You have reached the end of the week (2 &3)

Συμπλόγκερς, χρόνια μας πολλά!
Αθέτησα την υπόσχεση μου για εβδομαδιαία ποστς αλλά εν αθέτησα την υπόσχεση στον εαυτό μου να βλέπω τα όμορφα πράματα που συμβαίνουν στη ζωή μου.
Την περασμένη εβδομάδα εχαροποιούσε με το 21. Το 21 σαν ημερομηνία. Ήταν την Παρασκευή που θα πετούσα για Θεσσαλονίκη για να δω την αδερφή μου και το καλαμαράκι μου, που υπεραγαπώ και μου έλειψαν πολύ. Δεν πέρασα τη βδομάδα να περιμένω απλά πότε θα έρθει η Παρασκευή, είχα γεμάτη βδομάδα στη δουλειά, και όμορφη. Το ίδιο και στο σπίτι. Δεν πρόλαβα να κάνω πολλά και ήταν ήδη Παρασκευή.
Αυτή τη βδομάδα η αγαπημένη μου στιγμή ήταν τα Χριστούγεννα στο σπίτι που έμενα με το καλαμαράκι στο Βόλο. Πρώτη φορά πέρασα Χριστούγεννα εκτός οικογένειας, αλλά ένοιωθα εξίσου όμορφα παρέα με το καλαμαράκι, χαμογελούσα συνέχεια, και ένοιωθα Χριστούγεννα μέσα μου.
Εντάξει, ήταν πολλές οι στιγμές χαράς αυτές τις μέρες που έλειπα, αλλά τα πιο συγκεκριμένα ήταν τούτα.

Ελπίζω να περάσαμε όλοι όμορφα Χριστούγεννα, να ξεκουραστήκαμε έστω και λίγο, να βγήκαμε από τη ρουτίνα μας, και να έχουμε όμορφα σχέδια για την παραμονή Πρωτοχρονιάς και την αλλαγή της χρονιάς.

Εύχομαι να μας μπει καλά το 13 γιατί το 12 δεν ήταν ό,τι καλύτερο για τους περισσότερους, και να έχουμε ένα λόγο όλοι να χαμογελούμε κάθε μέρα.

You have reached the end of the week (1)

Πλησιάζουν Χριστούγεννα, Πρωτοχρονιές κλπ. Και όπως κάθε κυπριακό σπίτι που σέβεται τον εαυτό του, πρέπει να γεμώσουμε τους τόπους γλυκά.
Αγαπώ να κάμνω σοκολατάκια επειδή αγαπώ να τρώω τα σοκολατάκια που κάμνω.
Έννεν για ούλλα τα γούστα, αλλά τζίνους που εν του γούστου τους, αρέσκουν τους πολλά.
Είχα μοιραστεί παλιότερα συνταγούδες, και σας τις θυμίζω.

Σοκολατένιες πορτοκαλόφλουδες. (Πρέπει να ανανεωθεί τούτο με φωτογραφίες της τρίτης φοράς που τα κάμνω, τζαι πετυχαίνουν παραπάνω, αλλά τέσπα)

Σοκολατάκια με ινδοκάρυδο. Πόμπα λαλώ σας.

Οι φωτογραφίες είναι εντελώς πρόχειρες και ούτως ή άλλως δεν θα δείτε πιο καλές γιατί θα φαγωθούν πριν το σκεφτώ.

Για να δούμε...

Σήμερα εν Παρασκευή, που σημαίνει ότι τελειώνει η εργασιμη βδομάδα για μένα. Σηνήθως μάλιστα εν η μισή μου μέρα, αφού εν η μέρα που πιάνω το απογευματινό μου οφ.

Το πρόβλημα μου είναι ότι ενώ έχω όμορφες στιγμές μες στη βδομάδα, αναδρομικά (τούτο εν το in retrospect στα ελληνικά;) νοιώθω ότι εν τες ευχαριστήθηκα, εν τους έδωσα τη σημασία που θα έπρεπε για να τις ευχαριστηθώ.

Έτσι αποφάσισα ότι κάθε Παρασκευή ή κάθε Σάββατο (yet to be decided), θα έχω να μοιραστώ κάτι όμορφο που τη βδομάδα που πέρασε.

Δεν ξέρω αν θα δουλέψει, αλλά έννα προσπαθήσω. Στηρίζουμαι στο ότι θα ψάχνω για το ΤΙ μπορεί να είναι τούτο το πράμα που θα μοιραστώ δαμέ, τζαι για να βρω το ένα, θα παρατηρώ τα πάντα που ζω.

Εν θα περιμένετε να εν κάτι μα γλύφει σε (magnificent) τούτα τα πράματα, μιλώ για οτιδήποτε που τη δεδομένη στιγμή χαίρουμαι που το έχω/ζω/τρώω/βλέπω/ακούω.

Για να δούμε τι θα δούμε...

Α-διάβαστο

Τούτες τες μέρες το μυαλό μου τρέχει.
Τη μέρα ούτε λόγος. Το βράδυ όμως, άσε.
Επήα μπαλέτο τζαι ήρτα.
Έφαα, τζαι εφαντασιώθηκα το σχέδιο μου για το βράδυ.
Θα έκαμνα μπάνιο, θα εντύνουμουν ζεστά, θα εστέγνωνα μαλλί, θα επήεννα στο περίπτερο να φέρω χυμό πορτοκάλι και θα έκαμνα κοκτέιλ με ένα πράσινο ποτό που έχουμε στο μπαρ μας. Υπολόγιζα ότι είχε μείνει αρκετό για να περάσω όμορφα, να κοιμηθώ όμορφα, και να ξυπνήσω με τεταρτιάτικο hangover. Τζίνο που σου λαλεί μετά το μυαλό σου "τουλάχιστον εν Τετάρτη, έννεν Δευτέρα. Άυριο εν Πέμπτη τζαι μόνο μισή μέρα προβλέπεται να δουλέψεις, τζαι θα ξεκουραστείς για την Παρασκευή και μετά Σαββατοκύριακο!"
Εμοιράστηκα το πλάνο μου με τους αγαπημένους φόλλοουερς στο αγαπημένο τουίτα, τζαι οι παραπάνω ενομίζαν ότι μιλώ για αψέντι.
(Αλήθκεια κόρη Μαριλού, αψέντι με χυμό πορτοκάλι;)
Εξήγησα ότι το δικό μου πράσινο είναι άλλο, ένα πιο φλώρικο, πιο φρουτένιο, πιο καλοκαιρινό, πιο γλυκό πράσινο. (Pisang Ambon άσχετε!)
Είπαν μου ότι εν κολλά, ότι η νύχτα εν πιο ταιρκαστή με τσάι ή ζεστή σοκολάτα.
Αλλά εγώ πεθυμώ το καλοκαίρι.
Εψές ήπια 2 φλυτζάνια "τσάι 5" της μάμμας μου, παρακολουθώντας το The Holiday. (τι κούκλα, τι θεά που είναι η Kate Winslet σε τούτο το έργο; Δεν το είδες; Να το δεις. Το είδες; Να το ξαναδείς. Εγώ το είχα ξαναδεί, αλλά μου είχε καρφωθεί στο μυαλό η ιδέα να το δω ξανά. Το είδα, και είχα δίκαιο. Το εκτίμησα και το απόλαυσα περισσότερο από την πρώτη.)
Συνεχίζω. Έπινα τσάνι, έβλεπα χειμωνιάτικο έργο. Και επεθυμούσα παγωτό. Παγωτό γιαούρτι συγκερκιμένα, που το Pahit Ice. Εν εφκήκα να πιάσω.
Σήμερα έθελα το τούτο το ποτό.
Για να μεν τα πολυλογώ, τελικά ήταν πολλά λίο το ποτό, και ακύρωσα το σχέδιο μου. Θα πάω να αγοράσω μόλις μπορεσω καινούργιο και θα εφαρμόσω το σχέδιο μου.
Θα βάλω ένα κρασούι.
Τελικά έκαμα μπάνιο τζαι εσκέφτηκα ότι εν θέλω να κάτσω να χτενίσω μαλλί. Αλλά πρέπει.
Γιατί να μεν μπορώ να έχω κάποιον άθρωπο που να μπορεί να μου χτενίζει τα μαλλιά; Να μου λύνει τους κόμπους και να μου τα χτενίζει.... Θα μου πεις δαμέ στο κομμωτηριο εν αφήνεις την κομμώτρια, έννα αφήκεις απλά κάποιον; Αφού εν τα καταφέρνει κανένας.
Πονώ. Πονώ πολλά εύκολα.
Είχα το ψάξει κάποτε. Το μόνο που ήβρα τότε ήταν ότι κάποιες έρευνες εδείχναν ότι οι κοκκινομάλληδες ανθρώποι είναι πιο ευαίσθητοι στον πόνο από ότι οι υπόλοιποι. Τζαι εν είμαι καν κοκκινομάλλα πηλέ μου.
Έννεν ότι είμαι υπερβολική. Αν ήμουν θα αντιδρούσα μόνο μπροστά σε άλλους. Αλλά τζαι μόνη μου, έτυχε μου πολλές φορές να χτυπήσω κάπου τζαι να κάτσω χαμέ να κλαίω που τον πόνο. Στο τέλος χτυπούν που οι φίλοι που επειδή εν άτσαλοι τζαι απλά εν μιλώ τες πιο πολλές φορές γιατί έννα αρκέψουν πάλε να μουρμουρούν ότι είμαι υπερβολική. Τζαι απλά πονώ τζαι σφίγκουμαι τζαι γεμώνουν τα μάθκια μου ώσπου να περάσει λιο το σοκ της στιγμής.
Επίσης κρυώνω. Εγώ εν είμαι πλάσμα για χειμώνα. Λαλώ σας ήδη πεθυμώ το καλοκαίρι. Να μεν θέλω σόπα μες στο αυτοκίνητο, να φορώ φλιπ φλοπ άνετα, να μπορώ να βάψω τα νύχια μου τζαι να τα αφήσω να στεγνώσουν χωρίς να ξυλιάσω τζαι να νομίζω ότι άμα τα ταράξω έννα σπάσουν, να κοπούν, να πέσουν. Εγώ θέλω να φορώ τα κοντά μου, τα ανοιχτά μου, να σύρνω πάνω μου ό,τι έβρω τζαι να φκαίνω έξω. Να πιάννω τα ππουρτού μου κάθε Παρασκευή τζαι να εξαφανίζουμαι στον Πρωταρα μέχρι την Κυριακή το βράδυ. Να πιάνω τα λιότερα δυνατόν ρούχα τζαι να τα σύρνω σε μια βαλίτσα να πηέννω διακοπές. Να περνώ βράδια έξω, κάτω που τα αστέρια, να πίνω τα ποτά μου, να τρώω το σουβλάκι μου, να μυρίζω το βασιλικό μας, τζαι τα βρεγμένα μου μαλλιά μετά το μπάνιο να στάσουν πάνω μου τζαι να ανατριχιάζω. Να πίνω το pisang ambon μου με το χυμό πορτοκάλι μου, ένα κερασάκι και μια φετούδα λεμόνι στο μπαλκόνι, να πίνω τα brandy sour του θείου μου στο χωριό.
Ο χειμώνας πελλανίσκει με. Μισώ τον. Κρυώνω όσο μπορεί ν αμεν εκρύωσες στη ζωή σου (εκτός αν είσαι η Raindrops). Κρυώνω τόσο που το βράδυ κοιμούμαι με χειμερινά σεντόνια, κουβέρτα πασhιά, χωρκάτικη, διπλή, πάπλωμα, κλάτσες, κολάν, πιζάμες πουπάνω, μπλούζα πουμέσα, τζαι ένα sweatshirt fleece πουπάνω. Τζαι ώσπου να με πιάσει ο ύπνος τρίφκω τα πόδια μου μες στα σεντόνια μπας και βράσουν. Όπου να'σαι έννα αρκέψω να ετοιμάζω πουγιόττα πριν τζοιμηθώ. Προχτές στη δουλειά έθελα να αρχίσω να τραγουδώ reggae τραγούδια. Πώς να το πω... Θέλω λίο καλοκαίρι στη ζωή μου, να αντέξω το χειμώνα.
Γενικά και ειδικά.

Ένας άλλος

Ξυπνάς μια μέρα τζαι είσαι άλλος άθρωπος.
Να προσπαθεί κάποιος να σου αλλάξει τα μικρά μικρά και άσχημα, τζαι να μεν κολλά τίποτε, αλλά μέσα σε 1 μέρα να αλλάσσεις εντελώς, χάρη σε ένα άθρωπο.
Να αλλάσει η καθημερινότητά σου, το πρόγραμμα σου, οι λόγοι να κάμεις κάτι, να φκεις έξω, το τι θα πεις όταν μιλήσεις, το πότε θα επιλέξεις να μιλήσεις, το πότε θα γελάσεις και θα χαμογελάσεις, το πού θα δώσεις σημασία.
Ήσουν ψεύτικος ή έγινες;

'tis the season

Νομίζω ότι πλέον έχει έρθει η κατάλληλη εποχή να βάψω τα νύχια μου χρυσά.
Yeee!!! :)
Επίσης, πλέον μετριούνται στα δάχτυλα (όλα τα δάχτυλα) οι μέρες που έμειναν μέχρι να δω το καλαμαράκι, ή αλλιώς μέχρι το τέλος του κόσμου.
Αν έρτει το τέλος του κόσμου τζι εγώ είμαι μες στο αεροπλάνο υπολογίζω ότι έννα εν πολλά φαντασμαγορικό, αφού θα ζήσω στιγμές φάιναλ ντεστινέισιον. Χόλιγουντ και βάλε. Που την άλλη, προτιμώ να δω το καλαμαράκι και να τελειώσει ο κόσμος μες στην αγκαλιά του παρά να έχω καμιά υστερίκλα δίπλα μου να πα(γ)ουρίζει τζαι να μου σιωνώνει τους καφέδες, να κάμνει εμετούς, κλπ.
Τέλοσπαντων. Αν δεν έρτει το τέλος του κόσμου, ελπίζω να έρτει κανένας 13ος πηλέ μου.

Είμαι χαρούμενη, οπότε πάρτε τραγουδάκι (δεν το άκουσα από εδώ πριν το ποστάρω, σόρυ αν είναι χάλια)

4-26

Σαν πριν λίες μέρες πριν 4 χρόνια, το 2008 δηλαδή, είχα ξεκινήσει τούτο το μπλογκ.
Εσυνειδητοποίησα το επειδή ήταν λίο πριν τα γενέθλια μου θυμούμαι, τζαι αφού τα γενέθλια μου ήρταν τζι επεράσαν, πρέπει να εκλείσαμεν και τα 4 του μπλογκ.

Για τα γενέθλια του μπλογκ εν έχω κάτι να πω, έσβησα ποστς τα οποία μπορούσαν να βλάψουν ανθρώπους που εν πρέπει να βλάψουν, επειδή ζούμε στην Κύπρο και ο οποιοσδήποτε μπορεί ξέρει για τι πράμα ακριβώς μιλώ, παρόλο που τα ονόματα και οι καταστάσεις επαρουσιάζουνταν πολλά διαφορετικές. Εν ήθελα να το κάμω αλλά παραπάνω εν ήθελα σε έτσι εποχή που ζούμε να επηρεάσω κάποιον που δεν φταίει για κάτι, προς το χειρότερο.

Τζαι επειδή δεν έχω κάτι άλλο να πω για τούτο, θα σας πω για τα δικά μου γενέθλια.
Σκέφτουμαι του χρόνου να τα γιορτάσω με την Ομάδα οικογενειακού προγραμματισμού μοιράζοντας προφυλακτικά στη Λήδρας, με φίλους εθελοντές αν γίνεται.
Θα δούμε, το του χρόνου φαντάζει πολλά μακριά.

Η τελευταία φορά που εγιόρτασα πραγματικά τα γενέθλια μου ήταν πριν 3 χρόνια νομίζω.
Πριν 2 χρόνια είχα κάμει μια απονεύρωση σε δόντι και ως τα γενέθλια μου εμολύνθηκε, το πρόσωπο μου επαραμορφώθηκε, η μισή μου φάτσα ήταν πρησμένη τόσο πολλά που ενώ το μάτι μου ήταν ανοιχτό, εγώ έβλεπα στο οπτικό μου πεδίο το κάτω μου βλέφαρο. Έφκαλα φωτογραφίες να δει ο γιατρός τζαι εκράτησε τες να τες δείχνει σε συνέδρια κλπ... Όταν επήα επιβεβαιώσαν μου τζαι οι ίδιοι ότι είμαι μια άτυχη.

Πριν ένα χρόνο επέρασα όλη την εβδομάδα των γενεθλίων μου σπίτι. Εν εφκήκα να πάω πουθενά. Αρρώστησα πάρα πολλά άσχημα, κατηγορώ για τούτο τες πολλές σειρές αντιβίωσης που είχα πιεί την προηγούμενη χρονια με τα φκάρματα δοντιών, βίδες, κλπ... Το κακό ήταν ότι όι μόνο δεν εγιόρτασα τα δικά μου γενέθλια, αλλά ούτε καν έδωσα παρόν στα γενέθλια της κολλητής που είναι την ίδια μέρα με τα δικά μου.

Φέτος, είχα προγραμματήσει να μαγειρέψω για φίλους, και αν έχουμε κέφι να βγούμε μετά, να μεν κάτσουμε μες στο σπίτι... Ξυπνώ το πρωί, και έχω αδιαθετήσει. Σημειωτέον ότι τούτο το μήνα ήμουν και χωρίς χάπια και είναι το χειρότερο μου... Εκατάφερα με τη βοήθεια της Αλισαβούς και του νούροφεν να τα έχω όλα έτοιμα, ινκλούντινγκ μαϊσέλφ (αν εξέχασα να φορήσω τίποτε τζι εν μου το είπε καμιά, κατίσhη σας), τζαι επεράσαμε όμορφα. Εγώ δηλαδή, οι άλλοι έντζαι ξέρω, αλλά νομίζω εγελάσαμε καλά, ετσιοφτολοήσαμε κάμποσο και ήταν γενικά ευχάριστα, παρόλο που δεν εγνωρίζονταν τα πλάσματα όλα μεταξύ τους (έτσι είμαι κάθε χρόνο όμως...).
Εχάρηκα που είχα φίλες μου γυρώ που ένα τραπέζι να τρώμε και να γελούμε, εκοίταζα τες ούλλες μια μια και μέσα μου εσκέφτουμουν τες φορές που ετσακωθήκαμε, τα πόσα χρόνια γνωριζούμαστε τζαι πώς, τζαι πώς γίνεται να μπορώ να κάμω παρέα με ούλλα τούτα τα τόσο διαφορετικά άτομα τζαι να περνώ καλά πάλε!

Το χάιλαϊτ της βραδιάς το οποίο σκέφτουμαι τζαι γελώ είναι μια στιγμή που η συνεορτάζουσα ανέλυε το ότι όλες οι γυναίκες είμαστε φαουσαρκές τζαι κάμνουμε σκέψεις με κακία, είτε τα λαλούμε, είτε όι, ενώ οι παραπάνω άντρες εν πολλά χαλαροί τζαι εν σκέφτουνται χωρίς λόγο με βάση το κακό. Τζαι ενώ την υποστήριζα επέταξα ένα "ναι παιδιά, όντως οι γυναίκες έτσι είναι....εκτός εμένα..." τζαι τζιαμέ εμεσολάβησε μια σιγή, ώσπου να γελάσω να ηρεμήσουν ότι εν νομίζω πως είμαι καμιά οσία. Φαντάζουμαι σε τζίντα δευτερόλεπτα θα εσκέφτουνταν ούλλες "ελπίζω να μιλήσει κανένας άλλος τωρά να της εξηγήσει". Τέσπα, εγέλασα πολλά, αρέσκει μου πολλά να περιπαίζω τους άλλους τζαι να ψαρώνουν λία δευτερόλεπτα, ναι είμαι λίο τρολ.

Αυτά. Επιβεβαίωσα ακόμα μια φορά ότι χάννω, και οτι χάννουν και άλλοι κοντά μου, εχάρηκα και ετζοιμήθηκα ωσάν το πουλλούδιν.

Τζαι του χρόνου ρε παιδιά, με υγεία τζαι μια δουλειά εύχομαι σε όλους για φέτος, τζαι τα άλλα έννα τα έβρουμεν στο δρόμο!

Ω-θέλω.

Κάθε Πάσχα (τι θέλεις να πεις είμαι εκτός τόπου και χρόνου), την Κυριακή των Βαίων στο δημοτικό εκάμνε ο σύνδεσμος γονέων παζαράκι.

Το Σάββατο πριν, επηένναν οι γονείς στο σχολείο και εστήναν τα όλα να εν έτοιμα την Κυριακή το πρωί.

Εγώ επήεννα με τη μάμμα μου που ήταν τότε νέα και σούπερ ενεργό μέλος. Έρκουνταν και οι άλλοι συμμαθητές μου, εβοηθούσαμεν και επελλαρίζαμεν...

Η αδερφή δεν ακολουθούσε.

Μια χρονιά ενώ εγώ ήμουν με τη μάμμα στο σχολείο λοιπόν, ο παπάς έκαμνε μπέιμπι σίττινγκ της μικρής Ρόζας.

Και ο παπάς είπε της να παν περίπατο. Η μικρή Ρόζα ήταν κουρτισμένη να πάει να δει την Ποκαχόντας στο σινεμά. Να σας πω ότι το σινεμά των παιδικών μας χρόνων ήταν το Οθέλλος. Ο παπάς αντιλαμβάνεστε δεν υπήρχε τέτοια περίπτωση.

Αν του ελάλεν να παν να φαν παγωτό ήταν να πει ναι. Αλλά όι τζαι Ποκαχόντας.

Έβαλεν την μες στο αυτοκίνητο τζαι αρκέψασιν:

Παπά θέλω να πάμε στην Ποκαχόντας.
Ποιά εν τούτη;
Εν έργο παπά, στο σινεμά!

Ποιό σινέμα;

Στον Οθέλλο.
Θέλεις;
Θέλω.

Ω-θέλω, σε θέλω Οθέλλο. Πόσο σε θέλω, Οθέλλο, σε θέλω!
Παπάααααα!
Τίνε κόρη;
Σταμάταααα! Θέλω να πάω στην Ποκαχόντας!
Ε θέλω, Ω! Θέλω Οθέλλο, σε θέλω!
Παπά σταμάταααα!

Μπορεί να επέρασε καμιά ώρα να γυρίζουν μες στο αυτικίνητο.

Η μιτσιά να χτυπιέται να τον πείσει, τζαι ο πατήρ να τρολάρει το μωρό.

...και κάπως έτσι αρνιόμαστε να πάμε σε χαζές ταινίες (ή ταινίες που δεν θέλουμε να πάμε) με τα μικρά μας αδερφάκια/ παιδάκια/ κλπ...

Αυτό το ποστ αφιερώνεται αφ' ενός στην τριανταφυλλένια Rosa που είχε γενέθλια πριν λίγες ημέρες (και για μερικές ημέρες λέω ότι έχουμε μόνο 2 χρόνια διαφορά και νοιώθω πιπίνι, αλλά τελικά μεγάλωσε και συγκλονίζομαι κάθε φορά που σκέφτομαι την ηλικία της), και αφετέρου στον Κωνσταντίνο που υποκύπτει και πάει στο Twilight- breaking dawn (το οποίο παρεπιπτώντως μεταφράστηκε ως "Χαραυγή" στα ελληνικά, και για τον κυπριακό χώρο σίγουρα θα συγκαταλέγεται μέσα στους πιο επικά failed τίτλους ταινιών), για χάρη της μικρής του αδερφής.
Τέλος θα το αφιερώσω και στον κύρη τους σπιτιού που με χιούμορ και σπάσιμο νεύρων μας έκαμε τούτο που είμαστε και τον αγαπούμε για το σωστό ποσό χαλαρότητας και αυστηρότητας που έδειχνε.

Οι σωστοί.

Σήμερα άνοιξεν η πόρτα του γραφείου μας τζαι εμπήκεν μια κυρία αγγλίδα μέσα. Ερώτησεν μας αν στέκεται καλά για να περάσει το ταξί της γραμμής να την πιάσει, και είπαμε της αν τους εδώσετε τη διεύθυνση εδώ, τότε ναι.
Είπε μας ευχαριστώ πολύ κλπ, τζαι εφκήκεν έξω. Ήταν με μια πιο μεγάλη κυρία η οποία εκράταν και μπαστουνάκι, παρέα. Μπορεί να ήταν και μάμμα της η άλλη ασπούμε. Επεριμέναν με τες βαλίτσες τους, και υπέθεσα ότι θα έπρεπε να παν αεροδρόμιο. Εφαίνουνταν ανήσυχες.
Τυχαία, επειδή έρκεται η ξαδέρφη μου σήμερα που Λονδίνο, σε λίγες ώρες, υπέθεσα ότι μάλλον είναι τζίνο το αεροπλάνο που θα τες παίρνει πίσω, φεύγοντας.
Εφκήκα έξω τζαι εχαιρέτισα τες. Ερώτησα τες αν είναι με το τράβελ & εξπρές που εμιλήσαν σίγουρα. Είπαν μου ναι. Ερώτησα τες αν του είπαν τη διεύθυνση δαμέ, τζαι είπαν μου εν οπυ δαμέ που μας έπιασεν το Μάη που ήρταμε. Ερώτησα τες αν εδώσαν τηλέφωνο, τζαι είπαν μου μάλλον όι, αλλά έννεν σίουρες γιατί εν μια κυπραία που τους έκαμεν την κράτηση. Ερώτησα τες τι ώρα το περιμέναν, τζαι είπαν μου 1:50. Ήταν 2:10. Ξεπίτηδες ερώτησα και το τηλέφωνο που επιάσαν για να είμαι σίγουρη ότι μιλώ με το σωστό πράμα.
Είπαν μου το, εξέραν το πόξω! Η μεγάλη κυρία, όι η πιο νέα!

Είπα τους πάω τζι έρκουμαι να πιάσω τηλέφωνο να σας πω τι θα μου πουν. Αν θέλετε ελάτε να κάτσετε, αλλά καλύτερα να μείνει μια έξω σε περίπτωση που περάσει τωρά.

Ήρτε μέσα η μεγάλη κυριούλα.

Έπιασα τηλέφωνο και ερώτησα εάν εξεκίνησε το αυτοκίνητο. Πριν προλάβω να τους πω την κουβέντα ούλλη εκαταλάβαν. Εν ο άθρωπος που ήταν να εν τζιαμέ στα φώτα τα τάδε; Επέρασεν το αυτοκίνητο τζι εν είχεν κανέναν τζι έφυεν! Λαλώ του απλά είπε σας λάθος σημείο το άτομο που έκαμε την κράτηση και είναι στα επόμενα φώτα οι κυρίες. Είναι 2 και πετούν το απόγευμα!

Αμέσως ο άθρωπος εμίλησε με τον οδηγό, είπε του ότι οι πελάτες είναι στο τάδε σημείο, και εάν δεν έχει καθυστερήσει να περάσει ξανά να τες πιάσει γιατί εν επείγον.

Τελικά ο άθρωπος εκατάλαβε ότι είμαι που το συγκεκριμένο γραφείο, είχε μας εξξυπηρετήσει ξανά κάποια στιγμή, τζαι εθυμάτουν μας! Εν όμορφο να σε θυμούνται συνεργάτες σου τελικά τζαι να σε χαιρετούν!

Ευχαρίστησα τον και εξήγησα στην κυριούλα ότι τις έψαχνε στα προηγούμενα φανάρια, και ότι περνά τώρα ξανά να τες πάρει και της ευχήθηκα καλό ταξίδι ξεπροβοδίζοντας την.
Τζαι η θεάρα, κάμνει να ανοίξει την τσεντούδα της! I owe you, I owe you some money! λαλέι μου πανικόβλητη.

Εχαίδεψα της την πλατούδα της τζαι εγέλασα. Don't be silly λαλώ της, τζαι εγέλασε μου τζαι τζίνη με το ξιδόντικο χαμόγελο της. Ευχηθήκαμε τους καλό ταξίδι και πριν προλάβει να πάει ως το δρόμο ήρτε και το αυτοκίνητο να τες πιάσει.

We will see you again, λαλέι μας, χαιρετούν μας, και φέφκουν.


Τούτο πάει στον κόσμο που μπαίνει μες σε καταστήματα και επιχειρήσεις που μόνος του, ζητά μια εξυπηρέτηση, και δεν ρωτά εάν οφείλει κάτι. Οι παραπάνω εζήσαμεν το, εν χρειάζεται να πω λεπτομέρειες. ;)

Το πάρκινγκ

Αννοίεις μια επιχείρηση.
Μένεις έγκυος.
Αποφασίζεις ότι εν μπορέις να εξυπηρετάς κόσμο ενώ είσαι έγγυος επειδή εν λυμένα τα νεύρα σου.
Γεννάς.
Περνούν 2 μήνες.
Το μαχαζί ΑΚΟΜΑ κρατά το η μάνα σου.
Μαζί με το μωρό!
Επέρασε ένας χρόνος ρε μωρά, τζι ακόμα κρατά της το μαχαζί η μάνα της. Κάθε μέρα, που το πρωί ως το απόγευμα, τζαι τα Σάββατα.

Σήμερα επάρκαρεν σε σημείο που ΌΣΟ που έφκαινα που το πάρκινγκ μου, τζαι τούτο με 2-3 πισινο-μπροστινές.
Είδε με ότι δυσκολεύκουμαι, αλλά εν ετάραξεν.

Έκαμα τη δουλειά μου τζαι ήρτα πίσω. Ακόμα ήταν τζιαμέ. Εγώ εντωμεταξύ ήρτα που την άλλη πλευρά του δρόμου τζαι δεν εμπορούσα να μπω να παρκάρω έτσι που ήταν τζιαμέ ακόμα.
Παίζω της πουρού να φκει να το ταράξει, να δει πόση ισοτρία κάμνει για να μεν παρκάρει λίο πάρακατω που το μαχαζίν της (αφού χώννει τζαι τη βιτρίνα της να καταλάβεις), τζαι εν έρκεται. Προχωρώ τζαι θωρώ την μες στο μαχαζί τζαι λαλεί μου "περίμενε θκυό λεπτά τζαι μάχουμαι με το μωρό".


Ε.......


εεεεεεεεεεεεεεεε...........


εσιέμπιξη ασπούμε.

Εν κανεί είσαι εσύ σκλάβος της κόρης σου, είμαι τζι εγώ αθκιανή να σε καρτερώ τζαι τζίνη ο θεός να ξέρει ννάμπου κάμνει ασπούμε;
Τζίνο που λαλέις να είχα μια σαραβάλλα πρόχειρη να της την ημπήξω ρε αναγνωστούδι μου, έτσι θα έκαμνα.

Για να δεις όμως τι καλός και υποχωρητικός άθρωπος που είμαι, επήα τζι επάρκαρα στο άλλο πάρκινγκ φωνάζωντας "άμα το ταράξεις έλα τάραξε τζαι το δικό μου καλό" τζαι επήα σπίτι μου.

Εννοείται ότι εν τζιαμέ ακόμα το αυτοκίνητο.

Νοιώθω ότι πολλά σύντομα εν θα συγκρατηθώ όμως.
Νοιώθω το...

Επιτραπέζιο

Τούτες τες μέρες έχω πολλά να γράψω. Αλλά έννεν ξεκάθαρα ακόμα μες στο μυαλό μου, οπότε θα το αποφύγω.

Έχει καιρό που προσπαθώ να διευκρινήσω τι εν τζίνο που με ενοχλεί σε πολλά επιτραπέζια. Γίνουμαι αντικοινωνική άμα είμαι σε μια παρέα που θέλει να παίζει επιτραπέζια. Ή έννα παίξουμε κάτι που έννα μπορώ να κάμω συμβιβασμό, ή εν θα παίξουμε/ παίξω. Εν με ενοχλεί να μεν παίζω, αλλά νομίζω ότι τελικά ενοχλεί τους άλλους...

Ίσως τούτο να προέρχεται που το γεγονός ότι με τα ξαδέρφια μου δεν επαίζαμε (σχεδόν) ποτέ έτσι πράματα. Θυμούμαι τες φορές συγκεκριμένα. Μια φορά που έπαιζα μονόπολη τζαι επηεννε, επήεννε, επήεννε, εβαρέθηκα, εκουράστηκα, έθελα να πω κανεί, οι άλλοι ήταν πορωμένοι κλπ...

Τζαι μια φορά που επαίζαμε πίκσιοναρι. Ήμουν δημοτικό, εζωγράφιζα συμπαθητικά (όι καλά, αλλά για επιτραπέζιο επέρναν μου) τζαι τυχαίνει μου η λέξη δισκοθήκη. Εν έξερα τι να κάμω, σε δισκοθήκη εν είχα πάει ποτέ μου, εν είχα μεγάλα αδέρφια να ξέρω πώς ένει, τη λέξη άκουα την που τους γονείς μου αφού τότε τα ξαδέρφια μου εμιλούσαν για "ορθάδικα" (τι ήταν τούτα, αλήθκεια;), τζαι για "κλαμπς". Εθεώρησα ότι εν κάτι πιο παλιό που τα κλαμπς, τζαι εζωγράφισα μια ντισκομπάλα... Εν το ήβραν. Ύστερα έπρεπε να μαντέψω τη λέξη κανό. Εν ξέρω πώς έτυχε, αλλά εγώ τη λέξη κανό ως τότε εν την είχα ακούσει ποτέ. Τα συγκεκριμένα ξαδέρφια επερνούσαν με 4-5 χρόνια, που σε έτσι ηλικίες εν σημαντική διαφορά. Τζαι είπαν να σύρουν περιπαίξιμο που είπα τόσα είδη βάρκας και λοιπών σχετικών λέξεων αλλά όχι το κανό, που έθελα να ανοίξει η γη να με καταπιεί.

Παράδειγμα 1 το ταμπού. Δεν με πειράζει να παίζω ταμπού άμα νοιώθω ότι εν λογικός ο τρόπος που εν χωρισμένες οι ομάδες. Εν πιστεύκω ότι είμαι ιδιαίτερα καλή στο συγκεκριμένο παιχνίδι, απλά νοιώθω ότι επειδή εν στηρίζεται σε γνώσεις τες παραπάνω φορές, εν μπαίνουν οι συμμετέχοντες σε τόσο ανταγωνιστικό μόουντ τζαι συνήθως υπερισχύουν τα αισθήματα συναγωνισμού μέσα στις ομάδες, παρά ανταγωνισμού αναμεταξύ των ομάδων. Έχει πλάκα να παίζεις με φίλο σου στην ίδια ομάδα και να έχετε τες δικές σας ιστορίες σαν αναφορές, αλλά εξίσου ενδιαφέρον είναι να παίζεις με άγνωστο άτομο τζαι να το "γνωρίζεις" έτσι... Έννεν ότι θα το προτιμήσω που το να κάθουμαι να μιλώ, αλλά μπορώ να συμβιβαστώ. Παρόμοια κατάσταση και με το πίκσιοναρι.

Παράδειγμα 2 το τρίβιαλ. Είτε με παρέα γνωστή παίζω, είτε με πιο ανοιχτή παρέα, νοιώθω ότι ούλλοι σhίζουνται να νικήσουν. Αν παίζουν στο ταμπλό κανονικά άπου πιάει παραπάνω τυρούθκια, άπου φτάσει στο τέρμα πρώτος. Αν παίζουν με ερωτήσεις, άπου πιάσει τες παραπάνω κάρτες. Πάλε, έννεν ότι είμαι ιδιαίτερα χάλια στο συγκεκριμένο (ούτε ιδιαίτερα καλή προφανώς), αλλά κάμνει με να νοιώθω πολλά περίεργα τούτο το κλίμα που δημιουργείται... Η αλήθεια οι γενικές γνώσεις μου δεν ξέρω που τι απαρτίζουναι. Μπορώ να σου μιλώ για ΤΑ άσχετα πράματα, για πράματα που εμάθαμε στο δημοτικό, για ράντομ πράματα που εδιάβασα κάποτε, αλλά όι για τες ερωτήσεις του τρίβιαλ. Μπορεί να έβρω μια στες 15. Εντωμεταξύ, μην αρχίσω να μιλώ για κόσμο που το κακό του έμαθε πόξω τες ερωταπαντήσεις έθελε εν έθελε. Τζαι επίσης μεν πω για το "τζίνιους" εντίσιον. Σίριουσλι; Που την άλλη, τα πιο "απλά" παιχνίδια γνώσεων κάποιον ρεζιλεύκουν ή κάποιον κάμνουν να βαρκέται.

Τούτα τα παραδείγματα διώ τα απλά γιατί νομίζω εν τα δύο πιο διαδεδομένα τζαι γνωστά επιτραπέζια.

Μπορεί να νοιώθω έτσι επειδή εν αντέχω να νοιώθω ότι κάποιος νοιώθει να "απειλείται" που τη νίκη κάποιου άλλου, επειδή εγώ εν μπορώ να φέρω πλάσματα που δεν ξέρω καλά σε δύσκολη θέση χωρίς να έχω κάτι μαζί τους όντως, μπορεί επειδή έχω εγώ ψυχολογικά προβλήματα.

Όποιος λόγος τζαι να είναι, εν καταλαβαίνω γιατί ενοχλούνται οι άλλοι, τζαι γιατί πρέπει σhου τζαι καλά να μου αρέσκουν τα επιτραπέζια, τζαι γιατί εν τόοοοσο περίεργο να μεν μου αρέσκουν... Που τη στιγμή που εγώ περνώ καλά ή που εν με πειράζει να μεν συμμετέχω ή να συμμετέχω τζιαμέ που μπορώ να βοηθήσω (ποτέ εν θωρώ ομάδες, έχω πρόγλημα τζαι με τούτο. εν πα να φορούν άλλα χρώματα φανέλλες, εν μπορώ να μπω στο νόημα), γιατί δυσανασχετούν οι άλλοι;

Μονιμότητα στην Έλλειψη

Να ζεις κανονικά, να φαίνεσαι κανονικός μέσα στους κανονικούς και μη.

Να 'χεις ένα μόνιμο πόνο μέσα σου, ένα κενό, μια έλλειψη.

Σου λείπει. Ποτέ δεν θα συνηθήσεις την απόσταση.

Ξαφνικά βρίσκεσαι μόνος σου. Κλείνεις τα μάτια και νοιώθεις.

Νοιώθεις ό,τι θυμάσαι. Και θυμάσαι πολλά.

Νοιώθεις ζωντανός. Να γεμίζει το κενό με ζεστασιά. Ζεστασιά και φως.

Μα το ξέρεις.

Μόλις έρθει το φως στα μάτια σου, θα έρθει και ο πόνος στη ψυχή σου.

Η φωτογραφία δική μου- τζι ας μεν σου άρεσε.
(φίλε ΤΤ επρόλαβα σε)

Dirty Granny Tales- ναι, ξανά

Κάμε του εαυτού σου μια χάρη τζαι άκου το.
Τζαι αν ακούσεις να έχουν παράσταση κάπου, τζαι μπορείς να πάεις, πήεννε.
Καταπληκτική η δουλειά τους, ταλεντάρες, πρωτότυποι τζαι πολιτισμένοι αθρώποι!



Είχα σου ξαναπεί για τούτους, δαμέ, αλλά ξαναλαλώ σου το να θυμάσαι τούτα τα ωραία πράματα.

Η χαντή

Ίντρο:

Οι τίτλοι μου θυμίζουν μου σκέφτομαι και γράφω στο δημοτικό. Αλλά αρέσκουν μου. Εσείς που προκαλείτε με τους τίτλους σας με γειά σας, με χαρά σας, εγώ συνεχίζω με τα απόλυτα απλά τιτλούθκια του δημοτικού.

Ίντρο 2:

Εν έχω κάτι συγκλονιστικό να πω. Ότι έχω να πω εν πολλά μεγάλο, τζαι έχω πολλύ πρόβλημα να συντονίσω τις σκέψεις μου τζαι να τα γράψω, άρα αντί να το κάμνω σαν άσκηση, η λύση μου είναι απλά να το αποφεύγω.

Και πάμε:

Σήμερα ήρτα δουλειά, επήα να παρκάρω σε πάρκινγκ ποτζίνο που εν ζωγραφισμένο χαμέ με γραμμές κλπ για να βάλεις το αυτοκίνητο σου ΜΕΣ στο τετραγωνούι σου κλπ.

Πρόσφατα άκουσα ότι στην Κακοπετριά μες στο καλοκαίρι έιδαν οι γονείς μου να γράφουν σε δημοτικό πάρκινγκ όλους όσους ήταν παρκαρισμένοι πάνω σε γραμμές αντί μέσα σε κουτούθκια.

Εγώ πάντα εδικαιολογούσα το τούτο το πράμα γιατί επίστευκα ότι τζίνοι που το κάμνουν εν επειδή κάποιος είχε μεγάλο αυτοκίνητο τζαι έπιαννε λίον παραπάνω χώρο από ότι οι άλλοι, είτε επειδή κάποιος επάρκαρε σε μια τρυπούδα το κατσαριδούδι του, τζαι ναι μεν ήβρε τζίνος πάρκινγκ τζαι αξιοποίησε το χώρο, αλλά ήταν μεταξύ 2 άλλων πάρκινγκ τζαι εζάβωσεν η σειρά ούλλων μετά. Εν το κρύβω ότι έτυχε μου, να έχει μοτόρα παρκαρισμένη πρώτη, και το αυτοκίνητο να επάρκαρε ακριβώς δίπλα της, άρα πάνω στη γραμμή. Για να μεν παρκάρει ο δεύτερος το αυτοκίνητό του στο τρίτο πάρκινγκ, είπε να παρκάρει τζαι τζίνος δίπλα στον πρώτο, άρα ούλλη η σειρά ήταν πάνω σε γραμμές. συνεπώς, επάρκαρα τζι εγώ τζιαμέ που ήβρα, άρα πάνω σε γραμμές.

Αλλά:

Ποτέ δεν είχα σκεφτεί ότι έχει κόσμο που το έχει βίτσιο να παρκάρει πας στες γραμμές! Σήμερα που λέτε, το πρωί που ήρτα δουλειά, τζι επάρκαρα μες στο κουτούδι μου, ήρτε μια κοκόνα, τζι επάρκαρε δίπλα μου. Όι στο δίπλα κουτούδι. Στο μισό δίπλα κουτούδι, και στο πιο δίπλα μισό κουτούδι, τα οποία ήταν και τα δύο όφκερα! Στην μια πλευρά ήμουν εγώ, στην άλλη πλευρά, ένα άλλο αυτοκίνητο. Μεταξύ μας έμεναν 2 τετράγωνα.

Τζαι ήρτεν η κοκόνα, κουνιστή και λυγιστή να παρκάρει τζαι να πιάσει 2 τετράγωνα.

Εκατέβηκα που το αυτοκίνητο τζαι έμεινα τζι έβλεπα την,

Ούτε και εκατάλαβα πως την εθώρουν, πως έκαμε κάτι λάθος, πως συμβαίνει τίποτε.

Άλλη παλαβή εγώ, εν εμίλησα. Ήμουν νάκκον αποβλακωμένη που την καταπληκτικότητα του νου της.

Και προσθέτω:

Τούτο έγινε η ώρα 9 παρά τέταρτον. Εν 15:30 τζαι εν τζιαμέ ακόμα το αυτοκίνητο της...

Τελικά:

Μπορεί κάποιος να μου εξηγήσει τι γίνεται γυρών μας; Ο κόσμος παλαβώνει; Νομίζει εν δικός του ο κόσμος; Ή απλά ήταν χαντή τούτη;

Διαιτεύω 2

Η δίαιτα εξεκίνησε με ορισμένο ραντεβού για 10 μέρες μετά.

Το μεγάλο μου πρόβλημα πάντα σε περιόδους "προσέγματος" ήταν το ότι πεινώ.

Δεν είναι τόοοοσο μγάλο θέμα τα γλυκά, γιατί γλυκό κάτι μπορώ να κάμω να φάω μια φορά, έστω κάτι πιο λάιτ. 

Αλλά η ποσότητα ήταν πρόβλημα.

Πριν τρία χρόνια συγκεκριμένα, θυμούμαι να λέω σε συναδέλφους μου ότι ενώ μόλις έφαγα (με έβλεπαν στο διάλειμμα), νοιώθω ότι ακόμα δεν έφαγα τίποτε, ότι πεινώ κανονικά.

Τρομακτικό να σε πιάννει τούτο το πράμα.

Γι'αυτό και ενώ παλιότερα θεωρούσα ότι το να συζητάς για το φαί κάμνει απλά το πρόβλημα χειρότερο, είδα ότι μερικές φορές κάνει καλό, από την άποψη ότι αντιλαμβάνεσαι την κατάστασή σου.

Φέτος είπα στη διαιτολόγο ότι μπορεί να την πάρω τηλέφωνο σε κάποια φάση για να πάω ξανά πριν τις 10 μέρες αν νοιώθω ότι πεινώ ακόμα κάθε μέρα, να κάνουμε κάποια προσαρμογή.

Ήταν και άσχημες εκείνες οι 10 πρώτες μέρες, περίμενα να αδιαθετήσω, συνήθως γίνομαι τέρας, ανοίγει το στόμα και καταβροχθίζει ότι βρει.

Τελικά πέρασαν μια χαρά. Χωρίς στέρηση. Έκαμα 1-2 "παρανομίες"- έφαγα λίγο παραπαπάνω φρούτο, έφαγα παραπάνω παγωτά αντί φρούτα για ενδιάμεσα σνακ, αλλά τελικά, στις 10 μέρες τα 2 κιλά είχαν χαθεί.

Επίσης στις 10 εκείνες μέρες είχα φτιάξει μια λίστα με απορίες που δημιουργήθηκαν ή διευκρινήσεις που χρειαζόμουν.

Μπορώ μες στη σαλάτα μου να βάζω ελιές πράσινες σε άλμη;

Πόσες θερμίδες έχει μια φρυγανιά (τύπου ελίτ)

Πόσες θερμίδες έχει ένα τυράκι διαίτης;

Από γιαούρτι, τι επιτρέπεται;

Μαχαλλεπί; Θέλω μαχαλλεπί! Μην γελάς... Γίνεται;

Ο τόνος που έχω με τα όσπρια είναι ο μικρός. Αυτός που έχω με τη σαλάτα δεν μου διευκρινίζεις. Φαντάζομαι πάλι ο μικρός;

Η διαιτολόγος μου απάντησε πολύ λογικά στις ερωτήσεις-επιθυμίες μου.

Ελιές: έβαζα 4, μου είπε 4-5 είναι εντάξει, χωρίς να αφαιρέσω κάτι από το φαί μου. Έπεσα μέσα!

Γιαούρτι: 2 κουταλιές λάιτ άμα θέλω είναι οκ.

Φρυγανιά με τυράκι είναι εντάξει για ενδιάμεσο- ελλείψη φρούτου.

Μαχαλλεπί να φάω όταν έχω παγωτό ή σοκολάτα.

Ναι, ναι! Έχω παγωτά (διαίτης ή γιαούρτι), έχω ποτό, έχω σοκολάτα, έχω σουβλάκια, και όλα τα φαγητά που θέλω!

Μην φανταστείς ότι πήζω στη σούβλα και την πίτσα και το κινέζικο, αλλά ευτυχώς τρώω υγιεινά με την ευρεία έννοια της λέξης. Κοτόπουλο στήθος, καθαρό, χωρίς πέτσες, χωρίς τίποτε. Όσπρια. Ιδανικά 3 φορές τη βδομάδα. Μακαρόνι μόνο με κόκκινες σάλτσες. Πίτσα μια φορά το τρίμηνο και αν. Το έξω τωρά το καλοκαίρι μπορεί να περιοριστεί σε ταβερνούλα για κοτόπουλο σχάρας ή σουβλάκι ή ελληνική σαλάτα και πίτα. Άμα θελήσω να φάω κάτι άλλο δεν θα το χώσω μέσα μου. Θα φάω, αλλά επιλεκτικά.

Γλυκό: φρούτα φρούτα φρούτα όσο είναι διαθέσιμα σπίτι.

Κατά τα άλλα τώρα προκειμένου να είμαι ευχαριστημένη με το γλυκό μου τρώω και γιαουρτάκια με φρούτα, κανένα ίσε τεά (ice tea) διαίτης, ή αν πεινώ, πιθανόν το απόγευμα να φάω 2 φρούτα αντί ένα.

Οι επόμενες 2 εβδομάδες είναι υπό έλεγχο με τες παρανομίες μας πάντα. Εχόντρυνα το λίο καθότι έφαα σάντουιτς με λούντζα τη μια μέρα, την άλλη πίτα με χαλλούμι έξω (που βάλλουν πολλύ χαλλούμι), 3 σhιάμισhι τζαι 3 λουκουμάδες, και γενικά το γά**σα! Αλλά τα 2 κιλά κάτω, ευτυχώς.

Τώρα το επόμενο ραντεβού είναι σε ένα μήνα ένεκα διακοπών.

Είπαμε αφού είναι διακοπές και δεν έχω ούτε κανέναν να μου μαγειρεύει, ούτε μπορώ να μαγειρεύω τόσο εγώ, ούτε θα είμαι σπίτι μου με τα σχετικά μου κάθε μέρα, ότι δεν θα κάνουμε πιο αυστηρή τη δίαιτά μας, απλά να κοιτάξω να μην ΒΑΛΩ βάρος!

Έχω σκοπό να το παλέψω όσο γίνεται χωρίς να καταπιεστώ.

Η καταπίεση έφυε που τη ζωή μου όσο εγίνετουν μετά από περσινή επιφοίτηση.

Φέτος κτίζουμε πάνω στα προηγούμενα, και πάμε για δίαιτα ΧΩΡΙΣ καταπίεση...!!!

Διαιτεύω

Εδώ και ένα μήνα, που τες 13 Ιουλίου δηλαδή εξεκίνησα δίαιτα.
Εν εννοώ ούτε να προσπαθώ να χάσω μόνη μου κιλά, ούτε εννοώ να κάμνω καμιά δίαιτα-πατέντα με ροφήματα, με πράσινα τσάγια, με βότανα κλπ.
Εννοώ δίαιτα στη διαιτολόγο.

Πώς έφτασα δαμέ...

Όταν ετέλειωσα το σχολείο, στα 17 μου, είχα ύψος 1.73 και βάρος 65 κιλά.
Επήα στη διαιτολόγο, επρόσεξα, και έγινα 60.
Δεν ήμουν ιδιαίτερα αδύνατη ούτε έτσι (κατά τη δική μου γνώμη φυσικά), αλλά δεν μπορούσα να συνεχίσω γιατί έφυγα για σπουδές....

Όπου στις σπουδές μου βγήκαν όλα τα απωθημένα...
Αρχικά ήμουν ήρεμη, να δω πώς θα επήεννα με το μηνιάτικο μου. Να μεν απογοητευτούν οι γονείς ότι "εν κουμαντάρω". Μετά εξεσάλωσα λίο πας στο φαί.
Για ένα διάστημα ετρώαμε με την Αλισαβού μιά φορά τη μέρα ν ροτατιον: πίτσα-μακ ντονς-γύρο-πίτσα-μακ ντονς-πίτσα-γκούντις-πίτσα.
Μετά που λίο καιρό έτσι εκουραστήκαμε. Πόσες μέρες να τρώεις τα ίδια φαγιά; Βαρκέσαι. Νοιώθεις σαν να μεταμορφώνεσαι σε μια μύλλα από μέσα προς τα έξω.

Σιγά σιγά εκόψαμεν τα.
Αρκέψαμεν να μπαίνουμε σε καλούπι.
Τον υπόλοιπο καιρό εμαειρεύκαμε: κοτόπουλο, ψαρονέφρι, ψάρι, όσπρια, σαλατούλες, μακαρόνια. Διάφορες συνταγές, εγχώριες και ξένες. Εκάθετουν μας λίο πιο ακριβά στην τελική νομίζω, αλλά ως τότε εξέραμε ότι εν μας έκοφτε να κόψουμε πίσω που το ποτό ή τον καφέ. Επροτιμούσαμε να τρώμε σωστό φαί τζαι να έχουμε ένα dvd να δούμε, τζαι να φκαίνουμε έξω για φαί παρά για ποτό ή καφέ.

Βέβαια αφού έτρωα μια φορά τη μέρα, ούλλη την υπόλοιπη μέρα έτρωα μαλακίες: call me σοκολάτα μπρέικ ΟΛΟΚΛΗΡΗ, call me τσιπς, call me κρουασάν και τέτοιες ιστορίες.

Ύστερα ήρτεν η Γαλλία.
Τους πρώτους 6 μήνες είχα μια κουζίνα να χρησιμοποιώ, έτσι εναλλάσουμουν μεταξύ τηγανητού ψαριού με πατατούδες έξω σε εστιατόριο, και τόνου με ρυζάκι στο σπίτι. Τόσο ψαρικό εν έφαα ποτέ ξανά στη ζωή μου.

Τόνο φιλέτο κατεψυγμένο ακόμα γυρέφκω στην Κύπρο μας. άμα έβρω να σας πω και συνταγή ΓΙΑΜ!

Τους επόμενους 6 μήνες, στο άλλο πανεπιστήμιο, είχα μόνο 1 μάτι να μαειρεύκω πάνω. Ούτε ψυγείο, ούτε τίποτε. Άμα έτρωα σπίτι, έκαμνα το πολλύ νουντολς με πιπεριές, καλαμπόκι και αρωματικά. Κατά τα άλλα έτρωα στη φοιτητική λέσχη: πίτσα, σαλάτα με κάμποσο ντρέσινγκ, πατατούες. Τες παραπάνω μέρες έτρωα κατά τες 11 το πρωί, γιατί είχα μάθημα μετά και η λέσχη θα έκλειεν. Έτσι το απόγευμα έτρωα τζαι ένα κέικ σοκολάτας (moelleux aux chocolat) στο καφέ του πανεπιστημίου.

Ήρτα πίσω με περίσσευμα 10 κιλών ΠΡΙΝ τη δίαιτα, στα 75kg δηλαδή.

Έμεινα σταθερή με τα φαγιά της μάμμας και τα έξω μου για ένα χρόνο, και μετά επήα Ελλάδα. για μισό χρόνο και κάτι, και πάλε άρχισα να μαειρεύκω αλλά όι με βάση την υγεία μας. Η αλήθεια είναι ότι έτρωα τζαι πολλά τζαι που έξω αρκετά συχνά.

Με τούτ ακαι με εκείνα, σιγά σιγά που τότε που ήρτα πάλε πίσω, από ότι φαίνεται έφτασα τα 84.

13 Ιουλίου λοιπόν, πάω διαιτολόγο.

Με μετρά (έβαλα 2 πόντους μετά τα 17 μου, είμαι πλέον 1,75!), με ζυγίζει (οκ, πρέπει να βρεθείς κάποτε αντιμέτωπη με τα κιλά σου, Moonlight) και ξεκινούμε....

Η συνέχεια σύντομα.........

image vie here

Λετσίο-δι άπντεητ

Λοιπόν παιδία μου.

Εγώ  έστειλα την επιστολή την Πέμπτη στο mail που είναι δημοσιευμένο στο site της εταιρείας.
είπα ότι θα δώσω προθεσμία μια εβδομάδα και εάν δεν έχω απάντηση, πρέπει κάτι να γίνει.

Το τι δεν το ξέρω. Θέλω τα φώτα σας.
Κάποιοι είπαν για εφημερίδες.
Πώς επικοινωνώ, τι στέλνω;
Πώς υπογράφω;
Πρέπει να φωτογραφήσω το κατάστημα, να δώσω όνομα κλπ, ή τίποτε απολύτως, απλά ότι έγινε τούτο το πράμα;

Δεν θέλω να κατηγορήσω την εταιρεία ή το συγκεκριμένο κατάστημα, αλλά από τη στιγμή που όπως έγραψα και στην επιστολή μου, την στέλνω για να διορθωθούν οι ίδιοι, γιατί στην εποχή που ζούμε και ο πελάτης ψάχνει για τη σωστή εξυπηρέτησή του, και υπάρχει πολύς ανταγωνισμος (ειδικά στη συγκεκριμένη περιοχή) και ο καταναλωτής δεν έχει κανένα λόγο να προτιμήσει το συγκεκριμένο μετά από 1-2 περιστατικά που θα διαδραματιστούν μπροστά στα μάτια του.

Να σας πω (αν δεν το είπα ήδη) ότι σχεδόν ΚΑΘΕ φορά που πάω στο συγκεκριμένο κατάστημα ΠΑΝΤΑ κάτι γίνεται που να χαλά την εικόνα....

Αυτά. Όποιος ξέρει, απαντά.

Θενξ γκάις!

Λετσιό

Εχτές επέρασα πεταχτή που το φούρνο της γειτονιάς μου. Ενόμιζα άλλαξε ιδιοκτησία, αλλά απλά έγινε απντέητ του λόγκο κλπ τους.

Επήα, έπιασα 2 γιαουρτάκια λάιτ, και δύο παγωτά λάιτ (είμαστε σε δίαιτα, μορ ον δατ, άλλη φορά), τζαι πάω να πληρώσω.

Όπως είμαι στο ταμείο τζαι περιμένω την κοπέλλα να "χτυπήσει" τα πράματα μου, έρκεται ένας κύριος, με ένα ψωμί...

Εννοώ εβάσταν το με τα χέρια του...

Τζαι εκούμπαν το πας στον πάγκο...

Ο οποίος πάγκος έννεν μόνο για τα προϊόντα, αλλά εν τζαι τζιαμέ που ξαπολά ο κόσμος τα λεφτά για να πληρώσει, κουμπά το μωρό τα χέρια του μετά που έπαιξε μες στα χώματα, ο κύριος Χ τα χέρια του μετά που επήε τουαλέττα τζαι εν επλύθηκε, κλπ.

(εντάξει, αφού έννα το γοράσει, πρόβλημα του πού το κουμπά το ψουμίν του)

Και σχολιάζει: εν έχει ποτζίνον που πιάννω συνήθως.

Απαντά η πωλήτρια: πκοιοόν εν μπου πκιάννεις συνήθως;

Και έρχεται να ολοκληρώσει ΚΑΙ με χειρονομία: ποτζίνο πο΄σhει πάνω τέθκοια-τσιμπουρά το ψωμί με τα δάχτυλα/νύχια του

Η πωλήτρια με σκοτώνει: μα έσhει ποτζίνο, τζιπάνω, πκιάς το!

Ήντα πράμα;
Ζω σε παράλληλο σύμπαν αλόπως.
Είπε του να το βάλει πίσω τζαι να πιάσει άλλον;
Η ίδια η πωλήτρια;
Εν έχει κάποιο νόμο για τούτο το πράμα;
Εν κατζία να χάσει τη δουλειά της;
Εν της αξίζει;

Επήεν ο παρέας, έβαλε το πίσω, έπιασεν το άλλο, έδωκεν του 2 γυρούς, τζαι αποφάσισεν ότι έννεν ούτε τούτο τζίνο που πιάννει, έβαλεν το πίσω, τζαι εξανάπιασεν το πρώτο.

Ώσπου να πάει και να έρτει, εν εσιώπησα. Έκαμα το σχόλιο μου ότι "έτσι γίνεται δηλαδή; ωραία! τζίζουμεν τα, τζαι αφήνουμεν τα τζαι πιάννουμεν ότι αποφασίσουμε στο τέλος; εχαθήκαν τα γάντια; οι συσκευασίες;"

Επερίμενα πολλά.

Επερίμενα ότι θα αντρέπετουν πηλέ μου η πωλήτρια τζαι θα εμίλαν.

ΌΧΙ. Τίποτε. Ενθάρυνεν τον τζιόλας.

Ξαναπάω; Εν ξαναπάω. Ούτε καν για συσκευασμένα.


Θεωρείτε σωστό να στείλω επιστολή στην εταιρεία ή όχι;
Νομίζετε ότι θα γίνει κάτι ή όχι;
Και αν γίνει κάτι, θα είναι κάτι δίκαιο και σωστό;

Τι νομίζετε;

Μαριάννα Έλληνα

Έχω καιρό να γράψω.
Δεν είναι ότι δεν είχα κάτι να πω.
Υπό κανονικές συνθήκες είχα, αλλά νοιώθω φιμωμένη μετά από κάποιες καταστάσεις.

Δεν πειράζει, θα συμμορφωθούμε, ή θα γίνουμε επώνυμοι κανονικότατα.

Αλλά μιας και δεν μπορώ να επεκταθώ, ας μπω στο ψητό.

Η φίλη μου η Μαριάννα. Μαριάννα Έλληνα, για να σας τη "συστήσω".
Η φίλη μου η Μαριάννα που λέτε, έφυγε μετά τις σπουδές της στην Αμερική, στο Σαν Φρανσίσκο (όπου ακόμα δεν αξιώθηκα να πάω) για να βρεθεί ένα βήμα πιο κοντά στο ποθητό μέλλον.

Επήε να γίνει διευθύνρια φωτογραφίας. Cinematographer, πώς το λες στα ελληνικά;

Έτυχε να μου δείξει κομμάτια στα οποία εδούλεψε, επλά είχα τα στο ριπίτ, τζαι εν ήταν καν τελειωμένα.
Έψαξα πρόσφατα σχετικά να βρω τι γίνεται, χωρίς να της μιλήσω, τι μπορώ να δω για εκείνην στο internet, και βρήκα κάποια πραγματάκια που θέλω να δείτε γιατί νοιώθω ότι αξίζουν τον κόπο!


Οδηγήθηκα που λέτε, στην ιστοσελίδα της, εδώ.
Εγώ όσο βλέπω τη δουλειά της, απλά σκέφτουμαι πόσο κρίμα είναι που για να δουλέψουν κάποιοι αθρώποι σε κάτι που τους περνά όντως, πρέπει να φύουν που την Κύπρο. Κάπου δίνουν αξία στες γνώσεις και στο μεράκι και στο ταλέντο τους...
Όχι εδώ...

Της μίλησα, και μου είπε ότι έχουν ξεκινήσει πρόσφατα σχετικά μια συνεργασία με το Hope for Children στην Κύπρο, για την καμπάνια Beat Bullying. Βρήκα και σχετική αναφορά εδώ.
 Έχει ήδη σχέδια να γυρίσει μικρά σποτάκια στην Αμερική, με διάφορους σκηνοθέτες σε Los Angeles, San Francisco, Νέα Υόρκη με σχετικό θέμα. Προσπαθεί σύντομα να έχουν κάποια σποτάκια τα οποία θα μεταδωθούν στην Κύπρο, αλλά και Αμερική, αλλά και οπουδήποτε μπορέσουν διαδυκτιακώς, προκειμένου να βοηθήσει στην αντιμετώπιση του προβλήματος και τους σκοπούς της εκστρατείας της Hope for Children.

Δεν μπορώ να διαλέξω κάτι συγκεκριμένο, να το ξεχωρίσω, από ότι έχω δει από τη δουλειά της, αλλά προς το παρόν, αν θα δεις μόνο ένα πράγμα, δες το πρώτο απόσπασμα (πάνω δεξιά) εδώ.
Πρόκειται για μια νέα δουλειά, μια ταινία μικρού μήκους, που γυρίστηκε με μια ελληνονορβηγίδα σκηνοθέτη, που πραγματεύεται το θέμα του θρησκευτικού φανατισμού. Σύμφωνα με την περιγρφή της, μια μάνα, που προσπαθεί με προσευχές να ξορκίσει κάθε κακό και παράξενο που συμβαίνει στο σπίτι της. Ονομάζεται sinners and saints, και ελπίζω να μπορέσω να το δω ολόκληρο σύντομα.

Δείτε ρε!!!!

Δεύτερη σκέψη

Ούλλοι έχουμε κάποια άτομα που εν απλά γνωστοί μας, που ίσως κάποτε είχαμε τη διάθεση να γίνουμε φίλοι τζαι τελικά κάποια πράματα που εμεσολαβήσαν εκάμαν μας να ξενερώσουμε... Άμα ένα άτομο με το οποίο έχεις αυτήν τη σχέσην, σου πει κάτι το το οποίο ξέρεις ότι μάλλον δεν θα είναι καλό για τζίνους αν γίνει, αλλά τζίνοι δεν ξέρουν, λαλείς τους το; Είμαι σε μια πολλά περίεργη φάση. Να ξέρεις ότι κάποιος θα ριψοκινδυνέψει να χάσει περιουσία για κάτι, το οποίο δεν θα του φκει σε καλό... Να ξέρεις ότι το ξέρουν πολλά άτομα γυρώ του, κοντά του, αλλά μα μεν του διούν μια προειδοποίηση...τζαι να είσαι τζι εσύ που ξέρεις πως αν πεις κάτι έννα σε πουν κακό, να το πουν παντού, τζαι τελικά όταν θα έχεις δίκαιο εν θα σκεφτούν καν ότι εσύ τα είχες πει... Ξέρω ότι ακούεται κατζία να το ξέρω τζαι να σκέφτουμαι να το πω, αλλά έννα εφαρμόσω την τεχνική που εφαρμόζει τζαι τζίνο το άτομο απέναντι στους υπόλοιπους, μη οικογένεια του. Να μιλώ μόνο για τα ωραία, τα ευχάριστα, να μεν νοιώθω άςhημα, τζαι κανεί. Εξάλλου κατά τη γνώμη μου εν πράμα που έπρεπε να το ξέρει αν σας πω πόσοι τζαι πόσοι το ξέρουν τζαι εν μιλούν... Τη σκέψη τούτη εθύμησε μου την η neerie με το πστ της σύμμερα. Εν διαφορετκό πράμα, αλλά εν παρόμοιο το συναίσθημα τελικά νομίζω...

το μαγιό

Ok, είναι περασμένα μέσα Μαΐου, κυκλοφορώ με μακρυμάνικα στη Λευκωσία, ενώ έχω εξοπλιστεί με 5-6 μπικίνι (και άπειρους συνδυασμούς) και δεν έχω καν την άδεια για να πάω θάλασσα αρκετές φορές ώστε να τα φορήσω ούλλα.... :S

Fun Fact: για κάποιο λόγο πάντα θέλω να γράφω το μαγιό με ω. Μαγιώ. Μάλλον εν επειδή στα γαλλικά εν πιο μακρύ το ο του. Τέσπα. Πρέπει να το ξεπεράσω.

Κυπραίοι

Εντάξει, επάννησα κι εγώ το αεροδρόμιο Πάφου επιτέλους.
Έχω 2 σχόλια να κάμω, στα οποία θέλω βοήθεια να εντοπίσω το παράλογο της σκέψης μου ή τον υπεύθυνο για να μιλήσω.
Ξεκινώ με σειρά εμφάνισης:
1. οργανώνω ταξίδι από αεροδρόμιο Πάφου. Κοιτάζομεν από'δω, κοιτάζομεν από'κει, πουθενά λεωφορείο για το αεροδρόμιο.
Στέλλουμεν e-mail στο αεροδρόμιιο και ζητούμε πληροφορίες ως ταξιδιωτικοί πράκτορες (υποψιάστηκα  ότι έτσι θα είχε πιο μεγάλη βαρύτητα για τζίνουν να δουν ότι έννεν μόνο ένας άθρωπος που ταλαιπωρείται, αλλά πολλοί που ΔΕΝ τους προτιμούν για τούτο το λόγο). Η απάντηση είναι να δούμε το σάιτ τους. (Σάννα τζαι εκατέληξα να τους στείλω e-mail επειδή ήταν πιο ορατό το mail τους πας στο σάιτ, ή ήβρα το αλλού). Εξηγώ ότι είδα το αλλά ΔΕΝ βρίσκω την πληροφορία που ζητώ ,τζαι άρα φαντάζουμαι ότι δεν προσφέρεται έτσι πράμα. Λέω τους ότι δεν εξυπηρετούν τα 2(!) λεωφορεία της ημέρας που κάμνουν το δρομολόγιο αεροδρόμιο-πόλη Πάφου το χάραμα και το απόγευμα, και μου απαντοά άλλο άτομο ότι δεν είναι ευθύνη του αεροδρομίου να υπάρχουν λεωφορεία που συνδέουν το αεροδρόμιο με άλλες πόλεις. Και μου λέει να επικοινωνήσω με τις ιδιωτικές εταιρείες.
Σάννα τζαι εν λογικό να ξέρω ούλλες τες εταιρείες που ΘΑ ενδιαφέρουνταν να κάμουν τούτο το πράμα... σίγα μεν ζητήσω και προσφορά για να ξεκινήσει η υπηρεσία!
Δαμέ θέλω να μου πείτε με ποιόν θα έπρεπε να επικοινωνήσω αν όι με το αεροδόμιο, τζαι αν εν ευθύνη μου εμένα σαν εταιρείας ή επιχειρηματία να επικοινωνήσω με το αεροδρόμιο γα να ζητήσω να βάλω λεωφορεία για το αεροδρόμιο τους!

2. φτάνω στο αεροδρόμιο (όι με λεωφορείο), τζαι πάω να κατουρήσω. στο χώρο των αφίξεων από όπου επέρασσα έδωκεν μου ένας ζόλος. Με το που τον επέρασα, επέρασεν ο ζόλος. Suspiciously τοπικός ζόλος. Στην επιστροφή που την τουαλέτα, εντοπίζω την πηγή του ζόλου. Ένας τύπος απλώνει στες καρέκλες του χώρου αναμονής αφίξεων, με μαξιλάρι τη βαλιτσούδα του. Τα πόθκια του πιο μαύρα που κατρά πουκάτω. Τζαι καθώς το βλέμμα ανεβαίνει που τες πατούσες πάνω θωρώ το τζην του κατουρημένο. Ε-καρα-εντοπίστηκε η πηγή του ζόλου.
Επαλάβωσα για λίο τζαι εσυνέχισα να περπατώ προς τες αναχωρήσεις. Φτάνω στον έλεγχο κάρτας επιβίβασης και λέω στην κοπέλλα εκεί ότι ένας άνθρωπος στο χώρο των αφίξεων μάλλον κατούρησε το παντελόνι του καθι μυρίζει και απαίσια και να κάνουν κάτι... Η απάντηση άφησε με εμένα και τα άλλα 2 άτομα που εσυνταξιδεύαμε χάσκοντα!
"Ξέρω το μάνα μου, εν μεθυσμένος, έχου που η ώρα 4 που εν τζιαμέ".
Προχωρώ μέσα τζαι απλά σκέφτουμαι το ενδεχόμενο να επνίηκε μες στον εμετό του, το ενδεχόμενο να ήταν τόσο intoxicated που να έπεσε σε κώμα ή να επέθανε τζιαμέ...τζαι οι "υπεύθυνοι" (ο Θεός να τους κάμει), να σκέφτουναι ότι "εν μεθυσμένος, άφηστον".
Κατ'αρχάς απορώ. Αν παν 30 άτομα σε έτσι κατάσταση τζαι αρκέψουν να κάμνουν εμετούς τζαι πισhιά μες στο αεροδρόμιο, έννα πουν το ίδιο; Εγώ λαλώ σου θα τους ενόχλαν μόνο τζαι μόνο αν ετζοιμούνταν χαμέ 10 πλάσματα, πόσο μάλλον τούτο. Άλλο πράμα. Άτε τζαι εν σκέφτουνται σαν αθρώποι, σκέφτουνται σαν επιχείρηση. Που ποιά άποψη εν πειράζει μια επιχείρηση-αεροδρόμιο η πρώτη εικόνα/μυρωδιά ενός ξέρου στη χώρα σου που χρισημοποιεί το αεροδρόμιό σου, να είναι τούτη;
Εξηγήστε μου πάλε, με ποιόν πρέπει να επικοινωνήσω με τούτο, τζαι αν είμαι παράλογη σε τούτο που σκέφτουμαι πάλε...

PS: Για το ταξίδι θα ακολουθήσει ποστ σύντομα...

Άνοιξη

Συνήθως δεν προσέχω τις μεγάλες αλλαγές που φέρνουν οι εποχές του χρόνου, τουλάχιστον όχι έγκαιρα.
Έτσι, φέτος χάρηκα που πρόσεξα κάποια πράγματα παρόλο που είμαι σε ένα γραφείο ούλλη μέρα.


Τα 3 πράματα που μου μυρίζουν άνοιξη είναι:

1. η συκιά που εκουρέψαν πίσω που το γραφείο μας τζαι μέσα σε 1 1/2 βδομάδα εγέμωσε κάτι τεράστια φύλλα

2. η κιτρομηλιά και η λεμονιά πίσω που το γραφείο μας: η μεν έφκαλε νέα μικρά ανοιχτόχρωμα φυλλαράκια και η δεύτερη ανθούς

3. οι χελώνες πίσω που το γραφείο μας που κάθε μεσημέρι που τρώμε ωγαίνουν από το νερό και κάνουν βόλτες γύρω γύρω, βουτούν ξανά μέσα και ακούμε τον ήχο του νερού


Αν εν τζαι γραφείο πας στη λεωφόρο ρε παιδί μου, ένα κομμάτι φύσης κάμνει τον κύκλο του έξω από το παράθυρό μας. Πανέμορφο!

Σοβαρά πράματα

Θέλω πισhιά.
Δεν θέλω να δουλέψω τωρά.
Αλλά πρέπει.
Ώσπου να φάω.
Αλλά θέλω πισhιά.
Όι για να τα φάω.
Να τα κάμω.
Τζαι θέλω σαλάτα.
Να τη φάω.
Άτε, δουλειά τωρά.

Τορτελλινάκια λεμονάτα

Το καλαμαράκι ανακάλυψε την πιο κάτω συνταγή εδώ. Την έκαμε μια φορά και εντυπωσίασε. Τη δεύτερη φορά μου την έκαμε εμένα και με εντυπωσίασε κι εμένα.
Εν εύκολο, αλλά εντυπωσιακό πιάτο.

Σημείωση ότι δεν μου αρέσκουν τα τορτελλίνια, δεν μου αρέσκει η παρμεζάνα, δεν μου αρέσκει το Worcestershire sauce, δεν μου αρέσεκι το μπιζέλι, τα λεμονάτα φαγητά, ο μαϊντανός, και το κρεμυδάκι.

Το φαί τούτο όμως απλά τα σπάει!

Φωτογραφία δεν πρόβλαβα να βγάλω, ίσως μια άλλη φορά να τηνμ προσθέσω να μην μείνει ορφανό το ποστ μας. :)

Μεν αλλάξετε κάτι, μεν αφήσετε κάτι πίσω, τουλάχιστον δοκιμάστε το την πρώτη φορά όπως είναι τζαι μετά βλέπετε...

Υλικά:
2 πακέτα τορτελίνι με τυρί
1/2 φλυτζάνι ελαιόλαδο
1/2 φλυτζάνι τριμμένη παρμεζάνα
1/4 φλυτζανιού χυμό λεμόνι
2 σκελίδες σκόρδο
1 κουταλάκι Worcestershire sauce
2 φλυτζάνια κοτόπουλο σε κομματάκια μαγειρεμένο με αλάτι και πιπέρι
1 φλυτζάνι μπιζέλια βρασμένα
1/2 φλυτζάνι ψιλοκομμένα φρέσκα κρεμμυδάκια
1/2 φλυτζάνι ψιλοκομμένο μαϊντανό
αλάτι, πιπέρι

Εκτέλεση:
Βράστε τα τορτελίνι με λίγο αλάτι στο νερό, σύμφωνα με τις οδηγίες στη συσκευασία.
Στο μπλέντερ ανακατέψτε το ελαιόλαδο, την παρμεζάνα, το χυμό λεμόνι, το σκόρδο και το  Worcestershire sauce μέρι να γίνουν σαν ένα ντρέσινγκ.
Ανακατέψτε αυτό το μίγμα με τα τορτελίνι.
Προσθέστε το κοτόπουλο, τα μπιζέλια, τα κρεμμυδάκια και το μαϊντανό.
ανακατέψτε και προσθέστα αλάτι και πιπέρι εάν επιθυμείτε.

Πάει πολύ με λευκό κρασί είτε ως ορεκτικό (λόγω του λεμονιού), είτε ως κυρίως.

• 
  

1. 
   

12η Πλατφόρμα Σύγχρονου Χορού

Ναι, 12η.
Έχει 12 χρόνια που γίνεται, κι έχει 12 χρόνια που θέλω να πάω. Και πρώτη φορά εκατάφερα τα φέτος.

Για διάφορους λόγους, η Λεμεσός εν πολλά πιο εξελιγμένη σε θέματα χορού ειδικά, από ότι η Λευκωσία. Παίζουν ρόλο οι ξένοι, παίζει ρόλο η οργάνωση που από ότι ξέρω εξεκίνησε πρώτα στη Λεμεσό, παίζει ρόλο που το θέατρο Ριάλτο επαραχωρήθηκε δωρεάν για έτσι σκοπούς και μπορεί να υπάρξει ένα σπίτι για τες δραστηριότητες τούτες.

Εκατάφερα να πάω την τελευταία μέρα μόνο, εχτές και φτάνοντας συνειδητοποιώ ότι δεν υπάρχουν εισιτήρια. Φυσικά εν εμπορούσαμε να είμαστε σίγουροι αφού επουλιούνταν εισιτήρια για τις 3 μέρες και κάποιοι που τζίνουν που είχαν αγοράσει εν θα έρχονταν.
Άρα επεριμέναμεν.
Οι 2 ήβραν εισιτήρια από κάποιον γνωστό τους που εκρατούσε, εγώ ήβρα που το ταμείο.
Έκατσα στον εξώστη, ως συνήθως αντί να ξεκινήσει 8:30, εξεκίνησε 9 παρά και ακόμα ο κόσμος εμάσhιετουν να κάτσει. Τζαι τελικά δεν ήταν εντελώς γεμάτο το θέατρο.

Πρώτα από όλα έσυνειδητοποίησα ότι έκατσα δίπλα από την οικογένεια μιας χορεύτριας. Εγώ ήξερα 2 από τους χορευτές και 1 χορογράφο.
Πίσω μας εκάθουνταν κάτι μωρά του σχολείου. Εν εκατάλαβα γιατί ήρταν, η μια κορούδα έπιανε σημειώσεις, οι αρσενιτζίοι εφύαν σε κάποια φάση πριν το διάλειμμα, τζαι ΠΡΙΝ το διάλειμμα απλά εμιλούσαν δυνατά συζητώντας ότι η μια χορογραφία ήταν χάλια, ότι τι κάμνει έτσι τζίνος τζιαμέ, ότι ήνναμπου εκατάλαβες εσύ τωρά κλπ. Τζαι οι γονείς και ο σύζυγος της χορεύτριας της μιάς να εν δίπλα τζαι να ακούν.
Θέλω να πω ότι καταλαβαίνω απόλυτα να μην είναι του γούστου σου τούτο το πράμα. ΑΛΛΑ: γιατί ήρτες, τζαι γιατί εν μπορείς να σεβαστείς τον καλλιτέχνη τζαι το κοινό, να κάμεις υπομονή να τελειώσει τζαι να πεις τες απόψεις σου στους παρέες σου μετά, μακριά που τον κόσμο που πολλά πιθανόν να έχει καποια σχέση με την όλη υπόθεση;

Τέλοσπαντων.

Απλά για να κάμουμε και μια σύντομη παρουσίαση, να σας πω τι είδα.
Πρώτη ήταν η χορογραφία του Χάρη Κούσιου με χορεύτρια την Έμυ Κορφιά. Could be Anyone, 10'. Περιποιημένη και αισθητικά ικανοποιητική δουλειά, με κουστούμια του Filep Motwary, με ένα πολύ συμμαζεμένο κόνσεπτ. Όμορφη δουλειά, αλλά προσωπικά περίμενα ότι θα ξεκινούσε με μια εισαγωγή έτσι δυναμική (ήταν πολύ δυνατό), και θα συνέχιζε κάπως πιο λυρικά. Τελικά μου φάνηκε αρκετά στατικό και ένοιωσα ότι τα 10 λεπτά ήταν αρκετά.

Μετά έχουμε το κομμάτι Καμία Γη, 20', σε χορογραφία Αριάνας Οικονόμου, με ερμηνευτές τους Limor Ziv, Ivica Bago και Αλεξία Νικολάου. Το κόνσεπτ δεν το κατάλαβα. Δεν μου φάνηκε να έχει συνοχή και δεν κατάλαβα πώς θα το εξηγούσε η χορογράφος. Το κομάτι περιείχε και βίντεο προβολή και αυτό με δυσκόλευε ακόμη περισσότερο στο να καταλάβω τι ήθελε να πει. Οι χορευτές ήταν και οι 3 πολύ καλοί αν και δεν κατάλαβα τους ρόλους τους. Ο Ivica Bago κάτι πήγε να πει, αλλά οι υπόλοποι δεν ξέρω. Τουλάχιστον είχαμε 20 λεπτά χορού και όχι κόνσεπτ!

Τρίτο μέρος η Εύη Δημητρίου με το Unusual Suspects, 20'. Εδώ ίσως να είχαμε για θέμα τον χορό, αλλά τελικά χορό επαγγελματικό δεν είδαμε. Πολύ τολμηρό βήμα που δυστυχώς, για να πω την αλήθεια δεν κατάλαβα  πώς είχε θέση στην όλη διοργάνωση. Πιο πολύ θύμιζε κομμάτι stand up comedy παρά χορογραφία. Η δημιουργός και ερμηνεύτρια βγαίνει μέσα από τον κόσμο και αναζητά νέες γνωριμίες μέσα από το κοινό. Ανεβάζει 3-4 άτομα στη σκηνή και στο τέλος όσοι θέλουν ανεβαίνουν στη σκηνή και χορεύουν όλοι μαζί ό,τι παίζουν οι μουσικοί εκείνη την ώρα. Γελάσαμε, ήταν ένα ανάλαφρο κομμάτι, αλλά είπαμε, γιατί να είναι στην πρατφόρμα σύγχρονου χορού δεν το ξέρω.

Τέταρτο μέρος ήταν το τρεις Χιλιάδες Λέξεις, 20', της Χλόης Μελίδου, όπου ερμήνευσαν η ίδια η χορογράφος, η Julie Brendle, η Μάγια Μηνά και η ηθοποιός Μαρίνα Βρόντη. Το κομάτι περιείχε αποσπάσματα από τα έργα "ο δράκος τζι η βασιλοπούλα", "διηγήσεις με δράκους", "το βασιλόπουλλον της βενεδιάς" κλπ. Πάλι ήταν αρκετά δυνατές οι ερμηνείες, αλλά δεν κατάλαβα τη σχέση με το θεατρικό μέρος.

Στο τελευταίο μέρος έπρεπε να φύγω γιατί ξημέρωνε Δευτέρα κι έχουμε και σχολείο δουλειά. Είχα ταξιδέψει μέχρι τη Λεμεσό και πίσω με τη δασκάλα μου και τον άντρα της οπότε μπορέσαμε να συζητήσουμε και λίγο ότι είδαμε. Πάνω κάτω τα ίδια είπαμε οπότε δεν νοιώθω πλέον και τόσο shallow όταν λέω ότι δεν κατάλαβα και πολλά πράγματα, αφού δεν είμαι και σίγουρη ότι υπήρχε κάτι που έπρεπε να καταλάβω!

Νομίζω το πρόβλημα με τα καλλιτεχνικά τούτου του είδους στην Κύπρο είναι ότι προσπαθούν όλοι να δημιουργήσουν κάτι βαθύ, κάτι βαθυστόχαστο, κάτι με κόνσεπτ, και τελικά παρουσιάζουν ΚΥΡΙΩΣ κόνσεπτ και είτε δεν βλέπουμε χορό, είτε βλέπουμε μόνο κόνσεπτ. Τουλάχιστον αφού θα παρουσιαστεί κάτι τέτοιο θα μπορούσε να προηγηθεί μια παρουσίαση πώς καλλιεργήθηκε η ιδέα για το κάθε κομμάτι. Ή έστω μετά. Είμαι άπειρα tempted να στείλω mail σε όλους τους δημιουργούς να τους ρωτήσω πώς και τι και γιατί, για να δω πόσο μακριά έπεσα.

Τέλοσπαντων, γενικά χάρηκα που αξιώθηκα να πάω, και ελπίζω ότι θα ξεκινήσω να πηγαίνω και σε άλλα events. Χάρηκα που είχε τόσο κόσμο, που υπήρχε προσέλευση, χάρηκα που οι συμμετοχές είναι περισσότερες, που γίνονται τέτοιες εκδηλώσεις στην Κύπρο και ελπίζω ότι απλά θα γίνουν καλύτερα τα πράματα σύντομα και στη Λευκωσία.

Δώσε.

Παίρνω πάσα από την φιλενάδα Raindrops και μιλώ κι εγώ για ένα θέμα για το οποίο ήθελα εδώ και καιρό να γράψω.
Η αλήθεια είναι ότι είμαι αδικαιολόγητη γιατί απλά δεν ήξερα μια λεπτομέρεια (σημαντική όμως) και δεν έτρεξα να τη βρω.

Είμαι εδώ όμως και αν και αργά, καλύτερα παρά ποτέ.

Δωρεά Οργάνων.

Από παιδί, θυμάμαι στο πορτοφόλι της μάνας μου μια κόκκινη καρτούλα σε ορατό σημείο. Φωτογραφίες μας δεν είχε. Ούτε δικιές μας, ούτε του πατέρα μου, ούτε των γονιών της. Είχε αυτή την καρτούλα πάντα όμως.
Και το πορτοφόλι πάντα μαζί της. Παντού.

Κάθε φορά ρωτούσα. Και πάντα εξηγούσε.

Αν πάθω κάτι, είναι για να πω στους γιατρούς μόλις πεθάνω να πάρουνε κάτι από  μένα αν το χρειάζεται κάποιος άλλος για να ζήσει.

Για μένα ήταν αυτονόητο τούτο όταν εμεγάλωσα.
Ήταν κάτι που έπρεπε να το κάμνουμε ούλλοι.

Κάρτα Δότη Οργάνων.

Συμπληρώνοντας όνομα, υπογραφή και το όνομα και τηλέφωνο του κοντινότερού μας συγγενή και επιλέγοντας τα όργανα που επιθυμούμε να δωρίσουμε εάν χρειαστεί, δηλώνουμε την επιθυμία μας να γίνουμε Δωρητές Οργάνων.
Η κάρτα είναι πάντα μαζί μας. Η οικονένειά μας  είναι ενήμερη γιατί το συζητάμε και τους ενημερώνουμε για την επιθυμία μας αυτή.

Για πληροφορίες μπορείτε να επικοινωνήσετε είτε με το Τμήμα Συντονισμού Μεταμοσχεύσεων του Γενικού Νοσοκομείου Λευκωσίας στο 22603492, είτε με το Παρασκευαΐδιο Κέντρο στο 22672323.

Πρέπει να ξέρετε ότι για πολλούς ανθρώπους, η μοναδική ευκαιρία τους για ζωή συνοψίζεται σε μια διαδικασία μεταμόσχευσης.
Επιλέγω να μην σκέφτομαι ότι κάποιος φοβάται ή κρατά μια επιφυλακτική ή έστω αδιάφορη στάση όπως λέει η Raindrops, επιλέγω να πιστεύω ότι ο λόγος που οι περισσότεροι μένουν αμέτοχοι προς το συγκεκριμένο θέμα το κάνουν απλά λόγω άγνοιας.
Αν υπάρξει ενημέρωση και αν λυθούν οι απορίες του κόσμου με μια δυνατή εκστρατεία, πιστεύω ότι δεν θα εχουμε πλέον λόγο να μην γίνουμε δωρητές εμείς ή οι δικοί μας.
Εξάλλου, εμείς είναι πιο πιθανό να χρειαστούμε κάποιο μόσχευμα, παρά να χρειαστεί να δώσουμε κάποιο όργανο προς μεταμόσχευση με το θάνατό μας.

Ένας δότης μπορεί να χαρίσει ζωή σε πολλά περισσότερα άτομα, αφού η δωρεά οργάνων αφορά  νεφρά, καρδιά, συκώτι, πάγκρεας, μάτια και πλέον πνεύμονες, δέρμα και οστά.
Υπάρχει διαφορά από το άνθρωπο που είναι "φυτό" ή σε κώμα όπως συνηθίζουμε να λέμε και τον εγκεφαλικά νεκρό άνθρωπο.
Αντιγράφοντας από το transplantation.gr:
Εγκεφαλικός θάνατος (brain death) σημαίνει μη αναστρέψιμη βλάβη του εγκεφάλου, με μόνιμη απώλεια όλων των λειτουργιών του εγκεφαλικού στελέχους (brain stem death). Έχει γίνει αποδεκτό, ότι θάνατος του εγκεφάλου σημαίνει θάνατος του ατόμου, δηλαδή, το βιολογικό τέλος κάθε ατόμου. [...] Ο εγκεφαλικός θάνατος θεωρείται ως η διαχωριστική γραμμή μεταξύ ζωής και θανάτου του ατόμου. Έτσι, άνθρωποι με εγκεφαλικό θάνατο δεν πρέπει να αντιμετωπίζονται θεραπευτικά ως ζώντες. Αυτοί υποβάλλονται σε κατάλληλη υποστήριξη προκειμένου να διατηρηθούν τα όργανα τους στην καλύτερη δυνατή βιολογική κατάσταση, ώστε να μπορούν να προσφέρουν ζωή σε άλλους ανθρώπους.
Έτσι, η δωρεά οργάνων πραγματοποιείται μόνο από εγκεφαλικά νεκρούς ανθρώπους σε ΜΕΘ.
(πληροφορίες από Ελληνικό Εθνικό Οργανισμό Μεταμοσχεύσεων)

Το άλλο θέμα προς συζήτηση είναι η δωρεά μυελού.
Φοβάμαι. Τρέμω να μην με χρειαστεί κάποιος.
Όμως έχω δώσει αίμα για το αρχείο, και ελπίζω να χρειαστεί κάποιος το δικό μου μυελό και να μπορώ να δώσω. Γιατί εγώ θα το κάνω.
Γιατί ξέρω πώς είναι να ξέρεις ότι βρέθηκε δότης για τον άνθρωπό σου, αλλά δεν δέχτηκε να δώσει τελικά.
Όχι γιατί έτυχε σε δικό μου άνθρωπο, οικογένεια ή φίλικο πρόσωπο. Απλά γιατί άκουσα να συμβαίνει. Μέχρι τότε ήταν αδιανόητο για μένα.
Φοβάμαι. Τρέμω.
Αλλά σκέφτομαι τι περνάει ένα παιδάκι με λευχαιμία για παράδειγμα, πόσες φορές το τρυπάνε και πονάει και δεν ξέρει, και δεν μπορεί να καταλάβει γιατί του συμβαίνει, γιατί τελικά νομίζει πως αυτό που ζει είναι ζωή.
Εγώ γιατί να μην περάσω κάτι ασύγκρητα μικρότερο από αυτό, αν είναι να βοηθήσω; Τι φοβάμαι μπροστά σε αυτά;
Δεν είναι τίποτε.

Για πληροφορίες, απευθύνεστε στο 22772700, στο Καραϊσκάκειο Ίδρυμα, ή και στην ιστοσελίδα τους.
Για να δώσετε δείγμα αίματος, μπορείτε να το κάνετε και στο Κέντρο Αίματος στο Κέντρο Υγείας Έγκωμης.

Και μια και είστε εκεί, αποφασίστε να γίνεται και εθελοντής αιμοδότης κι εσείς!

THE LADY or WET FANTASY IN TRANSIT

Φαντάστου το αγαπημένε αναγνώστη.

Είσαι μες στο λεωφορείο τζαι περιμένεις τους άλλους επιβάτες για να πάεις στο αεροπλάνο σου. Συγκεκριμένα είσαι με 3 ώρες ύπνου τζαι ξύπνιος and bored να έχεις περάσει ήδη τις τελευταίες 9 ώρες στον kapnos, στο αεροπλάνο και στο αεροδρόμιο.

Ο κόσμος συνάεται τζαι θέλεις να τελειώνει το πράμαν γιατί οι πόρτες εν ανοιχτές τζαι ο αέρας ο παγωμένος φακκά σου μες στα πλευρά.

Ξαφνικά μπαίνει μέσα μια όαση. Μια οπτασία. Ένα όραμα. Ένα θεσπέσιο, μαγικό πλάσμα.

Ακολουθεί περιγραφή:

Αρχική εντύπωση ότι η γκόμενα έχει ύψος 1.80. Στο τελευταίο κλάσμα των δευτερολέπτων που ακολουθεί το πρώτο σκανάρισμα "top to bottom" ο σένσορας εντοπίζει πλατφορμέ παπούτσι  με μέγιστο ύψος στο πίσω μέρος τα 20 εκατοστά και στο μπροστά μέρος τα 6. Χρώμα καμηλό-μπράντυ.

Η κάλτσα μέσα είναι μαύρη αδιαφανής.

Ξαναρχίζει το  μάτι να συνειδητοποιεί τι είδε πιο πάνω και ξαναανεβαίνει.

Παντελόνι καμηλό υφασμάτινο. Αποδεχτόν.

Πουκάμισο σατινέ.
Σατινέ.
Ο εγκέφαλος μπερδέυεται αλλά το προσπερνά. Μπορεί να είναι απλό, μονοχρωμο πουκάμισο.
Αλλά όχι.
Το σήμα φτάνει. Πρόκειται για άνιμαλ πριντ πουκάμισο.
Τι άνιμαλ;
Όλα τα άνιμαλς της άγριας ζούγκλας.
Βλέπω ήδη λεοπάρ, καμηλοπάρ, ζέμπρα και φίδι.
Τα ηλεκτρικά σήματα στον εγκέφαλο αρχίζουν να βγαίνουν εχτός ελέγχου και αποφασίζω να σταματίσω να κοιτάζω το πριντ.

Η προσοχή πλέον εστιάζεται στο ζακετάκι.
Καφέ με αποχρώσεις κόκκινου. Λεπτό, πλεκτό.
Αν το κουμπώσει θα είναι κοντό, αλλά το έχει ξεκούμπωρο οπότε πέφτει στις άκριες μακρύ και στο πίσω μέρος κοντό και πάλι φαίνεται το πουκάμισο.
Άλλωστε τι το φόρεσε; Για να μην φαίνεται από παντού;
Στους ώμους του ζακετακίου υπάρχουν μπιρμπιλόνια. Χρυσά και ολόλαμπρα μπιρμπιλόνια. Ημισφαιρικά δηλαδή, μεταλλικά κομάτια πάνω στους ώμους. Και αν κοιτάξεις λίγο καλύτερα προσέχεις πώς κάτι κινείται μαζί της! Αλυσιδούλες! Λεπτές λεπτές αλυσιδούλες που πέφτους στους ώμους...
Εντάξει. Γιατί να μην το περιμένω; Αφού ότι προηγήθηκε μπορούσε μόνο να σε προϊδεάσει για τη συνέχεια.
Σκέφτομαι πως ίσως θα μπορούσε να είναι και συμπαθητικό το ζακετάκι αν το είχε βάλει με πιο απλό υπόλοιπο...αλλά μάλλον αυτό ήταν το επιθυμιτό στυλ.

Πιο πάνω δίνω σημασία στο μαλλί. Σαντρέ ή πλατινέ; Δεν ξέρω πώς ονομάζεται το συγκεκριμένο χρώμα κίτρινου ξανθού. Ισιωμένο, ως τη μέση της. Γεμάτο κόμπους. Αηδίασα λίγο, αλλά κατάφερα  να πείσω τον μικρό εμετό που ένοιωθα να παλινδρομεί, να πάει πίσω πάλι.

Και πάνω από το μαλλί, ένας ιπτάμενος δίσκος!

Όχι όχι, κάνεις λάθος εγκέφαλε!

Καπέλο είναι!
Ένα καμηλό καπέλο υφασμάτινο, floppy -τύπου αν ήταν ψάθινο τζαι ήμουν στην παραλία ήταν να κάμνω γραμμή μαυρίσματος κάπου στο στήθος, για να καταλάβετε το μέγεθος.
Τότε ήταν που εσιγουρεύτηκα ότι η κοπέλα, ή μάλλον η Λαίδη, θα είχε μαύρη ρίζα εμφανή.

Γαι το βάψιμο είναι περιτό να μιλήσω, θα είμαι λακωνική. Μπορείτε να φανταστείτε ότι με τέτοιο outfit, το βάψιμο δεν θα μπορούσε να απογοητεύει: μολύβι χειλιών και έντονο κοκκινάδι (αν και όχι κόκκινο), έντονο μέικ απ, και μακιγιάζ ματιού τύπου "κομπλίτ" με το μολύβι του, το άιλαϊνερ, τη σκιά και φυσικά δε φολς αϊλάσις.

Στο χέρι όμως θέλω να σας πω ότι κρατούσε μια τεράστια τσάντα απομίμηση μάρκας στυλ λουί βουιτόν, που περιείχε το κατοικίδιό της.

Όλοι οι επιβάτες εστυλλομμαθκιάσαν πάνω της, τζαι όσοι εν επήραν είδηση ότι εμπήκε τούτη η ανεράδα μες στο λεωφορείο, εκαταλάβαν το που τους ψίθυρους ή την ξαφνική μαζική κίνηση γυρίσματος κεφαλής από τους άλλους.
Αναρωτήθηκα τότε πώς ένοιωθε η κινητη οπτασία, αλλά μετά σκέφτηκα πως δεν θα τα έβαζε αν ήθελε να έχει λόου πρόφαϊλ.

Στο αεροπλάνο έκατσε μια σειρά πίσω από  μένα, στον απέναντι διάδρομο. Βολέφτηκε (όσο γινόταν γιατί με τον τάκκουνο είναι και λίγο δύσκολα τα πράματα ακόμα και όταν κάθεσαι δεν είναι ότι καλύτερο να φτάνει το γόνατο στο βυζί σου) και άνοιξε το πορτάκι του σκυλιού να βολευτεί κι εκείνο.

Φυσικά το σκυλί διέθετε κόκκινο φιόγκο στο κεφάλι, αλλά ντάξει, απογοητεύτηκα είναι η αλήθεια. Με το δικό της άουτφιτ έπρεπε να ταιριάζει, οπότ κάτι σε μαντήλι καουμπόικο θα έφερνε στο όλο στυλ κάτι από "μάμμα".

Και φυσικά η Κερκυραία από πίσω μου δεν πτοήθηκε και την έπιασε στην κουβέντα για το σκυλί. Σε κάποια φάση της πέταξε ένα "μιτσό θα μείνει δηλαδή;" και εκοκκάλωσε η αποκορύφωση της φαντασίας και απλά απάντησε ένα "ε....πάντως είναι ενός".

Μετά την άφιξή μας στο αεροδρόμιο, περιμένωντας τις αποσκευές εκρύωσε το θεσπέσιο μαγικό αντικείμενο του πόθου μας και είπε να ρίξει κάτι πάνω της. Η αλήθεια δεν κατάλαβα πού εβρέθηκε τούτο το πράμα, γιατί δεν είχα δει (παρόλο το προσεκτικό σκανάρισμα) να κρατά άλλη τσάντα, αλλά αυτό το δικαιολογώ γιατί θα ήταν στο ύψος του πουκαμίσου η τσάντα και σας είπα τι είχε συμβεί με τα ηλεκτρικά σήματα στον εκγέφαλό μου όταν σάρωνε το άνιμαλ πριντ.
Εμφανίζει και φοράει που λέτε, ένα δερμάτινο καφέ σακάκι.

Τι; Νομίζετε ότι τούτο ήταν;
Γελιέστε.
Το δερμάτινο παρτ σταματούσε στην περιοχή που το ορίζει σαν γιλέκο. Τα μανίκια δηλαδή δεν ήταν πλέον δερμάτινα.
Έλα, μπορείς να φανταστείς τι θα ήταν αφού δεν ήταν δερμάτινα.

Τι μπορεί να λείπει από το λουκ μέχρι τώρα;

Ναι.

Το βρήκες.
Γούνα.
Γούνα ίσια μπεζογκρι, να πέφτει μέχρι τις παλάμες.

Έχει περάσει αναγνώστες μου μια βδομάδα αλλά αυτό το αιθέριο πλάσμα με έχει στοιχιώσει. Προσπαθώ μάταια να καταλάβω τι ήταν, πώς βρέθηκε εκεί, τι πήγενε να κάνει, αν την ονειρεύτηκα ή αν ήταν μια παραίσθηση ή ψευδαίσθηση...

Τώρα ελπίζω ότι μπορείς να την φαντασιωθείς κι εσύ και να μοιραστείς τις ανησυχίες σου μαζί μου.
Ευχαριστώ και παρακαλώ ταυτόχρονα.

I'll be singing until I see you- part 4

Τζαι για το κλιπ δαμέ.

I'll be singing until I see you- part 3

I'll be singing until I see you- part 2

I'll be singing until I see you- part 1

Αλμυρά ρολάκια στα γρήγορα

Μες στη βδομάδα εδοκίμασα κάπου κάτι πολλά νόστιμο και μυρωδάτο, τζαι εζήτησα τη συνταγή. Τζαι ήδη εκάμε τα η μάδερ, αλλά θα μοιραστώ εγώ τη συνταγή μαζί σας:

Υλικά:
1/4 ματσάκι μαϊντανό
2-3 φρέσκα κρεμμυδάκια
1/2 πράσινη πιπεριά
125 γρ. μπέικον
1/2 ποτήρι τυρί κίτρινο τριμμένo
1 κουταλιά μαγιονέζα
1/2 κουταλάκι σκόνη κάρι
λίγο ελαιόλαδο
βούτυρο/μαργαρίνη
1 ψωμί sliced χωρίς κόρα

Εκτέλεση:
Ξεκινούμε ψιλοκόβοντας όσο πιο πολύ μπορούμε το μαϊντανό, τα κρεμυδάκια και την πιπεριά.
Καθαρίζουμε το μπέικον από το πολύ λίπος και τηγανίζουμε ελαφρά στο λάδι μας.
Ανακατέυουμε όλα μαζί τα υλικά μας (μαϊντανό, κρεμμυδάκια, πιπεριά, μπέικον, τυρί, μαγιονέζα, κάρι)
Πιέζουμε την κάθε φέτα ψωμιού με τον πλάστη και με ένα κουταλάκι βάζουμε λίγο από το μίγμα μας στην μια άκρη της φέτας και τυλίγουμε.
Τοποθετούμε τα ρολάκια μας σε ένα ταψί με την πλευρά που τα κλείσαμε προς τα κάτω για να μείνουν κλειστά.
Τα αλείβουμε με λίγο βούτυρο ή μαργαρίνη και τα ψήνουμε για 15-20 λεπτά στους 150 βαθμούς να γίνουν λίγο κρατσουριστά.

Είναι ό, τι πρέπει για να συνοδέψετε τον καφέ/τσάι σας  ή ακόμα τζαι για μια νύχτα για ποτά με τους φίλους σας!

(Φωτό δεν έχει, φαγώθηκαν ήδη!)

Lost in Motion

Εν απίστευτο το τι μπορεί να κάμει το σώμα μας.

Τελευταία εκνευρίζουμαι που έχω ένα πρόβλημα μα το χέρι μου και δεν μπορώ να κάμω κάποιες κινήσεις, τόσο στην καθημερινότητά μου, όσο και στα μαθήματά μου.

Δεν θέλω να έχω περιορισμούς.

Τούτος εν ο μόνος λόγος νομίζω που ξυπνά τη συνείδησή μου τζαι λαλεί της ότι πρέπει να χάσει κάθε τόσο καιρό κάποια κιλά, που της λαλεί ότι πρέπει να γυμναστεί, που της λαλεί να τρώει λίο πιο σωστά.

Το σώμα μου είναι για μένα το σπίτι μου, το εργαλέιο που με εκφράζει πιο πολλά που οτιδήποτε άλλο, με τόσους τρόπους.

Εκνευρίζω με που δεν το σέβουμαι τζαι δεν το προσέχω όπως θα έπρεπε κάθε μέρα.

Θέλω να έχω τη θέληση και τη δύναμη να το βοηθήσω για να με βοηθήσει.


Απλά γράφω σου τα για να τα θυμούμαι εγώ.

Τελευταία νέα από το μέτωπο

Έχει τζαιρό που για κάποιο λόγο γράφω πράματα τζαι δεν τα κάμνω ποστ.

Που την μια πνίουμαι μεταξύ δουλειάς, μπαλέτου, φωτογραφίας, contemporary dance, πτυχιακής, και άλλων εξοσχολικών δραστηριοτήτων τζαι δεν μπορώ να συντάξω κάτι.

Που την άλλη γράφω πολλές κατζίες. Τα παραπάνω πράματα που γράφω είναι τι μισώ στους αθρώπους. Εξεκίνησα το τζαι εν το ετέλειωσα, απλά αποφάσισα ότι εν εμένα που θα κάμει κακό που καταλάβω σιγά σιγά πόσο πολλά μου φακκούν κάποια  πράματα. Είμαι ιδιότροπη τζαι φοούμαι να σκεφτώ πόσα πράματα πάνω μου μπορεί να εκνευρίζουν τους άλλους.


Τέσπα, με τη πτυχιακή θέλω λίη βοήθεια που κάποιον ζαχαροπλάστη τζαι δεν ξέρω που θα έβρω κάποιον. Είναι κάποια πράματα που είναι λογικό να μεν τα ξέρω εγώ, τζαι δεν ξέρω καν ΑΝ θα τα ξέρει ένας ζαχαροπλάστης που εδούλεψε μόνο στην Κύπρο πχ. εν επήρα πρέφα να κυκλοφορά μπλόγγερ ζαχαροπλάστης ακόμα, αλλά αν ξέρετε κανένα στείλτε μου τον να τον δοκιμάσουμε.

Ο φίλος μου ο sindrimin είπε ότι ασχολείται με το geocaching, τζαι όπως είπε, I googled it τζαι από ότι βλέπω υφίσταται και στην Κύπρο. Εγώ gps εν έχω, ούτε το κινητό μου έχει, αλλά αν είχα, έννα οργανώννουμουν τζαι θα επήεννα. Εν καλά να συμβαίνει τζαι τίποτε στην Κύπρο. Σhαίρουμαι πολλά.

Το καλό μου νέο αυτή τη στιγμή είναι ότι έκλεισα εισιτήρια να πάω κάπου που αγαπώ πολλά, να δω κάποιον που αγαπώ πολλά, σε πολλά καλή τιμή.

Ως τότε προσπαθώ να γεμωνω το πρόγραμμα μου με ακόμα παραπάνω πράματα:
Την Τρίτη θα πάω σε μια διάλεξη του Πλάτωνα Ριβέλλη, πάνω στην κριτική της καλλιτεχνικής φωτογραφίας. Εκατάλαβες αναγνώστη. Να φκάλλουμε φωτογραφίες ένιξερουμεν, αλλά ας πάμε να μάθουμε να κρίνουμε. Τέσπα. Εν έρκεται συχνά Κύπρο, οπότε εν καλή ευκαιρία.
Την Παρασκευή έκατσα ένα οδοντίατρο, για να μεν πηέννω καταστήματα, γιατί ΠΑΝΤΑ καταφέρνω τα τζαι κάτι αγοράζω. Ενώ εν πρέπει.
Την Κυριακή, στες 12 έννα πάω Λεμεσό να δω τένις. Πρώτη φορά στη ζωή μου. Έτο να ποσκολιούμαστιν. Τζαι αφορμή να πάω να φάω καμιά αγαπημένη σαλάτα κάπου που μου αρέσκει πολλά στη Λεμεσό.
Σιγά σιγά θα έρτει η μέρα να φύω...

Τζαι όταν έρτω, ελπίζω να μπορέσω να γράψω τζαι ένα ποστ στο bloggers travel επί τούτου.
Αν θέλετε κοπιάστε τζαι μοιραστείτε εμπειρίες σας εντός και εκτός Κύπρου α!

φυγή

Τελικά τις λέξεις...


...τις έννοιες...


"πεπρωμένο"

"μελλούμενο"

"γραφτό"

"destiny"

"κάρμα"

"κισμέτ"


...εν σοφοί αθρώποι που τα σκεφτήκαν...



Εσκέφτουμουν την κορού που εχάθηκε τες προάλλες στο δρόμο προς το αεροδρόμιο...


Εγλύτωσεν την μια φορά, που ήταν πιο μιτσιά, τζαι ήρτεν η ώρα τωρά πάλε.



Ναι, εν το μόνο βέβαιο για ούλλους μας, εν το μόνο που πρέπει ούλλοι να περιμένουμε, αλλά άλλο με έτσι τρόπο, τζι άλλο άμα γεράσει το πλάσμα...



Εν την ήξερα, εν ήξερα την οικογένειά της, εν θα επερνούσαν τούτες οι σκέψεις που το μυαλό μου αν δεν μου είχε μιλίσει η Αλισαβού για την περίπτωση τούτη, εν ξέρω αν έχω το δικαίωμα να μιλώ για κάποιον που δεν ήξερα, για κάποιον που δεν είναι πλέον εδώ, αλλά ουσιαστικά δεν ήθελα να μιλήσω για τούτο.

Μόνο για τες σκέψεις μου.

Απολογούμαι αν θίγω κάποιον.