Ο χαρακτήρας- 1

Εν άδικο που εν έχει το δικό του ποστ, αν και δεν είναι πως το αξίζει. Αλλά τι περίοδο ανασκόπησης θα περνούσα αν δεν το έγραφα και τούτο στα πρακτικά;

_________________________________________________


Το 2004 επήα για σπουδές. Οι μισοί καθηγητές συμβασιούχοι, με ανυπόγραφες συμβάσεις για το νέο έτος, και απλήρωτες συμβάσεις για το προηγούμενο έτος.
Πηγαίναμε στα μαθήματα και απλά δεν εμφανιζόταν κανείς να μας ανοίξει, μέχρι νε περάσει κανένας παλιός φοιτητής, κανένας καθηγητής, να ρωτήσει τι περιμένουμε, να πούμε και να μας πουν α, μην περιμένετε, πάτε για κανένα καφέ, δεν θα έρθει.
Κι έτσι, όσοι είχαμε μαζευτεί εκεί, πηγαίναμε για καφέ.

Σε μια σύναξη στο τμήμα τον είχαμε δει. Ψωνισμένο λουκ αλλά περιποιημένος, εφαίνετουν μεγάλος-υπέθεσα ότι εν καθηγητής-τζαι εσχολιάσαμε τον. Οι συμφοιτήτριες εφκάλαν του τζαι παρατσούκλι.

Μια φορά λοιπόν, είχαμε πάει για καφέ, με ένα καθηγητή από το πανεπιστήμιο που ήταν σχετικά νεαρός, μερικές μεγαλύτερες φοιτήτριες, μερικές γνωστές συμφοιτήτριες κλπ.
Και μας λέει θα έρθει κι ένας φίλος σε λίγο. Κι έρχεται αυτός. Κάθεται απέναντί μου, εγώ να έχω φάει κόλλημα ότι είναι μεγάλος άρα του μιλώ στον πληθυντικό, παρόλο που μας είπε ότι είναι φοιτητής κι εκείνος στο τέταρτο έτος. Ήταν 26 χρονών. Όσο έγινα εγώ φέτος.

Περάσαμε καλά (παρόλο που δεν ξεπέρασα το θέμα του πληθυντικού), και στο τέλος μας λέει ξέρετε, γράψτε μου κάπου τα τηλέφωνά σας γιατί το έτος μου λείπει και πρέπει να κάνω ένα πάρτυ στο σπίτι μου!

Πάμε σπίτια μας, με τες 2 φίλες να έρκουνται στο δικό μου να αράζουμε στον καναπέ-κρεβάτι και να βλέπουμε το the beach. Και σκάει μήνυμα. Το ανοίγω, το διαβάζω και γελώ. Το δείχνω στες φίλες τζαι ξεκινούμε το περιπαίξιμο. Τζαι ξεκινά το κόλλημα του.
"Πολύ χάρηκα που γνώρισα αυτά τα ερευνητικά μάτια."- τζαι εν θυμούμαι τι άλλο ή πώς υπέγραφε.