχων μου, ή των συνηθειών μου.
Σήμερα το βρίσκω φρικτό που τα κορίτσια κυκλοφορούν σε παρέες ντυμένες ίδιες: από το παπούτσι από τα κόρσο, μέχρι το σορτσάκι και το cropped t-shirt από το στραντιβάριους, μέχρι το cheap-ικο κολιέ, και το μαλλί, το κραγιόν, το eye-liner. Είτε είναι κοντές, ψηλές, σκίνι ή χοντρούλες, όλες ίδιες.
Αν δεν το κατάλαβες είμαι λίγο αυστηρή με τον εαυτό μου. Και είμαι αυστηρή και με τους υπόλοιπους.
Είναι βασανιστικό να πρέπει να κάνω κάτι που μου έρχεται από φυσικού μου, απλά και μόνο γιατί ο άλλος δεν μπορεί να σκεφτεί τα "αυτονόητα". Επειδή τελικά τα "αυτονόητα" δεν υπάρχουν. Κάμνω το βήμα, τη θυσία να πάω στο 50%, και περιμένω ότι ο άλλος θα πάει στο 50% με τη μαλακία που τον δέρνει, και θα τα βρούμε. Αλλά δεν υπάρχει περιπτωση να πάω στο 100% και να χαριεντίζομαι κιόλας.
Κι αν πω προτιμώ να μην είναι φίλος μου κάποιος, τελείωσε. Το προτιμώ. Όσο κι αν πονάει, όσο κι αν είναι δύσκολο, δεν χρειάζομαι κάποιον που θα πρέπει να βγαίνω εκτός εαυτού για να "βρίσκομαι" μαζί του. Δεν χρειάζομαι κάποιον που δεν κάνει αυτά που θεωρώ ότι θα έπρεπε, προεκειμένου να δείξει ότι τον νοιάζει. Και δεν μιλώ για πράγματα που δεν λέω. Ότι γίνομαι εγώ θυσία, χαλί να με πατήσουν, και δεν λέω τίποτε κι έχω την απαίτηση να το κάνουν κι οι άλλοι. Όχι! Μιλώ για πράγαμτα που φαίνονται, φανερά, στα οποία θεωρούσα ότι ο κάθε άνθρωπος, ο κάθε φίλος, θα αντιδρούσε με κάποιο τρόπο. Ε, άμα ρε φίλε δεν αντιδράς, τι να κάθομαι εκεί;
Μου είπαν να γίνω πιο ευέλικτη. Για μένα είμαι ευέλικτη. Κάνω πράγματα που δεν θα έκανα αν ήμουν τόσο αυστηρή όπως είμαι κατά βάθος. Μην μου ζητάς να γίνω παραπάνω, ενώ εσύ δεν γίνεσαι λίγο πιο αυστηρός.


PS. Χτες μια κοπέλα με είπε μισάνθρωπο. Και μετά προσπάθησε να το δικαιολογήσει λέγοντας ότι "εγώ είμαι ο χειρότερος μισάνθρωπος". Και λίγο αργότερα μου είπε ότι δεν μπορεί χωρίς ανθρώπους, θέλει όλη μέρα να είναι με κόσμο, να μιλάει, ότι είναι κοινωνικό άτομο. Και νόμιζε ότι με αυτά που έλεγε, με χειραγωγούσε. Δεν την είπα παλαβή.

PS2. Το τραγούδι κόντρα σε όσα λέω, αλλά μου ήρθε με τις λέξεις που χρησιμοποιούσα ή με τις σκέψεις που κυλούσαν, και το υπεραγαπώ.