Πώς είναι η μνήμη σου;
Η δική μου νόμιζα ότι είναι χάλια μέχρι πρόσφατα. Δεν θυμούμαι τίποτε, έλεγα. Και όντως είχα πολύ πρόβλημα στο σχολείο πάντα με το μάθημα της ιστορίας. Δεν είχε μια λογική σειρά, δεν είχα φαντασία να τα κάνω εικόνες στο μυαλό μου, δεν κατάφερνα να μάθω τίποτε απ'έξω, είχα πρόβλημα. Το χειρότερο ήταν με τις ημερομηνίες. Να μην μπορώ να θυμάμαι τίποτε.
Και αυτό πάει και με τα γενέθλια. Δεν θυμάμαι γενέθλια, επετείους, γιορτές. Στο περίπου ναι. Ακριβώς όχι.
Θυμούμαι τα γενέθλια που εν κοντά στο Πάσχα, που πέφτουν κάποιες φορές καθαρά δευτέρα, κοντά στα Χριστούγεννα, αν είναι χειμώνα ή καλοκαίρι, αλλά τα θυμούμαι επειδή τα συνδυάζω με άλλα πράματα. Όχι την ημερομηνία.
Μαθαίνω κάτι, το μαθαίνω όντως. Το κατανοώ, το φέρνω στα μέτρα μου,μ το μαθαίνω. το θυμάμαι για καιρό, αλλά όχι για πάντα αν δεν το χρησιμοποιώ. Παπαγαλία τίποτε. Αδύνατον.
Στην άλλη άκρη έχουμε άχρηστες πληροφορίες για τις ιστορίες δολοφόνων, για συνταγές, για ρούχα που φορούσε κάποιος κάπου κάποια μέρα που έγινε κάποια συνάντηση/συζήτηση, χτες θυμήθηκα πού ήμουν και τι έκανα (ψώνιζα ένα φόρεμα μωβ-πορτοκαλί-άσπρο) όταν άκουσα για πρώτη φορά ένα συγκεκριμένο τραγούδι, από πού αγόρασε κάποιος ένα ρούχο, και επίσης θύμισα σε μια φίλη ποια ταινίες πήγε να δει πρόσφατα στο σινεμά και είδε το τρέιλερ μιας ταινίας που θυμόταν. Η ίδια δεν θυμόταν τι ταινία είχε πάει να δει, κι εγώ θυμόμουν ρε φίλε. Θυμούμαι ότι κάποιος δεν τρώει κάτι, χωρίς να έχουμε πάει ασπούμε για φαΐ μαζί για να γίνει θέμα, θυμούμαι ιστορίες των γονιών μου που άκουγα πιο μικρή για τους καιρούς τους, αλλά και πάλε θυμούμαι πληροφορίες ασήμαντες, όπως τι είναι το "σύνθετο" τζαι τέτοια άκυρα. Και μετά κατάλαβα ότι έχω φίλους που λεν για μένα ότι θυμούμαι τα πάντα. Χωρίς να πω τίποτε. Σε στυλ να μιλούμε και να παίζει συζήτηση:
Φ1: εσύ γιατί τα ξέρεις τούτα;
Μ: έτυχε να το ακούσω που το αναφέραν οι τάδε.
Φ2: τζι εσύ εν πράματα που ρωτάς, αφού ξέρεις ότι η Moonlight θυμάται τα πάντα.
*Μ: κούχου. πότε εν τα γενέθλια σου είπαμε; κοντεύκουν έννεν;*
Τζαι μετά έχουμε το πιο εκνευριστικό για μένα.
Θυμούμαι που θυμούμαι τόσα άκυρα. Τες τελευταίες μέρες έχω 2 πράματα που δεν θυμούμαι τη συζήτηση και δεν θυμούμαι ποιός και πού και πότε και γιατί μου τα είπαν. Το ένα ήταν για την ακουαπονία που ελάλεν ο ινβίκτους, το άλλο ήταν για τον αμερικάνο στη Λάρνακα με τα 3 φαγητά που κάμνει που δεν μου αρέσκει ούτε ένα που τα 3 αλλά κάποιος μου το έλεε. Τζαι εκνευρίζουμαι που δεν θυμούμαι κάτι άλλο που τούτες τες συζητήσεις, χωρίς να ξέρω γιατί εκνευρίζουμαι, αλλά εκνευρίζουμαι.
Είπα το της Αλισαβούς, η οποία επίσης έχει νομίζω κάποιο θέμα με τη μνήμη, αλλά εντελώς διαφορετικό που τούτο, τζαι λαλεί μου εν σάννα θυμάσαι την κουτουλιά του Ζιντάν αλλά όι σε ποιό ματς/λεπτό/πότε. Αφού θυμάσαι το γεγονός, τι σε κόφτει;
Τζαι ρε φίλε, η μάππα δεν είναι μες στα ενδιαφέροντά μου, βασικά δεν θα μπορούσε να είναι πιο μακριά που τα ενδιαφέροντά μου, τζαι λαλώ της "α ναι, ήταν τελικός μουντιάλ πάλε έννε, εν τον τάδε που κουτούλλησε, θυμούμαι ήμουν στο σπίτι του τάδε, στην Αθήνα πας στον καναπέ τζαι έβλεπε το" (σημείωσε ότι θυμούμαι τζαι ΠΩΣ εκαθούμασταν τζαι το τι έλεε ο άλλος βλέποντας το παιχνίδι).
Δηλαδή καταντά αηδία αλλά που την άλλη άμα σε κάποιες περιπτώσεις εν σάννα τζαι εξαφανιστήκαν που το μυαλό σου τούτα ούλλα, εν λογικό λίο να φρικάρεις, n'est ce pas?
Εν θα κάμει σε κάποιον κάποια διαφορά αν θυμούμαι ή όι, αλλά πιάνει με μια ανασφάλεια, ότι μαζί με τούτα θα ξεχνώ κι άλλα, ότι δεν θα είμαι πλέον reliable, ότι δεν θα μπορώ να εμπιστευτώ τη μνήμη μου. Που την άλλη μερικές φορές άμα αναφέρω κάτι για κάποιον φρικάρει λίο που το ξέρω. Ακούουμαι σαν τον stalker που νεκατώνει τα σκουπίθκια του κόσμου για να μάθει πράματα για τζείνους. Αλλά εν νεκατώνω τίποτε. Απλά εν πράματα που μου είπαν σε κάποια φάση τζαι εμείναν μου για κάποιο λόγο. Εν θέλω να είμαι freaky, αλλά εν μου αρέσκει που ξεχνώ τζαι τες μαλακίες που υπό άλλες συνθήκες θα θυμόμουν...
Η δική μου νόμιζα ότι είναι χάλια μέχρι πρόσφατα. Δεν θυμούμαι τίποτε, έλεγα. Και όντως είχα πολύ πρόβλημα στο σχολείο πάντα με το μάθημα της ιστορίας. Δεν είχε μια λογική σειρά, δεν είχα φαντασία να τα κάνω εικόνες στο μυαλό μου, δεν κατάφερνα να μάθω τίποτε απ'έξω, είχα πρόβλημα. Το χειρότερο ήταν με τις ημερομηνίες. Να μην μπορώ να θυμάμαι τίποτε.
Και αυτό πάει και με τα γενέθλια. Δεν θυμάμαι γενέθλια, επετείους, γιορτές. Στο περίπου ναι. Ακριβώς όχι.
Θυμούμαι τα γενέθλια που εν κοντά στο Πάσχα, που πέφτουν κάποιες φορές καθαρά δευτέρα, κοντά στα Χριστούγεννα, αν είναι χειμώνα ή καλοκαίρι, αλλά τα θυμούμαι επειδή τα συνδυάζω με άλλα πράματα. Όχι την ημερομηνία.
Μαθαίνω κάτι, το μαθαίνω όντως. Το κατανοώ, το φέρνω στα μέτρα μου,μ το μαθαίνω. το θυμάμαι για καιρό, αλλά όχι για πάντα αν δεν το χρησιμοποιώ. Παπαγαλία τίποτε. Αδύνατον.
Στην άλλη άκρη έχουμε άχρηστες πληροφορίες για τις ιστορίες δολοφόνων, για συνταγές, για ρούχα που φορούσε κάποιος κάπου κάποια μέρα που έγινε κάποια συνάντηση/συζήτηση, χτες θυμήθηκα πού ήμουν και τι έκανα (ψώνιζα ένα φόρεμα μωβ-πορτοκαλί-άσπρο) όταν άκουσα για πρώτη φορά ένα συγκεκριμένο τραγούδι, από πού αγόρασε κάποιος ένα ρούχο, και επίσης θύμισα σε μια φίλη ποια ταινίες πήγε να δει πρόσφατα στο σινεμά και είδε το τρέιλερ μιας ταινίας που θυμόταν. Η ίδια δεν θυμόταν τι ταινία είχε πάει να δει, κι εγώ θυμόμουν ρε φίλε. Θυμούμαι ότι κάποιος δεν τρώει κάτι, χωρίς να έχουμε πάει ασπούμε για φαΐ μαζί για να γίνει θέμα, θυμούμαι ιστορίες των γονιών μου που άκουγα πιο μικρή για τους καιρούς τους, αλλά και πάλε θυμούμαι πληροφορίες ασήμαντες, όπως τι είναι το "σύνθετο" τζαι τέτοια άκυρα. Και μετά κατάλαβα ότι έχω φίλους που λεν για μένα ότι θυμούμαι τα πάντα. Χωρίς να πω τίποτε. Σε στυλ να μιλούμε και να παίζει συζήτηση:
Φ1: εσύ γιατί τα ξέρεις τούτα;
Μ: έτυχε να το ακούσω που το αναφέραν οι τάδε.
Φ2: τζι εσύ εν πράματα που ρωτάς, αφού ξέρεις ότι η Moonlight θυμάται τα πάντα.
*Μ: κούχου. πότε εν τα γενέθλια σου είπαμε; κοντεύκουν έννεν;*
Τζαι μετά έχουμε το πιο εκνευριστικό για μένα.
Θυμούμαι που θυμούμαι τόσα άκυρα. Τες τελευταίες μέρες έχω 2 πράματα που δεν θυμούμαι τη συζήτηση και δεν θυμούμαι ποιός και πού και πότε και γιατί μου τα είπαν. Το ένα ήταν για την ακουαπονία που ελάλεν ο ινβίκτους, το άλλο ήταν για τον αμερικάνο στη Λάρνακα με τα 3 φαγητά που κάμνει που δεν μου αρέσκει ούτε ένα που τα 3 αλλά κάποιος μου το έλεε. Τζαι εκνευρίζουμαι που δεν θυμούμαι κάτι άλλο που τούτες τες συζητήσεις, χωρίς να ξέρω γιατί εκνευρίζουμαι, αλλά εκνευρίζουμαι.
Είπα το της Αλισαβούς, η οποία επίσης έχει νομίζω κάποιο θέμα με τη μνήμη, αλλά εντελώς διαφορετικό που τούτο, τζαι λαλεί μου εν σάννα θυμάσαι την κουτουλιά του Ζιντάν αλλά όι σε ποιό ματς/λεπτό/πότε. Αφού θυμάσαι το γεγονός, τι σε κόφτει;
Τζαι ρε φίλε, η μάππα δεν είναι μες στα ενδιαφέροντά μου, βασικά δεν θα μπορούσε να είναι πιο μακριά που τα ενδιαφέροντά μου, τζαι λαλώ της "α ναι, ήταν τελικός μουντιάλ πάλε έννε, εν τον τάδε που κουτούλλησε, θυμούμαι ήμουν στο σπίτι του τάδε, στην Αθήνα πας στον καναπέ τζαι έβλεπε το" (σημείωσε ότι θυμούμαι τζαι ΠΩΣ εκαθούμασταν τζαι το τι έλεε ο άλλος βλέποντας το παιχνίδι).
Δηλαδή καταντά αηδία αλλά που την άλλη άμα σε κάποιες περιπτώσεις εν σάννα τζαι εξαφανιστήκαν που το μυαλό σου τούτα ούλλα, εν λογικό λίο να φρικάρεις, n'est ce pas?
Εν θα κάμει σε κάποιον κάποια διαφορά αν θυμούμαι ή όι, αλλά πιάνει με μια ανασφάλεια, ότι μαζί με τούτα θα ξεχνώ κι άλλα, ότι δεν θα είμαι πλέον reliable, ότι δεν θα μπορώ να εμπιστευτώ τη μνήμη μου. Που την άλλη μερικές φορές άμα αναφέρω κάτι για κάποιον φρικάρει λίο που το ξέρω. Ακούουμαι σαν τον stalker που νεκατώνει τα σκουπίθκια του κόσμου για να μάθει πράματα για τζείνους. Αλλά εν νεκατώνω τίποτε. Απλά εν πράματα που μου είπαν σε κάποια φάση τζαι εμείναν μου για κάποιο λόγο. Εν θέλω να είμαι freaky, αλλά εν μου αρέσκει που ξεχνώ τζαι τες μαλακίες που υπό άλλες συνθήκες θα θυμόμουν...
7 σχόλια:
ναι λοιπόν, έχω κάποιο πρόβλημα να θυμάμαι ότιδήποτε έχει να κάνει με αριθμούς και οτιδήποτε έχει να κάνει με ιατρικούς όρους που δεν κατανοώ. Επίσης τις άχρηστες πληροφορίες, όπως π.χ. πόθεν αγόρασα το τάδε φόρεμα και πόσα, εν τες αθυμούμαι με τίποτε. ΑΛΛΑ, αν με είχες πειράξει ή αν νόμιζα ότι με είχες πειράξει, ναι αθυμούμουν το για χρόοονια, μέχρι πρόσφατα που είπα πως και τούτη τελικά μια άχρηστη πληροφορία είναι και έτσι το ξεχνάω αλλά εν σου πολυμιλώ. Αυτά.
Ανέτα θα μπορούσα να γράψω αυτό το ποστ! Στην αρχή αυτά που ξεχνούσα τα θεωρούσα ασήμαντα, τελευταία όμως συνειδητοποιήσα οτι ξεχνάω καταστάσεις που ήταν ευχάριστες αναμνήσεις. Σβήνουν όλα σαν να μην υπήρξαν και με τρομάζει. Το οτι είμαι unreliable είναι ευρέως γνωστό πλεον γιατί ξεχνάω τα πάντα ακόμη και το τηλέφωνο μου δεν ξέρω που το αφήνω και μιας και το έχω πάντα στο αθόρυβο μου πέρνει μέρες να απαντήσω μηνύματα (για τηλεφωνήματα δεν το συζητώ, δεν υπάρχει περίπτωση να με πετύχεις). Ας είναι καλά το calendar notifier ;-P.
Νομίζω ούλοι λίο πολλά έχουμε ένα love/hate relationship με την μνήμη μας. Εγώ την δική μου παρομοιάζω την με ένα κάλαθο: ούλα τα άχρηστα μπαίνουν μέσα τζε τίποτε καλό. Επειδή πραγματικά κάποιες φορές ξαφνιάζω τον εαυτό μου με τα άχρηστα πράματα που θυμούμαι.
κάτι που έπαιξε σημαντικό ρόλο στο τι είσαι σήμερα, ή κάτι που σου έκαμε εντύπωση φυσικά εννα το θυμάσαι.
Η εικόνα με το ζιντάν να κουτουλά το ματεράτσι [στο 110 ήταν νομίζω] έμεινε μου χαραγμένη στην -πιο παιδική που σήμερα- μνήμη μου επειδή εν είχα δει κάτι παρόμοιο. Εσένα ας πούμε έμεινε σου γιατί ήσουν με φίλους σου ή ενιξέρω τζαι εγώ τι.
Αν ήταν κάτι που εν έσhει σημασία, όπως τι χρονιά -ηλίθια για τους Γάλλους- έχτισαν τη γραμμή Μαζινό, τότε φυσικά τζαι εννα το ξεχάσεις. Εκτός αν σε παθιάζει για κάποιο λόγο η γραμμή μαζινό. Που εν πρέπει. Γιατί εν ερείπια, αχρησιμοποίητα τζιόλας.
Κολόνα, εγώ πάλε θυμούμαι τα τούτα τα "επείραξες με", "έκαμες μου κάτι", κλπ, ώσπου να πω ότι οκ, επέρασε, πάμε πάρακατω. Τότε είναι σάννα μεν εσυνέβηκε τίποτε, αφήνω το πραγματικά πίσω μου τζαι πάω πάρακατω.
B2F: επακέταρες; :p εν κρίμα να ξεχνάς τα όμορφα αλλά ρε γμτ, shit happens. Φτάνει να μεν τα ξεχνάς πάντα, εν κρίμα μεγάλο μετά... (φακκάτε μου οι unreliable άνθρωποι, που ξαπολάτε τα τηλέφωνά σας κλπ!)
Πελλόπλασμα, όπως το λαλείς. Απορώ με τα άχρηστα πράματα που θυμούμαι, Τράτζικ.
Μπούλμπι, όι εν θυμούμαι πράματα που μου εκάμαν εντύπωση ή επαίξαν ρόλο στο τι είμαι. Εν έχει λόγο να θυμούμαι πόθεν εγόρασε κάποιος ένα παντελόνι, ή τι ταινία είδε τελευταίως μια φίλη μου, ή τι ρούχα εφόρεν κάποιος φίλος που είδα τυχαία μια μέρα, ή αν σου αρέσκει ή όι η σαρδέλλα εσένα πχ...
Τούτο μα την ιστορία και την παπαγαλία ήταν ο χάρος μου που μιτσιά. Δεν εμπορούσα να θυμούμαι και δεν θυμούμαι τίποτε. Άχρηστα θυμούμαι όμως κι εγώ! Ακατάχνω τα! Το καλό μου εν ότι είπες μου μια φορά τα γενέθλια θυμούμαι τα. Εν χρειάζεται δεύτερη. Ακόμα και ανθρώπων που μπορεί να μεν έχω σχέση ας πούμεν.
Μαμζέλ, με τις ημερομηνίες δεν το κατέχω καθόλου.
Καλά που θυμάμαι 3-4 βασικές και είναι καλά. Το ξέρω, το λέω και το ξέρουν και όσοι ενδιαφέρονται, και είμαστε εντάξει.
Δημοσίευση σχολίου