Για να θυμάμαι- 3 (και υποστήριξη)

Ξυπνώ, κάνω ντους, φορώ κάτι και κατεβαίνω για πρωινό.
Ξέρω τι θα φάω για να μεν βαρύνει το στομάχι μου, αλλά και να μην νιώθω να πεινώ. Παραδόξως δεν έχει κλείσει το στομάχι, δεν με έχει καταβάλει το άγχος, δεν έχω αναγούλες.
Τρώω και ανεβαίνω να φορέσω κάτι που να αρμόζει στην περίσταση, να πάρω τα αντίγραφά μου, να κάνω μια πρόβα. Τελικά με παίρνει τηλέφωνο η αδερφή και ξεχνάω την πρόβα και βγαίνω χωρίς να τα δω καμιά φορά.
Πάω στο κτίριο και περιμένω να έρθει η ώρα. Δεν είναι κανείς εκεί, οπότε λέω να πάρω κανένα τηλέφωνο (άξιοι είναι να με ξεχάσουν εξάλλου).

μαθαίνουμε και πράματα.

"Έρχομαι, έρχομαι, σιγά σιγά όμως, γιατί έπαθα μια κράμπα από τις 5 το πρωί...έρχεται κι ο κύριος Χ, του μίλησα ήδη, αν τον δεις ανέβα μαζί του στο γραφείο του."
Κι έτσι γίνεται. Έρχεται πρώτα ο άλλος που με χαιρετά και μου λέει ότι στο μυαλό του είχα τελειώσει εδώ και καιρό. (oops!).
Ανεβαίνουμε στο γραφείο και προσπαθεί να με ψαρώσει, αλλά με έχει καταβάλει η αναισθησία μάλλον, δεν μπορώ να το εξηγήσω αλλιώς.
Έρχεται και η άλλη και ξεκινώ να μιλώ. Λέω με τι ασχολήθηκα, Μιλώ λίγο για το θέμα, το συγγραφέα μου, τη δομή του κειμένου, πώς δούλεψα, και δίνω μερικά παραδείγματα που συζήτησα ότι είναι άξια αναφοράς με την καθηγήτριά μου.
Θυμούνται κι άλλα, με ρωτούν συγκεκριμένα, όμορφες ερωτήσεις, μου δίνουν την ευκαιρία να δείξω ότι πίσω από η δουλειά μου υπήρχε σκέψη και έρευνα, ότι ξέρω γιατί έγινε η κάθε επιλογή. Βλέπουν σημεία μες στο κείμενο και με ρωτούν για να μάθουν κάποια πράγματα γιατί ενδιαφέρονται για το θέμα. Ευτυχώς που διάλεξα κάτι που με ενδιέφερε, φαντάσου να με ρωτούσαν με τόσο ενδιαφέρον για πράγματα που δεν με ενδιαφέρουν!
Το γυρνούν στη γλωσσολογία. Αν μεταφράζω σκεπτόμενη γλωσσολογικά ή αν κατά τη μεταφραστική διαδικασία δεν υπάρχει χώρος για γλωσσολογικές θεωρίες. Απαντώ ειλικρινά. Κρύβω τις αδυναμίες μου χωρίς να αφήνω κενά στην απάντησή μου. Πάλι καλά.
Μου ζητούν να βγω έξω για να βάλουν τους βαθμούς τους.
Κοιτώ το κινητό μου, έχει περάσει μια ώρα. Μου φάνηκαν σαν 10 λεπτά. Ούτε ίδρωσα, ούτε τίποτα.
Ακούω να με φωνάζουν και ξαναμπαίνω μέσα. Μου λένε ότι οι δύο τους έχουν βάλει 10 και μένει ο βαθμός του τρίτου καθηγητή που δεν απαντά το τηλέφωνο. WTF? Θα βάλει βαθμό τηλεφωνικά, χωρίς να του έχω στείλει να δει τουλάχιστον τη δουλειά μου;
Κάθομαι εκεί και μιλάμε για λίγο. Ζητώ τη διεύθυνση του ενός που ασχολείται με το θέμα για να του στείλω δώρο το βιβλίο. Δίνω στην άλλη το δώρο της, το ανοίγει, κλασικά παραπονιέται ότι "δεν έπρεπε" και σχολιάζει (ευτυχώς όσα είχα σκεφτεί κι εγώ όταν το επέλεξα). Καθόμαστε ακόμα κανένα μισάωρο και μιλάμε, επιστρέφει το τηλεφώνημα ο άλλος και βάζει βαθμό κουτουρού, 9. Τον υπεραγαπώ πάλι, αλλά γιατί ρε μαν; Τουλάχιστον πες να δεις πρώτα τη δουλειά μου! Πφφφτ!

Cafe Bristol, est. 1910.

Λέμε να πάμε για καφέ με την καθηγήτρια, και καταλήγουμε στο Μπρίστολ. Με ενημερώνει και γα ένα άλλο καφέ που άνοιξε στον παλιό μου δρόμο. Κάτι είδα, αλλά δεν πολυπρόσεξα.
Κρύα σοκολάτα. Πόσα χρόνια έχω να πιώ κρύα σοκολάτα; Μιλάμε για το μετά, για το "τώρα" της στο τμήμα, για τα θέματά της. Χαίρομαι τον κόσμο, τον καιρό, την ατμόσφαιρα.
Ενημερώνω οικογένεια και φίλους, όσους ρωτούν τι έγινε με την υποστήριξη, και νιώθω να ανασαίνω πιο εύκολα πια, χωρίς αυτό το βάρος στο στήθος μου.

Χαιρετιόμαστε με φιλιά στη μέση του δρόμου και υπόσχεση συνάντησης ξανά, και πάω για δουλειές στη γραμματεία για να παραδώσω βαθμούς και να υπογράψω για ορκωμοσία. Αγοράζω ένα CD για να φτιάξω για το αντίγραφο της γραμματείας μετά από κάποιες διορθώσεις τυπογραφικών (πώς γαμώτο έφυγαν οι σελίδες;). Πάω στο ξενοδοχείο, διορθώνω, αντιγράφω, κανονίζω καφέ με τη συμφοιτήτρια και κοιμάμαι.

not so traditional, but a personal (unhealthy) tradition.

Φαΐ στα αγαπημένα Μουράγια, όπως παλιά, και ούζο. Βόλτα στον Άγιο για κεράκι, βόλτα στο καμπιέλο, και βρίσκω την άλλη στο πεντοφάναρο- κλασικό σημείο συνάντησης.

Πεντοφάναρο.

Καφές στο Ακταίον. Πόσο υπέροχη θέα; Πόσο τυχερή ήμουν που έβλεπα κάθε μέρα αυτή την ομορφιά για τόσο καιρό; Το απλιό φρούριο, οι βαρκούλες από τα παιδιά που κάνουν ιστιοπλοΐα, ο ανεμόμυλος στο βάθος...

Γυρίζω στο ξενοδοχείο μετά από βόλτα στη Σπανάδα, την πλατεία όπου γίνεται ο "καλός λόος" κάθε Πάσχα, και κάθομαι να ηρεμήσω και να κοιμηθώ, έχοντας ψιλοφτιάξει ένα πρόχειρο πρόγραμμα για την τελευταία μου μέρα που να περιλαμβάνει όσα θα μπορούσε να περιλαμβάνει  από όσα θα ήθελα να κάνω.

Λεπτομέρεια από το ξενοδοχείο.