Post Summer Post

Ένα σκατοκαλόκαιρο.
Που τελικά εν θα το άλλασα με τίποτε.

Ένα σκατοκαλόκαιρο με πολύ κλάμα, ελάχιστες διακοπές, ακόμα λιγότερη ξεκούραση, αλλά γεμάτο μέρες και νύχτες με φίλους, με παρέες, με ποτά, με συζητήσεις
Με αγάπη.

Όχι αυτήν την αγάπη που νομίζαμε πως θα είχαμε, αλλά άλλην, αυτήν που βρήκαμε στην πορεία. Αγάπη που περίσσευε από κάποιους, και μας περίσσευε κι εμάς.

Ένα καλοκαίρι σε διάφορα λοκέισιονς. Από το στέκι στην παλιά Λευκωσία, στα δρομάκια της πόλης, στη φάρμα, στη βεάκη, στο φράγμα, στο αυτοκίνητο, σε παραλίες, σε βουνά, σε σπίτια, στο αεροδρόμιο. Ήταν άραγε ένα σάιτ σπεσίφικ θέαμα; Θα μας κρατήσει; Μέχρι πότε;

Τζαι ξανά, μετά που χρόνια, το καλοκαίρι τελειώνει με αποχαιρετισμούς. Φιλικούς τούτη τη φορά. Εν το συνήθισα ποτέ. Κι αν αγνοούσα ό,τι ένοιωθα όσο ήμουν εγώ τζείνη που έφεφκε, σκεπτόμενη τι έχω να κάμω με την άφιξή μου στον προορισμό μου, τωρά που είμαι αυτή που μένει πίσω καταλαβαίνω πως ήταν για τους υπόλοιπους. Είπε μου κάποιος να μεν λαλώ πονεί. Να λαλώ εν απλά στενάχωρο. Αλλά η στεναχώρια πονεί, έννε;

Εσαντάνωσες μας, καλοκαίρι 13. 

Αγαπημένοι μου R, P, D, P, A, Γ να'στε καλά εκεί που θα είστε. Καλοί μου Α, Α, Α, L, F, μεν μου χαθείτε. Ήσασταν οι πιο όμορφες στιγμές, μουσικές λόγια, τόποi, φάτσες και χαμόγελα του μεταλλαγμένου μου καλοκαιριού.