Έτσι πολύ απλά και πεζά γιατί δεν είμαι σε φάση να κάνω κάτι dress up.
Περνάς μια φάση όπου ό,τι τραγούδι ακούσεις σου θυμίζει κάτι, σου μιλά: τη ζωή μαζί, την έξοδό σας, την παρέα που κάνατε, τα σχέδια, την εμπιστοσύνη, την εξάρτηση, τη ζωή παράλληλα, την προσμονή της συνάντησης, το ταξίδι, τις διακοπές, το χωρισμό, τη ζωή μετά, τη μοναξιά.
Περνάς και μια φάση όπου είσαι απλά θυμωμένος. Πονεμένος θυμωμένος, αλλά θυμωμένος.
Μια φάση που απλά βρίσκεις γελοία κάποια πράματα.
Και μετά συνειδητοποιείς ότι οδηγείς κι ακούς τραγούδια και τα τραγουδάς μόνος σου στο αμάξι. Τραγούδια που πια δεν σκέφτεσαι πώς αντιστοιχούν στο παρελθόν ή στο παρόν ή στο μέλλον που νόμιζες πως θα είχες. Και όχι απλά ακούς τραγούδια που δεν σε πονούν, αλλά είσαι ικανός να ακούεις να ακούσεις και τα δικά του τραγούδια, αυτά που μοιράστηκε μαζί σου, και να μην νιώθεις καμία διαφορά από τραγούδια που ακούς από αλλού.
Και λες για δες, είμαι καλά. Όχι σούπερ καλά, αλλά καλύτερα. Καλά.
Και θα γίνεις καλύτερα.
Βρίσκεις άλλα πράματα να σε πονάνε (γιατί τι είναι η ζωή σου χωρίς λίγο μαζοχισμό;). Αλλά βλέπεις τα θετικά κι εδώ, και ξέρεις ότι σου κάνει καλό.
Κάνεις πράγματα, πάς σε τόπους, εκτμάς την παρέα του εαυτού σου, περνάς καλά, γελάς όλο και πιο συχνά χωρίς να προσπαθείς. Νιώθεις να βρίσκεις τον τωρινό σου, δικό σου εαυτό μετά από 10 χρόνια περίπου. Εκτιμάς τους ανθρώπους γύρω σου για όσα είναι, για όσα έκαναν, για όσα κάνουν που σε βοηθούν. Είτε για τον εαυτό τους είτε για σένα, εσύ χαίρεσαι και εκτιμάς το αποτέλεσμα.
Είναι τόσο κλισέ, αλλά κάθε τέλος είναι και μια αρχή, πράγματι. Και θα προσπαθήσω να είναι όλα όσο πιο όμορφα και θετικά γίνεται σ'αυτή την αρχή.
(Χαρούμενο τραγουδάκι που πιθανόν να σας ξανάβαλα, γιατί δεν είμαι έτοιμη για άλλα ακόμα.)
)
Περνάς μια φάση όπου ό,τι τραγούδι ακούσεις σου θυμίζει κάτι, σου μιλά: τη ζωή μαζί, την έξοδό σας, την παρέα που κάνατε, τα σχέδια, την εμπιστοσύνη, την εξάρτηση, τη ζωή παράλληλα, την προσμονή της συνάντησης, το ταξίδι, τις διακοπές, το χωρισμό, τη ζωή μετά, τη μοναξιά.
Περνάς και μια φάση όπου είσαι απλά θυμωμένος. Πονεμένος θυμωμένος, αλλά θυμωμένος.
Μια φάση που απλά βρίσκεις γελοία κάποια πράματα.
Και μετά συνειδητοποιείς ότι οδηγείς κι ακούς τραγούδια και τα τραγουδάς μόνος σου στο αμάξι. Τραγούδια που πια δεν σκέφτεσαι πώς αντιστοιχούν στο παρελθόν ή στο παρόν ή στο μέλλον που νόμιζες πως θα είχες. Και όχι απλά ακούς τραγούδια που δεν σε πονούν, αλλά είσαι ικανός να ακούεις να ακούσεις και τα δικά του τραγούδια, αυτά που μοιράστηκε μαζί σου, και να μην νιώθεις καμία διαφορά από τραγούδια που ακούς από αλλού.
Και λες για δες, είμαι καλά. Όχι σούπερ καλά, αλλά καλύτερα. Καλά.
Και θα γίνεις καλύτερα.
Βρίσκεις άλλα πράματα να σε πονάνε (γιατί τι είναι η ζωή σου χωρίς λίγο μαζοχισμό;). Αλλά βλέπεις τα θετικά κι εδώ, και ξέρεις ότι σου κάνει καλό.
Κάνεις πράγματα, πάς σε τόπους, εκτμάς την παρέα του εαυτού σου, περνάς καλά, γελάς όλο και πιο συχνά χωρίς να προσπαθείς. Νιώθεις να βρίσκεις τον τωρινό σου, δικό σου εαυτό μετά από 10 χρόνια περίπου. Εκτιμάς τους ανθρώπους γύρω σου για όσα είναι, για όσα έκαναν, για όσα κάνουν που σε βοηθούν. Είτε για τον εαυτό τους είτε για σένα, εσύ χαίρεσαι και εκτιμάς το αποτέλεσμα.
Είναι τόσο κλισέ, αλλά κάθε τέλος είναι και μια αρχή, πράγματι. Και θα προσπαθήσω να είναι όλα όσο πιο όμορφα και θετικά γίνεται σ'αυτή την αρχή.
(Χαρούμενο τραγουδάκι που πιθανόν να σας ξανάβαλα, γιατί δεν είμαι έτοιμη για άλλα ακόμα.)
)
8 σχόλια:
Μια χαρά σε βρίσκω... όπως είπες και εσύ ακόμα ;)
Έτσι όπως τα λες ένι. Επεράσαμεν τα τζιαι περνούμεν τα ούλλοι. Έπιασα τον εαυτό μου να σταματά τραγούδι που με πονούσε το άκουσμα του και λίγα λεπτά αργότερα το τραγουδούσα μόνη μου και ένιωθα ότι είχε αποκοπεί ξαφνικά από οποιαδήποτε ανάμνηση. Ήταν απλά ένα πανέμορφο τραγούδι χωρίς παρελθόν. Mind (and soul) work in mysterious ways.
Κάθε μέρα είναι και μια νέα αρχή. Μέσα από δύσκολες καταστάσεις εκτιμούμε τα μικρά, καθημερινά. Το θέμα είναι να το θυμόμαστε αυτό και όταν περάσουν τα δύσκολα και να μην μουρμουρούμε (πάλι). Για μένα το λέω... και για όποιον άλλο μπορεί να κάνει το ίδιο :)
Καλή όμορφη αρχή Μοon μου!!
zito o mazohismos :P
Γιατί ζωη χωρίς λίγο μαζοχισμό??
Εχρειάζουμουν ετσι ποστ ακριβώς!! Θα το κάμω save εν ότι πρέπει για την κατάσταση μου!Θενξ
Αυτα ειναι!Αγαπημενη προχωρα οπως πας...ειναι μεγαλη αληθεια αυτο που γραφεις.Το περασα και ξερω...Τωρα το ραδιο στο τερμα!
" είσαι ικανός να ακούεις να ακούσεις και τα δικά του τραγούδια, αυτά που μοιράστηκε μαζί σου, και να μην νιώθεις καμία διαφορά από τραγούδια που ακούς από αλλού. " αυτά είναι :)
Ίνα....είμαι καλή τζαι σάζω!
Ruth, περιγράφεις το τέλεια. Τζι όσο για το τελευταίο ούλλοι κάμνουμε το, ούλλοι πρέπει να το καταλάβουμε τζαι να το θυμόμαστε στες χειρότερες φάσεις!
Μπέα, yeeha!
Αμαδρυάδα μου, cheer up, εν απόφαση στην τελική!
Θάλασσα, μουσική ούλλη μέρα ρε!
Περιπαίχτρα, αυτά και άλλα πολλά. :p
Δημοσίευση σχολίου