In the beginning there were beginnings.
Guess what will there be at the end.
Guess what will there be at the end.
Παρασκευή 19 Δεκεμβρίου 2014
DO NOT TOUCH MY FOOD, BITCH!
Ξυπνάς πρωί, χαίρεσαι που η μάνα σου έκαμε λουβί μετά που 1μιση μήνα που της το ζητάς (τζαι ενόμιζεν ότι θέλεις φρέσκο το οποίο φυλάει για άμα έρτει η κόρη της), τζαι λαλείς εν πειράζει, εν θα φάω καλό πρόγευμα αλλά έννα ετοιμάσω το φαΐ που θέλω για το μεσημέρι.
Βράζεις φαγόπυρο, σμίγεις το με το λουβί σε ένα τ/άπερ για να τα ζεστάνεις στο μικροκυμάτων. Κόφκεις την πιπεριά σου, το κρεμμύδι σου, τη φέτα σου, βάλλεις τα σε άλλο τάπερ για να μπουν ψυγείο. Κάμνεις το ντρέσινγκ σου σε βαζάκι, σακουλιάζεις τα τζαι πάεις γραφείο.
Τζαι σαλαβατάς τζαι ανυπομονείς να έρτει η ώρα να φάεις.
Τζαι έρκεται η ώρα η ευλοημένη τζαι παέις να φάεις. Αννοίεις το ψυγείο τζαι το τάπερ μετα λαχανικά και τη φέτα εν εξαφανισμένο.
Θωρείς δίπλα που το νεροχύτη το τάπερ σου πλυμμένο.
Ατιλαμβάνεσαι.
Πιάνεις την μαστόρισσα που ξέρεις ότι εν μαζί με την κοπέλλα που εκαθάριζε τζαι ζητάς να της μιλήσεις. Τζαι λαλεί σου πε μου εμένα.
Τζαι λαλώ της τα. Τζαι λαλώ της αν έξερα το τηλέφωνο της εν ήταν να σε πιάσω εσένα. Θέλω να ακούσει. Τζαι λαλεί μου εν δαμέ τζαι ακούει.
Τζαι δικαιολογείται ότι "άνοιξα το τάπερ (το αεροστεγώς κλειστό) τζαι εβρωμούσεν τζι επέταξα τα". Τζαι ζώνουν με οι δαιμόνοι παραπάνω. Τζαι λαλώ της θέλω να πάει να αγοράσει πιπεριά τζαι κρεμύδι (ευτυχώς φέτα έβαλα έξτρα σε άλλο τάπερ) τζαι να έρτει να μου τα φέρει να φάω το φαΐ μου. Τζαι λαλεί μου οκ, έννα σου τα φέρω εγώ τωρά που θα έρτω.
Τζαι φερνει μου τα, τζαι κάμνω το φαΐ μου, τζαι τρώω. Τζαι επιστρέφω στη δουλειά μου. Τζαι θωρώ την τζι έρκεται ΜΑΖΙ με το κοπελλούι της.
Τζαι ήρτεν μόνο τζαι μόνο για να μου ζητήσει τα ρέστα!!!
Ήρτεν να μου πει ότι εν ήταν σωστό να φωνάζω της μαστόρισσας στο τηλέφωνο. Λαλώ της εν εκατάλαβες. Εζήτησα να σου μιλήσω επειδή εν είχα το δικό σου το τηλέφωνο, τζαι είπε μου να της πω. Αν είχα το δικό σου ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ ότι έννα σου φώναζα εσένα.
Ύστερα είπε μου ότι εν δέχεται να της φωνάζει κανένας, γιατί ούτε ο άντρας της εν της φωνάζει. (Αλλά φοάται να του πει πράματα που κάμνει. Χμμμ...) Τζαι λαλώ της εν με κόφτει, εμένα τούτος εν ο τρόπος μου άμα αντιμετωπίζω μια παράλογη περίπτωση.
Ύστερα είπε μου ότι εν έπαθα τίποτε, εν έμεινα νηστιτζή που εν έφαα ένα κρεμμύδι τζαι ένα καρότο. Τζαι είπα της κατ'αρχήν τόσο πολλά είδες τι επέταξες τζι εκατάλαβες τι μυρωδιά έπρεπε να ε΄χει το πράμα που επέταξες, που πρέπει να σου πω ότι εν πιπεριά που ήταν, τζαι όι καρότο, τζαι πως Ό.ΤΙ τζι αν ήταν εν είχε δικαίωμα να το πετάξει.
Τζαι λαλεί μου αν δεν έθελες να το πετάξω ας έρκεσουν να θωρείς τι κάμνω.
Λαλώ της πραγματικά εν πάμε καλά, αν δεν ήταν της μαστόρισσας που ήταν τζειαμέ, τζαι δεν ήταν δικό σου, έπρεπε να ρωτήσεις πριν αποφασίσεις μόνη σου να μου πετάξεις το φαΐ μου!
Τζαι επιμένει ότι κάμνω θέμα για ένα κρεμμύδι τζαι ένα καρότο. Τζαι παίρνω τα παραπάνω τζαι λαλώ της είπα σου εν πιπεριά, τζαι πραγματικά εν πρόκειται να συζητήσω άλλο το παράλογο, που ήρτες να μου ζητήσεις να ρέστα που μου επέταξες το δικό μου το φαΐ τζαι εθύμωσα.
Τζαι λαλεί μου αν θέλω να φωνάζω να φκω έξω να φωνάζω. Τζαι λαλώ της έφκα έξω να σου φωνάξω έξω.
Τζαι λαλεί μου εσύ νομίζεις ότι είσαι κυρία αλλά φωνάζεις για ένα καρότο κι ένα κρεμμύδι. Τζαι ξαναλαλώ της εν το φαΐ μου τζαι εν πιπεριά τζαι όπως θέλω αντιδρώ. Τζαι το ότι βρωμεί το κρεμμύδι έννεν δικαιολογία, εν κρεμμύδι, τα κρεμμύδια βρωμούν. Τούτη εν η δουλειά τους. Αν είχες μια λογική διακιολογία θα το καταλάβαινα γιατί εξανασυνέβηκε. Αλλά δεν έχει λογική και δεν φτάνει που δεν έχει λογική ήρτες να μου κάμεις παρατήρηση που εθύμωσα και το έδειξα φωνάζοντας.
Τζαι μετά είπε ότι δεν θα ξαναέρτει στο γραφείο να καθαρίσει, και θα πηαίνει να καθαρίζει μόνο το σπίτι της μαστόρισσας. Και είπα της καλά, τιμωρείς την μαστόρισσα επειδή επέταξες μου το φαΐ μου και θυμώνω; Και εξαναείπε το ίδιο πράμα και έφυε.
Fin.
Βράζεις φαγόπυρο, σμίγεις το με το λουβί σε ένα τ/άπερ για να τα ζεστάνεις στο μικροκυμάτων. Κόφκεις την πιπεριά σου, το κρεμμύδι σου, τη φέτα σου, βάλλεις τα σε άλλο τάπερ για να μπουν ψυγείο. Κάμνεις το ντρέσινγκ σου σε βαζάκι, σακουλιάζεις τα τζαι πάεις γραφείο.
Τζαι σαλαβατάς τζαι ανυπομονείς να έρτει η ώρα να φάεις.
Τζαι έρκεται η ώρα η ευλοημένη τζαι παέις να φάεις. Αννοίεις το ψυγείο τζαι το τάπερ μετα λαχανικά και τη φέτα εν εξαφανισμένο.
Θωρείς δίπλα που το νεροχύτη το τάπερ σου πλυμμένο.
Ατιλαμβάνεσαι.
Πιάνεις την μαστόρισσα που ξέρεις ότι εν μαζί με την κοπέλλα που εκαθάριζε τζαι ζητάς να της μιλήσεις. Τζαι λαλεί σου πε μου εμένα.
Τζαι λαλώ της τα. Τζαι λαλώ της αν έξερα το τηλέφωνο της εν ήταν να σε πιάσω εσένα. Θέλω να ακούσει. Τζαι λαλεί μου εν δαμέ τζαι ακούει.
Τζαι δικαιολογείται ότι "άνοιξα το τάπερ (το αεροστεγώς κλειστό) τζαι εβρωμούσεν τζι επέταξα τα". Τζαι ζώνουν με οι δαιμόνοι παραπάνω. Τζαι λαλώ της θέλω να πάει να αγοράσει πιπεριά τζαι κρεμύδι (ευτυχώς φέτα έβαλα έξτρα σε άλλο τάπερ) τζαι να έρτει να μου τα φέρει να φάω το φαΐ μου. Τζαι λαλεί μου οκ, έννα σου τα φέρω εγώ τωρά που θα έρτω.
Τζαι φερνει μου τα, τζαι κάμνω το φαΐ μου, τζαι τρώω. Τζαι επιστρέφω στη δουλειά μου. Τζαι θωρώ την τζι έρκεται ΜΑΖΙ με το κοπελλούι της.
Τζαι ήρτεν μόνο τζαι μόνο για να μου ζητήσει τα ρέστα!!!
Ήρτεν να μου πει ότι εν ήταν σωστό να φωνάζω της μαστόρισσας στο τηλέφωνο. Λαλώ της εν εκατάλαβες. Εζήτησα να σου μιλήσω επειδή εν είχα το δικό σου το τηλέφωνο, τζαι είπε μου να της πω. Αν είχα το δικό σου ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ ότι έννα σου φώναζα εσένα.
Ύστερα είπε μου ότι εν δέχεται να της φωνάζει κανένας, γιατί ούτε ο άντρας της εν της φωνάζει. (Αλλά φοάται να του πει πράματα που κάμνει. Χμμμ...) Τζαι λαλώ της εν με κόφτει, εμένα τούτος εν ο τρόπος μου άμα αντιμετωπίζω μια παράλογη περίπτωση.
Ύστερα είπε μου ότι εν έπαθα τίποτε, εν έμεινα νηστιτζή που εν έφαα ένα κρεμμύδι τζαι ένα καρότο. Τζαι είπα της κατ'αρχήν τόσο πολλά είδες τι επέταξες τζι εκατάλαβες τι μυρωδιά έπρεπε να ε΄χει το πράμα που επέταξες, που πρέπει να σου πω ότι εν πιπεριά που ήταν, τζαι όι καρότο, τζαι πως Ό.ΤΙ τζι αν ήταν εν είχε δικαίωμα να το πετάξει.
Τζαι λαλεί μου αν δεν έθελες να το πετάξω ας έρκεσουν να θωρείς τι κάμνω.
Λαλώ της πραγματικά εν πάμε καλά, αν δεν ήταν της μαστόρισσας που ήταν τζειαμέ, τζαι δεν ήταν δικό σου, έπρεπε να ρωτήσεις πριν αποφασίσεις μόνη σου να μου πετάξεις το φαΐ μου!
Τζαι επιμένει ότι κάμνω θέμα για ένα κρεμμύδι τζαι ένα καρότο. Τζαι παίρνω τα παραπάνω τζαι λαλώ της είπα σου εν πιπεριά, τζαι πραγματικά εν πρόκειται να συζητήσω άλλο το παράλογο, που ήρτες να μου ζητήσεις να ρέστα που μου επέταξες το δικό μου το φαΐ τζαι εθύμωσα.
Τζαι λαλεί μου αν θέλω να φωνάζω να φκω έξω να φωνάζω. Τζαι λαλώ της έφκα έξω να σου φωνάξω έξω.
Τζαι λαλεί μου εσύ νομίζεις ότι είσαι κυρία αλλά φωνάζεις για ένα καρότο κι ένα κρεμμύδι. Τζαι ξαναλαλώ της εν το φαΐ μου τζαι εν πιπεριά τζαι όπως θέλω αντιδρώ. Τζαι το ότι βρωμεί το κρεμμύδι έννεν δικαιολογία, εν κρεμμύδι, τα κρεμμύδια βρωμούν. Τούτη εν η δουλειά τους. Αν είχες μια λογική διακιολογία θα το καταλάβαινα γιατί εξανασυνέβηκε. Αλλά δεν έχει λογική και δεν φτάνει που δεν έχει λογική ήρτες να μου κάμεις παρατήρηση που εθύμωσα και το έδειξα φωνάζοντας.
Τζαι μετά είπε ότι δεν θα ξαναέρτει στο γραφείο να καθαρίσει, και θα πηαίνει να καθαρίζει μόνο το σπίτι της μαστόρισσας. Και είπα της καλά, τιμωρείς την μαστόρισσα επειδή επέταξες μου το φαΐ μου και θυμώνω; Και εξαναείπε το ίδιο πράμα και έφυε.
Fin.
Τετάρτη 17 Δεκεμβρίου 2014
Πώς να περάσετε τις διακοπές σας ή Χριστούγεννα στην κουζίνα ή κάτι τέτοιο.
Μπαίνουμε στο Χριστουγεννιάτικο μουντ και νομίζω τα σπίτια ξεκινούν να μυρίζουν κουραμπιέδες, μελομακάρονα, Christmas cakes, μεθυσμένες συνταγές, και άλλα καλούδια.
Κι επειδή όπως κάθε χρόνο έτσι και φέτος θα μπω στη διαδικασία να κουραστώ στην άδειά μου, μαγειρεύοντας, ορίστε μερικές ιδέες αν θέλετε να γινετε κι εσείς δημιουργικοί, να χαρίσετε ένα δώρο από τα χεράκια σας, και να ζεστάνετε το σπίτι σας με γιορτινά αρώματα.
Ξεκινώ με τη συνταγή για orangettes. Μην σας απογοητεύει το αποτέλεσμα στη φωτογραφία, βρήκα ότι έφταιγε πολύ η σοκολάτα που είχα χρησιμοποιήσει τότε. Τις επόμενες φορές που επανέλαβα τη συνταγή ήταν μια χαρά η όψη.
Αν θέλετε μπορώ να σας συστήσω μάρκα ή κατάστημα για να αγοράσετε τη σοκολάτα σας.
Δοκιμάζετε μετά το δέυτερο ξεπίκρισμα τις πορτοκαλόφλουδες για να ξέρετε πώς εξελίσσεται η κατάσταση. Πρέπει να νιώθεις λίγο ξινό, λίγο πικρό το πορτοκάλι, και όταν το βάλεις και στο σιρόπι το πικρό σχεδόν να εξαφανίζεται.
Άσε να στεγώσουν στη σχάρα και να στραγγίξουν overnight και βούτα στη σοκολάτα την επόμενη μέρα.
Προτίμησε να τα καλύψεις ολόκληρα, παρά να αφήσεις την άκρη χωρίς επικάλυψη σοκολάτας, εκτός αν θα καταναλωθούν εντός μερικών ημερών. Αλλιώς θα σκληρήνει πολύ το πορτοκάλι και είνια λίγο ξενερωτικό να είναι έτσι.
Μετά έχουμε τη συνταγή για σοκολατάκια με καρύδα. Είναι αρκετά απλή νομίζω, δεν είναι πολλά πράγματα που μπορεί να πάν λάθος. Σκέφτηκα ότι αν έχεις πολύ όρεξη, μπορείς να παγώσεις λίγη νουτέλλα στο ψυγείο και να ανοίγεις το μίγμα με την καρύδα στην παλάμη σου, να βάζεις στη μέση ένα μικρό κομματάκι νουτέλλας και να το κλείνεις γύρω γύρω με το μίγμα σε μπαλίτσα ή μακρόστενο σχήμα, πριν τα βουτήξεις στη σοκολάτα. Δεν το έχω δοκιμάσει αλλά νομίζω ότι είναι δυνατόν αν έχεις την ώρα, τη διάθεση και την υπομονή.
Μετά έχω μια συνταγή για αμυγδαλωτό. Μέσες άκρες είναι η συνταγή από το βιβλίο οικοκυρικών από το δημοτικό, με λίγα adjustments που εδραίωσα μετά από χρόνια που την κάνω.
1 ποτήρι αμυγδαλόψυχα αλεσμένη
1/2 ποτήρι ζάχαρη άχνη
1καπάκι της μπουκάλας κονιάκ
2 κουταλιές ανθόνερο
2-3 στεγόνες άρωμα πικραμύγδαλου
ζάχαρη για να τα βουτήξετε
γαρύφαλλα για γαρνιτούρα και το παραίτητο άρωμα
θήκες (φόρμες)
Αν χρειαστεί παραπάνω υγρό για να γίνει καλή η υφή της πάστας προσθέστε ένα ένα κουταλάκι κονιάκ και ανθόνερο και δοκιμάζετε.
Σημειώστε ότι με αυτή τη συνταγή σκεπάζουμε και το Christmas cake πριν μπει η ζαχαρόπαστα από πάνω.
Με την πιο πάνω συνταγή, μπορείτε να κανετε και το πιο κάτω σοκολατάκι. Είναι λίγο ζόρι αλλά αν έχετε τη διάθεση, δύσκολο δεν είναι σίγουρα.
Εκτός του αμυγδαλωτού θα χρειαστείτε μαύρη σοκολάτα (για εισηγήσεις ρωτήστε με mail για να σας στείλω), κόκκινα γλασέ (;) κερασάκια, κονιάκ.
Κόβετε τα κερασάκια σε τρίτα ή τέταρτσ και μαρινάρετε στο κονιάκ για μερικές ώρες (αν μπορείτε πάνω από 3 ώρες, τόσο το καλύτερο). Στραγγίζετε και τυλίγετε το κάθε κερασάκι σε ακυγδαλωτό το οποίο θα απλώσετε στην παλάμη σας και μετά θα σχηματίσετε σε μπαλίτσα γύρω από το κεράσι. Βουτήξτε σε μαυρη σοκολάτα που έχετε λιώσει σε μπεν μαρί και αφήστε σε αλουμινόχαρτο για να στεγνώσουν.
Τέλος μια συνταγή για μάφινς για ένα χριστουγεννιάτικο πρωινό ή για να συνοδεύσουν ένα χριστουγεννιάτικο τσάι.
Υλικά:
2 1/4 ποτήρια. αλεύρι για όλες τις χρήσεις
3/4 ποτηριού ζάχαρη
3 κουταλάκια baking powder
1 πρέζα αλάτι
1/2 ποτήρι αμυγδαλόψυχα αλεσμένη
2 κουτάλια grand marnier
2 κουτάλια γάλα
2 κουτάκια φυστικέλαιο
1 κουταλάκι άρωμα πικραμύγδαλου
2 μεγάλα αυγά
2 ποτήρια. cranberries (προτιμώ παστά γιατί είναι γλυκά, ενώ τα κατεψυγμένα είναι ξινά. μπορείτε να το δοκιμάσετε αν σας αρέσει η αντίθεση, εμένα με γαλά σε στυλ σοκολάτα και μετά χυμός πορτοκάλι)
150γρ. λευκή σοκολάτα σε chocolate chips ή κομμένη σε μικρά κομματάκια
καστανή ζάχαρη για γαρνίρισμα
νιφάδες αμύγδαλου για γαρνίρισμα
Στεγνά υλικά αναμυγνίονται μαζί.
Υγρά υλικά αναμυγνίονται μαζί.
Χύνουμε τα υγρά υλικά στα στεγνά υλικά και ανακατεύοντας προσθέτουμε τα cranberries και τη λευκή σοκολάτα. Βάζουμε το μίγμα σε θήκες για μάφινς (ρωτήστε με πάλι, αν χρειάζεστε προμηθευτή). Πασπαλίστε με καστανή ζάχαρη και νιφάδες αμυγδάλων.
Ψήστε στους 200 βαθμούς Κελσίου για ένα 20λεπτο ή μέχρι να φουσκώσουν και να μπορείτε να τα τρυπήσετεμ ε μια οδοντογλυφίδα που θα βγαίνει καθαρή από μέσα. Αφήστε να κρυώσουν σε μια σχάρα πριν τα δοκιμάσετε, αλλά όσο είναι ακόμη λίγο ζεστούλια είναι στα καλύτερά τους.
Από εκεί και πέρα φαντασία και αγάπη.
Θέλω να πω κάτι cheesy τύπου "χαρούμενες δημιουργίες" αλλά μπαααα....
Get your asses in that kitchen and make something delicious for your loved ones ρε! <3 p="">
Κι επειδή όπως κάθε χρόνο έτσι και φέτος θα μπω στη διαδικασία να κουραστώ στην άδειά μου, μαγειρεύοντας, ορίστε μερικές ιδέες αν θέλετε να γινετε κι εσείς δημιουργικοί, να χαρίσετε ένα δώρο από τα χεράκια σας, και να ζεστάνετε το σπίτι σας με γιορτινά αρώματα.
Ξεκινώ με τη συνταγή για orangettes. Μην σας απογοητεύει το αποτέλεσμα στη φωτογραφία, βρήκα ότι έφταιγε πολύ η σοκολάτα που είχα χρησιμοποιήσει τότε. Τις επόμενες φορές που επανέλαβα τη συνταγή ήταν μια χαρά η όψη.
Αν θέλετε μπορώ να σας συστήσω μάρκα ή κατάστημα για να αγοράσετε τη σοκολάτα σας.
Δοκιμάζετε μετά το δέυτερο ξεπίκρισμα τις πορτοκαλόφλουδες για να ξέρετε πώς εξελίσσεται η κατάσταση. Πρέπει να νιώθεις λίγο ξινό, λίγο πικρό το πορτοκάλι, και όταν το βάλεις και στο σιρόπι το πικρό σχεδόν να εξαφανίζεται.
Άσε να στεγώσουν στη σχάρα και να στραγγίξουν overnight και βούτα στη σοκολάτα την επόμενη μέρα.
Προτίμησε να τα καλύψεις ολόκληρα, παρά να αφήσεις την άκρη χωρίς επικάλυψη σοκολάτας, εκτός αν θα καταναλωθούν εντός μερικών ημερών. Αλλιώς θα σκληρήνει πολύ το πορτοκάλι και είνια λίγο ξενερωτικό να είναι έτσι.
Μετά έχουμε τη συνταγή για σοκολατάκια με καρύδα. Είναι αρκετά απλή νομίζω, δεν είναι πολλά πράγματα που μπορεί να πάν λάθος. Σκέφτηκα ότι αν έχεις πολύ όρεξη, μπορείς να παγώσεις λίγη νουτέλλα στο ψυγείο και να ανοίγεις το μίγμα με την καρύδα στην παλάμη σου, να βάζεις στη μέση ένα μικρό κομματάκι νουτέλλας και να το κλείνεις γύρω γύρω με το μίγμα σε μπαλίτσα ή μακρόστενο σχήμα, πριν τα βουτήξεις στη σοκολάτα. Δεν το έχω δοκιμάσει αλλά νομίζω ότι είναι δυνατόν αν έχεις την ώρα, τη διάθεση και την υπομονή.
Μετά έχω μια συνταγή για αμυγδαλωτό. Μέσες άκρες είναι η συνταγή από το βιβλίο οικοκυρικών από το δημοτικό, με λίγα adjustments που εδραίωσα μετά από χρόνια που την κάνω.
1 ποτήρι αμυγδαλόψυχα αλεσμένη
1/2 ποτήρι ζάχαρη άχνη
1καπάκι της μπουκάλας κονιάκ
2 κουταλιές ανθόνερο
2-3 στεγόνες άρωμα πικραμύγδαλου
ζάχαρη για να τα βουτήξετε
γαρύφαλλα για γαρνιτούρα και το παραίτητο άρωμα
θήκες (φόρμες)
Αν χρειαστεί παραπάνω υγρό για να γίνει καλή η υφή της πάστας προσθέστε ένα ένα κουταλάκι κονιάκ και ανθόνερο και δοκιμάζετε.
Σημειώστε ότι με αυτή τη συνταγή σκεπάζουμε και το Christmas cake πριν μπει η ζαχαρόπαστα από πάνω.
Με την πιο πάνω συνταγή, μπορείτε να κανετε και το πιο κάτω σοκολατάκι. Είναι λίγο ζόρι αλλά αν έχετε τη διάθεση, δύσκολο δεν είναι σίγουρα.
Εκτός του αμυγδαλωτού θα χρειαστείτε μαύρη σοκολάτα (για εισηγήσεις ρωτήστε με mail για να σας στείλω), κόκκινα γλασέ (;) κερασάκια, κονιάκ.
Κόβετε τα κερασάκια σε τρίτα ή τέταρτσ και μαρινάρετε στο κονιάκ για μερικές ώρες (αν μπορείτε πάνω από 3 ώρες, τόσο το καλύτερο). Στραγγίζετε και τυλίγετε το κάθε κερασάκι σε ακυγδαλωτό το οποίο θα απλώσετε στην παλάμη σας και μετά θα σχηματίσετε σε μπαλίτσα γύρω από το κεράσι. Βουτήξτε σε μαυρη σοκολάτα που έχετε λιώσει σε μπεν μαρί και αφήστε σε αλουμινόχαρτο για να στεγνώσουν.
Τέλος μια συνταγή για μάφινς για ένα χριστουγεννιάτικο πρωινό ή για να συνοδεύσουν ένα χριστουγεννιάτικο τσάι.
Υλικά:
2 1/4 ποτήρια. αλεύρι για όλες τις χρήσεις
3/4 ποτηριού ζάχαρη
3 κουταλάκια baking powder
1 πρέζα αλάτι
1/2 ποτήρι αμυγδαλόψυχα αλεσμένη
2 κουτάλια grand marnier
2 κουτάλια γάλα
2 κουτάκια φυστικέλαιο
1 κουταλάκι άρωμα πικραμύγδαλου
2 μεγάλα αυγά
2 ποτήρια. cranberries (προτιμώ παστά γιατί είναι γλυκά, ενώ τα κατεψυγμένα είναι ξινά. μπορείτε να το δοκιμάσετε αν σας αρέσει η αντίθεση, εμένα με γαλά σε στυλ σοκολάτα και μετά χυμός πορτοκάλι)
150γρ. λευκή σοκολάτα σε chocolate chips ή κομμένη σε μικρά κομματάκια
καστανή ζάχαρη για γαρνίρισμα
νιφάδες αμύγδαλου για γαρνίρισμα
Στεγνά υλικά αναμυγνίονται μαζί.
Υγρά υλικά αναμυγνίονται μαζί.
Χύνουμε τα υγρά υλικά στα στεγνά υλικά και ανακατεύοντας προσθέτουμε τα cranberries και τη λευκή σοκολάτα. Βάζουμε το μίγμα σε θήκες για μάφινς (ρωτήστε με πάλι, αν χρειάζεστε προμηθευτή). Πασπαλίστε με καστανή ζάχαρη και νιφάδες αμυγδάλων.
Ψήστε στους 200 βαθμούς Κελσίου για ένα 20λεπτο ή μέχρι να φουσκώσουν και να μπορείτε να τα τρυπήσετεμ ε μια οδοντογλυφίδα που θα βγαίνει καθαρή από μέσα. Αφήστε να κρυώσουν σε μια σχάρα πριν τα δοκιμάσετε, αλλά όσο είναι ακόμη λίγο ζεστούλια είναι στα καλύτερά τους.
Από εκεί και πέρα φαντασία και αγάπη.
Θέλω να πω κάτι cheesy τύπου "χαρούμενες δημιουργίες" αλλά μπαααα....
Get your asses in that kitchen and make something delicious for your loved ones ρε! <3 p="">
Να τα πούμε;
Που ήμουν μιτσιά εγύριζα τζι εγώ τζαι ελάλουν τα κάλαντα στη γειτονιά μαζί με συμμαθήτριες μου. Μια φορα θυμούμαι δεν είχαμε τρίγωνο τζαι επήραμε αυτοσχέδια μουσική. Ένα γουδί με το γουδοχέρι, μια αυτοσχέδια μαράκα με φακές, κάτι τέτοια. Και είχαμε ένα κουτάκι για τα χρήματα και δεν εκατεβάζαμε μούτρα όταν μας έδιναν γλυκά αντί χρήματα και εμαζεύκαμε λεφτά για να αγοράσουμε μπισκοτάκια και να πάμε να τα πάρουμε σε 1-2 ιδρύματα για το προσωπικό και όποιον εμπορούσε να φάει, και να "τα πούμε" στον κόσμο τζειαμέ.
Τζαι εκάμναμε πρόβες στο σπίτι που εμαζευκούμασταν να τα ξέρουμε ούλλοι, καλά. Και εθυμώναμε η μια της άλλης άμα εν τα εξέραν καλά.
Τζαι οι μανάδες μας εδιούσαν μας παραπάνω λεφτά τζαι ελαλούσαν μας να φυλάξουμε να πάμε να φάμε κάτι κι εμείς. Επειδή εξέραν ότι εν το κάμνουμε για τα λεφτά, για εμάς.
Τζαι είχε και περίεργους που μας εθκιώχναν τζαι εκατεβάζαμεν τα μούτρα μας, αλλά εν εξιτιμάζαμε.
2014 σήμερα και από την περασμένη εβδομάδα διώχνω γύρω στα 3-4 ζευγάρια την ημέρα από το γραφείο. Εν το κάμνω γιατί είμαι καμιά περίεργη, κάμνω το γιατί ανοίουν την πόρτα τζαι ξεκινούν "τρίγωνα, κάλαντα, μες στη γειτονιά" με ενθουσιασμό επιπέδου σλοθ σε κατάθλιψη, ανοίουν σου την όρεξη για χάπια, πολλά χάπια, ό,τι χρειαστεί για να μεταφερτείς το συντομότερο στο wonderland σου. Κάμνω το γιατί το "τρίγωνα, κάλαντα" έννεν τα φάκκιν κάλαντα, εν το φάκκιν τζίγκολ μπελς, εν ένα φάκκιν τραούδιν χριστουγεννιάτικο. Με την ίδια λογική θα μπεις τζαι θα μου πεις τον ρούντολφ το ελαφάκι ή το εγενήθη σε μια φάτνη, ή το ω ναι, ψάλτε στα ουράνια ή τον φάκκιν μικρό τυμπανιστή αντί για τα κάλαντα. Τζαι τούτο εν το λιγότερο γελοίο.
Κάμνω το γιατί τα λεφτά πουτζιάζουν τα, γιατί εν σέβουναι τον χώρο εργασίας, γιατί είδαν φως τζι εμπήκαν χωρίς ένα σκουφί,χωρίς ένα τρίγωνο. Κάμνω το γιατί αν τους δώσω σοκολατάκια ή μελομακάρονα έννα μου κατεβάσουν μούτρα-το λιότερο.
Τι σκατά ρε γαμώ το, εν παν τα νορμάλ κοπελλούθκια να πουν τα κάλαντα στη γειτονιά τους πλέον; Εν παν τα μωρά οργανωμένα να χτυπήσουν πόρτες τα απογεύματα που εν σπίτι ο κόσμος και να ρωτήσουν "να τα πούμε, να τα πούμε;";
Περιπαίζουμε τους αμερικάνους, αλλά τζείνοι φκαίνουν για τριτ ορ τρίτινγκ μες στη γειτονιά τους τζαι κρατούν τες νέες παραδόσεις που έχουν. Εμείς γιατί απαξιούμε;
Τζαι εκάμναμε πρόβες στο σπίτι που εμαζευκούμασταν να τα ξέρουμε ούλλοι, καλά. Και εθυμώναμε η μια της άλλης άμα εν τα εξέραν καλά.
Τζαι οι μανάδες μας εδιούσαν μας παραπάνω λεφτά τζαι ελαλούσαν μας να φυλάξουμε να πάμε να φάμε κάτι κι εμείς. Επειδή εξέραν ότι εν το κάμνουμε για τα λεφτά, για εμάς.
Τζαι είχε και περίεργους που μας εθκιώχναν τζαι εκατεβάζαμεν τα μούτρα μας, αλλά εν εξιτιμάζαμε.
2014 σήμερα και από την περασμένη εβδομάδα διώχνω γύρω στα 3-4 ζευγάρια την ημέρα από το γραφείο. Εν το κάμνω γιατί είμαι καμιά περίεργη, κάμνω το γιατί ανοίουν την πόρτα τζαι ξεκινούν "τρίγωνα, κάλαντα, μες στη γειτονιά" με ενθουσιασμό επιπέδου σλοθ σε κατάθλιψη, ανοίουν σου την όρεξη για χάπια, πολλά χάπια, ό,τι χρειαστεί για να μεταφερτείς το συντομότερο στο wonderland σου. Κάμνω το γιατί το "τρίγωνα, κάλαντα" έννεν τα φάκκιν κάλαντα, εν το φάκκιν τζίγκολ μπελς, εν ένα φάκκιν τραούδιν χριστουγεννιάτικο. Με την ίδια λογική θα μπεις τζαι θα μου πεις τον ρούντολφ το ελαφάκι ή το εγενήθη σε μια φάτνη, ή το ω ναι, ψάλτε στα ουράνια ή τον φάκκιν μικρό τυμπανιστή αντί για τα κάλαντα. Τζαι τούτο εν το λιγότερο γελοίο.
Κάμνω το γιατί τα λεφτά πουτζιάζουν τα, γιατί εν σέβουναι τον χώρο εργασίας, γιατί είδαν φως τζι εμπήκαν χωρίς ένα σκουφί,χωρίς ένα τρίγωνο. Κάμνω το γιατί αν τους δώσω σοκολατάκια ή μελομακάρονα έννα μου κατεβάσουν μούτρα-το λιότερο.
Τι σκατά ρε γαμώ το, εν παν τα νορμάλ κοπελλούθκια να πουν τα κάλαντα στη γειτονιά τους πλέον; Εν παν τα μωρά οργανωμένα να χτυπήσουν πόρτες τα απογεύματα που εν σπίτι ο κόσμος και να ρωτήσουν "να τα πούμε, να τα πούμε;";
Περιπαίζουμε τους αμερικάνους, αλλά τζείνοι φκαίνουν για τριτ ορ τρίτινγκ μες στη γειτονιά τους τζαι κρατούν τες νέες παραδόσεις που έχουν. Εμείς γιατί απαξιούμε;
Παρασκευή 12 Δεκεμβρίου 2014
Η λίμνη των κύκλων- a review
Χτες ενημερώθηκα τυχαία για μια παράσταση σύγχρονου χορού και live μουσικής, και αποφάσισα ότι παρόλο το πιεσμένο που πρόγραμμα θα προσπαθήσω να πάω.
Τελειώνω μάθημα μπαλέτο, τρέχω (κυριολεκτικά) σπίτι, αλλάζω ρούχα, τρώω 2 παξιμάδια, παίρνω λίγο νερό και τρέχω (σχεδόν κυριολεκτικά) στο θέατρο.
Ανεβαίνουν οι μουσικοί στη σκηνή, παίρνουν τις θέσεις τους και ξεκινούν με την πρώτη χορεύτρια να ξεκινά κι εκείνη με το χορευτικό μέρος.
Η μουσική ξεκινά απαλά, χαλαρά, η χορεύτρια προχωρεί προς το κέντρο της σκηνής και ξεκινά να χτυπιέται. Το περίμενα από την περιγραφή εξάλλου (ό,τι παραθέτω σε φόντο χρωματιστό είναι από εδώ): Συνεχίζοντας την καλλιτεχνική της έρευνα γύρω από τα αρχετυπικά επαναλαμβανόμενα μοτίβα στην μυθοπλασία και στην κινησιολογική γραφή, η χορογράφος σκιαγραφεί πολλές ιστορίες σε μια μόνο εικόνα... ή πολλές εικόνες από μια μόνο ιστορία… [...] Μέσα από τις πιο πεζές και καθημερινές ιστορίες, όταν ο κύκλος μοιάζει με ανιαρή επανάληψη σε ευθεία, η χορογράφος προσπαθεί να εντοπίσει τις επαναλαμβανόμενες αρχετυπικές εικόνες δοκιμάζοντας τα όρια της σωματικής και ψυχικής αντοχής.
Με το που ανάβουν τα φώτα που λέτε αντιλαμβάνομαι ότι κάτι στρογγυλά, λευκά, ψηλά πράματα που έβλεπα στη σκηνή είναι στοίβες που πιάτα. Ποτζείνα που τάχα σπάζουν στα μπουζουκλερί από ότι ακούω. Χμ. Σάννα τζαι η σκηνή με τα φώτα κλπ μοιάζει λίο με λαϊκουροκατάσταση; Θυμούμαι ότι εδιάβασα τούτο: Ένα έργο με έντονα παραδοσιακά και λαϊκά στοιχεία, με διακριτικές αναφορές σε κοινωνικούς και ηθικούς περιορισμούς, σε ψυχικούς καταναγκασμούς και ταυτόχρονα ένα σχόλιο όσον αφορά τις επιθυμίες, τα όνειρα και τα θέλω που μετατρέπονται σε αυτοσκοπό.
Μμμ, ναι αλόπως εν τούτα τα λαϊκά που εννοούσε τζαι την ανάγκη να διασκεδάσει ο κόσμος με ένα συγκεκριμένο τρόπο;
Α, να και ο τραγουδιστής που ξεκινά πιο δυναμικά με τούτο το τραγούδι. Ντάξει, επιβεβαιώθηκα.
Προχωρά το χορευτικό, η μουσική γίνεται πιο έντονη κλιμακωτά, το χορευτικό μένει στους ίδιους τόνους πάνω κάτω, και εγώ προσπαθώ να καταλάβω αν επίτηδες φαίνονται να πασχίζουν να χορέψουν ή αν υπάρχει κάποιο πρόβλημα. Όπως και να'ναι το χορευτικό πλέον έχασε το παιχνίδι κατ'εμένα. τα κομμάτια που εν πιο θεατρικά μεταδίδουν μου παραπάνω πληροφορία ενώ έπρεπε που τη στιγμή που εν χορευτική παράσταση παραπάνω, να εν ο χορός που θα μου δίνει παραπάνω δεδομένα. Η μουσική ανεβάζει την παράσταση, χωρίς να σημαίνει ότι θα έβρισκα σε αυτό το περιβάλλον παραπάνω ευχαρίστηση αν άκουα μόνο τη μουσική χωρίς να υπάρχει η υποστήριξη του χορευτικού.
Ξεκινούν στο μεταξύ να σπάζουν πιάτα, να σκουπίζουν, να φκαίνουν πας στα πιάτα να χορεύκουν, να σύρνουν γαρύφαλλα, μια κατάσταση που όντως έχει ένα νόημα αλλά και πάλι, ο χορός εν απλά ένα πολλά πολλά μικρό κομμάτι του.
Η παράσταση κορυφώνεται με το πιο ωραίο κατ'εμένα μουσικό κομμάτι, με τα πιάτα να σπάζουν ανά ντουζίνες, τα γαρύφαλλα να στοιβάζονται γύρω από τη μια χορευτρια, τα τραπέζια να μετακινούντια και να ανεβαίνουν πάνω χορεύτριες.
Φεύγοντας με ρώτησαν πώς μου φάνηκε και αν μπορώ να εξηγήσω κάτι αφού από τα 3 άτομα που συναντηθήκαμε εκεί, μόνο εγώ είχα ένα φόντο χορευτικό.
Είπα αυτό που λέω τα τελευταία χρόνια που ξεκίνησα λίγο να κρατώ μια επαφή με τα contemporary dance δρώμενα στην Κύπρο: Δεν ξέρω τις χορεύτριες ΑΛΛΑ ό,τι έχω δει τελευταία, ακόμα και με χορευτές των οποίων τις δυνατότητες ήξερα, ήταν άδικο. Άδικο προς τους χορευτές, άδικο προς το κοινό που βλέπει το βίτσιο του κάθε καταπιεσμένου χορευτή-χορογράφου που θέλει να εκφραστεί καλλιτεχνικά και να βγει από το καλούπι της απλής χορογραφίας αλλά χάνεται μέσα σε ένα κόνσεπτ. Στο βωμό του κόνσεπτ λοιπόν θυσιάζονται ταλέντα μεγάλα, και would be θεάματα για το κοινό της τέχνης στο νησί.
Θεωρώ ότι έπρεπε οι κινήσεις να εκτελούνται σωστά, χωρίς να φαίνεται ότι το σώμα δυσκολεύεται-επειδή είναι οι χορευτές καλοί, και εγώ ως θεατής να ζαλίζομαι και να κουράζομαι και να πονώ σωματικά γιατί δεν είμαι χορεύτρια και όλο αυτό μου φαίνεται ότι αν το έκανα θα ζαλιζόμουν , θα κουραζόμουν, θα πονούσα σωματικά. Το να βλέπω τον χορευτή να φαίνεται ότι πασχίζει δεν είναι για μένα ο σωστός τρόπος να μεταφέρεις τούτα τα συναισθήματα. Θα το δεχόμουν αν έβλεπα ένα installation όπου ο χορευτής εχόρευκε γα τόση ώρα και τόσο έντονα που έφτανε στο σημείο να μην αντέχει πλέον να εκτελεί τις κινήσεις του με άρτια τεχνική. ΌΧΙ σε μια παράσταση περιορισμένης διάρκειας,
Η τελική μου άποψη είναι ότι είδα μια μουσική πειραματική παράσταση που έσμιγε νέα δουλειά με λαϊκά ακούσματα, με μια έκφραση χορευτική-θεατρική για να ενώσει τα δύο είδη μουσικής, παρά το αντίθετο.
Σας αφήνω με ένα ακόμη κομμάτι από την παράσταση το οποίο δεν μπορώ να φανταστώ άλλη αφορμή να πρωταγωνιστήσει σε ανάρτηση τούτου του μπλογκ.
Συγχαρητήρια στον συνθέτη της μουσικής Δημήτρη Ζαχαρίου (που ομολογουμένως ήταν και η αφορμή να πάω στην παράσταση) ο οποίος θεωρώ ότι έφτασε την παράσταση σε άλλο επίπεδο για τα δικά μου έστω γούστα-κάτι που λέω χωρίς να έχω καμιά ανάγκη να πω μπράβο στον συγκεκριμένο άνθρωπο, αλλά επειδή θεωρώ ότι όντως το αξίζει.
Γενικές πληροφορίες για την παράσταση, απλά για το αρχείο:
Τελειώνω μάθημα μπαλέτο, τρέχω (κυριολεκτικά) σπίτι, αλλάζω ρούχα, τρώω 2 παξιμάδια, παίρνω λίγο νερό και τρέχω (σχεδόν κυριολεκτικά) στο θέατρο.
Ανεβαίνουν οι μουσικοί στη σκηνή, παίρνουν τις θέσεις τους και ξεκινούν με την πρώτη χορεύτρια να ξεκινά κι εκείνη με το χορευτικό μέρος.
Η μουσική ξεκινά απαλά, χαλαρά, η χορεύτρια προχωρεί προς το κέντρο της σκηνής και ξεκινά να χτυπιέται. Το περίμενα από την περιγραφή εξάλλου (ό,τι παραθέτω σε φόντο χρωματιστό είναι από εδώ): Συνεχίζοντας την καλλιτεχνική της έρευνα γύρω από τα αρχετυπικά επαναλαμβανόμενα μοτίβα στην μυθοπλασία και στην κινησιολογική γραφή, η χορογράφος σκιαγραφεί πολλές ιστορίες σε μια μόνο εικόνα... ή πολλές εικόνες από μια μόνο ιστορία… [...] Μέσα από τις πιο πεζές και καθημερινές ιστορίες, όταν ο κύκλος μοιάζει με ανιαρή επανάληψη σε ευθεία, η χορογράφος προσπαθεί να εντοπίσει τις επαναλαμβανόμενες αρχετυπικές εικόνες δοκιμάζοντας τα όρια της σωματικής και ψυχικής αντοχής.
Με το που ανάβουν τα φώτα που λέτε αντιλαμβάνομαι ότι κάτι στρογγυλά, λευκά, ψηλά πράματα που έβλεπα στη σκηνή είναι στοίβες που πιάτα. Ποτζείνα που τάχα σπάζουν στα μπουζουκλερί από ότι ακούω. Χμ. Σάννα τζαι η σκηνή με τα φώτα κλπ μοιάζει λίο με λαϊκουροκατάσταση; Θυμούμαι ότι εδιάβασα τούτο: Ένα έργο με έντονα παραδοσιακά και λαϊκά στοιχεία, με διακριτικές αναφορές σε κοινωνικούς και ηθικούς περιορισμούς, σε ψυχικούς καταναγκασμούς και ταυτόχρονα ένα σχόλιο όσον αφορά τις επιθυμίες, τα όνειρα και τα θέλω που μετατρέπονται σε αυτοσκοπό.
Μμμ, ναι αλόπως εν τούτα τα λαϊκά που εννοούσε τζαι την ανάγκη να διασκεδάσει ο κόσμος με ένα συγκεκριμένο τρόπο;
Α, να και ο τραγουδιστής που ξεκινά πιο δυναμικά με τούτο το τραγούδι. Ντάξει, επιβεβαιώθηκα.
Προχωρά το χορευτικό, η μουσική γίνεται πιο έντονη κλιμακωτά, το χορευτικό μένει στους ίδιους τόνους πάνω κάτω, και εγώ προσπαθώ να καταλάβω αν επίτηδες φαίνονται να πασχίζουν να χορέψουν ή αν υπάρχει κάποιο πρόβλημα. Όπως και να'ναι το χορευτικό πλέον έχασε το παιχνίδι κατ'εμένα. τα κομμάτια που εν πιο θεατρικά μεταδίδουν μου παραπάνω πληροφορία ενώ έπρεπε που τη στιγμή που εν χορευτική παράσταση παραπάνω, να εν ο χορός που θα μου δίνει παραπάνω δεδομένα. Η μουσική ανεβάζει την παράσταση, χωρίς να σημαίνει ότι θα έβρισκα σε αυτό το περιβάλλον παραπάνω ευχαρίστηση αν άκουα μόνο τη μουσική χωρίς να υπάρχει η υποστήριξη του χορευτικού.
Ξεκινούν στο μεταξύ να σπάζουν πιάτα, να σκουπίζουν, να φκαίνουν πας στα πιάτα να χορεύκουν, να σύρνουν γαρύφαλλα, μια κατάσταση που όντως έχει ένα νόημα αλλά και πάλι, ο χορός εν απλά ένα πολλά πολλά μικρό κομμάτι του.
Η παράσταση κορυφώνεται με το πιο ωραίο κατ'εμένα μουσικό κομμάτι, με τα πιάτα να σπάζουν ανά ντουζίνες, τα γαρύφαλλα να στοιβάζονται γύρω από τη μια χορευτρια, τα τραπέζια να μετακινούντια και να ανεβαίνουν πάνω χορεύτριες.
Φεύγοντας με ρώτησαν πώς μου φάνηκε και αν μπορώ να εξηγήσω κάτι αφού από τα 3 άτομα που συναντηθήκαμε εκεί, μόνο εγώ είχα ένα φόντο χορευτικό.
Είπα αυτό που λέω τα τελευταία χρόνια που ξεκίνησα λίγο να κρατώ μια επαφή με τα contemporary dance δρώμενα στην Κύπρο: Δεν ξέρω τις χορεύτριες ΑΛΛΑ ό,τι έχω δει τελευταία, ακόμα και με χορευτές των οποίων τις δυνατότητες ήξερα, ήταν άδικο. Άδικο προς τους χορευτές, άδικο προς το κοινό που βλέπει το βίτσιο του κάθε καταπιεσμένου χορευτή-χορογράφου που θέλει να εκφραστεί καλλιτεχνικά και να βγει από το καλούπι της απλής χορογραφίας αλλά χάνεται μέσα σε ένα κόνσεπτ. Στο βωμό του κόνσεπτ λοιπόν θυσιάζονται ταλέντα μεγάλα, και would be θεάματα για το κοινό της τέχνης στο νησί.
Θεωρώ ότι έπρεπε οι κινήσεις να εκτελούνται σωστά, χωρίς να φαίνεται ότι το σώμα δυσκολεύεται-επειδή είναι οι χορευτές καλοί, και εγώ ως θεατής να ζαλίζομαι και να κουράζομαι και να πονώ σωματικά γιατί δεν είμαι χορεύτρια και όλο αυτό μου φαίνεται ότι αν το έκανα θα ζαλιζόμουν , θα κουραζόμουν, θα πονούσα σωματικά. Το να βλέπω τον χορευτή να φαίνεται ότι πασχίζει δεν είναι για μένα ο σωστός τρόπος να μεταφέρεις τούτα τα συναισθήματα. Θα το δεχόμουν αν έβλεπα ένα installation όπου ο χορευτής εχόρευκε γα τόση ώρα και τόσο έντονα που έφτανε στο σημείο να μην αντέχει πλέον να εκτελεί τις κινήσεις του με άρτια τεχνική. ΌΧΙ σε μια παράσταση περιορισμένης διάρκειας,
Η τελική μου άποψη είναι ότι είδα μια μουσική πειραματική παράσταση που έσμιγε νέα δουλειά με λαϊκά ακούσματα, με μια έκφραση χορευτική-θεατρική για να ενώσει τα δύο είδη μουσικής, παρά το αντίθετο.
Σας αφήνω με ένα ακόμη κομμάτι από την παράσταση το οποίο δεν μπορώ να φανταστώ άλλη αφορμή να πρωταγωνιστήσει σε ανάρτηση τούτου του μπλογκ.
Συγχαρητήρια στον συνθέτη της μουσικής Δημήτρη Ζαχαρίου (που ομολογουμένως ήταν και η αφορμή να πάω στην παράσταση) ο οποίος θεωρώ ότι έφτασε την παράσταση σε άλλο επίπεδο για τα δικά μου έστω γούστα-κάτι που λέω χωρίς να έχω καμιά ανάγκη να πω μπράβο στον συγκεκριμένο άνθρωπο, αλλά επειδή θεωρώ ότι όντως το αξίζει.
Γενικές πληροφορίες για την παράσταση, απλά για το αρχείο:
Το Χοροθέατρο Ομάδα Πέντε παρουσιάζει το έργο "Η Λίμνη Των Κύκλων" της Χλόης Μελίδου.
Μουσική σύνθεση: Δημήτρης Ζαχαρίου
Χορεύουν: Julia Anne Brendle, Ρούλα Κλεοβούλου, Μάγια Μηνά, Αλεξία Περδικάκη, Φωτεινή Περδικάκη
Τραγούδι: Κωνσταντίνος Μελίδης
Μουσικοί: Δημήτρης Ζαχαρίου (πλήκτρα), Νικόλας Τρύφωνος (κοντραμπάσο), Αντρέας Στεφάνου (κρουστά), Αντρέας Κατσουνωτός (κιθάρα, μπουζούκι)
Φωτισμοί: Παναγιώτης Μανούσης
Η παράσταση πραγματοποιείται στα πλαίσια του προγράμματος Τερψιχόρη, των Πολιτιστικών Υπηρεσιών του Υπουργείου Παιδείας και Πολιτισμού.
Τρίτη 9 Δεκεμβρίου 2014
Βοηθήστε!
To μπλογκ τούτο έκλεισε ακόμα ένα χρόνο, φτάνοντας τα 6 αλλά εν τζερνά φέτος γιατί έπρεπε να κάμνετε δίαιτα γουρούνια τζαι επειδή είναι νευριασμένο-κλασικά.
Είμαι νευριασμένη αυτές τις μέρες γιατί εδώ και ένα χρόνο κάμνω υπομονή και αγνοώ το χωρκαθκιόν του γείτονα (φαντάζουμαι) που παρκάρει έξω που το σπίτι μου τζαι αννοίει την πόρτα του αυτοκινήτου του τζαι πετάσσει πακέτα τσιγάρων, χαρτομαντήλων, σακούλια και συσκευασίες φαγητών, τενεκεδάκια καφέ κλπ. Συνάει τα η μάνα μου τζαι πετάσσει τα. Αλλά την τελευταία εβδομάδα άρκεψα αν προσπαθώ να σκεφτώ τρόπους να του εξηγήσω πόσο ξιμαρισμένος, λέτσας, χωρκάτης ένει. Εξεκίνησε να αφήνει τζαι τα ποτήρκα τα πλαστικά του καφέ που το Γλόριας. Σκέφτου να παρκάρεις απέναντι που το σπίτι σου (γιατί υποψιάζουμαι ότι μένει στην απέναντι πολυκατοικία) τζαι να ανοίεις την πόρτα σου τζαι ό,τι έχεις μες στο αυτοκίνητο να τα σύρνεις έξω που το σπίτι του άλλου.
Πείτε μου τι να κάμω. Είμαι σε φάση να τα συνάω σε ένα μαυροσάκουλο τζαι να του τα φκερώσω πας στο αυτοκίνητο άμα πολλύνουν αλλά είμαι σίουρη ότι έννα ξεκινήσει να φύει τζαι να ππέσουν ούλλα χαμέ τζαι να πρέπει να τα συνάξω πάλε.
Να του στήσω καρτέρι ό,τι ώρες τζι αν κυκλοφορεί να του βάλω τη φωνή; Να παρακολουθώ να έβρω τες ώρες του ακριβώς τζαι να είμαι στην πόρτα μια μέρα ώστε μόλις έρτει να τον περιλούσω με τα σκουπίθκια του ώστε να νιώσω την ικανοποίηση τζι ας πρέπει να τα συνέξω πάλε; Να του τα φκιερώσω μες στο αυτοκίνητο με τη βία άραγε; Εν καταπάτηση τούτο έννεν;
Αν το παίξω πολιτισμένη τζαι απλά αφήσω μια επιστολή πάνω στο αυτοκίνητο τύπου δεν ξέρω αν νομίζετε ότι τα σκουπίδια σας τα μαζεύουν οι άνθρωποι που μαζεύουν τα σκουπίδια αλλά όχι, είμαστε εμείς που τα μαζεύουμε γι'αυτό καλύτερα αφήστε μια σακούλα για τα σκουπίδια στο αυτοκίνητό σας;
Πείτε μου ιδέες υλοποιήσιμες σας παρακαλώ να δούμε τι θα κάμουμε, σας παρακαλώ...
Είμαι νευριασμένη αυτές τις μέρες γιατί εδώ και ένα χρόνο κάμνω υπομονή και αγνοώ το χωρκαθκιόν του γείτονα (φαντάζουμαι) που παρκάρει έξω που το σπίτι μου τζαι αννοίει την πόρτα του αυτοκινήτου του τζαι πετάσσει πακέτα τσιγάρων, χαρτομαντήλων, σακούλια και συσκευασίες φαγητών, τενεκεδάκια καφέ κλπ. Συνάει τα η μάνα μου τζαι πετάσσει τα. Αλλά την τελευταία εβδομάδα άρκεψα αν προσπαθώ να σκεφτώ τρόπους να του εξηγήσω πόσο ξιμαρισμένος, λέτσας, χωρκάτης ένει. Εξεκίνησε να αφήνει τζαι τα ποτήρκα τα πλαστικά του καφέ που το Γλόριας. Σκέφτου να παρκάρεις απέναντι που το σπίτι σου (γιατί υποψιάζουμαι ότι μένει στην απέναντι πολυκατοικία) τζαι να ανοίεις την πόρτα σου τζαι ό,τι έχεις μες στο αυτοκίνητο να τα σύρνεις έξω που το σπίτι του άλλου.
Πείτε μου τι να κάμω. Είμαι σε φάση να τα συνάω σε ένα μαυροσάκουλο τζαι να του τα φκερώσω πας στο αυτοκίνητο άμα πολλύνουν αλλά είμαι σίουρη ότι έννα ξεκινήσει να φύει τζαι να ππέσουν ούλλα χαμέ τζαι να πρέπει να τα συνάξω πάλε.
Να του στήσω καρτέρι ό,τι ώρες τζι αν κυκλοφορεί να του βάλω τη φωνή; Να παρακολουθώ να έβρω τες ώρες του ακριβώς τζαι να είμαι στην πόρτα μια μέρα ώστε μόλις έρτει να τον περιλούσω με τα σκουπίθκια του ώστε να νιώσω την ικανοποίηση τζι ας πρέπει να τα συνέξω πάλε; Να του τα φκιερώσω μες στο αυτοκίνητο με τη βία άραγε; Εν καταπάτηση τούτο έννεν;
Αν το παίξω πολιτισμένη τζαι απλά αφήσω μια επιστολή πάνω στο αυτοκίνητο τύπου δεν ξέρω αν νομίζετε ότι τα σκουπίδια σας τα μαζεύουν οι άνθρωποι που μαζεύουν τα σκουπίδια αλλά όχι, είμαστε εμείς που τα μαζεύουμε γι'αυτό καλύτερα αφήστε μια σακούλα για τα σκουπίδια στο αυτοκίνητό σας;
Πείτε μου ιδέες υλοποιήσιμες σας παρακαλώ να δούμε τι θα κάμουμε, σας παρακαλώ...
Τετάρτη 3 Δεκεμβρίου 2014
Κάρτα Νοσηλείας
Εδώ και ενάμιση χρόνο μου φωνάζουν οι γονείς μου να πάω να βγάλω κάρτα νοσηλίας. Και η αλήθεια είναι ότι θέλω, αλλά με τρόμαζε το τρέξιμο να βρω τα σχετικά παραστατικά και να την κανονίσω.
Τελικά όταν κατάλαβα τι πρέπει να έχω, και όταν κατάλαβα πώς θα τα βρω και όταν πήρα απόφαση ότι πρέπει να πρήξω αυτιά για να κάνουν τη δουλειά τους και την υποχρέωσή τους, το έκανα:
Να πείσω την αφεντικίνα ότι χρειάζομαι να μου συμπληρώσουν οι ελεγκτές της εταιρείας τη φορολογική μου δήλωση. Να μιλήσει εκείνη μαζί τους. Να μου στείλουν λάθος ποσά. Να τρέξω να πείσω τον κόσμο ότι είναι λάθος και πρέπει να διορθωθούν, και να ψάχνουν λογιστές και ελεγκτές να βρουν το λάθος και να το φτιάξουν.
Δύο μήνες καθημερινού πρηξίματος αποδίδουν όταν έχω στα χέρια μου το χαρτί.
Βάζω άδεια (για να ετοιμάσω το σπίτι και το φαγητό και τον εαυτό μου για δείπνο για τα γενέθλιά μου το βράδυ) και τελικά βρίσκομαι να τρέχω για τα σχετικά.
Σημειώστε ότι κάποια στιγμή στο πρώτο μισό της χρονιάς είχα ζητήσει από τις Κοινωνικές Ασφαλίσεις να μου δώσουν ένα αντίγραφο του ασφαλιστικού μου λογαριασμού, και διαπίστωσα ότι ήταν λάθος οι εισφορές μου γιατί μπέρδευαν τον μισθό μου με τον μισθό της αφεντικίνας. Διάβαζαν το όνομα στην γραμμή 1 με τα ποσά της γραμμής 2 δίπλα δηλαδή. ΚΑΘΕ ΜΗΝΑ.
Τους έγραψα επιστολή και την πήγα εκεί για να γίνουν οι διορθώσεις και όταν πήρα να μάθω νεότερα μου είπαν ότι δεν βρίσκουν την επιστολή, ότι "χάθηκε". Ξανά μανά τρεξίματα, φωνές από εμένα, την αφεντικίνα, την μάνα μου που τα είχε πάρει κι έβγαζε τα νεύρα της όποτε περνούσε από εκεί, μου το διόρθωσαν. Όταν πήγα για επιβεβαίωση και ζήτησα το αντίγραφο λοιπόν "επειδή χρειάζεται για έκδοση κάρτας νοσηλείας" μου είπαν ότι "δεν το χριεάζεσαι γιτί στο ΚΕΠ που θα πας έχουν πρόσβαση και τα βλέπουν εκεί"
ΛΑΘΟΣ 1ο.
FF τόσο καιρό μετά όταν βρήκα τα υπόλοιπα σχετικά, πέρασα κι έκανα τη φορολογική δήλωση, είχε λάβει ταχυδρομικά την επιστολή με τον λογαριασμό του 2013, κλπ. Και πηγαίνω στο ταχυδρομείο Προδρόμου (το οποίο πλέον έχει αναλάβει και κάποιες από τις υπηρεσίες ΚΕΠ) για να προχωρήσουμε.
Περιμένω να φτάσει η σειρά μου και δίνω τα σχετικά στη λειτουργό εκεί. Τα μισά τα αφήνει πίσω. Μπαίνει από το σύστημά της και βλέπει το λογαριασμό μ ου για το 2013, και με ρωτά αν δουλεύω τώρα. Της λέω να, βέβαια. Μου λέει εδώ δεν βλέπω τίποτα για όλο το 2014. Της λέω ότι δεν γίνεται γιατί ξέρω ότι τουλάχιστο μέχρι κάποιο μήνα είναι πληρωμένες οι κοινωνικές ασφαλίσεις μας. Επιμένει πως δεν βλέπει τίποτα, και ότι πρέπει να μιλήσω με τα αφεντικά μου και να το λύσω. Τυχαία λαμβάνω τηλεφώνημα από το γραφείο. τους λέω τι γίνεται και μου λένε ό,τι ήξερα και η ίδια, ότι είναι πληρωμένα όλα μέχρι τουλάχιστον τον Αύγουστο, και θα πάρουν στις κοινωνικές ασφαλίσεις να δουν τι γίνεται.
Μέχρι να ακούσω πίσω, πάω στο γραφείο κοινωνικών ασφαλίσεων στον Άγιο Ανδρέα και ζητώ ένα αντίγραφο ασφαλιστικού λογαριασμού για το 2014....το οποίο μου δίνουν και όντως φαίνονται όλα μέχρι το μήνα που ήταν πληρωμένα.
Περιμένω την προϊσταμένη του γραφείο να πάει στο γραφείο της και κάθομαι μπροστά της και της λέω:
Έρχομαι από το ταχυδρομείο προδρόμου όπου πήγα για να εκδώσω κάρτα νοσηλείας και όπου μου είπαν ότι δεν γίνεται γιατί δεν έχω πληρωμένα ποσά για το 2014 κοντά σας. Εδώ (δείχνω το χαρτί που μου έδωσαν μόλις) φαίνεται ότι είναι πληρωμένα. Δεν νομίζετε ότι χωρίς να φταίω για κάτι, πληρώνω εγώ πηγαινοερχόμενη μεταξύ του γραφείου σας και του ταχυδρομείου;
Η απάντησή της είναι ότι μπορεί να μου τα πλήρωσαν οι μάστροι μου μέχρι να έρθω κοντά τους. Της λέω μέσα σε 3 λεπτά που έκανα στο δρόμο πιστεύετε; ΌΧΙ, είναι πληρωμένα εδώ και καιρό.
"Ε, μα τώρα να δω."
ΑΤΕ ΜΩΡΗ ΠΟΥ ΘΕΛΕΙΣ ΝΑ ΔΕΙΣ ΚΙΟΛΑΣ, ΑΣΧΕΤΗ!
Βλέπει και μου λέει μμμμ, ναι.
Και συνεχίζω να την ρωτώ ποιός φταίει και πού πρέπει να απευθυνθώ εγώ για μια απάντηση γιατι ταλαιπωρούμαι. Στο υπουργείο υγείας μάνα μου, εμείς τι σχέση έχουμε; Μα είναι το δικό σας σύστημα που δεν έδειχνε το λογαριασμό μου! Ναι αλλά εν δικά τους θέματα.
σηκώνομαι και φεύγω προς την πόρτα. Γυρνώ και της λέω: Είμαι ήρεμη τώρα, αλλά αν χρειαστεί να ξαναέρθω θα παουρίζω. Δεν είναι η πρώτη φορά που τα κάνετε μαντάρα.
Φεύγω και πάω πίσω στο ταχυδρομείο. Δίνω στην κοπέλα το αντίγραφο του 2014 και της λέω είναι πληρωμένα, Θέλω κάρτα νοσηλείας. Και ένα τηλέφωνο να μιλήσω με κάποιον γι'αυτή την απαράδεκτη κατάσταση.
"Μα δεν φταίμε εμείς, εγώ δεν έβλεπα τίποτα στο σύστημα, είδες το 2013 το έβλεπα, το 14 δεν είχε τίποτε!"
"Δεν είπα εγώ ότι φταίτε εσείς. Οι Κοιν. Ασφαλ. μου είπαν να κάνω παράπονο στο υπουργείο υγείας, δώστε μου ένα τηλέφωνο, ένα στοιχείο να μιλήσω μαζί τους."
Μου εκδίδει κάρτα νοσηλείας και φεύγω. Παίρνω τηλέφωνο στον αριθμό που μου έδωσαν όπου η υπεύθυνη μου εξηγεί ότι είναι οι κοινωνικές ασφαλίσεις που ευθύνονται γιατί εκείνοι ανέλαβαν την πρόσβαση που θα δώσουν στα ΚΕΠ για τα συγκεκριμένα θέματα.
Το πινγκ πονγκ έπρεπε να ήταν το εθνικό/κρατικό μας άθλημα.
Τωρά στην επόμενη μου άδεια έννα πάω να πάρω επιστολή στο κεντρικό γραφείο Κοιν. Ασφαλίσεων και θα στείλω και επιστολή στον Όμπουτσμαν AKA επίτροπο διοικήσεως για να φκάλω τα νεύρα μου.
Τζαι μεν ξανακούσω ΚΑΝΕΝΑΝ να παραπονιέται τζαι να μεν μπαίνει στη διαδικασία να υποβάλει κάπου ο παράπονό του, τζαι μεν ακούσω που ΚΑΝΕΝΑΝ το "ε, τζαι ήναμπου έννα καταλάβεις;" γιατί τουλάχιστον καταλάβω εν καταλάβω εγώ ΔΙΚΑΙΟΥΜΑΙ να παραπονιούμαι, εσύ ΌΙ επειδή εν κάμνεις τίποτε about it.
Τελικά όταν κατάλαβα τι πρέπει να έχω, και όταν κατάλαβα πώς θα τα βρω και όταν πήρα απόφαση ότι πρέπει να πρήξω αυτιά για να κάνουν τη δουλειά τους και την υποχρέωσή τους, το έκανα:
Να πείσω την αφεντικίνα ότι χρειάζομαι να μου συμπληρώσουν οι ελεγκτές της εταιρείας τη φορολογική μου δήλωση. Να μιλήσει εκείνη μαζί τους. Να μου στείλουν λάθος ποσά. Να τρέξω να πείσω τον κόσμο ότι είναι λάθος και πρέπει να διορθωθούν, και να ψάχνουν λογιστές και ελεγκτές να βρουν το λάθος και να το φτιάξουν.
Δύο μήνες καθημερινού πρηξίματος αποδίδουν όταν έχω στα χέρια μου το χαρτί.
Βάζω άδεια (για να ετοιμάσω το σπίτι και το φαγητό και τον εαυτό μου για δείπνο για τα γενέθλιά μου το βράδυ) και τελικά βρίσκομαι να τρέχω για τα σχετικά.
Σημειώστε ότι κάποια στιγμή στο πρώτο μισό της χρονιάς είχα ζητήσει από τις Κοινωνικές Ασφαλίσεις να μου δώσουν ένα αντίγραφο του ασφαλιστικού μου λογαριασμού, και διαπίστωσα ότι ήταν λάθος οι εισφορές μου γιατί μπέρδευαν τον μισθό μου με τον μισθό της αφεντικίνας. Διάβαζαν το όνομα στην γραμμή 1 με τα ποσά της γραμμής 2 δίπλα δηλαδή. ΚΑΘΕ ΜΗΝΑ.
Τους έγραψα επιστολή και την πήγα εκεί για να γίνουν οι διορθώσεις και όταν πήρα να μάθω νεότερα μου είπαν ότι δεν βρίσκουν την επιστολή, ότι "χάθηκε". Ξανά μανά τρεξίματα, φωνές από εμένα, την αφεντικίνα, την μάνα μου που τα είχε πάρει κι έβγαζε τα νεύρα της όποτε περνούσε από εκεί, μου το διόρθωσαν. Όταν πήγα για επιβεβαίωση και ζήτησα το αντίγραφο λοιπόν "επειδή χρειάζεται για έκδοση κάρτας νοσηλείας" μου είπαν ότι "δεν το χριεάζεσαι γιτί στο ΚΕΠ που θα πας έχουν πρόσβαση και τα βλέπουν εκεί"
ΛΑΘΟΣ 1ο.
FF τόσο καιρό μετά όταν βρήκα τα υπόλοιπα σχετικά, πέρασα κι έκανα τη φορολογική δήλωση, είχε λάβει ταχυδρομικά την επιστολή με τον λογαριασμό του 2013, κλπ. Και πηγαίνω στο ταχυδρομείο Προδρόμου (το οποίο πλέον έχει αναλάβει και κάποιες από τις υπηρεσίες ΚΕΠ) για να προχωρήσουμε.
Περιμένω να φτάσει η σειρά μου και δίνω τα σχετικά στη λειτουργό εκεί. Τα μισά τα αφήνει πίσω. Μπαίνει από το σύστημά της και βλέπει το λογαριασμό μ ου για το 2013, και με ρωτά αν δουλεύω τώρα. Της λέω να, βέβαια. Μου λέει εδώ δεν βλέπω τίποτα για όλο το 2014. Της λέω ότι δεν γίνεται γιατί ξέρω ότι τουλάχιστο μέχρι κάποιο μήνα είναι πληρωμένες οι κοινωνικές ασφαλίσεις μας. Επιμένει πως δεν βλέπει τίποτα, και ότι πρέπει να μιλήσω με τα αφεντικά μου και να το λύσω. Τυχαία λαμβάνω τηλεφώνημα από το γραφείο. τους λέω τι γίνεται και μου λένε ό,τι ήξερα και η ίδια, ότι είναι πληρωμένα όλα μέχρι τουλάχιστον τον Αύγουστο, και θα πάρουν στις κοινωνικές ασφαλίσεις να δουν τι γίνεται.
Μέχρι να ακούσω πίσω, πάω στο γραφείο κοινωνικών ασφαλίσεων στον Άγιο Ανδρέα και ζητώ ένα αντίγραφο ασφαλιστικού λογαριασμού για το 2014....το οποίο μου δίνουν και όντως φαίνονται όλα μέχρι το μήνα που ήταν πληρωμένα.
Περιμένω την προϊσταμένη του γραφείο να πάει στο γραφείο της και κάθομαι μπροστά της και της λέω:
Έρχομαι από το ταχυδρομείο προδρόμου όπου πήγα για να εκδώσω κάρτα νοσηλείας και όπου μου είπαν ότι δεν γίνεται γιατί δεν έχω πληρωμένα ποσά για το 2014 κοντά σας. Εδώ (δείχνω το χαρτί που μου έδωσαν μόλις) φαίνεται ότι είναι πληρωμένα. Δεν νομίζετε ότι χωρίς να φταίω για κάτι, πληρώνω εγώ πηγαινοερχόμενη μεταξύ του γραφείου σας και του ταχυδρομείου;
Η απάντησή της είναι ότι μπορεί να μου τα πλήρωσαν οι μάστροι μου μέχρι να έρθω κοντά τους. Της λέω μέσα σε 3 λεπτά που έκανα στο δρόμο πιστεύετε; ΌΧΙ, είναι πληρωμένα εδώ και καιρό.
"Ε, μα τώρα να δω."
ΑΤΕ ΜΩΡΗ ΠΟΥ ΘΕΛΕΙΣ ΝΑ ΔΕΙΣ ΚΙΟΛΑΣ, ΑΣΧΕΤΗ!
Βλέπει και μου λέει μμμμ, ναι.
Και συνεχίζω να την ρωτώ ποιός φταίει και πού πρέπει να απευθυνθώ εγώ για μια απάντηση γιατι ταλαιπωρούμαι. Στο υπουργείο υγείας μάνα μου, εμείς τι σχέση έχουμε; Μα είναι το δικό σας σύστημα που δεν έδειχνε το λογαριασμό μου! Ναι αλλά εν δικά τους θέματα.
σηκώνομαι και φεύγω προς την πόρτα. Γυρνώ και της λέω: Είμαι ήρεμη τώρα, αλλά αν χρειαστεί να ξαναέρθω θα παουρίζω. Δεν είναι η πρώτη φορά που τα κάνετε μαντάρα.
Φεύγω και πάω πίσω στο ταχυδρομείο. Δίνω στην κοπέλα το αντίγραφο του 2014 και της λέω είναι πληρωμένα, Θέλω κάρτα νοσηλείας. Και ένα τηλέφωνο να μιλήσω με κάποιον γι'αυτή την απαράδεκτη κατάσταση.
"Μα δεν φταίμε εμείς, εγώ δεν έβλεπα τίποτα στο σύστημα, είδες το 2013 το έβλεπα, το 14 δεν είχε τίποτε!"
"Δεν είπα εγώ ότι φταίτε εσείς. Οι Κοιν. Ασφαλ. μου είπαν να κάνω παράπονο στο υπουργείο υγείας, δώστε μου ένα τηλέφωνο, ένα στοιχείο να μιλήσω μαζί τους."
Μου εκδίδει κάρτα νοσηλείας και φεύγω. Παίρνω τηλέφωνο στον αριθμό που μου έδωσαν όπου η υπεύθυνη μου εξηγεί ότι είναι οι κοινωνικές ασφαλίσεις που ευθύνονται γιατί εκείνοι ανέλαβαν την πρόσβαση που θα δώσουν στα ΚΕΠ για τα συγκεκριμένα θέματα.
Το πινγκ πονγκ έπρεπε να ήταν το εθνικό/κρατικό μας άθλημα.
Τωρά στην επόμενη μου άδεια έννα πάω να πάρω επιστολή στο κεντρικό γραφείο Κοιν. Ασφαλίσεων και θα στείλω και επιστολή στον Όμπουτσμαν AKA επίτροπο διοικήσεως για να φκάλω τα νεύρα μου.
Τζαι μεν ξανακούσω ΚΑΝΕΝΑΝ να παραπονιέται τζαι να μεν μπαίνει στη διαδικασία να υποβάλει κάπου ο παράπονό του, τζαι μεν ακούσω που ΚΑΝΕΝΑΝ το "ε, τζαι ήναμπου έννα καταλάβεις;" γιατί τουλάχιστον καταλάβω εν καταλάβω εγώ ΔΙΚΑΙΟΥΜΑΙ να παραπονιούμαι, εσύ ΌΙ επειδή εν κάμνεις τίποτε about it.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)