Ελληνικά Μuffins

Υλικά για 12 μεγάλα muffins:

Για τη γέμιση:
1/2 φλ ελαιόλαδο ή βούτηρο
1/3 φλ κόκκινη πιπεριά κομμένη σε κυβάκια
1/3 φλ κίτρινη πιπεριά κομμένη σε κυβάκια
1/3 φλ ελιές μάυρες κομμένη σε μικρά κομματάκια
1/2 φλυτζάνι φέτα θρυματισμένη

Για τη ζύμη:
2 αυγά
2/3 φλ γιαούρτι
1 1/2 φλ αλέυρι
1 1/2 κουτ/κι baking powder
1/4 κουτ/κι σόδα
1 κουτ. ζάχαρη
1/2 κουτ/κι ρίγανη

Σωτάρουμε τις πιπεριές στο λάδι ή το βούτηρο.
Σμίγουμε τα αυγά και το γιαούρτι και ανακατεύουμε. Προσθέτουμε τις πιπεριές με το λάδι/βούτηρο, τις ελιές και τη φέτα.
Σε μια άλλη λεκάνη ανακατέυουμε το αλέυρι, το baking powder, τη σόδα, τη ζάχαρη και τη ρίγανη.
Σε αυτά προσθάτουμε τα υγρά υλικά και ανακατεύουμε μέχρι να γίνει ένα κάπως πιο ελαστικό μίγμα.
Γεμίζουμε τις φορμίτσες για τα muffins και ψήνουμε στους 180 βαθμούς, αφού έχουμε προθερμάνει το φούρνο, μέχρι να βγαίνει καθαρή μια οδοντογλυφίδα που θα βάλουμε μέσα.

Αν θέλετε μπορείτε να παίξετε με τα υλικά: φρέσκο κρεμυδάκι, καυτερή πιπεριά, χαλλούμι, ντομάτα, κίτρινο τυρί, βασιλικό, κλπ.
Εγώ τα επόμενα που θα κάνω θα είναι σε στυλ μπουγιουρντί: ντομάτα, καυτερή πιπεριά, φέτα. Yum!

Πρόμπλεεεεεμ.....

Το Monty Hall Problem είναι ένας "γρίφος" που ετέθηκε σε ένα γράμμα το 1975 προς το American Statistician. Μετά εδημοσιεύτηκε ξανά με άλλη διατύπωση.
Το όνομά του προέρχεται από το όνομα του παρουσιαστή Monty Hall, ο οποίος παρουσίαζε ένα τηλεπαιχνίδι, από το οποίο εμπνέεται ο γρίφος:

Ας υποθέσουμε πως βρσκόμαστε σε ένα τηλεπαιχνίδι, και μας δίνεται η ευκαιρία να διαλέξουμε μια ανάμεσα σε τρεις πόρτες: Πίσω από μία πόρτα βρίσκεται ένα αυτοκίνητο, και πίσω από τις υπόλοιπες κατσικες. Διαλέγεις μια πόρτα, ασπούμε την πόρτα νούμερο 1, και ο παρουσιαστής, ο οποίος ξέρει τι βρίσκεται πίσω από τις πόρτες, ανοίγει μια άλλη πόρτα, ας πούμε την πόρτα νούμερο 3, όπου και βρίσκεται μια κατσίκα. Μετά σου λέει "Θέλεις να διαλέξεις την πόρτα νούμερο 2;". Είναι προς όφελός σου να αλλάξεις την επιλογή σου;

Πονώ αλλά αρέσκει μου!

H φωτογραφία μας σήμερα είναι άσχετη με την ιστορία μας, αλλά ήβρα την αστεία τζαι είπα να την αφιερώσω του acera που προβληματίζεται πολλά για το θέμα.

Και συνεχίζουμε με την κανονική ροή του προγράμματός μας:

Την Τετάρτη επήα στο γιατρό μου να φκάλω το φρονιμίτη μου. Βασικά εν ήταν να τον φκάλω εγώ, ήταν να μου τον φκάλει τζίνος. Εκαταλάβετε ελπίζω.

Το ραντεβού ήταν για 1 ώρα. Στα 10 λεπτά λαλεί μου ο γιατρός "άτε, ήδη σούζεται". Εχάρηκα τζι εγώ ότι θα τελειώσει σύντομα το συμβάν, χωρίς ταλαιπωρίες και λοιπά παρατράγουδα. Αμ δε;

Στην μια ώρα, και αφού είχε αφιχθεί το επόμενο ραντεβού, ο γιατρός αποφάσισε ότι ο δόντης μου ΔΕΝ θέλεο να φκει και θέλει να μας παιδέψει αλλό λίο. Εκάμαμεν ένα διάλειμμα, επήεν ο γιατρός είπεν της κυρίας να πάει έσσω της γιατί έχει άλλη περίπτωση μέσα και καθυστερεί. (Ερώτησα αν με καταράστηκεν η γεναίκα, είπεν μου "σάννα τζι εχάρηκεν λίο"). Στην επόμενη μισή ώρα τα σhείλη μου παρόλα τα liposan κλπ αρχίσαν τα παράπονα. Ο γιατρός είπεν της σέκρεταρι του να πιάσει το επόμενο ραντεβού να του ζητήσει να μεν έρτει γιατί δεν θα ετέλειωνεν το προηγούμενο ραντεβού (εγώ). Εγώ να μεν αντέχω άλλο. Πόνος στα σhείλη απερίγραπτος, πόνος στο αυτί που το άνοιμα της σαούνας απαίσιος, παράπονο που εν φκαίνει το ευλοημένο το δόντι να θέλω να το τραβήσω να φκει τζι ανάθεμαν τα ό,τι τζι αν επάθαινα, να θέλω να κλαίω που το κακό μου τζαι όι που το φόο μου (!), τζαι ο γιατρός να λαλεί "είμαι περίεργος τωρά να δω τούντο δόντιν άμα το φκάλω", "το μόνο που έχω στο μυαλό μου αυτή τη στιγμή είναι το δόντι σου", "η ζωή είναι ωραία" και λοιπά όμορφα. Ερωταν με εντωμεταξύ αν πονώ να μου συμπηρώσει αλλό λίο αναισθητικό, εγώ μες στο κακό μου να φκει το δόντι γλίορα, να απαντήσω γλίορα να του λαλώ "πονώ αλλά αρέσκει μου",  να γελά, να μάχουμαι να του εξηγήσω ότι ξέρω ότι ακούεται ιναππρόπριεϊτ αλλά αφού έτσι νοιώθω τωρά... Να πιέννει, να'ρκεται, να μεν το έσhει χώνεψην ότι μας δυσκολεύκει έτσι ένας πάνω φρονιμίτης, να μου λαλεί "τολοιπόν, θα δοκιμάσω αλλό μιαν φοράν τζαι αν δεν φκει πάλε, θα τον κόψω να τον φκάλουμεν μισό μισό" τζαι εγώ να μεν θέλω να νοιώσω 2 φορές τζίντην ανατριχίλαν που ξικολλά το δόντι που τα ούλα σου, αλλά που την άλλη να θέλω να φέφκω που τζιμέσα...
Τελικά εκόψαμεν τον γιατί εν εφκήκεν με την τελευταίαν προσπάθειαν τζαι μετά εθαυμάσαμεν τον όλοι μαζί (όλο το προσωπικό της κλινικής) τζαι εσυμφωνήσαμεν ότι πρέπει να μπει σε μουσείο. (Εν τζινούρκον ντιζάιν, εν βρίσκω στο γόγλε κανέναν να σας δείξω που να μοιάζει.) Που τες 10:00 που επήα τζιαμέ, έφια 13:15!

Πάντως, έφτασα Κυριακή νύχτα τζαι τα σhείλη μου ακόμα πονούν με τζαι έχουν πληγή ενώ το ούλος τζιαμέ που ήταν το δόντι γιανίσκει ταχύτατα.

Αυτές ήταν οι νεότερες εξελίξεις από το χώρο της οδοντιατρικης as practiced on Moonlight, ελπίζουμε να τις απολαύσατε.

PS: ακόμα εν φοούμαι τον οδοντίατρο, νομίζω πως όντως εξεπέρασα το (μεγάλο βούκκο φάε, μεγάλο λόο μεν πεις).

Πορτοκαλόπουλο

Στες απίστευτα πολλές ώρες απραγίας του τελευταίου χρόνου, εδοκίμασα και κάτι νέο. Επέτυχε, άρεσε μας, και σας το προτείνω:

Υλικά (για 2 άτομα):
2 φιλέτα στήθος κοτόπουλο
2 κ. γλυκού μαρμελάδα εσπεριδοειδούς φρούτου (πορτοκάλι- πιστεύκω ότι η bonne maman εν η καλλύττερη)
1 σκελίδα σκόρδο ψιλοκομμένη
1 κ. γλυκού μουστάρδα Dijon
χυμός μισού πορτοκαλιού (ή ένα σφηνάκι)
1 κ. ελαιόλαδο
1 κυβάκι (2εκ.) ginger (προαιρετικά)

Εκτέλεση:
Αναμυγνύετε όλα τα υλικά και τα βάζετε σε ένα σακουλάκι τροφίμων με το κοτόπουλο για να μαριναριστεί.
Αν δεν καλύπτεται όλο το κοτόπουλο, γυρίστε το σε κάποια φάση και από την άλλη. Θέλει περίπου 10-20 λεπτά.
Βάζετε το κοτόπουλο σε ένα ταψί και χύνετε από πάνω το μίγμα.
Ψήνετε στους 200 βαθμούς, εν θέλει πολλή ώρα. Το κόλπο ένι να το ελέγχετε τακτικά και να μαζεύετε το μίγμα και να το περιχύνετε στο κοτόπουλο για να τραβήξει πιο πολλή γεύση.
Αν χρειάζεται, γυρίστε το να ψηθεί και από την άλλη.
Σερβίρετε με ότι σας αρέσει: ρύζι, μπασμάτι, τηγανητές πατατούλες, παράτες φούρνου, jacket, πουρέ, ή λαχανικά!