2010-2011

Είχα μια γεμάτη χρονιά φέτος. Θα μπορούσε να είναι και πιο γεμάτη ακόμη, αλλά ελπίζω για νη νέα χρονιά. Ίσως να είναι και καλύτερη.
Αρχές του 2010 εμετακόμισα στην Αθήνα, για μερικούς μήνες μόνο δυστυχώς. Μακάρι να είχα βρει μια δουλειά να μπορούσα να μείνω αλλά...που ξέρουμε; Αν γινόταν έτσι, ίσως να μην είχα τη χρονιά που είχα.
Μες στο 2010 λοιπόν, εχτός που τη μετακόμιση, καταφερα να δω το τέλος του LOST (πούζα), να φτιάξω Banana muffins και να προσθέσω κιλά στο καλαμαρούδι μου φάε φάε, έκαμα την πρώτη μου εγχείρηση (οκ ήταν επέμβαση, όι εγχείρηση, αλλά για μένα ήταν του ματς), εσυνειδητοποίησα ότι έγινα πολλά πολλά πιο αισιόδοξη τον τελευταίο καιρό παρά παλιά (εντ άι λάικ ιτ), έκαμα μικρές αλλά όμορφες (παρόλα τα νεύρα) διακοπές στην Ελλάδα, έκαμα road trip στην Κύπρο (Τρόοδος- Λεμεσός- Πισσούρι- Πέτρα του Ρωμιού- Πέγεια- Κόλπος Κοραλλίων- Ακάμας- Λατσί- Πωμός- Σταυρός της Ψώκας- Κοιλάδα των Κέδρων- Κύκκος- Τρόοδος), επήα σε μουσεία στην Κύπρο τζαι όντως άρεσε μου, εφκέρωσα τες κάσhιες με τα βιβλία που εσύναξα στα χρόνια σπουδών, επήα στον οδοντογιατρό μετά που 12-13 χρόνια και εξεπέρασα τη μεγαλύτερη μου φοβία πιστέφκω, και να'μαστε, να περιμένουμε το 2011.
Σε καλό να μας μπει, χρειαζούμαστεν το.
Χρόνια μας πολλά!

Photo via here

Merry Christmas

This is not the most appropriate photo for my insanely romantic wishes for this years Christmas, but it looks delicious so it makes me feel kind of better, and helps me dream of better years.

Anyway, enjoy the festive days!

Merry Christmas!

Σοκολατάκια με ινδοκάρυδο

Που επήεννα δημοτικό, η μάμμα ήταν ενεργό μέλος του συνδέσμου γονέων. Τότε η δουλειά τους δεν ήταν να κλαίουνται τζαι να γυρέφκουν μέσα για τα κοπελλούθκια τους, αλλά οργανώναν εκδηλώσεις για να βοηθήσουν το σχολείο (κόλλες, φωτοτυπικές, υπολογιστές, καθαρίστριες και σαπούνια επί καιρώ εξάρσεως μηνιγγίτιδας, κλπ).
Έτσι όποτε έρκουνταν γιορτές, η μάμμα μου και οι φιλενάδες μαμμάδες αρκέφκαν το ψάξιμο χορηγών, υλικών και ιδεών για να φτιάξουν πράματα για να κάμει ο σύνδεσμος με τους μαθητές παζαράκια-πανηγηράκια να πουλήσει για να μαζευτούν λεφτά.
Ένα που τα χριστουγεννιάτικα hits ήταν τα σοκολατάκια. Εσυνάουνταν σπίτι μας 5-6 γεναίτζιες τζαι δώστου.

Αγαπημένη και εύκολη συνταγή ακολουθεί:

3 1/2 ποτήρια ινδοκάρυδο (καρύδα) αλεσμένη
1 συσκευασία ζαχαρούχο γάλα
200-250γρ σοκολάτα υγείας

-Χύνετε το ζαχαρούχο γάλα σε μια κούπα (πριν να το φάτε).
-Προσθέτετε την καρύδα και ζυμώνετε με τα χέρια μέχρι να γίνει ενιαίο το μίγμα. Πλάθετε σε μπαλίτσες.
-Λιώνετε τη σοκολάτα σε μπεν μαρί (προσεχτικά μην μπει νερό ή ατμός μέσα γιατί δεν θα στρώννει καλά η σοκολάτα μετά) και βουτάτε μέσα μια μια τις μπαλίτσες. Τις βγάζετε με ένα κουταλάκι και τις αφήνετε να κρυώσουν σε αλουμινόχαρτο.
-Όταν κρυώσουν τις βάζετε αν θέλετε σε φορμίτσες (για τρούφες, αμυγδαλωτά κλπ).

Fun project για όσους έχουν μωρά που τους αρέσκει να νεκατώνουν μες στην κουζίνα!

Moi je joue!

Έχει που τα χτες που νοιώθω έτσι. Όι τζίνα που λαλεί, τζίνο το αίσθημα που σου αφήνει τούτο το τραγουδι, ο ρυθμός του, η φωνή της, ο ήχος του. Το αίσθημα του να το ακούεις, να μεν ξέρεις (ή να μεν διάς καμιά σημασία) τι λαλεί τζαι να φαντάζεσαι ότι είσαι στο Παρισάκι περπατητός μια ηλιόλουστη μέρα και να βολτάρεις στο κέντρο ανακαλύπτωντας πραματάκια.
Και εσύ ξέρεις γιατί. :)

Ευχή 2010

Που την ώρα που εμοιράστηκα την ιστορία μου με την οδοντιατρική επιστήμη μαζί σας στο μπλογκ μου το δόντι το απονευρωμένο έκαμεν attitude τζαι έγινε ανυπόφορο. Δευτέρα ετέλειωσεν η απονεύρωση μου, είχα λίγο πόνο αλλά με τα παυσίπονα μου κάτι εγίνετουν. Τρίτη ο πόνος εσυνέχισε και είπα να δω πως θα πάει  και αν δεν περάσει Τετάρτη πρωί να πάρω τηλέφωνο τους ενδοδοντιστές μου.
Το βράδυ της Τρίτης όχι μόνο υπήρχε ο πόνος, αλλά είχα πριστεί κιόλας. Ήταν αργά να αρχίσω τα υστερικά τηλεφωνήματα στο γιατρό οπότε έκαμα υπομονή να περάσει η μέρα.
Εκοιμήθηκα από τις 3 ως τις 5 που ξύπνησα είτε από το όνειρο ότι πονούσα είτε από τον actual πόνο στο δόντι. Το πρίξημο ήταν το διπλάσιο. Κάτι το παράπονο που την αυπνία, κάτι ο φόβος γιατί ξέρω ότι μπορεί να σημαίνει κάτι πολύ άσχημο τούτο, κάτι το PMS, κάτι που έχω γενέθλεια, έπιασε με το κλάμα. Λυγμοί, όι αστεία.
Το πρωί έφαα κάτι και ήπια μια αντιβίωση κατά τες 7μιση. Εκοιμήθηκα που την εξάντληση μου 8-9 και έπιασα τους γιατρούς τηλέφωνο. Εκλείσαμε ένα ραντεβού για το μεσημέρι. Εξανακοιμήθηκα ως τες 11μιση με διαλείματα και ως τότε ετριπλασιάστηκε το πρίξημο και ανακάλυψα και μια φουσκάλα με πύον στα ούλη μου.Υπομονή ως τη 1. Έφυα που σπίτι να μεν θκιεβάζω καταστροφικά σενάρια στο ίντερνετ. 2 ήταν το ραντεβού. Εσπάσαμεν τη φουσκάλα, επρομηθεφτήκαμε πιο δυνατή αντιβίωση με αντιφλεγμονώδη, εκλείσαμεν ραντεβουδάκι για αύριο, θα κλείσουμε και για μεθάυριο και ελπίζω να δουλέψει η επιχείρηση γιατί θέλω να καταφέρω την Κυριακή να φύω τζαι να περάσω λίο καλά για 9 μέρες. Εν κανεί που εν είχα μισό γενέθλιο στην μέρα του, ας έχω μια βδομάδα μετά πιλέ μου.

Έτσι, φτάνουμε στην ευχή μας. Χρόνια πολλά και του χρόνου με υγεία, χωρίς πόνο και με το σύνηθες σχήμα προσώπου αντί με το μισό οβάλ και μισό τετράγωνο που έχω σήμερα.

Εν μπορείτε να πείτε, προτότυπη ευχή, α;

Ελλείψη έμπνευσης...

Έχω να πω ότι εξεπέρασα τον εαυτό μου ξεπερνώντας το φόβο μου για τον οδοντογιατρό τούτο το διάστημα, κάτι πολλά σημαντικό για μένα, αφού εδώ και 12 περίπου χρόνια απλά ζω με το φόβο του οδοντογιατρού και το φόβο ότι θα μείνω χωρίς δόντια κάποτε και τα 2 ταυτόχρονα. Πολλά βασανιστικό έχω να πω, ειδικά άμα δεν το ξέρει κάποιος άλλος.
Ο φόβος μου ήταν τόσο μεγάλος που μου απαγόρευε να ψάξω να μάθω για τις εξελίξεις, για τις διάφορες διαδικασίες, για τον τρόπο αντιμετώπισης του φόβου μου, για τον πόνο που θα είχαν τα διάφορα, ούτε καν μπορούσα να σκεφτώ καθαρά και να καταλάβω ΤΙ ακριβώς ήταν που φοβόμουν γιατί ούτε με τον εαυτό μου δεν μπορούσα να το συζητήσω.

Για τα πρώτα χρόνια το είχα εύκολο. Κανένας δεν μου έλεγε να πάω στο γιατρό, οι γονείς ξεχνιούνταν, στο σχολείο δεν γινόταν και κάποιος σοβαρός έλεγχος, εγώ όσο μπορούσα τα φρόντιζα, οκ.
Τα τελευταία 7 χρόνια, από τότε που τέλειωσα δηλαδή το σχολείο άρχισαν οι κουβέντες. Εγώ ήξερα ότι έχω προλήματα, οι γονείς μου έλεγαν με κάθε αφορμή πότε θα πας στο γιατρό, κι από πότε έχεις να πας στο γιατρό, και αύριο που θα πάω στο γιατρό να έρθεις κι εσύ, κλπ. Εγώ αποφυγή μέχρι τελικής πτώσης: δεν μπορώ, δεν θέλω, πήγα μια φορά στο ΙΚΑ, δεν έχω κάτι, βαριέμαι, έχω διάβασμα, κλπ.
Τελικά φτάνουμε σε ένα σημείο πριν ενάμιση μήνα να θέλω να ζητήσω λεφτά από τον πατέρα (άνεργη ούσα) και να μου ζητά να του κλείσω ραντεβού στο γιατρό και να κλείσω και για μένα. Έκατσα πάνω..... δοκίμασα το γνωστό "δεν θέλω, δεν έχω κάτι" και απάντησε ο πατήρ "δεν χρειάζεται να έχεις κάτι, να πας να σε δει". Πέταξα ένα ξερό "καλά" και έφυγα.

Στο αυτοκίνητο να τρέμει το χέρι, να πονά το στομάχι, να θέλω να κάνω εμετό, να έχω ένα άγχοοοοο, μα ένα άγχοοοοο....[sik]. Φτάνω σπίτι, μήνυμα στην ξενιτεμένη αδερφή "μπες msn πρέπει να σου μιλήσω PLS".
Μπαίνει, μπαίνω, προετοιμάζω το έδαφος (να σου πω κάτι, αλλά να μην μου φωνάξεις, να μην με κοροϊδέψεις, να μην πεις τπτ σε κανένα" κλπ κλπ κλπ.
Η αδερφή έναν άγχοοοο, μα έναν άγχοοοο [sik]. "Τι έγινε κόρη μου, πε μου, θα με σπάσεις, μεν με αγχώνεις, τέλειωνε, οκ οκ, πε μου!" κλπ.
Άρχισα εγώ σιγά σιγά της είπα την κατάσταση, έφαα κατσάδα αρκετή αλλά όι απογοητευτική, είπα της ότι πλέον φοούμαι και την αντίδραση των γονιών μου (τύπου "έλα δα, άνοιξε να δω, έλα να δω ίνναμπο γίνηκεν τζιμέσα τζι" κλπ), την αντίδραση του γιατρού (τύπου "γιάαααααξ! μα ΠΟΥ ΖΕΙΣ; παντές τζαι εν το στόμα κανενού μωρού που τη Σομαλία που θορώ..."κλπ) και την αντίδραση μου εμένα (τύπου εκτός εαυτού δεν ξέρω τι μου γίνεται κλπ). Εκαθησύχασε με νάκκον, επέρασαν λίες μέρες τζαι έσυρνα κουβέντες (σενάρια κατασατροφής στη μάνα κυρίως) ώσπου τζαι ήρτεν η ώρα που έπρεπεν να κλειστεί το ραντεβού. Να κλαίω μπροστά στον παπά μου ότι φοούμαι, τζαι ότι δεν μπορώ κλπ, να του λαλώ ΔΕΝ ΠΑΩ ΣΤΟΝ ΔΙΚΟ ΣΟΥ ΜΕ ΤΙΠΟΤΕ, να μου λαλούν να μεν πάεις μάναμου, να πάεις στο γιό του, έτο που σου το είπεν τζαι η αρφή σου, τζι αν μεν σου αρέσει να πάεις αλλού, κανέναν πρόβλημα, κλπ.
Έπιασεν να κλείσει ο ίδιος ραντεβού τελικά γιατί εγώ δεν ήμουν σε φάση να μιλήσω, εμίλησεν με την κοπέλα, είπεν της ότι φοούμαι, ότι έχω πολύ καιρό να πάω, ότι θέλουμεν απλώς να με δει να μας πει τι έχει να γίνει, κλπ....
Και δώστου συζήτηση μετά για το ΤΙ ΘΑ ΓΙΝΕΙ στο ραντεβού, και τι θα μου πει, και τι θα του πω, και πόσο ξεδόντα θα είμα, και πόσο θα πονήσω, και πότε θα τελειώσω και αν θα μου βάλει μασέλα, και αν θα μου βάλει κινητά δόντια, και αγάπη μου θα με θέλεις αν είμαι ξεδόντα κλπ.

Τελικά φτάνει η μέρα (άυπνη η moonlight που το άγχο [σικ]) και πάω με την μητέρα. Κλάμαν ο λαός, κλάμαν αστείρευτο, κλάμαν και κακό..... Κάμνουμεν την πανοραμική (η μάνα περνά το πρώτο σοκ στη θέα της πανοραμικής) και πάμε στο ιατρείο. Κλάμαααα, κλάαααμααααα..... με 1000 βάσανα αρχίζουμε τον έλεγχο της κατάστασης. Η μάνα εξαφανίστηκε σε τούτο το σημείο γιατί ήταν να φυρτεί που την στεναχώρκαν της.
Ένοιωσα πολλά άσhημα σπίτι μετά γιατί η μάνα μου έκλαιε και έλεγε πως στη ζωή μας 2 φορές ένοιωσε τύψεις για μένα: μια φορά που έπρεπε να βάλω γυαλιά και δεν με έπερνε στον οφθαλμίατρο γιατί ενόμιζεν ότι αππώνουμουν-όπως έκαμνεν τζίνη που ήταν μωρό, τζαι τωρά που δεν επέμενε τόσα χρόνια και δεν με "έπιασεν που τα μαλλιά να με πάρει τραβητήν" τζαι άφησεν το να φτάσει σε έτσι σημείο. Είπα της ότι δεν φταιν τζίνοι, φταιν μόνο που έχουν κόρη έξυπνη τζαι ηθοποιό τζαι δεν δείχνει το φόο τζαι τον πόνο τζαι τίποτε τζαι γελά τους. Ελυπήθηκα πολλά που εσκέφτηκεν έτσι αλλά εθύμωσα τζιόλας που με έκαμνεν να νοιώθω άσhημα παραπάνω.

Τελικά, επέρασεν ενάμιση μήνας. Έκαμα καθαρισμό, ένα βαθύ σφράγισμα, 2 εξαγωγές και 1 απονεύρωση και δεν επόνησα καλά καλά ακόμα (χτυπάτε ούλλοι μαζί ξύλο).

Ο γιατρούλης μου είναι πολύ καλός, οι απονευρωτές (οκ εν ενδοδοντιστές κανονικά οκ μεν κάμνετε έτσι, ξέρω το) εν συμπαθητικοί, η κοπέλα του καθαρισμού πολυ υπομονετική (κατά τα δικά της λόγια) και καθησυχαστική και όλα παν καλά. Έχω πολύ μέλλον ακόμα (εξαγωγή φρονιμίτη, άξονας και κορώνα, εμφυτεύματα, σφραγίσματα, κλπ) αλλά τουλάχιστον κοιμούμαι πριν τα ραντεβού και  μπορώ να ψάχνω και να μαθαίνω πώς είναι οι διαδικασίες που θα περάσω, τι πρέπει να περιμένω, τι να προσέχω, εμπειρίες του κόσμου, και ξέρω κυρίως να ακούω πολλά τζαι να πιστεύκω λία.

Τέλος θέλω να παρακαλέσω όποιον αγαπητό αναγνώση έχει κανένα τηλέφωνο του Παπασάββα (τζίνου που το σκάνδαλο με τα εμφυτεύματα) να μου το πει να τον ρωτήσω να μου πει τις εμπειρίες του.

Άτε και με το καλό να τελειώνει η ιστορία μου και μακάρι να είναι τούτα τα προβλήματα μας.

*Η πανοραμική ΔΕΝ είναι προφανώς η δική μου αλλά μια από εδώ.

Ο γιατρός

Και οι περιπέτειες στον οδοντίατρο συνεχίζονται.

Μπράβο μας.

 

Εσείς φοάστε τον;

(Όι τον joker, το γιατρό.)

Προβλιματιζόμανε en francais.

Σπουδάζω μετάφραση, τζαι ούλλοι θεωρούν πως πρέπει ανά πάσα στιγμή να ξέρω οποιαδήποτε λέξη με ρωτήσουν. ΑΣΧΟΛΙΑΣΤΟΝ
Άμα πω ότι μεταφράζουμε με λεξικά, έχει πλάσματα που με φκάλλουν πελλή τζαι λαλούν ότι με λεξικά μεταφράζουν τζαι τζίνοι. ΑΣΧΟΛΙΑΣΤΟΝ
Τζίντα γαλλικά ειδικά, μαθαίνω τα που την έχτη δημοτικού αλόπως τζαι ακόμα είμαι άσχετη θεωρώ. ΑΣΧΟΛΙΑΣΤΟΝ
Τζαι έννα τελειώσω τη σχολή τζαι εν θα έχω δουλειά τζαι θα μου λαλούν γιατί εν βρίσκεις μωρά να τους κάμνεις ιδιαίτερα;
Λαλώ τους ότι εν είμαι καλή για να μάθω τζι άλλου γαλλικά, τζαι πως δεν ξέρω που εκπαιδευτικά τζαι παιδαγωγικά. ΑΣΧΟΛΙΑΣΤΟΝ
Επήα εράσμους στη Γαλλία. Εγνώρισα 3 Κυπραίες. Ήταν τζαι οι 3 τρίτο έτος γαλλικής φιλολογίας. Η μιά στο Αιστοτέλειο τζαι οι άλλες 2 στο ΠαΚυ. Δεν εξέραν να φκάλουν τα μάθκια τους. Η μιά ειδικά δεν έξερεν να παραγγείλει στο μακτόναλτς πατάτες. Και ούτε επροσπαθούσεν.
ΣΧΟΛΙΟΝ: Αν έχω ποττέ μου κοπελλούθκια, ποιός θα τους μάθει γαλλικά;

FLOSS

After 2 days... finally...

I FLOSS AGAIN!!!!!

Μια αρκούδα καφέ!

Εχτές έκαμα για πρώτη φορά στη ζωή μου brownies. Για κάποιο λόγο εν είχα ΚΑΝ σκεφτεί να δω μια συνταγή, ήταν πάντα κάτι που το αγοράζεις μια φορά το χρόνο ή κάτι....
Έτυχε τζαι έπεσα σε μια συνταγή πρόσφατα, τζαι που τότε εν εμπορούσα να σταματήσω να σκέφτουμαι ότι θα κάμω.
Έτσι τωρά ήβρα ευκαιρία και δικαιολογία να τα κάμω σαν επιβράβευση του εαυτού μου που έκαμα μια εργασία της σχολής.

Ήταν ΠΑΝεύκολο, καθόλου φασαρία τζαι ιδιαίτερο ξιμαρισιό, τζαι πολλά γλήορο.

Υλικά:
1 φλ. (=1 στικ) βούτηρο ανάλατο (αν βάλετε λιγότερο είναι καλύτερα, εμένα είναι λίγο βαριά που έβαλα όσο ήθελε)
230 γρ. σοκολάτα κουβερτούρα (η συνταγή λέει semisweet, εγώ έβαλα μαύρη σκέτη)
1 1/4 φλ. αλεύρι για όλες τις χρήσεις
1 κουταλάκι baking powder
1/2 κουταλάκι αλάτι
2 φλ. ζάχαρη
4 μεγάλα αυγά
2 κουταλάκια βανίλια
140 γρ καρύδια (προαιρετικά)

Εκτελεση:
Στρώνετε χαρτί σε pyrex (πάιρεξ) συνηθισμένου μεγέθους ή και λίγο πιο μικρό, ώστε να καλύπτονται και τα πλάγια, όχι μόνο η βάση.
Προθερμένετε το φούρνο στους 170 βαθμούς και βάζετε τη σχάρα στη μέση του.

Λιώνετε το βούτηρο και τη σοκολάτα σε bain marie.
Ανακατεύετε το αλέυρι, το baking powder και το αλάτι.
Χτυπάτε τα αυγά, και προσθέτετε τη ζάχαη και τη βανίλια.
Στο τελευταίο μίγμα προσθέτετε το μίγμα σοκολάτας και βουτήρου και ανακατεύετε.
Όταν ενωθούν καλά, προσθέτετε το άλλο μίγμα με τα ξηρά συστατικά και ανακατέυετε.
Αν θα βάλετε καρύδια, now is the time. Κόψτε τα σε χοντρά κομάτια, βάλτε τα μέσα και ανακατέψτε απαλά.
Ρίξτε το μίγμα μέσα στο pyrex και βάλτε το στο φούρνο.
Σε ένα μισάωρο πρέπει να είναι κάπως γυαλιστερό από πάνω.
μπορείτε να το βγάλετε τότε αν σας αρέσει κάπως μαλακό και υγρό ή πιο μετά, σε ένα 50λεπτο αν το προτιμάτε πιο ψημένο από μέσα.
Αφήστε το να κρυώσει έξω από το φούρνο και κόψετε το σε τετραγωνάκια.
Είναι ΤΕΛΕΙΑ με ένα ποτήρι γάλα και διατηρούνται έξω από το ψυγείο για 2-3 μέρες σε ένα ταπεράκι πολύ καλά (και μαλακά).

(Η φωτογραφία ΔΕΝ είναι δική μου γιατί δεν μπορούσα να βγάλω κάποια που να διακρίνονται καλά και όχι σαν μαύρα τετράγωνα!)

Things I miss

These babies came out to play this evening!

Αλλάξανε τα γούστα σου!

Εν πολλά που ζητώ; Έτο έναν άντρα που να μου χορεύκει έτσι!
(Σαν τον Μπουλά όι σαν την πρώιμη Lady Gaga δαμέ!)

Που να μείνουν μαύρες τζαι γέριμες!

Το Σάββατο, πριν να πιάσω γυρόν τα μουσεία, επήα στα ΙΚΕΑ να αγοράσω βιβλιοθήκες. Που τον τζαιρο που έφερα τα πράματα μου που Ελλάδα (πριν 3 χρόνια περίπου) τα βιβλία μου εν μες τες κάσhιες, μες στο δωμάτιο μου, το οποίο όπως αντιλαμβάνεσαι εν αποθήκη παραπάνω παρά δωμάτιο.
Αποφάσισα ότι αφού εγίναν οι απαραίτητες αλλαγές στο σπίτι, ήρτεν ο καιρός που ΜΠΟΡΩ πλέον να βάλω κάπου μερικές βιβλιοθήκες. Εθκιάλεξα τες, εμέτρησα τον τόπο μου, έφκαλα ούλλα τα βιβλία που τες κάσhιες να δω πόσα ένι, τζαι επέταξα τες κάσhιες να ανοίξει ο τόπος...
Τζι ΦΥΣΙΚΑ οι βιβλιοθήκες μου ήταν έλλειψη! Μα τι έκπληξη!!!
Τζαι διερωτούμαι...τες βιβλιοθήκες τούτες που τες έχουν στάνταρ στα ΙΚΕΑ, λάικ φορφορέβερ, εν έπρεπε να τες έχουν μόνιμα στοκ;
Επήα τζι ερώτησα έναν υπάλληλο, "εκοίταξεν μες στο σύστημα" τζαι είπεν μου ότι παραγγελεία υπάρχει, αλλά δεν ξέρει πότε θα έρτουν. Πρώτα είπεν μου μπορεί να κάμουν 2 εφτομάδες...ύστερα είπεν που μπορεί να κάμουν τζαι 4 εφτομάδες...έκοψα τον τζιαμέ.
Είπεν μου να πιάνω τηλέφωνο να μου λαλούν. Επέρασεν μια εφτομάδα, έπιασα.
Εν κανεί που  την ρωτώ με τόση ευγένεια, που την ρωτώ να καταλάβω τζι εγώ τι γίνεται να μεν την πρίζω κάθε λίο, λαλεί μου τζαι πελλάρες τζαι δεν κάθεται να ακούσει τι σκατά της λαλώ.
Ρωτώ την: Δηλαδή άμα φύουν που το εργοστάσιο εν θα περαστεί κάποια ημερομηνία; Όι όι, εν ΕΧΩ ημερομηνία. Δηλαδή άμα φτάσει το φορτίο σας εν ξέρετε τι έχει μέσα όσπου να έρτουν στο κατάστημα τα πράματα εν τα περνάτε στο σύστημα; Όι εν ΞΕΡΩ πότε. Δηλαδή... Εν μπορώ ούτε στο περίπου να σας πω.. Μάλιστα... Δηλαδή δεν έχετε παραλαβή κάποιες συγκεκριμένες μέρες ασπούμεν κάθε μήνα ή εβδομάδα κλπ; Όι εν ξέρω ΠΟΤΕ ΘΑ ΕΡΤΟΥΝ. Οκ, απλά ρωτώ τζι εγώ να μεν σας ενοχλώ κάθε λίον. Να πιάσετε σε 2-3 μέρες.... Α, όι σε καμιάν εφτομάδαν δηλαδή..να πιάνω κάθε 3 μέρες; Ε, εν η δουλειά μας εμάς, έντζαι πειράζει μας να μας ρωτάτε! (ΑΛΛΑ είμαι σίουρη ότι αν την πετύχω αλλό 2 φορές θα αρκέψει να λαλεί ποτζί ποδά ότι "έχει μιαν πρίχτισσαν που πιάννει κάθε 3 ημέρες α!)

Έννα πιάννω όμως. Έτσι για να δω τι θα μου λαλούν κάθε φορά...(ή ώσπου έννα αντέξω)....

Immigraniada

I like this dude, I like his band, I like their songs.

Αγάπη μου, ευχαριστώ που μου τους έμαθες ή έστω που μου τους εθύμησες.

Ηad a happy weekend?

Προψές επία στους χαρουπόμυλους Λανίτη, όπου το Ίδρυμα Προώθησης Έρευνας εδιοργάνωσε μια βραδιά αφιερωμένη στην έρευνα.
Από ότι ξέρω ήταν η πέμπτη χρονιά που εδιοργανώνετουν η βραδιά στην Κύπρο, εγώ όμως πρώτη φορά επήα. Εν ξέρω πώς ήταν ως τωρά, φέτος αρχικά απογοητεύτηκα λίο γιατί επερίμενα παραπάνω διαδραστικα πράματα, αλλά εφανήκαν μου λία. Τελικά έκατσα καμιά ώρα τζι εποσκολήστικα. Έφαα παγωτό που απλά υλικά φτιαγμένο τζίνην την ώρα παγωμένο με τη βοήθεια υγρού αζώτου (το οποίο είδα για πρώτη φορά ενώ ήταν υγρό), έμαθα για κάτι σκουλικάκια που χρηισμοποιούνται στις βιολογικές καλλιέργειες και παρασιτούν κάποια κακά (για το δέντρο μας) σκουλίκια μέχρι να τα σκοτώσουν. Είδα DNA μπανάνας και έμαθα πώς μπορώ να το απομονώσω στο σπίτι μου με απλά υλικά της κουζίνας μου (όι πως πρόκειται να το κάμω ποττέ μου!), είδα ρομποτάκια, αγόρασα μια τρισδιάστατη εικόνα του φεγγαριού (όι, εν φορείς ειδικά γυαλια για να την δεις τρισδιάστατη), και εσυζητήσαμε με τα παιδιά που εκάμναν το πείραμα για την εκκένωση κτιρίων σε περίπτωση πυρκαγιάς.

Εχτές επήα στην εκδήλωση του ΚΟΤ για την παγκόσμια μέρα τουρισμού. Από τις 10:30 έως τις 17:30 και ανά μισή ώρα, αποχωρούσαν 2 λεωφορεία από το ΟΧΙ για 2 διαδρομές και σε άφηναν/μάζευαν από τα μουσεία της Λευκωσίας. Μέσα στα λεωφορεία εγκεκριμένοι ξεναγοί μιλούσαν για την ιστορία της πόλης, αλλά και μέσα στα μουσεία ανά μισή ώρα ξεκινούσαν ξεναγήσεις. Επίαμεν Λεβέντειο, νομισματικό της Τράπεζας Κύπρου τζαι στο Τζιάπρα Πιερίδη επίσης στην Τράπεζα Κύπρου, στο Αρχαολογικό και στο Μουσείο Ιστορικής Μοτοσυκλέτας το οποίο εχαρηκα παραπάνω που ούλλα. Ένα πλάσμαν μόνο του εσύλλεξε τες μοτόρες, μόνος του τες σάζει, δουλεύκει και όσην ώραν εν τζιαμέ, αλλά τζαι σπίτιν του, τζαι σέβεται την ιστορίαν της κάθε μοτόρας τζαι καποιον που μπορεί να του εχάρισεν κάποιαν. Πολλά παθιασμένα πλάσματα, μπράβο τους για την προσπάθεια τους τζαι για το μεράκι τους τζαι για τη δουλειά τους τζαι που εν υπεύθυνοι άμα οδηγούν τζαι προσπαθούν να περάσουν το μήνυμα να προσέχουν ούλλοι που έχουν μοτόρες κλπ. Είδαμεν μοτόρες παλιές της αστυνομίας, της φρουράς του Μακαρίου, του αγωνιστή Στυλιανού Λένα. Βεσπούες, Λαμπρεττούες, αλλά τζαι μεγάλες μοτόρες. Είχε τζι ένα αυτοκίνητο Morgan χειροποίητο, αλλά εν ήταν σασμένο. Πολλά ωραία προσπάθεια, μακάρι να είχαν παραπάνω πλάσματα έτσι πάθη, τζαι μακάρι να τους βοηθά τζαι το κράτος σε τούτες τες προσπάθειες που μόνο καλό μπορούν να μας κάμουν σαν κράτους και σαν οικονομίας..
Κατά τα άλλα, το απόγευμα η μέρα εσυνεχίστηκεν με το Φεστιβάλ παγωτού, στην Πύλη Αμμοχώστου στην τάφρο, όπου οι Κυπριακές παγωτοβιομηχανίες επροσφέραν δωρεάν παγωτό, Κύπριοι σεφ πουλούσαν λουκουμάδες και μαχαλλεπί με παγωτό, μέλι και καρύδια, όπου μπορούσες να φάεις δωρεάν παγωτό κρέμα με διάφορα κυπριακά προϊόντα: κούννες, γλυκά του κουταλιού, μέλι, κλπ.
Μουσεία, βόλτεσ στην παλιά πόλη, ζωντανή μουσικούλα μες στο πράσινο, κόσμος, διασκέδαση για τα μωρά, παγωτό, παγωτό, παγωτό...
Τι άλλο ήθελε μια όμορφη Κυριακή;

Ελπίζω με τα χρόνια να αυξάνεται ο κόσμος και η ποιότητα των διοργανώσεων τούτων τζαι να μεν τα σταματήσουν τόσο ξαφνικά όσο τα εξεκινήσαν.
Μπράβο για τες προσπάθειες, τζαι στον κόσμο που υποστηρίζει τούτες τες εκδηλώσεις, ας εν τζαι για το δωρεάν παγωτό. Άξιοι είμαστεν να το σνομπάρουμεν!

Photo by Me.

Λεβέντειο Μουσείο.

News & A New Idea

Γειά σας πουλάκια μου! Τι μου κάνετε;
Ήθελα να σας πω ευχαριστώ για την συνεισφορά σας στο προηγούμενον ποστάκιον, ήταν ωραία που ο καθένας εθυμάτουν τζαι κάτι!

Κατά τα άλλα...εσκέφτουμουν... αν υπάρχει θέληση/ώρα/αθκιάση να στήσουμεν ένα blog για ταξίδια. Είτε εντός Κύπρου, είτε εχτός...
Να μοιραζούμαστεν εμπειρίες που ταξίδια που εκάμαμεν, τόπους που εμείναμεν σαν φοιτητές ή εργαζόμενοι, να διούμε συμβουλές ο ένας στον άλλο, να μιλούμε για την προετοιμασία μας για κάτι που κανονίζουμε, τις αμφιβολίες μας κλπ...

Περιμένω και θετικές και αρνητικές απαντήσεις για να ξέρω τι παίζει!!! (Αν υπάρχει κάτι τέθκιον το οποίον δεν αντιλήφθηκα ακόμα sorry and let me know about it!)

photo by Thierry Grobet

Για την τιμή μιας τυρόπιτας.

Αθυμούμαι που ήμουν δημοτικό, πριν 13 χρόνια μίνιμουμ δηλαδή, που η τυρόπιττα στην κατίνα του σχολείου ήταν 25-30 σέντς. Ύστερα που επία γυμνάσιο ήταν 35.. Στο λύκειο ήταν 50.
Επία Ελλάδα να σπουδάση τζαι 3 χρόνια δεν εγόρασα τυρόπιτα να φάω. Εφαίνετουν μου πολλά ακριβή 1.50-2.00 ευρώ. Μετά που τζίντα 3 χρόνια, όσες φορές επία πίσω, ούλλο τζαι πιο ακριβά ήταν τούτα τα αρτοποιήματα. Για την τιμή της τυρόπιτας συγκεκριμένα δεν έχω κάποια ανάμνηση διότι άμα δεν την έχεις σαν επιλογή για 3 χρόνια, ξιγράφεις την.
Τωρά που είμαι δαμέ, εν πας στα 2 ευρώ. Τζαι άλλα αρτοποιήματα (ζαμπονοτυρόπιτα ασπούμε) εν τζαι 2.50.

η τυρόπιτα

Θυμάστε εσείς άλλα πράματα πόσα ήταν τζαι πόσα ένι;
Πόσα εδιούσετε να γεμώσετε το αυτοκίνητο σας πετρέλαιο/πεζίνα;
Πόσα ήταν το νερό;
Πόσα ήταν το γάλα;
Πόσα το ψουμίν;

Τζαι μεν πάμεν πολλά πίσω, τον τζαιρόν που έπιαννες κουλλούρι τζαι τυρούιν 2 γρόσια.... Πρόσφατα πράματα. 20-25 χρόνια πίσω θέλω.
Πάμεν καλά;;;;;

My Spanish may be rusty, but I cook Mexican so fine!!!

Αγαπημένο φαΐ οι fajitas με κοτόπουλο. Κάμνω όσο συχνα μπορώ. Είτε ούλλο το παναΰριν, είτε κάτι πιο απλό.
Πόψε έκαμα ούλλον το παναΰριν, τζαι εφάαμεν 8 άτομα, ε, τζι ένα μωρόν.

Βήμα βήμα ακολουθεί η συνταγή. Με κόκκνα είναι τα υλικά για να τα βρίσκετε εύκολα:



Κοτόπουλο και μαρινάτα κοτόπουλου (προηγούμενη μέρα κατά προτίμηση, ή έστω 2 ώρες πριν):

8 Φιλέτα στήθος κοτόπουλο

2-3 κόκκινες πιπεριές

2-3 πράσινες πιπεριές

1 ποτήρι ελαιόλαδο

1/2 ποτήρι χυμό λεμόνι

6 σκελίδες σκόρδο

1-2 κουταλάκια αλάτι

1-2 κουταλάκια πιπέρι

2 κουταλάκια κύμινο/αρτισιά αλεσμένη

5 κουταλιές soy sauce

2 κουταλιές τσίλι/tabasco

νερό όσο πάρει για να καλυφτεί το κοτόπουλο

fajita mix αν θέλετε, και μόνο τα μπαχαρικά μας κλπ, είναι μια χαρά.

Κόβετε το κοτόπουλο λωρίδες λεπτές και μακριές και το βάζετε σε ένα ταπεράκι.
Κόβετε τις πιπεριές σε λωρίδες και τις βάζετε σε άλλο ταπεράκι.

Στο κοτόπουλο βάζετε την περισσότερη μαρινάτα, στις πιπεριές λιγότερη, και στο κοτόπουλο βάζετε νερό να το καλύψει. (Και μπίρα μας κάνει, εμένα δεν μου αρέσει). Οι πιπεριές δεν χρειάζονται τόσο πολύ υγρό, μπορείτε απλά να ανακαινίσετε λίγο το ταπεράκι να πάει παντού και τελειώσαμε.
Αυτό γίνεται κατά προτίμηση την προηγούμενη μέρα για να μαριναριστούν αρκετές ώρες (εδώ ισχύει το the more the merrier).



Η μεγάλη μέρα (οκ επαράκαμα το):

2 κρεμμύδια ξερά

1 κουταλάκι μαύρη ζάχαρη

λίγο ελαιόλαδο για το τηγάνισμα

Την μέρα που θα ετοιμάσετε το φαΐ, κόβετε και το κρεμμύδι.
Το τηγανίζετε να μαλακώσει, να γυαλλίσει, να γλασάρει που λέει και η μάμα μου, και μετά ρίχνετε λίγη λίγη τη ζάχαρη, και ανακατεύετε να πάρει χρώμα παντού. Μιάμ, γλυκα κρεμμύδια!

Μετά τηγανίζετε τις πιπεριές, να μαλακώσουν κι αυτές, και μετά το κοτόπουλο. Τα στραγγίζετε απο τη μαρινάτα για να μην κάνουν μιά ώρα να ψηθούν.

Dip no 1:
Guacamole:

3 αβοκάντο ώριμα, να λιώνουν με το πιρούνι

λίγος χυμός λεμόνι για να μην μαυρίσει το αβοκάντο

1/2 κουταλάκι κύμινο

1 μικρή ψιλοκομένη ντομάτα

1/4 κουταλιάς τσίλι/tabasco

1 φρέσκο κρεμμύδι ψιλοκομμένο

λίγο αλάτι

λίγο πιπέρι

λίγος κόλιανδρος φρέσκος ψιλοκομμένος

λίγη σκόνη τύπου maggie/knor (προαιρετικά)

λίγο γιαούρτι/sour cream

Λιώνετε τα αβοκάντο (είναι ωράια με το πηρούνι αντί με το μπλέντερ γιατί νοιώθεις τη γεύση του αβοκάντο αν τύχει να δαγκώσεις κανένα κομματάκι). Στραγγίζετε την ντομάτα, βάζετε τα υλικά όλα μές στο αβοκάντο, ανακατεύετε και διορθώνετε τις ποσότητες κατά προτίμηση. Με το γιαούρτι αραιώνει και απαλύνει η γεύση.

Dip no 2:
Pico de Gallo:

3-4 ώριμες ντομάτες

1-2 φρέσκα κρεμμυδάκια

λίγο τσίλι/tabasco

λίγο κόλιανδρο φρέσκο

λίγο ελαιόλαδο

λίγο αλάτι

Ψιλοκόβετε ντομάτες, κόλιανδρό, κρεμμυδάκια, στραγγίζετε την ντομάτα, ανακατέυουμε και έτοιμη η "σάλτσα".

Dip no 3:

Sour Cream/Γιαούρτι

(από υπεραγορές ή σκέτο γιαούρτι μας κάνει μια χαρά, δεν είμαστε και μεξικάνοι!!!)

Spice it up:
Jalapenos (καυτερά πιπεράκια διατηρημένα σε ξίδι)

Fajitas (μαλακές πίτες έτοιμες από υπεραγορές)

Για μένα αυτά είναι τα απαραίτητα για να φάω και να ευχαριστηθώ.
Ακολουθούν κάποια bonus.

Dip no 4:
Cheese dip (nacho cheese) - έτοιμο από υπεραγορές

Dip no 5:

Refried beans

1 κονσέρβα black beans

2-3 σκελίδες σκόρδο

αλάτι

ελαιόλαδο για το τηγάνισμα

Αφήνετε το λάδι να ζεσταθεί, κόβετε το σκόρδο μικρά κομματάκια, αφήνετε λίγο να μυρίσει το λάδι και βάζετε κουτακιά-κουταλιά τα φασόλια χωρίς το ζουμί τους. Λιώνετε με το πηρούνι κάθε κουταλιά και μετά προχωράτε στην επόμενη. Στόχος είναι να τηγανιστεί η σάρκα των φασολιών σιγά σιγά.

Το φαΐ:

Μέσα στην πίτα σας απλώνετε όποιο dip θέλετε, βάζετε ότι θέλετε, τυλίγετε και ΤΡΩΤΕ!

Μυλλωμένον

Μόλις το άκουσα τούτον τζαι εθυνμήθηκα το, τζαι βάλλω σας το δαμέ αν έχει κανέναν που δεν το ξέρει.
Είχα άλλα ποστ στο νου μου, αλλά ο νους μου εν σώννει ούτε τόσο για κάτι εχτός τούτου, οπότε εντζόϊ.

(ππαρένταλ αντβάιζορι κλπ: ακολουθεί μυλλωμένον Μιχαηλίδικον)

το πάλλιωμα του βίλλου με τον πούττον

Ο βίλλος εσηκώθηκεν μιαν νύχταν θυμωμένος
βαρβάτος, ολοκότσιηνος, κκεφάτος, καυλωμένος.
Τζι άννοιξεν το ρουθούνιν του πόσιει στην τζιεφαλήν του
τζι ένα κομμάτιν σίερον έκαμεν το κορμίν του.
Τζιαι μιαν μανιέραν έπιασεν τζιαι στο πουττίν γυρίζει
τζιαι τέθκοια λόγια του λαλεί, τέθκοια το φοβερίζει:
-Πουττίν σσιιστόν, πουττίν πελλόν, εννά σε κουπανήσω
τζι ολόϊσια στην τρύπαν σου σαν ταύρος θα ορμήσω
τζι αν έν΄ τζι η τρύπα σου στενή, εγιώ θα την ι-σσιίσω.
Θα σ΄ αναγείρω πκιο βαθκιά, στον πάτον σου θα φτάσω
τζι εννά γαμώ τζι εννά γαμώ τζι έθθεν για να χορτάσω.
Εννά σε κάμω, ρε πουττίν, συγγνώμην να ζητήσεις,
τ΄ αρτζίδκια μου τα κρεμμαστά θα σσίυψεις να φιλήσεις
τζιαι μιαν τζιαι δκυο τζιαι τρεις φορές μιτά μου έννα χύσεις.
Ομως, πούττε, λαλώ σου το, έθθεν να σύρω πίσω,
αν δεν σε κάμω λάχανον <τζι>έθθεν να παραιτήσω,
ωσότου να μου πεις «αμάν», ωσότου σε νικήσω.
Στον βίλλον που συνέχισεν τζιείντα καμώματά του,
Ο πούττος εν εβάσταξεν τζιαι τέθκοια απαντά του:
-Ρε βίλλε ανοστόπλαστε, πόσιεις έναν αμμάτιν,
εγίνης μου αήττητος, μεγάλον πκιον κακκάτιν.
Μα τούτα ούλα που λαλείς εγιώ εν τα στιμιάζω
τζι ούτε πως είσαι, σγοιάν λαλείς, εγιώ σε λοαρκάζω.
Τζιαι αν λαλείς πως με νικάς, έν΄ κουτουρού λοούδκια,
η αλουπού στον ύπνον της θωρεί πετειναρούδκια!
Εγιώ τωρά σε προκαλώ το έργον σου ν΄ αρχίσεις,
να δούμεν αν, όπως λαλείς, βίλλε, θα με νικήσεις.
Ο βίλλος εσηκώθηκεν τζι άρτζιεψεν τον αγώνα,
πάνω στον πούττον στάθηκεν σγοιάν να ΄τουν μια κολόνα.
Τζιείν΄ η κκελλέ εγίνηκεν κότσιηνη πομιλόρι,
φτάννει στην τρύπαν του πουττιού τζιαι μπαίννει με το ζόρι.
Τραβά βαθκιά ούλλος χαράν, στον πάτον του πεζεύκει,
τζιαι που του άρεσεν πολλά άρτζιεψεν να χορεύκει.
Δώσ΄ του χορόν τζιαι άππηον, σαν να ΄τουν μεθυσμένος,
τον πούττον ενεκάτσιασεν, ο τρισκαταραμένος.
Ο πούττος εσιώπησεν -με σιιόνιν, με χαλάζι!-
του βίλλου τες παλλικαρκές θωρεί τζιαι κάμνει χάζι.
Ο βίλλος άμα έκαμεν τζιείντα καμώματά του,
μέσα στον πούττον άρτζιεψεν τζιαι τα ξεράματά του.
Που τα πολλά τα ξερατά, εγίνην χλωμιασμένος
τζι απού ΄τουν σγοιάν το σίδερον, βαρβάτος, καυλωμένος,
ήρτεν τζι εγίνην μια μπουτσιά, χλωμός τζιαι μαραμμένος.
Από τον πούττον έβκηκεν τζι εστάθην ντροπιασμένος,
μες στο πετσίν του κρύφτηκεν, σαν γέρος ποσταμένος.
Ο πούττος τζιείνην την στιγμήν γελά τζιαί χαχχανίζει,
του βίλλου τέθκοια του λαλεί, τέθκοια του μουρμουρίζει:
-Ελα, ρε βίλλε, καρτερώ, ξανάμπα στο τρυπίν μου,
χόρεψε, σούστου όσο μπορείς, ν΄ αναπαυτεί η ψυσιή μου.
Είντα ΄ν΄που έπαθες τωρά τζι είσαι σαν σκοτωμένος,
είδες είντα ΄ν΄πο σου ΄λεα, πως θά ΄φκεις νικημένος;
εγιώ ρε βίλλε, σατανά, μονάμματε, σακκάτη,
φτάννει να θέλω που καρκιάς, να βάλω το γινάτι
τζιαι δέκα βίλλους σαν εσέν μπορώ να τους νικήσω
τον έναν πίσω τ΄ αλλουνού τζι έθθα το χαπαρίσω.
Ο βίλλος που την αντροπήν έμεινεν μουρρωμένος,
σγοιά το παιξούμενον πουλλίν, ήταν ο καημένος.
Τζιείντο πολλύν φουμίσιν του καπνός τζιαι διαλύθην
τζιαι έκαμεν παραδοχήν ότι πως ενικήθην.
Οι πρωτινοί λαλούσασιν ο πούττος πως έν΄ κάστρον,
πιάννει το βίλλον που το φτιν τζιαι παίρνει τον στον μάστρον.
Οταν γεράσ΄ ο άδρωπος, ο βίλλος πεθανίσκει,
ο πούττος όπως ήταν πριν τζιαι στα στερνά μεινίσκει.
Η ιστορία ετέλειωσεν, το νόημα έν΄ τούτον:
προσέχετε τον βίλλον σας, κοπέλλια που τον πούττον.
Δέκα φορές απανωτά τον πούττον να γαμήσεις,
ποττέ μεν βάλεις κατά νουν πως έννα τον γιρτίσεις,
την θάλασσαν με μιαν ποτσούν μπορείς να ξηντιλήσεις;

Latest news

Σκέφτομαι τον τελευταίο καιρό ότι πρέπει να γίνει κάτι να αδειάσουν οι ντουλάπες μου (να με λυπηθούν οι γονείς να δουν ότι δεν έχω ρούχα να μου δώσουν κανένα λεφτό να αγοράσω τίποτε καινούργιο). Εξάλλου εσυμφιλιώθηκα με την ιδέα ότι δεν πρόκειται να αδυνατίσω τόσο που να μπω στο jean που είχα που την 2ρα λυκείου όπως επίσης συνειδητοποίησα ότι τα ρούχα που φυλάω για συναισθηματικούς λόγους είναι υπερβολικά πολλά.
Το κάτι θα ήθελα να ήταν κάτι σε φάση ανταλλαγή. Να μαθευτεί, να έρκεται ο καθένας με μια τσάντα με ότι έχει για ανταλλαγή και να τα αφήνει και να γεμίζει τη τσάντα με ό,τι άλλο δει τζαι αρέσει του. Ότι μείνει εν πολλύς ο κόσμος που θα το χρειάζεται, ούλλοι ξέρουμε ένα τόπο, μια οικογένεια να πάρουμε πράματα που δεν χρισημοποιούμεν πλέον.
Εν ξέρω αν στην Κύπρο μπορεί να γίνει έτσι πράμα, αν υπάρχει κόσμος που θα ενδιαφερτεί, ούτε πώς μπορεί να προωθηθεί τούτον το πράμαν, να γίνει γνωστό, πού μπορεί να γίνει, κλπ.
Αν έχει κανένας σας ασχοληθεί με τίποτε παρόμοιο ποττέ ή αν ενδιαφέρεστε, ή αν ξέρετε κόσμο που μπορεί να ενδιαφέρετουν, κλπ, σπικ απ!

Τέσπα, οι διακοπές φέτος ήταν πολλά φλου, αλλά όμορφες. Είχαν πόλη, βουνό, λίγη και καλή θάλασσα, παρέες, αγάπες, φαί, εκδρομές, μέρα, νύχτα, κλπ. Φτηνά σχετικά και ήρεμα.

Άτε και του χρόνου καλλύττερα!

Πες το μου

Έπεσε πείνα απόψε στην πόλη, και φτώχια.
Το ψυγείο άδειο γιατί είμαι μόνη στο σπίτι και όλη μέρα λείπω. Ήταν και Τετάρτη σήμερα αλλά μέχρι να το πάρω είδηση όλα κλειστά.
Τι θα φάω λοιπόν;
Μακαρόνια. Με τι; Χαλλούμι. Σκέτο; Βαριέμαι. Δεν έχω και τίποτα σε ντομάτα φρέσκια να φτιάξω σαλτσούλα σπιτική με τίποτα φέτα, χαλλούμι, ότι έχω..
Α, βασιλικό όμως, έχω!
Πες το....
Πέστο!
Θα φτιάξω πέστο!

Πέστο κυπριακό!

1 φλυτζάνι φύλλα βασιλικού
1/4 φλυτζανιού πινόλια
1/4 φλυτζανιού χαλλούμι τριμμένο
1/6 φύτζανιού ελαιόλαδο
1-2 σκελίδες σκόρδο
αλάτι, πιπέρι (φρεσκοαλεσμένο φυσικά!)

Σκάβω το μπλεντεράκι που αγόρασε η μαμά μου και της φώναζα (πόσα πράγματα πια σ'αυτό το σπίτι!!!) και ξεκινώ!

Ρίχνω στο μπλέντερ τα φύλλα του βασιλικού και τα πινόλια. Αλέθω.
Βάζω λίγο από το λάδι, το σκόρδο, το χαλλούμι. Αλέθω καλά καλά.
Βάζω όλο το λάδι, αλάτι και πιπέρι. Αλέθω τέλεια.
Βάζω όσο θέλω πάνω στα μακαρονάκια μου και το υπόλοιπο σε ένα βαζάκι για την επόμενη φορά.
Εννοείται πως η επόμενη φορά θα έρθει σύντομα. Μυρίζει τέλεια, δε φταίω!!!

Γλυκατζού

Άρεσε μου το πώς εν γραμμένη τούτη η συνταγή.
Επέρασα ούλλο μου το απόγευμα και κάτι παραπάνω να κάμνω muffins. Τζαι ΑΚΟΜΑ θορώ συνταγές!!! (που ούτε ΚΑΝ μου αρέσκουν!)

Η γλώσσα μπορεί να εν σεξιστική;

Έπεσα προ ολίγου σε ένα αρκετά ενδιαφέρον άρθρο σχετικά με το "φύλο της γλώσσας". Ώρες ώρες θυμίζει μου τσαρλατάνους επιστήμονες, αλλά νομίζω ότι κάποια βάση υπάρχει.

Links and News

Photo sold here

Two links that caught my attention recently:
Illustration of a journey and The PhotoStory of a man's life.
Also, a good reply to all the people e-mailing you asking you annoying questions: There you go.

Σήμερα ήταν τεράστια η μέρα, πάλε είχα μεταφορές με το φορτηγό που μεταφέρει αυτοκίνητα, όι για το δικό μου τούτη τη φορά, ήταν άλλος ο τραυματίας, τζαι ήμαστουν τζαι μες στα χωρκά τα ξένα (Λεμεσό συγκεκριμένα) μόνες μας 3 κορούδες.
Ελπ'ιζω να πετύχει η εγχείρηση του καημένου του αυτοκινητουθκιού... :S
Είδα τζαι το έργο το Antichrist του Lars von Trier, ανάμιση πατάτα, μόνο τούτο έχω να πω.

How was YOUR day?

Σήμερα εσκέφτουμουν πόσο διαφορετικά νιώθα άμα ακούω ένα τραγούδι σπίτι, άμα το ακούω στο αυτοκίνητο, ή άμα το ακούω live. Νομίζω αλλάσσει εντελώς η δυναμική τους...

_____

On another note, τα νέα μου είναι ότι είπα να πάω θάλασσα για πρώτη φορά φέτος (στην Κύπρο εννοώ, ούλλα τα άλλα εν μετρούν) τζαι ο πεζινάρης αντί να μου βάλει πετρέλειο έβαλε μου πεζίνα. Εξεκίνησε πολλά ωραία το ταξίδι, μεν το συζητούμεν!

Ύστερα εφκήκαμεν τζαι εφύαμεν που η ώρα 2μιση ή κάτι τέθκιον γιατί η φιλενάδα (έγινε σούπερ-ήρωας εχτές έδωσεν αίμα) εζαλίζετουν και λοιπά δραματικά επειδή εθεώρησεν ότι εν πειράζει σήμερα να μεν φάει τίποτε. (Ξέρω το πως τα θκιεβάζει, λαλώ τα για να δει ότι εν που τα σοβαρά που τα ελάλουν τζείνα που ελάλουν τζαι όι μόνο για ορρό θα σε πάρω με την επόμενη μαλακία σου, θα σου κάμω τζαι κλύσμαν, έτσι για την ταλαιπωρία. ΠΑΛΑΒΗ!!!!)

Welcome

Εψές επία να δω το Welcome στο θερινό κινηματογράφο Κωνστάντια.
Εχάρηκα που ήταν πολύς ο κόσμος σε σχέση με τις άλλες φορές που είχα πάει στα περασμένα χρόνια.
Η ταινία ήταν καταπληκτική (παίζει ξανά στις 29 του μήνα) τζαι εν το λαλώ μόνο εγώ. Το rottentomatoes διά του 90% σήμερα.
Είναι η ιστορία ενός νεαρού από το Ιράκ (Κουρδιστάν) ο οποίος ξεκινά να βρει την αγαπημένη του η οποία εμετανάστευσε στην Αγγλία. Φτάνει στο Καλέ στη Γαλλία. όπου συνειδητοποιεί ότι δεν μπορεί να περάσει το κανάλι της Μάγχης για να φτάσει στην Αγγλία παρά μόνο κολυμπώντας. Ξεκινά μαθήματα και προπόνηση σε μια τοπική πισίνα και συνδέται σιγά σιγά με το δάσκαλό του, ο οποίος έχει τα δικά του προβλήματα. Τον αναλαμβάνει υπό την προστασία του και τον βοηθά να κάνει αυτό που θέλει ρισκάροντας τη δική του καθημερινότητα. Η συνέχεια επί της οθόνης...
Εφάνηκε μου πολλά παράξενο που στη Γαλλία, ειδικά τζιαμέ απαγορεύουν στους ντόπιους να βοηθούν με οποιονδήποτε τρόπο τους μετανάστες για να μην ενθαρύνουν το φαινόμενο των "παράνομων μεταναστών". Απαγορεύουν σου να τους μιλάς, να τους φιλοξενείς, να τους κάμνεις παρέα, να τους ταΐζεις, οτιδήποτε... Πώς μπορούν να το κάμουν τούτο το πράμα; Ποιοι νομίζουν ότι ένι να σου απαγορεύουν επειδή είσαι κάτοικος της περιοχής, επειδή ψηφίζεις τζιαμέ, να συναναστρέφεσαι όποιον άθρωπο θέλεις; Πώς γίνεται να σου απαγορεύσουν να καλέσεις ένα πλάσμα σπίτι σου, να μοιραστείς το φαΐ σου μαζί του, να αναπτύξεις μια σχέση με ένα συνάνθρωπο σου επειδή είναι "παράνομος";
Ξανά, αν έχετε ώρα, πηγαίνετε δείτε το, βρείτε το, προσέξτε το.

Διακοπές στην Ελλάδα και άλλες ιστορίες.

Επία σε διάφορους τόπους διακοπές ως τωρά. 2-3 μέρες στον καθένα.
Σαν την ιστορίαν την πουκατινήν έχω πολλές, αλλά θα σας πω 2 ακόμα:

Στο Βόλο σε πιτσαρία στον παραλιακό το μενού χωρίζεται σε πίτσες ατομικές, μεσαίες τζαι τζάμπο. Στο τέλος, μετά που τα ποτά λαλεί τα εξής:
"Τώρα σερβίρουμε και ατομικές πίτσες...
Στις 3 πίτσες η μία δώρο!"
Θωρώ το, παραγγέλλουμεν 3 μεσαίες πίτσες. (Εντωμεταξύ, ρωτούμεν τον σερβιτόρο αν κάμνουν πίτσες μισές μισές τζαι λαλεί μας είμαι εδώ 3χρόνια και 2 μέρες -για τα 3 χρόνια εν είμαι σίουρη βασικά, αλλά κάτι τέθκιον ήταν- και δεν μου το έχει ζητήσει κανείς αυτό. Πάρτε 2 μικρότερες άμα θέλετε. Ασχολίαστον τούτον.)
Η μιά που τες πίτσες ήταν μια του μενού τους που ήταν με τυρί και ανανά. Είπα του μιαν τέθκιαν συν ζαμπόν και ταμπάσκο. Εζάωσεν το στόμαν του ο παρέας τζαι εθώρεν με. Τι;, λαλώ του. (Ασπούμεν ΤΙ ΕΝΝΟΕΙΣΣΣΣΣ;;;;;) Λαλώ του εγώ θα τη φάω. Φέφκει.
Έρκουνται οι πίτσες, τρώμεν τες, συζητούμεν για το πού θα πάμεν να φάμεν μετά (εν εχορτάσαμεν) τζαι ζητούμεν το λοαρκασμόν.
ΈΡκεται ο λοαρκασμός χρεωμένες τζαι οι 3 πίτσες. Φωνάζω του, λαλώ του συγγνώμη στο μενού (δείχνω του το) τι εννοεί εδώ; Ε, είναι για τις τζάμπο, λαλεί μου. Λαλώ του καλάν, ΠΟΥ το λαλεί ότι εν για τες τζάμπο μόνο; Α, να πάεις να μιλήσεις με την υπεύθυνη λαλεί μου (εγώ να πάω, όι να έρτει τζίνη). Εσηκώθηκα τζι επία. Να της το λαλώ τζαι να της το δείχνω τζαι να μου λαλεί όι έχει 30 χρόνια τζαι πρώτη φορά μας το λαλούν τούτον! Να μου βρίσκει δικαιολογίες του στυλ "ενόμισες έτσι επειδή λαλεί πουπάνω ότι κάμνουμεν τζαι ατομικές", τζαι να της λαλώ ότι έτσι που το έχουν εν σάννα τζαι μιλά για ΟΥΛΛΕΣ τες πίτσες του καταλόγου τζαι να μεν μπαίνει στο νόημαν. Στο τέλος λαλώ της εν πάσει περιπτώσει, διορθώστε το, διότι εμείς είδαμεν το, εκάμαμεν τον λοαρκασμό μας τζαι επαραγγείλαμεν, τζαι ζητάτε μας άλλα ντ'άλλα. Τελικά λαλεί μου ντάξει, να αφαιρέσω την μια πίτσα (ασπούμεν "καλάν πρίχτισσα"). Καρτερούμεν τον νέο λοαρκασμόν, τίποτε. Φωνάζουμεν του μαννοσερβιτόρου (είπα της τζαι μιαν κουβένταν του στυλ "το παιδί που σερβίρει έχει λίγο πρόβλημα συμπεριφοράς", αλλά αμφιβάλλω big time αν του είπαν τίποτε) τζαι λαλεί μας ε, είπε μου να σαω πάρω 4 ευρώ λιγότερα! Ποιά 4 ευρώ ρε;;;;; Λαλώ του η φτηνόττερη πίτσα εν τζίνη, τόσα λεφτά θα αφαιρέσουμε τζαι θα πάω να εξηγηθώ εγώ μαζίν της. Επήα, είπα της αφού είπαμεν να φκάλουμεν μιαν πίτσαν, ορίστε. Άρκεψεν εμάσαν μου τα πάλε, κάτι ιστορίες που ούτε η ίδια δεν εκαταλάβενεν, τζαι εφύαμεν.

Τούτον ήταν το γεγονός που επροηγήθηκεν του προηγούμενου που είπα, που δεν ήθελα να κάμω θέμαν.

Να σας συμπληρώσω για την προηγούμενην ιστορίαν τι επροηγήθηκε, για να μεν νομίζετε ότι εν της φαντασίας μου το πρόβλημαν του εγκεφάλου της γυναίκας τζιαμέ. Στην αρχήν ήρτεν έναν παιδίν να μας φέρει νερά κλπ τζαι έππεσεν του η κανάτα του νερού χαμέ τζι έσπασεν. Δεν θέλετε να ακούσετε τι φωνές έφαεν ο γέριμος ο άθρωπος τζαι που τη φάουσαν τζαι που τον άντρα της. Για μιαν κανάταν νερό!!! Μπροστά μας!!!

Το άλλον περιστατικόν, πάλε στο Βόλο. Παραγγέλλουμε πίτσα (που άλλην πιτσαρίαν) για ντελίβερι. Δεν φέρνουν απόδειξη, και χρεώνουν τεράστιο ποσό. Το παιδί που μας εφιλοξενούσεν έπιασεν τους τηλέφωνον τζαι εδικαιολογηθήκαν με το ότι "εχτυπήσαν καταλάθως μεγάλες πίτσες αντί μεσαίες" (παρόλο που όπως τα υπολογίσαμεν με τον κατάλογο τους, ούτε με την τιμή των μεγάλων δεν έφκαινεν τόσα) τζαι εφέραν πίσω τα ρέστα τζαι τη λάθος απόδειξη. Περιτό να πω ότι το παιδί είπε μας που πριν ότι τους έκαμεν ξανά παρατήρηση για το ότι δεν φέρνουν αποδείξεις. Τζαι διερωτούμαι τζι εγώ: Εν κανεί που εν φέρνεις απόδειξην, εν τζαι μεγάλη παραγγελία, άρα μάλλον θα μοιραστούν τον λογαριασμό τα πλάσματα, άρα θα αναρωτηθούν δεύτερην τζαι τρίτην φοράν πόσα ήταν η πίτσες τους, ήντα χρεώννεις τζαι πελλάρες τζαι πάεις να μας κλέψεις ρε χαντέ;;;;

Συμπέρασμαν: εν κάμνει η ελλάδα για διακοπές, Εν σhειρόττεροι τζαι που μας σε μερικά πράματα. Ανάθθεμαν την ώραν που θα πεις να πάω να ξεσκάσω, να περάσω λίον καλοτζαίριν ολάν, εξήκκον σου που θα σου σπάζουν τα νεύρα έτσι σκέδιον κάθε φοράν!

Το κόλπον

Ξέρω ότι πλέον στην Ελλάδα το "κουβέρ" που χρέωναν στα εστιατόρια είναι παράνομο. Εθεωρείτουν σαν ένα αντίτιμο για τη θέση που απασχολούσες, το σερβίτσιο, το ψωμί. Αν κάμνω λάθος διορθώστε με.

Από τότε το «κόλπον» είναι να χρεώνουν το ψωμί. Μες στον τιμοκατάλογο γράφει κανονικά ΨΩΜΙ και την τιμή της μερίδας δίπλα.

Επήα να φάω σε μια ταβέρνα στο Πήλιο, και εκτός των άλλων προβλημάτων, στο λογαριασμό μας είχαν χρεώσει 1ευρώ το άτομο το ψωμί. Εν έθελα να κάμω ιστορίαν γιατί την προηγούμενη μέρα έκαμα ιστορίες σε ένα άλλο εστιατόριο στο Βόλο, τζαι εν ήθελα να κακοφανήσω/ κουράσω την παρέα. Τελικά επληρώσαμεν, τζαι έφερεν μας τα ρέστα. Τζαι σηκωνούμασεν να φύουμεν τζαι λαλώ της υπέυθυνης τζιαμέ «και παρεπιπτώντως το κουβέρ είναι παράνομο πλέον». Η απάντησή της ήταν «δεν είναι γι’ αυτό και το έχω και στην απόδειξη». Να σας πω δαμέ ότι πολλά εστιατόρια, συνήθως τα πιο «καλά» εστιατόρια, ούτε και πριν δεν εχρεώναν κουβέρ, φαντάζουμαι διότι δεν συνάδει με το ευρωπαϊκό τους προφίλ (που εξανακούσετε στον κόσμο να υπάρχει τούτη η χρέωση υπό τέθκοιαν μορφή;), αλλά το ψωμί σου/breadsticks σου/αλείμματα σου που σου φέρνουν ΟΥΤΩΣ Η ΑΛΛΩΣ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΤΑ ΖΗΤΗΣΕΙΣ επλήρωννες το μες στην τιμή του φαγιού.

Τούτη η τύπισσα που λαλείτε, έδωσε μου αρχικά τούτην την απάντηση (τωρά κάθε επαγγελματίας στην Ελλάδα θεωρεί ότι έκαμεν το καθήκον του με το να σου δώσει απόδειξη, ότι έκαμεν κάτι πολλά ουάου, τζαι δεν μπορεί να έχεις κάποια άλλην «ιδιοτροπία» που το να απαιτήσεις απόδειξη). Εγώ απάντησα της λοιπόν ότι το ΨΩΜΙ που γράφει στην απόδειξη για να το δικαιολογήσει δεν το επαραγγείλαμεν, αλλά εφέραν μας το χωρίς να μας ρωτήσουν αν το θέλουμεν, χωρίς να το ζητήσουμε. Άρα εθεωρήσαμεν ότι είναι προσφορά του καταστήματος (έννα εν συμπεριλαμβανόμενον μες την τιμή του φαγιού μας). Τζαι να επιμένει τζαι να σhίζεται ότι «γιατί το φάγατε αφού δεν το παραγγείλατε;».

Τζαι να φωνάζει του άντρα της (;) συνυπέυθυνου να έρτει να με πείσει/βάλει στη θέση μου που της είπα ότι εν τω εθέλαμεν άρα εν μπορεί να μας το χρεώνει, ΜΕΤΑ που την επληρώσαμεν πάντα χωρίς να αφαιρέσουμε που μόνοι μας λεφτά ή κάτι τέθκοιον. Τζαι να τους λαλώ εμείς επληρώσαμεν, δεν το λέμε για να μας πείτε να μην το πληρώσουμε, αλλά δεν είναι σωστό, ούτε νόμιμο τούτο το πράμαν!

Φυσικά αποκλείεται να με ακούαν γιατί εμιλούσαν τζαι οι θκιό μαζίν, τζαι σαν εμιλούσα εγώ, τζαι το επιχείρημάν τους ήταν το «αν δεν το θέλατε ας το στέλνατε πίσω» τζαι το «άστην μωρέ, άμα είναι και 100% σίγουρη άστην να πούμε» τζαι το «πάντως πολύ καλά πρέπει να τα ξέρεις εσύ».

Χέμινγουεη, εγώ ήθελα να το πω κάπου, να ακούσω τις απόψεις σας για το όλον γεγονός και γενικότερα για το αν προτιμάτε να πληρώσετε τούτην την παράνομη χρέωση ή να φάτε κάπου που εν πιο ακριβά αλλά εν θα το δείχνουν τζιόλας με έτσι παράλογο τρόπο. Έννα το ελέετε εσείς ή έννα επληρώννετε τζαι να εφέφκετε χωρίς να πείτε τίποτε; Τζαι γιατί;

Καλές διακοπές σε όσους κάμνουν, πιο όμορφη καθημερινότητα και χαρούμενες αποδράσεις για όσους δεν διακοπεύουν εύχομαι.

(ορίστε, ορίστε, ορίστε (εδώ λέει ότι απαγορέυεται και το χάρτινο τραπεζομάντηλο), ορίστε και ορίστε. Δεν διαμαρτύρομαι μόνη μου, έλεος που πρέπει να χαλασουμε τη μέρα μας για μια μαλακία όμως πλέον!)

This summer

Φέτος το καλοτζαίριν θέλω:
Να φάω μαχαλλεπίν στον Πωμό.
Να φάω μαχαλλεπίν του παπά μου τη νύχτα. (σόρυ αρφή αλλά πόσα χρόνια έχει να φάω μαχαλλεπίν που τα σhερούθκια του παπά;)
Να φάω σπιθκιάσιμα πουρέκκια της αναρής που θα κάμω με τη μάμμα μου στο χωρκόν.
Να κάμω με την περισσευούμενη ζύμη των πουρεκκιών πίττες (με το μέλιν) με τη μάμμα μου.
Να τρώω φατζήν της αρφής μου 2 φορές την εφτομάδαν, φασόλια της μάμμας μου αλλό 2 φορές την εφτομάδαν, κάθε νυχτα σχεδόν γκρηκ σαλατούα.
Καλοτζαίριιιιννννν;;;;;;

Το φίδιν

Όταν ήμουν παιδάκι κάθε καλοκαίρι επηένναμε διακοπές σε μια παραδοσιακή βίλα στην Πάφο, σε ένα χωριό που τότε ήταν ακόμα χωριό. Στην πίσω αυλούδαν είχα σκιά το μεσημέρι. Όταν ερχόμασταν σπίτι από τη θάλασσα ανοίγαμεν την πορτούδαν να μπει λίος αέρας ώσπου να πέσει ο ήλιος και να κάτσουμε στην μπροστά αυλούδαν να φάμεν. Ώσπου τζαι έκαμεν την εμφάνισην του ΤΟ ΦΙΔΙΝ. Έναν θερκόν έρκετουν κάθε μεσομέριν τζαι εκάθετουν στην αυλούδαν μας. Επερίμενεν μας να φάμεν πρόγευμαν, να φάει τα ψίχουλα μας, αν δεν εμάζευκεν κανένας που ετζημάτουν πάνω του το τραπέζιν, έπιννε τζαι λίον english tea, λίον γαλλικό καφέ, έγλυφεν λίην μαρμελλαδούαν τζαι εκάθετουν τζι έκαμνεν προγευματο-σιέσταν στην αυλούδαν μας! Που τότε όποτε πάω να ανοίξω τζήντην πορτούαν σε τζήντο σπιτούιν σηκώννεται η τρίχα μου....

Cute

Έννεν που τα πιο cute φαούθκια ever;;;

στράμπλεξ

Ήθελα να κάμω ένα πιο μεγάλο ποστ, αλλά εν πυρά πολλή τζαι για κάποιο λόγο φορώ μακρυμάνικο πουκάμισο τζαι δυσανασχετώ, τζαι βαρκούμαι να γράψω.
Να σας ενημερώσω ότι ο (ασόβαρος) στόχος μου για το φετεινό καλοκαίρι είναι να χρησιμοποιώ τη λέξη ΣΤΡΑΜΠΛΕΞ όσο πιο συχνά μπορώ.
Καλά μπλουμς!

Ποτήρι μισογεμάτο ή μισοάδειο;

Έχει λίες μέρες που επαρατήρησα ένα πράμαν:
Ενόμιζα ότι είμαι γενικά απαισιόδοξος άνθρωπος. Τζίνη η φάση που ακόμα τζαι να υπάρχουν στον ορίζοντα καλά πράματα, εγώ ώσπου να γίνουν δεν τα επίστευκα. "Σιγά μεν γίνει το ένα, εν νομίζω να καταφέρω το άλλον, αποκλείω το να μπορέσω να κάμω το άλλον, εν θα μου τύχει το τάδε παρόλο που σε μισό βήμα φτάνω τζιαμέ..."
Τωρα που ούλλα παν σκατά, κάτι έγινε τζαι βλέπω μια ακτίδα φωτός τζιαμέ που εν πίσσα σκοτάδι κατά τα άλλα.
Τζαι έμαθα τόσο πολλά να είμαι απαισιόδοξη που τωρά τελικά αμφισβητώ τζαι το πώς νοιώθω.

Ψουμνίζω με την κάρτα μου.

Γιατί άμα πάω να πληρώσω με κάρτα ζητούν μου ταυτότητα, βάλλω pin τζαι θέλουν τζαι υπογραφή;
Εν κανεί που θορούν το όνομα που εν ίδιο με της ταυτότητας (εντάξει μπορεί να εν κλεμμένο ούλλο το πορτοφόλι), εν κανεί που η φάτσα της ταφτότητας εν η δική μου, εν κανεί που βάλλω το pin μου, την υπογραφή μου τι σκατά θα την κάμεις; Αφού ούτε καν γυρίζεις να δεις αν εν υπογραμμένη η κάρτα πουπίσω τζαι αν εν η ίδια υπογραφή. Αφού τόσο τζαιρό αντί υπογραφή γράφω σου FLA τζαι όι έννεν τα αρχικά μου, ήντα μου τη χητάς κόμα τη γέριμη την υπογραφή;
Τζαι εξηγώ σου το, τζαι επιμένεις.
ΠΑΛΑΒΟΙ ΟΥΛΛΟΙ ΣΑΣ ΔΑΜΕΣΑ ΔΑ.

"Ανησυχίες"

Πρέπει να αρκέψω να ανησυχώ που ήβρα στα αντρικά τη μπλούζα που ψάχνω που πριν να καλοκαιριάσει;;;
(Τζαι έννεν το μόνο αντρικό ρούχο που έχω τζαι φορώ...)

Ερμής

Σήμερα έμαθα ότι ο Ερμής πόψε θα πάψει να είναι ανάδρομος.
Γουοτέβερ.

Enough!

Εβαρέθηκα όπου πάω, όποιον άθρωπο δω, με όποιον μιλήσω να πρέπει να ακούω για την Τζούλια.
Εβαρέθηκα.

Δουλειά ή ντροπή;

Καλά, ο άθρωπος που η δουλειά του ένι να γράψει σε ένα περιοδικό αν η τζοιλιά της Κορομηλά ήταν πεταχτή ή αν τα βυζιά της ήταν ασυμμάζευτα εν αντρέπεται για τη δουλειά του;
(Αν το σχόλιο σας εν ότι "η δουλειά δεν είναι ντροπή" μεν το κάμετε. Όπως επίσης και το αν εν αντροπή του τζίνου που κάθεται τζαι θκιεβάζει το "θέμα'.)

De Quervain syndrome

De Quervain syndrome, also known as washerwoman's sprain, radial styloid tenosynovitis, de Quervain disease, or mother's wrist is an inflammation or a tendinosis of the tunnel that surrounds two tendons that control movement of the thumb.The cause of de Quervain's disease is not known. In medical terms, it remains idiopathic.
Some claim that this diagnosis should be included among overuse injuries and that repetitive movements of the thumb are a contributing factor, but there are no scientific data that support a link between hand use and de Quervain's. A common cause today in the technology age is typing on handheld devices, which has led to the condition being dubbed "Blackberry Thumb".

Source:
http://en.wikipedia.org/wiki/De_Quervain_syndrome

Conclusion:
Πλύστρα εν είμαι, μάνα εν είμαι, εν εγινετουν να έχω τζι εγώ έναν μπλάκμπερι τουλάχιστον αφού την έχω που την έχω την γέριμην την μαλακίαν στο σhέριν; (Ελπίζω τωρά με την εγχείρηση να φύει το κακόν...:S)

Personality Test: Τα συμπεράσματα (Μέρος 2)

Συμπεράσματα:

-Πάντα ήξερα ότι είμαι ευθύς άνθρωπος. Παρόλο που τα τελευταία 2 χρόνια απέκτησα λίγο τακτ, όταν νοιώθω άνετα ή όταν νομίζω πως θα βοηθήσω, ή όταν ξέρω πως μάλλον δεν θα δω τον άλλον ξανά, είμαι ευθεία, πιο ευθεία τζαι που αυτοκινητόδρομο γερμανικό (εν επία, έτσι μου είπαν). Έννα σου πω "σhέσμας" αν ρεχτείς, έννα σου πω ότι εν κάμνεις καλά που τα κοπελλούθκια σου εν τα αφήνεις 16 χρονών να φκουν έξω, έννα σου πω ότι έννεν πολλά ωραίο που φορείς τζαι μίνι τζαι μπότα ψηλοτάκκουνην, τζαι κοντή φανέλλα τζαι ξώβυζην, τζαι ξώπλατην τζαι λαμέ. Ευθεία.

-Είμαι αλτρουίστρια. Άμα νοιώθω ότι ο άλλος εν με εκμεταλλεύκεται, άμα εν μου ζητήσει κάτι, έννα το προσφέρω που μόνη μου. Έννα γυρίσω να σου πω αν ξέρω κάτι, χωρίς ποττέ να σκεφτώ αν θα το έκαμνες εσύ για μένα. Βέβαια αν έτυχε τζαι ξέρω πως εν το έκαμες για μένα, έκατσες πάνω. Τζαι έννα σου το πω τζιόλας. (Είμαι ευθεία είπαμεν.)

-Οι ιδέες. Εν γεγονός ότι μερικές φορές έχω φαεινές ιδέες. Εν εκατάλαβα τι ακριβώς εννοούσεν το τεστ όμως με το "ιδέες". Ασπούμεν, άμαν βαρκούμαι έχω την ιδέα να κάμω muffins. Αλλά εν έχω την ιδέα την πρωτότυπη. Ναι, έχω παραπάνω ιδέες που αθρώπους που εν ασχολούνται επαγγελματικα άσπουμεν με κάτι δημιουργικόν, αλλά όι σε βαθμό που να πω που μόνη μου ότι είμαι μια πηγή ιδεών.

-Είμαι συνεσταλμένον πλάσμαν. Εν είμαι συνεσταλμένον πλάσμαν. Μα τι εν η συστολή ολάν; Συστολή ένι να κυκλοφορείς το καλοτζαίριν με ένα τζιν σορτ τζαι μια άσπρη φανέλα τζαι τον σhειμώναν με έναν τζιν τζαι ένα μαύρο τρικό; Αν βάλεις έναν τεράστιο κολιέ δηλαδή εν είσαι πκιόν συνεσταλμένος; Εν είμαι τζαι η Ματίνα που το Κωνστατνίνου και Ελένης (το αόρατο μυρμυγκάκι), αλλά εν είμαι τζαι το πάρτυ άνιμαλ, ούτε καμιά έξαλλη, ούτε τίποτε τέθκιον. Πάλε, εν θα ελάλουν, ούτε είπεν κανένας ποτέ εν γνώσει μου ότι είμαι συνεσταλμένον πλάσμαν.

-Η τρωτότητα. Η αλήθκεια ένει ότι τούτον συμφωνεί τζαι με άλλα αποτελέσματα του τεστ, όπως το ότι εν εμπιστεύκουμαι εύκολα. Έκαμεν μου εντύπωσην, διότι παλιά εθεωρούσα τζαι ελαλούσαν το τζι άλλοι ότι εμπιστεύκουμαι πολλά τον κόσμο. Νομίζω τούτον το πράμαν άλλαξε με μικρά μικρά γεγονότα κυρίως μετά που επία να σπουδάσω Ελλάδα τζαι άρχισεν η συναναστροφή με καλαμαράδες, τζαι που εγνώρισα μιαν ηλίθια, χαζή κοπέλλα (Κυπραίαν, όι να θιχτεί κανένας) που πλέον θέλω να την πιάσω να την φακκώ χαμέ. (είμαι καλόν πλάσμαν) Η εμπιστοσύνη έννεν μονο θέμα ποιού θα πεις για ένα πρόβλημά σου. Ούτε θέμα σε ποιον θα πεις ένα μυστικό σου. Μυστικό μπορεί να πεις τζαι σε έναν ξένο. Όι επειδή τον εμπιστεύκεσαι, αλλά επειδή εν μπορεί να το χρησιμοποιήσει εναντίον σου, επειδή εν μπορεί να σε παρεξηγήσει, επειδή εν γνωρίζει άλλους εμπλεκόμενους, κλπ. Εμπιστοσύνη εν παραπάνω να στηρίζεσαι στον άλλο ότι αν αρκήσεις να παρουσιαστείς στες εξετάσεις τζαι εν 3 λεπτά που σπίτι σου, έννα έρτει να σε γυρέψει. Εν να ξέρεις πως άμα σου πει ο άλλος άυριο η ώρα 5 πάμε για καφέ στο τάδε καφέ, δεν θα χρειαστεί να το επιβεβαιώσεις ξανά, ή να πάρεις μαζί σου βιβλίο για να τον περιμένεις γιατί είσαι σχεδόν σίουρος ότι θα έρτει η ώρα 6. Ε, ως πριν να φύω που Κύπρο εν ένοιωθα τόσο "τρωτή", ή τόσο "ευάλωτη". Μάλλον σε χώρες πιο μεγάλες εν αλλιώς τα πράματα. Not any more. Μπορεί να εν απλά δικαιολογία τούτον. Εν αποφάσισα ακόμα.

3 στα 5 είχεν τα στάνταρρρρ.

Η photo εν άσχετη, απλά άρεσεν μου. Sorry, cant remember the cr

Personality Test (Μέρος 1)

Προχτές επήα σε μιαν έκθεση εκπαίδευσης και λοιπών βλακειών. Το μόνο ενδιαφέρον πράμα (τζαι τζιαμέ που έτρωεν πάνω που τη μισή ώρα που τη συνολική που ήταν στο χώρο ο κάθε επισκέπτης) ήταν το τεστ προσωπικότητας (είχε και για επαγγελματικό πρασανατολισμο, κλπ, αλλά εμείς στεκόμαστε στο προσωπικότητας).

Είδα σήμερα τα αποτελέσματά μου:

Τα 5 κυριότερα χαρακτηριστικά μου είναι:
η ευθύτητα
ο αλτρουισμός
οι ιδέες
η συστολή και
η τρωτότητα

και τα 5 πράγματα που με χαρακτηρίζουν λιγότερο είναι:
η εμπιστοσύνη
οι φιλοδοξίες
η αυτοπειθαρχεία
η αναζήτηση συγκινήσεων και
η εγκαρδιότητα.

Σιγά σιγά έννα τα αναλύσω. Δημοκρατίαν έχουμεν, όποιος θέλει θκιεβάζει, εν τρώμεν κανέναν. Στο Part 2 όμως, όι τωρά.
Cheers!

photo via here

Η ομπρέλλα της Ελίζας

Ήβρα την! Εν σου την εκλέψαν! Απλά εν σε ήθελε τζαι εδραπέτευσεν!

Banana Muffins (turned to Cupcakes)

Maiden post @ ιστομαγειρέματα. Check my Banana Muffins (turned to Cupcakes) out here!

Ο δαίμονας στο χέρι μας.

Είμαι χαρούμενη που δεν υπάρχει τούτον το πράμαν δαμέ. Αν είμαι μια φορά "τροφαντούλλα" όπως με αποκαλεί με πολλή καλοσύνη ένας φίλος, αν είχα συναντηθεί με τούτο το δαιμόνιο κατασκεύασμα, ήταν να ήμουν "τροφαντούλλα 4Χ4"

via here

Mr. Cellophane

Έτσι, επειδή έχει που εχτές που εν μες στο νου μου το τραγουδάκι τζαι εν έχω την παραμικρή ιδέα γιατί.

Dirty Granny Tales

Εψές έθελα να φκω έξω (εν με κανεί η ανεργία μου, θέλω τζαι έξω εγώ), αλλά η μοναδική μου παρέα ήταν να πάει σε μια παράσταση που μου είπε να πάω αλλά -apparently- δεν εκοίταξα καλά να δω περί τίνος πρόκειται, και απλά είχα δηλώσει ότι δεν με ενδιαφέρει. Τελικά εν όψει μοναξιάς, αποφάσισα να ακολουθήσω.
Η παράσταση ήταν των Dirty Granny Tales. Αν ακούσετε ποτέ για τους Tiger Lillies, εν παρόμοια φάση. Underground μουσική, πολλά ενδιαφέροντες ήχοι, σκηνοθετημένοι μουσικοί-χορευτές-ηθοποιοί, οι χορευτές φανταστικοί, κούκλες πoυ στοιχιώνουν, ωραίος συνδιασμός animation με ούλλα τούτα, τζαι έτσι διαμορφώνεται ένα σκοτείνο παραμύθι.
Αν είσαστε Αθήνα ως τες 14 Μάρτη, συστήνω σας το. Για άλλες πόλεις κοιτάζετε εδώ, εδώ ή εδώ.