Σίζοναλ σούζμαν.

Εγκαινίασα τη νέα σαιζόν.
Πλέον στα ντουλάπια μου έχουν εγκατασταθεί σχεδόν όλα μου τα καλοκαιρινά ρούχα, παπούτσια, αξεσουάρ, κλπ.
Έχω βγάλει τα μαγιό, τις πετσέτες, έχω χρησιμοποιήσει παγωνιέρες.
Η πλάτη μου έχει ήδη πάρει λίιιγο χρώμα.

Όλα είναι φωτεινότερα, ομορφότερα, καλύτερα.
Ούτε καν παραπονιέμαι που ανάβω το βέιπ στο δωμάτιο για να ψοφήσουν/φύγουν τα κουνούπια και νιώθω να ψοφώ εγώ από τη μυρωδιά του γιατί κάθομαι από πάνω του και δουλεύω.

Σας αφήνω με τα δύο τραγούδια που μου κάνουν πολύ έναρξη καλοκαιριού, και δεν με νοιάζει αν τα ακούτε όλη μέρα στο ραδιόφωνο, ήθελα να καταγραφούν κι εδώ.






We would only hold on to let go.
Blow a kiss, fire a gun, we need someone to lean on.

Η λίστα.

Επέσαν πάνω μου πολλά.

Δουλειά.
Κάποιο πρότζεκτ.
Μετάφραση(=άλλη δουλειά)
Να οργανώσω τις σύντομες διακοπές μου.
Να νιώσω καλοκαίρι μετά από 6μιση μήνες μιζέρια.
Η ορκωμοσία που δεν βγαίνει η ημερομηνία της κι όπως το βλέπω δεν θα πάω καν και θα πάω να ορκιστώ και να πάρω το γαμοπτυχίο στην πρεσβεία τους, απλά.
Γονείς.
Υποχρεώσεις.
Δουλίτσες που πρέπει να γίνουν σαν αυτά που σου είπα και την άλλη φορά. Γιατροί, ταυτότητες, και άλλα ραντεβού.
Μαθήματα.

Είμαι σε άρνηση.

Κάθε 2 πράγματα που κάνω, ξεφυτρώνουν άλλα 3.

Όλα μαζι.

Δεν έχω χρόνο ούτε για να κάνω μπάνιο.
Όλα βιαστικά, όλα στα γρήγορα, και η λίστα να μεγαλώνει.

Έχω φτάσει στα όριά μου και πάλι.
Δεν αντέχω.

Θέλω να κάτσω κάτω, στα πατώματα να κλαίω και να τσιρίζω.

Ωραία περνάμε.

PS. Μην μου πεις να κάνω λίστα. Είμαι η ΜΑΝΑ της λίστας, αλλά οι δουλειές δεν γίνονται με λίστες. Ούτε χρόνο φτιάχνουν οι λίστες.

Let's talk

Βλέπεις ηρωίδες παρόλο που το θεωρείς μια ιστορία εντελώς ανύπρκτη και σου τη δίνει που το χαρακτήρισαν σαν μια σειρά που μιλά στη γενιά των 30 για τη γενιά των 30 όπως πραγματικά είναι σήμερα. Σιγά μωρέ.

Κι όμως ακούς μέσα εκεί και μερικές σοβαρές κουβέντες που σε προβληματίζουν ή τις γουστάρεις.

Πάρε ένα παράδειγμα από την κάθε μια περίπτωση αντίστοιχα (όπως τα θυμάμαι, γιατί βαριέμαι να βρω τα σημεία και να τα γράψω εξ'ακοής):

"Πιστεύω ότι η κοινωνία μας έχει αγιοποιήσει την ανεξαρτησία. Ή έχει δαιμονοποιήσει την εξάρτηση. Δεν ξέρω. Θα μου πείτε ότι αυτό ακούγεται πολύ αντιφεμισνιστικό, αλλά ξέρεις τι; Χέστηκα."

"Θέλω κάποιον να μην μ'αφήνει να κοιμηθώ καλά. Κι όταν δεν είναι εδώ να μην μπορώ να κοιμηθώ καθόλου."

Εσύ τι σκέψεις κάνεις, πώς φιλοσοφείς ό,τι σου συμβαίνει κι ό,τι βλέπεις γύρω σου; Τι άκουσες τελευταία και να σου κάνει τη στιγμή "ΑΧΑ!!!!" γιατί μπήκαν πολλές σκέψεις σου σε λόγια;

Βάσανα (μακάρι να 'ταν τούτα)

Η αποψινή νύχτα με βρίσκει με άλλο καημό, εντελώς διαφορετικού προσανατολισμού από τον χτεσινό.

Ψάχνω μέικ απ.

Κι αυτό, αγαπητή αναγνώστρια, για μένα φαίνεται να είναι αντίστοιχο με το δικό σου "ψάχνω το τέλειο jean". Μην σου πω και χειρότερο.

Για χρόνια χρησιμοποιώ ένα compact μέικ απ του Μπόντι Σοπ. Σκέψου κρέμα. Όχι υγρό, όχι πούδρα, όχι μους. Κρέμα. Και είμαι αφάνταστα ικανοποιημένη, αλλά το μαγαζί έκλεισε και άλλαξε και η σειρά τους και τα χρώματά τους οπότε δεν μπορώ ούτε από εξωτερικό να το παραγγείλω.

Σημείωσε ότι το χειμώνα φορούσα την απόχρωση 1 (την πιο ανοιχτή), και το καλοκαίρι την 3, και μετά από κάποια χρόνια απέκτησα ένα μόνιμα σκούρο χρώμα (εσύ που με ξέρεις και νομίζεις ότι είμαι άσπρη, ορίστε, ΔΕΝ είμαι και τόσο άσπρη) και πλέον χρησιμοποιούσα το σκούρο.

Τέλεια απόχρωση, τέλειο προϊόν. Ελαφρύ, buildable για όπου και όταν ήθελα πιο έντονη κάλυψη, εύκολο να το μεταφέρω σε ταξίδια κλπ, χωρίς να χρειάζονται πινέλα και χαζομάρες, με διάρκεια, σε πολύ καλή τιμή.

Πάει, μας τέλειωσε.

Κι έτσι ξεκίνησε το ψάξιμο.

Έχω δοκιμάσει Σhισέιντο που είδα ότι είχανε σε μορφή κρέμας. Εκτός του ότι ήταν πολύ υγρά για τα γούστα μου, δεν βρήκα χρώμα να μου κάτσει καλά, ο φωτισμός στο κατάστημα ήταν άθλιος, και το κόστος ήταν ελάχιστα κάτω από 50ευρά. 

Χτες βρέθηκα στο φαρμακείο και πήρε το μάτι μου μια σειρά της Βισhί που ήτανε σε αυτή τη μορφή που ψάχνω. Λέω στην κοπέλα ότι θέλω να δοκιμάσω για να μου πει τη γνώμη της για απόχρωση. (Ας προσπεράσουμε τη συζήτηση "τι θες να κάνεις εσύ το μέικ απ;") Μου δίνει την πιο ανοιχτόχρωμη. Της λέω μου φαίνεται να παραείναι ανοιχτή... Μου λέει έχεις κι εσύ σαν εμένα παραισθήσεις ότι είσαι πιο μελαχρινή; Της λέω οκ, ας δοκιμάσω. Έκπληξη, πολύ ανοιχτό. Δοκιμάζουμε το επόμενο, πολύ σκούρο. Ταφ λακ. 

Σήμερα βγήκα να ψάξω στην Κλινίκ που επίσης είδα ότι έχουν τέτοια μορφή. Να επιμένουν για το ανοιχτό και να είναι πολύ ροζ και ανοιχτό. Το σκούρο, πολύ σκούρο.

Μακ. Να επιμένει ντε και καλά να πάρω το άσπρο. Να το δοκιμάζει πάνω μου και να είναι σαν να ξεκίνησα θεραπεία λεύκανσης ξέρωγω. Να δοκιμάζουμε το πιο σκούρο και να κάθεται το χρώμα...ΑΛΛΑ να μην έχει ιδιαίτερη κάλυψη.

Και το θέμα παραμένει. Εγώ δεν πρόκειται να πάρω 2 συσκευασίες και να πρέπει να αναμιγνύω κάθε φορά. Δεν θέλω υγρό γιατί είναι πολύ βαρύ και το βαριέμαι κιόλας, και δεν θέλω πούδρα γιατί μου ξηραίνει το δέρμα. Τα μους δεν καλύπτουν.

Έχεις υπόψη καμιά μάρκα στα 30ευρά περίπου που να βγάζει τέτοια μορφή να πάω να δοκιμάσω φιλενάδα; Βασανιούμαι!

Πνίγομαι

Περνώ μια φάση που έχω πάρα πολλά πράγματα να κάνω, και στο τέλος αντί να είμαι σούπερ παραγωγική, είμαι απλά σε άρνηση και δεν κάνω τίποτε εκτός όταν είναι απολύτως απαραίτητο.
Η δουλειά έχει βαρύνει (χτύπα ξύλο να εν πάντα έτσι δηλαδή), με τις πρώτες ζέστες ο κόσμος έχει αρχίσει να κινείται, να ψάχνεται και να εκδηλώνει τις τάσεις φυγής του από αυτόν τον τόπο.
Μου έχουν τύχει και κάτι ιστορίες εκτός δουλειάς, θα σου πω άλλη στιγμή εσένα που δεν ξέρεις κι έχω τρεχάματα και με αυτό το θέμα.
Έχω και μια δουλειά που ανέλαβα για έξτρα χρήματα και αντί να στρωθώ να φτάσω σε ένα καλό σημείο πριν ξεκινήσω να μην πατώ σπίτι γιατί ανοίγει (τάχα μου και επιτέλους) ο καιρός όλο κωλοβαράω άμα κάτσω στον υπολογιστή κι από μετάφραση τίποτα και -το βλέπω να'ρχεται- θα πρέπει να δουλέψω όλο το καλοκαίρι.
Έχω να οργανώσω διακοπές και με έχει αγχώσει το θέμα της διαμονής το οποίο ανέλαβα επειδή γουστάρω, αλλά έχασα χρόνο και έχουν περιοριστεί οι επιλογές και φρικάρω.
Πρέπει να καταφέρω να επικοινωνήσω με το πανεπιστήμιό μου για να μου πει πότε (θα ξέρουν πότε) θα γίνει η ορκωμοσία μας. Ακόμη δεν έχω ιδέα, κι αν περιμένουν κι άλλο, δεν με βλέπω να πηγαίνω γιατί με 400ευρώ το εισιτήριο καλύτερα να τα φάω αλλού και να πάρω πτυχίο στην πρεσβεία τους στη Λευκωσία.
Πρέπει να κανονίσω ραντεβού σε γιατρούς για διάφορα πράγματα που έχω αμελήσει τελευταία, τις ετήσιες αναλύσεις μου, και επίσης να διευθετήσω την ανανέωση της ταυτότητάς μου γιατί ούτε διαβατήριο έχω και δεν νομίζω να μπορώ να ταξιδέψω με άδεια οδήγησης.

Όλη την εβδομάδα έκανα τα απαραίτητα και απλά προετοιμαζόμουν για τα υπόλοιπα, και την Παρασκευή μου βγήκε ο πάτος να δουλεύω για να βγάλω δουλειά που θα έβγαζα πολύ πιο άνετα αν δούλευα πιο μεθοδικά τις υπόλοιπες μέρες. Η δουλειά φυσικά γίνεται, αλλά γιατί να γίνεται έτσι;
Για το άλλο θέμα προσπαθώ να κάνω κάτι αλλά στην τελική απλά λέω ότι είμαι αγχωμένη (γιατί είμαι- όταν το σκέφτομαι) αλλά μόνο τελευταία στιγμή κάνω κάτι.
Για την έξτρα δουλειά σας τα είπα, στάνταρ θα πάω διακοπές με τα χαρτιά μου και θα κάθομαι μες στη νύχτα με το φανάρι στο στόμα σαν άλλος Χάρι Πότερ στο σπίτι των θείων του να δουλεύω.
Για τις διακοπές το έχω ήδη χάσει το παιχνίδι. Τώρα που σου γράφω, θα'πρεπε να οργανώνω το θέμα, αλλά εγώ εδώ...
Για το πανεπιστήμιο η ιστοσελίδα δεν λέει τίποτα, τους παίρνω 3 ημέρες τώρα τηλέφωνο και δεν το σηκώνει κανείς, όσο κι αν χτυπάω και στις 4 γραμμές της γραμματείας. Σε άλλο τμήμα του παν/μίου είχαν προθεσμία κατάθεσης αίτησης ορκωμοσίας μέχρι 4 Μαΐου, κι αυτό με αγχώνει ακόμη περισσότερο.
Τα υπόλποιπα απλά τα σημειώνω, ξέρω ότι πρέπει να τα κάνω, αλλά δεν μπορώ να τα οργανώσω αυτή τη στιμγή γιατί νιώθω ότι όλα τα πιο πάνω, μαζί με τα θέματα της καθημερινότητας, τις υποχρεώσεις και τους άλλους προσωπικούς μου στόχους με πνίγουν.

Κι εγώ κάθομαι και τα γράφω.
Ας κάνω κάτι τώρα.... :/