You oughta know.

Φυσικά και είμαι θυμωμένη μαζί σου.

Φυσικά και δεν χαίρομαι όταν σε σκέφτομαι καλά.

Φυσικά και δεν εύχομαι κάθε ευτυχια.

Φυσικά και θεωρώ ότι μου αξίζει να είμαι χαρούμενη παραπάνω από ότι σου αξίζει εσένα.

Φυσικά και θεωρώ ότι είμαι καλύτερη από σένα.

Φυσικα και θα μου περάσει.

Αλλά προς το παρόν ειμαι κάθε μέρα λίγο πιο θυμωμένη.

PS. Εν ήθελα να βάλω τούτο το τραγούδι γιατί εν το μόνο τραγούδι που αγαπώ σταθερά, καθημερινά, από τα 13 μου αλόπως, εν το τραγούδι που περιέχει τον μοναδικό στίχο που μου έρκεται αν μου πεις να σκέφτώ ένα στίχο, και δεν ήθελα να το ταυτίσω με κατάσταση, αλλά ταυτίζεται αυτόματα.

Εναλλακτικά θα έβαζα τούτο, τούτο ή τούτο. Ίσως τούτο ή τούτο. Ακόμα και τούτο. Διαλέγετε και πέρνετε για να περάσουμε όλοι καλά. Από τη Moonlight για τον κάθε ταλαίπωρο αναγνώστη της.

We are the pretty petty thieves

Άδεια.
Τζείνο που χρειάζουμουν.
Να ξεφύγω,  να βρω λίο τον εαυτό μου. 4 ημέρες. Έκαμα δουλειές που εμαζεύκουνταν για μήνες αφού είχα φτάσει στο σημείο να πρέπει να επιλέξω κάθε φορά μεταξύ ξεκούρασης/δουλειών και διασκέδασης.
Επήα να κανονίσω κάτι με το μόντεμ μου, επήα να αγοράσω υλικά για κάτι που θέλω να φτιάξω εδώ και καιρό, αγόρασα γατονυχοκόπτη και έκοψα τα νύχια του γατιού, επήα για μασάζ (μετά που έφτασα σε σημείο να μουδιάζει το χέρι μου για ώρες επειδή ήταν πιασμένη η πλάτη μου), εσυγύρησα το δωμάτιο μου σε πολλά μεγάλο βαθμό (έπρεπε να εκτεθώ λίο για να πω έννα το κάμω), τζι ακόμα έχω την αυριανή μέρα να δοκιμάσω μια νέα συνταγή, να κόψω τα μαλλιά μου, να φκω, να συγυρίσω το μέρος όπου διαβάζω, ίσως κι αλλα πράματα που εν είμαι σίγουρη ότι θα πιεστώ να τα κάμω.

Όι, εν κάμνω σούπερ ύπνο, όι έννεν ούλλα τέλεια, αλλά ας είναι κι έτσι, έλειψε μου να αλλάξει η ρουτίνα μου, να μεν έχω ωράρια, να μεν έχω υποχρεώσεις σε δεύτερους, αλλά μόνο σε εμένα.
Ελπίζω ότι θα πιάσω ούλλη την άδεια που δικαιούμαι ακόμα για το χρόνο, πριν τελειώσει ο χρόνος, αν και χλωμό το βλέπω, αφού έχω ακόμα 9-10 μέρες να παίρνω.

Επρόσεξα ότι δύσκολα αφήνω νέα τραγούδια που ακούω να με παρασύρουν, ενώ κολλώ στα ίδια συγκερκιμένα που μπορεί να ακούω εδώ και 10 χρόνια. Προσφέρουν μου κόμφορτ και ηρεμία γιατί ξέρω τι ακολουθεί, ξέρω το ρυθμό, ξέρω τι λεν, για τι μιλούν, τζαι κάθε φορά που τα ακούω εκτιμώ την εμπειρία που μου προσφέρουν λίο παραπάνω. Άμα ακούω νέα πράματα, και ειδικά άμα ακούω ένα άλμπουμ μια φορά, έννα πω στο τέλος μια γενική ιδέα, αν μου άρεσε γενικά ή όι τζαι κανεί. Εν κολλώ εύκολα.

Με τούτα και με κείνα, σας αφήνω με παλιό πάλε τραγουδάκι αγαπημένο, που δεν θυμούμαι αν έβαλα ξανά δαμέ επειδή ακούω το παραπάνω τελευταία.

Παρασκευή

Εδώ και 3 μέρες γυρνώ σπίτι και δεν μιλιέμαι.
Μπαίνω, φοράω πιτζάμες και αμέσως στο κρεβάτι.
Και τις 3 φορές αποτυχία.
Και τις 3 φορές να (μου) φωνάζουν μες στο σπίτι και να με ξυπνούν.
Σήμερα το ανακοίνωσα κιόλας όταν πάω να ξαπλώσω.
Και εκεί που πάει να με πάρει ο ύπνος....ακούω να τσιρίζει η μάνα μου το όνομά μου.
Ταχυπαλμία και κλάμα.
Συνεχίζει να φωνάζει και να προχωρά προς το δωμάτιό μου.
Να στέκεται στην πόρτα του δωματίου μου- η οποία είναι μισάνοιχτη- και να φωνάζει ακόμα.
Της απαντώ ότι με ξύπνησε.
Κλείνει την πόρτα και φεύγει.
Αναφιλητά.
Ταχυπαλμία.
Ξανά.
Στα 20 λεπτά παρατώ την προσπάθεια να ξανακοιμηθώ.
Σηκώνομαι και πάω στην κουζίνα.
Με το που την βλέπω ξανά κλάμα.
Της φωνάζω ότι είμαι στα όριά μου, ότι δεν αντέχω άλλο, ότι θα τρελλαθώ.

Περιμένω το νερό να ζεσταθεί για μπάνιο.

Ανάβω 3 κεριά. Ένα στη μιά άκρη της μπανιέρας, ένα δίπλα στη μπανιέρα κι ένα δίπλα στο νιπτήρα.
Τραβώ την κουρτίνα έξω.
Φέρνω το mp3 player και το ανάβω. Απλά να ακούω μουσική, ό,τι κι αν είναι.
Κλείνω το φως, ξεντύνομαι.
Ανοίγω το νερό και στέκομαι από κάτω.
Ξεπλένω το σώμα μου βιαστηκα.
Βουλώνω τη μπανιέρα, και κάθομαι μέσα.
Όσο γεμίζει, τόσο πιο χαμηλά κατεβαίνω.
Ξαπλώνω μέσα και νοιώθω τη στάθμη του νερού να ανεβαίνει.
Με ξεκουράζει το φως που τρεμοπαίζει.
Προσέχω πώς αλλάζει η οπτική όταν κοιτάς τα πάντα από χαμηλά, από το πάτωμα.
Το νερό σχεδόν φτάνει στα αυτιά μου, ενώ παίζει αυτό και χαμογελώ για την τον τίτλο σε σχέση με την τρέχουσα κατάστασή μου.
Και το νερό μπαίνει στα αυτιά μου.
Περιμένω λίγο ακόμα, μέχρι να φτάσει κοντά στα χείλη μου.
Ακούω τον ήχο του νερού που τρέχει μες στη μπανιέρα, ακούω και λίγο το τραγούδι που τελειώνει.
Καίει το νερό, αλλά με ανακουφίζει.
Μουδιάζουν τα δάχτυλά μου, σε χέρια και πόδια.
Πρέπει να κλείσω το νερό. Δεν κουνιέμαι.
Κοιτώ το ταβάνι, και κλείνω τα μάτια.
Περνά μισό λεπτό και με τρομάζει η ηρεμία.
Με το πόδι κλείνω το νερό από την άλλη πλευρά της μπανιέρας και συνειδητοποιώ ότι ακούω αυτό.
Πρέπει να παίζει ώρα γιατί τελειώνει. Ευτυχώς.
Μπαίνει αυτό και γελώ με τις σκέψεις μου. Η σκέψη που έκαμνα νωρίτερα σήμερα. Πόσο με θυμώνουν οι ανθρώποι που γίνουνται cocky με τη μουσική που ακούν.
Θυμούμαι τον όμορφο τον κατάπελλο τον συμμαθητή μου στα αγγλικά που μας έλεε ότι βλέπει Μαρία της γειτονιάς ή κάτι τέτοιο γιατί του άρεσκεν τούτη και τα...προσόντα της.
Θυμούμαι τον άλλο που μου είπεν εψές ότι τα τραγούδια που του στέλνω ξέρει τα η μάμμα τους τζι εγώ, τζαι διερωτούμαι τούτο σε ποια κατηγορία ανήκει. Ακούω τα λόγια τζαι σκέφτουμαι ότι οκ, μπορεί να με αγάπησε αλλά he did stab me in the back and he broke my heart in half, αλλά it will make me stronger and i will learn from my mistakes. Αστείο που μου μιλά ένα χαζοτράγουδο κατά τα άλλα και το ακούω σοβαρά.
Μπαίνει τραγουδούι για πάρτυ. Πάρτυ αποφοίτησης γυμνασίου το 2001 αλλά πάρτυ νέβερδελες.
Φκερώνει ο νους μου. Βάζω το κεφάλι πάνω από το νερό, και ισιώνω παραπάνω τα πόδια μου.
Μετά τούτο, τζαι σκέφτουμαι ήντα τσανς είχε να έφκαινα πόψε έτσι όπως είμαι, τζαι μετά τούτο τζαι σκέφτουμαι με να χορεύκω. Λογικά άμα εν μπορείς να χορέψεις, the next best thing είναι να φανταστείς ότι χορεύκεις. Νοιώθω ότι το νερό άρχισε να κρυώνει. Υπολογίζω να το ακούσω τζαι τούτο τζαι αλλό κανένα τζαι να σηκωθώ να κάμω μπάνιο.
Το επόμενο εν τούτο. Σέξυ as hell. Κοιτάζω με. Φαίνουμαι καλύτερη οριζόντια παρά κάθετα. Wait, εξαναείπα το τούτο. Κάτι πρέπει να γίνει about it. See how I say "να γίνει" instead of "να κάμω"; Clever, huh?
Τελειώνει τζαι μπαίνει τραγούδι που μου θυμίζει τον House. Εν ωραίο πολλά, αλλά τελευταία προσπερνώ το για κάποιο λόγο μόλις ξεκινήσει. Τωρά που το ακούω θέλω εν θέλω θυμούμαι γιατί το άκουα.
Ξεκινά να παίζει κομματάρα αγαπημένη τζαι αποφασίζω ότι πρέπει να σηκωθώ σιγά σιγά, γιατί θα αρχίσω να σκέφτουμαι πράματα που εν θέλω.
Μπάνιο και έξω.
Άλλος άνθρωπος (σχεδόν, δεδομένης της προηγούμενης κατάστασης).

Απορώ με τα τραγούδια που απολαμβάνω. Πόσο ράντομ;

Χρειάζουμαι άδεια, είπα σας το;

Αφήνω σας με χαρούμενο ρυθμό που έπαιζε όταν εντύθηκα τζι επανήλθα στην πραγματικότητα.

Συνειρμοί

Η φάση είναι να ακούεις μια γενίκευση τύπου "αρέσκουν μου οι μελαχρινοί".

Σκέφτουμαι τζείνες που λαλούν "αρέσκουν μου οι κιθαρίστες" τζαι προκαλούν μου την εικόνα να φκαίνουν με τον Κάρλος Σαντάνα- με όλες τες σχετικές σκέψεις τύπου "Κάρλος καρκαλιεί με το μουστάτζιν σου".

Τζαι θυμούμαι το Maria Maria, που το άκουα μες στο αυτοκίνητο προχτές, τζαι εσκέφτηκα πάλε καλά που εν μας εβάλαν το Smooth τωρά που έφυε το καλοτζαίρι (ήταν τζαι κατάμουντη η μέρα).

Τζαι που τζειαμέ πετάσσουμαι στον Rob Thomas που ετραγούδησε στο Smooth, τζαι τους Matxhbox 20, που στο video clip του She's So Mean χρησιμοποιούν πυσοσβεστήρες με σκόνη.

Τζαι έρκουνται μου εικόνες που τες διακοπές με τους συμμαθητές στο τέλος του σχολείου στον Πρωταρά, που εμεινίσκαμε το μισό σχολείο στο ίδιο ξενοδοχείο, τζαι εκάμναν μαλακίες οι συμμαθητές μας με τους πυροσβεστήρες, τζαι ο ένας επρησε μας τα με την ατάκα "θέλω να γαμήσω Μολδαβή".


Συνειρμοί. Αγαπώ τους.


Αφήνω σας με τούτο γιατί εν πιο χλεχλές δαμέ ο Rob.

Under Pressure

Είμαι άντερ πρέσιαρ αγαπητέ αναγνώστη.

Είμαι άντερ πρέσιαρ, τζαι όποτε είμαι έτσι, πιάνουμαι παντού, πιάνουν με κάτι περίεργοι πόνοι στο σώμα μου, εν ξέρω τι μου γίνεται.

Που τη Δευτέρα εν εμπορούσα να περπατήσω. Εμπορούσα δηλαδή, αλλά τα πρώτα 3-4 βήματα ήταν κουτσά κουτσά, ώσπου να μάθει το πόδι να πατά με τρόπο που να μεν πονεί. Εν ξέρω τι μπορεί να φταίει. Κάθουμαι πάνω τους επειδή εκρυάδησε για να βράσουν, τζαι τεντώνεται κανένα lingament; Φταίει που με πιττώνυν τα σκεπάσματα άμα τζοιμούμαι επειδή εν κοντό μου το κρεβάτι;
Επίσης πονεί με η πλάτη μου.
Τζοιμούμαι με 1000 ζόρια, τζαι που την προσπάθειά μου να μεν πονώ όπου τζίζει το μαξιλάρι, ξυπνώ πιασμένη τζαι που την άλλη.
Εννοείται ότι άμα τζίσεις την πλάτη μου εν ούλλη ένα πράμα ενιαιο, εν έχει να πεις δαμέ έχει "κομπούι" τζαι άρα είσαι πιασμένη. Εν ένας κόμπος ολόκληρη η πλάτη.

Τζαι γενικά οι μέρες έννα πολλά σούπερ γουάο. Εξαντλήθηκα. Εν ξέρω τι εν τούτο το πράμα, αλλά τον τελευταίο καιρό όποτε φκω έξω, έρκουμαι σπίτι άρρωστη. Μάχουμαι να κρυολογήσω τζαι πειράζει με; Εν εκατάλαβα.
Έχω τζαι τούτον τον αναθεματισμένο βήχα (που η αλήθεια να λέγεται εν κάμνω τζαι κάτι για να φύει) που τον Αύγουστο τζαι κουράζει με.
Νυστάζω συνέχεια, τζαι εν τζοιμούμαι όσο τραβά η όρεξή μου, άρα ξυπνώ κουρασμένη.
Στη δουλειά μιλώ παραπάνω στα τηλέφωνα από ότι συνήθως (είμαι τύπος του email κατά τα άλλα) επειδή είμαι μόνη μου, τζαι επειδή εν έχω earpiece πιάνουμαι παραπάνω. Κουράζουμαι παραπάνω γιατί κάμνω τα ούλλα μόνη μου, τζαι εν λογικό με 300 deadlines την ημέρα να έχω το άγχος να μεν μου φύει τίποτε τζαι να την πληρώνουμε.

Τζι άμα ξαπλώσω τζαι κλείσω τα μάτια μου να κοιμηθώ τούτη η ένταση φκαίνει μου σε εικόνες. Βλέπω (τζαι σχεδόν μυρίζομαι) αίματα. Να τρέχουν, να εν ζεστά, να κάμνουν λιμνούες, σχήματα, να βρέχει τζαι να στάζει μέσα νερό, να αραιώνει το αίμα τζαι να χάνει τζείνη την πηκτή υφή του, το ωραίο του σχήμα, τζαι να γίνεται μια ξιμαροκολύμπα ροζ διάφανη. Τζαι να βρωμεί. Τζαι να σκύβω κάτω να με δω τζαι να να συνειδητοποιώ ότι το αίμα ξεκινά που τα χέρια τζαι τα πόδια μου, που τους ώμους μου, που το λαιμό μου, τζαι να είμαι ολόκληρη καλυμμένη με αίματα, τζαι να κλαίω, τζαι να ανοίω τα μάτια μου ξαφνικά για να σταματήσω να βλέπω τούτο το πράμα, τζαι να εν όντως κλαμένα τα μάτια μου, τζαι να με πιάνει το παράπονο γιατί να βλέπω έτσι πράματα τζαι να βασινίζω το μυαλό μου.

Έννα προσπαθήσω να βάλω άδεια που την Τρίτη μπας και συνέλθω λίο, να δω τι θα γίνει.
Ελπίζω εσύ να διανύεις καλύτερη περίοδο που μένα.
Σε αφήνω με τραγουδάκι, που δεν είναι το άντερ πρέσιαρ, αλλά άλλο από Queen βεβαίως βεβαίως.

Μητρότητα: χωρίς παιδί

Εδιάβασα ένα άρθρο που έγραψε μια μάνα που γένησε το μωρό της νεκρό, και μια μικρή συνέντευξη από την blogger που δημοσίευσε το άρθρο της.
Μπορείτε να το δείτε εδώ.

Η κοπέλλα τούτη είναι παντρεμένη και είχε ήδη ένα κοριτσάκι πριν μείνει έγκυος και χάσει το αγοράκι της.
Στο άρθρο παραθέτει μερικά γράμματα που γράφει στο μωρό της που δεν είδε ποτέ να αναπνέει, και βλέπεις πόσο δύσκολο είναι με τις ανάποδες στροφές που κάμνει το μυαλό της: αν δεν έκαμνα το τάδε, αν ήμουν έτσι, αν έκαμνα το άλλο, αν δεν επήεννα τζειαμέ, κλπ...
Μετά, στη συνέντευξη, λέει ότι έχουν χώρους δικούς του στο σπίτι τους, ότι φαντάζεται (σχεδόν είναι σίγουρη για) το χαρακτήρα του βρέφους, έννα του κάμει τούρτα για να γιορτάσουν τα γενέθλια του τωρά που κλείνει ένας χρόνος από τη γέννησή του.

Εθύμησε μου κάποια κείμενα που εκάμναμε στο σχολείο μωρά, για τις μανάδες αγνοουμένων που εστρώναν το τραπέζι για τα παιδιά τους όλα, και υπολογίζαν και τον αγνοούμενο. Τζαι που τότε εσκάφτουμουν ότι έννεν φυσιολογικό τούτο το πράμα. Στοιχειώνει σε τζι εσένα, τζαι το σύζυγό σου, τζαι τα υπόλοιπα σου μωρά.

Μπορώ να καταλάβω ότι εν πολλά δύσκολο πράμα. Έννεν μια αποβολή. Εν κάτι πέρα που τούτο.
Περνάς ούλλη την εγκυμοσύνη. Περνάς τη διαδικασία του τοκετού. Το σώμα σου, οι ορμόνες σου εν έτοιμες για το μωρό. Για να μεν μιλήσω για το σπίτι σου, το δωμάτιο του μωρού, κλπ. Οι αναμνήσεις που εν είχες προκαλούν τες μοναχικές σκέψεις σου ακόμα παραπάνω.

ΑΛΛΑ.....

εν ένα μωρό που εν το έζησες. Η μάνα μου πάντα ελάλεν ότι εν μπορεί να καταλάβει τούτα που λεν ότι αγαπούν το μωρό τους το αγέννητο, ότι τζείνη ένοιωσε έτσι όταν μας εκράτησε, τζαι όσο επερνούσε ο καιρός τζαι έβλεπε πόσο ανάγκη την έχουμε, πόσο εξαρτούνταν τζείνα τα πλασματούθκια που τζείνην, αγαπούσε μας παραπάνω. Τζι έτσι να μην είναι όμως, πάλε πιστεύκω το τούτο που θέλω να πω.

Πώς γίνεται ένα χρόνο μετά να μεν έχεις δεχτεί ότι εν υπάρχει τζείνο το μωρό; Πώς γίνεται να θέλεις να γιορτάσεις τα γενέθλιά του; Να θέλεις να σε ρωτούν αν εν καλά το μωρό;

Εν είμαι ψυχολόγος, ούτε το έψαξα το θέμα καθόλου, αλλά μόνο που όσα ζω, που όσα βλέπω, τζαι που όσα μπορώ να καταλάβω, εν άσhημο όι μόνο για την ίδια, αλλά και για τον σύντροφό της, και κυρίως για το άλλο τους μωρό.
Εν ξέρω τι έκαμε, αν έψαξε βοήθεια, δυσκολεύκουμαι να πιστέψω ότι εν την επαραπέμψαν άμεσα σε κάποιον ειδικό, αν εσυνέχισε, αν δεν αντιλαμβάνεται ότι κάμνει κακό κάπου, αν δεν της το λέει κανένας, αλλά ελάλησα με τα σχόλια που εδιάβασα κάτω που την ανάρτηση. Που τη μια ένοιωσα ότι εγώ είμαι η κακιά που λαλεί "κοπέλλα μου σύνελθε, εν πάεις καλά!", τζαι που την άλλη απορώ γιατί τούτοι ούλλοι λεν της τζείνα που νομίζει ότι θέλει να ακούσει; Τζαι μετά απορώ μόνη μου γιατί κάμνω έτσι και προσπαθώ να με πείσω ότι μπορεί να έχω λάθος ότι κάπου κάμνει κακό.

Αλλά τα γέρημα...

Εν ένας χρόνος. Εν ακόμα στην άρνηση. Τζαι επιβάλλει την άρνηση σε ολόκληρη την οικογένεια, τζαι μετά απορεί πώς να εξηγήσει του άλλου της μωρού ότι το βρέφος εν θα έρτει ποτέ σπίτι. Πώς να το καταλάβει άμα εν έτσι τα πράματα που ζει;

Θυμώνω, εν γίνεται. Εν πολλά πολλά πολλά άσχημο πράμα να σου συμβεί, αλλά γαμώ το...η ζωή συνεχίζεται και πρέπει να έβρεις δυνάμεις για το άλλο σου μωρό τουλάχιστον.

Πολλά μακάβριο πράμα, εσυζήτησα το και με τη μάνα λίο, και συμφωνεί πολλά- μετά που μου έβαλε τες φωνές "πολλά ωραία πράματα κάθεσαι τζαι θκιεβάζεις τζι εσύ"...

Εσύ τι λες;

You have reached the end of the week (10)

Επειδή άμα εν είσαι καλά έχει πλάσματα που λαλείς μια κουβέντα τζαι ξέρουν τι εν η λύση σου.

Επειδή πετάσσουν σου εν μπορώ να κάμω κάτι, είμαι μακριά, τζαι μετά στέλλουν σου μια φωτογραφία τζαι πιάνεις σε να χαμογελάς. Τζαι να γελάς που χαμογελάς.

Επειδή τελικά ούλλοι κρυφά χαιρόμαστε που φκαίνουμε Πέμπτες αντί Παρασκευές.

Επειδή είδα μια φατσού που ήρτε για όι τόσο χαρούμενο λόγο κοντά μας, τζαι εχάρηκα την παρέα της.

Επειδή έχω στο ψυγείο 4 περίεργα τυριά, μαρμελλάδα σύκο, αμύγδαλα, και σαλάμι με πιπέρια που θα καταναλωθούν συνοδεία κρασιού, συνοδεία όμορφης παρέας αύριο.


Bonus: είπα τα πολλές φορές, εκατάντησε αηδία, ξέρω, αλλά νοιώθω το τζαι έννα το πω ξανά. Ήταν το καλοκαίρι που τελικά μου έδειξε ότι έχει πλάσματα που αξίζουν όντως, ότι εν είμαστε μόνοι μας, ότι τα διαφορετικά εν όμορφα μαζί.

photo via here

Θέλω εξηγήσεις.

Ωραίο σώμα. Όι πολλά κοντή, σε νορμάλ ύψος θα έλεγα. Αδύνατη, όι ανορεξικιά.
Και πάμε:
Σουτιέν push up με μπλούζα μακό με ανοιχτά κουμπάκια στο ντεκολτέ.
Νύχι κόκκινο, ακρυλικό, μυτερό. Τεράστιο. Στο νύχι του αντίχειρα έχουμε 6 στρασάκια, σε όλα τα άλλα, από ένα στρασάκι. Το μεγάλο κομάτι του νυχιού είναι μεγαλύτερο από ολόκληρο το νύχι μου.
Μέικ απ 3 στρώσεις, 2 τόνους πιο ανοιχτό από το χρώμα στο στέρνο της.
Μαλλί πλατινέ.
Αυχένας μαύρος.
Αλλά μυρίζει άρωμα. Ντιόρ. Χιπνότικ πόιζον.
Στα χείλη περίγραμμα με μολύβι, να τονίζει το V.
Το φρύδι βγαλμένο μέχρι το μισό, και επαναζωγραφισμένο 1 εκατοστό πιο πάνω από τη θέση του, να σβήνει σχεδόν μες στο μαλλί.

Εξήγα μου.

Puzzle

Απαλλάξου.
Ασχολήσου μόνο με ότι αξίζει.
Και μέσα σου ξέρεις τι αξίζει.
Γίνε χαρούμενο πλάσμα.
Αναγνώρισε τι σου αξίζει να σου δίνεις.
Αγάπα σε.
Για να σε αγαπήσουν και (οι) άλλοι.
Γιατί κανένας δεν θέλει να είναι με ένα πλάσμα που δεν αγαπά τον εαυτό του.
Γιατί αν δεν σε αγαπάς θα είσαι αυτοκαταστροφικός για πάντα.
Γιατί πάντα θα στηρίζεις την ευτυχία σου στους άλλους.
Βρες τον εαυτό του, στηρίξου στα δικά σου πόδια, μην χαρίζεσαι σε κανέναν.
Δεν έχεις να αποδείξεις κάτι σε κάποιον. Μόνο στον εαυτό σου.
Μπορείς να σε πείσεις για όλα.
Και μετά θα δεις πόσο απλά είναι όλα.
Θα μπορείς να αφήσεις τα συμβάντα να πέσουν στην θέση τους.
Puzzle.
Μόνο ένας τρόπος υπάρχει να φτιαχτεί, αλλά όταν φτιαχτεί είναι πανέμορφο.

Αφιερωμένο σε όσους περνούμε τη φάση μας. Ξέρουμε εμείς.