Το πλην.

Η μέρα του γενέθλιου πάρτι σου. Νοιώθεις το στομάχι σου περίεργα. Το αίσθημα που έχεις όταν πέφτεις από κάποιο ύψος ελεύθερα.

Περνάς τη μέρα μαγειρεύοντας και κάνωντας δουλίτσες. Και φτάνει η ώρα που περιμένεις τους φίλους σου. Για εκείνα τα 10 λεπτά που έχεις σε ηρεμία νοιώθεις ότι αν δεν γίνει κάτι (έρθει κάποιος) θα αποκοιμηθείς. Το στομάχι χάλι. Ξέρεις γιατί. Και ξέρεις πώς περνά.

Παίρνεις ένα ποτήρι και κατευθύνεσαι στο μπαρ. Ανοίγεις και το μπουκάλι που ψάχνεις είναι φυσικά μπροστά μπροστά. Τζινάκι. Γεμίζεις μέχρι τη μέση. Ψυγείο. Αναψυκτικό. Πάγος. Καλαμάκι. Πίνεις λίγο, και ξανακάθεσαι.

Κουδούνι. Σε ρωτούν τι πίνεις πριν ζητήσουν κάτι για να πιούν. Για κάποιο λόγο απαντάς αναψυκτικό. Δεν ξέρεις καν γιατί, αλλά το είπες και δεν υπάρχει επιστροφή.

Η νύχτα κυλά.

Ξαπλώνεις γύρω στις 4. Και για λίγο σκέφτεσαι πως δεν σε σκέφτηκε κι ας άλλαξε η μέρα, κι έχεις γενέθλια. Κάπως παρακαλάς να τελειώσει η μέρα και να μην ευχηθεί. Για να μπορείς να συνεχίσεις να είσαι θυμωμένος.

Και όντως. Η μέρα τελειώνει, και το ίδιο και η επόμενη, και ο μήνας έχει 3. Και δεν σε θυμήθηκε.

Ο άλλος κλασικά. Να επιμένει. Να σε αποκαλεί "αγάπη του" και να σου στέλνει ταγούδια. Τα μάθαμε πιά.

Κι αυτός όχι.

Και αντί να στεναχωρεθείς, νιώθεις μια μικρή ικανοποίηση. Γιατί είσαι ακόμα θυμωμένος.

Και περιμένεις. Και σκέφτεσαι πως η κατάθλιψη ίσως να χάθηκε στο δρόμο.

Cul sec.

PS1. Είναι η σωστή αναλογία κρασιού 1 μπουκάλι ανά 2 άτομα; Τι υπολογίζουμε;

PS2. Αν θέλεις να δεις όντως το βίντεο κλιπ του τραγουδιού, εδώ.