Adios

Εν δύσκολο να φκουν λέξεις τούτες τες μέρες. Ναι, υπάρχουν στο μυαλό μου όλες οι σκέψεις, όλες οι λέξεις, αλλά εν θέλω να τις εκφράσω, να τις πω, να τις γράψω. Φοούμαι τες.
Κωδικοί.
Πού ήμουν πέρσι, πού είμαι φέτος.
Τι περίμενα πέρσι, τι περιμένω φέτος.
Τι ευχόμουν πέρσι, τι εύχομαι φέτος.
Τα όνειρά μου πέρσι, τα όνειρά μου φέτος.
Τι βλέπω στον ύπνο μου, και τι εύχομαι.
Τα προβλήματά μου πέρσι, τα πρόβλήματά μου φέτος.

Τζαι μια συζήτηση με 4 παύλες, δυό δικιά μου, δυό δικές της που με κάμνει να σκέφτομαι αν έχει δίκαιο. Ξέρω ότι πρέπει να βρω τη λύση με τον εαυτό μου, για μένα. Για να με βρω. Θέλω βοήθεια; Πιθανόν.

Εν γίνεται να φοούμαι εγώ τις λέξεις. Τις σκέψεις. Θα την βρω την άκρη κάπως. Σιγά σιγά ίσως, κάπως όμως θα την βρω.

2013 εν εγαμιέσουν.
2013 ήσουν γεμάτο ευκαιρίες.
2013 ήσουν δύσκολο αλλά ενικήσαμε σε.

2014 να είσαι καλύτερο.

Shopping.

-Πιάσε πους απ.
-Γιατί, για να καλυφτεί το ιναντίκουεσι του σουτιέν;
-Ε, έντζαι μεγαλώνει το στήθος.
-Όι απλά αντί να έχεις μόνο βυζί τζειαμέ, έχεις μαξιλαρούι ΤΖΑΙ βυζί. Κατά τα άλλα εν το μεγαλώνει.
-Ε, ναι.
-Καλά, δαμέ εν με χωρούν τα μισά ρούχα, πού θα τα βάλω άμα πιάσω και πους απ τζαι πρέπει να μπηχτεί τζαι ο όγκος του μαξιλαρουθκιού;
-Α...μα έντζαι έχεις μεγάλο στήθος...
-Όπως το κρίνει ο καθένας. Έννεν τεράστιο, αλλά για πουκάμισο εν αρκετά μεγάλο. Δυστυχώς ή ευτυχώς.
-Ε, είσαι τζαι ψηλή κοπέλλα.
-Τζαι πασhιά, αλλά έννεν τούτο το θέμα μας.
-Ναι...ε δοκίμαστο τούτο σε πιο μεγάλο γύρο και πιο μικρό καπ.
-Εν το θέλω, έκαμα λάθος που το δοκίμασα έτσι κι αλλιώς. Εν ογκώδες με τούτες ούλλες τες σούρες που κάμνει το ύφασμα.
-Μα εν το σχέδιο.
-Εν είπα το αντίθετο. Έτσι κι αλλιώς εν πολλά σπασμένα τα νούμερα.
-Να σε μετρήσω;
-Ξέρω το νούμερο μου, θενξ.
-Μα αλλάσει.
-Πριν λίο καιρό με εμετρήθηκα.
-Δαμέ;
-Δαμέ.
-Έχασες βάρος;
-Μόνο αν έβαλα. Να έχασα, ποτέ.
-Εν γίνεται να μεν σου κάμνει.
-Γεια σας.

Σίριουσλι, εν αλήθεια τούτο που λεν ότι μερικές γυναίκες εν μπορούν να συγκεντρωθούν στο πόιντ μιας συζήτησης.
Θέλω να τους πυροβολώ, εν υποφέρεται!
Πριχτόνια.

Δύο και πόψε

Δύο και πόψε.
Μετρώ μέρες μέχρι να δω την αδερφή μου.

Έχω να την δω από το Πάσχα που είχε έρθει για λίγες μέρες.
Λείπει μου πολλά. Λείπει μου που εν υφίσταται μες στο σπίτι, που εν μπορώ να την πιάσω να κάμουμε κάτι κάποια μέρα, που εν μπορώ να κάτσω να δω ταινία μαζί της.
Λείπει μου να την βλέπω, να βλέπω τα ματάκια της, τα χεράκια της, τη φατσού της.
Εννοείται ότι έχουμε τους καυγάδες και τους τσακωμούς μας, αλλά εν μέρος του τούτου που μου λείπει. Να την έχω μες στο σπίτι, μια φίλη που είναι δικό σου άτομο κιόλας και νοιώθεις άνετα σε σημείο αηδίας μαζί της.

Ονειρεύκουμαι την ώρα που θα την δω, την ώρα που έννα την πιάσω αγκαλιά, την ώρα που θα την φιλήσω.

Τζαι ήθελα να καταγράψω τούτο το πράμα που νοιώθω όπως μπορούσα, ώστε να μπορώ να έρθω πίσω εδώ και να τα διαβάσω σε οποιαδήποτε φάση το νοιώθω.

Δύο και πόψε και είμαι στα πρόθυρα να κλάψω.

Daydreamin'

Θέλω να μπω σε ένα αεροπλάνο τζαι να φύω. Όι για πάντα, απλά να πάω κάπου να αλλάξω παραστάσεις. Κάπου με καλή διάθεση. Που μενα και τες περιστάσεις ή τους αλλους.
Να πάω στην αδερφή μου, που παρόλο που ο τόπος έννεν εντελώς άγνωστος, έννα είμαι μαζί της, να την αγγαλιάζω τζαι να με θκιώχνει, να την φιλώ τζαι να απομακρύνεται, να την παρακαλώ να κοιμηθεί μαζί μου τζαι να επιμένεινα απαντά αρνητικά.
Να πάω κάπου με μια φίλη. Να ζητήσω directions που αγνώστους, να γελοιοποιηθώ προσπαθώντας να συνεννοηθώ με κάποιον που δεν κατέχει τις γλώσσες που κατέχω, ή εγώ τις δικές του. Να ψάξω για πράματα να κάμω, να χαθώ μες στα δρομούθκια της πόλης, να χαζεύκω τα εστιατόρια και τα καφέ για να αποφασίσω πού θα κάτσω, να χαζεύκω τον κόσμο πώς συμπεριφέρεται.
Να πάω κάπου που εν έχει σχεδόν τίποτε να κάμω. Να κάτσω μες στο κρεβάτι, και να κινούμαι μόνο όταν επιβάλλεται. Να διαβάσω κανένα βιβλίο, να δω καμιά ταινία, να κάτσω να θωρώ έξω που ένα παράθυρο.
Εν θέλω να πάω κάπου ιδιαίτερα, να κάμω κάτι ιδιαίτερο, εν έχω κάπου που θέλω να πάω γιατί εν παντού ψόφος, απλά θέλω να φύω λίο που το περιβάλλον δαμέ, που τη ρουτίνα, που τα καθημερινά.

Ευτυχώς έρκουνται γιορτές-αργίες-άδειες. Τζαι το αδέρφι μου. Τζαι το σπίτι μυρίζει ευχάριστα. Τζαι κάμνω plans τα οποία εν θα φκουν όπως τα σκέφτουμαι, αλλά still, I love setting up plans in my head.

Είχα καιρό να ακούσω τούτο το τραγουδάκι αλλά άκουσα το ξανά σχετικά πρόσφατα και ξαναγάπησα το.

Τα συν

Γυρίζει η μέρα τζαι είσαι με φίλους. Κάποιοι είναι κουρασμένοι. Περιμένουν να πάει 12 για να αναχωρήσουν για να μπορούν να ευχηθούν επίσημα. Διούν σου ομαδικά το δώρο σου. Σκέφτεσαι πόσο σε άγχωσε η κατάσταση, αλλά αρχίζεις να σκέφτεσαι πού θα μπορείς να χρησιμοποιήσεις το δώρο σου. Πρέπει να ξαναρχίσεις την έρευνά σου. Γελάς γιατί ούλλη τη νύχτα άφηνες τους να χώνουνται για να συντονιστούν. Ντρέπεσαι να διαβάσεις την κάρτα μες στον κόσμο. Αφήνεις την για μετά.
Όταν φύγουν όλοι (πλην ενός) ξεκινάς να μαζεύεις. Να πλένεις. Να φυλάς. Και ξανά απ'την αρχή.
Ξαπλώνεις τζι έρκεται τζι άλλη ευχή. Τζαι φωτογραφίες  με φιλιά. Τζαι γελάς γιατί καμ ον, πώς γίνεται να μεν γελάς με τούτο;  Τζαι σταματάς τες σκέψεις που έκαμνες περί απολογισμού, και κοιμάσαι.
Τζαι το πρωί που εν νώθεις, εν ταράσσεις, εν φκαίνεις που το κρεβάτι ώσπου να μεσημεριάσει και βάλε, έρκεται τζαι τραγουδιστικό μήνυμα που σε φύρνει. Τζαι σέξι βίντεο (τύφλα να'χαι ο Κρίστοφερ λέμε). Τζι άμα σηκωθείς ανοίεις την κάρτα τζαι διαβάζεις ευχές. Τζαι θέλεις να τους ευχαριστήσεις ούλλους. Να δώσεις αγκαλιές. (Πότε;)
Το βράδυ έχεις συνάντηση με τη συνεορτάζουσα (που εγιόρτασε την Παρασκευή γιατί πρέπει να πέφτει συνεννόηση κάθε χρόνο). Κρασί, τυρί, μαλακίτσες. Ακούσαμε τζαι τες μαλακίες μας καθ'ότι ήταν η μέρα των δηκοεκλογών, αλλά επεριπαίξαμε τζι εγελάσαμε στο τέλος.
Εκουράστηκα τζι εξεκουράστηκα, τζαι απλά είπα ότι αξίζει μου ακόμα ένα σέσσιον της μιάς ώρας σύντομα.

Σας αφήνω με χιτάκι, ποτζείνα που μου αρέσκουν με τον "ανάποδο ρυθμό" που λαλώ εγώ τζαι εν καταλαβαίνει κανένας τι εννοώ, αλλά τι με νοιάζει αφού εσυνήθισα να μεν καταλάβει κανένας τιποτε που τες μαλακίες που λαλώ (τζι αρέσκει μου συνήθως).



PS Το μπλογκ έκλεισε πριν λίγες μέρες 5 χρόνια ύπαρξης. Ενδιαφέρον. Τζι έχει που ασχολείστε, πάτε καλά ρε;

Το πλην.

Η μέρα του γενέθλιου πάρτι σου. Νοιώθεις το στομάχι σου περίεργα. Το αίσθημα που έχεις όταν πέφτεις από κάποιο ύψος ελεύθερα.

Περνάς τη μέρα μαγειρεύοντας και κάνωντας δουλίτσες. Και φτάνει η ώρα που περιμένεις τους φίλους σου. Για εκείνα τα 10 λεπτά που έχεις σε ηρεμία νοιώθεις ότι αν δεν γίνει κάτι (έρθει κάποιος) θα αποκοιμηθείς. Το στομάχι χάλι. Ξέρεις γιατί. Και ξέρεις πώς περνά.

Παίρνεις ένα ποτήρι και κατευθύνεσαι στο μπαρ. Ανοίγεις και το μπουκάλι που ψάχνεις είναι φυσικά μπροστά μπροστά. Τζινάκι. Γεμίζεις μέχρι τη μέση. Ψυγείο. Αναψυκτικό. Πάγος. Καλαμάκι. Πίνεις λίγο, και ξανακάθεσαι.

Κουδούνι. Σε ρωτούν τι πίνεις πριν ζητήσουν κάτι για να πιούν. Για κάποιο λόγο απαντάς αναψυκτικό. Δεν ξέρεις καν γιατί, αλλά το είπες και δεν υπάρχει επιστροφή.

Η νύχτα κυλά.

Ξαπλώνεις γύρω στις 4. Και για λίγο σκέφτεσαι πως δεν σε σκέφτηκε κι ας άλλαξε η μέρα, κι έχεις γενέθλια. Κάπως παρακαλάς να τελειώσει η μέρα και να μην ευχηθεί. Για να μπορείς να συνεχίσεις να είσαι θυμωμένος.

Και όντως. Η μέρα τελειώνει, και το ίδιο και η επόμενη, και ο μήνας έχει 3. Και δεν σε θυμήθηκε.

Ο άλλος κλασικά. Να επιμένει. Να σε αποκαλεί "αγάπη του" και να σου στέλνει ταγούδια. Τα μάθαμε πιά.

Κι αυτός όχι.

Και αντί να στεναχωρεθείς, νιώθεις μια μικρή ικανοποίηση. Γιατί είσαι ακόμα θυμωμένος.

Και περιμένεις. Και σκέφτεσαι πως η κατάθλιψη ίσως να χάθηκε στο δρόμο.

Cul sec.

PS1. Είναι η σωστή αναλογία κρασιού 1 μπουκάλι ανά 2 άτομα; Τι υπολογίζουμε;

PS2. Αν θέλεις να δεις όντως το βίντεο κλιπ του τραγουδιού, εδώ.

Εσύ, στο τέλος.

Αυτό που σου μένει στο τέλος, είναι ο εαυτός σου.
Όσοι κι αν φύγουν, όσοι κι αν μείνουν, όσοι κι αν σε αγαπούν, όσοι κι αν είναι αδιάφοροι, όσοι κι αν σε μισούν, όσα κι αν συμβαίνουν γύρω σου και για οποιοδήποτε λόγο, τελικά σημασία έχει να είσαι εσύ ο ίδιος εντάξει με τον εαυτό σου.
Να ξέρεις ότι δεν έκανες κάτι από μίσος, ότι δεν έκρινες από την πρώτη, ότι έδωσες ευκαιρίες, ότι αγάπησες, ότι ήσουν ειλικρινής, ότι έδωσες, ότι νοιάστηκες.
Να ξέρεις ότι συγχώρεσες, ότι κράτησες χαρακτήρα, ότι σεβάστηκες.
Κι αν ο άλλος δεν σεβάστηκε, δεν νοιάστηκε, δεν ενδιαφέρθηκε να ικανοποιήσει τίποτε άλλο παρά τις προσωπικές του επιδιώξεις, αποχωρείς όμορφα κι ωραία χωρίς πολλά πολλά.
Αν δεν σε σηκώνει το κλίμα δεν κάθεσαι να προκαλείς περισσότερο.
Αν δεν είσαι επιθυμητός, φεύγεις. Και συνεχίζεις αλλιώς.
Φτάνει να νοιώθεις μέσα σου καλά. Γιατί όταν πεθάνεις κάπου, κάποτε, θα είσαι μόνος σου.
Κι αν δεν τα έχεις τακτοποιημένα και λυμένα μέσα σου, θα είναι ακόμα πιο δύσκολο όσο πλησιάζεις στο τέλος σου.




PS Στα πρόθυρα μελαγχολίας/ θλίψης/ κατάθλιψης.

Για μένα

Του χρόνου να θυμηθώ να φύω την ημερομηνία γέννησής μου που το fb να μεν με θυμηθούν οι άσχετοι που έχω να τους δω/μιλήσω εδώ και 5 και 10 χρόνια. Μα ρε φίλε, στο παν/μιο μπορεί να μεν είχαμε ούτε παραπάνω που καλημέρα, τζαι 5 χρόνια μετά στέλνεις μου τις ευχές σου;

Και για να περάσω στο παρασύνθημα: Υγεία τζαι αγάπη ρε. Εν αρκετά μου.

Τζαι έχω πιεί αρκετό κρασί για ολόκληρη την εβδομάδα γιατί γιορτάζω όλο το ΠΣΚ (όχι για μένα μόνο)
Φιλούρες και νάνι!

You oughta know.

Φυσικά και είμαι θυμωμένη μαζί σου.

Φυσικά και δεν χαίρομαι όταν σε σκέφτομαι καλά.

Φυσικά και δεν εύχομαι κάθε ευτυχια.

Φυσικά και θεωρώ ότι μου αξίζει να είμαι χαρούμενη παραπάνω από ότι σου αξίζει εσένα.

Φυσικά και θεωρώ ότι είμαι καλύτερη από σένα.

Φυσικα και θα μου περάσει.

Αλλά προς το παρόν ειμαι κάθε μέρα λίγο πιο θυμωμένη.

PS. Εν ήθελα να βάλω τούτο το τραγούδι γιατί εν το μόνο τραγούδι που αγαπώ σταθερά, καθημερινά, από τα 13 μου αλόπως, εν το τραγούδι που περιέχει τον μοναδικό στίχο που μου έρκεται αν μου πεις να σκέφτώ ένα στίχο, και δεν ήθελα να το ταυτίσω με κατάσταση, αλλά ταυτίζεται αυτόματα.

Εναλλακτικά θα έβαζα τούτο, τούτο ή τούτο. Ίσως τούτο ή τούτο. Ακόμα και τούτο. Διαλέγετε και πέρνετε για να περάσουμε όλοι καλά. Από τη Moonlight για τον κάθε ταλαίπωρο αναγνώστη της.

We are the pretty petty thieves

Άδεια.
Τζείνο που χρειάζουμουν.
Να ξεφύγω,  να βρω λίο τον εαυτό μου. 4 ημέρες. Έκαμα δουλειές που εμαζεύκουνταν για μήνες αφού είχα φτάσει στο σημείο να πρέπει να επιλέξω κάθε φορά μεταξύ ξεκούρασης/δουλειών και διασκέδασης.
Επήα να κανονίσω κάτι με το μόντεμ μου, επήα να αγοράσω υλικά για κάτι που θέλω να φτιάξω εδώ και καιρό, αγόρασα γατονυχοκόπτη και έκοψα τα νύχια του γατιού, επήα για μασάζ (μετά που έφτασα σε σημείο να μουδιάζει το χέρι μου για ώρες επειδή ήταν πιασμένη η πλάτη μου), εσυγύρησα το δωμάτιο μου σε πολλά μεγάλο βαθμό (έπρεπε να εκτεθώ λίο για να πω έννα το κάμω), τζι ακόμα έχω την αυριανή μέρα να δοκιμάσω μια νέα συνταγή, να κόψω τα μαλλιά μου, να φκω, να συγυρίσω το μέρος όπου διαβάζω, ίσως κι αλλα πράματα που εν είμαι σίγουρη ότι θα πιεστώ να τα κάμω.

Όι, εν κάμνω σούπερ ύπνο, όι έννεν ούλλα τέλεια, αλλά ας είναι κι έτσι, έλειψε μου να αλλάξει η ρουτίνα μου, να μεν έχω ωράρια, να μεν έχω υποχρεώσεις σε δεύτερους, αλλά μόνο σε εμένα.
Ελπίζω ότι θα πιάσω ούλλη την άδεια που δικαιούμαι ακόμα για το χρόνο, πριν τελειώσει ο χρόνος, αν και χλωμό το βλέπω, αφού έχω ακόμα 9-10 μέρες να παίρνω.

Επρόσεξα ότι δύσκολα αφήνω νέα τραγούδια που ακούω να με παρασύρουν, ενώ κολλώ στα ίδια συγκερκιμένα που μπορεί να ακούω εδώ και 10 χρόνια. Προσφέρουν μου κόμφορτ και ηρεμία γιατί ξέρω τι ακολουθεί, ξέρω το ρυθμό, ξέρω τι λεν, για τι μιλούν, τζαι κάθε φορά που τα ακούω εκτιμώ την εμπειρία που μου προσφέρουν λίο παραπάνω. Άμα ακούω νέα πράματα, και ειδικά άμα ακούω ένα άλμπουμ μια φορά, έννα πω στο τέλος μια γενική ιδέα, αν μου άρεσε γενικά ή όι τζαι κανεί. Εν κολλώ εύκολα.

Με τούτα και με κείνα, σας αφήνω με παλιό πάλε τραγουδάκι αγαπημένο, που δεν θυμούμαι αν έβαλα ξανά δαμέ επειδή ακούω το παραπάνω τελευταία.

Παρασκευή

Εδώ και 3 μέρες γυρνώ σπίτι και δεν μιλιέμαι.
Μπαίνω, φοράω πιτζάμες και αμέσως στο κρεβάτι.
Και τις 3 φορές αποτυχία.
Και τις 3 φορές να (μου) φωνάζουν μες στο σπίτι και να με ξυπνούν.
Σήμερα το ανακοίνωσα κιόλας όταν πάω να ξαπλώσω.
Και εκεί που πάει να με πάρει ο ύπνος....ακούω να τσιρίζει η μάνα μου το όνομά μου.
Ταχυπαλμία και κλάμα.
Συνεχίζει να φωνάζει και να προχωρά προς το δωμάτιό μου.
Να στέκεται στην πόρτα του δωματίου μου- η οποία είναι μισάνοιχτη- και να φωνάζει ακόμα.
Της απαντώ ότι με ξύπνησε.
Κλείνει την πόρτα και φεύγει.
Αναφιλητά.
Ταχυπαλμία.
Ξανά.
Στα 20 λεπτά παρατώ την προσπάθεια να ξανακοιμηθώ.
Σηκώνομαι και πάω στην κουζίνα.
Με το που την βλέπω ξανά κλάμα.
Της φωνάζω ότι είμαι στα όριά μου, ότι δεν αντέχω άλλο, ότι θα τρελλαθώ.

Περιμένω το νερό να ζεσταθεί για μπάνιο.

Ανάβω 3 κεριά. Ένα στη μιά άκρη της μπανιέρας, ένα δίπλα στη μπανιέρα κι ένα δίπλα στο νιπτήρα.
Τραβώ την κουρτίνα έξω.
Φέρνω το mp3 player και το ανάβω. Απλά να ακούω μουσική, ό,τι κι αν είναι.
Κλείνω το φως, ξεντύνομαι.
Ανοίγω το νερό και στέκομαι από κάτω.
Ξεπλένω το σώμα μου βιαστηκα.
Βουλώνω τη μπανιέρα, και κάθομαι μέσα.
Όσο γεμίζει, τόσο πιο χαμηλά κατεβαίνω.
Ξαπλώνω μέσα και νοιώθω τη στάθμη του νερού να ανεβαίνει.
Με ξεκουράζει το φως που τρεμοπαίζει.
Προσέχω πώς αλλάζει η οπτική όταν κοιτάς τα πάντα από χαμηλά, από το πάτωμα.
Το νερό σχεδόν φτάνει στα αυτιά μου, ενώ παίζει αυτό και χαμογελώ για την τον τίτλο σε σχέση με την τρέχουσα κατάστασή μου.
Και το νερό μπαίνει στα αυτιά μου.
Περιμένω λίγο ακόμα, μέχρι να φτάσει κοντά στα χείλη μου.
Ακούω τον ήχο του νερού που τρέχει μες στη μπανιέρα, ακούω και λίγο το τραγούδι που τελειώνει.
Καίει το νερό, αλλά με ανακουφίζει.
Μουδιάζουν τα δάχτυλά μου, σε χέρια και πόδια.
Πρέπει να κλείσω το νερό. Δεν κουνιέμαι.
Κοιτώ το ταβάνι, και κλείνω τα μάτια.
Περνά μισό λεπτό και με τρομάζει η ηρεμία.
Με το πόδι κλείνω το νερό από την άλλη πλευρά της μπανιέρας και συνειδητοποιώ ότι ακούω αυτό.
Πρέπει να παίζει ώρα γιατί τελειώνει. Ευτυχώς.
Μπαίνει αυτό και γελώ με τις σκέψεις μου. Η σκέψη που έκαμνα νωρίτερα σήμερα. Πόσο με θυμώνουν οι ανθρώποι που γίνουνται cocky με τη μουσική που ακούν.
Θυμούμαι τον όμορφο τον κατάπελλο τον συμμαθητή μου στα αγγλικά που μας έλεε ότι βλέπει Μαρία της γειτονιάς ή κάτι τέτοιο γιατί του άρεσκεν τούτη και τα...προσόντα της.
Θυμούμαι τον άλλο που μου είπεν εψές ότι τα τραγούδια που του στέλνω ξέρει τα η μάμμα τους τζι εγώ, τζαι διερωτούμαι τούτο σε ποια κατηγορία ανήκει. Ακούω τα λόγια τζαι σκέφτουμαι ότι οκ, μπορεί να με αγάπησε αλλά he did stab me in the back and he broke my heart in half, αλλά it will make me stronger and i will learn from my mistakes. Αστείο που μου μιλά ένα χαζοτράγουδο κατά τα άλλα και το ακούω σοβαρά.
Μπαίνει τραγουδούι για πάρτυ. Πάρτυ αποφοίτησης γυμνασίου το 2001 αλλά πάρτυ νέβερδελες.
Φκερώνει ο νους μου. Βάζω το κεφάλι πάνω από το νερό, και ισιώνω παραπάνω τα πόδια μου.
Μετά τούτο, τζαι σκέφτουμαι ήντα τσανς είχε να έφκαινα πόψε έτσι όπως είμαι, τζαι μετά τούτο τζαι σκέφτουμαι με να χορεύκω. Λογικά άμα εν μπορείς να χορέψεις, the next best thing είναι να φανταστείς ότι χορεύκεις. Νοιώθω ότι το νερό άρχισε να κρυώνει. Υπολογίζω να το ακούσω τζαι τούτο τζαι αλλό κανένα τζαι να σηκωθώ να κάμω μπάνιο.
Το επόμενο εν τούτο. Σέξυ as hell. Κοιτάζω με. Φαίνουμαι καλύτερη οριζόντια παρά κάθετα. Wait, εξαναείπα το τούτο. Κάτι πρέπει να γίνει about it. See how I say "να γίνει" instead of "να κάμω"; Clever, huh?
Τελειώνει τζαι μπαίνει τραγούδι που μου θυμίζει τον House. Εν ωραίο πολλά, αλλά τελευταία προσπερνώ το για κάποιο λόγο μόλις ξεκινήσει. Τωρά που το ακούω θέλω εν θέλω θυμούμαι γιατί το άκουα.
Ξεκινά να παίζει κομματάρα αγαπημένη τζαι αποφασίζω ότι πρέπει να σηκωθώ σιγά σιγά, γιατί θα αρχίσω να σκέφτουμαι πράματα που εν θέλω.
Μπάνιο και έξω.
Άλλος άνθρωπος (σχεδόν, δεδομένης της προηγούμενης κατάστασης).

Απορώ με τα τραγούδια που απολαμβάνω. Πόσο ράντομ;

Χρειάζουμαι άδεια, είπα σας το;

Αφήνω σας με χαρούμενο ρυθμό που έπαιζε όταν εντύθηκα τζι επανήλθα στην πραγματικότητα.

Συνειρμοί

Η φάση είναι να ακούεις μια γενίκευση τύπου "αρέσκουν μου οι μελαχρινοί".

Σκέφτουμαι τζείνες που λαλούν "αρέσκουν μου οι κιθαρίστες" τζαι προκαλούν μου την εικόνα να φκαίνουν με τον Κάρλος Σαντάνα- με όλες τες σχετικές σκέψεις τύπου "Κάρλος καρκαλιεί με το μουστάτζιν σου".

Τζαι θυμούμαι το Maria Maria, που το άκουα μες στο αυτοκίνητο προχτές, τζαι εσκέφτηκα πάλε καλά που εν μας εβάλαν το Smooth τωρά που έφυε το καλοτζαίρι (ήταν τζαι κατάμουντη η μέρα).

Τζαι που τζειαμέ πετάσσουμαι στον Rob Thomas που ετραγούδησε στο Smooth, τζαι τους Matxhbox 20, που στο video clip του She's So Mean χρησιμοποιούν πυσοσβεστήρες με σκόνη.

Τζαι έρκουνται μου εικόνες που τες διακοπές με τους συμμαθητές στο τέλος του σχολείου στον Πρωταρά, που εμεινίσκαμε το μισό σχολείο στο ίδιο ξενοδοχείο, τζαι εκάμναν μαλακίες οι συμμαθητές μας με τους πυροσβεστήρες, τζαι ο ένας επρησε μας τα με την ατάκα "θέλω να γαμήσω Μολδαβή".


Συνειρμοί. Αγαπώ τους.


Αφήνω σας με τούτο γιατί εν πιο χλεχλές δαμέ ο Rob.

Under Pressure

Είμαι άντερ πρέσιαρ αγαπητέ αναγνώστη.

Είμαι άντερ πρέσιαρ, τζαι όποτε είμαι έτσι, πιάνουμαι παντού, πιάνουν με κάτι περίεργοι πόνοι στο σώμα μου, εν ξέρω τι μου γίνεται.

Που τη Δευτέρα εν εμπορούσα να περπατήσω. Εμπορούσα δηλαδή, αλλά τα πρώτα 3-4 βήματα ήταν κουτσά κουτσά, ώσπου να μάθει το πόδι να πατά με τρόπο που να μεν πονεί. Εν ξέρω τι μπορεί να φταίει. Κάθουμαι πάνω τους επειδή εκρυάδησε για να βράσουν, τζαι τεντώνεται κανένα lingament; Φταίει που με πιττώνυν τα σκεπάσματα άμα τζοιμούμαι επειδή εν κοντό μου το κρεβάτι;
Επίσης πονεί με η πλάτη μου.
Τζοιμούμαι με 1000 ζόρια, τζαι που την προσπάθειά μου να μεν πονώ όπου τζίζει το μαξιλάρι, ξυπνώ πιασμένη τζαι που την άλλη.
Εννοείται ότι άμα τζίσεις την πλάτη μου εν ούλλη ένα πράμα ενιαιο, εν έχει να πεις δαμέ έχει "κομπούι" τζαι άρα είσαι πιασμένη. Εν ένας κόμπος ολόκληρη η πλάτη.

Τζαι γενικά οι μέρες έννα πολλά σούπερ γουάο. Εξαντλήθηκα. Εν ξέρω τι εν τούτο το πράμα, αλλά τον τελευταίο καιρό όποτε φκω έξω, έρκουμαι σπίτι άρρωστη. Μάχουμαι να κρυολογήσω τζαι πειράζει με; Εν εκατάλαβα.
Έχω τζαι τούτον τον αναθεματισμένο βήχα (που η αλήθεια να λέγεται εν κάμνω τζαι κάτι για να φύει) που τον Αύγουστο τζαι κουράζει με.
Νυστάζω συνέχεια, τζαι εν τζοιμούμαι όσο τραβά η όρεξή μου, άρα ξυπνώ κουρασμένη.
Στη δουλειά μιλώ παραπάνω στα τηλέφωνα από ότι συνήθως (είμαι τύπος του email κατά τα άλλα) επειδή είμαι μόνη μου, τζαι επειδή εν έχω earpiece πιάνουμαι παραπάνω. Κουράζουμαι παραπάνω γιατί κάμνω τα ούλλα μόνη μου, τζαι εν λογικό με 300 deadlines την ημέρα να έχω το άγχος να μεν μου φύει τίποτε τζαι να την πληρώνουμε.

Τζι άμα ξαπλώσω τζαι κλείσω τα μάτια μου να κοιμηθώ τούτη η ένταση φκαίνει μου σε εικόνες. Βλέπω (τζαι σχεδόν μυρίζομαι) αίματα. Να τρέχουν, να εν ζεστά, να κάμνουν λιμνούες, σχήματα, να βρέχει τζαι να στάζει μέσα νερό, να αραιώνει το αίμα τζαι να χάνει τζείνη την πηκτή υφή του, το ωραίο του σχήμα, τζαι να γίνεται μια ξιμαροκολύμπα ροζ διάφανη. Τζαι να βρωμεί. Τζαι να σκύβω κάτω να με δω τζαι να να συνειδητοποιώ ότι το αίμα ξεκινά που τα χέρια τζαι τα πόδια μου, που τους ώμους μου, που το λαιμό μου, τζαι να είμαι ολόκληρη καλυμμένη με αίματα, τζαι να κλαίω, τζαι να ανοίω τα μάτια μου ξαφνικά για να σταματήσω να βλέπω τούτο το πράμα, τζαι να εν όντως κλαμένα τα μάτια μου, τζαι να με πιάνει το παράπονο γιατί να βλέπω έτσι πράματα τζαι να βασινίζω το μυαλό μου.

Έννα προσπαθήσω να βάλω άδεια που την Τρίτη μπας και συνέλθω λίο, να δω τι θα γίνει.
Ελπίζω εσύ να διανύεις καλύτερη περίοδο που μένα.
Σε αφήνω με τραγουδάκι, που δεν είναι το άντερ πρέσιαρ, αλλά άλλο από Queen βεβαίως βεβαίως.

Μητρότητα: χωρίς παιδί

Εδιάβασα ένα άρθρο που έγραψε μια μάνα που γένησε το μωρό της νεκρό, και μια μικρή συνέντευξη από την blogger που δημοσίευσε το άρθρο της.
Μπορείτε να το δείτε εδώ.

Η κοπέλλα τούτη είναι παντρεμένη και είχε ήδη ένα κοριτσάκι πριν μείνει έγκυος και χάσει το αγοράκι της.
Στο άρθρο παραθέτει μερικά γράμματα που γράφει στο μωρό της που δεν είδε ποτέ να αναπνέει, και βλέπεις πόσο δύσκολο είναι με τις ανάποδες στροφές που κάμνει το μυαλό της: αν δεν έκαμνα το τάδε, αν ήμουν έτσι, αν έκαμνα το άλλο, αν δεν επήεννα τζειαμέ, κλπ...
Μετά, στη συνέντευξη, λέει ότι έχουν χώρους δικούς του στο σπίτι τους, ότι φαντάζεται (σχεδόν είναι σίγουρη για) το χαρακτήρα του βρέφους, έννα του κάμει τούρτα για να γιορτάσουν τα γενέθλια του τωρά που κλείνει ένας χρόνος από τη γέννησή του.

Εθύμησε μου κάποια κείμενα που εκάμναμε στο σχολείο μωρά, για τις μανάδες αγνοουμένων που εστρώναν το τραπέζι για τα παιδιά τους όλα, και υπολογίζαν και τον αγνοούμενο. Τζαι που τότε εσκάφτουμουν ότι έννεν φυσιολογικό τούτο το πράμα. Στοιχειώνει σε τζι εσένα, τζαι το σύζυγό σου, τζαι τα υπόλοιπα σου μωρά.

Μπορώ να καταλάβω ότι εν πολλά δύσκολο πράμα. Έννεν μια αποβολή. Εν κάτι πέρα που τούτο.
Περνάς ούλλη την εγκυμοσύνη. Περνάς τη διαδικασία του τοκετού. Το σώμα σου, οι ορμόνες σου εν έτοιμες για το μωρό. Για να μεν μιλήσω για το σπίτι σου, το δωμάτιο του μωρού, κλπ. Οι αναμνήσεις που εν είχες προκαλούν τες μοναχικές σκέψεις σου ακόμα παραπάνω.

ΑΛΛΑ.....

εν ένα μωρό που εν το έζησες. Η μάνα μου πάντα ελάλεν ότι εν μπορεί να καταλάβει τούτα που λεν ότι αγαπούν το μωρό τους το αγέννητο, ότι τζείνη ένοιωσε έτσι όταν μας εκράτησε, τζαι όσο επερνούσε ο καιρός τζαι έβλεπε πόσο ανάγκη την έχουμε, πόσο εξαρτούνταν τζείνα τα πλασματούθκια που τζείνην, αγαπούσε μας παραπάνω. Τζι έτσι να μην είναι όμως, πάλε πιστεύκω το τούτο που θέλω να πω.

Πώς γίνεται ένα χρόνο μετά να μεν έχεις δεχτεί ότι εν υπάρχει τζείνο το μωρό; Πώς γίνεται να θέλεις να γιορτάσεις τα γενέθλιά του; Να θέλεις να σε ρωτούν αν εν καλά το μωρό;

Εν είμαι ψυχολόγος, ούτε το έψαξα το θέμα καθόλου, αλλά μόνο που όσα ζω, που όσα βλέπω, τζαι που όσα μπορώ να καταλάβω, εν άσhημο όι μόνο για την ίδια, αλλά και για τον σύντροφό της, και κυρίως για το άλλο τους μωρό.
Εν ξέρω τι έκαμε, αν έψαξε βοήθεια, δυσκολεύκουμαι να πιστέψω ότι εν την επαραπέμψαν άμεσα σε κάποιον ειδικό, αν εσυνέχισε, αν δεν αντιλαμβάνεται ότι κάμνει κακό κάπου, αν δεν της το λέει κανένας, αλλά ελάλησα με τα σχόλια που εδιάβασα κάτω που την ανάρτηση. Που τη μια ένοιωσα ότι εγώ είμαι η κακιά που λαλεί "κοπέλλα μου σύνελθε, εν πάεις καλά!", τζαι που την άλλη απορώ γιατί τούτοι ούλλοι λεν της τζείνα που νομίζει ότι θέλει να ακούσει; Τζαι μετά απορώ μόνη μου γιατί κάμνω έτσι και προσπαθώ να με πείσω ότι μπορεί να έχω λάθος ότι κάπου κάμνει κακό.

Αλλά τα γέρημα...

Εν ένας χρόνος. Εν ακόμα στην άρνηση. Τζαι επιβάλλει την άρνηση σε ολόκληρη την οικογένεια, τζαι μετά απορεί πώς να εξηγήσει του άλλου της μωρού ότι το βρέφος εν θα έρτει ποτέ σπίτι. Πώς να το καταλάβει άμα εν έτσι τα πράματα που ζει;

Θυμώνω, εν γίνεται. Εν πολλά πολλά πολλά άσχημο πράμα να σου συμβεί, αλλά γαμώ το...η ζωή συνεχίζεται και πρέπει να έβρεις δυνάμεις για το άλλο σου μωρό τουλάχιστον.

Πολλά μακάβριο πράμα, εσυζήτησα το και με τη μάνα λίο, και συμφωνεί πολλά- μετά που μου έβαλε τες φωνές "πολλά ωραία πράματα κάθεσαι τζαι θκιεβάζεις τζι εσύ"...

Εσύ τι λες;

You have reached the end of the week (10)

Επειδή άμα εν είσαι καλά έχει πλάσματα που λαλείς μια κουβέντα τζαι ξέρουν τι εν η λύση σου.

Επειδή πετάσσουν σου εν μπορώ να κάμω κάτι, είμαι μακριά, τζαι μετά στέλλουν σου μια φωτογραφία τζαι πιάνεις σε να χαμογελάς. Τζαι να γελάς που χαμογελάς.

Επειδή τελικά ούλλοι κρυφά χαιρόμαστε που φκαίνουμε Πέμπτες αντί Παρασκευές.

Επειδή είδα μια φατσού που ήρτε για όι τόσο χαρούμενο λόγο κοντά μας, τζαι εχάρηκα την παρέα της.

Επειδή έχω στο ψυγείο 4 περίεργα τυριά, μαρμελλάδα σύκο, αμύγδαλα, και σαλάμι με πιπέρια που θα καταναλωθούν συνοδεία κρασιού, συνοδεία όμορφης παρέας αύριο.


Bonus: είπα τα πολλές φορές, εκατάντησε αηδία, ξέρω, αλλά νοιώθω το τζαι έννα το πω ξανά. Ήταν το καλοκαίρι που τελικά μου έδειξε ότι έχει πλάσματα που αξίζουν όντως, ότι εν είμαστε μόνοι μας, ότι τα διαφορετικά εν όμορφα μαζί.

photo via here

Θέλω εξηγήσεις.

Ωραίο σώμα. Όι πολλά κοντή, σε νορμάλ ύψος θα έλεγα. Αδύνατη, όι ανορεξικιά.
Και πάμε:
Σουτιέν push up με μπλούζα μακό με ανοιχτά κουμπάκια στο ντεκολτέ.
Νύχι κόκκινο, ακρυλικό, μυτερό. Τεράστιο. Στο νύχι του αντίχειρα έχουμε 6 στρασάκια, σε όλα τα άλλα, από ένα στρασάκι. Το μεγάλο κομάτι του νυχιού είναι μεγαλύτερο από ολόκληρο το νύχι μου.
Μέικ απ 3 στρώσεις, 2 τόνους πιο ανοιχτό από το χρώμα στο στέρνο της.
Μαλλί πλατινέ.
Αυχένας μαύρος.
Αλλά μυρίζει άρωμα. Ντιόρ. Χιπνότικ πόιζον.
Στα χείλη περίγραμμα με μολύβι, να τονίζει το V.
Το φρύδι βγαλμένο μέχρι το μισό, και επαναζωγραφισμένο 1 εκατοστό πιο πάνω από τη θέση του, να σβήνει σχεδόν μες στο μαλλί.

Εξήγα μου.

Puzzle

Απαλλάξου.
Ασχολήσου μόνο με ότι αξίζει.
Και μέσα σου ξέρεις τι αξίζει.
Γίνε χαρούμενο πλάσμα.
Αναγνώρισε τι σου αξίζει να σου δίνεις.
Αγάπα σε.
Για να σε αγαπήσουν και (οι) άλλοι.
Γιατί κανένας δεν θέλει να είναι με ένα πλάσμα που δεν αγαπά τον εαυτό του.
Γιατί αν δεν σε αγαπάς θα είσαι αυτοκαταστροφικός για πάντα.
Γιατί πάντα θα στηρίζεις την ευτυχία σου στους άλλους.
Βρες τον εαυτό του, στηρίξου στα δικά σου πόδια, μην χαρίζεσαι σε κανέναν.
Δεν έχεις να αποδείξεις κάτι σε κάποιον. Μόνο στον εαυτό σου.
Μπορείς να σε πείσεις για όλα.
Και μετά θα δεις πόσο απλά είναι όλα.
Θα μπορείς να αφήσεις τα συμβάντα να πέσουν στην θέση τους.
Puzzle.
Μόνο ένας τρόπος υπάρχει να φτιαχτεί, αλλά όταν φτιαχτεί είναι πανέμορφο.

Αφιερωμένο σε όσους περνούμε τη φάση μας. Ξέρουμε εμείς.

Θυμός

Εσυνέβη μου κάτι που αν όχι όλοι, οι παραπάνω άνθρωποι το περνούν σε κάποια φάση. Ίσως να μου έλειπε κάτι αν δεν το περνούσα τούτο. Τζαι ίσως αν δεν το ζούσα να μεν εμπορούσα να καταλάβω μια κατάσταση που κάποια στιγμή θα περνούσαν/περάσουν οι αγαπημένοι μου.
Εν μια εμπειρία. Τζαι εν γίνεται να "πενθώ" άλλο εγώ. Εν μου αξίζει να είμαι έτσι.
Και επερνούσα μια φάση άρνησης για μερικές μέρες, ίσως διαπραγμάτευσης, τζαι κατάθλιψης αργότερα.

Ενόμιζα ότι ήταν χωρίς ουσιαστικό λόγο που έγινε ό,τι έγινε.

Τελικά έννα πω ότι ο λόγος ήταν μια χαρά ουσιαστικός. Με όνομα και επίθετο.

Τζαι κάπως έτσι περνούμε στο θυμό, την οργή.

Τζαι θυμούμαι τα στάδια που περνούμε για να ξεπεράσουμε ένα χαμό, μια απώλεια.  Τα στάδια του πένθους.

Αρνηση
Θυμος
Διαπραγματευση
Καταθλιψη
Αποδοχη

Όχι απαραίτητα με αυτή τη σειρά, αλλά όλα απαραίτητα για να βιώσουμε αυτό που μας συνέβη και να το ξεπεράσουμε.

Εν θέλω να έρτει ξανά η κατάθλιψη, φοούμαι το γιατί όταν ένοιωθα ότι μου έρκεται, εσυμβαίναν, ή εκανόνιζα να συμβούν άλλα πράματα, τζαι να το αναβάλλω.
Παρτάκια, σχέδια, παρέες, ποτά, χορός, μουσική, βλακείες.
Θυμούμαι την πρώτη νύχτα που ήμουν πραγματικά πολλά χάλια τζαι είχα κόσμο τζι εμίλησα. Αμέσως. Φίλους τζαι οικογένεια.
Την επόμενη νύχτα να πίνουμε (κλασικά πλέον) τα gin μας και να μεν είμαι πολλά σίγουρη τι έγινε.
Τζαι μια νύχτα, αρκετά αργότερα, μετά που καιρό, επήρα απόφασση ότι έννα κάτσω σπίτι, μόνη μου στο μπαλκόνι, να διαβάσω τα ποιήματα μου, να κλάψω με την ησυχία μου, να πιώ το κρασούδι μου έτσι ήσυχα κι ωραία, τζαι πάλε εβρέθηκε ένα πετούμενο να έρτει να κάτσουμε λίο. Τζαι πάλε εν τα σκέφτηκα τα δικά μου.

Εν θέλω να μου έρτει τωρά, φοούμαι το. Εν θέλω να νοιώθω πάλε έτσι. Είμαι καλά τωρά που έχω νεύρο. Που έχω θυμό. Νοιώθω καλύτερα.

Ό,τι κι αν έρθει όμως, ελπίζω ότι θα είναι για καλό. Ότι μακροπρόθεσμα θα με βοηθήσει.

Υποσχέθηκα το όμως στον εαυτό μου.
Τζαι πιστεύκω το ότι αξίζουν μου καλά πράματα.
Τζαι έννα έρτουν όλα στην ώρα τους.

 

Εικόνα

Όλο και πιο συχνά κάνω μια συγκεκριμένη σκέψη, και βλέπω την εικόνα στο μαυλό μου.

Όταν μένω μόνη μου στο σπίτι, κάνει το μυαλό μου ένα εικονικό fast forward όπου μερικά δευτερόλεπτα μετά το παρόν γλυστράω και πέφτω με το κεφάλι πίσω, σπάει στο πάτωμα και με βλέπω πλέον από ψηλά μέσα σε μια λίμνη αίματος, άσπρη σχεδόν γκρίζα, αλλά ήρεμη, να κάμνω αντίθεση με το έντονο κόκκινο του αίματος στο μάρμαρο.

Και ο γάτος δίπλα να γλύφει το αίμα από το πάτωμα.

Διώχνω τη σκέψη γιατί θα παρανοήσω αν συνεχίσω να σκέφτομαι τέτοια, και συνεχίζω ό,τι κι αν κάνω εκείνη τη στιγμή.

Γιατρέ, τι λες; Είμαι καλά;

Ουδείς αναντικατάστατος;

Δεν μπορείς να επαναλάβεις τα πράματα που ζήσαμε μαζί. Δεν μπορείς να τα αντικαταστήσεις, όσο κι αν προσπαθήσεις.

Κι ό,τι άσχημο κι αν έγινε, θα θυμάσαι πάντα μόνο τα καλά μας

.

Η μουσική που με έβαλες να ακούσω, και με έκανες να νοιώθω να σε ερωτεύομαι όλο και πιο βαθιά που προσπαθούσες να με αποκοιμήσεις εκείνο το βράδυ, όσο λάιβ κι αν την ακούσεις, όσο κι αν ανατριχιάσεις δίπλα της, τίποτε δεν θα είναι τόσο κοντινό με όσα κάναμε μαζί, με όσα δώσαμε ο ένας στον άλλο.

Γιατί μπορεί να μου έδωσες μουσικές, σου έδωσα όμως ψυχή από τη δική μου. Και δεν θα μπορείς να δώσεις πάρακατω γιατί είναι δικιά μας. Όση μουσική κι αν δώσεις, όση ψυχή κι αν σου δώσουν, δεν θα πάρουν ποτέ τη θέση της δικής μου μέσα σου.

Το ξέρω πως έχω δίκαιο, γιατί γαμώ το ναι, δεν με αντικαθαστάς. Και ό,τι παρατηρώ με δικαιώνει.

Κι ας λένε πως ουδείς αναντικατάστατος.

Εγώ ξέρω.

το ροζ πουλόβερ

Σκέφτομαι πως δεν θα τον δω ξανά εγώ να φορά το κουφετί πουλόβερ που αγοράσαμε μαζί πέρσι τα Χριστούγεννα.

Τζαι τούτες οι παλαβές οι σκέψεις, πονούν, τζαι κάφκουν σε μέσα σου, καιν το στήθος σου, ανεβαίνει το κάψιμο στο λαιμό και μεταφέρεται στα μάτια και στα αυτιά, και γίνεται δάκρυ.

Εν διανύω τις καλύτερες μου μέρες αναγνώστη μου.

Νοιώθω ότι είμαι σε limbo, ότι αιωρούμαι μεταξύ δύο καταστάσεων,  δύο μορφών ύπαρξης, ότι εν είμαι πουθενά, ότι είμαι παντού.

Τζι εν θέλω να τα λαλώ, εν θέλω να τα βάλλω σε λόγια γιατί πονούν ακόμα παραπάνω. Γιατί εν θέλω να ακούω απαντήσεις τζαι παρήγορα λόγια. "Έννα περάσει". Ξέρω το, μεν μου το λαλείς συνέχεια. Πε μου κάτι άλλο. Πε κάτι να γελάσουμε καλύτερα. Ή αν ξεκινήσω να μιλώ, άσε με να μιλώ μέχρι να τα πω όλα. Εν θέλω απάντηση. Εν μιλώ για να πάρω απάντηση. Μιλώ άμα ξεχειλώ. Μιλώ για να ξέρεις. Μιλώ για να μπορώ να γελάσω μετά.

Ο Κολίνα και η Μάγια η μέλισσα.

Ο Κολίνα όπως τον βάφτισα με το που τον αντίκρισα, ήταν ο νυχτερινός φύλακας της εστίας μας στο Μονπελιέ. Ψηλός, φαλακρός, αμίλητος, αγέλαστος.

Παίζει οι 9 ελληνίδες της εστίας να είμασταν το πιο exciting πράμα που του συνέβη σε ολόκληρη του τη ζωή.

Κάθε νύχτα που λέτε, ο Κολίνα έκαμνε περιπολίες μες στην εστία τζαι εχτύπαν τες πόρτες με δύναμη ανάλογη του βαθμού φασαρίας που εθεωρούσεν ότι έκαμνες.
Αν έκλανες, εχτυπούσε την απαλά, αν εμιλούσες με ένα πλάσμα εχτύπαν δυνατά. Αν έβλεπες καμιά ταινία στο pc έσπαζε τζαι την πόρτα αν έθελε. Παραδόξως, μόνο τους δίπλα μου εν άκουε, που εν ξέρω τι εκάμναν αλλά θα μπορούσε να είχαν ολόκληρο συγκρότημα ντεθ μέταλ μέσα σε μια καμαρούλα μια σταλιά δύο επί τρία.

Σε κάποια φάση, μετά που διάφορα όμορφα περιστατικά που ετύχαν μέσα σε τζείνη την κατά τα άλλα πολλά posh εστία, επήρα τζι εγώ τον αέρα τους τζαι απλά εσταμάτησα να απαντώ άμα εχτυπούσε η πόρτα σε περίεργες ώρες ενώ έκαμνα κάτι. Έπαιζα πελλό τζαι κανεί.

Μια μέρα εκάτσαμε με την Αλισαβού τζαι την άλλη την παλαβή την ακατονόμαστη τζι εθωρούσαμε χαζομάρες στο youtube, στυλ κομάτια που παλιές σειρές της τηλεόρασης, τραγουδάκια που παιδικές σειρές κλπ.
Σε κάποια φάση εκάτσαμε τζι ακούαμε το τραγουδάκι της μέλισσας της Μάγιας σε διάφορες γλώσσες. Τζαι χτυπά η πόρτα. Κλασσικά εν απαντώ καν.
Την επομένη, το βράδυ εντυθήκαμε, εσαστήκαμε να φκούμε έξω (είχαμε τζαι κλαπ, καλόοο!). Φκαίνουμε που την πόρτα μια μια, τζαι λαλούμε καλησπέρα και αντίο του Κολίνα. Έρκεται η σειρά μου, καλησπερίζω, τζαι λαλεί μου "ένα λεπτό, εσύ έβλεπες Μάγια τη Μέλισσα εψές;". Ψιλομανικώνουμαι αγαπητέ αναγνώστη, καταλαβαίνεις. Ήμουν έτοιμη να του την πω. Οι άλλοι δίπλα κάμνουν ολόκληρη συναυλία τζι εσένα ενόχλησε σε το "Μάαααγια- Μάααγια, Μάγιαααα...";
Απαντώ του απλά πως ναι.
Εν θα το πιστέψεις αναγνώστη μου. Τα ματούθκια του Κολίνα εγίναν λαμπούες, εφωτίστηκεν η φάτσα του, ήταν σαν το μωρό που του δείχνουν το ποδήλατο που του επιάσαν δώρο! Λαλεί μου με φωνή ούλλο συγκίνηση και ταραχή "πού ήβρες και βλέπεις τη Μάγια; Θέλω κι εγώ τόσα χρόνια να ξαναδώ αλλά δεν ξέρω πού να έβρω!"
Εννοείται ότι η φαουσαρκά ποδά εβιάζετουν να φύει -τζαι έτσι κι αλλιώς ΕΝΤΖΑΙ εξέχασα τες φορές που με νευριασετε δαμέσα δα!- (τζαι ήντα chance είχε να τον πιάσω κουβέντα στα γαλλικά ασπούμε;), είπα του ότι α, ήταν απλά το τραγούδι, εν εκοίταξα αν έχει και επισόδια, και έφυα.

Η αλήθεια που τότε είχαμε του τσας αδυναμία του Κολίνα. Εν μου ξαναχτύπησε ούτε την πόρτα, ίσως να βοήθησε και τούτο.
Πάντως τελευταία νύχτα πριν φύουμε εκατεβήκαμε τζι εζητήσαμε του να φκάλουμε φωτογραφία μαζί του τζαι εδέχτηκε, επόζαρε, τζαι μάλιστα εχαμογελούσε.

Κολίνα, μπορεί να μεν έχω ιδέα to this day τι εν το πραγματικό σου όνομα αλλά ελπίζω να είσαι χαρούμενος τζαι να γελάς νακκουρούιν παραπάνω, ό,τι τζι αν κάμνεις σήμερα.
Αφιερώνω σου το:

Ψέμα ή αλήθεια;

Λένε ότι δεν πρέπει να θές να αλλάξεις τον άνθρωπο που αγαπάς.
Το πιστεύεις στ'αλήθεια;
Είναι κανείς από εσάς που δεν του αρέσει να ανιχνεύει κομμάτια του εαυτού του να μεταμορφώνονται επειδή είναι και να χαμογελά;
Με την ίδια λογική δεν χαίρεσαι άμα βλέπεις κομμάτια του εαυτού σου στον άλλο; Να ακούει τραγούδια που του έμαθες, να παίζει παιχνίδια που παίζεις, να συστήνει φαγητά που του μαγείρεψες, να διαβάζει βιβλία που αγόρασες;
Γιατί είμαστε δηλαδή, ψεύτες και δεν παραδεχόμαστε πόσο όμορφο είναι να σμίγονται δύο άνθρωποι, δύο χαρακτήρες, δύο μέρη, και να παίρνει ο ένας από τον άλλο, και να δίνει ο ένας στον άλλο;
Στο κάτω κάτω, αυτή δεν είναι η ουσιά της όποιας σχέσης;

*Φωτογραφία από το JPG mag, unknown photographer

You have reached the end of the week (9)

Επαραμέλησα το, αλλά μες στο μυαλό μου εγίνετουν αρκετά τακτικά τούτη η διαδικασία.

Τούτη τη βδομάδα χαίρομαι για τζείνη μου είμαι. Χαίρομαι για τα καλά τζαι τα κακά μου, τζαι που στα 26 ξέρω κάποια πράματα για μένα.

Χαίρομαι που είμαι απότομη τζαι φαίνουμαι ψυχρή τζαι απόμακρη γιατί έτσι εν πιο εύκολο να μεν μου δώσουν δεύτερη ευκαιρία κάποιοι. Τζείνοι οι κάποιοι εν με αφορούν έτσι κι αλλιώς γιατί βρίσκω το άσχημο να μεν μπορείς να δώσεις μια δεύτερη ευκαιρία σε κάποιον.

Χαίρομαι που μιλώ ίσια τζαι μερικές φορές μπορεί να νομίζει ο συνομλιτής μου ότι είμαι κακιά, αλλά στην τελική τα άτομα που εν "δικά μου" ξέρουν ότι αγαπώ τους, ότι εν θα περιπαίξω, ότι εν θα πω όμορφα πράματα μπροστά τους τζαι άσχημα πίσω τους.

Χαίρομαι που συνδέουμαι εύκολα, τζαι χαίρομαι που εν με ενοχλεί να πω "αγαπώ σε" τζαι να μεν έχω την ασφάλεια ότι θα ακούσω "τζι εγώ" που τον άλλο.

Χαίρομαι που μπορώ να συζητώ το ένα δευτερόλεπτο για τες μεγαλύτερες τσιόφτες, τζαι το επόμενο για θέματα που πονούν τόσο πολλά.
 
Αρέσκει μου να με γνωρίζω, τζαι αρέσκει μου να προσπαθώ πάντα να βελτιώνουμαι, να γίνουμαι καλύτερη, αλλά τζαι μέσα που τα αρνητικά μου να μπορώ να δώσω σε όσους μπορώ.

Καλό σαββατοκύριακο με πολυαγαπημένο τραγουδάκι.

Μετακόμιση

Θέλω να πιστεύκω ότι ούλλα έννα έβρουν το δρόμο τους.
Everything will fall into place (που λέμε και στο χωριό μου).
Ότι ό,τι έρχεται στο δρόμο σου, έρχεται για κάποιο λόγο.
Για να σου δώσει δύναμη,
   για να πάρει το μυαλό σου από κάτι άλλο,
   για να σου δείξει τι είναι σημαντικό,
   για να βρεις ξανά τις προτεραιότητές σου,
   για να βάλεις στόχους,
   για να μάθεις κάτι,
   για να δυναμώσεις.
Τζαι όπως πάνω στην απελπισία της μετακόμισης έδωκα πάνω σε ένα βουνό κάσιες που κομπιούτερ ολοκαίρνουργιες, ολοκάθαρες, δυνατές,
έτσι διάς πάνω σε πράματα που εν εκτιμάς ενώ εν χρήσιμα.

Αφιερωμένο στην αδερφή μου τη Ρόζα που δεν θα το διαβάσει ποτέ.

ΑΙΣΙΧΤΙΡΙ

Έχω να κάμω γενικές αναλύσεις αίματος πολυ καιρό.
Επήα σήμερα στο κέντρο αίματος να κάμω, αφού δικαιούμαι, και αφού είναι γρήγοροι τάχα.

Νόουτ ότι έχω να κάμω αναλύσεις 2μιση χρόνια τζαι εν εδιερωτηθήκαν ποτέ πότε έννα κάμω τζαι να μου πουν να κάμεις αναλύσεις τζαι να έρτεις μετά για αιμοδοσία.
σήμερα που τους είπα ότι έννα κάμω τωρά αναλύσεις τζαι το απόγευμα αιμοδοσία, εγυρίσαν να μου πουν να καρτερώ μιαν εφτομάδα να φκουν τα αποτελέσματα τζι ύστερα.
Τούτοι εν οι ίδιοι που σου στέλνουν ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ επί μια εφτομάδα SMS να πάεις να δώσεις αίμα ΜΟΛΙΣ εσυμπληρωθήκαν οι 6 μήνες που την τελευταία φορά που έδωσες.

Και συνεχίζω. Είχα να φάω από τις 8 ψες, εννοείται σκοτώθηκα να κοιμηθώ γιατί πεινούσα, σηκώθηκα πρωί πρωί και ήμουν εκεί λίγο πριν την ώρα που συνήθως ξυπνώ.
Στην υποδοχή 5 λεπτά να κάμει το χοχόι της, να πει τα δικά της με τη συνάδελφο η κυρία, άτε να εξυπηρετήσει και κανένα πλάσμα (με την ταχύτητα του φωτός, κλασικά), ώσπου να γυρίσει να με δει.
Αλλό 5 λεπτά να γράψει την ταυτότητά μου, να δει πότε έκαμα ξανά αναλύσεις (να μου λαλεί εν εξανάκαμες; τζαι η συνάδελφος να της λαλεί αφού έτο, τελευταία ημερομηνία, έτην δαμέ! τζαι η άλλη ακόμα κόσμο της), να γράφει το επίθετο μου λάθος (επίσης που πότε αρχίσαν να τα περνούν στα αγγλικά;) και να μου δείχνει να περάσω προς την μια κατεύθυνση.
Σκαλώνω λίγο, γιατί τελευταία φορά που ήρθα ήταν εκεί που γίνεται και η αιμοδοσία, αλλά βλέπω στους τοίχους αυτοσχέδιες ταπελλούδες "αιμοληψία" προς τα ποτζεί που μου είπεν. Πάω όπως μου έδειξε. Σημείωσε είμαι στα 3 μέτρα απόσταση, εντός του οπτικού της πεδίου.
Μπαίνω στη ζώνη του λυκόφωτος. Παππούδες με νούμερα να περιμένουν για αιμοληψία, η πόρτα του ιατρείου ανοιχτή, να φωναζουν μέσα του κάθε ανθρώπου "ΒΑΣΤΑΣ ΛΕΦΤΑ ΝΑ ΠΚΙΕΡΩΣΕΙΣ ΤΑ ΕΝΣΗΜΑ ΣΟΥ;" χωρίς καμιά αιδώ που ακούμε απ'έξω 15 άλλα άτομα, κλπ.
Βλέπω λίγο γύρω γύρω, να βεβαιωθώ ότι όντως αλλάξαν τα πράματα που τότε που έχω να έρτω, και όντως έξω που το ιατρείο, άλλες αυτοσχέδιεσ ταπελλούδες γραφουν "αιμοδότες κλείνουν ραντεβού στην υπογοχή του κέντρου αίματος" κλπ. Λαλώ οκ, τούτο είναι.
Περιμένω, περνά η ώρα, αγχώνουμαι γιατί σήμερα έπρεπε να ανοίξω εγώ το γραφείο, και δεν μπορούσα να αργήσω λεπτό στη δουλειά... λαλώ άτε έννα προλάβεις.
Έρκεται η σειρά μου, διώ την κόλλα μου τζαι λαλεί μου "μάνναμπου'ρτες να κάμεις δαμέ εσύ μάνα μου, ννάμπον τούτο;" Της λέω "με κοροϊδεύετε!", και μου λέει γιατί ήρτες δαμέ, στην αιμοδοασία να πάεις. Της λέω έτσι μου έδειξαν, δεν ήρθα μόνη μου, και σηκώνομαι να φύγω. Και συνεχίζει ενώ απομακρύνομαι "¨ΝΝΑΜΠΟΥ ΝΝΑ ΣΟΥ ΚΑΜΩ ΜΑΝΑ ΜΟΥ;" και απαντώ "να μην δείχνετε λάθος, να δίνετε σημασία στον κόσμο" και βγαίνω. Και την ακούω να φωνάζει ακόμα "ΗΝΝΑΜΠΟΥ ΠΕΝ;"
Πάω στην αιμοδοσία. Η υπεύθυνη τζειμέ κάτι έκαμνεν με κάτι κόλλες τζι εποσκολιέτουν με την κοπέλλα που είχε ήδη δώσει αίμα για αναλύσεις. Για 3 λεπτά εστέκουμουν πίσω της, τζι έβηχα, τζι εν εγύρισε να δει ποιος είμαι.
ΑΜΑ ετέλειωσε με τες κόλλες της τζαι τα αστεία της, γυρίζει τζαι θωρεί με. Για αναλύσεις; Ναι. Α, πρέπει να περάσεις που το γιατρό πρώτα.

Ε, εν άντεξα αγαπητέ μου, όπως εβάστουν την κόλλα που μου εδώσαν, έσhησα την, επέταξα τους την τζειαμέ, τζαι λαλώ τους "παρετάτε με ρε παιθκιά" τζι έφυα.

ΠΟΣΟ ΑΝΙΚΑΝΟΙ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΚΑΜΟΥΝ ΤΟΝ ΕΛΑΧΙΣΤΟ ΒΑΘΜΟ MULTI TASKING, να συγυρίζουν ΚΟΛΛΕΣ, ΚΑΙ να κοιτάζουν γυρώ τους;
σκέφτουμαι πόσα πράματα κάμνουμεν εμείς στη δουλειά μας ταυτόχρονα τζαι χωρίς λάθη, τζαι απορώ ΓΙΑΤΙ τούτοι οι αχάπαροι να έχουν δουλειά, τζαι άλλοι που εν 1007 φορές καλύτεροι τους να μεν έχουν.

Εν έπρεπε να απαιτούμε να έχουν τούτες τες δουλειές πλάσματα που να μπορούν να δουλέψουν τζαι που έχουν όρεξη να δουλέψουν; Τζαι εν πιάνουμαι μόνο που μιαν ημέρα, εν ΚΑΘΕ φορά που πάω ο καθένας στον κόσμο του τζειμέσα. Εν ανεπίτρεπτο να μπορείς να συγκεντρωθείς μόνο πας στες κόλλες που συγυρίζεις τζαι πας στον κουνουσhμά, τζαι όι πας σε ένα άνθρωπο που σε χαιρετώ τζαι στέκεται πίσω σου τζαι ούτε ΚΑΝ γυρίζεις να τον δεις, εν ανεπίτρεπτο να μεν μπορείς να κατευθύνεις τον κόσμο πού θα απευθυνθεί άμα τούτη εν η δουλειά σου ουσιαστικά, εν ανεπίτρεπτο να μιλάς του κόσμου με στυλ "Νναμπού'πεν;", εν ανεπίτρεπτο να είσαι νοσοκόμα (ή τι σκατά είσαι) τζαι να είσαι με το τζην το χαμηλοκάβαλο, τη ζώνη περασμένη που τα μισά loops, το ροζ μπλουζομπουκάμισο με τες πάτσιες, το μαλλί το ξανισμένο τζαι την πλατφόρμα σάννα τζαι είσαι περαστική που τζειαμέ, τζαι τίποτε να μεν δείχνει ότι δουλεύκεις τζειμέσα, ΤΖΑΙ να αυτολιβανίζουνται ούλλοι τούτοι μεταξύ τους: "αυτό κάνει μια σωστή νοσοκόμα".
ΠΑΡΕΤΑΤΕ ΜΕ.

PS που έννα πάω να δώκω αίμα έννα μπω τζαι να φκω ξιτιμάζοντας σαν τον ττόππουζο για να σκάσουν να μεν μου μιλούν τζι ό,τι θέλουν ας πουν. Μόνο να μεν τολμήσουν να μου μιλήσουν, γιατί ποιός με είδε τζαι δεν με εφοήθηκεν.

PS2 Μόλις τα είπα σε συνάδελφο δαμέ τζαι λαλεί μου μάσhιαλλα, πρώτη φορά σε θωρώ έτσι, θαυμάζω σε. Είπα του ό,τι σου πω θα σhύφκεις κκελλέ τζαι θα μου λαλείς εντάξει να μεν σε ξιτιμάσω τζι εσένα, εκατάλαβες το, έννε; Εχαμογέλασε, εχαμογέλασα τζι επήε να μου φέρει φαί τζαι χυμό να μεν τα σπάσω ούλλα.

PS3 Μεν τολμήσετε να μου πείτε για ορθογραφικά/ typos/ συντακτικά ή ότι εν εφκάλετε νόημα γιατί θα σας έβρω τζαι θα σας κάμω να το μετανιώσετε φκάλλοντας σας τα δόντια τζαι τα νύχια σας ένα ένα. Για να μεν πω τ΄ποτε σhειρότερο.

για πες...

Εσύ με ποιόν θα είσαι καλός σήμερα;

Ομορφιά

Είσαι όμορφη.
Είσαι όμορφος.
Δεν θα αρέσεις σε όλους.
Αλλά είσαι όμορφη.
Αλλά είσαι όμορφος.
Αγάπα σε αρκετά, γιατί δεν θα σε αγαπήσουν όλοι.
Και κανένα "είσαι όμορφη",
και κανένα "είσαι όμορφος",
δεν θα σε γεμίσει αν δεν το βλέπεις μόνη σου,
αν δεν το βλέπεις μόνος σου.

Overexposed

Δίνεις και μοιράζεσαι κομμάτια του εαυτού σου.
Αβέρτα.
Και μια μέρα νοιώθεις ότι υπερεκτέθηκες.
Και θα καείς.
Πρέπει να προστατευτείς κάπως.
Κάνεις πίσω ή συνεχίζεις να δίνεις και να σε μοιράζεσαι όπως έκανες μέχρι τώρα επειδή αυτό ξέρεις να κάνεις;

Τράτζικ

Πόσο τραγική είσαι,

να φοβάσαι να ρωτήσεις για αυτά που ήδη ξέρεις,

για να μην ακούσεις τις δικές σου απαντήσεις,

μέσα από το στόμα άλλου;

Η Emily για τον Μικρό Π Αστροναύτη

Δευτέρα βράδυ είχα ένα όμορφο ατύχημα (του οποίου τες συνέπειες ακόμα ανακαλύπτω) για το οποίο έπρησα το τουίτερ. Μια από εσάς το είδε την επόμενη μέρα το βράδυ, και μου έστειλε ένα μήνυμα από το νέο της αριθμό "έλα εγώ είμαι". Εν ήμουν τζαι πολλά πολλά σίουρη ότι ήταν τζείνη που ήταν τζαι απάντησα με χιουμοριστική διάθεση "Να μου ζήσεις". Και μου απάντησε "ευχαριστώ", οπόταν και κατάλαβα ποιά ήταν γιατί είχε γενέθλια την προηγουμένη.

Στο μεταξύ είχα διαβάσει δυνατά το μήνυμα "έλα εγώ είμαι" σε μια παρέα με την οποία βρισκόμουν.
Το ένα παιδί μας λέει ότι έχει πάρει το απόγευμα ένα sms από γερμανικό αριθμό, το οποίο έγραφε "hi, this is Emily, please let me know when you receive my message".

Εννοείται εν χάννω ΕΤΣΙ ευκαιρία, τζαι λαλώ του απάντα της "I got it. The body is in the fridge." Συμπληρώνει τζαι μια φίλη βάλε τζι ένα "...and the cat is under the table", έτσι για ξεκάρφωμα.
Τζαι γράφει το. Τζαι απαντά μας "huh?" Τζαι συνεχίζουμεν το.
"The package has been delivered. Pambos knows and he will contact you."
Στο καπάκι στέλνουμε της που άλλο κινητό "This is Pambos. Kokos asked me to make contact. We will meet in Panama City, you will receive flight info very soon".
Τζαι μετά που άλλο κινητό στέλνουμε της πτήσεις Φρανκφούρτη-Παναμάς.

Η Emily εβόβωσεν.

Την άλλη μέρα πιάνει με η φίλη που είχαμε μαζωχτεί σπίτι της να μου πει ότι το μήνυμα δεν ήταν λάθος, και ότι τελικά η Emily είναι κάποια που επικοινωνούσε για κάποια δουλειά.

Ελπίζω απλά να τζυλήσει η δουλειά γιατί είμαι γεμάτη τύψεις που τους εκούρτισα να στέλνουμε μαλακίες της κοπελλούδας...
Emily, it was just a joke!

sa fleur éphémère

Διαβάζω (ξανά) τον μικρό πρίγκιπα. Στα γαλλικά, γιατί μπορώ. Εν τόσο διαφορετικό το ύφος στο πρωτότυπο, αλλά βάλλω την κανονική μετάφραση του βιβλίου στα ελληνικά γιατί δεν νοιώθω ότι δικαιούμαι να μεταφράσω έτσι πράμα. Ακόμα τζαι αν χάνει η ελληνική διαβάστε την (ξανά), τζαι όσοι μπορείτε στα γαλλικά, καλύτερα στα γαλλικά.

Να προσέχουμε τες αγάπες μας ρε.

Mais qu'est-ce que signifie "éphémère "? répéta le petit prince qui, de sa vie, n'avait renoncé a une question, une fois qu'il l'avait posee.
-Ca signifie "qui est menacé de disparition prochaine".
-Ma fleur est menacée de disparition prochaine?
-Bien sûr.
Ma fleur est éphémère, se dit le petit prince, et elle n'a que quatre épines pour se défendre contre le monde! Et je l'ai laissée toute seule chez moi!
Ce fut la son premier mouvement de regret.

________________________________________

- Μα τι πάει να πει «εφήμερο»; ρώτησε πάλι ο μικρός πρίγκιπας που, σ' όλη του τη ζωή, ποτέ δεν υποχωρούσε αν δεν έπαιρνε απάντηση σε κάθε του ερώτηση.

- Αυτό σημαίνει «εκείνο που απειλείται από εξαφάνιση σε σύντομο χρονικό διάστημα».

- Το λουλούδι μου κινδυνεύει από εξαφάνιση σε σύντομο χρονικό διάστημα;

- Και βέβαια.

«Το λουλούδι μου είναι εφήμερο», συλλογίστηκε ο μικρός πρίγκιπας, κι εκείνο δεν έχει παρά τέσσερα αγκάθια για να υπερασπιστεί τον εαυτό του ενάντια στον κόσμο! Κι εγώ το άφησα ολομόναχο σπίτι μου!

Για πρώτη φορά ένιωθε κάπως να μετανιώνει.

Για σένα

Βρες ταυτότητα.
Έξω σου και μέσα. Αποφάσισε ποιός είσαι και πώς είσαι και τι θέλεις να είσαι.
Πώς θέλεις το μαλλί. Αν θέλεις να γελάς ή να σωπαίνεις. Αν θα είσαι θετικός ή όχι. Αν γουστάρεις ή μπα. Αν είσαι ροκ ή μποέμ.
Κι αποφάσισε ενσυνείδητα. Μόνος σου, χωρίς να σε επηρεάζουν πλέον οι άλλοι.
Και ξεκίνα να σε αγαπάς. Βαθιά. Γιατί το αξίζεις.
Και τότε θα παν όλα καλά. Γιατί σου αξίζει.

So?

Ίσως το αγαπημένο μου τραγούδι διαχρονικά, σταθερά, εδώ και 14 χρόνια.
Έτσι γιατί χωρίς λίγη καταθλιψούλα τι σου είναι η ζωή;
Επειδή από Δευτέρας δεν θα είναι πλέον καλοκαίρι ούτε στα χαρτιά, κι ας μας το χάλασε εδώ και μέρες ήδη με τον ένα τρόπο ή τον άλλο.

 I want you to know, that I'm happy for you,
I wish nothing but the best for you both.
An older version of me,
is she perverted like me,
would she go down on you in a theatre?
Does she speak eloquently,
and would she have your baby?
I'm sure she'd make a really excellent mother.

'cause the love that you gave that we made wasn't able
to make it enough for you to be open wide, no.
And every time you speak her name
does she know how you told me you'd hold me
until you died, till you died
-but you're still alive.

And I'm here to remind you
of the mess you left when you went away.
It's not fair to deny me
of the cross I bear that you gave to me.
You, you, you oughta know

You seem very well, things look peaceful.
I'm not quite as well, I thought you should know.
Did you forget about me Mr. Duplicity?
I hate to bug you in the middle of dinner.
It was a slap in the face how quickly I was replaced,
and are you thinking of me when you fuck her?

'cause the love that you gave that we made wasn't able
to make it enough for you to be open wide, no.
And every time you speak her name
does she know how you told me you'd hold me
until you died, till you died
-but you're still alive.

And I'm here to remind you
of the mess you left when you went away.
It's not fair to deny me
of the cross I bear that you gave to me.
You, you, you oughta know.

'cause the joke that you laid on the bed that was me
and I'm not gonna fade
as soon as you close your eyes, and you know it.
And every time I scratch my nails down someone else's back
I hope you feel it... Well can you feel it?

Well, I'm here to remind you
of the mess you left when you went away.
It's not fair to deny me
of the cross I bear that you gave to me.
You, you, you oughta know.

Post Summer Post

Ένα σκατοκαλόκαιρο.
Που τελικά εν θα το άλλασα με τίποτε.

Ένα σκατοκαλόκαιρο με πολύ κλάμα, ελάχιστες διακοπές, ακόμα λιγότερη ξεκούραση, αλλά γεμάτο μέρες και νύχτες με φίλους, με παρέες, με ποτά, με συζητήσεις
Με αγάπη.

Όχι αυτήν την αγάπη που νομίζαμε πως θα είχαμε, αλλά άλλην, αυτήν που βρήκαμε στην πορεία. Αγάπη που περίσσευε από κάποιους, και μας περίσσευε κι εμάς.

Ένα καλοκαίρι σε διάφορα λοκέισιονς. Από το στέκι στην παλιά Λευκωσία, στα δρομάκια της πόλης, στη φάρμα, στη βεάκη, στο φράγμα, στο αυτοκίνητο, σε παραλίες, σε βουνά, σε σπίτια, στο αεροδρόμιο. Ήταν άραγε ένα σάιτ σπεσίφικ θέαμα; Θα μας κρατήσει; Μέχρι πότε;

Τζαι ξανά, μετά που χρόνια, το καλοκαίρι τελειώνει με αποχαιρετισμούς. Φιλικούς τούτη τη φορά. Εν το συνήθισα ποτέ. Κι αν αγνοούσα ό,τι ένοιωθα όσο ήμουν εγώ τζείνη που έφεφκε, σκεπτόμενη τι έχω να κάμω με την άφιξή μου στον προορισμό μου, τωρά που είμαι αυτή που μένει πίσω καταλαβαίνω πως ήταν για τους υπόλοιπους. Είπε μου κάποιος να μεν λαλώ πονεί. Να λαλώ εν απλά στενάχωρο. Αλλά η στεναχώρια πονεί, έννε;

Εσαντάνωσες μας, καλοκαίρι 13. 

Αγαπημένοι μου R, P, D, P, A, Γ να'στε καλά εκεί που θα είστε. Καλοί μου Α, Α, Α, L, F, μεν μου χαθείτε. Ήσασταν οι πιο όμορφες στιγμές, μουσικές λόγια, τόποi, φάτσες και χαμόγελα του μεταλλαγμένου μου καλοκαιριού.

On ira.

Κοιμάσαι. Ξέρεις πως δεν σου πάει ο ύπνος της ημέρας. Αλλά κοιμάσαι.
Και ξυπνάς ιδρωμένη.
Όνειρα γαμημένα.
Ήσουν σε ένα πλοίο, τεράστιο. Έκατσες για καφέ σε ένα μικρό καφενεδάκι μόνη σου. Ακούμπησες κινητό, πορτοφόλι, τσαντάκι με καπνό κλπ, κλειδιά, στο τραπεζάκι, πίνεις το χυμό σου και διαβάζεις το βιβλίο σου.
Ξαφνικά περνά δίπλα σου ένας ελέφαντας μικρός. Τον ακολουθείς. Ακούς μια ανακοίνωση που φωνάζει την οικογένειά σου σε μια κλειστή αποβάθρα πάνω στο πλοίο. Είναι όλοι μέσα και βλέπουν κάτι στην άκρη της.
Ο ελέφαντας σε περιμένει έξω από το τούνελ-αποβάθρα.
Πας πίσω, κάνεις μια βόλτα με το ελεφαντάκι δίπλα και καταλήγεις στο καφενεδάκι. Κάποιος έχει μαζέψει τα υπάρχοντά σου όλα. Ξέρεις ότι είσαι ηλίθια που τα άφησες εκεί μόνα τους. Σηκώνεσαι φεύγεις χωρίς να ρωτήσεις αν είδε κάτι κανείς.
Περπατάς και περνάς από γνωστό καφενείο της Λευκωσίας (το πλοίο δεν ξερω πού πήγε), και σου έρχεται φλασιά. Μπαίνεις και ρωτάς αν είδαν το κινητό σου. Σου λένε πως ναι, και σε ρωτούν για το κάλυμα για να βεβαιωθούν ότι είναι το δικό σου. Έχουν μαζί και τα υπόλοιπα πράγματά σου. Σου λένε-χωρίς λόγο- να προσέχεις γιατί οι ίδιοι πουλάνε τα κινητά που βρίσκουν, δεν περιμένουν να τα ψάξει κανείς. Δεν το βρίσκεις περίεργο για κάποιο λόγο. Ευχαριστείς και φεύγεις.
Έχει βραδιάσει και κάθεσαι κάπου παραθαλάσσια με φίλους. Το φεγγάρι είναι σχεδόν όπως το προχτεσινό. Μισό, και τεράστιο. Πας να το χαζέψεις από την άκρη του χώρου, όπου είναι το κάγκελο. Σηκώνεται κι εκείνος κι έρχεται πίσω σου. Μιλάτε για λίγο, και ξαφνικά τα γελαστά προσωπά σας βρίσκονται πολύ κοντά. Τον φιλάς, σε φιλά. Το δικό σου φιλί ντροπαλό, το δικό του παίρνει θάρος από την κίνησή σου και γίνεται ξεδιάντροπο. Σαν να το περίμενε. Διώχνεις το όνειρο και ξαναβρίσκεσαι στο πλοίο...γίνεται ένα rewind και βρίσκεσαι στο κρεβάτι σου. Με το δωμάτιο ακόμα πυροβολημένο, και το γάτο να κοιμάται στο παράθυρο και να ονειρεύεται.
Πρέπει να πιώ νερό. Πρέπει να φάω κάτι γλυκό. Πρέπει να συγυρίσω.

Αναχρονισμένο

Είσαι στο κρεβάτι μόνη. Ένα μάτσο χάλια.

Με πονοκέφαλο, με μύτη που τρέχει, με λαιμό γεμάτο λεπίδες, με πόνο στα αυτιά και γενικά μια κομμάρα.
Φορείς τη φόρμα του πάνω από το νυχτικό σου γιατί κρυώνεις, γιατί πρέπει να ζεσταθείς, να γιάνεις.
Κοιμάσαι αλλά ξυπνάς μες στον ύπνο σου.
Λείπει.
Σου λείπει.
Θες να είναι εκεί, όπως άλλοτε, να σου φτιάξει ένα τσάι, να σε φιλήσει και να του πεις πως θα τον κολλήσεις, και να σου απαντήσει πως δεν πρόκειται, κι αν γίνει σιγά το πράγμα.
Να σου κάνει παρέα μέχρι να πιέις το τσάι και να σε πάρει αγγαλιά όπως ξαπλώνεις, να σε κουνήσει όπως αυτονανουρίζεσαι όταν είσαι νευρική, να σε ρωτήσει αν θες χάδια... και να σε κοιμήσει.
Θες.
Και μπορεί να θέλει κι εκείνος.

Αλλά είσαι στο κρεβάτι μόνη. Εσύ και τα χάλια σου.

Σφαίρα

Το μόνο που σου μένει είναι να πιστεύεις ότι αν είσαι καλός με τους άλλους, θα είναι και οι άλλοι καλοί μαζί σου.
Και τελικά οι περισσότεροι είναι.
Κι αυτοί που δεν είναι, ξέρεις ότι δεν σε αφορούν.

Όπως είπα ψες διαβάζοντας ένα ποίημα της αγαπημένης μου, πρέπει σαν φεγγάρι να βρω τη θαυματουργή μου επιρροή στους άλλους και να την λουστώ. Reminder to self.

Και θα γίνω καλά, σωματικά και ψυχικά, και θα τα δω όλα να λάμπουν, γιατί αξίζει μου, κατάμιτ.

Τελικά εν είμαι αλκοολική to be γιατί μόλις εσκέφτηκα ότι που εχτές που αρρώστησα, εν μπορώ να σκεφτώ καν ένα ποτήρι κρασί, πόσο μάλλον να το πιώ. Πάλε καλά, εφκήκε τζαι τούτο που την έννοια μου.

Reminder

Υπενθύμιση: Μεν περιμένεις πολλά, για να μεν απογοητεύκεσαι.
Να παίζει στο repeat.
Ισχύει για τους πάντες.
Over and out.

Ο χαρακτήρας- 4

Ο καιρός πέρασε, με λίγους καβγάδες αλλά πολλές όμορφες στιγμές. Το καλοκαίρι έφτασε, αυτός έφυγε από το νησί και εντάθηκαν τα πήγαινε-έλα μας. Συναντιόμασταν στην Αθήνα, στο νησί, στην Κύπρο, χειμώνα, καλοκαίρι, με κάθε ευκαιρία.
Όμορφα σου φαίνονται αναγνώστη, όλα αυτά, αλλά σκέψου ότι μιλούμε για ένα αρρωστημένα παθιασμένο άνθρωπο. Ένα άνθρωπο που δεν ζει, πνίγεται, μαραζώνει, πεθαίνει αν δεν είναι ερωτευμένος, αν δεν κάνει έρωτα.
Ξέρω ότι δεν ήταν μόνο μαζί μου ούτε καν όσο ήμασταν στο μησί, φαντάζεσαι τι γινόταν όταν δεν ήμασταν καν κοντά. Αλλά το μήνυμα, το τηλέφωνο, η διεκδίκηση και η παράνοια του πάθους καλά κρατούσε.
Η αλήθεια είναι πως μετά από όσα ήξερα ότι έκανε (τα οποία ποτέ δεν συζήτησα μαζί του, αλλά ούτε και αφηνόμουν να το ζήσω σαν πραγματική σχέση για να μην απογοητεύομαι χωρίς λόγο), ούτε εγώ του είπα ποτέ ότι πλέον είχα κάτι νέο στη ζωή μου.
Στη Γαλλία είχα ερωτευτεί πρώτη φορά στη ζωή μου. Δεν ήξερα πού θα με βγάλει μέχρι να συναντηθώ με τον έρωτα, αλλά πλέον δεν ήθελα έτσι κι αλλιώς να συντηρώ την κατάσταση με τον χαρακτήρα. Είχα ξενερώσει, δεν μου έβγαινε, ένοιωθα ένα σίχαμα.
Ήρθε στο Παρίσι με άλλες προοπτικές, για να συναντηθούμε, και πάλι δεν είπα τίποτε. Είχα φτάσει πριν από εκείνον στο ξενοδοχείο και ζήτησα TWIN δωμάτιο αντί διπλό. Δεν μου έδωσαν, αλλά δεν ήθελα να κάνω κάτι παραπάνω, έτσι κι αλλιώς. Πέρσασε τις μέρες και τις νύχτες του προσπαθώντας να με νοιώσει δική του-μάταια, και όταν τέλειωσε το ταξίδι, σταμάτησα σιγά σιγά να απαντώ στα μηνύματά του. Μου φάνηκε χαζό  να μπω στη διαδικασία να εξηγήσω γιατί σταματώ κάτι το οποίο δεν ήταν "κάτι", ότι έχω μάλλον κάτι ουσιαστικό, ότι τέλοσπαντων δεν γουστάρω πλέον.
Χρόνια μετά, έμαθα ότι βασανίστηκε στο Παρίσι, ότι θυμάται κάθε στιγμή (με λεπτομέρειες, μου τις είπε!), ότι τον πονούν οι αναμνήσεις και δεν ήθελε να είναι έτσι η τελευταία μας συνάντηση.
Από καιρό σε καιρό, λαμβάνω μηνύματα σε στυλ "Θα κατέβω Κύπρο. Δεν ξέρω γιατί περιμένω να μου δώσεις άδεια, δεν είναι δικό σου το νησί έξάλλου. Θα έρθω και θα σταθώ εκεί στην οδό xxx και θα περιμένω να σε δω.", ή "οι ανεπλήρωτοι έρωτες ίσως να είναι και οι πιο όμορφοι", ή "παραμένω ερωτευμένος μαζί σου"
Εδώ και χρόνια προσπαθώ να καταλάβω γιατί συνεχίζει να ασχολείται. Δεν μπορώ να το εξηγήσω με κανέναν τρόπο που να φαίνεται λογικός για το δικό μου μυαλό ή το δικό του όπως το ξέρω.
Σας αφήνω με ένα τραγούδι/ποίημα που έμαθα από εκείνον.

Κι αν γεννηθείς κάποια στιγμή
Μιαν άλλη που δε θα υπάρχω
Μη φοβηθείς
Και θα με βρείς είτε σαν άστρο
Όταν μονάχος περπατάς στην παγωμένη νύχτα
Είτε στο βλέμμα ενός παιδιού που θα σε προσπεράσει
Είτε στη φλόγα ενός κεριού που θα κρατάς
Διαβαίνοντας το σκοτεινό το δάσος

Ο χαρακτήρας- 3

Όταν ήρθε η ώρα κι ένοιωσα κάπως άνετα, και ήμουν πλεόν σε νόμιμη ηλικία, κι έγινε κάτι παραπάνω, ήταν όπως το rollercoaster το πράμα. Που ανεβαίνει μέχρι ένα σημείο, τζαι μετά πέεεεφτει τζαι εν σταματά με τίποτε, κουβαλώντας σε μαζί του.
Εφτά φορές ρε φίλε. Εφτά φορές σε μια νύχτα. Ακουμπούσε τα όρια του εκνευριστικού αν το σκεφτείς. Τζαι η αλήθεια είναι ότι απορώ ακόμα πώς γίνεται τούτο το πράμα. Ούτε μου ξανάτυχε, ούτε το ξανάκουσα.
Εκράτησε το εσώρουχό μου (το οποίο εδιεκδίκησα πίσω σε κάποια φάση), τζι εσυνέχισε να με φλερτάρει όπως πάντα, να φκαίνουμε ραντεβού, να φκαίουμε με παρέα, να χορεύκουμε χωρίς να μας ενδιαφέρει τίποτε μέσα στα κλαμπς και τα μπαρς, να μου στέλνει σεξουλιάρικα μηνύματα ενώ καθόταν απέναντί μου σε μια παρέα, και να μου ψυθιρίζει στο αυτί πράματα που με εκάμναν να κοκκινίζω μες στον κόσμο.
Όταν ξυπνούσα άρρωστη έβγαινε για δουλειές και περνούσε από το μανάβη του ή από τον φύλακα της σχολής και έπερνε πορτοκάλια. Με το που γυρνούσε, έστυβε φρέσκο χυμό, τον οποίο μου σέρβιρε στο κρεβάτι μαζί με 3-πάντα- μίνι κρουασανάκια με βραστή γαλοπούλα, τυρί, τομάτα και μαρούλι. Ήξερε τις ιδιοτροπίες μου.
Τα βράδια που μαγειρεύαμε παρέα στο σπίτι του, δεν έπλυνα ούτε κι ένα πιάτο. Μου έλεγε πάντα όμορφα λόγια και με έκανε να νοιώθω καλά για μένα. Και τα πίστευα τελικά, όσο άβολα κι αν ένοιωθα εκείνη τη στιγμή που τα άκουγα.
Με γέμιζε μουσικές, ταινιες, γνώσεις, εμπειρίες, περνούσαμε όμορφα... αλλά ήξερα ότι κάτι δεν ήταν σωστό. Τζαι εν αφήνουμουν εντελώς να νοιώσω όσα θα ένοιωθα αν ήταν αλλιώς τα πράματα.

Ο χαρακτήρας- 2

Εσυνέχισα να τον βλέπω σε καφέδες και ποτά, να μου στέλνει μηνύματα ενώ ήμουν δίπλα του και να φλερτάρει με κάθε τρόπο.
Τζαι μια μέρα είπε μου να πάμε στο Ιταλικό. (Ένα ήταν, αλλά καλό!) Εννοείται ενόμιζα ότι εννοεί ούλλοι μαζί (γιατί είμαι πολλά στην κοσμάρα μου), αλλά σύντομα εκατάλαβα ότι όχι...
Εν είχα ξαναφκεί on a date έτσι με κάποιον, τωρά που το σκέφτουμαι. Επήενα σινεμά, επήεννα βόλτες, αλλά όι έτσι. Τζαι είχα άγχος. Σε σημείο να μεν μπορώ ΚΑΝ να φάω. Έφαε, τζαι εκάπνιζα. Τζαι υποσχέθηκα του την επόμενη φορά να φάω. Ρεζίλισσα.
Τζαι υποσχέθηκα του να καπνίζω λιγότερο.
Εμιλούσαμε για ώρες.
Ήρτε σπίτι μου, εμιλούσαμε ακόμα, εχαίδευκε μου τα χέρια μου, τα μαλλιά μου...σχεδόν ετζοιμήθηκα. Έφυε μόνος του.
Και τούτο το έξω-σπίτι-καληνύχτα εσυνεχίστηκε πρέπει να σου πω για μέρες...ώσπου να φιληθούμε.
Τζαι ξανά καληνύχτα.
Επεράσαν μήνες, έγινα ενήλικας, ήρτα για Χριστούγεννα σπίτι μου, επήα ξανά πίσω Ελλάδα, και μετά να γίνει κάτι παραπάνω. Ναι, επήενα σπίτι του, ναι ετζοιμούμασταν μαζί, αλλά ναι απλά ετζοιμούμασταν. Ετρώαμε, εφκαίναμε, εβλέπαμε ταινίες, τζαι ετζοιμούμασταν.
Τζαι ναι, επροσπάθαν να κάμει τα δικά του. Κάθε νύχτα.
Τζαι ναι, ήμουν μωρό.

Ο χαρακτήρας- 1

Εν άδικο που εν έχει το δικό του ποστ, αν και δεν είναι πως το αξίζει. Αλλά τι περίοδο ανασκόπησης θα περνούσα αν δεν το έγραφα και τούτο στα πρακτικά;

_________________________________________________


Το 2004 επήα για σπουδές. Οι μισοί καθηγητές συμβασιούχοι, με ανυπόγραφες συμβάσεις για το νέο έτος, και απλήρωτες συμβάσεις για το προηγούμενο έτος.
Πηγαίναμε στα μαθήματα και απλά δεν εμφανιζόταν κανείς να μας ανοίξει, μέχρι νε περάσει κανένας παλιός φοιτητής, κανένας καθηγητής, να ρωτήσει τι περιμένουμε, να πούμε και να μας πουν α, μην περιμένετε, πάτε για κανένα καφέ, δεν θα έρθει.
Κι έτσι, όσοι είχαμε μαζευτεί εκεί, πηγαίναμε για καφέ.

Σε μια σύναξη στο τμήμα τον είχαμε δει. Ψωνισμένο λουκ αλλά περιποιημένος, εφαίνετουν μεγάλος-υπέθεσα ότι εν καθηγητής-τζαι εσχολιάσαμε τον. Οι συμφοιτήτριες εφκάλαν του τζαι παρατσούκλι.

Μια φορά λοιπόν, είχαμε πάει για καφέ, με ένα καθηγητή από το πανεπιστήμιο που ήταν σχετικά νεαρός, μερικές μεγαλύτερες φοιτήτριες, μερικές γνωστές συμφοιτήτριες κλπ.
Και μας λέει θα έρθει κι ένας φίλος σε λίγο. Κι έρχεται αυτός. Κάθεται απέναντί μου, εγώ να έχω φάει κόλλημα ότι είναι μεγάλος άρα του μιλώ στον πληθυντικό, παρόλο που μας είπε ότι είναι φοιτητής κι εκείνος στο τέταρτο έτος. Ήταν 26 χρονών. Όσο έγινα εγώ φέτος.

Περάσαμε καλά (παρόλο που δεν ξεπέρασα το θέμα του πληθυντικού), και στο τέλος μας λέει ξέρετε, γράψτε μου κάπου τα τηλέφωνά σας γιατί το έτος μου λείπει και πρέπει να κάνω ένα πάρτυ στο σπίτι μου!

Πάμε σπίτια μας, με τες 2 φίλες να έρκουνται στο δικό μου να αράζουμε στον καναπέ-κρεβάτι και να βλέπουμε το the beach. Και σκάει μήνυμα. Το ανοίγω, το διαβάζω και γελώ. Το δείχνω στες φίλες τζαι ξεκινούμε το περιπαίξιμο. Τζαι ξεκινά το κόλλημα του.
"Πολύ χάρηκα που γνώρισα αυτά τα ερευνητικά μάτια."- τζαι εν θυμούμαι τι άλλο ή πώς υπέγραφε.

Ο έρωτας- ανασκόπηση

Ο έρωτας:
όνομα ουσιαστικόν
πολύ ουσιαστικόν,
ενικού αριθμού,
γένους ούτε θηλυκού ούτε αρσενικού,
γένους ανυπεράσπιστου.

Πληθυντικός αριθμός:
οι ανυπεράσπιστοι έρωτες.

Κική Δημουλά

Βραδινό

Κλειστό το φως.

Ξαπλώνεις.

Ο γάτος αλλάζει τοποθεσίες από το περβάζι, στα πόδια μου και πίσω στο περβάζι.

Βρίσκεσαι στην έξω άκρη του κρεβατιού, αυτή που ποτέ δεν επιλέγεις όταν έχεις παρέα. 

Τα μάτια σου έχουν συνηθίσει το σκοτάδι.

Κοιτάς το υπόλοιπο κρεβάτι στα δεξιά σου άδειο.

Δεν ήταν και ποτέ γεμάτο, αλλά ξαφνικά σου φαίνονται όλα τόσο κινηματογραφικά.

Η ουσία όλη της μοναξιάς σου εκεί.

Και απορείς γιατί αδυνατείς τόσα χρόνια να την δεις.

Και αναρωτιέσαι τι θέλεις από τώρα και στο εξής.

Έτσι κι αλλιώς ποτέ δεν έκανες σχέδια. Και δεν θα το ξεκινήσεις τώρα.

*Γραμμένο με τον πιο πεζό τρόπο που θα μπορούσε. Γιατί διώχνεις τις κινηματογραφικές σκέψεις.

Pink

Επειδή έχει ένα silly κλιπάκι, επειδή εν θεοπάλαβοι, επειδή έχουν τραγούδι pink, επειδή το ακούω τπ τζαι κάτι με πιάνει φέφκει το μυαλό μου, έρκουνται μου 1000 σκέψεις, 1000 εικόνες, τζαι χαμογελώ τζαι χορεύκω τζαι τραγουδώ σαν το παλαβό.

Pink, it's my new obsession
Pink, it's not even a question
Pink, on the lips of your lover
'Cause pink is the love you discover
Pink, as the bing on your cherry
Pink, 'cause you are so very
Pink, it's the color of passion

'Cause today it just goes with the fashion
Pink, it was love at first sight
Yeah pink, when I turn out the light
And pink gets me high as a kite
And I think everything is going to be alright
No matter what we do tonight

You could be my flamingo
'Cause pink, it's a new kinda lingo
Pink, like a deco umbrella
Ιt's kink that you don't ever tell her
Yeah, pink, it was love at first sight
Then pink when I turn out the light
Yeah, pink gets me high as a kite
And I think everything is going to be alright
No matter what we do tonight

I, want to be your lover
I I wanna wrap you in rubber
And it's pink as the sheets that we lay on
'Cause pink, It's my favorite crayon

Pink, it was love at first sight
Pink, when I turn out the light
Yeah pink, it's like red but not quite
And I think everything is going to be alright
No matter what we do tonight

 *I was going to bold some of the lyrics, but nevermind... ούλλα έχουν που κάτι...

The prince and I

Δεν θα το έγραφα, αλλά το καταγράφω για να το θυμάμαι εγώ.

Είσαι σε ένα μπαράκι όπου πας για πρώτη φορά στη ζωή σου, σε μια πόλη όπου πρώτη φορά βρίσκεσαι τέτοια ώρα.
Η ώρα περνά, και σηκώνεται η παρέα να φύγει. Μένεις τελευταία γιατί πάντα κοιτάς πίσω σου αν άφησε κάποιος κάτι στο τραπέζι.
Όπως περνάς μέσα από το πλήθος νοιώθεις 2 χέρια να αγγίζουν το μέτωπό σου, τζαι ένας τύπος μες στα μούτρα σου κοντεύει παραπάνω, και ανασηκόνωντας με τα χέρια του τα λουλούδια που έχεις στο κεφάλι απαντά στο απορημένο σου ύφος: Your forehead needs to show.
Ρωτάς γιατί, και η απάντησή του είναι κάτι που μάλλον πρέπει να κρατήσεις. Για σένα. Όι για κάποιον άλλο. Για να το θυμάσαι εσύ: Because the prince is going to kiss it.
Απάντησες του ότι δεν υπάρχουν διαθέσιμοι princes και χαμογέλασες. Σου χαμογέλασε κι εκείνος, κι έφυγες.

Σου φάνηκε (κι ακόμα σου φαίνεται πολύ random, αλλά τελικά είναι καλό να το θυμάσαι πού και πού και να νοιώθεις κάπως όμορφα-είτε επειδή ήταν αστείο, είτε επειδή λεςγαμώ το, δεν θα βρεθεί εκείνος ο prince που μου ανέφερε ο random τύπος στο μπαράκι εκείνη τη μέρα, ή έστω κάποιος που να θέλει να φιλήσει το μέτωπό μου;

I don't think so.

Ο γάτος μου εν τζίντζερ.
Τα μαλλιά μου είναι κοντά.
Και μαύρα.
Έχω το ιδανικό βάρος.
Το δωμάτιό μου είναι πάντα συγυρισμένο.
Είμαι πολύ συνεπής.
Μισώ τα σκουλαρίκια.
Δεν χορεύω.
Είμαι 20 χρονών.
Let's party.
Είμαι καλά.
Η πιτζάμα μου είναι ολοκαίνουργια.
Έχω άριστη όραση.
Αγαπώ τις κόκκινες αντρικές φανέλλες.
Δεν μου λείπει το βιβέντι.
Είμαι κακό πλάσμα.

Little miss Bossy

Το ποστ εγράφτηκε πριν καιρό, λίες μέρες μετά το #veaki. Επροβλημάτισε με το θέμα αλλά νομίζω επειδή κάπως νοιώθω λίο καλύτερα επειδή εν καλοκαίρι, επειδή εξεκουράστηκα, επειδή το διάβασμα είχε πρόοδο τούτη τη βδομάδα, επειδή πελλαρίζω, επειδή το "πρόβλημά" μου εν πολλά μικρό σε σχέση με άλλα πράματα, εν νοιώθω πλέον τόσο έντονα. Τζαι ο φόβος υποχώρησε κάπως. Τζαι μαζί του τζαι κάποια τέτοια συναισθήματα όπως τούτα που επροκαλούσαν τούτες τς σκέψεις ας πούμε.



Ο φόβος καλά κρατεί.
Εν λογικό, άμα σκεφτείς ότι είχες κάποιον που εμπορούσες να νοιώσεις ότι όταν ήταν δίπλα σου ήταν να σε κρατά σε ασφάλεια, όπως κι εσύ για τζείνον...τζαι ξαφνικά χάνεις τον. Χάνεις τον άνθρωπο που του λες τα παράπονα και τα προβλήματά σου και ξέρεις ότι θα σε στηρίξει, και πως ό,τι κι αν σου πει, ακόμα κι αν σου πει ότι είχες άδικο, το λέει γιατί τον νοιάζει, και όχι από εγωισμό ή κακία.
Ξαφνικά είσαι μόνος σου και πρέπει να στηρίξεις τον εαυτό σου σε ούλλη τούτη τη φάση που περνά.
Ξαφνικά νοιώθεις ότι εν μπορείς να αφεθείς και τόσο γιατί δεν ξέρεις ποιός θα νοιαστεί.

Εμιλούσα με την Ε. τις προάλλες, και της έλεγα πως νοιώθω εξαντλημένη. Πως πάντα θα στηρίζω και θα βοηθώ και θα είμαι υπεύθυνη για τους φίλους γύρω μου.
Και τελικά δεν ξέρω αν μπορώ να είμαι μια φορά εγώ που θα χρειαστώ τη στήριξη των άλλων και την υπευθυνότητά τους.
Τζαι όσο δύσκολο μου είναι υπό κανονικές συνθήκες, πολλαπλασίασε το κατά 100 για να καταλάβεις πόσο δύσκολο μου είναι άμα ξέρω ότι οι άλλοι επίσης περνούν μια δύσκολη φάση, τζαι χρειάζουνται τζαι τζείνοι να αφεθούν τζαι να έχει την έννοια τους κάποιος άλλος.

Έφερα της παράδειγμα προχτές το #veaki. Επέρασα σούπερ, τέλεια, καταπληκτικά, εχόρευκα ως το πρωί, έπινα ως το πρωί, ένοιωσα ότι είμαστε μια όμορφη παρέα μιτσίοι μεγάλοι, μαθητές, φοιτητές, εργαζόμενοι, γονείς, σοβαροί και πελλοί. Εν ξέρω τι άλλο μπορεί να καθορίσει το "περνώ πολλά όμορφα" αλλά για μένα ήταν πολλά όμορφα. ΑΛΛΑ εσκέφτουμουν μετά ότι αν ήθελα να γίνω πίττα, να μεν καταλάβω, να ξεφύγω, ποιός έννα με εβούραν; Ποιός έννα είχε την έννοια μου;

Η Ε. είπε μου ότι εν πρέπει να νοιώθω έτσι, ότι ήταν να βρεθεί κάποιος. Είπε μου ότι είμαι bossy τζαι αναλαμβάνω τζαι εν αφήνω άλλους να κάμουν τη δουλειά.

Τζει επείραξε με. Γιατί να επιλέξει να πει ότι είμαι bossy τζαι όι κάτι θετικό, πχ δοτική; Εγώ ποτέ εν είχα πρόθεση να δείξω ότι "φύετε εσείς ούλλοι να μείνω εγώ που καταλάβω/που ξέρω/που με κόφτει παραπάνω", ή δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο. Εγώ κάμνω το γιατί με κόφτει, αγχώνουμαι, θέλω να ξέρω πώς εν ο άλλος, τι έχει, σε τι φάση ένει, αν χρειαστεί να τον πάρω νοσοκομείο ή της μάνας του να μπορώ να πω τι έγινε, να παρακολουθώ αν εν καλύτερα όσο περνά η ώρα, κλπ. Τζαι ετοιμάζω το μυαλό μου, να ξέρω τι μπορώ να κάμω. Χωρίς να πανικοβάλλω τους άλλους που μπορεί να εν το τελαυτείο πράμα που χρειάζονται στη δεδομένη στιγμή, ή να μην είναι σε φάση να αντέξουν το άγχος, την πίεση...

Είμαι bossy. 

Τι δείχνεις και τι μπήχνεις

Εσυνήθισες να είσαι η απρόσιτη, η ψωνισμένη, η ψηλομύτα, η "χάικλας", η τατσίζισσα είπαν σου. Έχει 9 χρόνια που το ακούεις, τζαι δείχνεις στη δεύτερη-τρίτη επαφή ότι απλά θέλεις το χρόνο σου.
Έννεν ότι ήσουν έτσι όντως, απλά για κάποιο λόγο έτσι ενομίζαν ούλλοι στην γνωριμία.

Ξέρεις ότι εν ήσουν έτσι όντως γιατί στην δεύτερη- τρίτη επαφή ελαλούσαν σου το ότι είχαν σε παρεξηγήσει, "ρε Moonlight, είσαι καλή τελικά, εν είσαι όπως ενόμιζα, είσαι κοπέλλιν". Μες στα μούτρα σου. Εχαίρεσουν γιατί ήξερες ότι είχες ένα φίλτρο. Έπρεπε να το θέλει ο άλλος να σε καταλάβει, να σε έβρει, να σε προσεγγίσει, να σε μάθει. Τζαι είχα συμφιλιωθεί με εμένα τζαι το φίλτρο μου.

Τέλος της σχολικής χρονιάς τρίτης λυκείου, έρκουνται συμμαθητές σου που την πρώτη τάξη, που τότε σε γνωρίσαν και ελέαν σου ότι "είδα σε που την ώρα που εμαζευτήκαμε πρώτη μέρα του σχολείου στην κεντρική αυλή να χωριστούμε σε τμήματα τζαι εύχουμουν να μεν ήσουν καν μες στην τάξη μου, τζαι τέλος της χρονιάς ελυπήθηκα που ήταν να χωριστούμε τελικά".

Τζαι 9 χρόνια μετά, ξέρεις ότι λόγω δουλειάς, λόγω καλύτερης επαφής με την εικόνα σου, λόγω των εμπειριών που εμάζεψες, εν είσαι ο ίδιος άνθρωπος. Τζαι ξέρεις πλέον ότι φαίνεσαι πιο κοινωνική, ότι μπορείς να χειριστείς λίες καταστάσεις παραπάνω, αν και πάντα τα σχόλια τύπου "είσαι πολλά επικοινωνιακή" άμα γίνουν κάμνουν με τζαι απορώ αν εν σε εμένα που απευθύνουνται.

Άμα όμως σου έρκεται τζι ένα σχόλιο μεταξύ σοβαρού και αστείου along the lines of άμα είσαι συνέχεια σαν να είσαι high εν λίο δύσκολο να νοιώσεις κάποια διαφορά άμα όντως είσαι high, αρχίζεις να αναρωτιέσαι.

Μετράς τες φορές που ένοιωθες πιο "ο εαυτός σου" τζαι εχόρευκες τζαι ερωτούσαν οι γνωστοί τους φίλους αν είσαι πίτα, που φίλοι εν εξέραν σίουρα αν είσαι ή όι στα ποτά σου- ενώ ήσουν μια χαρά...

Σκέφτεσαι τζείνη τη νύχτα που οι παραπάνω έχουν κομμάτια θολά, σαν να μην εσυνέβησαν ποτέ κάποια πράματα, εσύ θυμάσαι καθαρά ό,τι έγινε ενώ ήσουν παρόν, είχες τα μάτια σου 14, είχες την έννοια πολλών, παρόλο το ποτό και ό,τι άλλο παρελκόμενο έπαιξε, και ήσουν η φαουσαρκά, η μάμμα, ο μπιγκ μπράδερ. Να σκεφτείς τι θα κάμεις σε περίπτωση που κάτι εν πάει όπως πρέπει, αλλά να μεν πεις τίποτε για να μεν πανικοβάλεις τους άλλους, να σκέφτεσαι σε ποιο σημείο θα πεις ότι οκ, κάτι εν πάει καλά, να προσπαθείς να καταλάβεις τη θέση του άλλου, να μεν σε κόφτει-ειλικρινά-πώς περνάς τζαι πώς περνούν τζείνοι που είναι καλά επειδή έχει κάποιους που έννεν τόσο καλά. Έννοια. Αγωνία που προσπαθείς να μεν μεταδώσεις. Αίσθημα ευθύνης.


Τζαι εφαίνουμουν ότι ήμουν high; Επειδή τι; Επειδή εχόρευκα; Επειδή εν με έκοφτε πώς εχόρευκα; Επειδή εγελούσα με ούλλους τζαι έπινα;

Προβληματίζεσαι.

Οι φιλενάδες λαλούν σου καλύτερα να είσαι έτσι, γιατί ποιός θέλει να κάμνει παρέα με ένα άνθρωπο που έννεν χαρούμενος; Έχουν δίκαιο, έντζαι θέλω να είμαι κινηό βάρος, αλλά απορώ αν φαίνουμαι χαζοχαρούμενη, χαζοβιόλα, αππηητούρι κλπ...

Εσύ αναγώστη πώς με υπολογίζεις; Πώς σε υπλογίζουν; Πέφτουν μέσα; Ή έρκουνται τζαι λεν σου ότι άλλα έδειξες τζι άλλα έμπηξες; Διάς δεύτερες ευκαιρίες; Άλλαξες; Φκάρτην ψυχή σου ελεύθερα.

Σε λάθος μέλλοντα

Ξύπνησα στις 7:10. Ο γάτος είχε κοιμηθεί πλάι μου όλο το βράδυ. Πρώτη φορά όσο καιρό τον έχω. Σηκώθηκα στις 7:20. Του έβαλα τροφή και κρύο νερό που το προτιμά. Πέταξα κάτι ρούχα στα λερωμένα και σκέφτηκα ότι θα έπρεπε να βάλω πλυντήριο εν'όψει διακοπών τετραημέρου παραθαλασσίως. Έχω 3 λερωμένες πετσέτες θαλάσσης. Βάζω τα υπόλοιπα λερωμένα ρούχα στο πλυντήριο, βάζω σαπούνι και το ξεκινώ. Προγευματίζω. Συγυρίζω λίγα πλυμμένα πιάτα και ποτήρια. Ποτίζω τις γράστρες με τις πιπεριές στο μπαλκόνι. Ντύνομαι. Ο γάτος θέλει σημασία. Τον λυπάμαι που θα λείπω μέχρι το απόγευμα. Παίζουμε με το ποντίκι που του αρέσει τόσο να κυνηγά. Σκέφτομαι να ψήσω ένα μπιφτέκι για να φάω στο γραφείο. Περιμένω να ψηθεί διαβάζοντας κάτι άρθρα. στέλνω ένα άρθρο με μέηλ στην αποκομμένη από σόσιαλ μήδεια φιλενάδα. Χαζεύω στο τουίτερ. Στο facebook. Γυρνώ το μπιφτέκι. Βάζω παπούτσια. Περιμένω το μπιφτέκι να ψηθεί. Ετοιμάζω το ταπεράκι μου, βάζω και το μπιφτέκι μέσα, πλένω φρούτα, μπαίνουν κι αυτά στο πακέτο για το γραφείο. Βάζω κοκκινάδι στα χείλη. Κλείνω πόρτες για να μην κάνει ζημιές το γατί. Βγαίνω, κατεβαίνψ στην αυλή, ποτίζω τις τοματιές, μαζεύω και 2 ώριμες τομάτες. Σκέφτομαι ότι η κλασικά "σωστή" λέξη είναι τομάτες και ότι καλύτερα να μας το μάθαιναν έτσι στο σχολείο. Χαμογέλασα γιατί σκέφτηκα πως ούτε ο δάσκαλος θα σκεφτόταν να το μάθει στα μωρά με τ μόνο. Μπήκα στο αυτοκίνητο στις 8:35 και τραγούδησα μέχρι να φτάσω στο γραφείο. Έφτασα και περίμενα κάποιον να ανοίξει στο γραφείο.


Θα ξυπνούσα στις 7:10. Θα τον έπερνα αγκαλιά και θα ήμουν ήδη με το χαμόγελο κολλημένο στη φάτσα μου. Θα σκεφτόμουν ότι πρέπει να βάλω πλυντήριο και να φάω και να ποτίσω και να κάνω 1002 πράγματα αλλά θα επέλεγα να τον φιλήσω και να βάλω πλυνήριο πριν φύγω, να του τηλεφωνήσω να ποτίσει και να βάλει τροφή στο γατί, να φάω βλακείες από ντελίβερι. Θα τον ρωτούσα στην επιστροφή αν στα μωρά μαθαίνει τις τομάτες ή τις ντομάτες. Στο μεταξύ θα χανόμουν μες στην αγκαλιά του, θα τον ένοιωθα κολλημένο πάνω μου, να με θέλει, να σκέφτομαι την ώρα, να χαίρομαι που ξύπνησα νωρίς, να περιμένω να νοιώσω πόσο του έλειψα. Θα έκανα ντους και θα πήγαινα δουλειά ακριβώς στην ώρα μου. Στις 09:05 θα σκεφτόμουν πόσο ανάστατη είναι ήδη όλη η μέρα μου.


Ηερμία, τάξη και ασφάλεια.
Είναι 16:10 και έχω ήδη ποτίσει, μαζέψει καρπούς, πλύνει, μαγειρέψει, φροντίσει το γάτο.

Εισπνοή, εκπνοή..Let's have a Kiki.

Εκείνο το πράγμα που κάθεσαι δίπλα στον άλλο και ίσως αν είστε ανάμεσα σε τόσο άλλο κόσμο να είναι λες και όλοι οι άλλοι βρίσκονται εκεί μόνο και μόνο για να βοηθήσουν το παιχνίδι, που ο διάλογος θυμίζει όντως παιχνίδι ping pong, που αποφασίζεις τα όρια σου εκείνη ακριβώς την ώρα, πόσο θα χώνεις και πόσο θα γελάς, πώς θα φανείς, τι θα δείξεις από το εσύ σου, που ο χρόνος κυλά τόσο γρήγορα γιατί το μπαλάκι πετάει από τον ένα στον άλλο ξανά και ξανά, και η καρδιά σου χτυπά διαφορετικά γιατί ενθουσιάζεται, και περνούν οι ώρες, και μετά ξαφνικά όλα αποκτούν ένα άλλο ρυθμό, αργό, σχεδόν βασανιστικό, αλλά τελικά μάλλον όχι τόσο αργό που να είναι βασανιστικός, μόνο τόσο όσο να νοιώθεις πως είσαι σε ένα άλλο σύμπαν, πως είστε μόνοι στον κόσμο, πως εκείνες οι στιγμές είναι τάχα οι πιο σημαντικές, μέχρι το άγγιγμα, την ανάσα, το χάδι, το φιλί.
Ίσως τελικά είναι πιο προσωπικές στιγμές από ότι άλλες...
Σου λείπουν αλλά θα έρθουν κάπως, κάποτε.
Μέχρι τότε εισπνοή, εκπνοή... Θα περάσουμε καλά, we need a Kiki.

But you crucified my heart of gold

‘Cause the light will never shine on this heart of mine
And all the love we sacrificed
Look at all of the damage you have done in time
You can see what a savage I’ve become, in my eyes
If you look in my heart you will find

No love, no light, no end inside
And I’m looking for a miracle
And I’m looking for a miracle
But I hope, I pray, and I will fight
Cause I’m looking for a miracle

Άμμος #veaki

Η άμμος εν μαγική.
Γι'αυτό τα #veaki πάρτυ εν εύκολα όμορφα .

Ένοιωσα το "είμαστε 2, είμαστε 3, είμαστε 1013". Όι τόσο επαναστατικά αλλά σε διάθεση και ενέργεια έτσι ήταν. Ξεκινούν 2 πλάσματα να το λεν, βρέθουνται αλλό 3, κουρτίζουνται, τζαι γίνεται κάτι πιο μεγάλο, κάτι πιο όμορφο.
Τζαι άμα μπορείς να φορήσεις ό,τι θέλεις, ένα φουστανούι της θάλασσας, μια βερμούδα του παπά σου, ένα πουκάμισο που τα σχολικά σου χρόνια, ένα μαγιό, ένα διάφανο φουστάνι τζαι λουλούθκια στα μαλλιά- τζι ας είσαι άντρας, άμα μπορείς να κάτσεις όπου σου έρτει χωρίς να το σκεφτείς δεύτερη φορά, άμα μπορείς να πέσεις χαμέ γιατί εν αντέχεις άλλο να χορεύκεις τζαι να μεν πάθεις τίποτε, άμα μπορείς να φκάλεις τα ρούχα τζαι να πέσεις μες στο νερό, νοιώθεις όμορφα να μιλήσεις με τον άλλο που αχνοβλέπεις στο μισοσκόταδο. Να μιλήσεις, να γελάσεις, να του πεις ό,τι σου έρτει.

Εν η άμμος λαλώ σας. Που εν φιλόξενη, που εν μαλακή, που εν έχει κανόνες.

Χάος

Έχω γράψει τόσα, έχω σβήσει τόσα, έχω κρατήσει τόσα στα πρόχειρα.
Έχω ετοιμάσει τόσα mail που δεν έστειλα...

Ένα κενό, ένα πράμα περίεργο. Σαν να πέφτεις από ύψος, και νοιώθεις το στομάχι σου να ετοιμάζεται να βγει από το στόμα σου.

Και πόνος, πολύς πόνος. Το κεφάλι, το στήθος, η καρδιά, η πλάτη, η κοιλιά, τα γόνατα, τα χέρια, τα γόνατα...

Δεν ξέρω τι να κάνω, δεν καταλαβαίνω τι νοιώθω, πονώ αλλά νοιώθω ένα μούδιασμα. Δεν ξέρω πώς να αντιδράσω. Τείνω να είμαι λογική, και έχασα κάθε λογική, δεν ξέρω τι μου συμβαίνει, απλά. Τι μου φταίει, τι δεν μου φταίει, τι με ενοχλεί και τι όχι, τι θέλω να πω και τι θέλω να κρατήσω για μένα.

Μετέωρη στο χώρο
Μετέωρη στο χρόνο
Χαμένη.
Χα(ω)μένη.

Χάππι

Είμαι ευτυχισμένη που μπορώ να έχω μια όμορφη σχέση κατά βάθος με τη μάμμα μου.
Είμαι ευτυχισμένη που έχω αφεντικό που την κόφτει για τη Μούνλαϊτ-πλάσμα και όι μόνο για την Μούνλαϊτ-υπάλληλο.
Είμαι ευτυχισμένη που η Ε. ήταν μαζί μου με τες ώρες για ούλλες τες μαλακίες που είχα να κάμω τζαι επροσπαθούσα να λειτουργήσω άμεσα, κι ας ήμουν σε safe mode.
Είμαι ευτυχισμένη που η Μ. κάμνει μου μαθήματα που τζείνα που μαθαίνει η ίδια τζαι προσπαθεί να καταλάβει τι μου φταίει, μέρα νύχτα, παρόλα τα δικά της θέματα.
Είμαι ευτυχισμένη που η Ρ. περνά τες διακοπές της βοηθώντας με ράντομ πράματα, ακούωντας τες μαλακίες μου τζαι τα χαζά κατά τα άλλα προβλήματά μου.
Είμαι ευτυχισμένη που η Ν. ήταν τζειαμέ- ζαλισμένη ακόμα- να κάμνει σαππόρτ που την αρχή.
Είμαι ευτυχισμένη για τα καρακιοζιλίκια που μπορώ να λαλώ τζαι να κάμνω, ακόμα τζαι σε έτσι φάσεις, συνεχίζοντας να περνώ όμορφα, να μαζεύκω στιγμές που έννα γεμίσουν την μνήμη μου σπρόχνωντας πίσω πίσω άλλες μνήμες.
Εν θα χαθούν ποτέ εντελώς, αλλά ελπίζω ότι έννα παν πίσω πίσω πίσω και να βγαίνουν στο φως μόνο όταν τις διατάξω.

Φόβος

Τζειαμέ που εν εφοάσουν τίποτε, που ένοιωθες ότι μαζί του θα έκαμνες τα πάντα, που αρκούσε να χωθείς μες στην τεράστια αγκαλιά του για να νοιώσεις ασφάλεια, ξαφνικά νοιώθεις να είσαι ο πιο ευάλωτος, ο πιο ανασφαλής άνθρωπος στον κόσμο.
Τρομάζουν σε τα πάντα- η μοναξιά, η ησυχία, ο θόρυβος μες στη νύχτα, τα ξύλα που τρίζουν, οι καταιγίδες, να δεις έναν άνθρωπο μες στα μάτια.

-4

Ξυπνάς τζαι συνειδητοποιείς ότι εν ήταν όνειρο.
Ξυπνάς τζαι εν ούλλα πραγματικά.
Είσαι σαν το ρομπότ, σαν το ζόμπι.
Πάεις δουλειά απλά για να μεν την σκαπουλάρεις όπως έκαμες ήδη τις προάλλες.
Πάεις δουλειά απλά γιατί πριν να φύει η μάνα σου είπεν σου ότι η εργασιοθεραπεία εν καλή.
Πάεις δουλειά γιατί νομίζεις ότι έννα ξεφύγεις.
Πάεις δουλειά επειδή τζείνο το πλάσμα που έννα δεις, που την προηγούμενη φορά που σε είδε, έπιασε σε 3 φορές τηλέφωνο να δει τι κάμνεις με ό,τι πρόφαση έβρισκε.
Γιατί επροσφέρθηκε χωρίς να εν φίλος σου να σε βοηθήσει να γεμίσεις τις μέρες σου. Να μεν μείνεις μόνη.
Είσαι σαν ζόμπι γιατί ο νους σου δουλεύκει τζαι σκέφτεται. Τα πάντα. Τα χτεσινά, τα πριν 3 μέρες, τα πριν 10 μέρες, τα πριν 1 μήνα, τα πριν 1 και πριν 5 χρόνια.
Το σώμα σου εν μουδιασμένο.
Είσαι ζόμπι γιατί μαθαίνεις ότι όσα έφτιαξες που τες σκέψεις σου εν αλήθεια. Τζαι φοάσαι τι άλλο μπορεί να εν αλήθεια.

Εν θέλω να τα μιλώ, εν θέλω να ακούω τη φωνή μου να τα λαλεί.
Θέλω να περνώ καλά, έτσι κι αλλιώς πόσο παρόν ήταν; Θα φύει τζαι που το όσο ήταν.
Πάεις να θυμώσεις που εσύ μετράς τες λέξεις σου.
Που εσύ άμα λες κάτι το εννοείς όσο δεν μπορεί να καταλάβει ο άλλος.
Και ο άλλος εφάνηκε πολλά κατώτερος.
Τζι εν μπορείς να αποφασίσεις αν άξιζε τελικά όσα είχες μες στο κεφάλι σου, όσα έφτιαχνες στο μυαλό σου.
Τα χρώματα, οι μουσικές, οι τόποι.

Τζι εν μπορείς να τον μισήσεις γιατί εν κομμάτι σου. Εν μπορείς να το ξεφορτωθείς γιατί εν μέσα σου. Εν μπορείς να ξεκολλήσεις γιατί κρατά ένα μέρος της ψυχής σου, τζαι γαμώ το, πώς ξεριζώνεις τη ψυχή σου;
Τζαι σκέφτεσαι ότι πρέπει να χορέψεις, να είσαι μέσα σε κόσμο τζαι να χορεύκεις για να εκτονωθείς.
Τζαι να έβρεις τον εαυτό σου. Γιατί τζείνος εν σε επήρε ποτέ να χορέψεις. Γιατί εν σε είδε ποτέ να χορεύεις.


Τζαι τελικά ίσως έτσι έπρεπε. Πρέπει να κρατάς ένα κομμάτι του εαυτού σου για σένα. Να μεν το μοιράζεσαι. Για να μπορείς να βρεις ξανά ποιός είσαι παίρνοντας το για αρχή.