Τρίκλινο

Και τι να ζηλέψω;
Είναι μαζί καλά.

Εγώ στο μαζί δεν ήμουνα καλά. 

Μόνο που σκέφτομαι τα αγγίγματα.
Δεν νιώθω πλέον άνθρωπος,

αλλά ρομπότ. 

Πεθαίνω μέσα μου;
Φοβάμαι;

Λούπα.

In memoriam

Έκλεισε φέτος ένα κομμάτι της ιστορίας μας ως οικογένεια. Θάψαμε τον 2ο και τελευταίο αγνοούμενο θείο. Αδερφό, θείο- παππού, πλέον. 

Μετά την κηδεία του 1ου πριν από 11 μήνες, μετά από απίστευτες προσπάθειες, ψάξιμο, mindfucks, ήρθε η σειρά και του 2ου.

Θυμάμαι πριν από ένα περίπου χρόνο κάποιο πρωινό που ήμουν μόνη στο σπίτι και χτύπησε το τηλέφωνο. Σκέφτηκα να μην απαντήσω, εκνευρίστικα κιόλας γιατί σκέφτηκα πως αν ήταν ξένος θα χτυπούσε στα κινητά μας, άρα μάλλον είναι οι δικοί μου και με βασανίζουν. Τελικά απάντησα γιατί σκέφτηκα ότι ποτέ δεν ξέρεις. 

Από την ΔΕΑ μου είπαν, και ζήτησαν ένα κινητό για τη μητέρα μου. Πριν την πάρουν την πήρα και την προειδοποίησα. Δεν είπα κάτι, δεν ήξερα τι να ελπίζω. Να είναι ο θείος που ψάχναμε γιατί ξέραμε πού ήταν θαμμένος και δεν ξέραμε πώς γίνεται να χάθηκε; Να είναι ο θείος του οποίου λίγο πολύ χάσαμε τα ίχνη; 

Ήταν το 1ο. Η γιαγιά είχε πεθάνει με την απορία πώς γίνεται να χάθηκε ένα νεκρό, θαμμένο σώμα, που ήξεραν πού βρισκόταν. Οι κυβερνήσεις μόκο, ασυναρτησίες, μισόλογα. Σχεδόν 35 χρόνια θαμένος στην Ελλάδα, ο θείος, ή μάλλον για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, ό,τι έμεινε από τον θείο, πλέον επέστρεψε κοντά μας. Κάποια άλλη οικογένεια τον έκλαψε και τον έθαψε πριν τόσα χρόνια. Μια άλλη μάνα ίσως πέθανε λίγο πιο ήσυχη που έθαψε το παιδί της τότε, αντί η γιαγιά μας.

Η οικογένεια μου ζήτησε να γράψω και να διαβάσω τον επικήδειο. Πώς να γράψω για έναν άνθρωπο που δεν γνώρισα ποτέ; Πώς να γράψω για έναν άνθρωπο τον οποίο μπέρδευα με έναν άλλον επειδή για μένα και οι δύο ήταν "οι θείοι οι αγνοούμενοι"; Απαλλάκτηκα της ευθύνης εν μέσω νεύρων, έντασης και δακρύων, και το έργο ανέλαβε η ξαδέρφη του, επαγγελματίας, που τον γνώριζε, που ήξερε για εκείνον, που μπορούσε να μιλήσει από καρδιάς για εκείνον.

Κλάμα.

Φέτος λάβαμε και το 2ο τηλεφώνημα. Πριν από χρόνια πληροφοριοδότης υπέδειξε μαζικό τάφο στην περιοχή όπου θεάθηκε τελευταία φορά ο θείος. Στο 1.5 μέτρο δεν βρέθηκε κάτι. Ο πληροφοριοδότης επιμένει, και στα 3 μέτρα αρχίζουν να εμφανίζονται άνθρωποι, μεγαλύτεροι από μένα κι εσένα, που πλέον έμειναν μια κάσα πράματα, τυλιγμένοι σε κουβέρτες, Είκοσι στο σύνολο, ο ένας πάνω από τον άλλο. Δέκατος ένατος ο θείος. Δεν υπήρχε λόγος συζήτησης για τον επικήδειο. Ίδιες ευθύνες με 11 μήνες πριν.

Κλάμα.

Είναι άδικο, ξέρεις. Είναι άδικο που δεν γνώρισα ποτέ αυτούς τους ανθρώπους. Είναι άδικο γιατί όλοι μιλούσαν για τα καλά τους μια ζωή. Είναι άδικο γιατί ήταν από νέοι αγωνιστές και αν ο κόσμος ηταν δίκαιος ίσως δεν τους έπεφτε ο κλήρος αυτός, μετά από τόσα άλλα: ορφάνεια, το βάρος της στήριξης μιας οικογένειας, απελευθερωτικός αγώνας, το ξεκίνημα μιας προσωπικής ζωής, προσφορά σε άλλους, έργο ζωής, αγάπη για την οικογένειά τους..

Κρατώ μια κουβέντα για τον καθένα:

Η μάνα του να τον παρακαλά "γιέ μου μην πας, έλα μαζί μας, έλα να μας προσέχεις, μεν μας αφήνεις μόνες μας με την αρφή σου τη μιτισά", κι αυτός να απαντά "μάμμα θα σας προσέχω καλύτερα που τζειαμέ". 

Κι ο άλλος, τα τελευταία λόγια του εξ΄όσων γνωρίζουμε, προς τους συναγωνιστές του "φύετε να γλυτώσετε, έννα είμαστεν καλά εμείς". Όλα αυτά για μια σφαίρα στο κεφάλι, από κάποιον που τον κοιτούσε κατάμματα, μα η ανθρωπιά του έφτανε μέχρι εκεί.

Και προσπαθώ να χτίσω ψεύτικες αναμνήσεις από νέα παλληκάρια, στα καλοκαίρια κάτω από τον ήλιο, στον Καραβά και στον Άη Γιώρκη, γιατί πλέον έμαθα, και δεν θέλω να ξεχάσω.

It's been a long time...

Ντάξει ρε φίλε, εμείς πριν το ίντερνετ ήμασταν παιδιά, περνούσαμε την ώρα μας παίζοντας και διαβάζοντας ξέρω γω.. οι μεγάλοι όμως τι στο καλό έκαναν;

Χαλουσινέισιονς

Ήταν εκείνη η γλυκιά στιγμή που πάει να σε πάρει ο ύπνος, που αφήνεσαι -ενσυνείδητα ακόμα- στην αγκαλιά του Μορφέα. Είναι υπέροχο, όταν είσαι άυπνος για τόσες μέρες, είναι σαν να σε τυλίγουν σε ένα λευκό σύνεφο και να σε χαΐδεύει ένα αεράκι απαλό καθώς πετάς στον ουρανό χωρίς αίσθηση του πού είσαι, πότε, τι υποχρεώσεις έχεις..

Ξάπλωνα στο αριστερό πλευρό- πράγμα περίεργο για τον ύπνο μου σε αυτό το κρεβάτι- και είχα το δεξί χέρι λίγο πιο μπροστά από το πρόσωπό μου, πιο πέρα από το μαξιλάρι. Κι ακουμπούσα κάτι που μου φάνηκε να 'ναι ζωντανό, να 'χει ανθρώπινη θερμοκρασία. Και μου φάνηκε ότι είχα κάποιον. 

Ξύπνησα. Δεν αφέθηκα, Είχα χαρεί. Και αμέσως συνειδητοποίησα ότι ήταν κάτι άψυχο που απλά είχε πάρει τη θερμοκρασία μου.

Κι έκλαψα μέχρι να κοιμηθώ.

Πυρετός.

Aphantasia

Finally you find out that this is what's wrong with you.
And you know that parts of your brain will never light up.
-That certain parts will never be used.
And you feel lesser.
And depressed.

Some days are darker than others. 

Blame it on hormonal imbalances, funny weather, feeling cold, being tired, anything.

Πρίν να κρίνεις...

Καλαμαράδες που περιπαίζουν τους Κυπραίους για τα διπλά σύμφωνα (κόκκινο, κόκκαλο) αλλά οι ίδιοι εκφέρουν λάθος τα μπ, γκ, ντ (όgος, παdού), ή για την εκφορά λέξεων όπως ήλιος (ήγιος, γυαγιά), αλλά οι ίδιοι εκφέρουν συνίζηση όπου δεν υπάρχει όπως στις λέξεις διάσταση (δγιάσταση) ή διαφέρει (δγιαφέρει).

Γελάμε δυνατά.

Paris, je t'aime (τάσεις φυγής)

Βλέπω μια φωτογραφία από αυτή την πόλη και πεταρίζει η καρδιά μου. Δεν είναι πόλη που την γνωρίζω καλά, αλλά είναι πόλη όπου μπορώ να κινηθώ άνετα, νιώθω άνετα εκεί. Δεν ξέρω τι είναι που με κάνει να το αισθάνομαι, αλλά λατρεύω να χάνομαι στα δρομάκια, να χαζεύω τον κόσμο να κοινωνικοποιείται ή να ζει την καθημερινότητά του, να προσπαθώ να αποφασίσω σε ποιο καφενεδάκι θα καθίσω για πρωινό, σε ποιο μπιστρό θα φάω. Να βολτάρω στις υπαίθριες αγορές, να είμαι το υπέρτατο τουριστάκι που με κάθε ευκαιρία κατεβαίνει στο κέντρο της πόλης και χαζεύει τον πύργο, τις εκκλησιές, τα μουσεία, το ποτάμι.

Μπορεί να'ναι άγνοια, δεν έχω κάνει και τα άπειρα ταξίδια, αλλά ενώ δεν έχω περάσει εκεί τις καλύτερες διακοπές μου, είναι το μέρος που με κάνει να νιώθω έτσι μόνο και μονο από μια φωτογραφία από ένα δρομάκι με καφέ.

Και δεν έχω κάνει ποτέ συζήτηση με κανέναν προσπαθώντας να τον πείσω να πάει επειδή είναι πανέμορφα, καταλαβαίνω ότι μπορεί να αρέσει σε εμένα και στον άλλον να μην κάνει τίποτα, και καταλαβαίνω ότι οι λόγοι που μ'αρέσει δεν είναι κάτι που μπορώ να περιγράψω ή να μεταφέρω κάπως στον άλλον. 

Θα έλεγα διάφορα άλλα, όμως καλύτερα να μείνω μέχρι εδώ. 

Έχω βρει την χρυσή τομή για να συνεννογιέμαι μα τους Γάλλους χωρίς πολλά πολλά: βήμα 1ο-μιλάς αγγλικά, βήμα 2ο-τους λες οκ, θα δοκιμάσω στα γαλλικά αλλά δεν τα μιλάω καλά, βήμα 3ο-μιλάς ικανοποιητικά γαλλικά και δεν σου λένε τίποτα για τα λάθη, σε εξυπηρετούν μια χαρά και είναι χαρούμενοι κι εκείνοι κι εσύ. Σημαντική λεπτομέρεια: να ξέρεις ικανοποιητικά γαλλικά. :p