Αποσιωπητικά

Έφαα τη ζωή μου, έφτασα τα 30 να προσπαθώ να μάθω να βάλλω 3 τελείες στα αποσιωπητικά αντί 2 όταν πληκτρολογώ, για να βρω άνθρωπο με τον οποίο συνεννοούμαι που κι εκείνος 2 βάζει, και γουστάρω. *καρδούλα*



PS. Έκρουσε ο εγκέφαλος, έκαμα 1 λεπτό να γράψω τη λέξη "επειδή" πριν καμιά ώρα. Φοβάμαι.

Birthday

It was my bday, bitches- the big three-oh!
Πέρσι έλεγα ότι τα 30 θέλω να τα κλείσω μόνη μου κάπου στον κόσμο, εκτός Κύπρου ή έστω εκτός σπιτιού. Μεσολάβησαν όμως πολλά, οπότε να'μαι, σπίτι μου να προγραμματίζω πάλι την αυριανή μέρα (και τη μεθαυριανή βασικά) μες στην κουζίνα και μια βόλτα στο σουπερμάρκετ, για να κάνω το τραπέζι στους φίλους μου το Σάββατο.
Ήταν ωραία χρονιά τούτη που πέρασε. Εν μετανιώνω κάτι, είμαι καλά κι ας είμαι άνεργη, είμαι ήρεμη μέσα μου, επιτέλους, και σιγά σιγά νιώθω ότι έχω τη δύναμη να ψαχτώ για το μετά. Έκαμα 5 μήνες να το πω, αλλά οκ. Και υπόσχομαι στον εαυτό μου ότι αν δουλεύω κάποια στιγμή, θα φροντίσω να δω και τον εαυτό μου, να με προσέξω και να με φροντίσω σε τομείς που παραμέλησα μέχρι τώρα.
Ρε άραγε να έχουν δίκαιο που λεν ότι εν η καλύτερη φάση τούτη η ηλικία; Ακόμα και στη φάση που είμαι εγώ; Τώρα να δούμε!

PS. Πίνω το κοκτέλι μου, δεν κερνώ, τέλειωσα το ρούμι μόνη μου, και γι'απόψε το προτιμώ. Από βδομάδας θα φέρω κάτι τις να κεράσω, κοπιάστε. :p

τέιλορ σουίφτ χίντεν μέσσεϊτζ

Ωριμότητα.

14:30- έρκεται η Α και κατηγορά μου τον Β με τον οποίο έχουμε την ίδια σχέση όπως εγώ και εκείνη. Εν με πείθει, και δεν με κόφτει καν, επειδή ξέρω την.
19:30- πάει η Α και κατηγορεί με στον Β, μπροστά μου. Ο Β πείθεται για μένα και κατηγορεί με επίσης με βάση τα λεγόμενά της.

Η Α νιώθει ότι έχει θριαμβεύσει σήμερα, και ότι έχει συμπληρώσει το λόγο ύπαρξής της- να νιώθει θύμα των πάντων θυματοποιόντας τον εαυτό της και χειραγωγόντας τον κόσμο που είναι κοντά της.

Η Α εν 65, ο Β εν 66 χρονών. Είμαι σχεδόν 30. Κι έχω περίτου νουν που λλόου τους.
Πάμεν καλά.

Oh wait...

Και συνειδητοποιείς ότι έχεις μείνει μόνος για τόσο καιρό που δεν μπορείς καν να σκεφτείς τον εαυτό σου σε σχέση.
Και σε φοβάσαι.

Από OST για το ποστ, είμαι μεταξύ δύο φλώρικων τραγουδιών, της θεάρας Μέγκαν Τρέινορ:

Post Summer Bright Whites

Να σας πω ότι η γειτόνισσα του προηγούμενου ποστ έκλεψε μου ΚΑΙ ένα βαζάκι κεράσια για κοκτέιλ. Εθυμήθηκα το προχτές κι εδαιμονίζουμουν πάλε.

Στο μεταξύ, ενώ άλλοι παντρεύονται, γκαστρόνονται (η άλλη ελπίζω να μας έχει στη φάση του λάιβ τωρά, όι να γέννησε και να μας τα λαλεί αναδρομικά ΚΑΙ ακόμα!!!-ακούεις κόρη;;;), εγώ έβαψα το δωμάτιό μου. Κι όταν λέω έβαψα, εννοώ εστοκάραμε, εκάμαμε τα treatments για τις υγρασίες κλπ, εκλείσαμε τες τρύπες που τα καρφιά που είχα, έφκαλα το γραφείο που το δωμάτιο και ήβρα πλάσμα και χάρισα το, ξεκίνησα να ξικασhιάρω και έλειψε μου ο τόπος και προσπαθώ να δω πώς εν καλύτερα να προσαρμώσω τα πράματα στη νέα τάξη πραγμάτων.
Τζειαμέ που ελοάρκαζα να πιάσω νέο γραφείο, είπαν μου να πιάσω το δωμάτιο του γραφείου στο σπίτι μας και να το κάμω δικό μου. Ακόμα βέβαια έχει πράματα που δεν είναι δικά μου μέσα, και δεν νιώθω ότι μπορώ να το χρησιμοποιήσω έτσι, αλλά εν άσκοπο να πιάσω γραφείο τζαι να το βάλω μες στο δωμάτιο να τρώει τόπο.
Πρέπει ακόμα να βρω τι θα βάλω σε κονσόλα-συρταριέρα-κομοδίνο, γιατί χρειάζομαι κάποιες επιφάνειες, αλλά προς το παρόν έχω αυτό που είχα από παλιά και περνώ. Άμα βρω, θα το χαρίσω κι αυτό. Ιδανικά θα ξήλωνα και το καλοριφέρ να το βάψω κι εκείνο να είναι ακριβώς το ίδιο χρώμα με τους τοίχους (αν είχα χρώμα στο δωμάτιο θα το έβαφα σε χρώμα- if you can't hide it, accentuate it), και να αδειάσω τα ντουλάπια για να τα περάσω ένα χέρι να φρεσκαριστούν. Άρα πρέπει να πάω να πιάσω λαδομπογιές και πινέλα. Και μετά έχω να τρίψω κάτι έπιπλα που έχουμε σπίτι να φύει η μπογιά τους, και να τα βάψω κι εκείνα, μήπως τα χρησιμοποιήσω εκείνα παρά να πάρω καινούργια.
Κουρτίνες, κάλαθο, επιδαπέδιο φωτιστικό για διάβασμα και φωτιστικό οροφής ακόμα εκκρεμούν.
Δεν έχω δουλειά προς το παρόν όπως είπαμε (είπαμε;), και είμαι αθκιασερή να τα κάμω όλα σιγά σιγά.

Ξεκίνησα κι ένα marketing-related course, έτσι που καύλα (όξα κάβλα;), όι ότι το χρειάζουμαι για κάτι, και θα δούμε πώς θα πάει κι εκείνο.

Ανέλαβα και μια μετάφραση και την τελείωσα και περιμένω να πληρωθώ κι από εκεί- ήταν ωραία δουλειά, ευχάριστη, και χάρηκα γιατί έβγαλα καλό αποτέλεσμα όντως.

Έφτιαξα/διόρθωσα και 3-4 μενταγιόν με κάτι υλικά που είχα και τα βρήκα τώρα που κάθισα να συγυρίσω τα υλικά μου και τα εργαλεία μου- πολύ απλά πράγματα, αλλά νομίζω θα τα φορέσω, και χαίρομαι μόνη μου.

Το πρότζεκτ που θέλω να φέρω σε πέρας πρώτα είναι να βάλω σε χρονολογική σειρά τις φωτογραφίες μου. Χρειάζεται συλλογική προσπάθεια γιατί εγώ δεν έχω ιδέα από ηλικίες, κι αν δεν καθίσει η μάνα μου να με βοηθήσει, δεν βγαίνουμε, παιδιά. Πήρα και 10 αλμπούμ ίδια, όμορφα, διακριτικά (μαύρα, σαν τη ψυσhή μου) να κάμω τη δουλειά μου.

Θέλω να κάμω κι άλλα πράματα, αλλά εν είμαι άτομο motivated που φυσικού μου, και δεν τραβώ. Πρέπει να κάμνω ίσως παρέα με πλάσματα που εν active πέρκει με κάμνουν να νιώθω άσhημα και υιοθετήσω/ασπαστώ τούτο το χαρακτηριστικό κι εγώ.
Φυσικά εν βοηθά που κοιμούμαι η ώρα 3, 4, 5 το πρωί, και ξυπνώ μεσημέρκα 10, 11, 12 η ώρα.
Τέσπα, είπα ότι θα αρχίσω να κάμνω και κανένα καινούργιο φαΐ σπίτι, μιας κι έχω 1-2 βιβλία με ωραίες συνταγές που θέλω να δοκιμάσω, και εν θέλει παραπάνω ψάξιμο το πράμα.

Σκέφτουμαι να γραφτώ τζαι σε κανένα επιμορφωτικό, αλλά δεν ξέρω τι... Να ξεσκονίσω τα Ισπανικά μου; Σε τι τάξη να γραφτώ; Να κάμω κάτι άκυρο; Κάτι κριέιτιβ; Να πάω 2η τάξη φωτογραφία;

Νομίζω εν αρχή νέας σχολικής χρονιάς και έπιασε με το εκκαθαριτικό μου, και το resolution setting mode μου. Να σιωπήσω και κανεί. Άτε πάω να κάμω δουλειά, ως πάρακατω.

Εσείς, ήντα νέα;


PS Απλά αρέσκει μου, άσχετο με το θέμα μας. Κλάσικ μι, ασχετότητες.

Καλοκαιρινές διακοπές και άλλες ιστορίες (για αγρίους)

Πήγα διακοπές σε ένα χωριό της Πάφου, κι έμεινα σε ένα σπίτι της οικογένειας. Το σπίτι (και το χωριό λίγο πολύ) βρίσκεται στο τέλος του  κόσμου. Οδός χωράφια αριθμός αγκάθια. Αν δεις κάτω από 4 κατσαρίδες κάθε βράδυ, κάτι πάει λάθος. Γείτονες υπάρχουν, αλλά είναι οι λάθος γείτονες και στο λάθος τόπο. Και θα εξηγηθώ.
Το σπίτι είχε τόσα χρόνια μια όμορφη, απροσκοπτη θέα στη θάλασσα. Και ξαφνικά ο ένας γείτονας αποφάσισε να χτίσει έναν κουλλέ πάνω που το σπίτι του, μιαν κάμαρη, ίσα για να κόβει τη θέα.
Το κατάπιαμε.
Οι άλλοι γείτονες είναι αυτό που οι υπόλοιποι Κυπράιοι λέμε "σκουλλοπάφιτοι". Χώρκατοι, λογική που την γυρεύκεις στα έγκατα της γης. Δεν ξέρουν τι εστί τηλέφωνο, φκαίνουν και φωνάζουν όλη μέρα ο ένας του άλλου στα γύρω σπίτια, και συνομιλούν έτσι σκέδιο. Συμβιβαζόμαστε γιατί η συγκεκριμένη γειτόνισσα ποτίζει τους κήπους, βοηθά καμιά φορά που οι πτήσεις αναχώρησης είναι πρωινές και μπορεί να μείνουν ρούχα απλωμένα και να θέλουν μάζεμα, και αφού είναι όλη μέρα μες στες αυλάδες, το μάτι της παίζει, όποως και το αυτί της, ξέρουμε ότι "προσέχει" και το σπίτι.
Πάω λοιπόν εκεί, και τα τελευταία χρόνια παίρνω και το αυτοκίνητο του σπιτιού και αλωνίζω τον Ακάμα και κάμνω την όμορφη με το διπλοκάμπινο.
Πήγα που λέτε για καμιά 10ρια μέρες, και το τελευταίο βράδυ έβρασε το αυτοκίνητό μου, και δεν έβρισκα γιατί άρα έπρεπε να πάει με φορτηγό στη Λευκωσία, κι εγώ γύρισα με το διπλοκάμπινο. Κάποια στιγμή έπρεπε να επιστρέψω το αυτοκίνητο στην Πάφο όπως, οπότε κάποια πράγματα τα άφησα μες στο σπίτι (φαγητά, σεντόνια, σαμπουάν, τέτοια). Γυρνάω νια εβδομάδα μετά και βρίσκω το ψυγείο σβηστό και άδειο, και τα φαγητά που είχα εκτός ψυγείου να λείπουν. Επί 3 μέρες θυμόμουν πράγματα που είχα και τα έκλεψε η γειτόνισσα: 2 σακούλια κριθαράκι, μισό σακούλι μακαρόνια, βρώμη με κανέλα και σταφίδες, μύλο πιπεριού, κύμινο, κολοκυθόσπορο-ηλιόσπορο-κράνμπερις, σιρόπι για ροφήματα, μαρμελάδα, κονσέρβα με κόκκινα φασόλια, 3 μπουκάλια νερό, και ένα μεγάλο μπουκάλι σφραγισμένο που μπαίνει στο ψυγειάκι του νερού, χυμό, φυστικοβούτυρο, μπιφτέκια κοτόπουλο, μπιφτέκια λαχανικών, μπιφτέκια σπανάκι, κατεψυγμένες φράουλες, τυρί, βούτυρο, αναψυκτικά, tonic water, γάλα καρύδας με φράουλα.
Ερώτησα την κιόλας, και η απάντηση ήταν "είχες κάτι κρομμύκια κι ελύασιν, εβρωμήασιν". Ερώτησα την για τα υπόλοιπα: "Ε, πορεί να'ν τα μωρά μάνα μου ξέρω τζι εγιώνι νάμπον τούτα που μου λαλείς;".
Εντωμεταξύ σαν να μην έφτανε αυτό, άφησαν εκτός ψυγείου ΜΙΣΟ λεμόνι, ένα ανοιγμένο κουτί γάλα σόγιας, και ένα βαζάκι με λεμόνι και  μουστάρδα. Και βρώμησαν. Αυτά είναι οκ όμως, αφού πήραν τα κρεμμύδια (και ΟΛΑ τα άλλα).
Θέλω να σημειώσεις ότι το σπίτι ΕΧΕΙ κι άλλα πράγματα μέσα. Μπαχαρικά έχει. Δεν πήραν αυτά, πήραν μόνο τα δικά μου, που ήταν μέσα σε ένα κουτί, σε μια γωνιά της κουζίνας. Τα υπόλοιπα ανέγγιχτα. Και επειδή δεν ήταν ικανοποιημένοι με τα φαγητά μου, πήραν ΚΑΙ τα καλαμάκια μου (τα λεπτά, τα χοντρά για τα σμούδις τα άφησαν), ΚΑΙ τα κωλόχαρτα.
Η απάντησή τς σε όλα ήταν να μου δώσει 2 μπουκάλια νερό (μου είπε μόνη της ότι πήρε 3), και 20ευρώ στο χέρι (τα οποία θα πάρει πίσω- λες και όλα αυτά έκαναν 20ευρώ). Επίσης έκαμε μου παρατήρηση ότι δεν της είπα ότι θα γυρίσω, και ότι φεύγοντας έκλεισα το νερό που είχε ανοίξει να μας ποτίσει. Μετά αποφάσισε ότι δεν θα ξαναμπεί στο σπίτι (σημείωσε το σπίτι ΔΕΝ είναι δικό μου για να της πω τέτοιο πράμα).
Το επίσης γελοίο της υπόθεσης είναι ότι άφησε ΜΟΝΟ ότι δεν ήξερε τι είναι (κινόα και chia seeds) και τα μισά (βρώμη και σπόρια) τα τάισε στις κότες και στους παπαγάλους της- and i'm not even joking!!!
Τέσπα, 50ευρά χασουρα τώρα (μην πω και παραπάνω) μες στις ανεργίες και τις φτώχιες μας, αλλά δεν θα κλαίμε, απλά έμαθα το μάθημά μου και ΠΟΤΕ ξανά δεν αφήνω ούτε ψίχουλο στην χωρκάτα. Και άργησα μάλλον, αλλά θα το πω, πρώτη φορά στη ζωή μου: που να μεν τα σhέζει!

Moonlight

Σκόρπιες σκέψεις προσπαθώντας να καταλάβω τον εαυτό μου. Δεν καταλήγω κάπου οπότε μην περιμένεις συμπέρασμα. Απλά αφού τα γράφω, είπα να ποστάρω κανένα.Mo

Δεν ήμουν ποτέ παιδί, νέα ή κοπέλα που επηρεάζεται εύκολα. Πάντα είχα το δικό μου δρόμο και έκαμνα τις δικές μου επιλογές, και άφηνα μόνο τον εαυτό μου να με επηρεάζει.
Δεν με έκοφτε να ανήκω στην κουλ παρέα, δεν με έκοφτε να φορώ τα κουλ ρούχα, δεν με έκοφτε να τρώω φασόλια αντί μακ ντόναλντς, δεν με έκοφτε να ακολουθώ τες κουλ μόδες. Για μένα ήμουν κουλ που εκάθουμουν μόνη μου και έπιανα επαίνουν ως "βιβλιοφάγος" της τάξης και υπευθυνη για τη δανειστική βιβλιοθήκη της τάξης, που ετράβησα τα μαλλιά ούλλης της τάξης επειδή η δασκάλα εν εθύμωσε κάποιου που ειρωνεύτηκε χωρίς καν να έχει point, που έκαμα μια φίλη επιμένωντας να της κάμνω κήρυγμα να μεν παίζει μες στο μάθημα με τες πέννες και τα σβηστηρκα της, που εφορούσα φούστες τον καιρό του jean pants uprising. Τα φασόλια ήταν κουλ (ειδικά άμα τα τρώεις με το κρεμμύδι για κουτάλι και δαγκώνεις το κομμάτι που χρησιμοποιείς μαζί με τη μπουκιά σου), και ενώ η μόδες πρόσταζαν χαμηλόμεσα φορούσα ψηλόμεσα, ενώ τα μαγαζιά ήταν γεμάτα neon ήμουν γκοθού, ενώ τα νέα μαγαζιά τότε πουλούσαν καμπάνα παντελόνια φορούσα φαρδιά σαν ράπερ στα '00, κι ενώ τα κορίτσια φοράνε στενά φορέματα φοράω παντελόνες. Τα παραδείγματα εν πολλά και ξεκινούν από χαρακτηριστικά σωματικά, μέχρι σημεία του χαρακτήρα, μέχρι συνήθειες.
Ποτέ δεν κατάλαβα την ανάγκη του κόσμου να εκφράζεται με τον ίδιο τρόπο που εκφράζονται οι άλλοι, αν και ήθελα να έχω φίλους και να ανήκω σε σύνολα. Απλά δεν θεωρούσα ότι είναι φυσιολογικό να έχω την "έγκριση" των άλλων μέσω των ρούχων μου, ή των συνηθειών μου.
Σήμερα το βρίσκω φρικτό που τα κορίτσια κυκλοφορούν σε παρέες ντυμένες ίδιες: από το παπούτσι από τα κόρσο, μέχρι το σορτσάκι και το cropped t-shirt από το στραντιβάριους, μέχρι το cheap-ικο κολιέ, και το μαλλί, το κραγιόν, το eye-liner. Είτε είναι κοντές, ψηλές, σκίνι ή χοντρούλες, όλες ίδιες.
Αν δεν το κατάλαβες είμαι λίγο αυστηρή με τον εαυτό μου. Και είμαι αυστηρή και με τους υπόλοιπους.
Είναι βασανιστικό να πρέπει να κάνω κάτι που μου έρχεται από φυσικού μου, απλά και μόνο γιατί ο άλλος δεν μπορεί να σκεφτεί τα "αυτονόητα". Επειδή τελικά τα "αυτονόητα" δεν υπάρχουν. Κάμνω το βήμα, τη θυσία να πάω στο 50%, και περιμένω ότι ο άλλος θα πάει στο 50% με τη μαλακία που τον δέρνει, και θα τα βρούμε. Αλλά δεν υπάρχει περιπτωση να πάω στο 100% και να χαριεντίζομαι κιόλας.
Κι αν πω προτιμώ να μην είναι φίλος μου κάποιος, τελείωσε. Το προτιμώ. Όσο κι αν πονάει, όσο κι αν είναι δύσκολο, δεν χρειάζομαι κάποιον που θα πρέπει να βγαίνω εκτός εαυτού για να "βρίσκομαι" μαζί του. Δεν χρειάζομαι κάποιον που δεν κάνει αυτά που θεωρώ ότι θα έπρεπε, προεκειμένου να δείξει ότι τον νοιάζει. Και δεν μιλώ για πράγματα που δεν λέω. Ότι γίνομαι εγώ θυσία, χαλί να με πατήσουν, και δεν λέω τίποτε κι έχω την απαίτηση να το κάνουν κι οι άλλοι. Όχι! Μιλώ για πράγαμτα που φαίνονται, φανερά, στα οποία θεωρούσα ότι ο κάθε άνθρωπος, ο κάθε φίλος, θα αντιδρούσε με κάποιο τρόπο. Ε, άμα ρε φίλε δεν αντιδράς, τι να κάθομαι εκεί;
Μου είπαν να γίνω πιο ευέλικτη. Για μένα είμαι ευέλικτη. Κάνω πράγματα που δεν θα έκανα αν ήμουν τόσο αυστηρή όπως είμαι κατά βάθος. Μην μου ζητάς να γίνω παραπάνω, ενώ εσύ δεν γίνεσαι λίγο πιο αυστηρός.

PS. Χτες μια κοπέλα με είπε μισάνθρωπο. Και μετά προσπάθησε να το δικαιολογήσει λέγοντας ότι "εγώ είμαι ο χειρότερος μισάνθρωπος". Και λίγο αργότερα μου είπε ότι δεν μπορεί χωρίς ανθρώπους, θέλει όλη μέρα να είναι με κόσμο, να μιλάει, ότι είναι κοινωνικό άτομο. Και νόμιζε ότι με αυτά που έλεγε, με χειραγωγούσε. Δεν την είπα παλαβή.

PS2. Το τραγούδι κόντρα σε όσα λέω, αλλά μου ήρθε με τις λέξεις που χρησιμοποιούσα ή με τις σκέψεις που κυλούσαν, και το υπεραγαπώ.

Bedroom Project

Επέρασα μια περίεργη περίοδο με πολλά τρεχάματα και υποχρεώσεις τα σαββατοκύριακα, και ασθένειες στο άμεσο οικογενειακό περιβάλλον και προσωπικές... Και εμείναν πίσω πολλές δουλειές. Δεν λέω ότι φταίει μόνο τούτο, φταίει και η αναβλητικότητά μου.

Πρέπει για παράδειγμα, να οργανώσω την ανακαίνιση του δωματίου. Αν κάμω μια δημόσια λίστα έννα κάμω άραγε τις δουλειές μου;

Και ξεκινούμε:
1. ξεκαθάρισμα χειμερινών/καλοκαιρινών (ανακύκλωση, δωρεά), πλύσιμο, συγύρισμα σε κουτιά και να ανέβουν στον αποθηκευτικό χώρο.
2. καθάρισμα-συγύρισμα ντουλαπιών με τα καλοκαιρινά ρούχα
3. Άδειασμα ραφιών/γραφείου/κομοδίνων σε κιβώτια
4. Μέτρημα γραφείου & ανάρτηση αγγελιών για πώληση/δωρεά (αν ξέρετε σάιτ ή pages που ασχολούνται με τέτοια, πείτε μου!)
5. Κάλυψη επιφανειών με nylon (να δω αν έχουμε στο σπίτι/να αγοράσω)
6. Να δω τι υλικά χρειάζονται για επιδιορθώσεις και βάψιμο και να τα αγοράσω
7. Συνεννόηση με τον μάστορα πότε μπορεί να κάνει τη δουλειά

Το πρώτο βήμα τούτα ούλλα. Και μετά ακόμα έχουμε μέχρι την επανασυναρμολόγηση...

Ντραφτ

Let's pretend I'm not going through the worst days in my life in the past 3 years or so... Let's talk about something else.

Τα ντραφτς ξεκίνησαν ως σημειώσεις για ποστς. Να μην ξεχάσω να γράψω κάτι. Μετά έγιναν σημειώσεις για ποστ που δεν έγιναν ποτέ, είτε γιατί έτυχε κάτι άλλο, είτε γιατί για κάποιο λόγο δεν μου φαινόταν πλέον σημαντικό να γράψω για το συγκεκριμένο θέμα, είτε γιατί μίλησα για το θέμα σε κάποιον και πλέον δεν χρειαζόταν να γράψω γι'αυτό.
Κι εκεί είναι και ο λόγος που γράφω εγώ. Δεν γράφω για να ενημερώνω κάποιον για κάτι. Δεν γράφω για να προβληματίσω κάποιον για κάτι. Δεν γράφω για να διασκεδάσω κάποιον. Γράφω γιατί με βοηθά να γράφω, και ενίοτε να παίρνω απαντήσεις.
Έτσι, σιγά σιγά ξεκινήσα να γράφω μες στα νεύρα και δεν δημοσίευα γιατί ήξερα ότι δεν βγάζουν νόημα αυτά που γράφω, γιατί μακρηγορούσα, γιατί εξέθετα κάποιον, γιατί δεν "έκανε" να δημοσιεύσω-όπως αντιλαμβανόμουν ενώ έγραφα. Τελικά όμως βοηθούσε και μόνο το γράψιμο. Έκανε διαφορά.

Μετά είναι και τα κείμενα που έγραψα αλλά επειδή ήξερα ότι θέλουν editing, δεν δημοσίευσα ποτέ. Επειδή γράφω περισσότερο "εν βρασμώ" παρά προσχεδιασμένα, δεν μπορώ να ανεχτώ το editing στον εαυτό μου. Ούτε για ορθογραφικά, ούτε για στίξη, ούτε για συνοχή. Αν το διαβάσει κάποιος και μου υποδείξει λάθος, θα το διορθώσω, αλλά μέχρι εκεί. Να κάτσω να το ξαναδιαβάσω δεν υπάρχει περίπτωση. Ντρέπομαι, μαζεύομαι, καταλαβαίνω ότι "δεν κάμνω" για έτσι πράματα, και πάλι δεν δημοσιεύω.

Από τότε έχω μαζέψει πολλά, πάρα πολλά ντραφτς. Το μπλογκ είναι για τα ποστς. Τα ντραφτς είναι για τα ντραφτς. όπως είναι και το σημειωματάριο. Το οποίο έχω αφήσει τελευταία, τόσο πολύ που το είχα ξεχάσει, και χρειάστηκα να μου κάνει δώρο μια φίλη ένα, με σκοπό να γράφω μέσα, για να το θυμηθώ. Και κάποια στιγμή θα το ξαναρχίσω. Προς το παρόν θέλω να σβήνω χωρίς να πρέπει να διαβάσω. Και να γράψω χωρίς να ξεφυλλίσω τα προηγούμενα. Και το ντράφτινγκ βοηθά.

ΥΓ. Έπρεπε να δω τη λίστα με τα ποστς για να προσέξω τους τίτλους, αλλά εν πειράζει, έννε;

Αργία.

Ξαπλώνω και σκέφτομαι. Και θέλω να μιλήσω. 

Αλλά δεν πρέπει.

Γι'αυτό δίνω φιλιά. Πολλά φιλιά. Πολλά, πολλά φιλιά για να μην πω όσα σκέφτομαι.

Περνώ δύσκολα.

Μαρία Αντουανέτα

Έχασα τον κάττο.
Μεν πανικοβληθείτε. Μες στο σπίτι τον έχασα.
Φωνάζω του, κάμνω του μιψ, κοιτάζομεν από ΄δω, κοιτάζομεν από 'κει, τίποτε.
Λαλώ αλόπως θα εχώστηκε κάπου που εν μπορώ να τον δω/ ακούσω, τζι έκατσα να δουλέψω.
Σε κάποια φάση ακούω τα βηματούθκια του (Εν φορεί τακούνια, αλλά εν βορτάκι και ακούουνται τα νυχάκια του την ώρα που περπατά.), τζαι φκαίνω που το δωμάτιό μου. Με το που κατάλαβε ότι πάω προς το μέρος του ξεκινά να βουρά, τζαι πάει στην τραπεζαρία.
Πάω πίσω του τζαι βρίσκω τον να μυρίζεται/γλείφει/δακκάνει κάτι πας στο χαλί με άπειρη προσήλωση. Σηκώνω τον, λαλώ του "τι μυρίζεσαι πάλε τζαι πωρώνεσαι;", τζι αφήνω τον στο σαλόνι. Ξανά χαμέ με τα μούτρα. Ξανασηκώνω τον. Θωρώ χαμέ, πας στο χαλί ήταν ένα γυαλιστερό πλαστικούι, μακρόστενο. Πάω να το πιάσω και κινείται. Κι ο κύριος ανάστατος να πορτοκλωτσά να γυρίζει την τζεφαλή του να δει χαμέ, χαμός.
Μπήω τη φωνή. Η μάνα μου εκάθετουν πίσω μου, πας στον καναπέ. Μιλώ σου ώσπου να σηκωθεί τζαι να έρτει να δει μπορεί να πέρασε τζαι μισό λεπτό. Αργοκίνητο. Θωρεί τον μίνί δεινόσαυρο λοιπόν, τζαι ρωτά με τι είναι. ΤΩΡΑ ΜΕΝ ΣΟΥ ΚΑΜΩ ΑΝΑΛΥΣΗ ΤΙ ΕΙΔΟΣ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΤΙΝΟΣ ΓΙΟΣ ΕΙΝΑΙ!!! Λαλώ της εν ηξέρω τι σκατά σαυροειδές είναι, σκοτώστε το (εγώ εβάστουν τον κάττο τζαι ήμουν σε λίο πανικό που παραλίγο να της τζήσω). Τζαι η μάνα μου ξεκινά να φωνάζει του παπά μου ο οποίος ήταν στο δίπλα δωμάτιο αλλά εν απόρησε γιατί παουρίζουμεν ασπούμε τόση ώρα να σηκωθεί να έρτει να δει, μάλλον επειδή εν στη φάση που σκέφτεσαι 2 τζαι 3 τζαι 5 τζαι 10 φορές πόση ανάγκη είναι να σηκωθείς επειδή εν τόσο κουραστικό πλέον για σένα.
Μετά μου αλλό μισό λεπτό αλόπως καταφτάνει τζι ο παπάς μου (8 βήματα τόπος) τζαι στέκεται τζαι θωρεί τζαι ρωτά τζαι τούτος τι είναι. ΤΙ ΕΝ ΤΟ ΘΕΜΑ ΣΑΣ, ΚΑΜΝΟΥΜΕ ΓΕΝΕΑΛΟΓΙΚΟ ΔΕΝΤΡΟ ΤΗΣ ΣΑΥΡΑΣ ΤΩΡΑ;;; Τζαι αρκέφκει της μάνας μου να πάει να φέρει το φτυαράκι να την πιάσει να την φκάλει έξω (ο παπάς μου ο φυσιολάτρης, ο κηνυγός, έθελε να σώσει τη σαύρα, έτσι για να ξέρετε), τζαι ταυτόχρονα να μου λαλεί "ήντα τον βαστάς κόρη, αφήστε το χτηνόν να εκφραστεί, εν θωρείτε εν τα ένστικτά του; εν κανεί έχετε τον ούλλη μέρα κλεισμένο μες σε τούτο το σπίτι."
Στο μεταξύ η μάνα μου πάει, έρκεται, φέρνει το φτυαράκι μας (το οποίο εν μεταλικό, επειδή τα πλαστικά "κόφκουν" που τον ήλιο τζαι τσακρούν τζαι σπάζουν), τζαι καθίσκει το πας στη σαύρα τζαι κόφκει την που τη μέση, ενώ κάθεται τζαι παρακολουθεί την σαύρα παύλα πλέον παύλα Μαρία Αντουανέτα που κλώννεται ώσπου να φκει η ψυσhή της (αμαρτία, Moonlight να λαλείς για την ψυσhή της σαύρας ημίσh.) (έννεν;).

Ο κάττος έκαμε κανένα μισάωρο να επανέλθει που το αμόκ "πού εν το παιχνίδι μου, ήταν τέλειο, ήταν σούπερ γουάο, φέρτε μου το πίσω, εγώ ένα παιχνίδι καλό εν μπορώ να έχω, βαρκούμαι τη μίζερη ζωή μου."

Τζι εγώ σκέφτουμαι ότι πεθανίσκεις άμα γερνάς επειδή εν αργά τα αντανακλαστικά σου. Θωρείς τον χάρο που έρκεται. Ακούεις τον που σου λαλεί "που 'σια 'ρκουμαι", αλλά λαλείς "πού να σηκωθώ τωρά να πάω πάρακατω; μπορεί να μέννεν εμένα που μιλά. ας κάτσω δαμέ αλλό λίο να δούμε. καλά, μπορεί να εν τίποτε άλλο που συμβαίνει. έτο αν εν τούτο που ενόμισα, έννα πεταχτώ πάνω να φύω γλήορα γλήορα". Ε τζαι τελικά για δες, εν είσαι τόσο γλήορος όσο ενόμιζες, τζαι τσουπ, επήες.

Λες;

Τώρα ξέρεις γιατί

Ξέρεις τζείνο που νιώθεις στην καρδιά σου άμα λυπάσαι για κάτι τζαι κλαίεις ώσπου να σου περάσει ή έστω να μουδιάσει;
Έκλαψα, αλλά επροσπάθησα τόσο πολλά να με σταματήσω που τωρά έμεινε ένας εσωτερικός πόνος που με βασανίζει. Περίμενα το PMS για να κλάψω ως συνήθως, αφορμή και ευκαιρία να το εκτονώσω, αλλά δεν.
Κι έτσι ακόμα πονώ.
Πονώ, κουράζομαι, κοιμάμαι.
Ξυπνώ, πονώ, δεν μπορώ να κοιμηθώ.
Ξανά και ξανά.

Βαριετέ

Μόλυνση που τσίμπημα στο αυτί. Αντιβίωση.

Ταξίδι. Τελικά όχι μόνη. Με τη φιλενάδα μαζί που βρέθηκε αθκειανή και πλούσια (λολ).

Γρίπη τύπου Α ακούεις κι εσύ. Έπρεπε να σφιχτώ να μου περάσει με σιρόπια και σπρέι και αντισηπτικά.

Ταξίδι. Σε προορισμό που φοούμουν σε αντίθεση με τους παραπάνω Κυπραίους. Εφοούμουν την Αγγλία. Δουλεύκουν με έναν δικό τους τρόπο, περίεργο και ξένο για μένα. ΟΥΛΛΑ. Που το να βρεις σπίτι, στο πώς εν τα πανεπιστήμια, στο πώς εν οι μεταφορές τους. Εντάξει, κάτι έμαθα.

Αρρώστησα τζαι τζειαμέ με μια λοίμωξη που με ταλαιπωρεί συχνά-πυκνά, και εν εγλύτωσα την αντιβίωση. 

Και αγόρασα παραπάνω είδη φαρμάκων παρά ρούχα ή οτιδήποτε άλλο σε σhόππινγκ. Φαντάσου.

Έκατσε και μια δουλειά που άμα μου τη στείλουν εν πολλά μικρό το deadline για τον φόρτο εργασίας που θα έχω και δεν ξέρω τι θα κάμω. Για που εν θα τρώω, για που εν θα τζοιμούμαι, ώσπου να καταρρεύσω. Εσκέφτουμουν να πιάσω λίη άδεια που τη δουλειά μου για να κάμω τούτη τη δουλειά, σήμερα κάτι άκουσα και υποψιάζομαι ότι εν θα μπορώ να λείψω κάποιες καίριες μέρες. Ζούμπερ.

Επίσης πριν προκύψει τούτη η δουλειά είχα αποφασίσει να κάμω μια μίνι ανακαίνιση στο δωμάτιό μου. Επήρε τζαι τούτο αναβολή.*

Εν καταλάβω γιατί καπνίζω. Νιώθω άρρωστη τις μέρες που καπνίζω, τζαι ξιμαρισμένη. Τζαι τις μέρες που εν καπνίζω νιώθω πολλά καλύτερα. Σαν να με περιβάλλει ένας λευκός αέρας άμα εν καπνίσω κι άμα καπνίσω γίνεται γκρίζος, μουντός, καταθλιπτικός. Τζαι εν το έχω τόση ανάγκη όσο το έχουν οι παραπάνω. Άμα κάτσω σπίτι εν το γυρεύκω. Άμα είμαι πολλά καλά ή πολλά χάλια, ή μόλις έφαα, τραβά το η όρεξή μου. Τον καπνό μου αγόρασα τον 10 του μήνα και εγόρασα ξανά σήμερα, 29 του μήνα. Έννεν ότι είμαι φουγάρο, αλλά κάμνω μια κάποια κατανάλωση. Εκτός άμα είμαι άρρωστη. Που απ'ότι φαίνεται, ούτε τότε το γυρεύκω. Τέσπα, εν ξέρω γιατί το κάμνω.

Ανυπομονώ να ανοίξει ο καιρός να μεν παγώνει το νερό τόσο γλήορα μες στο μπάνιο και να σύρω μέσα μιαν bath bomb τζαι να βουτήσω μέσα να χαλαρώσω λίο. Και να χορέψω. Τετάρτη λαλώ να πάω μπαλέτο. Έχει μήνες να πάω. Εν ξέρω καν σε ποια τάξη να πάω, οπότε εν θα πάω αύριο, θα πάω Τετάρτη στο free class να ρωτήσω τη δασκάλα. Πώς έννα πηαίνω με τόση δουλειά εν το ξέρω, αλλά γαμώ το. Πόση αναβολή; Αφού χρειάζουμαι το. Κάμνει με να νιώθω καλά, ξεκουράζεται-κουράζεται διαφορετικά το μαυλό μου και το σώμα μου, 

Αυτά, άτε, ας ποστάρω να πω ότι έκαμα το 29 του Φεβράρη. :p



*Άλλο ποστ τζαι τούτο.

Hiccups

Τι κάμνετε εσείς για να σας περάσει ο λόξυγγας; 

Για μένα δουλέυκει κάθε φορά το να πίνω νερό που την πλευρά του ποτηριού που εν πιο μακριά μου, να σκύβω δηλαδή και να πίνω ανάποδα. Δεν ξέρω αν μπορείτε να καταλάβετε όπως το περιγράφω-μπορώ και καλύτερα, αλλά βαριέμαι.

Έχετε κάποια foolproof μέθοδο εσείς; Εγώ από τότε που ανακάλυψα ότι δουλεύει αυτό, μόνο αυτό κάνω και όντως τα καταφέρνω από την πρώτη.

Ακούω. :p

trippin'

I've had a good time. It doesn't take that much to make me happy, after all.
I've had good company, and delicious food, and inspiring drinks, and relaxed strolls, and beautiful views.
And some sex. And some tears. And some moments. Happy ones and sad ones and funny ones and ones that just linger in my mind.
And I'll never forget.
Will always and forever want more of everything, but it's been great.

*And some censored content*

Δύο άκρα.

Νιώθω χάλια όταν θέλω να πω ότι διαφωνώ με κάτι και πιστεύω ότι είναι λάθος και δεν μπορώ να εξηγήσω ΓΙΑΤΙ είναι λάθος, ενώ το ξέρω και δεν είναι υποκειμενικό θέμα.

Από την άλλη, χαίρομαι όταν κόσμος του οποίου τη νοητική αντίληψη θαυμάζω και εκτιμώ καταλαβαίνει τι θέλω να πω, και βρίσκει τα λόγια να το εκφράσει.

Long live twitter, and the CyTL.

Girl boss & άλλες μαλακίες

Πόσο PMSing της boss πρέπει να ανέχομαι;
Γιατί είμαι στα όριά μου.