Τα πρέπει της μνήμης- με αφορμή το προφανές.

Δεν ξέρω τι είναι μπούλινγκ.
Δεν είμαι σίγουρη αν έχω υποστεί μπούλινγκ.

Μια συμμαθήτρια στην 4η δημοτικού μου είπε-για άγνωστο ακόμα λόγο- ότι καταράζεται την αδερφή μου (που ήταν 1η δημοτικού τότε) να τν πατήσουν τα αυτοκίνητα στο δρόμο ενώ περπατά προς το σπίτι όταν σχολάσει, ασχέτως ότι πάντα μας μάζευαν με αυτοκίνητο. Είπα το της μάνας μου, και γέλασε και μου είπε "βάλλει τζαι κατάρες σαν την κοτζιάκαρη τωρά; μεν φοάσαι, εν γίνουνται έτσι πράματα, η ζήλια έννα της μείνει" Αργότερα κατάλαβα ότι μάλλον ζηλεύει που ήταν η μικρή της οικογένειας, δεν ήταν ηλικιακά κοντά στα αδέρφια της, ενώ εμείς με 3 χρόνια διαφορά είχαμε πιο κοντινή σχέση. Το εντόπισε και έβγαλε το απωθημένο της. Ήξερα μετά ότι ήταν γαϊδάρα από τα πράματα που έκαμνε για να τραβήξει σημασία και παρέες και να νιώθει δημοφιλής.
Δεν με ξαναπασχόλησε πέραν του περιστασιακού παραπονιάρικου γιατί να εν τόσο παλαβοί οι υπόλοιποι τζαι όπου τους τάξουν παν; Ήταν βλέπεις πριν μάθω τι είναι ρουσφέτι, ενώ η μικρή μου σχολική κοινωνία ελειτουργούσε ήδη κάπως έτσι.

Στην 5η-6η τάξη είχα βάλει εξωτερικά σιδεράκια, δοκιμαστικά. Δεν τα άντεχα, τα μισούσα, όπως μισούσα και τον οδοντογιατρό μου, και όταν άκουσα κάποιον "μεγάλο" (6η δημοτικού) να λέει ότι είμαι σαν εξωγήινος με τα γυαλιά και τα σιδεράκια, απλά βρήκα αφορμή να πω ότι δε τα θέλω.

Επίσης θυμούμαι η μάνα μου να εντοπίζει κακές συμπεριφορές σε συμμαθητές, όι προς εμένα, αλλά προς άλλους συμμαθητές. Θυμούμαι να μου λαλεί ότι "αντί να δουν τι θα κάμουν να γίνουν καλύτεροι που τους άλλους, προσπαθούν να ρίξουν τους άλλους για να φαίνουνται καλύτεροι οι ίδιοι". Τζαι τούτο εκράτησα το μες στο νου μου τζαι ήτεν θέμα αρχής και αξιοπρέπειας για μένα. Να μεν ρίχνω τους άλλους για να φανώ, αλλά να φαίνουμαι επειδή είμαι καλύτερη, να θαυμάζω τους καλύτερους και όχι να προσπαθώ να τους ρίξω επειδή ζηλεύκω. Τζι ως σήμερα κρατώ το. Τζαι ήταν πιο εύκολο μου να αγνοήσω τέτοιες συμπεριφορές και να υπερασπιστώ κόσμο που ήταν σε θέση μειονεκτική που έτσι συμπεριφορές.

Στο γυμνάσιο είπαν για το στήθος μου. Α' γυμνασίου μόνο εγώ και μια άλλη (χοντούλα) συμμαθήτρια είχαμε τέτοια προσόντα και το σχολίαζαν (χωρίς να έχει θετική ή αρνητική χροιά το σχόλιο), αλλά εγώ ένοιωσα ότι με αποκαλούν κι εμένα χοντρούλα όπως ήταν και η συμμαθήτρια. Περιτό να πούμε ότι είχα πόδια "υπερβολικά λεπτά" κατά τη δασκάλα του μπαλέτου μου, και κοιλίτσα φλατ.

Εσχολιάσαν με βάση το ανοιχτόχρωμο δέρμα και μαλλί μου ότι και "αλλού" είμαι ξανθιά. Επείραξε με. Εφηβεία, νιώθεις ανασφάλεια για το σώμα σου που αλλάζει, για τους νέους φίλους και συμμαθητές, ήταν ένα θέμα. Εκλογίκευσα το και είπα "πού ξέρουν" τζαι μιλούν; Εγώ εν είμαι σίουρη αν είμαι ξανθή, τζαι ξέρουν τούτοι; Τζαι επέρασε μου.

Το χειρότερο ήταν όταν εξεσηκώσαν ένα σύστημα σαν το παιχνίδι τα αγόρια, στην Α' γυμνασίου, επαναλαμβάνω, όπου δουν καμιά κορού στριμωγμένη να πηαίνουν να της πιάνουν τον κώλο. Η διπλανή μου εν ήταν που τζείνες που έθελε κάποιος να τους πιάσει τον κώλο γιατί ήταν ένα πλάσμα αγέλαστο στο σχολείο, σοβαρό, σπασικλάκι. Εγώ εκάθουμουν δίπλα στον τοίχο. Η διπλανή άμα έπρεπε να φκω στον πίνακα, δεν εσυγκινήτουν να ταράξει την καρέκλα της μπροστά να με χωρεί με μισό βήμα να περάσω πίσω της και να βγω στο διάδρομο, έτσι και οι δύο συμμαθητές στο πίσω θρανίο ασκούνταν να μου πιάνουν τον κώλο. Σαν φορώ φούστα. Καταλαβαίνετε δυσφορία.

Σημείωσε ότι εμίλησα, είπα δυνατά μπροστά σε καθηγητές κάτι τύπου "έι!" ή "γιε μου!" ή "κανεί" κλπ, αλλά δεν εδώσαν σημασία. Είπα το της υπεύθυνης μας για να κάμει λίη ανακατάταξη στην τάξη, και με αγνόησε, είπα το της μάνας μου και το είπε και την αγνόησαν. Στο τέλος "εδείχτηκα τους" τζαι εκόψαν το.

Μετά που τούτο εν θυμούμαι να είχα κάτι άλλο που με πείραζε. Εν ασχολούμουν με τους ξένους, αλλά μόνο με τους φίλους μου, τζαι έμαθα 2-3-4 χρόνια μετά που τέλειωσα το σχολείο ότι εξέραν με πολλοί παραπάνω από ότι ήξερα. Τελευταία εβδομάδα στο σχολείο και στα πρώτα 2 χρόνια των σπουδών έμαθα ότι πολλοί νόμιζαν ότι είμαι ψηλομύτα και δεν μου μιλούσαν ενώ τελικά δεν.
Αποστασιοποιήθηκα, έβαλα όρια, έγινα φαουσούδα αλλά δίκαιη φαουσούδα, και έζησα.

Εμπορούσα να πω ότι φταιν οι γονείς που κάμνουν τα κοπελλούθκια τους μαλθακά, να μεν ξέρουν να απαντήσουν και να αντιδράσουν, που πληγώνουνται τόσο εύκολα. Γιατί εγώ εν επληγώθηκα ή έστω εξεπέρασα το με κάποιο τρόπο τζαι άλλοι εν μπορούν;
Αλλά τζι εγώ αν είχα να κάμω με μια νέα κατάσταση πραγμάτων (να ζω μπούλινγκ στες σπουδές μου σε νέο τόπο, χωρίς φίλους, χωρίς οικογένεια, χωρίς κόσμο να εμπιστευτώ), τζαι μάλιστα να μεν είναι μόνο λόγια αλλά να σε "σπάζουν" με σωματικά βασανιστήρια, εν νομίζω να το άντεχα. Δεν ξέρω τι θα μπορούσα να κάμω. Τούτο το κοπελλούδι που χάθηκε, εν είχε καν ένα τόπο να εν το "σπίτι" του να πηαίνει τζειαμέ τζια να εν ήσυχος. Εζούσε με τους μπούλις του, ένα μπάνιο δεν εμπορούσε να κάμει σαν άνθρωπος.
Γι'αυτό υπερασπίζουμαι το θέμα που δημιουργήθηκε μέσα του. Γι'αυτό θεωρώ ότι τον εσκοτώσαν και δεν έκαμε "τσεκ άουτ", γι'αυτό δεν θα τον αποκαλέσω "πουττούι", τζαι κατηγορώ τζείνον που περιγράφει με τόσο κυνισμό πώς είναι τα πράματα.
Δεν ζω σε κανένα ροζ συνεφάκι, και δεν νομίζω ότι έννα σάσουν ούλλα που τη μιά μέρα στην άλλη, αλλά όπως λαλείς ότι πρέπει να εν δυνατός ο άνθρωπος, έπρεπε ΔΙΠΛΑ να λαλείς ότι πρέπει να εν τζαι ΚΑΛΟΣ. Τζι όπως εν η έννοια σου αν θα κάμει ο άλλος δυνατά "μη πουττούθκια" κοπελλούθκια, έτσι έπρεπε να έχεις διπλάσια έννοια για το αν θα κάμεις ΚΑΛΑ κοπελλούθκια.

ΚΑΝΕΝΑΣ εν είπε να μεν μεγαλώσεις παιθκιά δυνατά, με θάρρος της γνώμης τους, να τολμούν να ν διαφορετικά τζαι να εν περήφανα για τούτο, Αλλά ταυτόχρονα πρέπει να τιμωρούνται τούτες οι πράξεις εκφοβισμού και ψυχολογικής βίας, και να μεγαλώνουμε τα μωρά μας με τη λογική του να είσαι καλύτερος, όχι να κάμνεις τους άλλους χειρότερους. Με τη λογική του δεν με κόφτει τι κάμνει ο άλλος άμα δεν μ ενοχλεί. Με τη λογική του θαυμάζω τα καλά στους άλλους και αποφεύγω να υιοθετώ τα κακά που έχουν. Με τη λογική ότι μαγκιά είναι να είσαι εσύ, τζαι να είσαι κουλ για τζείνο που είσαι, και όχι να είσαι αντίγραφο εξωτερικά αλλά και συμπεριφορικά των φίλων σου.