Χάος

Έχω γράψει τόσα, έχω σβήσει τόσα, έχω κρατήσει τόσα στα πρόχειρα.
Έχω ετοιμάσει τόσα mail που δεν έστειλα...

Ένα κενό, ένα πράμα περίεργο. Σαν να πέφτεις από ύψος, και νοιώθεις το στομάχι σου να ετοιμάζεται να βγει από το στόμα σου.

Και πόνος, πολύς πόνος. Το κεφάλι, το στήθος, η καρδιά, η πλάτη, η κοιλιά, τα γόνατα, τα χέρια, τα γόνατα...

Δεν ξέρω τι να κάνω, δεν καταλαβαίνω τι νοιώθω, πονώ αλλά νοιώθω ένα μούδιασμα. Δεν ξέρω πώς να αντιδράσω. Τείνω να είμαι λογική, και έχασα κάθε λογική, δεν ξέρω τι μου συμβαίνει, απλά. Τι μου φταίει, τι δεν μου φταίει, τι με ενοχλεί και τι όχι, τι θέλω να πω και τι θέλω να κρατήσω για μένα.

Μετέωρη στο χώρο
Μετέωρη στο χρόνο
Χαμένη.
Χα(ω)μένη.

Χάππι

Είμαι ευτυχισμένη που μπορώ να έχω μια όμορφη σχέση κατά βάθος με τη μάμμα μου.
Είμαι ευτυχισμένη που έχω αφεντικό που την κόφτει για τη Μούνλαϊτ-πλάσμα και όι μόνο για την Μούνλαϊτ-υπάλληλο.
Είμαι ευτυχισμένη που η Ε. ήταν μαζί μου με τες ώρες για ούλλες τες μαλακίες που είχα να κάμω τζαι επροσπαθούσα να λειτουργήσω άμεσα, κι ας ήμουν σε safe mode.
Είμαι ευτυχισμένη που η Μ. κάμνει μου μαθήματα που τζείνα που μαθαίνει η ίδια τζαι προσπαθεί να καταλάβει τι μου φταίει, μέρα νύχτα, παρόλα τα δικά της θέματα.
Είμαι ευτυχισμένη που η Ρ. περνά τες διακοπές της βοηθώντας με ράντομ πράματα, ακούωντας τες μαλακίες μου τζαι τα χαζά κατά τα άλλα προβλήματά μου.
Είμαι ευτυχισμένη που η Ν. ήταν τζειαμέ- ζαλισμένη ακόμα- να κάμνει σαππόρτ που την αρχή.
Είμαι ευτυχισμένη για τα καρακιοζιλίκια που μπορώ να λαλώ τζαι να κάμνω, ακόμα τζαι σε έτσι φάσεις, συνεχίζοντας να περνώ όμορφα, να μαζεύκω στιγμές που έννα γεμίσουν την μνήμη μου σπρόχνωντας πίσω πίσω άλλες μνήμες.
Εν θα χαθούν ποτέ εντελώς, αλλά ελπίζω ότι έννα παν πίσω πίσω πίσω και να βγαίνουν στο φως μόνο όταν τις διατάξω.

Φόβος

Τζειαμέ που εν εφοάσουν τίποτε, που ένοιωθες ότι μαζί του θα έκαμνες τα πάντα, που αρκούσε να χωθείς μες στην τεράστια αγκαλιά του για να νοιώσεις ασφάλεια, ξαφνικά νοιώθεις να είσαι ο πιο ευάλωτος, ο πιο ανασφαλής άνθρωπος στον κόσμο.
Τρομάζουν σε τα πάντα- η μοναξιά, η ησυχία, ο θόρυβος μες στη νύχτα, τα ξύλα που τρίζουν, οι καταιγίδες, να δεις έναν άνθρωπο μες στα μάτια.

-4

Ξυπνάς τζαι συνειδητοποιείς ότι εν ήταν όνειρο.
Ξυπνάς τζαι εν ούλλα πραγματικά.
Είσαι σαν το ρομπότ, σαν το ζόμπι.
Πάεις δουλειά απλά για να μεν την σκαπουλάρεις όπως έκαμες ήδη τις προάλλες.
Πάεις δουλειά απλά γιατί πριν να φύει η μάνα σου είπεν σου ότι η εργασιοθεραπεία εν καλή.
Πάεις δουλειά γιατί νομίζεις ότι έννα ξεφύγεις.
Πάεις δουλειά επειδή τζείνο το πλάσμα που έννα δεις, που την προηγούμενη φορά που σε είδε, έπιασε σε 3 φορές τηλέφωνο να δει τι κάμνεις με ό,τι πρόφαση έβρισκε.
Γιατί επροσφέρθηκε χωρίς να εν φίλος σου να σε βοηθήσει να γεμίσεις τις μέρες σου. Να μεν μείνεις μόνη.
Είσαι σαν ζόμπι γιατί ο νους σου δουλεύκει τζαι σκέφτεται. Τα πάντα. Τα χτεσινά, τα πριν 3 μέρες, τα πριν 10 μέρες, τα πριν 1 μήνα, τα πριν 1 και πριν 5 χρόνια.
Το σώμα σου εν μουδιασμένο.
Είσαι ζόμπι γιατί μαθαίνεις ότι όσα έφτιαξες που τες σκέψεις σου εν αλήθεια. Τζαι φοάσαι τι άλλο μπορεί να εν αλήθεια.

Εν θέλω να τα μιλώ, εν θέλω να ακούω τη φωνή μου να τα λαλεί.
Θέλω να περνώ καλά, έτσι κι αλλιώς πόσο παρόν ήταν; Θα φύει τζαι που το όσο ήταν.
Πάεις να θυμώσεις που εσύ μετράς τες λέξεις σου.
Που εσύ άμα λες κάτι το εννοείς όσο δεν μπορεί να καταλάβει ο άλλος.
Και ο άλλος εφάνηκε πολλά κατώτερος.
Τζι εν μπορείς να αποφασίσεις αν άξιζε τελικά όσα είχες μες στο κεφάλι σου, όσα έφτιαχνες στο μυαλό σου.
Τα χρώματα, οι μουσικές, οι τόποι.

Τζι εν μπορείς να τον μισήσεις γιατί εν κομμάτι σου. Εν μπορείς να το ξεφορτωθείς γιατί εν μέσα σου. Εν μπορείς να ξεκολλήσεις γιατί κρατά ένα μέρος της ψυχής σου, τζαι γαμώ το, πώς ξεριζώνεις τη ψυχή σου;
Τζαι σκέφτεσαι ότι πρέπει να χορέψεις, να είσαι μέσα σε κόσμο τζαι να χορεύκεις για να εκτονωθείς.
Τζαι να έβρεις τον εαυτό σου. Γιατί τζείνος εν σε επήρε ποτέ να χορέψεις. Γιατί εν σε είδε ποτέ να χορεύεις.


Τζαι τελικά ίσως έτσι έπρεπε. Πρέπει να κρατάς ένα κομμάτι του εαυτού σου για σένα. Να μεν το μοιράζεσαι. Για να μπορείς να βρεις ξανά ποιός είσαι παίρνοντας το για αρχή.

Επανάληψη

Μόνο τούτο έχω στο μυαλό μου.

Αναγέννηση τώρα

Το μπλογκ αγαπητέ αναγνώστη, ξεκινά αυτοψυχοθεραπεία, την 19η Ιουλίου 2013, ξημερώματα.
Εκεί που ήταν όλα έτοιμα για αντίστροφη μέτρηση, ξεκινά νέο μέτρημα, νέας ζωής, νέας αρχής.
Νέοι στόχοι, νέα θέματα, νέα πλάσματα.

Αποσυγκέντρωση και συγκέντρωση.

Είναι καιρός για αλλαγές. Στη σκέψη, στη ψυχή, στο σώμα.
Είμαι χαρούμενη για όσα έζησα, είμαι χαρούμενη γιατί ξέρω πως έχει ανθρώπους εκεί έξω που αξίζουν.
Ευγνωμονώ για την οικογένειά μου, που όσα κακά και να έχει, είναι οικογένεια, είναι φορτωμένοι αγάπη και είναι οι μόνοι που όσο υπάρχουμε θα με αγαπούν χωρίς περιορισμούς.
Είμαι ευλογημένη με πλάσματα στη ζωή μου, νέα και παλιά που εθελήσαν να μου δώσουν χώρο στη δικιά τους ζωή, να μου δώσουν χώρο να εκφραστώ και να εξηγηθώ, να με γνωρίσουν, εθελήσαν να με βάλουν στη ζωή τους και απρόσμενα εμπιστευτήκαν με σε πολλά λίο καιρό, Για πλάσματα που ανάχουνται τες ιδιοτροπίες μου και τες απαιτήσεις μου, που αναγνωρίζουν ότι προσπαθώ τζι εγώ τζαι παλεύκω το να είμαι σωστή και δίκαιη.
Χαίρομαι για την απόφασή μου να υιοθετήσω ένα γατί, που το δέχτηκε η μάνα μου στο σπίτι, γιατί χρειάζομαι όσες παραπάνω αγάπες μπορώ να έχω.
Έννα προσπαθήσω να αλλάξω πράματα, να δω το περιβάλλον μου διαφορετικά, που μια άλλη σκοπιά, να εκτιμήσω πράματα που επαραμέλησα για να αναπτύξω άλλα πράματα.
Αξίζει μου να είμαι καλά.
Τζι έννα το παλέψω πρώτα για μένα, τζαι μετά για τους άλλους που με αγαπούν.

Πόκεμον

Άμαν ο κόσμος σου γίνεται ένας άνθρωπος, πόσο μπορείς να εξελικτείς;