Έλα να πάμε στο νησί.

Ξεκίνησα με τη σκέψη να κάτσώ κάπου παραθαλάσσια, είτε σε κάποια καφετέρια, είτε σε μια αποβάθρα.Περνώντας από το Λιστόν αποφάσισα να κάτσω σε μια από τις καφετέριες εκεί όπως έκανα την πρώτη φορά που βρέθηκα στο νησί με τη μάνα μου για να βρω σπίτι. Να χαζέψω και τον κόσμο. Είπα πρώτα όμως να περάσω από τον Άγιο (μην ρωτάς ποιον άγιο, ένας είναι ο Άγιος για εμάς τους Κερκυραίους, ο Άγιος Σπυρίδωνας), να ανάψω ένα κεράκι. Πέτυχα μια λειτουργία στα ρώσικα, κάθισα 2-3 λεπτά, βγήκα, προσκύνησα, άναψα το κεράκι μου και συνέχισα τη βόλτα μου προς τα πίσω. Τελικά βρέθηκα να περνώ από το "Μικρό cafe" και θυμήθηκα πως χτες είπα να καθόμουν εδώ σήμερα, έτσι ανηφορησα προς τα τραπεζάκια και κάθισα.

Ακούω τις συζητήσεις από τα δίπλα τραπέζια. Άγνωστοι να μιλούν μεταξύ τους. Τέτοια ώρα κυκλοφορούν συνταξιούχοι, ξένοι και οικογένειες.
"Σύμφωνα με το ευρωπαϊκό δίκαιο, όταν κάνει κάποιος μια δωρεά με φυγκεκριμένο σκοπό, 'το τάδε κτήριο προς χρήση του τάδε ιδρύματος', δεν γίνεται να παραχωρείται αλλού, είναι παράνομο"
"Τα χτένια, αυτές οι μαλακίες, ξέρεις τι ωραία που είναι ρε Κώστα; Αυτές οι μαλακίες που λέμε, είναι τόσο νόστιμες!"
"Ρε Σπύρο όλα θα τα πουλήσουν, την παλιά πόλη κι εμάς μαζί, τους κατοίκους"
"Γιατί δεν είπες της μάνας να σου φτιάξει παστιτσάδο κόκορο;"
Μου έλειψαν οι χαζοκουβέντες τους.

Στο αεροπλανο διάβασα για μια έκθεση που γίνεται στο Μουσείο Ασιατικής Τέχνης και λέω κάποια στιγμή να περάσω. Και μόλις αποφάσισα πού θα πάω βόλτα σήμερα. Και πού θα φάω.


ΥΓ. Μου είπε η καθηγήτρια να πάμε για καφέ το απόγευμα. Λες ή μπα;