2010-2011

Είχα μια γεμάτη χρονιά φέτος. Θα μπορούσε να είναι και πιο γεμάτη ακόμη, αλλά ελπίζω για νη νέα χρονιά. Ίσως να είναι και καλύτερη.
Αρχές του 2010 εμετακόμισα στην Αθήνα, για μερικούς μήνες μόνο δυστυχώς. Μακάρι να είχα βρει μια δουλειά να μπορούσα να μείνω αλλά...που ξέρουμε; Αν γινόταν έτσι, ίσως να μην είχα τη χρονιά που είχα.
Μες στο 2010 λοιπόν, εχτός που τη μετακόμιση, καταφερα να δω το τέλος του LOST (πούζα), να φτιάξω Banana muffins και να προσθέσω κιλά στο καλαμαρούδι μου φάε φάε, έκαμα την πρώτη μου εγχείρηση (οκ ήταν επέμβαση, όι εγχείρηση, αλλά για μένα ήταν του ματς), εσυνειδητοποίησα ότι έγινα πολλά πολλά πιο αισιόδοξη τον τελευταίο καιρό παρά παλιά (εντ άι λάικ ιτ), έκαμα μικρές αλλά όμορφες (παρόλα τα νεύρα) διακοπές στην Ελλάδα, έκαμα road trip στην Κύπρο (Τρόοδος- Λεμεσός- Πισσούρι- Πέτρα του Ρωμιού- Πέγεια- Κόλπος Κοραλλίων- Ακάμας- Λατσί- Πωμός- Σταυρός της Ψώκας- Κοιλάδα των Κέδρων- Κύκκος- Τρόοδος), επήα σε μουσεία στην Κύπρο τζαι όντως άρεσε μου, εφκέρωσα τες κάσhιες με τα βιβλία που εσύναξα στα χρόνια σπουδών, επήα στον οδοντογιατρό μετά που 12-13 χρόνια και εξεπέρασα τη μεγαλύτερη μου φοβία πιστέφκω, και να'μαστε, να περιμένουμε το 2011.
Σε καλό να μας μπει, χρειαζούμαστεν το.
Χρόνια μας πολλά!

Photo via here

Merry Christmas

This is not the most appropriate photo for my insanely romantic wishes for this years Christmas, but it looks delicious so it makes me feel kind of better, and helps me dream of better years.

Anyway, enjoy the festive days!

Merry Christmas!

Σοκολατάκια με ινδοκάρυδο

Που επήεννα δημοτικό, η μάμμα ήταν ενεργό μέλος του συνδέσμου γονέων. Τότε η δουλειά τους δεν ήταν να κλαίουνται τζαι να γυρέφκουν μέσα για τα κοπελλούθκια τους, αλλά οργανώναν εκδηλώσεις για να βοηθήσουν το σχολείο (κόλλες, φωτοτυπικές, υπολογιστές, καθαρίστριες και σαπούνια επί καιρώ εξάρσεως μηνιγγίτιδας, κλπ).
Έτσι όποτε έρκουνταν γιορτές, η μάμμα μου και οι φιλενάδες μαμμάδες αρκέφκαν το ψάξιμο χορηγών, υλικών και ιδεών για να φτιάξουν πράματα για να κάμει ο σύνδεσμος με τους μαθητές παζαράκια-πανηγηράκια να πουλήσει για να μαζευτούν λεφτά.
Ένα που τα χριστουγεννιάτικα hits ήταν τα σοκολατάκια. Εσυνάουνταν σπίτι μας 5-6 γεναίτζιες τζαι δώστου.

Αγαπημένη και εύκολη συνταγή ακολουθεί:

3 1/2 ποτήρια ινδοκάρυδο (καρύδα) αλεσμένη
1 συσκευασία ζαχαρούχο γάλα
200-250γρ σοκολάτα υγείας

-Χύνετε το ζαχαρούχο γάλα σε μια κούπα (πριν να το φάτε).
-Προσθέτετε την καρύδα και ζυμώνετε με τα χέρια μέχρι να γίνει ενιαίο το μίγμα. Πλάθετε σε μπαλίτσες.
-Λιώνετε τη σοκολάτα σε μπεν μαρί (προσεχτικά μην μπει νερό ή ατμός μέσα γιατί δεν θα στρώννει καλά η σοκολάτα μετά) και βουτάτε μέσα μια μια τις μπαλίτσες. Τις βγάζετε με ένα κουταλάκι και τις αφήνετε να κρυώσουν σε αλουμινόχαρτο.
-Όταν κρυώσουν τις βάζετε αν θέλετε σε φορμίτσες (για τρούφες, αμυγδαλωτά κλπ).

Fun project για όσους έχουν μωρά που τους αρέσκει να νεκατώνουν μες στην κουζίνα!

Moi je joue!

Έχει που τα χτες που νοιώθω έτσι. Όι τζίνα που λαλεί, τζίνο το αίσθημα που σου αφήνει τούτο το τραγουδι, ο ρυθμός του, η φωνή της, ο ήχος του. Το αίσθημα του να το ακούεις, να μεν ξέρεις (ή να μεν διάς καμιά σημασία) τι λαλεί τζαι να φαντάζεσαι ότι είσαι στο Παρισάκι περπατητός μια ηλιόλουστη μέρα και να βολτάρεις στο κέντρο ανακαλύπτωντας πραματάκια.
Και εσύ ξέρεις γιατί. :)

Ευχή 2010

Που την ώρα που εμοιράστηκα την ιστορία μου με την οδοντιατρική επιστήμη μαζί σας στο μπλογκ μου το δόντι το απονευρωμένο έκαμεν attitude τζαι έγινε ανυπόφορο. Δευτέρα ετέλειωσεν η απονεύρωση μου, είχα λίγο πόνο αλλά με τα παυσίπονα μου κάτι εγίνετουν. Τρίτη ο πόνος εσυνέχισε και είπα να δω πως θα πάει  και αν δεν περάσει Τετάρτη πρωί να πάρω τηλέφωνο τους ενδοδοντιστές μου.
Το βράδυ της Τρίτης όχι μόνο υπήρχε ο πόνος, αλλά είχα πριστεί κιόλας. Ήταν αργά να αρχίσω τα υστερικά τηλεφωνήματα στο γιατρό οπότε έκαμα υπομονή να περάσει η μέρα.
Εκοιμήθηκα από τις 3 ως τις 5 που ξύπνησα είτε από το όνειρο ότι πονούσα είτε από τον actual πόνο στο δόντι. Το πρίξημο ήταν το διπλάσιο. Κάτι το παράπονο που την αυπνία, κάτι ο φόβος γιατί ξέρω ότι μπορεί να σημαίνει κάτι πολύ άσχημο τούτο, κάτι το PMS, κάτι που έχω γενέθλεια, έπιασε με το κλάμα. Λυγμοί, όι αστεία.
Το πρωί έφαα κάτι και ήπια μια αντιβίωση κατά τες 7μιση. Εκοιμήθηκα που την εξάντληση μου 8-9 και έπιασα τους γιατρούς τηλέφωνο. Εκλείσαμε ένα ραντεβού για το μεσημέρι. Εξανακοιμήθηκα ως τες 11μιση με διαλείματα και ως τότε ετριπλασιάστηκε το πρίξημο και ανακάλυψα και μια φουσκάλα με πύον στα ούλη μου.Υπομονή ως τη 1. Έφυα που σπίτι να μεν θκιεβάζω καταστροφικά σενάρια στο ίντερνετ. 2 ήταν το ραντεβού. Εσπάσαμεν τη φουσκάλα, επρομηθεφτήκαμε πιο δυνατή αντιβίωση με αντιφλεγμονώδη, εκλείσαμεν ραντεβουδάκι για αύριο, θα κλείσουμε και για μεθάυριο και ελπίζω να δουλέψει η επιχείρηση γιατί θέλω να καταφέρω την Κυριακή να φύω τζαι να περάσω λίο καλά για 9 μέρες. Εν κανεί που εν είχα μισό γενέθλιο στην μέρα του, ας έχω μια βδομάδα μετά πιλέ μου.

Έτσι, φτάνουμε στην ευχή μας. Χρόνια πολλά και του χρόνου με υγεία, χωρίς πόνο και με το σύνηθες σχήμα προσώπου αντί με το μισό οβάλ και μισό τετράγωνο που έχω σήμερα.

Εν μπορείτε να πείτε, προτότυπη ευχή, α;