Θυμός

Εσυνέβη μου κάτι που αν όχι όλοι, οι παραπάνω άνθρωποι το περνούν σε κάποια φάση. Ίσως να μου έλειπε κάτι αν δεν το περνούσα τούτο. Τζαι ίσως αν δεν το ζούσα να μεν εμπορούσα να καταλάβω μια κατάσταση που κάποια στιγμή θα περνούσαν/περάσουν οι αγαπημένοι μου.
Εν μια εμπειρία. Τζαι εν γίνεται να "πενθώ" άλλο εγώ. Εν μου αξίζει να είμαι έτσι.
Και επερνούσα μια φάση άρνησης για μερικές μέρες, ίσως διαπραγμάτευσης, τζαι κατάθλιψης αργότερα.

Ενόμιζα ότι ήταν χωρίς ουσιαστικό λόγο που έγινε ό,τι έγινε.

Τελικά έννα πω ότι ο λόγος ήταν μια χαρά ουσιαστικός. Με όνομα και επίθετο.

Τζαι κάπως έτσι περνούμε στο θυμό, την οργή.

Τζαι θυμούμαι τα στάδια που περνούμε για να ξεπεράσουμε ένα χαμό, μια απώλεια.  Τα στάδια του πένθους.

Αρνηση
Θυμος
Διαπραγματευση
Καταθλιψη
Αποδοχη

Όχι απαραίτητα με αυτή τη σειρά, αλλά όλα απαραίτητα για να βιώσουμε αυτό που μας συνέβη και να το ξεπεράσουμε.

Εν θέλω να έρτει ξανά η κατάθλιψη, φοούμαι το γιατί όταν ένοιωθα ότι μου έρκεται, εσυμβαίναν, ή εκανόνιζα να συμβούν άλλα πράματα, τζαι να το αναβάλλω.
Παρτάκια, σχέδια, παρέες, ποτά, χορός, μουσική, βλακείες.
Θυμούμαι την πρώτη νύχτα που ήμουν πραγματικά πολλά χάλια τζαι είχα κόσμο τζι εμίλησα. Αμέσως. Φίλους τζαι οικογένεια.
Την επόμενη νύχτα να πίνουμε (κλασικά πλέον) τα gin μας και να μεν είμαι πολλά σίγουρη τι έγινε.
Τζαι μια νύχτα, αρκετά αργότερα, μετά που καιρό, επήρα απόφασση ότι έννα κάτσω σπίτι, μόνη μου στο μπαλκόνι, να διαβάσω τα ποιήματα μου, να κλάψω με την ησυχία μου, να πιώ το κρασούδι μου έτσι ήσυχα κι ωραία, τζαι πάλε εβρέθηκε ένα πετούμενο να έρτει να κάτσουμε λίο. Τζαι πάλε εν τα σκέφτηκα τα δικά μου.

Εν θέλω να μου έρτει τωρά, φοούμαι το. Εν θέλω να νοιώθω πάλε έτσι. Είμαι καλά τωρά που έχω νεύρο. Που έχω θυμό. Νοιώθω καλύτερα.

Ό,τι κι αν έρθει όμως, ελπίζω ότι θα είναι για καλό. Ότι μακροπρόθεσμα θα με βοηθήσει.

Υποσχέθηκα το όμως στον εαυτό μου.
Τζαι πιστεύκω το ότι αξίζουν μου καλά πράματα.
Τζαι έννα έρτουν όλα στην ώρα τους.

 

Εικόνα

Όλο και πιο συχνά κάνω μια συγκεκριμένη σκέψη, και βλέπω την εικόνα στο μαυλό μου.

Όταν μένω μόνη μου στο σπίτι, κάνει το μυαλό μου ένα εικονικό fast forward όπου μερικά δευτερόλεπτα μετά το παρόν γλυστράω και πέφτω με το κεφάλι πίσω, σπάει στο πάτωμα και με βλέπω πλέον από ψηλά μέσα σε μια λίμνη αίματος, άσπρη σχεδόν γκρίζα, αλλά ήρεμη, να κάμνω αντίθεση με το έντονο κόκκινο του αίματος στο μάρμαρο.

Και ο γάτος δίπλα να γλύφει το αίμα από το πάτωμα.

Διώχνω τη σκέψη γιατί θα παρανοήσω αν συνεχίσω να σκέφτομαι τέτοια, και συνεχίζω ό,τι κι αν κάνω εκείνη τη στιγμή.

Γιατρέ, τι λες; Είμαι καλά;

Ουδείς αναντικατάστατος;

Δεν μπορείς να επαναλάβεις τα πράματα που ζήσαμε μαζί. Δεν μπορείς να τα αντικαταστήσεις, όσο κι αν προσπαθήσεις.

Κι ό,τι άσχημο κι αν έγινε, θα θυμάσαι πάντα μόνο τα καλά μας

.

Η μουσική που με έβαλες να ακούσω, και με έκανες να νοιώθω να σε ερωτεύομαι όλο και πιο βαθιά που προσπαθούσες να με αποκοιμήσεις εκείνο το βράδυ, όσο λάιβ κι αν την ακούσεις, όσο κι αν ανατριχιάσεις δίπλα της, τίποτε δεν θα είναι τόσο κοντινό με όσα κάναμε μαζί, με όσα δώσαμε ο ένας στον άλλο.

Γιατί μπορεί να μου έδωσες μουσικές, σου έδωσα όμως ψυχή από τη δική μου. Και δεν θα μπορείς να δώσεις πάρακατω γιατί είναι δικιά μας. Όση μουσική κι αν δώσεις, όση ψυχή κι αν σου δώσουν, δεν θα πάρουν ποτέ τη θέση της δικής μου μέσα σου.

Το ξέρω πως έχω δίκαιο, γιατί γαμώ το ναι, δεν με αντικαθαστάς. Και ό,τι παρατηρώ με δικαιώνει.

Κι ας λένε πως ουδείς αναντικατάστατος.

Εγώ ξέρω.

το ροζ πουλόβερ

Σκέφτομαι πως δεν θα τον δω ξανά εγώ να φορά το κουφετί πουλόβερ που αγοράσαμε μαζί πέρσι τα Χριστούγεννα.

Τζαι τούτες οι παλαβές οι σκέψεις, πονούν, τζαι κάφκουν σε μέσα σου, καιν το στήθος σου, ανεβαίνει το κάψιμο στο λαιμό και μεταφέρεται στα μάτια και στα αυτιά, και γίνεται δάκρυ.

Εν διανύω τις καλύτερες μου μέρες αναγνώστη μου.

Νοιώθω ότι είμαι σε limbo, ότι αιωρούμαι μεταξύ δύο καταστάσεων,  δύο μορφών ύπαρξης, ότι εν είμαι πουθενά, ότι είμαι παντού.

Τζι εν θέλω να τα λαλώ, εν θέλω να τα βάλλω σε λόγια γιατί πονούν ακόμα παραπάνω. Γιατί εν θέλω να ακούω απαντήσεις τζαι παρήγορα λόγια. "Έννα περάσει". Ξέρω το, μεν μου το λαλείς συνέχεια. Πε μου κάτι άλλο. Πε κάτι να γελάσουμε καλύτερα. Ή αν ξεκινήσω να μιλώ, άσε με να μιλώ μέχρι να τα πω όλα. Εν θέλω απάντηση. Εν μιλώ για να πάρω απάντηση. Μιλώ άμα ξεχειλώ. Μιλώ για να ξέρεις. Μιλώ για να μπορώ να γελάσω μετά.

Ο Κολίνα και η Μάγια η μέλισσα.

Ο Κολίνα όπως τον βάφτισα με το που τον αντίκρισα, ήταν ο νυχτερινός φύλακας της εστίας μας στο Μονπελιέ. Ψηλός, φαλακρός, αμίλητος, αγέλαστος.

Παίζει οι 9 ελληνίδες της εστίας να είμασταν το πιο exciting πράμα που του συνέβη σε ολόκληρη του τη ζωή.

Κάθε νύχτα που λέτε, ο Κολίνα έκαμνε περιπολίες μες στην εστία τζαι εχτύπαν τες πόρτες με δύναμη ανάλογη του βαθμού φασαρίας που εθεωρούσεν ότι έκαμνες.
Αν έκλανες, εχτυπούσε την απαλά, αν εμιλούσες με ένα πλάσμα εχτύπαν δυνατά. Αν έβλεπες καμιά ταινία στο pc έσπαζε τζαι την πόρτα αν έθελε. Παραδόξως, μόνο τους δίπλα μου εν άκουε, που εν ξέρω τι εκάμναν αλλά θα μπορούσε να είχαν ολόκληρο συγκρότημα ντεθ μέταλ μέσα σε μια καμαρούλα μια σταλιά δύο επί τρία.

Σε κάποια φάση, μετά που διάφορα όμορφα περιστατικά που ετύχαν μέσα σε τζείνη την κατά τα άλλα πολλά posh εστία, επήρα τζι εγώ τον αέρα τους τζαι απλά εσταμάτησα να απαντώ άμα εχτυπούσε η πόρτα σε περίεργες ώρες ενώ έκαμνα κάτι. Έπαιζα πελλό τζαι κανεί.

Μια μέρα εκάτσαμε με την Αλισαβού τζαι την άλλη την παλαβή την ακατονόμαστη τζι εθωρούσαμε χαζομάρες στο youtube, στυλ κομάτια που παλιές σειρές της τηλεόρασης, τραγουδάκια που παιδικές σειρές κλπ.
Σε κάποια φάση εκάτσαμε τζι ακούαμε το τραγουδάκι της μέλισσας της Μάγιας σε διάφορες γλώσσες. Τζαι χτυπά η πόρτα. Κλασσικά εν απαντώ καν.
Την επομένη, το βράδυ εντυθήκαμε, εσαστήκαμε να φκούμε έξω (είχαμε τζαι κλαπ, καλόοο!). Φκαίνουμε που την πόρτα μια μια, τζαι λαλούμε καλησπέρα και αντίο του Κολίνα. Έρκεται η σειρά μου, καλησπερίζω, τζαι λαλεί μου "ένα λεπτό, εσύ έβλεπες Μάγια τη Μέλισσα εψές;". Ψιλομανικώνουμαι αγαπητέ αναγνώστη, καταλαβαίνεις. Ήμουν έτοιμη να του την πω. Οι άλλοι δίπλα κάμνουν ολόκληρη συναυλία τζι εσένα ενόχλησε σε το "Μάαααγια- Μάααγια, Μάγιαααα...";
Απαντώ του απλά πως ναι.
Εν θα το πιστέψεις αναγνώστη μου. Τα ματούθκια του Κολίνα εγίναν λαμπούες, εφωτίστηκεν η φάτσα του, ήταν σαν το μωρό που του δείχνουν το ποδήλατο που του επιάσαν δώρο! Λαλεί μου με φωνή ούλλο συγκίνηση και ταραχή "πού ήβρες και βλέπεις τη Μάγια; Θέλω κι εγώ τόσα χρόνια να ξαναδώ αλλά δεν ξέρω πού να έβρω!"
Εννοείται ότι η φαουσαρκά ποδά εβιάζετουν να φύει -τζαι έτσι κι αλλιώς ΕΝΤΖΑΙ εξέχασα τες φορές που με νευριασετε δαμέσα δα!- (τζαι ήντα chance είχε να τον πιάσω κουβέντα στα γαλλικά ασπούμε;), είπα του ότι α, ήταν απλά το τραγούδι, εν εκοίταξα αν έχει και επισόδια, και έφυα.

Η αλήθεια που τότε είχαμε του τσας αδυναμία του Κολίνα. Εν μου ξαναχτύπησε ούτε την πόρτα, ίσως να βοήθησε και τούτο.
Πάντως τελευταία νύχτα πριν φύουμε εκατεβήκαμε τζι εζητήσαμε του να φκάλουμε φωτογραφία μαζί του τζαι εδέχτηκε, επόζαρε, τζαι μάλιστα εχαμογελούσε.

Κολίνα, μπορεί να μεν έχω ιδέα to this day τι εν το πραγματικό σου όνομα αλλά ελπίζω να είσαι χαρούμενος τζαι να γελάς νακκουρούιν παραπάνω, ό,τι τζι αν κάμνεις σήμερα.
Αφιερώνω σου το:

Ψέμα ή αλήθεια;

Λένε ότι δεν πρέπει να θές να αλλάξεις τον άνθρωπο που αγαπάς.
Το πιστεύεις στ'αλήθεια;
Είναι κανείς από εσάς που δεν του αρέσει να ανιχνεύει κομμάτια του εαυτού του να μεταμορφώνονται επειδή είναι και να χαμογελά;
Με την ίδια λογική δεν χαίρεσαι άμα βλέπεις κομμάτια του εαυτού σου στον άλλο; Να ακούει τραγούδια που του έμαθες, να παίζει παιχνίδια που παίζεις, να συστήνει φαγητά που του μαγείρεψες, να διαβάζει βιβλία που αγόρασες;
Γιατί είμαστε δηλαδή, ψεύτες και δεν παραδεχόμαστε πόσο όμορφο είναι να σμίγονται δύο άνθρωποι, δύο χαρακτήρες, δύο μέρη, και να παίρνει ο ένας από τον άλλο, και να δίνει ο ένας στον άλλο;
Στο κάτω κάτω, αυτή δεν είναι η ουσιά της όποιας σχέσης;

*Φωτογραφία από το JPG mag, unknown photographer

You have reached the end of the week (9)

Επαραμέλησα το, αλλά μες στο μυαλό μου εγίνετουν αρκετά τακτικά τούτη η διαδικασία.

Τούτη τη βδομάδα χαίρομαι για τζείνη μου είμαι. Χαίρομαι για τα καλά τζαι τα κακά μου, τζαι που στα 26 ξέρω κάποια πράματα για μένα.

Χαίρομαι που είμαι απότομη τζαι φαίνουμαι ψυχρή τζαι απόμακρη γιατί έτσι εν πιο εύκολο να μεν μου δώσουν δεύτερη ευκαιρία κάποιοι. Τζείνοι οι κάποιοι εν με αφορούν έτσι κι αλλιώς γιατί βρίσκω το άσχημο να μεν μπορείς να δώσεις μια δεύτερη ευκαιρία σε κάποιον.

Χαίρομαι που μιλώ ίσια τζαι μερικές φορές μπορεί να νομίζει ο συνομλιτής μου ότι είμαι κακιά, αλλά στην τελική τα άτομα που εν "δικά μου" ξέρουν ότι αγαπώ τους, ότι εν θα περιπαίξω, ότι εν θα πω όμορφα πράματα μπροστά τους τζαι άσχημα πίσω τους.

Χαίρομαι που συνδέουμαι εύκολα, τζαι χαίρομαι που εν με ενοχλεί να πω "αγαπώ σε" τζαι να μεν έχω την ασφάλεια ότι θα ακούσω "τζι εγώ" που τον άλλο.

Χαίρομαι που μπορώ να συζητώ το ένα δευτερόλεπτο για τες μεγαλύτερες τσιόφτες, τζαι το επόμενο για θέματα που πονούν τόσο πολλά.
 
Αρέσκει μου να με γνωρίζω, τζαι αρέσκει μου να προσπαθώ πάντα να βελτιώνουμαι, να γίνουμαι καλύτερη, αλλά τζαι μέσα που τα αρνητικά μου να μπορώ να δώσω σε όσους μπορώ.

Καλό σαββατοκύριακο με πολυαγαπημένο τραγουδάκι.

Μετακόμιση

Θέλω να πιστεύκω ότι ούλλα έννα έβρουν το δρόμο τους.
Everything will fall into place (που λέμε και στο χωριό μου).
Ότι ό,τι έρχεται στο δρόμο σου, έρχεται για κάποιο λόγο.
Για να σου δώσει δύναμη,
   για να πάρει το μυαλό σου από κάτι άλλο,
   για να σου δείξει τι είναι σημαντικό,
   για να βρεις ξανά τις προτεραιότητές σου,
   για να βάλεις στόχους,
   για να μάθεις κάτι,
   για να δυναμώσεις.
Τζαι όπως πάνω στην απελπισία της μετακόμισης έδωκα πάνω σε ένα βουνό κάσιες που κομπιούτερ ολοκαίρνουργιες, ολοκάθαρες, δυνατές,
έτσι διάς πάνω σε πράματα που εν εκτιμάς ενώ εν χρήσιμα.

Αφιερωμένο στην αδερφή μου τη Ρόζα που δεν θα το διαβάσει ποτέ.

ΑΙΣΙΧΤΙΡΙ

Έχω να κάμω γενικές αναλύσεις αίματος πολυ καιρό.
Επήα σήμερα στο κέντρο αίματος να κάμω, αφού δικαιούμαι, και αφού είναι γρήγοροι τάχα.

Νόουτ ότι έχω να κάμω αναλύσεις 2μιση χρόνια τζαι εν εδιερωτηθήκαν ποτέ πότε έννα κάμω τζαι να μου πουν να κάμεις αναλύσεις τζαι να έρτεις μετά για αιμοδοσία.
σήμερα που τους είπα ότι έννα κάμω τωρά αναλύσεις τζαι το απόγευμα αιμοδοσία, εγυρίσαν να μου πουν να καρτερώ μιαν εφτομάδα να φκουν τα αποτελέσματα τζι ύστερα.
Τούτοι εν οι ίδιοι που σου στέλνουν ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ επί μια εφτομάδα SMS να πάεις να δώσεις αίμα ΜΟΛΙΣ εσυμπληρωθήκαν οι 6 μήνες που την τελευταία φορά που έδωσες.

Και συνεχίζω. Είχα να φάω από τις 8 ψες, εννοείται σκοτώθηκα να κοιμηθώ γιατί πεινούσα, σηκώθηκα πρωί πρωί και ήμουν εκεί λίγο πριν την ώρα που συνήθως ξυπνώ.
Στην υποδοχή 5 λεπτά να κάμει το χοχόι της, να πει τα δικά της με τη συνάδελφο η κυρία, άτε να εξυπηρετήσει και κανένα πλάσμα (με την ταχύτητα του φωτός, κλασικά), ώσπου να γυρίσει να με δει.
Αλλό 5 λεπτά να γράψει την ταυτότητά μου, να δει πότε έκαμα ξανά αναλύσεις (να μου λαλεί εν εξανάκαμες; τζαι η συνάδελφος να της λαλεί αφού έτο, τελευταία ημερομηνία, έτην δαμέ! τζαι η άλλη ακόμα κόσμο της), να γράφει το επίθετο μου λάθος (επίσης που πότε αρχίσαν να τα περνούν στα αγγλικά;) και να μου δείχνει να περάσω προς την μια κατεύθυνση.
Σκαλώνω λίγο, γιατί τελευταία φορά που ήρθα ήταν εκεί που γίνεται και η αιμοδοσία, αλλά βλέπω στους τοίχους αυτοσχέδιες ταπελλούδες "αιμοληψία" προς τα ποτζεί που μου είπεν. Πάω όπως μου έδειξε. Σημείωσε είμαι στα 3 μέτρα απόσταση, εντός του οπτικού της πεδίου.
Μπαίνω στη ζώνη του λυκόφωτος. Παππούδες με νούμερα να περιμένουν για αιμοληψία, η πόρτα του ιατρείου ανοιχτή, να φωναζουν μέσα του κάθε ανθρώπου "ΒΑΣΤΑΣ ΛΕΦΤΑ ΝΑ ΠΚΙΕΡΩΣΕΙΣ ΤΑ ΕΝΣΗΜΑ ΣΟΥ;" χωρίς καμιά αιδώ που ακούμε απ'έξω 15 άλλα άτομα, κλπ.
Βλέπω λίγο γύρω γύρω, να βεβαιωθώ ότι όντως αλλάξαν τα πράματα που τότε που έχω να έρτω, και όντως έξω που το ιατρείο, άλλες αυτοσχέδιεσ ταπελλούδες γραφουν "αιμοδότες κλείνουν ραντεβού στην υπογοχή του κέντρου αίματος" κλπ. Λαλώ οκ, τούτο είναι.
Περιμένω, περνά η ώρα, αγχώνουμαι γιατί σήμερα έπρεπε να ανοίξω εγώ το γραφείο, και δεν μπορούσα να αργήσω λεπτό στη δουλειά... λαλώ άτε έννα προλάβεις.
Έρκεται η σειρά μου, διώ την κόλλα μου τζαι λαλεί μου "μάνναμπου'ρτες να κάμεις δαμέ εσύ μάνα μου, ννάμπον τούτο;" Της λέω "με κοροϊδεύετε!", και μου λέει γιατί ήρτες δαμέ, στην αιμοδοασία να πάεις. Της λέω έτσι μου έδειξαν, δεν ήρθα μόνη μου, και σηκώνομαι να φύγω. Και συνεχίζει ενώ απομακρύνομαι "¨ΝΝΑΜΠΟΥ ΝΝΑ ΣΟΥ ΚΑΜΩ ΜΑΝΑ ΜΟΥ;" και απαντώ "να μην δείχνετε λάθος, να δίνετε σημασία στον κόσμο" και βγαίνω. Και την ακούω να φωνάζει ακόμα "ΗΝΝΑΜΠΟΥ ΠΕΝ;"
Πάω στην αιμοδοσία. Η υπεύθυνη τζειμέ κάτι έκαμνεν με κάτι κόλλες τζι εποσκολιέτουν με την κοπέλλα που είχε ήδη δώσει αίμα για αναλύσεις. Για 3 λεπτά εστέκουμουν πίσω της, τζι έβηχα, τζι εν εγύρισε να δει ποιος είμαι.
ΑΜΑ ετέλειωσε με τες κόλλες της τζαι τα αστεία της, γυρίζει τζαι θωρεί με. Για αναλύσεις; Ναι. Α, πρέπει να περάσεις που το γιατρό πρώτα.

Ε, εν άντεξα αγαπητέ μου, όπως εβάστουν την κόλλα που μου εδώσαν, έσhησα την, επέταξα τους την τζειαμέ, τζαι λαλώ τους "παρετάτε με ρε παιθκιά" τζι έφυα.

ΠΟΣΟ ΑΝΙΚΑΝΟΙ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΚΑΜΟΥΝ ΤΟΝ ΕΛΑΧΙΣΤΟ ΒΑΘΜΟ MULTI TASKING, να συγυρίζουν ΚΟΛΛΕΣ, ΚΑΙ να κοιτάζουν γυρώ τους;
σκέφτουμαι πόσα πράματα κάμνουμεν εμείς στη δουλειά μας ταυτόχρονα τζαι χωρίς λάθη, τζαι απορώ ΓΙΑΤΙ τούτοι οι αχάπαροι να έχουν δουλειά, τζαι άλλοι που εν 1007 φορές καλύτεροι τους να μεν έχουν.

Εν έπρεπε να απαιτούμε να έχουν τούτες τες δουλειές πλάσματα που να μπορούν να δουλέψουν τζαι που έχουν όρεξη να δουλέψουν; Τζαι εν πιάνουμαι μόνο που μιαν ημέρα, εν ΚΑΘΕ φορά που πάω ο καθένας στον κόσμο του τζειμέσα. Εν ανεπίτρεπτο να μπορείς να συγκεντρωθείς μόνο πας στες κόλλες που συγυρίζεις τζαι πας στον κουνουσhμά, τζαι όι πας σε ένα άνθρωπο που σε χαιρετώ τζαι στέκεται πίσω σου τζαι ούτε ΚΑΝ γυρίζεις να τον δεις, εν ανεπίτρεπτο να μεν μπορείς να κατευθύνεις τον κόσμο πού θα απευθυνθεί άμα τούτη εν η δουλειά σου ουσιαστικά, εν ανεπίτρεπτο να μιλάς του κόσμου με στυλ "Νναμπού'πεν;", εν ανεπίτρεπτο να είσαι νοσοκόμα (ή τι σκατά είσαι) τζαι να είσαι με το τζην το χαμηλοκάβαλο, τη ζώνη περασμένη που τα μισά loops, το ροζ μπλουζομπουκάμισο με τες πάτσιες, το μαλλί το ξανισμένο τζαι την πλατφόρμα σάννα τζαι είσαι περαστική που τζειαμέ, τζαι τίποτε να μεν δείχνει ότι δουλεύκεις τζειμέσα, ΤΖΑΙ να αυτολιβανίζουνται ούλλοι τούτοι μεταξύ τους: "αυτό κάνει μια σωστή νοσοκόμα".
ΠΑΡΕΤΑΤΕ ΜΕ.

PS που έννα πάω να δώκω αίμα έννα μπω τζαι να φκω ξιτιμάζοντας σαν τον ττόππουζο για να σκάσουν να μεν μου μιλούν τζι ό,τι θέλουν ας πουν. Μόνο να μεν τολμήσουν να μου μιλήσουν, γιατί ποιός με είδε τζαι δεν με εφοήθηκεν.

PS2 Μόλις τα είπα σε συνάδελφο δαμέ τζαι λαλεί μου μάσhιαλλα, πρώτη φορά σε θωρώ έτσι, θαυμάζω σε. Είπα του ό,τι σου πω θα σhύφκεις κκελλέ τζαι θα μου λαλείς εντάξει να μεν σε ξιτιμάσω τζι εσένα, εκατάλαβες το, έννε; Εχαμογέλασε, εχαμογέλασα τζι επήε να μου φέρει φαί τζαι χυμό να μεν τα σπάσω ούλλα.

PS3 Μεν τολμήσετε να μου πείτε για ορθογραφικά/ typos/ συντακτικά ή ότι εν εφκάλετε νόημα γιατί θα σας έβρω τζαι θα σας κάμω να το μετανιώσετε φκάλλοντας σας τα δόντια τζαι τα νύχια σας ένα ένα. Για να μεν πω τ΄ποτε σhειρότερο.

για πες...

Εσύ με ποιόν θα είσαι καλός σήμερα;

Ομορφιά

Είσαι όμορφη.
Είσαι όμορφος.
Δεν θα αρέσεις σε όλους.
Αλλά είσαι όμορφη.
Αλλά είσαι όμορφος.
Αγάπα σε αρκετά, γιατί δεν θα σε αγαπήσουν όλοι.
Και κανένα "είσαι όμορφη",
και κανένα "είσαι όμορφος",
δεν θα σε γεμίσει αν δεν το βλέπεις μόνη σου,
αν δεν το βλέπεις μόνος σου.