Σίχαμα

Πένθησα για το χαμό του προηγούμενου γάτου μου για πολύ καιρό. Περισσότερο από οποιουδήποτε άλλου ζώου που είχα(με): Περισσότερο από του γάτου που δεν γύρισε ποτέ και δεν βρέθηκε κάπου να ανακυκλώνεται, περισσότερο από του γάτου που αρρώστησε και με σκότωναν οι τύψεις που τον είχαν οι γονείς που υπό την ευθύνη τους ενώ έλειπα και δεν τον πήγαν στον γιατρό, περισσότερο από του 14χρονου, συνομήλικου μου τότε σκύλου μας στον οποίο είχα κάνει μέχρι πρόταση γάμου γιατί τον υπεραγαπούσα, περισσότερο από του καναρινιού που είδα τη μια στιγμή ζωντανό και την επόμενη να είναι στον πάτο του κλουβιού του πυροβολημένο με αεροβόλο, περισσότερο από του χρυσόψαρού μου που άφησα να λιμοκτονήσει (νομίζω), περισσότερο από του μαχητή μας που απλά εξαφανίστηκε χωρίς ίχνος.
Το ξεπέρασα και αποφάσισα ότι θα υιοθετήσω ένα άλλο γάτο όταν δεν ήμουν κι εγώ καλά ψυχολογικά. Και το έκανα, πιο υπεύθυνα από ποτέ. Ο γάτος δεν θα βγαίνει από το σπίτι, θα στειρωθεί, αποπαρασιτωθεί, θα τρώει καλή τροφή όπως συνιστά ο κτηνίατρος και ό,τι σχετικό έτυχε να διαβάσω.

Και ο γάτος ξεκινά να κάνει εμετούς. Και πάμε στο γιατρό και κάνουμε αγωγή με αντιεμετικά με ενέσεις, χάπια, μαγειρευτό φαγητό, θεραπεία με φαρμακευτική τροφή, με εβδομαδιαία προληπτική αγωγή με πάστα.

Και φαίνεται να είναι καλύτερα.

Μέχρι που μια μέρα ξεκινά πάλι. Και δεν φαίνεται να τον ενοχλεί το στομάχι του, αλλά οι εμετοί με αίμα καλά κρατούν. Το μαγειρευτό φαΐ να βγαίνει με μορφή αχώνευτου, να μην έχει φτάσει ποτέ στο στομάχι του.

Και πάμε ξανά στο γιατρό και μας συστήνει να γίνουν αναλύσεις. Είναι μικρός άλλωστε, δύσκολο να έχει κάτι στο στομάχι. Και οι αναλύσεις είναι καθαρές, και ξανά μανά αγωγή με χάπια και αντιεμετικά, και ώρες που δεν περνούν μέχρι να συνέλθει από την αναισθησία για να γίνουν οι αναλύσεις, και να ξύνεται εκεί το λαιμουδάκι που τον ξύρισαν για να του πάρουν το αίμα. Και ξανά φαγητό σπιτικό, και αγωγή με ειδική, φαμακευτική τροφή και τρώει επιτέλους και χαίρομαι, γιατί είχε σιχαθεί το φαγητό και είχε αδυνατίσει.

Και μια μέρα ξανακάνει εμετό και παρηγοριέμαι και λέω ότι είναι που δεν του έχω δώσει την πάστα για τις τρίχες και τη δίνω και ησυχάζω μέσα μου, και κάνει ξανά εμετό με αίμα. Και ξανά. Και πάμε ξανά με μαγειρευτό φαΐ μέχρι να ξαναβρεί λίγο την όρεξή του και να φάει την τροφή του.

Και ο γιατρός να μου συστήνει γαστροσκόπηση και να ψάχνουμε τα κτηνιατρεία να βρούμε ποιος έχει γαστροσκόπιο μικρό, κατάλληλο για το γάτο, και να με ρωτάνε όλοι οι γιατροί πόσο μεγάλος (ηλικιακά) είναι, και να λέω 1μιση-2 ετών και να ξαφνιάζονται όλοι και να λένε "α, είναι νεαρός".

Και να βρίσκουμε το γαστροσκόπιο και να είναι στα ανάθεμα και η διαδικασία να είναι ταλαιπωρία 4-5 ημερών και να είναι και το κόστος στα €200 και να μην τα έχεις να τα δώσεις. Και να αισθάνεσαι κακός και τόσο λίγος και τόσο ανεπαρκής απέναντι στο ζωάκι που σου προσέφερε χάδια όταν τα χρειαζόσουν, κι ήταν η μόνη καρδιά που χτυπούσε σε ολόκληρο το σπίτι όταν ήσουν μόνη, και που τρέχει πίσω σου για να παίξετε και σου κλείνει τα ματάκια αργά αργά και λέει σ'αγαπώ, και κουλουριάζεται δίπλα σου το πρωί που τρως πρωινό, και σε αφήνει να του κόβεις τα νύχια και να το ποτίζεις φάρμακα, και δεν σου κρατά κακία όταν του πατήσεις την ουρίτσα ή το πόδι, που τρέχει στην πόρτα όταν ακούσει το αυτοκίνητό σου, και νιαουρίζει πίσω από την πόρτα όταν σε ακούει να γυρνάς, δεν μπορείς να προσφέρεις κι αυτό το πράγμα. Και να έχεις ήδη ξοδέψει για εκείνον περισσότερα από όσα έχεις ξοδέψει σε γιατρούς πάνω σου τα τελευταία χρόνια και πραγματικά δεν μπορείς να δώσεις κι αυτό το ποσό, και είσαι απελπισμένος και σιχαίνεσαι την ύπαρξή σου και την κατάντια μας, και τα λεφτά.

Συγχωρέστε με για την έλλειψη συνοχής στα λόγια μου. Χαμένη είμαι ολόκληρη, πού να βρω λογική να βάλω στα γραφύμενα μου;