Δευτέρα 11 Νοεμβρίου 2013

Μητρότητα: χωρίς παιδί

Εδιάβασα ένα άρθρο που έγραψε μια μάνα που γένησε το μωρό της νεκρό, και μια μικρή συνέντευξη από την blogger που δημοσίευσε το άρθρο της.
Μπορείτε να το δείτε εδώ.

Η κοπέλλα τούτη είναι παντρεμένη και είχε ήδη ένα κοριτσάκι πριν μείνει έγκυος και χάσει το αγοράκι της.
Στο άρθρο παραθέτει μερικά γράμματα που γράφει στο μωρό της που δεν είδε ποτέ να αναπνέει, και βλέπεις πόσο δύσκολο είναι με τις ανάποδες στροφές που κάμνει το μυαλό της: αν δεν έκαμνα το τάδε, αν ήμουν έτσι, αν έκαμνα το άλλο, αν δεν επήεννα τζειαμέ, κλπ...
Μετά, στη συνέντευξη, λέει ότι έχουν χώρους δικούς του στο σπίτι τους, ότι φαντάζεται (σχεδόν είναι σίγουρη για) το χαρακτήρα του βρέφους, έννα του κάμει τούρτα για να γιορτάσουν τα γενέθλια του τωρά που κλείνει ένας χρόνος από τη γέννησή του.

Εθύμησε μου κάποια κείμενα που εκάμναμε στο σχολείο μωρά, για τις μανάδες αγνοουμένων που εστρώναν το τραπέζι για τα παιδιά τους όλα, και υπολογίζαν και τον αγνοούμενο. Τζαι που τότε εσκάφτουμουν ότι έννεν φυσιολογικό τούτο το πράμα. Στοιχειώνει σε τζι εσένα, τζαι το σύζυγό σου, τζαι τα υπόλοιπα σου μωρά.

Μπορώ να καταλάβω ότι εν πολλά δύσκολο πράμα. Έννεν μια αποβολή. Εν κάτι πέρα που τούτο.
Περνάς ούλλη την εγκυμοσύνη. Περνάς τη διαδικασία του τοκετού. Το σώμα σου, οι ορμόνες σου εν έτοιμες για το μωρό. Για να μεν μιλήσω για το σπίτι σου, το δωμάτιο του μωρού, κλπ. Οι αναμνήσεις που εν είχες προκαλούν τες μοναχικές σκέψεις σου ακόμα παραπάνω.

ΑΛΛΑ.....

εν ένα μωρό που εν το έζησες. Η μάνα μου πάντα ελάλεν ότι εν μπορεί να καταλάβει τούτα που λεν ότι αγαπούν το μωρό τους το αγέννητο, ότι τζείνη ένοιωσε έτσι όταν μας εκράτησε, τζαι όσο επερνούσε ο καιρός τζαι έβλεπε πόσο ανάγκη την έχουμε, πόσο εξαρτούνταν τζείνα τα πλασματούθκια που τζείνην, αγαπούσε μας παραπάνω. Τζι έτσι να μην είναι όμως, πάλε πιστεύκω το τούτο που θέλω να πω.

Πώς γίνεται ένα χρόνο μετά να μεν έχεις δεχτεί ότι εν υπάρχει τζείνο το μωρό; Πώς γίνεται να θέλεις να γιορτάσεις τα γενέθλιά του; Να θέλεις να σε ρωτούν αν εν καλά το μωρό;

Εν είμαι ψυχολόγος, ούτε το έψαξα το θέμα καθόλου, αλλά μόνο που όσα ζω, που όσα βλέπω, τζαι που όσα μπορώ να καταλάβω, εν άσhημο όι μόνο για την ίδια, αλλά και για τον σύντροφό της, και κυρίως για το άλλο τους μωρό.
Εν ξέρω τι έκαμε, αν έψαξε βοήθεια, δυσκολεύκουμαι να πιστέψω ότι εν την επαραπέμψαν άμεσα σε κάποιον ειδικό, αν εσυνέχισε, αν δεν αντιλαμβάνεται ότι κάμνει κακό κάπου, αν δεν της το λέει κανένας, αλλά ελάλησα με τα σχόλια που εδιάβασα κάτω που την ανάρτηση. Που τη μια ένοιωσα ότι εγώ είμαι η κακιά που λαλεί "κοπέλλα μου σύνελθε, εν πάεις καλά!", τζαι που την άλλη απορώ γιατί τούτοι ούλλοι λεν της τζείνα που νομίζει ότι θέλει να ακούσει; Τζαι μετά απορώ μόνη μου γιατί κάμνω έτσι και προσπαθώ να με πείσω ότι μπορεί να έχω λάθος ότι κάπου κάμνει κακό.

Αλλά τα γέρημα...

Εν ένας χρόνος. Εν ακόμα στην άρνηση. Τζαι επιβάλλει την άρνηση σε ολόκληρη την οικογένεια, τζαι μετά απορεί πώς να εξηγήσει του άλλου της μωρού ότι το βρέφος εν θα έρτει ποτέ σπίτι. Πώς να το καταλάβει άμα εν έτσι τα πράματα που ζει;

Θυμώνω, εν γίνεται. Εν πολλά πολλά πολλά άσχημο πράμα να σου συμβεί, αλλά γαμώ το...η ζωή συνεχίζεται και πρέπει να έβρεις δυνάμεις για το άλλο σου μωρό τουλάχιστον.

Πολλά μακάβριο πράμα, εσυζήτησα το και με τη μάνα λίο, και συμφωνεί πολλά- μετά που μου έβαλε τες φωνές "πολλά ωραία πράματα κάθεσαι τζαι θκιεβάζεις τζι εσύ"...

Εσύ τι λες;



31 σχόλια:

Pelloplasma είπε...

Συμφωνώ μαζί σου παρόλο που σκέφτουμε πως το κάθε άτομο θέλει τον δικό του χρόνο τζε τρόπο να θρηνήσει κάτι. Ειδικά άμαν εν θάνατος του παιδιού του. Που την άλλη όμως άμαν έχεις τζε άλλα άτομα που εξαρτούντε που σένα (σύζυγο, παιδιά) πρέπει να σταθείς λίο στα πόδια σου σιγά σιγά τζε να μεν ζεις στο παρελθόν τζε στο "αν" τζίνο το μωρό εζούσε σήμερα κτλ. Πρέπει να δώκεις κάποιο τσιάνς του άλλου να σε βοηθήσει τζιόλας χωρίς να κλείεσε στον δικό σου κόσμο.

Kolona είπε...

Είναι δύσκολο να κρίνεις κανείς την ίδια τη μάνα. Σε τέτοιες περιπτώσεις όμως, ο στενός περίγυρος της έχει ευθύνη να τη βοηθήσει να το ξεπεράσει σωστά. Όχι να την επικροτούν.

Ina είπε...

Πολλές φορές αποφεύγουμε να δούμε κατάμματα την πραγματικότητα γιατί μας "βολεύει".

Καλημέρα.

Neraida είπε...

Καλημέρα!
Να σου πω την αλήθεια, τον τελευταίο καιρό, τα πράματα που γράφεις και η οπτική γωνιά από την οποία βλέπεις, κάμνουν τα νεύρα μου να τεντώνουν και τις τρίχες της κεφαλής μου να σηκώνονται.
Ίσως μου κάνει και καλό γιατί κάνει τις λέξεις να τρέχουν από τα δάκτυλά μου. Και ανακατώνουν την ηρεμία που έχω τελευταία. Θίγεις όμως πολύ σημαντικά θέματα κι αυτό είναι πολύ καλό!


Το μόνο που εύχομαι είναι να μην ζήσεις ποτέ κάτι τέτοιο.

1) Η μάνα νιώθει το μωρό μέσα της, την ύπαρξή του, από την σύλληψη. Αν κάποια δεν το νιώθει, ας ψάξει λίγο τη σχέση που έχει με το σώμα της.
2) Η απώλεια ενός εμβρύου είναι σοκ για τον οργανισμό. Είναι κάτι που συμβαίνει στο επίπεδο των ενστίκτων. Υπάρχουν μητέρες που έχασαν το έμβρυο ή νεογέννητο τους πριν 45 χρόνια κι αμα μιλήσουν γι αυτό βουρκώνουν. Δεν ξέρω αν υπάρχει τρόπος να ξεπεραστεί. Ίσως με μακροχρόνια ψυχοθεραπεία. Κι αν! Συνήθως απλά το θάβουμε στη μνήμη μας. Για παράδειγμα, έχασα κάποτε ένα έμβρυο αλλά δεν θυμάμαι πριν πόσα χρόνια. Κι αμα πάω να τα υπολογίσω μπλοκκάρει το μυαλό μου.
3) Είναι μια καθαρά προσωπική εμπειρία κι απώλεια μιας μάνας. Επειδή οι υπόλοιποι δεν ήταν κοινωνοί της εγκυμοσύνης. Ίσως η συγκεκριμένη γυναίκα να χρειάζεται στήριγμα από την οικογένεια γι αυτό συμπεριφέρεται έτσι και το μοιράζεται έμμεσα. Σίγουρα θέλει το χρόνο του και τη διαδικασία πένθους.
4) Η διαδικασία πένθους δεν βλάφτει από ότι μπορώ να καταλάβω. Γιατί γίνεται συνειδητοποίηση πολλών πραγματικοτήτων και προετοιμασία για νέα αρχή.

Ænima είπε...

Κρίνω που τη θέση που είμαι τωρά. Εν το πέρασα, εν είμαι μάνα, ένιξερω πως θα μου αναδόξει αν ό μη γένοιτο η ζωή επεφύλασσε μου έτσι σταυρό. Όπως και να έχει συμφωνώ μαζί σου σε ότι έγραψες. Και κυρίως στο πόσο βάρος είναι για τα άλλα μωρά της οικογένειας στο πως διαταράσσοντε όλες οι ισορροπίες μες την οικογένεια μετά που μια τραγική απώλεια και το πιο πιθανόν είναι να μεν αποκτηθούν ποτέ ξανά πλήρως. Αλλά σίουρα έτσι "αντιδράσεις" εν βοηθούν καθόλου. Έχει μια ταινία που πραγματεύεται τούτο ακριβώς το θέμα εν το Rabbit Hole (2010). Πως το ζευγάρι διαχειρίζεται την απώλεια του μωρού τους.

Moonlight είπε...

Απαντώ γενικά, χαίρομαι που εν επαρανόησα μόνη μου, τζαι που αντιλαμβάνεστε πού ακριβώς εν το "θέμα" μου.

Και ειδικά...

Νεράιδα, εν συνεννοάσαι επειδή αντιλαμβάνομαι ότι δεν θέλεις να συνενοηθείς. Αν ήθελες, θα έβλεπες ότι τζείνα που λες, λέω τα κι εγώ, απλά βλέπω και το "ΑΛΛΑ" της υπόθεσης.
Εν μου εξηγείς τζείνο το πόιντ 4 με κάποιο τρόπο. Πώς εν κάμνει κακό στο μωρό που ήδη υφίσταται να μεγαλώνει με το "φάντασμα" ενός άλλου μωρού μες στο σπίτι;

Aenima, θενξ για την ταινία, θα την κοιτάξω!

Neraida είπε...

Moonlight,
Δεν είναι θέμα συνεννόησης ή επικοινωνίας. Γράφεις όπως νιώθεις. Γράφω όπως νιώθω. Το θέμα που θίγεις εννοείται ότι το βλέπω. Πάντα. Το θέμα που με τσιτώνει είναι η οπτική γωνιά, οι λέξεις, η εικόνα που δημιουργείται στη δική μου φαντασία. Αλλά και πάλι δεν ζήτησα να αλλάξεις κάτι απλά ήθελα να εκφραστώ.

Αυτό που θέλω να πω με το 4 είναι ότι το παιδί ήδη βίωσε την εγκυμοσύνη της μάνας του, έκανε όνειρα για το αδελφάκι του κι ένιωσε απώλεια. Εδώ τα παιδιά ονειρεύονται ότι θα τους πάρεις σοκολάτα κι αν δεν το κάνεις μπορεί να κλαίνε για ώρα. Η διαδικασία πένθους, με όποιο τρόπο κι αν γίνει, χρειάζεται για να ξεπεράσει κάποιος μια οποιαδήποτε απώλεια. Τα παιδιά έχουν γερή αντίληψη και διαίσθηση και ξέρουν τι συμβαίνει γύρω τους. Όπως ένας ενήλικας πρέπει να περάσει τις διαδικασίες του, έτσι και τα παιδιά.

Για τη συγκεκριμένη περίπτωση, Δεν ξέρω τις καταστάσεις, Δεν ξέρω τη μάνα, Δεν ξέρω το παιδί, οπόταν Δεν είμαι σε θέση να εκφέρω γνώμη.

Alisavou είπε...

Έννα συμφωνήσω τζι εγώ με Pelloplasma και AΕnima. Το να χάσει ένα μωρό μια μάνα εν ίσως το χειρότερο που μπορεί να της συμβεί. Τζαι σίουρα άμαν τζιαμέ που το κλίμα εν εύθυμο τζαι εν ούλλα καλά τζαι περιμένεις να πάρεις σπίτι το βρέφος κλπ, έρκεται τούτο το πράμα, εν κάτι που εν μπορεί να το χωρίσει ο νους σου. Τζαι όντως ο κάθε άνθρωπος εν διαφορετικός τζαι χρειάζεται το χρόνο του για να ξεπεράσει κάτι τέθκιο. Αλλά το να κάμνεις γενέθλια ένα χρόνο μετά έν βοηθά κανένα να το ξεπεράσει τζαι δείχνει πως ακόμα ο χαμός εν έγινε καν αποδεχτός σε πρώτο επίπεδο. Τζαι που τη στιγμή που υπάρχει ακόμα ένα μωρό σπίτι που χρειάζεται τη μάμα του τζαι που θέλει να ζήσει τζαι να απολάυσει τη ζωή του, τούτη η άρνηση κάμνει πολλύ κακό σε παραπάνω που έναν άτομα. Όσο συνεχίζει τούτην την κατάσταση, τόσο πιο επίπονος έννα εν ο χαμός. Τζαι δυστυχώς έζησα τα τζαι ξέρω. Σίουρα εν θα ξεχάσει ποττέ το μωρό που έχασε, αλλά πρέπει να αφοσιωθεί στο μωρό της που ζει τζαι εν καλά τζαι να του προσφέρει όσα μπορεί. Τζαι έτσι έννα καλλυτερέψουν τα πράματα.

Moonlight είπε...

Νεράιδα, εάν καταλάβαινες θα έδειχνες ότι διάβασες τα πράματα που έγραψα πριν το ΑΛΛΑ μου. Εσύ κάμνεις σαν να μην υπάρχουν.
Εν είμαι γαδάρα, ούτε καμιά που εν έζησε τίποτε.
Η μάνα μου έχασε παιδί κι εγώ αδερφό. Και δεν ήμουν καν μωρό. Ξέρω κι αν πονείς, ξέρω τζι αν σου γυρίζει, ξέρω τζαι πώς τα θωρεί το μωρό, ξέρω τζαι πώς τα σκέφτηκε η μάνα μου.
Δεν είπα ότι σταματάς να πονείς ή να το έχεις στο μυαλό σου.
Συνεχίζεις όμως να ζεις για το μωρό σου το άλλο. Εν θα ήθελα να μεγαλώσω με μια σκιά μες στο σπίτι. Ο καθένας έχει το δικό του ρυθμό και τρόπο να βιώσει μια απώλεια που την πλευρά του, και άρα δεν είναι σωστό να επιβάλλεις το δικό σου πένθος πάνω στους άλλους.
Κόφκω το δαμέ, πες ότι θέλεις, αλλά είμαι πολλά πολλά βέβαιη ότι πραγματικά εν θέλεις να δεις τι λέω ουσιαστικά.
Γιατί αν το βλέπεις και δικαιολογείς το και βρίσκεις το λογικό να βάλλεις το παιδί σου νε περάσει το δικό σου πένθοςμε το δικό σου τρόπο, εύχομαι σου πίσω να μεν σου τύχει έτσι πράμα για χάρη των μωρών, όι για σένα.

Moonlight είπε...

Ευχαριστώ Alisavou για το σχόλιο. Τούτο ακριβώς λέω, και χαίρομαι που βλέπουν άλλοι το θέμα οπυ ήθελα να θίξω!

Ανώνυμος είπε...

Είναι λίγο "κακό" αυτό που θα πω, αλλά κάπου μου θυμίζει τη φάση στο fight club που ο τύπος πήγαινε σε κηδείες για να κλάψει και να εκτονώσει το αίσθημα της λύπης/κατάθλιψης/πένθους που κουβαλούσε και δεν μπορούσε να εκφράσει διαφορετικά.Σίγουρα είναι πολύ επώδυνο και ποτέ δεν θα ξεχάσει την απώλεια η ψυχή και το σώμα της, όμως, οφείλει να το αφήσει να "φύγει" γιατί και η ίδια και η υπόλοιπη της οικογένεια είναι ζωντανοί και είναι άδικο να ζήσουν το υπόλοιπο της ζωής τους με το φάντασμα ενός ανθρώπου που δεν έζησαν μαζί του ποτέ. Ας το ψάξει λίγο μήπως τελικά με όλο αυτό το πένθος στην ουσία πενθεί η ίδια (και)κάτι άλλο από τον εαυτό της, τον τωρινό ή τον παιδικό και μαζί της κρατά στα "σκοτεινά" και ένα άλλο ζωντανό μωρό που χρειάζεται μια ζωντανή (κυριολεκτικά και μεταφορικά) μάνα.

Moonlight είπε...

Ανώνυμε δεν ξέρω, δεν θα μπορούσα να πω ότι είναι αυτή η περίπτωση, αλλά σιγουρα θα μπορούσ ενα είναι ένα ενδεχόμενο. Δεν λέω ότι είναι αδικαιολόγητη, απλά αν ήμουν δικός της νομίζω πως δεν θα ενθάρυνα αυτό το πράμα, και θα προσπαθούσα να την βοηθήσω με κάποιον ειδικό. Εν τόσο άσχημο πράμα, τόσο δύσκολο, αλλά με όσους το συζήτησα ήταν της άποψης που παραθέτω κι εγώ, και συμφωνείς, ότι "για τους άλλους" πρέπει να τα καταφέρει.

Ανώνυμος είπε...

Τυχαία εθκιέβασα τζαι εγώ τούτο το μπλογκ εψές. Καταλαβαίνω τούτα που λέεις τζαι ήταν πάνω κάτω οι σκέψεις που έκαμα τζαι εγώ μόλις εθκιέβασα την καλογραμμένη τζαι συγκινητική της ιστορία. Εν θέλω να κρίνω τη μάνα γιατί εν έζησα ποττέ κάτι παρόμοιο τζαι ούτε έχω σχετικές γνώσεις. Εν φανερά σε άρνηση, σε βαθύ πένθος τζαι εν έχω ιδέα ποιός θα ήταν ο "σωστός" τρόπος αντιμετώπισης. Όμως κάποια που τα σχόλια που γράφουν που κάτω βρίσκω τα απαράδεκτα. Λέουν της χρόνια πολλά για το μωρό τζαι πόσο τυχερό ένει που την έσιει για μάνα του. Κάποια μέχρι τζαι που της προτείνει να γιορτάσουν τα γενέθλια του μωρού που επέθανε λες τζαι εν τζαμαί... Ώρες ώρες ξεπερνά με η λογική των Αμερικάνων σε κάποια πράματα. Η μάνα εντάξει, ζει το πένθος της, οι άλλοι όμως;

Neraida είπε...

Καλή μου, βλέπω τι λες.
Αλλά και βλέπω κι άλλα που λες και ήθελα να σε προβληματίσω. Ή να θίξω το γεγονός ότι δεν μπορούμε να κρίνουμε κάποιον αν δεν τον ξέρουμε κι αν δεν ξέρουμε τη ψυχοσύνθεσή του. Μπορεί να γίνει αφορμή για να σχολιάσουμε ένα θέμα αλλά όχι για να κρίνουμε καταστάσεις. Αυτός ήταν ο σκοπός της αντιδραστικότητάς μου.

Όπως έγραψα πιο πάνω εγώ το έζησα ήδη. Και το χειρίστηκα με το δικό μου τρόπο.

Ας μείνουμε ως εδώ.

Moonlight είπε...

ανώνυμε, δαμέ "Όμως κάποια που τα σχόλια που γράφουν που κάτω βρίσκω τα απαράδεκτα. Λέουν της χρόνια πολλά για το μωρό τζαι πόσο τυχερό ένει που την έσιει για μάνα του. Κάποια μέχρι τζαι που της προτείνει να γιορτάσουν τα γενέθλια του μωρού που επέθανε λες τζαι εν τζαμαί... " συνοψίζεις τα ούλλα. Τζαι επίσης προβλημτίζει με τούτο το πράμα, εν ξέρω αν εν αμερικανιά ή αν εν κάτι άλλο...

Ανώνυμος είπε...

Να σου πω έχει δύο όψεις το πράμα. Που την μια βρίσκω το υπερβολή να κάνεις γενέθλια κλπ στο μωρό ΑΛΛΑ δεν νομίζω να μπορούμε να κατανοήσουμε την απώλεια που νοιώθει τούτη η γυναίκα. Πιστεύω ότι ο περίγυρος της για το καλό της και το καλό της οικογένειας της πρέπει να την συνεφέρει αλλά επειδή και μια φίλη μου πρόσφατα βίωσε κάτι παρόμοιο στους 7 μήνες όμως από ότι αντιλαμβάνομαι εν συγκλονιστικό. Πιστεύω ότι με το μωρό η μάμμα συνδέεται πολύ πιο πριν να το φέρει στο κόσμο. Δεν είναι όπως το παπά που δεν το αντιλαμβάνεται. Να σου δώσω ένα παράδειγμα όταν η κουμέρα μου ήταν έγκυος σε κάποια φάση σε ένα event ερίξαν μπουκάλα κενή και επήε πάνω της. Χωρίς να το θέλει άρχισε να κλαίει. όταν την ρώτησα είναι γιατί ξαφνιάστηκες που αντίδρασες έτσι μου απάντησε ότι αντίδρασε έτσι γιατί χωρίς να το θέλει εφοβήθηκε για το μωρό της που ήταν αγέννητο. Ακόμα και όταν πηγαίναμε να χαιδέψουμε την κοιλιά της έλεε μας πάντα σιγά σιγά γιατί είχε έννοια το μωρό. Και την πιστεύω έν ένα συναίσθημα που βγαίνει στην μάνα, συναίσθημα προστασίας προς το αγέννητο παιδί της. Τωρά για την συγκεκριμένη κοπέλα που λειτουργεί με έτσι τρόπο πιστεύω ότι πρέπει να ζητήσει βοήθεια αλλά να ξέρεις η απώλεια της μάνας πιστεύω ότι είναι μεγάλη. Πάρε και για παράδειγμα πολλές που δίνουν τα παιδιά τους για υιοθεσία, τα μωρά είναι εν ζωή αλλά δεν ξεπερνούν εύκολα την κίνηση τους τούτη.

Moonlight είπε...

Αμαδρυάδα δεν είπα ποτέ ότι είναι εύκολο! Πουθενά!
Εννοείται ότι δεν το έζησσα εγώ, και το μόνο που ξέρω είναι από την οικογένειά μου, και τις μανάδες της οικογένειας.
Τζαι μπορώ να φανταστώ πόσο κοντά στο σάλεμα είσαι άμα πρέπει να περάσεις τη διαδικασία του τοκετού, να γενήσεις, και μωρό γιόκ, όπως τα είπα και πιο πάνω, και δεν μπορώ άλλο να τα επαναλαμβάνω.
Το θέμα μου είναι ότι έπρεπε να την παρακινούν να έβρει βοήθεια, να το ξεπεράσει, και όχι να επιβάλλει στην υπόλοιπη οικογένεια το δικό της πένθος. Εσύ αν το ζούσες που την πλευρά της αδερφής του μωρού, πώς θα το ξεπερνούσες αν έπρεπε να γιορτάσεις τα γενέθλια του μωρού τζείνου;
Θεωρώ ότι εν παρανοϊκή η αντίδραση του κόσμου πουκάτω, να της λεν τζείνα που νομίζει ότι θέλει να ακούσει, ότι εν όμορφο το μωρό της (το νεκρό), ότι εν καλή μάμμα (για το νεκρό της μωρό), να της ζήσει το (νεκρό της) μωρό.

Sike είπε...

εκάλυψεν με η αμαδρυάδα που την πρώτη γραμμή. Σεβαστό τζιαι κατανοητό το πένθος της, τζιαι ας του κάμνει τζιαι γενέθλια - γιατί όχι. Ακούγεται όντως υπερβολικό και ότι στοιχειώνει την οικογένεια ένα ανύπαρκτο μωρό, αλλά αν τούτη η "ανάμνηση του μωρού" γίνεται κάπως με μέτρο (δηλαδή με τρόπο που να μημονεύει το μωρό, αλλά να μην διαταράσσει την ψυχική υγεία των υπόλοιπων μελών, τύπου στρώνω του θέση στο τραπέζι) τότε οκ, όπως ένα μνημόσυνο δηλαδή.

Ούτε εγώ εκαταλάβαινα πώς είναι να έχεις χάσει μωρό αγέννητο (εσκέφτουμουν "οκ, εν υπήρξεν ποτέ, κετ όβερ ιτ, πάμε πάρακατω"), ώσπου τζιαι έμεινα έγκυος. Που την μέρα που μαθαίνεις ότι είσαι έγκυος, εν το μωρό σου. Είτε γεννηθεί ζωντανό είτε γεννηθεί πεθαμένο. Σίουρα εν πολλά πιο διαφορετικό (τζιαι εύκολο) να το ξεπεράσεις αν το μωρό χάθηκε στες 3 μέρες παρά στους 3-9 μήνες.

Χαχ. Βρήκα ποστ μου παραμονές που θα γεννούσα τον άθρωπ http://saikkopad.blogspot.com/2009/09/im-coming.html που έγραφα ότι θα τον πεθυμήσω (που μες την τζοιλιά!) τζιαι ήμουν σχεδόν λυπημένη!! Goes to show.

που τα σχόλια του ποστ που παραθέτεις, σημειώνω αυτό το λινκ https://www.nowilaymedowntosleep.org/

Moonlight είπε...

Sike, δεν διαφωνώ πουθενά, αλλά εδιάβασες το τζι εκατάλαβες ότι δεν διαταράσεται η ζωή του μωρού του άλλου;

Sike είπε...

α, καθώς επίσης τζιαι το πώς θα ήθελεν ένας που εν σε πένθος να του συμπεριφερόμαστε. Εγώ είμαι ο τύπος που κάμνει σαν να μεν συμβαίνει τίποτε. Οκ, εν θα ρωτήσω ποτέ "τι κάμνει ο Πωλ", αλλά θα φροντίζω να ξέρει ο άλλος ότι τον σκέφτομαι.

Disciple είπε...

Εν μπορώ να κρίνω το πως χειρίζεται κάποιος το πένθος του. Άλλως ρίχνει το στα ναρκωτικά, άλλος στο ποτό, άλλος αγνοεί το. Κάποιος άλλος μπορεί να αυτοκτονήσει.

Ούτε μπορώ να προσδιορίσω χρονικό διάστημα μέσα στο οποίο περιμένω που κάποιον να φκει που την φάση πένθους.

Εν καθαρά προσωπική υπόθεση. Ειδικά για την γυναίκα που όι μόνο εγκυμονούσε, αλλά εγέννησε τζίνο το μωρό.

Ποια είμαι εγώ να της πω ότι έννεν εντάξει να πενθεί, για όσο τζιαιρό τζιαι όπως θέλει;

Τζιαι φυσικά τζιαι ο παπάς, τζιαι ο αδερφός του πεθαμένου μωρού πενθούν. Γιατί να τους "προστατεύσει" που το πένθος ή τη θλίψη; έννεν κακό να νοιώθεις την απώλεια.

Moonlight είπε...

Δεσποσύνη, φυσικά και θα πενθήσει. Όλοι τους. Αλλά ο καθένας με τον τρόπο του. Το ότι η μάνα επιβάλλει του μωρού το δικό της πένθος εν απλά πολλά άσχημο.

Moonlight είπε...

Τζαι είμαι πολλά πολλά πολλά περήφανη που η δική μου μάνα εν με έκαμε ποτέ να νοιώσω έτσι, που εν αντέδρασε με τέτοιο τρόπο τζαι που ήταν αρκετά κοπέλλιν να σταθεί τζειαμέ κάθε στιγμή για τα άλλα της παιδιά.

Peripaixtra είπε...

Εν έζησα την μητρότητα, άρα εν αδύνατο για εμένα να αντιληφθώ την αγάπη που νιώθει μια μάνα για το μωρό της. Παρόλα αυτά, συμφωνώ μαζί σου. Πρέπει να το ξεπεράσει για το καλό της, του άντρα της, του μωρού τους. Εν γίνεται. Εν κρίμα. Χάνει την ζωή της. Χάνει την ευτυχία που της προσφέρει το άλλο της το μωρό! :/

Moonlight είπε...

Περιπαίχτρα, φυσικά εν μπορούμε να ξέρουμε μόνοι μας, ούτε να κρίνουμε το πόσο θα πενθήσει, αλλά εν τύτο που λες. Η ζωή συνεχίζεται, και το άλλο μωρό εν εξίσου μωρό της, τζαι χρειάζεται την παραπάνω.

Ανώνυμος είπε...

@Moonlight
Η εντύπωση που μου εδημιούργηθηκε τσιεκκάροντας μπλογκ στο στυλ του συγκεκριμένου που αναφέρεις στο ποστ σου, εν ότι στις ΗΠΑ επικρατεί ή έστω προωθείται ένας παροξυσμός γύρω που τη μητρότητα τζαι συγκεκριμένα μια εικόνα της "τέλειας μάνας". Γυναίκες που σταματούν να δουλεύκουν γιατί εκάμαν μωρό (τζαι τούτο να πλασάρεται ως τζαι καλά επιλογή), που πρέπει οπωσδήποτε να θηλάσουν τζαι να αναγιώσουν τα μωρά τους με "φυσικό" τρόπο, που η ζωή τους περιστρέφεται γύρω που τες διάφορες εκφάνσεις της μητρότητας. Βλέπω τζαι τούτη την ιστορία σαν μια έκφανση τούτου ούλλου του παροξυσμού που θέλει την εμπειρία της μητρότητα να είναι το Α τζαι το Ω της γυνάικας. Σέβομαι την εμπειρία αλλά τζαι το πώς νιώθει ο καθένας, αλλά θεωρώ τούτο ούλλο το σκηνικό υπερβολικό. Σίουρα εν εκφράζει την κάθε γυναίκα. Μια γυναίκα μπορεί να γεννήσει ένα νεκρό μωρό τζαι τούτο να ΜΕΝ είναι ό,τι σιειρόττερο της εσυνέβηκε τζαι τούτο εν την κάμνει σε καμιά περίπτωση σιειρόττερη μάνα. Όμως σάννα τζαι εν ταμπού να πεις κάτι τέθκοιο τζαι το "φυσιολογικό" φτάνει να είναι το αιώνιο πένθος τζαι το να αφιερώνεις σχεδόν την ύπαρξή σου στο νεκρό σου μωρό.

Moonlight είπε...

Ανώνυμε, είπε μια φίλη μια καλή κουβέντα εψές που συζητούσαμε το σχόλιό σου και το πόσο παρατηρούμε τούτα που λες. (χαίρομαι που έχει κι άλλους που κάμνουν τέτοιες κοινωνιολογικές παρατηρήσεις μόνοι τους)
Που λες, είπε μια κουβωέντα που έχω στο μυαλό μου καιρό αλλά εν έφκαινε να εκφραστεί με λόγια για κάποιο λόγο... ότι κάμνουμε σάννα τζαι με το που γίνεται κάποια γυναίκα μάνα, έγινε θεότητα. Ιερά, σχεδόν μυστικιστικά πράματα, που μόνο τζείνες καταλάβουν, δικαιολογίες για τα πάντα "εν ΜΑΝΑ" κλπ. Τζαι μετά, άμα πεις (για παράδειγμα στην προκειμένη) "ναι αλλά εν μάνα τζαι για το άλλο μωρό, που εν ζωντανό, τζι εν άδικο για τζείνο το μωρό να συμπεριφέρεται έτσι" πέφτουν πάνω σου "ναι αλλά εν άνθρωπος". Για το νεκρό μωρό εν μάνα, τζαι για το ζωντανό εν άνθρωπος; Τζι έννεν άδικο τούτο;

Sike είπε...

lol
άρεσεν μου που ήβρες κατανόηση τζιαι εξέδωσες χαχαχαχαχα :D

Moonlight είπε...

Sike, κατανόηση είχα και που τα πιο πάνω σχόλια. Και όπως απαντώ και στα σχόλια που εν συμφωνούν ή εν εκαταλάβαν το point μου, έτσι απαντώ και στα άλλα, thank you very much.

Moonlight είπε...

June put drawings, make-believe cupcakes and donuts on your special table tonight. She said you needed cupcakes.-> εν νομίζω ούτε ότι τούτο το μωρό είχε κάποια βοήθεια, ούτε ότι μεγαλώνει όπως πρέπει. Θεωρώ ότι ζουν με τι σκιά, το φάντασμα του μωρού που εν υπάρχει. Εμίλησα τζαι με φίλους που εχάσαν αδέρφι που το ζούσαν μάλιστα, τζαι με έτσι πράματα που εβλέπαν να γίνουνται στο σπίτι τους επαρανοούσαν.
Δεν αδικεί κανένας, τζαι δεν κρίνω το ότι πενθεί η γυναίκα. Δεν είπα ότι είναι αδικαιολόγητα τα όσα νοιώθει. Δεν παύει όμως να νοσεί. Δηλαδή εν τόσο δύσκολο να το δούμε τούτο;
Εν τούτο το θέμα μου. Νομίζετε ότι θεωρώ ότι εν παράλογο που πενθεί τζαι είναι άρρωστη, ενώ το παράλογο για μένα είναι ότι δεν αναγνωρίζετε ότι είναι αρρώστια τούτο το πράμα.

Ανώνυμος είπε...

Moonlight,
Αν τζαι δεν έχω μπλογκ, σιέρομαι να θκιεβάζω (τζαι ενίοτε να συμμετέχω)ενδιαφέροντες προβληματισμούς στα διάφορα κυπριακά μπλογκς. ;)

Όσον αφορά το τελευταίο σου σχόλιο, εν φανερό το ότι η κοπέλλα νοσεί. Τζαι εν πραγματικά εξοργιστικό που αντί να βοηθηθεί, εν τέλει χρησιμοποιείται για να αυξήσει τα κλικ σε ένα λάιφσταϊλ μπλογκ.