Insert soundtrack
Read on:
Ήταν διάφορα που σκεφτόμουν.
Πώς ψάχνεις να δεις αν έχεις ακόμα τον αριθμό του στο κινητό σου, και ξεχνιέσαι και το ψάχνεις με το όνομα που είχες για τόσα χρόνια, αλλά το άλλαξες γιατί πονούσες όταν το έβλεπες. Τελικά δεν πόνεσες. Πιο πολύ ενοχλήθηκες που έκανες τη συνειδητοποίηση πόσο σε πείραζε τότε στις αρχές. Αλλά το αφήνεις έτσι. Όπως το άλλαξες. Με ένα όνομα μικρό. Όπως κάθε αδιάφορος άνθρωπος που πέρασε από τη ζωή σου.
Και δεν θέλεις να είσαι κι εσύ ένας αδιάφρος άνθρωπος στη ζωή των άλλων, αλλά δεν θέλεις κιόλας να παίρνουν όλοι από σένα, και να προχωρούν σε άλλα.
Δεν νομίζω πως υπάρχει μαγική συνταγή όμως. Πως κάποιοι τα κάνουν όλα σωστά. Μετρά η τύχη, μετρά το θάρρος, μετρούν οι συγκυρίες, μετρούν οι δυνατότες, μετρά η αγάπη.
Δεν υπήρχαν όλα σωστά.
Και δεν ξέρω αν βρέθηκαν τώρα για τον έναν, αλλά εγώ απέχω.
Περνώ καλά, είμαι καλά, δεν με πειράζει που είμαι μόνη, πραγματικά, και δεν το λέω για να κοροϊδέψω τον εαυτό μου (άλλωστε πότε το έκανα για να το κάνω τώρα;), αλλά γιατί όντως περνώ καλά. Γελώ πολύ, περνώ όμορφα, κάνω πράγματα, μικρά όνειρα και μικρές επιτυχίες, μικρές ικανοποιήσεις, επενδύω αλλού, με χαίρομαι. Δεν είναι πια η σκέψη του που περνά από το μυαλό μου, και περδεύω το όνομά του όταν τον αναφέρω και ντρέπομαι, αλλά μετά σκέφτομαι πως πολύ απλά, έτσι είναι.
Όμως σκέφτομαι πολλά σενάρια για να με τοποθετήσω κάπου και δεν μου βγαίνουν. Δεν μπορώ να με κολλήσω. Δεν μπορώ να με βάλω στην πλοκή.
Θυμάμαι τα λόγια φίλων από τότε, που μου έλεγαν πολύ σωστά διάφορες κουβέντες, και βλέπω πως πλέον βιώνω τη φάση που βλέπω πως όντως είχαν δίκαιο. Αν και το ήξερα από τότε που τα άκουγα, απλά τότε όλα ακουγόντουσαν πολύ μακρινά, τώρα τα ζω, και τελικά-ξέρεις- δεν ήταν τόσο μακρινά.
Και όχι, δεν θα σκέφτομαι το μετά. Θα ζω το τώρα, κι όπου με πάει. Γιατί να αλλάξω μυαλά; Και σαν παιδί καλά περνούσα. Θα συνεχίσω με άδειο μυαλό, άδεια ψυχή, κι όπου με βγάλει.
Read on:
Ήταν διάφορα που σκεφτόμουν.
Πώς ψάχνεις να δεις αν έχεις ακόμα τον αριθμό του στο κινητό σου, και ξεχνιέσαι και το ψάχνεις με το όνομα που είχες για τόσα χρόνια, αλλά το άλλαξες γιατί πονούσες όταν το έβλεπες. Τελικά δεν πόνεσες. Πιο πολύ ενοχλήθηκες που έκανες τη συνειδητοποίηση πόσο σε πείραζε τότε στις αρχές. Αλλά το αφήνεις έτσι. Όπως το άλλαξες. Με ένα όνομα μικρό. Όπως κάθε αδιάφορος άνθρωπος που πέρασε από τη ζωή σου.
Και δεν θέλεις να είσαι κι εσύ ένας αδιάφρος άνθρωπος στη ζωή των άλλων, αλλά δεν θέλεις κιόλας να παίρνουν όλοι από σένα, και να προχωρούν σε άλλα.
Δεν νομίζω πως υπάρχει μαγική συνταγή όμως. Πως κάποιοι τα κάνουν όλα σωστά. Μετρά η τύχη, μετρά το θάρρος, μετρούν οι συγκυρίες, μετρούν οι δυνατότες, μετρά η αγάπη.
Δεν υπήρχαν όλα σωστά.
Και δεν ξέρω αν βρέθηκαν τώρα για τον έναν, αλλά εγώ απέχω.
Περνώ καλά, είμαι καλά, δεν με πειράζει που είμαι μόνη, πραγματικά, και δεν το λέω για να κοροϊδέψω τον εαυτό μου (άλλωστε πότε το έκανα για να το κάνω τώρα;), αλλά γιατί όντως περνώ καλά. Γελώ πολύ, περνώ όμορφα, κάνω πράγματα, μικρά όνειρα και μικρές επιτυχίες, μικρές ικανοποιήσεις, επενδύω αλλού, με χαίρομαι. Δεν είναι πια η σκέψη του που περνά από το μυαλό μου, και περδεύω το όνομά του όταν τον αναφέρω και ντρέπομαι, αλλά μετά σκέφτομαι πως πολύ απλά, έτσι είναι.
Όμως σκέφτομαι πολλά σενάρια για να με τοποθετήσω κάπου και δεν μου βγαίνουν. Δεν μπορώ να με κολλήσω. Δεν μπορώ να με βάλω στην πλοκή.
Θυμάμαι τα λόγια φίλων από τότε, που μου έλεγαν πολύ σωστά διάφορες κουβέντες, και βλέπω πως πλέον βιώνω τη φάση που βλέπω πως όντως είχαν δίκαιο. Αν και το ήξερα από τότε που τα άκουγα, απλά τότε όλα ακουγόντουσαν πολύ μακρινά, τώρα τα ζω, και τελικά-ξέρεις- δεν ήταν τόσο μακρινά.
Και όχι, δεν θα σκέφτομαι το μετά. Θα ζω το τώρα, κι όπου με πάει. Γιατί να αλλάξω μυαλά; Και σαν παιδί καλά περνούσα. Θα συνεχίσω με άδειο μυαλό, άδεια ψυχή, κι όπου με βγάλει.
