Works in Progress

Σάββατο βράδυ βρέθηκα στην Στέγη Χορού Λευκωσίας* για να παρακολουθήσω μια εκδήλωση με διάφορα έργα σε εξέλιξη.

Τα έργα ήταν φαινομενικά ανεξάρτητα μεταξύ τους, άσχετα, και από διαφορετικούς δημιουργούς.

Στο πρώτο κομμάτι, το "Between Lines" της Γαλάτειας Σάββα, είδαμε να σμίγεται το κλασικό μπαλέτο και ο σύγχρονος χορός και να αυτό το πάντρεμα να ερμηνεύεται από χορεύτριες που δεν καθορίζονται από μια ταμπέλα "κλασικής χορεύτριας" ή "σύγχρονης χορεύτριας", αλλά από τον χαρακτηρισμό της "χορεύτριας" με μια πιο ευρεία έννοια. Είδα χορό. Τεχνική και ικανότητες χορεύτριας. Μουσική και χορογραφία έντεχνη. Σίγουρα με πρόβες θα μπορούσε να εξελιχτεί σε κάτι πιο άρτιο, και θα μπορούσε να μεγαλώσει ώστε να περιλαμβάνει μια εισαγωγή που θα σε βάζει πιο λεπτομερώς στο θέμα.

Στο δεύτερο κομμάτι, Bach in the Mirror" της Νεφέλης Τσιούτη είδαμε ένα πείραμα της χορεύτριας που ξεκινά μέσα από την μαεστρία του Μπαχ στις συνθέσεις του και ερμηνεύεται/εκφράζεται με ένα ανάποδο τρόπο μουσικά (ζωντανή μουσική σε πιάνο και κρουστά) αλλά και χορευτικά. Είναι ξεκάθαρες οι επιρροές της χορογράφου/περφόμερ τόσο από τον κλασικό χορό, όσο και από το χιπ χοπ ρεύμα. Μια παράσταση που με μπέρδεψε, δεν μου άρεσε, με κούρασε. Τελικά φάνηκε ότι αυτό ήταν και ο στόχος της δημιουργού: να μπερδέψει, να εκνευρίσει, να προβληματίσει. Όπως αναφέρθηκε από το κοινό, κι εγώ θα προτιμούσα να έλειπε το στοιχείο του κρουστού από τη μουσική, κάτι που θεωρώ ότι θα ήταν μεγαλύτερη πρόκληση για τη δημιουργό: να φέρει το χιπ χοπ στα μέτρα της κλασικής μουσικής. Επίσης, θα έβρισκα πολύ πιο ενδιαφέρον το concept εάν οι χορευτές ήταν περισσότεροι και απέδιδαν παράλληλα και σχηματικά τα μοτίβα που χρησιμοποίησε ο Bach στις συνθέσεις που χρησιμοποιήθηκαν.

Συνέχεια έδωσε η παράσταση του Allessandro Schiatarella "Tell me where it is". Ο καλλιτέχνης από την Ελβετία φιλοξενείται αυτό τον καιρό από τη Στέγη Χορού Λευκωσίας, και δημιουργεί στη χώρα μας. Ο χορογράφος-χορευτής που έχει επηρεαστεί από μια νευρομυική ασθένεια που έχει επηρεάσει τα χέρια του, όμως παράλληλα τον έχει προβληματίσει ως επαγγελματία χορευτή, στρέφοντας το ενδιαφέρον του στην εξερεύνηση των ορίων του χορευτή και του ανθρώπου σε γενικότερο πλαίσιο. Μας μετέδωσε όσα είχε στόχο να μεταδώσει μέσω του χορού και του σκηνικού που έστησε  στο χώρο με την βοήθεια ενός προβολέα και μιας φωτογραφικής μηχανής, της ενδυματολογικής του επιλογής, και της ερώτησης που έθεσε με πολύ όμορφο τρόπο στο τέλος. Μια πολύ ενδιαφέρουσα παράσταση πολυδιάστατη, με εμφανείς προβληματισμούς και ρίζες, με μέλλον και περιθώρια εξέλιξης, καθώς εξελίσσεται η ζωή του δημιουργού, αφού πρόκειται για έργο βιωματικό.

Τέταρτο κομμάτι ήταν το "ich bins...it's me..." του Νικόλα Γεωργίου. Πρόκειται για την αρχική μορφή ενός μέρους ενός μεγαλύτερου κομματιού που δουλεύει ο δημιουργός. Εκφράζει την σχιζοφρένεια/ σύνδρομο διχασμένης προσωπικότητας σε ένα άτομο μέχρι το "θάνατο" της μιας εκ των δύο προσωπικοτήων. Πρόκειται για πολύ ενδιαφέρουσα δουλειά, και αυτό που σχολιάστηκε από το κοινό είναι ότι άτομα και χωρίς να διαβάσει κανείς την περιγραφή από το πρόγραμμα, καταλάβαινε το νόημα που ήθελε να μεταφέρει ο δημιουργός. Το σκηνικό αποτελείτο από έναν καθρέφτη όπου ο πρωταγωνιστής έβλεπε τόσο το είδωλο του εαυτού του βλέπαμε εμείς, όσο και ένα άλλο είδωλο, την άλλη του προσωπικότητα. Πολύ ενδιαφέρουσα η κίνηση της δεύτερης προσωπικότητας (με σειρά εμφάνισης) που ενώ είναι άντρας, διακρίνουμε γυναικεία στοιχεία στην κίνησή του, μπλέκοντας ακόμα περισσότερο τα πράγματα. Πολύ ωραία η δουλειά του φωτιστή και της ιδέας της λειτουργίας του "καθρέφτη".

Τελευταίο κομμάτι, μια πιο ανάλαφρη αλλά ενδιαφέρουσα δουλειά της Κωνσταντίνας Σκαλιώντα, με το όνομα F-AM-I-LY. Σε αυτή την δημιουργία που βρίσκεται ακόμη σε πολύ αρχικό στάδιο, με μεγάλα περιθώρια εξέλιξης μέσα από έρευνα, η δημιουργός παρουσιάζει διάφορες σκηνές που διαδραματίζονται στα πλαίσια μιας οικογένειας στην Κύπρο: το χάος που δημιουργείται με αφορμή την κατάργηση του θεσμού του οικογενειακού γεύματος γύρω από το τραπέζι. Κρίνοντας από τις σκέψεις μου και τις αντιδράσεις του κοινού κατά τη διάρκεια της παράστασης, η δημιουργός κατάφερε να αγγίξει πολύ κόσμο, αφού φάνηκε πώς αν όχι όλοι, οι περισσότεροι από εμάς αναγνωρίσαμε συμπεριφορές που είναι και δικές μας. Ήταν ενδιαφέρον το ότι η Κωνσταντίνα εξέφρασε την επιθυμία της να εξελίξει το έργο δίνοντας στο κοινό ερωτηματολόγια με σύντομες ερωτήσεις που θα βοηθήσουν στην εξέλιξη, και αναφέρντάς μας ότι έχει περιέργεια να δει τι αντίστοιχο θα έβγαινε εάν η βάση τους ήταν η γερμανική, η ιταλική, η σουηδική οικογένεια, κοκ.

Χάρηκα με την έρευνα και τον προβληματισμό πίσω από κάθε κομμάτι, από την προσπάθεια να βγει ο καλλιτέχνης (και να μεταφέρει την κατάσταση και στο κοινό) από κάποιο καλούπι: να σπάσει το καλούπι της κλασικής και της σύγχρονης χορεύτριας, να μάθουμε να ακούμε τη μουσική σε μια χορευτική παράσταση, να δώσουμε σημασία στην αποδόμηση, να τολμήσουμε να δοκιμάσουμε τα όριά μας, να προκαλέσουμε τους εαυτούς μας, να σκεφτούμε τι σημαίνει η διαφορετικότητα για εμάς, να αναρωτηθούμε εάν παρατηρούμε ίχνη σχιζοφρένιας στους εαυτούς μας και στα παιδιά μας και να κατανοήσουμε και να δικαιολογήσουμε καταστάσεις, να δούμε γιατί και πότε συμπεριφερόμαστε με συγκεκριμένους τρόπους, και τι επιλέγουμε να δούμε συνειδητά πλέον ότι δείχνουμε, να βουτήξουμε στην οικογενειακή μας ζωή και να αποδεχτούμε τις ομοιότητές μας και τις διαφορές μας, να επανεξετάσουμε τις αξίες μας, να δούμε τι έχει μικρότερη σημασία από ότι νομίζουμε, να αισθανθούμε φυσιολογικοί με τα αρνητικά μας.

*Η δημιουργία της Στέγης Χορού Λευκωσίας είναι ένα πολύ σημαντικό κατόρθωμα της κοινότητας των χορευτών στην Κύπρο, και ελπίζω ότι όπως έγινε αυτό το βήμα, μελλοντικά θα δούμε πόσα έχουμε να κερδίσουμε εάν δουλεύουμε μαζί, συνεργαζόμενοι για κοινά συμφέροντα, πόσα πολλά μας ενώνουν και πόσα λίγα μας χωρίζουν, και ότι αυτό θα γίνει μάθημα για την Κυπριακή κοινωνία. Έχουμε μέλλον ακόμα, αλλά σε τέτοια βήματα βλέπω την ελπίδα. 

Εάν ενδιαφέρεστε για τις δραστηριότητες της Στέγης Χορού Λευκωσίας, μπορείτε να δείτε εδώ, εδώ και εδώ.