(Κουττου)κέλα

Απαντώ με το όνομα του γραφείου. Το οποίο περιέχει τη λέξη TRAVEL μέσα. σημείωσε εν τζαι λαλώ κανένα σιδηρόδρομο (τύπου thank you for calling τάδε ηοτέλ Cyprus, this is τάδε ταδοπούλου speaking, how may I help you?) τζαι βαρκούμαι τζαι μασώ τα. Μόνο το όνομα του γραφείου.
Τζαι η φωνή στην άλλη άκρη μιλά μου: Γεια σας, είσαστεν εσείς που κάμνετε λαχματζούν;



Προς υπεράσπισή μου για ό,τι ακολουθήσει, θα αναφέρω τρία πράγματα:
1. στο γραφείο συχνά-πυκνά πιάνουν φίλοι της boss τζαι λαλούν πελλάρες τέτοιες για να με αστειέψουν
2. η φωνή μου μοιάζει πολλά με τη φωνή της boss την οποία επίσης πιάνουν τζαι αστειεύκουν οι φίλοι της
3. τέτοια αστεία κάμνω κι εγώ με φίλους και συγγενείς.


Μ= Moonlight
Π= Πελάτης

M: Ναι καλό...τζαι κούπες, τζαι...
Π: Είσαστεν δίπλα που τον Τάδε; (έντερ ράντομ όνομα)
Μ: ...χαλλουμόπιττες, τζαι πισhίες...
Π: Θέλω να μου κάμετε 8 λαχματζούν.
Μ: Που τα μεγάλα όξα τα μιτσιά, εν για κανένα παιδικό πάρτι;
Π: Όι, όι, τα μεγάλα. Τζαι να μου τα βάλετε 4-4.
Μ: Μάλιστα, να σας βάλω τζαι λεμόνι όξα έχετε;
Π: Όι, να μου βάλεις, καλό ήντα;
Μ: Έγινε.
Π: Ακούεις; Άκου να σου πω! Έννα έρτω η ώρα 8 τζειαμέ στον Τάδε (το ράντομ όνομα που ελέαμε) τζαι να εν έτοιμα τζείνη την ώρα.
Μ: Μεν μου ανησυχείτε, ολόφρεσκα, τζείνης της ώρας, έτοιμα τζαι θα σας περιμένουν.
Π: Οκ, γεια.

Τζαι έκλεισε το.
Εν μου είπε μετά κόρη Moonlight δώσ'μου την μαστόρισσα. Εν μου είπεν κόρη μαστόρισσα έμαθες τζι εσύ τζαι περιπαίζεις μας.
Τίποτε.
Έπιασα κανονικά και με το νόμο παραγγελία για λαχματζούν, τζαι έκαμα το τζαι καλά!

Τέλοσπαντων, εφάαν με οι τύψεις, είπα το δαμέ στο γραφείο σπουρτημένη του γέλιου, τζαι τζείνοι ενομίζαν ήταν κανένας που με αστείευκεν.
Τελικά επιάσαμε πίσω τηλέφωνο τον κύριο Χριστάκη (!) τζαι εξηγήσαμε του τι έγινε, τζαι εφύρτηκε που το γέλιο, και ελπίζω ότι εκατάφερε να παραγγείλει σωστά τα λαχματζούν του τελικά.

Η αλήθεια είναι ότι έχω ξαναπιάσει παραγγελία για λουλούδια και για ταξί, αλλά τζειαμέ εν ενιωθα τύψεις γιατί α. ήμουν άλλος άνθρωπος και β. λίο πολλά άξιζε τους. Πρώτη φορά έκαμα έτσι βλακεία, αλλά ευτυχώς εδιορθώθηκε!

Εσένα εν σου έτυχε κάτι τέτοιο ποτέ;! Εσύ εν κάμνεις έτσι αστεία στους δικούς σου;

Φίλε καλαμαρά

Φίλε καλαμαρά,

Καταλαβαίνω και τη σκέψη πίσω που το "καλησπέρα" που λες άπαξ και περάσουν οι 12:00.
Δεν είναι πρωί να πεις καλημέρα, άρα εύχεσαι καλή εσπέρα. Θα μπορούσες να είχες γεμίσει αυτό το γλωσσικό κενό βέβαια, αλλά εντάξει.

Καταλαβαίνω την σκέψη πίσω από το καλό μεσημέρι που λες η ώρα 3.45.
Κάθεσαι να φάεις η ώρα 3, η ώρα 4, επειδή είσαι η χώρα του ήλιου και δεν θα φας μεσημεριανό στις 12 και δείπνο στις 6. Έχεις όλη τη μέρα μπροστά σου. Είσαι η νοοτροπία του χαλαρά. Ο ήλιος καίει μέχρι τις 5, σαν να'ναι μεσημέρι. Εντάξει.

Αυτό που δεν καταλαβαίνω είναι πώς τα συνδυάζεις αυτά τα δύο.

Έρχεσαι και μου λες καλησπέρα στις 2:30 για να με ρωτήσεις από πού να παραγγείλεις φαΐ.
Κι έρχεσαι και μου λες καλό μεσημέρι στις 3.45 που θα φύγεις.
Εξήγα μου πώς γίνεται να είναι καλησπέρα και μετά καλό μεσημέρι.

Θα περιμένω.

Uninvited

Και κάνεις αυτό που για χρόνια δεν άφηνες τον εαυτό σου να κάνει.
Και φοβάσαι.
Και δεν ξέρεις ποιος θα είσαι στο μετά, κι αν μπορείς να σε αγαπάς.

Σχέσεις

Είμαι άνθρωπος που μιλά. Γενικά εν μπορώ να θέλω να πω μια γνώμη μου και να μην την λέω. Χωρίς να σημαίνει πως λέω τις απόψεις μου για όλα και σε όλους. Κάποια πράματα ξέρω ότι δεν θέλω να τα μοιραστώ και περιμένω να δω κάποια πράματα πριν εκφραστώ.
Αλλά για πολλά περισσότερα θέματα έχω έντονη άποψη.
Γι'αυτό και δεν μπορώ να συναναστρέφομαι με ανθρώπους που δεν ακούν τι τους λες, που δεν δέχονται τι τους λες, που νομίζουν ότι ξέρουν τα πάντα, που κολλούν στις δικές τους εντυπώσεις και επιμένουν -όπως φαίνεται- απλά για να επιμένουν.

Ένας άνθρωπος που δεν μπορεί να πάρει ένα σχόλιο και να το σκεφτεί μόνος του και να αποφασίσει αν θα το κρατήσει ή όχι, αν θα επηρεάσει τις αποφάσεις του με κάποιο τρόπο αυτό που του λέει κάποιος τρίτος- κάποιος που δεν έχει λόγο να θέλει το κακό του- δεν μπορώ να τον χαρακτηρίσω παρά βλάκα. Και πραγματικά με κουράζει η συναναστροφή με τέτοιους ανθρώπους: Να σου τη λένε γιατί αποφάσισαν ότι δεν κάνεις αυτοκριτική (επειδή τους είπες κάτι που δεν ήθελαν να ακούσουν), και να ισχυρίζονται ότι αυτοί όλοι μέρα κάνουν αυτοκριτική. Μάνα μου, τι να σου κάμει η αυτοκριτική άμα είσαι μια μάζα ακατέργαστη; Τι να σου πει ο εαυτός σου που εν ακούει κανενός; Προτιμώ να μιλώ κι ας ζω με το βάρος του "I am so brutally honest".
Έχει τύχει να συζητώ για γεγονός με κάποιο άτομο και να αισθάνομαι ότι μιλώ με τοίχο. Πόσο μάλλον να τύχει να πρέπει να διαφωνήσω για κάτι που δεν είναι μαύρο ή άσπρο. Ή ακόμα χειρότερα για κάτι που ΕΙΝΑΙ μαύρο ή άσπρο και είναι γεγονός και δεν ξέρω πώς γίνεται να το αμφισβητούν μετά από τόσες αποδείξεις.

Θα μου πεις ότι δεν μπορώ να έχω απαιτήσεις από τους φίλους μου, και πρέπει να τους δέχομαι όπως είναι, με τα ελαττώματά τους, όπως με δέχονται κι αυτοί.
Και το σκέφτηκα πολλές φορές.
Αλλά αφού δεν βγάζω από το μυαλό μου ότι "ασ'τον, είναι βλάκας, και να του πεις αφού δεν θα ακούσει...", πώς να είμαι φίλος; Με το ζόρι, δεν γίνεται.
Εξάλλου, τι σχέση θα έχω με αυτό το άτομο;
Θα το κοροϊδεύω ουσιαστικά ότι έχει δίκαιο σε όλα, ότι το σύμπαν είναι εναντίον του, ότι όλοι όντως έχουν άδικο εκτός αυτόν, και από την άλλη όταν έχω εγώ κάτι θα λέω τα δικά μου προβλήματα και θα ακούω τα δίκια και τα άδικά μου από εκείνον;
Ακόμα κι αν μπορώ να ανεχτώ να "μου τη λέει" κάποιος που δεν δέχεται να του την πω εγώ, θα νιώθω τύψεις, ότι εκμεταλλεύομαι αυτό το πλάσμα να είναι εκεί όταν δεν είμαι καλά, και εγώ όταν δεν είναι καλά εκείνος, εγώ μαλακίζομαι. Φοβερή φιλία.

Γι'αυτό σου λέω. Μπορώ να ανεχτώ και ανέχομαι αρκετά πράγματα, και ξέρω ότι οι φίλοι μου ανέχονται αρκετά θέματα δικά μου, αλλά αυτό το έχω στην κατηγορία "ΠΟΤΕ".

Και σ' όποιον αρέσει.
Γιατί ευτυχώς έχω βρει κόσμο που το εκτιμά, που το θαυμάζει, που το χαίρεται αυτό το χαρακτηριστικό μου. Κι όσο κι αν μου κακοφαίνεται όταν μου λένε πράγματα που δεν μου αρέσουν, τα κρατώ, τα σκέφτομαι, τα συζητώ και αποφασίζω τι κρατώ, σε τι βαθμό και πώς επηρεάζομαι.

Και κάπως έτσι, δεν είμαι από τους πιο ξεροκέφαλους ανθρώπους που ξέρω.

let's see.

τόσο θέλω.
θα δούμε αν θα υπερισχύσει το "enough" ή το "just can't get enough".
εύκολο ακούγεται. εδώ καταφέραμε άλλα τόσα, εδώ θα κολλήσουμε;




όχι το just can't get enough, αλλά άλλο τραγούδι από depeche mode, σε εκτέλεση nouvelle vague.

Happy

Ένα πράμα λείπει.

BEAKH 2014

Φέτος ήταν αλλιώς.
Όμορφα, αλλιώς.
Χωρίς κανέναν να χρειάζεται την έννοια μου, εχαλάρωσα τζι εγώ.

Φέτος ήταν άλλη η σύνθεση της ομάδας, τζαι άλλοι οι βεακιώτες.
Τζαι υπήρχε πάλε ένα αίσθημα "coming together". Πέρσι με άλλους, φέτος με τους νέους.
Φέτος οι περσινοί νέοι ήταν παλιοί. Και εχάρηκα με τους "νέους" που μαζευτήκαν.

Ήταν όμορφα, μια διαφορετική παραλία.
Τζι εχάρηκα που έπιασα μηνύματα "επέρασα καλά παρόλο που εν έξερα τον κόσμο που πριν". Γιατί τούτο ήταν πέρσι, τζαι τούτο ήταν τζαι φέτος.

Η άμμος άμμος.
Φέτος και το νερό, νερό.

Ευχαριστώ σας για όσα εκάμετε. Όλους. Ξέρετε ποιοι είστε.