Time Out.

Δευτέρα βράδυ. Σχολνάς και μαυρίζει η ψυχή σου γιατί έχει ήδη βραδιάσει.
Θυμάσαι τα σχέδια για έξοδο το βράδυ, για ανελέητο κλάμπινγκ και κατανάλωση αλκοόλης, που ΕΣΥ κανόνισες.
Και λες οκ, θα ξαπλώσω λίγο, θα κάνω κέφι όταν ξεκουραστώ.
Και ξαπλώνεις και τρομάζεις να κοιμηθείς γιατί νιώθεις τόσο τέζα που λες αν κοιμηθώ θα ξυπνήσω Τετάρτη για να πάω δουλειά και μόνο.
Και απλά ξαπλώνεις και βλέπεις επεισόδια από σειρά.

Κι εκεί που σε πιάνει το τι θα κάνω τώρα που είμαι τόσο κουρασμένη και πρέπει να βγω, ξεκινά το κλάμα.
Αυτό που δεν σου φταίει τίποτα και όλα σου φταίνε, που θες να μείνεις μόνος σου, που δεν θέλεις να σε αγγίζει κανείς, που είναι όλα μάταια αλλά δεν σκέφτηκες κάτι, που σε πνίγει το δίκαιο χωρίς να έχεις μιλήσει με κάποιον για να σε αδικήσει.

Και χτυπά το τηλέφωνο κι απαντάς κλαμένος, κι άντε να εξηγήσεις πως δεν έχεις τίποτε και να σε πιστέψουν. Να σηκώνονται να έρχονται σπίτι σου να σε βγάλουν να πάτε για ένα φαγάκι και να τους διώχνεις.

Έκκληση για βοήθειας σε αμέτοχο πλάσμα, και λογικό: "Δεν είναι νορμάλ να είμαι στο κρεβάτι και στη σκέψη ότι έχω να βγω να λούζομαι στο κλάμα, ε;"

Και ευτυχώς με σπρώχνει να μπω να λουστώ, να ντυθώ. Αποφασίζω ότι θα πάω πίτσα γιατί θέλω κάτι ζεστό και τυρένιο και λιπαρό και γλυκό και καυτερό, και "διατάζω" να μου παραγγείλουν. Η μάνα μου έχει μπει στο νόημα γιατί αποπειράνθηκε να με αγκαλιάσει όταν με είδε να κλαίω, και της είπα ότι δεν θέλω να με αγγίζει κανείς.

Τυρί, ζαμπόν, καλαμπόκι, ανανάς, τσίλι.

Και πάμε:

Μπάνιο
Πίτσα
Κότσος βρεγμένο μαλλί.
Φακοί.
Μαύρα ρούχα, άνετα παπούτσια.
Κόκκινο κραγιόν.

Τζιν
Βότκα.
Βότκα.
Βότκα.
Πολλή βότκα.

Γνωστός, 2 γνωστοί, 3.
Χαιρετώ.
Σταματώ να χαιρετώ γνωστούς.

Χορός, χορός, παραπάνω χορός.
Θα μπορούσε να ήταν παραπάνω ο χορός. Αλλά δεν αποφασίζω τη μουσική.

Πίστα, γνωρίζω γκομενάκι. Θηλυκό. Χαζοχορεύουμε.
Πίσω στην παρέα.
Ο τύπος που μου μίλησε πριν και τον αγνόησα έχει επίσης γυρίσει κοντά μας και χορεύει μαζί μας.
Πληρώνουμε και πριν φύγουμε ρωτάω το όνομά του και αν θα οδηγήσει.
Δεν απαντά, λέει ότι δεν είναι πίτα.
Συστήνομαι, κάνω να φύγω.

Περνώ να χαιρετίσω 2 ακόμα γνωστούς.
Περνά άγνωστος και μου δίνει χέρι. "Χορεύεις τέλεια, ήμουν στο μπαρ δίπλα σου"
Γελώ, σόρυ δεν σε είδα, αλλά σου αφιερώνω τα μουβς της επόμενης ξεσάλας.

Βγαίνω έξω να βρω την παρέα. Είναι στα σκαλιά με τον τύπο που είπα ότι δεν είναι σε θέση να οδηγήσει. Λέμε μαλακίες αβέρτα.
Βγαίνει κόσμος και λένε ότι θα πάνε τραίνο. Ρωτώ αν έχουν time travelling machine. "Απ'ολα έχω. Και time travelling machine έχω, και κόκα πάνω στο ταμπλό έχω..."
- Στο ταμπλό του time travelling machine; Ή του αυτοκινήτου;
-Όχι είναι δύο διαφορετικές ιστορίες.
Βγαίνει ο φίλος του. Τον ρωτώ για το τραίνο. Μας προσκαλούν Αρνούμαι, και ρωτώ το όνομά του δεύτερου. Μου λέει σε ξέρω. Έχεις την τάδε αδερφή. Θυμάμαι ότι μια φορά του τράβηξα το σώβρακο πάνω από το παντελόνι. Λέει ότι ο πρώτος δεν έχει κόκα στα αλήθεια. Θυμάται ότι μια φορά του φώναζα στο δρόμο και κουτούλησε σε ένα στύλο.
Γελάμε.

Γνωρίζουμε 2 κοπέλες. Φωνάζουν τον πίτα φίλο με άλλο όνομα. Επειδή έτσι τους βγαίνει. Δικές μου είναι. Σαλεμένες σαν εμένα.
Ανταλλάζουμε ονόματα στο fb και με το που ξυπνάμε κανονίζουμε επόμενη έξοδο.
Λες;