Σοβαρά πράματα

Θέλω πισhιά.
Δεν θέλω να δουλέψω τωρά.
Αλλά πρέπει.
Ώσπου να φάω.
Αλλά θέλω πισhιά.
Όι για να τα φάω.
Να τα κάμω.
Τζαι θέλω σαλάτα.
Να τη φάω.
Άτε, δουλειά τωρά.

Τορτελλινάκια λεμονάτα

Το καλαμαράκι ανακάλυψε την πιο κάτω συνταγή εδώ. Την έκαμε μια φορά και εντυπωσίασε. Τη δεύτερη φορά μου την έκαμε εμένα και με εντυπωσίασε κι εμένα.
Εν εύκολο, αλλά εντυπωσιακό πιάτο.

Σημείωση ότι δεν μου αρέσκουν τα τορτελλίνια, δεν μου αρέσκει η παρμεζάνα, δεν μου αρέσκει το Worcestershire sauce, δεν μου αρέσεκι το μπιζέλι, τα λεμονάτα φαγητά, ο μαϊντανός, και το κρεμυδάκι.

Το φαί τούτο όμως απλά τα σπάει!

Φωτογραφία δεν πρόβλαβα να βγάλω, ίσως μια άλλη φορά να τηνμ προσθέσω να μην μείνει ορφανό το ποστ μας. :)

Μεν αλλάξετε κάτι, μεν αφήσετε κάτι πίσω, τουλάχιστον δοκιμάστε το την πρώτη φορά όπως είναι τζαι μετά βλέπετε...

Υλικά:
2 πακέτα τορτελίνι με τυρί
1/2 φλυτζάνι ελαιόλαδο
1/2 φλυτζάνι τριμμένη παρμεζάνα
1/4 φλυτζανιού χυμό λεμόνι
2 σκελίδες σκόρδο
1 κουταλάκι Worcestershire sauce
2 φλυτζάνια κοτόπουλο σε κομματάκια μαγειρεμένο με αλάτι και πιπέρι
1 φλυτζάνι μπιζέλια βρασμένα
1/2 φλυτζάνι ψιλοκομμένα φρέσκα κρεμμυδάκια
1/2 φλυτζάνι ψιλοκομμένο μαϊντανό
αλάτι, πιπέρι

Εκτέλεση:
Βράστε τα τορτελίνι με λίγο αλάτι στο νερό, σύμφωνα με τις οδηγίες στη συσκευασία.
Στο μπλέντερ ανακατέψτε το ελαιόλαδο, την παρμεζάνα, το χυμό λεμόνι, το σκόρδο και το  Worcestershire sauce μέρι να γίνουν σαν ένα ντρέσινγκ.
Ανακατέψτε αυτό το μίγμα με τα τορτελίνι.
Προσθέστε το κοτόπουλο, τα μπιζέλια, τα κρεμμυδάκια και το μαϊντανό.
ανακατέψτε και προσθέστα αλάτι και πιπέρι εάν επιθυμείτε.

Πάει πολύ με λευκό κρασί είτε ως ορεκτικό (λόγω του λεμονιού), είτε ως κυρίως.

• 
  

1. 
   

12η Πλατφόρμα Σύγχρονου Χορού

Ναι, 12η.
Έχει 12 χρόνια που γίνεται, κι έχει 12 χρόνια που θέλω να πάω. Και πρώτη φορά εκατάφερα τα φέτος.

Για διάφορους λόγους, η Λεμεσός εν πολλά πιο εξελιγμένη σε θέματα χορού ειδικά, από ότι η Λευκωσία. Παίζουν ρόλο οι ξένοι, παίζει ρόλο η οργάνωση που από ότι ξέρω εξεκίνησε πρώτα στη Λεμεσό, παίζει ρόλο που το θέατρο Ριάλτο επαραχωρήθηκε δωρεάν για έτσι σκοπούς και μπορεί να υπάρξει ένα σπίτι για τες δραστηριότητες τούτες.

Εκατάφερα να πάω την τελευταία μέρα μόνο, εχτές και φτάνοντας συνειδητοποιώ ότι δεν υπάρχουν εισιτήρια. Φυσικά εν εμπορούσαμε να είμαστε σίγουροι αφού επουλιούνταν εισιτήρια για τις 3 μέρες και κάποιοι που τζίνουν που είχαν αγοράσει εν θα έρχονταν.
Άρα επεριμέναμεν.
Οι 2 ήβραν εισιτήρια από κάποιον γνωστό τους που εκρατούσε, εγώ ήβρα που το ταμείο.
Έκατσα στον εξώστη, ως συνήθως αντί να ξεκινήσει 8:30, εξεκίνησε 9 παρά και ακόμα ο κόσμος εμάσhιετουν να κάτσει. Τζαι τελικά δεν ήταν εντελώς γεμάτο το θέατρο.

Πρώτα από όλα έσυνειδητοποίησα ότι έκατσα δίπλα από την οικογένεια μιας χορεύτριας. Εγώ ήξερα 2 από τους χορευτές και 1 χορογράφο.
Πίσω μας εκάθουνταν κάτι μωρά του σχολείου. Εν εκατάλαβα γιατί ήρταν, η μια κορούδα έπιανε σημειώσεις, οι αρσενιτζίοι εφύαν σε κάποια φάση πριν το διάλειμμα, τζαι ΠΡΙΝ το διάλειμμα απλά εμιλούσαν δυνατά συζητώντας ότι η μια χορογραφία ήταν χάλια, ότι τι κάμνει έτσι τζίνος τζιαμέ, ότι ήνναμπου εκατάλαβες εσύ τωρά κλπ. Τζαι οι γονείς και ο σύζυγος της χορεύτριας της μιάς να εν δίπλα τζαι να ακούν.
Θέλω να πω ότι καταλαβαίνω απόλυτα να μην είναι του γούστου σου τούτο το πράμα. ΑΛΛΑ: γιατί ήρτες, τζαι γιατί εν μπορείς να σεβαστείς τον καλλιτέχνη τζαι το κοινό, να κάμεις υπομονή να τελειώσει τζαι να πεις τες απόψεις σου στους παρέες σου μετά, μακριά που τον κόσμο που πολλά πιθανόν να έχει καποια σχέση με την όλη υπόθεση;

Τέλοσπαντων.

Απλά για να κάμουμε και μια σύντομη παρουσίαση, να σας πω τι είδα.
Πρώτη ήταν η χορογραφία του Χάρη Κούσιου με χορεύτρια την Έμυ Κορφιά. Could be Anyone, 10'. Περιποιημένη και αισθητικά ικανοποιητική δουλειά, με κουστούμια του Filep Motwary, με ένα πολύ συμμαζεμένο κόνσεπτ. Όμορφη δουλειά, αλλά προσωπικά περίμενα ότι θα ξεκινούσε με μια εισαγωγή έτσι δυναμική (ήταν πολύ δυνατό), και θα συνέχιζε κάπως πιο λυρικά. Τελικά μου φάνηκε αρκετά στατικό και ένοιωσα ότι τα 10 λεπτά ήταν αρκετά.

Μετά έχουμε το κομμάτι Καμία Γη, 20', σε χορογραφία Αριάνας Οικονόμου, με ερμηνευτές τους Limor Ziv, Ivica Bago και Αλεξία Νικολάου. Το κόνσεπτ δεν το κατάλαβα. Δεν μου φάνηκε να έχει συνοχή και δεν κατάλαβα πώς θα το εξηγούσε η χορογράφος. Το κομάτι περιείχε και βίντεο προβολή και αυτό με δυσκόλευε ακόμη περισσότερο στο να καταλάβω τι ήθελε να πει. Οι χορευτές ήταν και οι 3 πολύ καλοί αν και δεν κατάλαβα τους ρόλους τους. Ο Ivica Bago κάτι πήγε να πει, αλλά οι υπόλοποι δεν ξέρω. Τουλάχιστον είχαμε 20 λεπτά χορού και όχι κόνσεπτ!

Τρίτο μέρος η Εύη Δημητρίου με το Unusual Suspects, 20'. Εδώ ίσως να είχαμε για θέμα τον χορό, αλλά τελικά χορό επαγγελματικό δεν είδαμε. Πολύ τολμηρό βήμα που δυστυχώς, για να πω την αλήθεια δεν κατάλαβα  πώς είχε θέση στην όλη διοργάνωση. Πιο πολύ θύμιζε κομμάτι stand up comedy παρά χορογραφία. Η δημιουργός και ερμηνεύτρια βγαίνει μέσα από τον κόσμο και αναζητά νέες γνωριμίες μέσα από το κοινό. Ανεβάζει 3-4 άτομα στη σκηνή και στο τέλος όσοι θέλουν ανεβαίνουν στη σκηνή και χορεύουν όλοι μαζί ό,τι παίζουν οι μουσικοί εκείνη την ώρα. Γελάσαμε, ήταν ένα ανάλαφρο κομμάτι, αλλά είπαμε, γιατί να είναι στην πρατφόρμα σύγχρονου χορού δεν το ξέρω.

Τέταρτο μέρος ήταν το τρεις Χιλιάδες Λέξεις, 20', της Χλόης Μελίδου, όπου ερμήνευσαν η ίδια η χορογράφος, η Julie Brendle, η Μάγια Μηνά και η ηθοποιός Μαρίνα Βρόντη. Το κομάτι περιείχε αποσπάσματα από τα έργα "ο δράκος τζι η βασιλοπούλα", "διηγήσεις με δράκους", "το βασιλόπουλλον της βενεδιάς" κλπ. Πάλι ήταν αρκετά δυνατές οι ερμηνείες, αλλά δεν κατάλαβα τη σχέση με το θεατρικό μέρος.

Στο τελευταίο μέρος έπρεπε να φύγω γιατί ξημέρωνε Δευτέρα κι έχουμε και σχολείο δουλειά. Είχα ταξιδέψει μέχρι τη Λεμεσό και πίσω με τη δασκάλα μου και τον άντρα της οπότε μπορέσαμε να συζητήσουμε και λίγο ότι είδαμε. Πάνω κάτω τα ίδια είπαμε οπότε δεν νοιώθω πλέον και τόσο shallow όταν λέω ότι δεν κατάλαβα και πολλά πράγματα, αφού δεν είμαι και σίγουρη ότι υπήρχε κάτι που έπρεπε να καταλάβω!

Νομίζω το πρόβλημα με τα καλλιτεχνικά τούτου του είδους στην Κύπρο είναι ότι προσπαθούν όλοι να δημιουργήσουν κάτι βαθύ, κάτι βαθυστόχαστο, κάτι με κόνσεπτ, και τελικά παρουσιάζουν ΚΥΡΙΩΣ κόνσεπτ και είτε δεν βλέπουμε χορό, είτε βλέπουμε μόνο κόνσεπτ. Τουλάχιστον αφού θα παρουσιαστεί κάτι τέτοιο θα μπορούσε να προηγηθεί μια παρουσίαση πώς καλλιεργήθηκε η ιδέα για το κάθε κομμάτι. Ή έστω μετά. Είμαι άπειρα tempted να στείλω mail σε όλους τους δημιουργούς να τους ρωτήσω πώς και τι και γιατί, για να δω πόσο μακριά έπεσα.

Τέλοσπαντων, γενικά χάρηκα που αξιώθηκα να πάω, και ελπίζω ότι θα ξεκινήσω να πηγαίνω και σε άλλα events. Χάρηκα που είχε τόσο κόσμο, που υπήρχε προσέλευση, χάρηκα που οι συμμετοχές είναι περισσότερες, που γίνονται τέτοιες εκδηλώσεις στην Κύπρο και ελπίζω ότι απλά θα γίνουν καλύτερα τα πράματα σύντομα και στη Λευκωσία.

Δώσε.

Παίρνω πάσα από την φιλενάδα Raindrops και μιλώ κι εγώ για ένα θέμα για το οποίο ήθελα εδώ και καιρό να γράψω.
Η αλήθεια είναι ότι είμαι αδικαιολόγητη γιατί απλά δεν ήξερα μια λεπτομέρεια (σημαντική όμως) και δεν έτρεξα να τη βρω.

Είμαι εδώ όμως και αν και αργά, καλύτερα παρά ποτέ.

Δωρεά Οργάνων.

Από παιδί, θυμάμαι στο πορτοφόλι της μάνας μου μια κόκκινη καρτούλα σε ορατό σημείο. Φωτογραφίες μας δεν είχε. Ούτε δικιές μας, ούτε του πατέρα μου, ούτε των γονιών της. Είχε αυτή την καρτούλα πάντα όμως.
Και το πορτοφόλι πάντα μαζί της. Παντού.

Κάθε φορά ρωτούσα. Και πάντα εξηγούσε.

Αν πάθω κάτι, είναι για να πω στους γιατρούς μόλις πεθάνω να πάρουνε κάτι από  μένα αν το χρειάζεται κάποιος άλλος για να ζήσει.

Για μένα ήταν αυτονόητο τούτο όταν εμεγάλωσα.
Ήταν κάτι που έπρεπε να το κάμνουμε ούλλοι.

Κάρτα Δότη Οργάνων.

Συμπληρώνοντας όνομα, υπογραφή και το όνομα και τηλέφωνο του κοντινότερού μας συγγενή και επιλέγοντας τα όργανα που επιθυμούμε να δωρίσουμε εάν χρειαστεί, δηλώνουμε την επιθυμία μας να γίνουμε Δωρητές Οργάνων.
Η κάρτα είναι πάντα μαζί μας. Η οικονένειά μας  είναι ενήμερη γιατί το συζητάμε και τους ενημερώνουμε για την επιθυμία μας αυτή.

Για πληροφορίες μπορείτε να επικοινωνήσετε είτε με το Τμήμα Συντονισμού Μεταμοσχεύσεων του Γενικού Νοσοκομείου Λευκωσίας στο 22603492, είτε με το Παρασκευαΐδιο Κέντρο στο 22672323.

Πρέπει να ξέρετε ότι για πολλούς ανθρώπους, η μοναδική ευκαιρία τους για ζωή συνοψίζεται σε μια διαδικασία μεταμόσχευσης.
Επιλέγω να μην σκέφτομαι ότι κάποιος φοβάται ή κρατά μια επιφυλακτική ή έστω αδιάφορη στάση όπως λέει η Raindrops, επιλέγω να πιστεύω ότι ο λόγος που οι περισσότεροι μένουν αμέτοχοι προς το συγκεκριμένο θέμα το κάνουν απλά λόγω άγνοιας.
Αν υπάρξει ενημέρωση και αν λυθούν οι απορίες του κόσμου με μια δυνατή εκστρατεία, πιστεύω ότι δεν θα εχουμε πλέον λόγο να μην γίνουμε δωρητές εμείς ή οι δικοί μας.
Εξάλλου, εμείς είναι πιο πιθανό να χρειαστούμε κάποιο μόσχευμα, παρά να χρειαστεί να δώσουμε κάποιο όργανο προς μεταμόσχευση με το θάνατό μας.

Ένας δότης μπορεί να χαρίσει ζωή σε πολλά περισσότερα άτομα, αφού η δωρεά οργάνων αφορά  νεφρά, καρδιά, συκώτι, πάγκρεας, μάτια και πλέον πνεύμονες, δέρμα και οστά.
Υπάρχει διαφορά από το άνθρωπο που είναι "φυτό" ή σε κώμα όπως συνηθίζουμε να λέμε και τον εγκεφαλικά νεκρό άνθρωπο.
Αντιγράφοντας από το transplantation.gr:
Εγκεφαλικός θάνατος (brain death) σημαίνει μη αναστρέψιμη βλάβη του εγκεφάλου, με μόνιμη απώλεια όλων των λειτουργιών του εγκεφαλικού στελέχους (brain stem death). Έχει γίνει αποδεκτό, ότι θάνατος του εγκεφάλου σημαίνει θάνατος του ατόμου, δηλαδή, το βιολογικό τέλος κάθε ατόμου. [...] Ο εγκεφαλικός θάνατος θεωρείται ως η διαχωριστική γραμμή μεταξύ ζωής και θανάτου του ατόμου. Έτσι, άνθρωποι με εγκεφαλικό θάνατο δεν πρέπει να αντιμετωπίζονται θεραπευτικά ως ζώντες. Αυτοί υποβάλλονται σε κατάλληλη υποστήριξη προκειμένου να διατηρηθούν τα όργανα τους στην καλύτερη δυνατή βιολογική κατάσταση, ώστε να μπορούν να προσφέρουν ζωή σε άλλους ανθρώπους.
Έτσι, η δωρεά οργάνων πραγματοποιείται μόνο από εγκεφαλικά νεκρούς ανθρώπους σε ΜΕΘ.
(πληροφορίες από Ελληνικό Εθνικό Οργανισμό Μεταμοσχεύσεων)

Το άλλο θέμα προς συζήτηση είναι η δωρεά μυελού.
Φοβάμαι. Τρέμω να μην με χρειαστεί κάποιος.
Όμως έχω δώσει αίμα για το αρχείο, και ελπίζω να χρειαστεί κάποιος το δικό μου μυελό και να μπορώ να δώσω. Γιατί εγώ θα το κάνω.
Γιατί ξέρω πώς είναι να ξέρεις ότι βρέθηκε δότης για τον άνθρωπό σου, αλλά δεν δέχτηκε να δώσει τελικά.
Όχι γιατί έτυχε σε δικό μου άνθρωπο, οικογένεια ή φίλικο πρόσωπο. Απλά γιατί άκουσα να συμβαίνει. Μέχρι τότε ήταν αδιανόητο για μένα.
Φοβάμαι. Τρέμω.
Αλλά σκέφτομαι τι περνάει ένα παιδάκι με λευχαιμία για παράδειγμα, πόσες φορές το τρυπάνε και πονάει και δεν ξέρει, και δεν μπορεί να καταλάβει γιατί του συμβαίνει, γιατί τελικά νομίζει πως αυτό που ζει είναι ζωή.
Εγώ γιατί να μην περάσω κάτι ασύγκρητα μικρότερο από αυτό, αν είναι να βοηθήσω; Τι φοβάμαι μπροστά σε αυτά;
Δεν είναι τίποτε.

Για πληροφορίες, απευθύνεστε στο 22772700, στο Καραϊσκάκειο Ίδρυμα, ή και στην ιστοσελίδα τους.
Για να δώσετε δείγμα αίματος, μπορείτε να το κάνετε και στο Κέντρο Αίματος στο Κέντρο Υγείας Έγκωμης.

Και μια και είστε εκεί, αποφασίστε να γίνεται και εθελοντής αιμοδότης κι εσείς!