Αυτό που σου μένει στο τέλος, είναι ο εαυτός σου.
Όσοι κι αν φύγουν, όσοι κι αν μείνουν, όσοι κι αν σε αγαπούν, όσοι κι αν είναι αδιάφοροι, όσοι κι αν σε μισούν, όσα κι αν συμβαίνουν γύρω σου και για οποιοδήποτε λόγο, τελικά σημασία έχει να είσαι εσύ ο ίδιος εντάξει με τον εαυτό σου.
Να ξέρεις ότι δεν έκανες κάτι από μίσος, ότι δεν έκρινες από την πρώτη, ότι έδωσες ευκαιρίες, ότι αγάπησες, ότι ήσουν ειλικρινής, ότι έδωσες, ότι νοιάστηκες.
Να ξέρεις ότι συγχώρεσες, ότι κράτησες χαρακτήρα, ότι σεβάστηκες.
Κι αν ο άλλος δεν σεβάστηκε, δεν νοιάστηκε, δεν ενδιαφέρθηκε να ικανοποιήσει τίποτε άλλο παρά τις προσωπικές του επιδιώξεις, αποχωρείς όμορφα κι ωραία χωρίς πολλά πολλά.
Αν δεν σε σηκώνει το κλίμα δεν κάθεσαι να προκαλείς περισσότερο.
Αν δεν είσαι επιθυμητός, φεύγεις. Και συνεχίζεις αλλιώς.
Φτάνει να νοιώθεις μέσα σου καλά. Γιατί όταν πεθάνεις κάπου, κάποτε, θα είσαι μόνος σου.
Κι αν δεν τα έχεις τακτοποιημένα και λυμένα μέσα σου, θα είναι ακόμα πιο δύσκολο όσο πλησιάζεις στο τέλος σου.
PS Στα πρόθυρα μελαγχολίας/ θλίψης/ κατάθλιψης.
Όσοι κι αν φύγουν, όσοι κι αν μείνουν, όσοι κι αν σε αγαπούν, όσοι κι αν είναι αδιάφοροι, όσοι κι αν σε μισούν, όσα κι αν συμβαίνουν γύρω σου και για οποιοδήποτε λόγο, τελικά σημασία έχει να είσαι εσύ ο ίδιος εντάξει με τον εαυτό σου.
Να ξέρεις ότι δεν έκανες κάτι από μίσος, ότι δεν έκρινες από την πρώτη, ότι έδωσες ευκαιρίες, ότι αγάπησες, ότι ήσουν ειλικρινής, ότι έδωσες, ότι νοιάστηκες.
Να ξέρεις ότι συγχώρεσες, ότι κράτησες χαρακτήρα, ότι σεβάστηκες.
Κι αν ο άλλος δεν σεβάστηκε, δεν νοιάστηκε, δεν ενδιαφέρθηκε να ικανοποιήσει τίποτε άλλο παρά τις προσωπικές του επιδιώξεις, αποχωρείς όμορφα κι ωραία χωρίς πολλά πολλά.
Αν δεν σε σηκώνει το κλίμα δεν κάθεσαι να προκαλείς περισσότερο.
Αν δεν είσαι επιθυμητός, φεύγεις. Και συνεχίζεις αλλιώς.
Φτάνει να νοιώθεις μέσα σου καλά. Γιατί όταν πεθάνεις κάπου, κάποτε, θα είσαι μόνος σου.
Κι αν δεν τα έχεις τακτοποιημένα και λυμένα μέσα σου, θα είναι ακόμα πιο δύσκολο όσο πλησιάζεις στο τέλος σου.
PS Στα πρόθυρα μελαγχολίας/ θλίψης/ κατάθλιψης.
6 σχόλια:
Ήρθα για να πω χρόνια πολλά, προηγούμενο ποστ, και βρήκα αυτό. Έχεις δίκαιο αλλά πολύ μαυρίλα ρε φίλε, πολύ.
Τι να κάμουμε; Πάντα στα γενέθλια σκέφτομαι την αρχή και το τέλος. Don't worry, I'm gonna be fine. I'm too honest not to. ;)
σπαστικό που πάνατα μεινίσκει σου ο εαυτός σου!! -.- αλλά έσχεις δίκαιο.
Εν το βρίσκω σπαστικό αλλά λυτρωτικό. Είσαι υπόλογος μόνο στον εαυτό σου. Εν έχει πιο λυτρωτικό πράμα αν μπορείς να το κάμεις.
Δεν ξέρω γιατί έτσι σκέψεις "πρέπει" να οδηγούν μόνο σε "πρόθυρα μελαγχολίας/θλίψης/κατάθλιψης". Έγραψες αλήθκειες που εν λυτρωτικές, γιατί δείχνουν πόρτα και έξοδο... και τούτα οδηγούν αλλού, είτε προς τα "μέσα" για ηρεμία και ενδοσκόπηση, είτε για πάρακατω σε κάποια φάση.
ruth_less μου δεν είναι τούτα που με οδηγούν τζειαμέ. γι'αυτό και είναι σε PS. Εν απλά απντεϊτ στην κατάστασή μου. Κατά τα άλλα εννοείται ότι κι εγώ το βρίσκω πολύ "ηρεμηστικό" το θέμα, ό,τι κι αν ακολουθεί!
Δημοσίευση σχολίου