Τετάρτη 30 Δεκεμβρίου 2015

Nerdy tip. (5)

Θέλω να βάλουμε όλοι στόχο με την νέα χρονιά να μάθουμε πότε λέμε κατ'αρχάς και πότε κατ'αρχήν, και να τα λέμε όντως σωστά.
Κατ'αρχάς λέμε "κατ'αρχάς" όταν η κουβέντα μας έχει απαριθμητικό ρόλο, πχ:
-Δεν θα έρθω απόψε.
-Γιατί;
-Κατ'αρχάς δεν έχω αυτοκίνητο. (Κατά δεύτερον είμαι συναχωμένος).
Όταν δηλαδή εννοούμε "αρχικά".

Λέμε "κατ'αρχήν" όταν εννοούμε επί της ουσίας, στα βασικά σημεία, τις αρχές.

Πιο συχνά, και στην καθημερινότητά μας είναι το "κατ'αρχάς" που χρησιμοποιούμε, οπότε να ξέρετε για το 2016 δεν θα αφήσω ούτε ένα λάθος "κατ'αρχήν" ασχολίαστο. You have been warned.


PS. Τζι εγώ έκαμνα το λάθος κάποια στιγμή, που το πολύ άκουσε άκουσε λάθος, υιοθέτησά το. Όταν με διόρθωσε ένας (αχώνευτος) γνωστός το συνειδητοποίησα. Και ξεκίνησα να με διορθώνω κάθε φορά που το έκαμνα λάθος ώσπου τζι έμαθα. Τζι αν μου φύει καμιά φορά, πάλε διορθώνω με.


Παρασκευή 18 Δεκεμβρίου 2015

10 for '16

Δεν κάμνω resolutions κάθε τέλος του χρόνου για το νέο έτος. Φέτος σε μια προσπάθεια να ηρεμήσω προσπάθησα (και θα συνεχίσω να προσπαθώ) να βρω πράγματα που θα με ηρεμήσουν, και θα με ξαλαφρώσουν, ή θα με κάνουν να αισθάνομαι καλύτερα επί της ουσίας. Επιφανειακές ή μη οι πράξεις μου και οι προθέσεις μου, τις δικαιούμαι.
 
1. Θα ενσωματώσω στη ζωή μου νέες μουσικές που θα αγαπήσω, αλλά και παλιές μουσικές που αγαπώ και δεν ακούω τόσο συχνά όσο θα ήθελα. Όσο χαζά κι αν είναι κάποια τραγούδια, με μεταφέρουν σε άλλες εποχές που θυμάμαι και φέρνουν όμορφα συναισθήματα. Case in point: στο δωμάτιο της φιλενάδας μου η οποία ντρέπεται τους γονείς της που στα lyrics παίζει η λέξη "sexual", να φκάλλουμε χορογραφίες και να σταματά για να χαμηλώσει τη μουσική στην επίμαχη λέξη! Και μετά να βλέπουμε κασέτα (!!) με τύπου ντοκιμαντέρ με τα γυρίσματα του βίντεο κλιπ.

2. Θα κάνω ένα ταξίδι μόνη μου. Κάθε χρόνο περνώ 1-2 σαββατοκύριακα μόνη μου το καλοκαίρι, στις διακοπές. Ενώ οι δικοί μου λείπουν από το σπίτι για διακοπές για 3 εβδομάδες το καλοκαίρι ενώ εγώ αναγκαστικά δουλεύω, δεν είναι το ίδιο με το να περνάς λίγο χρόνο μεταξύ κρεβατιού-μπαλκονιού-παραλίας με ένα βιβλίο,λίγο ίντερνετ και τις σκέψεις σου. Φέτος προγραμμάτισα να κάνω ένα μικρό ταξίδι μόνη μου, κάπου που δεν έχω ξαναπάει, χωρίς να ταξιδεύω για να συναντήσω κάποιον, απλά για μένα. Ελπίζω να μου βγει σε καλό. Μέχρι στιγμής πάντως, ώρες ώρες πανικοβάλλομαι, ώρες ώρες χαίρομαι.

3. Θέλω να μάθω να μαγειρεύω κάτι με το οποίο μέχρι στιγμής δεν έχω καμία επαφή. Δεν μαγειρεύω κρέας με κόκαλο. Οι φορές που έψησα μπριζόλα είναι μετρημένες (3). Και αυτό είναι. Κατά τα άλλα φτιάχνω ψαρονέφρι και φιλέτο στήθος κοτόπουλο. Και κάποτε έφτιαχνα τόνο κάθε 2-3 μέρες. Κατά τα άλλα είμαι πλάσμα της φακής, των λαχανικών, των μακαρονιών, των σπόρων ξέρω 'γω. Θα δοκιμάσω να φτιάξω pulled pork μέσα στο σκεύος που αγόρασα φέτος για τέτοια φαγητά. ΘΑ το φτιάξω για την οικογένεια κι αν βγει σε καλό θα το ξαναφτιάξω για άλλο κόσμο. Μετά θέλω να φτιάξω ένα καινούργιο γλυκό, και να το κάνω για δώρο σε κάποια περίσταση που θα χρειαστεί.

4. Θέλω να κάμω ένα random act of kindness, ένα δώρο χωρίς αιτία, σε κάποιον. 

5. Επίσης θέλω να κάμω  μια εκκαθάριση στα ντουλάπια μου, τα συρτάρια μου, τα κουτιά μου, τις βιβλιοθήκες μου, παντού. Είτε πρόκειται για ρούχα, παπούτσια, σημειώσεις από το πανεπιστήμιο, αξεσουάρ, memorabilia, έχω ΠΟΛΛΑ. Πρέπει να ξεφορτωθώ κάποια. αν ξέρει κάποιος τι μπορώ να κάνω ρούχα, παπούτσια, κλπ, ας μου πει. Έχω κόσμο στον οποίο θα δώσω διάφορα, αλλά θα μείνουν και πολλά. Εκκαθάριση θα κάμω και στο inbox του e-mail μου γιατί είμαι hoarder πάσης φύσεως, και τελικά αυτό με γεμίζει ανησυχία.

6. Θα προσπαθήσω οι νέες μου αγορές να είναι για πράγματα που θα αξίζουν τον κόπο. Ρούχα που μπορώ να λιώσω από το πολύ φόρεμα, παπούτσια που θα αντέξουν χρόνια, κοκ. Ειδικά για το θέμα των παπουτσιών πρέπει να αρχίσω να αγοράζω λιγότερα, και καλύτερα. Cause I'm too old to be wearing bad shoes. Και έχω κάνει την αρχή φέτος, ήδη. Το 2016 θα είμαι πιο αυστηρή.

7. Θα τελειώσω βιβλία που ξεκίνησα και θα διαβάσω βιβλία που έχω αδιάβαστα. Σκέφτομαι να πάρω κάποιο tablet ή ένα kindle για να διαβάζω περισσότερο, θα το αποφασίσω.

8. Μάθε τέχνη κι άστηνε: Θέλω να μάθω να φτιάχνω τα νύχια μου. Αν μπορεί να το κάνει η συμμαθήτρια που έκανε ιδιαίτερα για τα μαθηματικά κοινού κορμού και έγραφε κάτω από τη βάση πάλι, μπορώ κι εγώ. (Δέτε τωρά...)

9. Θα κανονίζω συχνότερα να βλέπω και να έχω επαφή με κόσμο που θέλω να βλέπω αντί να μαζεύονται όλα σε μια λίστα 20 συναντήσεων που πρέπει να κανονίσω σε ένα μήνα. Θέλει οργάνωση, αλλά γίνεται, και είναι κι ωραίο.

10. Προτεραιότητες: Θα με έχω λίγο πιο ψηλά στις προτεραιότητές μου. Και είναι το πιο δύσκολο για μένα. Και θα έχω τα πιο πάνω προτεραιότητα στην καθημερινότητά μου. Πρέπει να επαναπρογραμματίσω τον εγκέφαλό μου, κι είναι δύσκολο, αλλά τουλάχιστον ξέρω ότι θέλω να το δοκιμάσω.

Τετάρτη 16 Δεκεμβρίου 2015

Επετειακό-εορταστικό

Στις 5 του μήνα τούτο το χαζομπλόγκ έκλεισε 7 χρόνια ζωής.  Στις 5 του μήνα είχα κι εγώ γενέθλιο για τα 29 μου χρόνια ζωής, οπότε αγνόησα το γεγονός, και είπα ότι θα σβήσουμε κεράκια άλλη μέρα εδώ, με αφορμή κάτι άλλο.



Έτσι, με λίγες ακόμα μέρες να μένουν μέχρι τα Χριστούγεννα και το τέλος του έτους, είπα να πω 2 πράγματα.

Όσοι έχετε ψώνια να κάμετε, όσοι πήζετε μες στην κίνηση στους δρόμους των πόλεών σας, προσπαθήστε να κάνετε τα πράγματα καλύτερα αυτές τις μέρες, για το καλό όλως.

Προσπαθήστε να είστε λίγο πιο καλοί με τους εργαζόμενους. Ιδιαίτερα τον κόσμο που δουλεύει παραπάνω ώρες, που δουλεύει ώρες που κανονικά δεν δουλεύουμε, που έχει επιπλέον φόρτο εργασίας λόγω των ημερών: καταστήματα με είδη ένδυσης, υπόδυσης, αξεσουάρ, κλπ, υπεραγορές και παντοπωλεία, αλλά και κόσμο που εργάζεται στις υπηρεσίες υποστήριξης πελατών (help lines και τα σχετικά).
Θα προσπαθήσω να ακολουθήσω αυτή τη συμβουλή μου αν μη τι άλλο για δική μου ηρεμία.
Οι εργαζόμενοι στην εξυπηρέτηση πελατών και τις υπηρεσίες αντιμετωπίζουν βλάκες, άξεστους, αχάπαρους, αγενείς, κόσμο που δεν ξέρει τι θέλει, κόσμο με νεύρα, όλη μέρα. Αν μπορείς να μην του κάνεις τη ζωή πιο μίζερη και τη δουλειά πιο δύσκολη μπορεί να επωφεληθείτε και οι δύο.

Στο δρόμο βρήκα ένα τρικ που χρησιμοποιώ τελευταίως και δουλεύει για μένα. Άμα με εκνευρίζουν οι ανυπόμονοι οδηγοί, αυτοί που σου κόβουν το δρόμο για να βγουν από πάροδο χωρίς καν να περιμένουν λίγο, αυτοί που προσπερνούν παλαβά, που ενώ είναι παρκαρισμένοι στην άκρη του δρόμου μπαίνουν μες στο αυτοκίνητο και βγαίνουν κανονικά μέσα στο δρόμο χωρίς να δουν πίσω τους, χωρίς να δείξουν ότι θα κινηθούν, κλπ, σκέφτομαι ότι μπορεί να βιάζονται ΠΑΡΑ ΠΑΡΑ πολύ να πάνε σπίτι γιατί είναι χεσμένοι!
Είναι το γνωστό "you don't know where they are coming from" αλλά με συγκεκριμένη σκέψη από πίσω.
Τους αφήνω και πάνε χωρίς πολλά πολλά και σκέφτομαι ότι μπορεί να έκαμα καλή πράξη. :p

Καλές γιορτές, όσο ήρεμες και όσο exciting τις θέλετε, και φρόνιμα ρε μωρά!

Δευτέρα 12 Οκτωβρίου 2015

Works in Progress

Σάββατο βράδυ βρέθηκα στην Στέγη Χορού Λευκωσίας* για να παρακολουθήσω μια εκδήλωση με διάφορα έργα σε εξέλιξη.
Τα έργα ήταν φαινομενικά ανεξάρτητα μεταξύ τους, άσχετα, και από διαφορετικούς δημιουργούς.

Στο πρώτο κομμάτι, το "Between Lines" της Γαλάτειας Σάββα, είδαμε να σμίγεται το κλασικό μπαλέτο και ο σύγχρονος χορός και να αυτό το πάντρεμα να ερμηνεύεται από χορεύτριες που δεν καθορίζονται από μια ταμπέλα "κλασικής χορεύτριας" ή "σύγχρονης χορεύτριας", αλλά από τον χαρακτηρισμό της "χορεύτριας" με μια πιο ευρεία έννοια. Είδα χορό. Τεχνική και ικανότητες χορεύτριας. Μουσική και χορογραφία έντεχνη. Σίγουρα με πρόβες θα μπορούσε να εξελιχτεί σε κάτι πιο άρτιο, και θα μπορούσε να μεγαλώσει ώστε να περιλαμβάνει μια εισαγωγή που θα σε βάζει πιο λεπτομερώς στο θέμα.

Στο δεύτερο κομμάτι, Bach in the Mirror" της Νεφέλης Τσιούτη είδαμε ένα πείραμα της χορεύτριας που ξεκινά μέσα από την μαεστρία του Μπαχ στις συνθέσεις του και ερμηνεύεται/εκφράζεται με ένα ανάποδο τρόπο μουσικά (ζωντανή μουσική σε πιάνο και κρουστά) αλλά και χορευτικά. Είναι ξεκάθαρες οι επιρροές της χορογράφου/περφόμερ τόσο από τον κλασικό χορό, όσο και από το χιπ χοπ ρεύμα. Μια παράσταση που με μπέρδεψε, δεν μου άρεσε, με κούρασε. Τελικά φάνηκε ότι αυτό ήταν και ο στόχος της δημιουργού: να μπερδέψει, να εκνευρίσει, να προβληματίσει. Όπως αναφέρθηκε από το κοινό, κι εγώ θα προτιμούσα να έλειπε το στοιχείο του κρουστού από τη μουσική, κάτι που θεωρώ ότι θα ήταν μεγαλύτερη πρόκληση για τη δημιουργό: να φέρει το χιπ χοπ στα μέτρα της κλασικής μουσικής. Επίσης, θα έβρισκα πολύ πιο ενδιαφέρον το concept εάν οι χορευτές ήταν περισσότεροι και απέδιδαν παράλληλα και σχηματικά τα μοτίβα που χρησιμοποίησε ο Bach στις συνθέσεις που χρησιμοποιήθηκαν.

Συνέχεια έδωσε η παράσταση του Allessandro Schiatarella "Tell me where it is". Ο καλλιτέχνης από την Ελβετία φιλοξενείται αυτό τον καιρό από τη Στέγη Χορού Λευκωσίας, και δημιουργεί στη χώρα μας. Ο χορογράφος-χορευτής που έχει επηρεαστεί από μια νευρομυική ασθένεια που έχει επηρεάσει τα χέρια του, όμως παράλληλα τον έχει προβληματίσει ως επαγγελματία χορευτή, στρέφοντας το ενδιαφέρον του στην εξερεύνηση των ορίων του χορευτή και του ανθρώπου σε γενικότερο πλαίσιο. Μας μετέδωσε όσα είχε στόχο να μεταδώσει μέσω του χορού και του σκηνικού που έστησε  στο χώρο με την βοήθεια ενός προβολέα και μιας φωτογραφικής μηχανής, της ενδυματολογικής του επιλογής, και της ερώτησης που έθεσε με πολύ όμορφο τρόπο στο τέλος. Μια πολύ ενδιαφέρουσα παράσταση πολυδιάστατη, με εμφανείς προβληματισμούς και ρίζες, με μέλλον και περιθώρια εξέλιξης, καθώς εξελίσσεται η ζωή του δημιουργού, αφού πρόκειται για έργο βιωματικό.

Τέταρτο κομμάτι ήταν το "ich bins...it's me..." του Νικόλα Γεωργίου. Πρόκειται για την αρχική μορφή ενός μέρους ενός μεγαλύτερου κομματιού που δουλεύει ο δημιουργός. Εκφράζει την σχιζοφρένεια/ σύνδρομο διχασμένης προσωπικότητας σε ένα άτομο μέχρι το "θάνατο" της μιας εκ των δύο προσωπικοτήων. Πρόκειται για πολύ ενδιαφέρουσα δουλειά, και αυτό που σχολιάστηκε από το κοινό είναι ότι άτομα και χωρίς να διαβάσει κανείς την περιγραφή από το πρόγραμμα, καταλάβαινε το νόημα που ήθελε να μεταφέρει ο δημιουργός. Το σκηνικό αποτελείτο από έναν καθρέφτη όπου ο πρωταγωνιστής έβλεπε τόσο το είδωλο του εαυτού του βλέπαμε εμείς, όσο και ένα άλλο είδωλο, την άλλη του προσωπικότητα. Πολύ ενδιαφέρουσα η κίνηση της δεύτερης προσωπικότητας (με σειρά εμφάνισης) που ενώ είναι άντρας, διακρίνουμε γυναικεία στοιχεία στην κίνησή του, μπλέκοντας ακόμα περισσότερο τα πράγματα. Πολύ ωραία η δουλειά του φωτιστή και της ιδέας της λειτουργίας του "καθρέφτη".

Τελευταίο κομμάτι, μια πιο ανάλαφρη αλλά ενδιαφέρουσα δουλειά της Κωνσταντίνας Σκαλιώντα, με το όνομα F-AM-I-LY. Σε αυτή την δημιουργία που βρίσκεται ακόμη σε πολύ αρχικό στάδιο, με μεγάλα περιθώρια εξέλιξης μέσα από έρευνα, η δημιουργός παρουσιάζει διάφορες σκηνές που διαδραματίζονται στα πλαίσια μιας οικογένειας στην Κύπρο: το χάος που δημιουργείται με αφορμή την κατάργηση του θεσμού του οικογενειακού γεύματος γύρω από το τραπέζι. Κρίνοντας από τις σκέψεις μου και τις αντιδράσεις του κοινού κατά τη διάρκεια της παράστασης, η δημιουργός κατάφερε να αγγίξει πολύ κόσμο, αφού φάνηκε πώς αν όχι όλοι, οι περισσότεροι από εμάς αναγνωρίσαμε συμπεριφορές που είναι και δικές μας. Ήταν ενδιαφέρον το ότι η Κωνσταντίνα εξέφρασε την επιθυμία της να εξελίξει το έργο δίνοντας στο κοινό ερωτηματολόγια με σύντομες ερωτήσεις που θα βοηθήσουν στην εξέλιξη, και αναφέρντάς μας ότι έχει περιέργεια να δει τι αντίστοιχο θα έβγαινε εάν η βάση τους ήταν η γερμανική, η ιταλική, η σουηδική οικογένεια, κοκ.


Χάρηκα με την έρευνα και τον προβληματισμό πίσω από κάθε κομμάτι, από την προσπάθεια να βγει ο καλλιτέχνης (και να μεταφέρει την κατάσταση και στο κοινό) από κάποιο καλούπι: να σπάσει το καλούπι της κλασικής και της σύγχρονης χορεύτριας, να μάθουμε να ακούμε τη μουσική σε μια χορευτική παράσταση, να δώσουμε σημασία στην αποδόμηση, να τολμήσουμε να δοκιμάσουμε τα όριά μας, να προκαλέσουμε τους εαυτούς μας, να σκεφτούμε τι σημαίνει η διαφορετικότητα για εμάς, να αναρωτηθούμε εάν παρατηρούμε ίχνη σχιζοφρένιας στους εαυτούς μας και στα παιδιά μας και να κατανοήσουμε και να δικαιολογήσουμε καταστάσεις, να δούμε γιατί και πότε συμπεριφερόμαστε με συγκεκριμένους τρόπους, και τι επιλέγουμε να δούμε συνειδητά πλέον ότι δείχνουμε, να βουτήξουμε στην οικογενειακή μας ζωή και να αποδεχτούμε τις ομοιότητές μας και τις διαφορές μας, να επανεξετάσουμε τις αξίες μας, να δούμε τι έχει μικρότερη σημασία από ότι νομίζουμε, να αισθανθούμε φυσιολογικοί με τα αρνητικά μας.


*Η δημιουργία της Στέγης Χορού Λευκωσίας είναι ένα πολύ σημαντικό κατόρθωμα της κοινότητας των χορευτών στην Κύπρο, και ελπίζω ότι όπως έγινε αυτό το βήμα, μελλοντικά θα δούμε πόσα έχουμε να κερδίσουμε εάν δουλεύουμε μαζί, συνεργαζόμενοι για κοινά συμφέροντα, πόσα πολλά μας ενώνουν και πόσα λίγα μας χωρίζουν, και ότι αυτό θα γίνει μάθημα για την Κυπριακή κοινωνία. Έχουμε μέλλον ακόμα, αλλά σε τέτοια βήματα βλέπω την ελπίδα. 

Εάν ενδιαφέρεστε για τις δραστηριότητες της Στέγης Χορού Λευκωσίας, μπορείτε να δείτε εδώεδώ και εδώ.

Τετάρτη 7 Οκτωβρίου 2015

Το μέτρο.

Να γίνεις εγωιστής φίλε. Βάλε τον εαυτό σου λίγο πιο πάνω από τους άλλους.
Γιατί δεν φταίει κανείς που σου συμπεριφέρεται σκάρτα ενώ εσύ δεν του έχεις κάνει τίποτε.
Γίνε κι εσύ σκατάς για λίγο.
Προς όλους. Γιατί το αξίζουν όλοι. Ακόμα κι οι πιο "δικοί" σου.

Τετάρτη 9 Σεπτεμβρίου 2015

Part 3

Δεν τον ξέρω.
Κι αυτό δεν είναι κακό.
Κακό είναι που δεν ξέρει τον εαυτό του.
Και που φοβάται τη σκιά του. Σχεδόν κυριολεκτικά.

Τρίτη 8 Σεπτεμβρίου 2015

Part 2

Κενό.
Δεν ξέρω αν θα μάθω ποτέ κάτι παραπάνω, αν θα σε κόψει ποτέ να αποκαταστήσεις το όνομά σου.
Ξέρω πού έφταιγα και πού όχι. Μα σε κανέναν δεν αξίζει αυτό που έκανες, ειδικά για λάθη σαν τα δικά μου.
Πέρασα καλά, κι ένιωσα όμορφα, αλλά δεν σου εύχομαι τα ίδια. Βασικά δεν με πολυενδιαφέρεις γιατί στο τέλος φάνηκες λίγο πιο σκάρτος από άλλους που κορόιδευες.
Κι ενώ συνήθως μένουν οι όμορφες στιγμές σαν αναμνήσεις, από σένα μου έχει μείνει μια άσχημη γεύση.
Ελπίζω να μην το κάνω σε κανέναν, ποτέ.

Δευτέρα 7 Σεπτεμβρίου 2015

Part 1

Για πρώτη φορά σε πιστεύω.
Δυστυχώς αυτό συμβαίνει σε μια φάση που δεν έχει ουσιαστική διαφορά αν σε πιστεύω ή όχι.
Δυστυχώς για σένα δηλαδή.
Μου ζητάς συγγνώμη τώρα που δεν έχεις κάτι να κερδίσεις πια. -Τόσα χρόνια μετά δεν νομίζω να περιμένεις να αλλάξει κάτι.
Μου λες πως συμπεριφέρθηκες βλακωδώς. Μου εξομολογείσαι όσα ένιωσες, με μια δεκαετία καθυστέρηση. Προσπαθείς να μου εξηγήσεις με πόση γλύκα με θυμάσαι και πώς αισθάνεσαι όταν λες το όνομά μου.
Κι επιλέγω να σε πιστέψω, όσο κι αν γελώ με τις καμένες, λογοτεχνικές σου περιγραφές.
Νιώθω το αλάτι στο πρόσωπό μου την ώρα που χαμογελώ.
Ηρεμία.

Τρίτη 25 Αυγούστου 2015

Lost time

The time we spend hovering over gray areas, while we should -and could- have decided between black or white...

Δευτέρα 17 Αυγούστου 2015

Σημεία και τέρατα διακοπών

Φέτος οι διακοπές μου ήταν σε δόσεις και περιλάμβαναν διάφορα πράγματα.
Δεν θα μπω σε λεπτομέρειες (τουλάχιστον όχι τώρα), αλλά θα σας πω μερικά πράγματα:

Το Βερολίνο είναι απίστευτο. Θα μπορούσα να ζήσω εκεί αν ο καιρός δεν ήταν έστω τόσο γκρι.

Θέλω να κάνω (καλοκαιρινές αρχικά) διακοπές στην Ελλάδα.

Αν είδες το Gone Girl και σ'άρεσε, να διαβάσεις το girl on the train. Προτιμώ να διαβάζω όσα βιβλία μπορώ στη γλώσσα στην οποία γράφτηκαν και ήταν το μόνο του είδους που έβρισκα εκεί όπου ήμουν για να αγοράσω, και δεν το μετάνιωσα.

Όσες φορές κι αν διαβάσω τα βιβλία της σειράς Χάρι Πότερ, πάντα ανακαλύπτω ή μάλλον προσέχω νέα πράγματα.

Πάει μου να οδηγώ διπλοκάμπινο, και νιώθω ωραία. Επίσης I am the off road queen.

Το ίντερνετ δεν βοηθά πάντα. Ό,τι κι αν διάβασα για το blue lagoon δεν με βοήθησε να κάνω αυτό που ήθελα. Εμίλησα με κόσμο και συνεννοήθηκα.

Στην Πάφο υπάρχουν μεταλλαγμένες κατσαρίδες.

Δευτέρα 27 Ιουλίου 2015

Ερώτηση

Έκαμε κανένας κάποια έρευνα για το πόσα στοιχίζει να διατηρεί κάποιος ένα μαγαζί στην Ελλάδα και το ίδιο μαγαζί στην Κύπρο;
Τύπου σουβλατζίδικο, ή μπυραρία, ή ένα γραφείο ή μπαρ;

Ακούω δαμέ για άδεια που πληρώνεις στο κράτος, για άδεια που πληρώνεις στο δήμο όπου εδρεύει η εταιρεία σου, για άδεια στον ΚΟΤ για παράδειγμα, πληρωμή για θέσεις πάρκινγκ (όπου ισχύει), άδεια για τραπεζάκια έξω, άδεια για πώληση αλκοόλ- που πάει με άδεια για πώληση 1002 άλλων ειδών, για άδεια για εισαγωγές που μπορεί να κάμνεις, τζι αν εν ανακυκλώσιμα υλικά που εισάγεις, έξτρα άδεια για τις υποδομές ανακύκλωσης που πρέπει να έχει το κράτος, τζαι σκύβαλα (άκου λέξη, γελώ κάθε φορά) εκτός του προηγούμενου ποσού, τζαι για 1002 λογιών άδειες τζαι φόρους.

Και απορώ αν στην Ελλάδα με τις τιμές έτσι έχουν τέτοια έξοδα ή αν είναι ψιλο/χοντρόπαράνομοι, ή αν απλά δεν κοστίζει τόσο να διατηρείς ένα μαγαζί.

Πέμπτη 23 Ιουλίου 2015

Continuons

Κάπως έτσι περνούν οι μέρες, όταν συνειδητοποιείς τι γίνεται.
Σαν να'ναι η ζωή μια κασέτα που έγραφες και ξανάγραφες πάνω τα τραγούδια που σ' άρεσαν, αλλά η κασέτα ήταν η ίδια, και για μένα που την άκουσα τελευταία φορά τότε ακόμα τα ίδια πράγματα με τότε έχει πάνω.
-Αν δεν ξέρω ότι δεν έγινε κάτι, τότε είναι σαν να μην έγινε, έτσι δεν είναι;-

Έχουμε όμως ο καθένας τη δικιά του κασέτα, κι όπως γράφω πάνω της εγώ, έτσι γράφεις κι εσύ.
Και γράφει η κασέτα σου ξανά τις μουσικές, τις θάλασσες, τα γαμίσια, τις διαδρομές, τις παρέες.
Όπως γράφει κι η δικιά μου τα αντίστοιχα, εξάλλου.

Κι η ζωή συνεχίζεται.



Δευτέρα 20 Ιουλίου 2015

Και τι να πεις, Κίκα μου;

Δεν ξέρω από πού να αρχίσω, πώς να συνεχίσω και πού να καταλήξω:
Από όσα έγιναν;
Από όσα δεν έγιναν;
Από όσα ήθελα;
Από όσα σκέφτομαι;
Από όσα θέλω να σου πω;

Όλα είναι βαρετά όταν δεν μιλάμε.
Όταν δεν μιλάμε επί της ουσίας θέλω να πω.
Βαρέθηκα αλλά θα ξαναβρώ το ενδιαφέρον μου.
Ξέρω πώς δεν γίνεται να μιλήσω για τα πάντα στους πάντες, αλλά έχω τρόπους να πω πράγματα χωρίς να τα φωνάζω.
Ξέρω πώς υπάρχουν πράγματα που θα μπορούσαν (θα έπρεπε;) να ειπωθούν, αλλά δεν ξέρω αν αξίζει να ψάξω εγώ τον τρόπο να τα ψαρέψω από εκεί μέσα που τα βύθισα τόσο καιρό τώρα.
(Ίσως να έψαχνε κανείς άλλος για αλλαγή;)
Κι έτσι πάλι δεν μιλάω, λοιπόν.

Βλακείες μόνο.
Επί της ουσίας τίποτα, και νόημα μόνο εντός. Και όσο.


(α΄πό αλλού ξεκίνησε το τραγούδι κι αλλού κατέληξε)

Τετάρτη 8 Ιουλίου 2015

Απορώωωωωω

Έχω περίπου 100000 σκέψεις τούτες τις μέρες, τις οποίες καταγράφω, αλλά δεν πάω να πατήσω το πορτοκαλί κουμπάκι Publish, πατώ το Save τζαι μένουν τζειαμέ.


Οπότε θέλω τη βοήθειά σας για ένα άλλο θέμα που δεν καταλαβαίνω:
Ενοικιάσεις αυτοκινήτων.

Έχω τον τιμοκατάλογο μιας εταιρείας που κάνει ενοικιάσεις αυτοκινήτων, ο οποίος έχει κάπως έτσι (τα ποσά δικά μου):
                                 7 ημέρες     8-14 μέρες
ΚΑΤΗΓΟΡΙΑ Α       26                24
ΚΑΤΗΓΟΡΙΑ Β       27                23
ΚΑΤΗΓΟΡΙΑ Γ       31                26

[Οι κατηγορίες πάνε συνήθως με τον κυβισμό του αυτοκινήτου, και είναι λογικό για μεγαλύτερες περιόδους ενοικίασης, η ημερήσια τιμή να είναι πιο χαμηλή σε σχέση με τις μικρότερες περιόδους.]

ΟΜΩΣ: 
1. Γιατί να είναι η Κατηγορία Β πιο οικονομική στις μεγαλύτερες ενοικιάσεις μόνο, από ότι η κατηγορία Α;
2. Είναι λογικό η ενοικίαση για 8 ημέρες να είναι στο σύνολο πιο οικονομική από την ενοικίαση για 7 ημέρες;
3. Κι αφού έτσι είναι, γιατί δεν με αφήνουν να τους πληρώσω για 8 ημέρες και να επιστρέψω το αυτοκίνητο μια ημέρα νωρίτερα;

Έχει κανένας κάποια σχετική γνώση περί του θέματος; Βοηθήστε ρε παιδιά!


Τρίτη 30 Ιουνίου 2015

Πλεόνασμα LOL

Θεωρητικά, τέλος του μήνα θα πάρω €1000 επιπλέον του μισθού μου.

Έχω τόσα πολλά πράγματα που ΠΡΕΠΕΙ να κάνω, που €1000 είναι λιγότερα από το 1/5 αυτών που χρειάζομαι. Οπότε σκέφτομαι να πάω ένα ταξιδάκι να τα φάω και να ησυχάσω.

Τι σου λέει η ιδέα μου;



PS. Γύρισα από 2 ταξίδια μόλις το Σάββατο. 

Δευτέρα 15 Ιουνίου 2015

Current

Είπα να δοκιμάσω την αποχή και φοβάμαι την επιστροφή.
___________________________________________________

Η ζωή μου με τρελαίνει σιγά σιγά.
Είναι σαν να πάσχω από το σύνδρομο της Στοκχόλμης: αγαπώ τον ήλιο που με κρατά δέσμια.
___________________________________________________

Το στόμα μου μιλά αλλά μέσα μου υπάρχει σιωπή.
Φοβάμαι.

Τρίτη 9 Ιουνίου 2015

Nerdy tip. (4)

Τις περισσότερες (;) φορές που χρησιμοποιείτε τη φράση "period of time" καταχράζεστε τη γλώσσα. Linguistic bulimia το έλεγε ένας καθηγητής μου.
Αν period= an amount of time, το "of time" στη φράση "period of time" είναι πλεονασμός.
Period.

Στα ελληνικά ισχύει; Είναι πλεονασμός να πει κανείς "χρονική περίοδος"; Νομίζω ότι τις περισσότερες φορές αν πούμε απλά "περίοδος" μια χαρά λειτουργεί η πρόταση και το νόημα μεταφέρεται απρόσκοπτα.

Πείτε μου.

(PS. Μεταφράζω και με πιάνει η πελλάρα)

Τρίτη 2 Ιουνίου 2015

Nerdy tip. (3)

Προσοχή στη χρήση του μορίου "που".

Καμιά φορά χρειάζεται να χρησιμοποιήσετε κανένα "ο οποίος" ή "όπου" για να είναι πιο εύκολη στην κατανόηση η πρότασή σας.
Επίσης, να προσέχετε να μην αντικαθιστάτε τα μισά "που" με "όπου". Το "όπου" αναφέρεται σε τόπο, και όχι σε χρόνο. Ψόφο στα ειδησεογραφικά ρεπορτάζ στα οποία οι δημοσιογράφοι λένε "η Μαρία όπου είχε ζήσει για τα τελευταία χρόνια στο Πακιστάν". 

Just sayin'.

Δευτέρα 25 Μαΐου 2015

Σίζοναλ σούζμαν.

Εγκαινίασα τη νέα σαιζόν.
Πλέον στα ντουλάπια μου έχουν εγκατασταθεί σχεδόν όλα μου τα καλοκαιρινά ρούχα, παπούτσια, αξεσουάρ, κλπ.
Έχω βγάλει τα μαγιό, τις πετσέτες, έχω χρησιμοποιήσει παγωνιέρες.
Η πλάτη μου έχει ήδη πάρει λίιιγο χρώμα.

Όλα είναι φωτεινότερα, ομορφότερα, καλύτερα.
Ούτε καν παραπονιέμαι που ανάβω το βέιπ στο δωμάτιο για να ψοφήσουν/φύγουν τα κουνούπια και νιώθω να ψοφώ εγώ από τη μυρωδιά του γιατί κάθομαι από πάνω του και δουλεύω.

Σας αφήνω με τα δύο τραγούδια που μου κάνουν πολύ έναρξη καλοκαιριού, και δεν με νοιάζει αν τα ακούτε όλη μέρα στο ραδιόφωνο, ήθελα να καταγραφούν κι εδώ.






We would only hold on to let go.
Blow a kiss, fire a gun, we need someone to lean on.


Παρασκευή 15 Μαΐου 2015

Η λίστα.

Επέσαν πάνω μου πολλά.

Δουλειά.
Κάποιο πρότζεκτ.
Μετάφραση(=άλλη δουλειά)
Να οργανώσω τις σύντομες διακοπές μου.
Να νιώσω καλοκαίρι μετά από 6μιση μήνες μιζέρια.
Η ορκωμοσία που δεν βγαίνει η ημερομηνία της κι όπως το βλέπω δεν θα πάω καν και θα πάω να ορκιστώ και να πάρω το γαμοπτυχίο στην πρεσβεία τους, απλά.
Γονείς.
Υποχρεώσεις.
Δουλίτσες που πρέπει να γίνουν σαν αυτά που σου είπα και την άλλη φορά. Γιατροί, ταυτότητες, και άλλα ραντεβού.
Μαθήματα.

Είμαι σε άρνηση.

Κάθε 2 πράγματα που κάνω, ξεφυτρώνουν άλλα 3.

Όλα μαζι.

Δεν έχω χρόνο ούτε για να κάνω μπάνιο.
Όλα βιαστικά, όλα στα γρήγορα, και η λίστα να μεγαλώνει.

Έχω φτάσει στα όριά μου και πάλι.
Δεν αντέχω.

Θέλω να κάτσω κάτω, στα πατώματα να κλαίω και να τσιρίζω.

Ωραία περνάμε.

PS. Μην μου πεις να κάνω λίστα. Είμαι η ΜΑΝΑ της λίστας, αλλά οι δουλειές δεν γίνονται με λίστες. Ούτε χρόνο φτιάχνουν οι λίστες.

Δευτέρα 11 Μαΐου 2015

Let's talk

Βλέπεις ηρωίδες παρόλο που το θεωρείς μια ιστορία εντελώς ανύπρκτη και σου τη δίνει που το χαρακτήρισαν σαν μια σειρά που μιλά στη γενιά των 30 για τη γενιά των 30 όπως πραγματικά είναι σήμερα. Σιγά μωρέ.
Κι όμως ακούς μέσα εκεί και μερικές σοβαρές κουβέντες που σε προβληματίζουν ή τις γουστάρεις.
Πάρε ένα παράδειγμα από την κάθε μια περίπτωση αντίστοιχα (όπως τα θυμάμαι, γιατί βαριέμαι να βρω τα σημεία και να τα γράψω εξ'ακοής):

"Πιστεύω ότι η κοινωνία μας έχει αγιοποιήσει την ανεξαρτησία. Ή έχει δαιμονοποιήσει την εξάρτηση. Δεν ξέρω. Θα μου πείτε ότι αυτό ακούγεται πολύ αντιφεμισνιστικό, αλλά ξέρεις τι; Χέστηκα."

"Θέλω κάποιον να μην μ'αφήνει να κοιμηθώ καλά. Κι όταν δεν είναι εδώ να μην μπορώ να κοιμηθώ καθόλου."

Εσύ τι σκέψεις κάνεις, πώς φιλοσοφείς ό,τι σου συμβαίνει κι ό,τι βλέπεις γύρω σου; Τι άκουσες τελευταία και να σου κάνει τη στιγμή "ΑΧΑ!!!!" γιατί μπήκαν πολλές σκέψεις σου σε λόγια;



Κυριακή 10 Μαΐου 2015

Βάσανα (μακάρι να 'ταν τούτα)

Η αποψινή νύχτα με βρίσκει με άλλο καημό, εντελώς διαφορετικού προσανατολισμού από τον χτεσινό.
Ψάχνω μέικ απ.
Κι αυτό, αγαπητή αναγνώστρια, για μένα φαίνεται να είναι αντίστοιχο με το δικό σου "ψάχνω το τέλειο jean". Μην σου πω και χειρότερο.

Για χρόνια χρησιμοποιώ ένα compact μέικ απ του Μπόντι Σοπ. Σκέψου κρέμα. Όχι υγρό, όχι πούδρα, όχι μους. Κρέμα. Και είμαι αφάνταστα ικανοποιημένη, αλλά το μαγαζί έκλεισε και άλλαξε και η σειρά τους και τα χρώματά τους οπότε δεν μπορώ ούτε από εξωτερικό να το παραγγείλω.

Σημείωσε ότι το χειμώνα φορούσα την απόχρωση 1 (την πιο ανοιχτή), και το καλοκαίρι την 3, και μετά από κάποια χρόνια απέκτησα ένα μόνιμα σκούρο χρώμα (εσύ που με ξέρεις και νομίζεις ότι είμαι άσπρη, ορίστε, ΔΕΝ είμαι και τόσο άσπρη) και πλέον χρησιμοποιούσα το σκούρο.
Τέλεια απόχρωση, τέλειο προϊόν. Ελαφρύ, buildable για όπου και όταν ήθελα πιο έντονη κάλυψη, εύκολο να το μεταφέρω σε ταξίδια κλπ, χωρίς να χρειάζονται πινέλα και χαζομάρες, με διάρκεια, σε πολύ καλή τιμή.

Πάει, μας τέλειωσε.
Κι έτσι ξεκίνησε το ψάξιμο.

Έχω δοκιμάσει Σhισέιντο που είδα ότι είχανε σε μορφή κρέμας. Εκτός του ότι ήταν πολύ υγρά για τα γούστα μου, δεν βρήκα χρώμα να μου κάτσει καλά, ο φωτισμός στο κατάστημα ήταν άθλιος, και το κόστος ήταν ελάχιστα κάτω από 50ευρά. 

Χτες βρέθηκα στο φαρμακείο και πήρε το μάτι μου μια σειρά της Βισhί που ήτανε σε αυτή τη μορφή που ψάχνω. Λέω στην κοπέλα ότι θέλω να δοκιμάσω για να μου πει τη γνώμη της για απόχρωση. (Ας προσπεράσουμε τη συζήτηση "τι θες να κάνεις εσύ το μέικ απ;") Μου δίνει την πιο ανοιχτόχρωμη. Της λέω μου φαίνεται να παραείναι ανοιχτή... Μου λέει έχεις κι εσύ σαν εμένα παραισθήσεις ότι είσαι πιο μελαχρινή; Της λέω οκ, ας δοκιμάσω. Έκπληξη, πολύ ανοιχτό. Δοκιμάζουμε το επόμενο, πολύ σκούρο. Ταφ λακ. 

Σήμερα βγήκα να ψάξω στην Κλινίκ που επίσης είδα ότι έχουν τέτοια μορφή. Να επιμένουν για το ανοιχτό και να είναι πολύ ροζ και ανοιχτό. Το σκούρο, πολύ σκούρο.

Μακ. Να επιμένει ντε και καλά να πάρω το άσπρο. Να το δοκιμάζει πάνω μου και να είναι σαν να ξεκίνησα θεραπεία λεύκανσης ξέρωγω. Να δοκιμάζουμε το πιο σκούρο και να κάθεται το χρώμα...ΑΛΛΑ να μην έχει ιδιαίτερη κάλυψη.

Και το θέμα παραμένει. Εγώ δεν πρόκειται να πάρω 2 συσκευασίες και να πρέπει να αναμιγνύω κάθε φορά. Δεν θέλω υγρό γιατί είναι πολύ βαρύ και το βαριέμαι κιόλας, και δεν θέλω πούδρα γιατί μου ξηραίνει το δέρμα. Τα μους δεν καλύπτουν.

Έχεις υπόψη καμιά μάρκα στα 30ευρά περίπου που να βγάζει τέτοια μορφή να πάω να δοκιμάσω φιλενάδα; Βασανιούμαι!

Σάββατο 9 Μαΐου 2015

Πνίγομαι

Περνώ μια φάση που έχω πάρα πολλά πράγματα να κάνω, και στο τέλος αντί να είμαι σούπερ παραγωγική, είμαι απλά σε άρνηση και δεν κάνω τίποτε εκτός όταν είναι απολύτως απαραίτητο.
Η δουλειά έχει βαρύνει (χτύπα ξύλο να εν πάντα έτσι δηλαδή), με τις πρώτες ζέστες ο κόσμος έχει αρχίσει να κινείται, να ψάχνεται και να εκδηλώνει τις τάσεις φυγής του από αυτόν τον τόπο.
Μου έχουν τύχει και κάτι ιστορίες εκτός δουλειάς, θα σου πω άλλη στιγμή εσένα που δεν ξέρεις κι έχω τρεχάματα και με αυτό το θέμα.
Έχω και μια δουλειά που ανέλαβα για έξτρα χρήματα και αντί να στρωθώ να φτάσω σε ένα καλό σημείο πριν ξεκινήσω να μην πατώ σπίτι γιατί ανοίγει (τάχα μου και επιτέλους) ο καιρός όλο κωλοβαράω άμα κάτσω στον υπολογιστή κι από μετάφραση τίποτα και -το βλέπω να'ρχεται- θα πρέπει να δουλέψω όλο το καλοκαίρι.
Έχω να οργανώσω διακοπές και με έχει αγχώσει το θέμα της διαμονής το οποίο ανέλαβα επειδή γουστάρω, αλλά έχασα χρόνο και έχουν περιοριστεί οι επιλογές και φρικάρω.
Πρέπει να καταφέρω να επικοινωνήσω με το πανεπιστήμιό μου για να μου πει πότε (θα ξέρουν πότε) θα γίνει η ορκωμοσία μας. Ακόμη δεν έχω ιδέα, κι αν περιμένουν κι άλλο, δεν με βλέπω να πηγαίνω γιατί με 400ευρώ το εισιτήριο καλύτερα να τα φάω αλλού και να πάρω πτυχίο στην πρεσβεία τους στη Λευκωσία.
Πρέπει να κανονίσω ραντεβού σε γιατρούς για διάφορα πράγματα που έχω αμελήσει τελευταία, τις ετήσιες αναλύσεις μου, και επίσης να διευθετήσω την ανανέωση της ταυτότητάς μου γιατί ούτε διαβατήριο έχω και δεν νομίζω να μπορώ να ταξιδέψω με άδεια οδήγησης.

Όλη την εβδομάδα έκανα τα απαραίτητα και απλά προετοιμαζόμουν για τα υπόλοιπα, και την Παρασκευή μου βγήκε ο πάτος να δουλεύω για να βγάλω δουλειά που θα έβγαζα πολύ πιο άνετα αν δούλευα πιο μεθοδικά τις υπόλοιπες μέρες. Η δουλειά φυσικά γίνεται, αλλά γιατί να γίνεται έτσι;
Για το άλλο θέμα προσπαθώ να κάνω κάτι αλλά στην τελική απλά λέω ότι είμαι αγχωμένη (γιατί είμαι- όταν το σκέφτομαι) αλλά μόνο τελευταία στιγμή κάνω κάτι.
Για την έξτρα δουλειά σας τα είπα, στάνταρ θα πάω διακοπές με τα χαρτιά μου και θα κάθομαι μες στη νύχτα με το φανάρι στο στόμα σαν άλλος Χάρι Πότερ στο σπίτι των θείων του να δουλεύω.
Για τις διακοπές το έχω ήδη χάσει το παιχνίδι. Τώρα που σου γράφω, θα'πρεπε να οργανώνω το θέμα, αλλά εγώ εδώ...
Για το πανεπιστήμιο η ιστοσελίδα δεν λέει τίποτα, τους παίρνω 3 ημέρες τώρα τηλέφωνο και δεν το σηκώνει κανείς, όσο κι αν χτυπάω και στις 4 γραμμές της γραμματείας. Σε άλλο τμήμα του παν/μίου είχαν προθεσμία κατάθεσης αίτησης ορκωμοσίας μέχρι 4 Μαΐου, κι αυτό με αγχώνει ακόμη περισσότερο.
Τα υπόλποιπα απλά τα σημειώνω, ξέρω ότι πρέπει να τα κάνω, αλλά δεν μπορώ να τα οργανώσω αυτή τη στιμγή γιατί νιώθω ότι όλα τα πιο πάνω, μαζί με τα θέματα της καθημερινότητας, τις υποχρεώσεις και τους άλλους προσωπικούς μου στόχους με πνίγουν.

Κι εγώ κάθομαι και τα γράφω.
Ας κάνω κάτι τώρα.... :/

Δευτέρα 27 Απριλίου 2015

Plan B (μακάρι να ήταν).

Έχω γράψει ένα μεγαλύτερο ποστ το οποίο θα μείνει στα ντραφτς, αλλά κι αυτό ξεκινά κάπως έτσι:

Κάμνουν σε να πεις καλύτερα να εδούλεφκα φρίλανς μεταφράστρια έσσω μου μες στα σκοτεινά να μεν με θωρεί το φως, να είμαι καμπούρα τζαι καταθλιπτική τζαι να φορώ τατσωμένες με αηδίες φόρμες που το πρωί ως τη νύχτα, στην καλύτερη των περιπτώσεων (στην χειρότερη έννα είμαι με τες πιτζάμες το χειμώνα, με το βρακί και το σουτιέν το καλοκαίρι), άλουτη και απεριποίητη (παραπάνω που τωρά), τζαι με το άγχος 10 φορές μεγαλύτερο για το αν θα έχω δουλειά τζαι λεφτά τον άλλο μήνα, παρά να βιώνω τούτη τη μαλάκυνση κάθε πρωί.
Μόνη μου σιόρ, να μεν θωρώ πλάσμα, να μεν μου μιλά πλάσμα, να μεν χρειάζεται να κοινωνικοποιηθώ, και να μεν μου λύουν τα νεύρα με τες μαλακίες που τους κατεβαίνουν, όποτε τους κατεβαίνουν.

PS. Εσένα εν ξεκινούν να σε ενοχλούν τα πάντα πας στον άλλο άμα πλέον δεν τον θέλεις γιατί είτε σε μιζεριάζει, είτε είναι βλάκας, είτε και τα 2;

Παρασκευή 17 Απριλίου 2015

Σίχαμα

Πένθησα για το χαμό του προηγούμενου γάτου μου για πολύ καιρό. Περισσότερο από οποιουδήποτε άλλου ζώου που είχα(με): Περισσότερο από του γάτου που δεν γύρισε ποτέ και δεν βρέθηκε κάπου να ανακυκλώνεται, περισσότερο από του γάτου που αρρώστησε και με σκότωναν οι τύψεις που τον είχαν οι γονείς που υπό την ευθύνη τους ενώ έλειπα και δεν τον πήγαν στον γιατρό, περισσότερο από του 14χρονου, συνομήλικου μου τότε σκύλου μας στον οποίο είχα κάνει μέχρι πρόταση γάμου γιατί τον υπεραγαπούσα, περισσότερο από του καναρινιού που είδα τη μια στιγμή ζωντανό και την επόμενη να είναι στον πάτο του κλουβιού του πυροβολημένο με αεροβόλο, περισσότερο από του χρυσόψαρού μου που άφησα να λιμοκτονήσει (νομίζω), περισσότερο από του μαχητή μας που απλά εξαφανίστηκε χωρίς ίχνος.
Το ξεπέρασα και αποφάσισα ότι θα υιοθετήσω ένα άλλο γάτο όταν δεν ήμουν κι εγώ καλά ψυχολογικά. Και το έκανα, πιο υπεύθυνα από ποτέ. Ο γάτος δεν θα βγαίνει από το σπίτι, θα στειρωθεί, αποπαρασιτωθεί, θα τρώει καλή τροφή όπως συνιστά ο κτηνίατρος και ό,τι σχετικό έτυχε να διαβάσω.

Και ο γάτος ξεκινά να κάνει εμετούς. Και πάμε στο γιατρό και κάνουμε αγωγή με αντιεμετικά με ενέσεις, χάπια, μαγειρευτό φαγητό, θεραπεία με φαρμακευτική τροφή, με εβδομαδιαία προληπτική αγωγή με πάστα.

Και φαίνεται να είναι καλύτερα.

Μέχρι που μια μέρα ξεκινά πάλι. Και δεν φαίνεται να τον ενοχλεί το στομάχι του, αλλά οι εμετοί με αίμα καλά κρατούν. Το μαγειρευτό φαΐ να βγαίνει με μορφή αχώνευτου, να μην έχει φτάσει ποτέ στο στομάχι του.

Και πάμε ξανά στο γιατρό και μας συστήνει να γίνουν αναλύσεις. Είναι μικρός άλλωστε, δύσκολο να έχει κάτι στο στομάχι. Και οι αναλύσεις είναι καθαρές, και ξανά μανά αγωγή με χάπια και αντιεμετικά, και ώρες που δεν περνούν μέχρι να συνέλθει από την αναισθησία για να γίνουν οι αναλύσεις, και να ξύνεται εκεί το λαιμουδάκι που τον ξύρισαν για να του πάρουν το αίμα. Και ξανά φαγητό σπιτικό, και αγωγή με ειδική, φαμακευτική τροφή και τρώει επιτέλους και χαίρομαι, γιατί είχε σιχαθεί το φαγητό και είχε αδυνατίσει.

Και μια μέρα ξανακάνει εμετό και παρηγοριέμαι και λέω ότι είναι που δεν του έχω δώσει την πάστα για τις τρίχες και τη δίνω και ησυχάζω μέσα μου, και κάνει ξανά εμετό με αίμα. Και ξανά. Και πάμε ξανά με μαγειρευτό φαΐ μέχρι να ξαναβρεί λίγο την όρεξή του και να φάει την τροφή του.

Και ο γιατρός να μου συστήνει γαστροσκόπηση και να ψάχνουμε τα κτηνιατρεία να βρούμε ποιος έχει γαστροσκόπιο μικρό, κατάλληλο για το γάτο, και να με ρωτάνε όλοι οι γιατροί πόσο μεγάλος (ηλικιακά) είναι, και να λέω 1μιση-2 ετών και να ξαφνιάζονται όλοι και να λένε "α, είναι νεαρός".

Και να βρίσκουμε το γαστροσκόπιο και να είναι στα ανάθεμα και η διαδικασία να είναι ταλαιπωρία 4-5 ημερών και να είναι και το κόστος στα €200 και να μην τα έχεις να τα δώσεις. Και να αισθάνεσαι κακός και τόσο λίγος και τόσο ανεπαρκής απέναντι στο ζωάκι που σου προσέφερε χάδια όταν τα χρειαζόσουν, κι ήταν η μόνη καρδιά που χτυπούσε σε ολόκληρο το σπίτι όταν ήσουν μόνη, και που τρέχει πίσω σου για να παίξετε και σου κλείνει τα ματάκια αργά αργά και λέει σ'αγαπώ, και κουλουριάζεται δίπλα σου το πρωί που τρως πρωινό, και σε αφήνει να του κόβεις τα νύχια και να το ποτίζεις φάρμακα, και δεν σου κρατά κακία όταν του πατήσεις την ουρίτσα ή το πόδι, που τρέχει στην πόρτα όταν ακούσει το αυτοκίνητό σου, και νιαουρίζει πίσω από την πόρτα όταν σε ακούει να γυρνάς, δεν μπορείς να προσφέρεις κι αυτό το πράγμα. Και να έχεις ήδη ξοδέψει για εκείνον περισσότερα από όσα έχεις ξοδέψει σε γιατρούς πάνω σου τα τελευταία χρόνια και πραγματικά δεν μπορείς να δώσεις κι αυτό το ποσό, και είσαι απελπισμένος και σιχαίνεσαι την ύπαρξή σου και την κατάντια μας, και τα λεφτά.

Συγχωρέστε με για την έλλειψη συνοχής στα λόγια μου. Χαμένη είμαι ολόκληρη, πού να βρω λογική να βάλω στα γραφύμενα μου;

Κυριακή 5 Απριλίου 2015

I'm yours, I'm yours right now.

Μόνο 4 λεπτά από το χρόνο σου:





There's a starry field around this low lit kingdom
where all our defences are down.

Oh love slips her hand inside my hand

I don't care if you don't want me
I'm yours, I'm yours right now.

Wrecked, poor, naked and blind
I'm yours, I'm yours right now.

Πέμπτη 2 Απριλίου 2015

Άνοιξη

Δάχτυλα μπλεγμένα, χάδια, φιλιά και ρούχα στο πάτωμα.
Μυρωδιές μαλλιών, αρώματα, σώματα.
Τράβηγμα και σπρώξιμο, να βάζεις αντίστασή ή να παρασέρνεσαι.
Αγγίγματα απ(α)λά κι αγγίγματα έντονα. 
Μήλο του Αδάμ, καρποί, πλάτη, πόδια, μαλλιά, κώλοι, αυτιά, βυζιά.
Χαζοκουβέντες.
Ανάσες αργές, γρήγορες βαθιές, κοφτές.
Να ξέρεις τι δεν σου αρέσει σε εσένα, αλλά να μην σε νοιάζει.
Ένας μεγάλος, μικρός θάνατος.
Κι άλλοι μετά.
Αγκαλιές. Και ύπνος. Και ξύπνημα για τη συνέχεια.

Όσα τα θετικά, τόσα και τα αρνητικά, αλλά ακολουθείς τις συμβουλές σου σε τρίτους.
Και δεν θα μετανιώσεις ό,τι κι αν γίνει.

Κάνει όμως ήδη κρύο.

Δευτέρα 30 Μαρτίου 2015

Who she is.

Βλέπω το Best Exotic Marigold Hotel και είναι απίστευτο.
Κι είναι μια φιγούρα που μου τη θυμίζει. Και την περιγράφει κάποιος, απευθυνόμενος σε εκείνη:


"Do you have any idea what a terrible person you've become? All you give out is this endless negativity, a refusal to see any kind of light and joy, even when it's staring you in the face and a desperate need to squash any sign of happiness in me or anyone else."


Κι είναι εκείνη.
Κι είμαι εγώ. Εκείνη που φοβάμαι ότι θα γίνω.



Δευτέρα 23 Μαρτίου 2015

Nerdy tip.

Κρατούσα λίγο πίσω τον εαυτό μου από το να μοιραστεί αυτή τη γνώση, αλλά το πήρα απόφαση.

(Nerdy) tip of the day λοιπόν:
Ενώ στα αγγλικά συνηθίζεται σε κάποιο τίτλο (ταινίας, βιβλίου, επικεφαλίδας, τίτλο ανάρτησης) να γράφονται οι κύριες λέξεις (ας πούμε) με κεφαλαίο αρχικό, για παράδειγμα "A Midsummer Night's Dream", στα ελληνικά μπαίνει αρχικό μόνο στην πρώτη λέξη και στα κύρια ονόματα (όπως πάντα, άλλωστε). Θα γράψουμε δηλαδή "Όνειρο θερινής νυκτός".
Υπάρχει μια ευελιξία όταν ο "τίτλος" μας αποτελείται από μόνο δύο λέξεις, όπου μπορούμε να γράψουμε και τις δύο με κεφαλαίο, ή μόνο την πρώτη.
Άποψή μου, και άμα θέλετε να κρατήσετε το σωστό, να ακολουθείται ο πρώτος κανόνας και για τους τίτλους δύο λέξεων, για ομοιομορφία και συνοχή, αλλά και απλά γιατί είναι πιο εύκολο να ακολουθεί κανείς ένα γενικό κανόνα.

Εξαιρέσεις έχω δει και έχω την εντύπωση ότι είναι αποδεκτές, σε κείμενα συγκεκριμένου τύπου (πχ νομικά έγγραφα), όπου ένα ουσιαστικό αναφέρεται σε συγκεκριμένο ορισμό που έχει προαναφερθεί/δηλωθεί εκ των προτέρων στο εν λόγω κείμενο.

Σάββατο 21 Μαρτίου 2015

Κοτόπουλο με φρούτα και κάρι.

Είχα φτιάξει παραλλαγές του πιάτου, πολλές φορές, αλλά αποφάσισα ότι το πιο κάτω είναι το αγαπημένο μου. Or is it?

Υλικά:
2 στήθη κοτόπουλο
ελαιόλαδο
αλάτι
φρεσκοτριμμένο πιπέρι
πάπρικα
1 κουτάκι γάλα καρύδας
1 κουτάλι γεμάτο corn flour
1 κουτάλι γεμάτο hot curry
1/2 μήλο
1 μπανάνα
1 μάνγκο

Εκτέλεση:
Κόβετε το κοτόπουλο σε λωρίδες ή μικρά κυβάκια και ψήνετε σε αντικολλητική κατσαρόλα με λίγο ελαιόλαδο, αλάτι, πιπέρι και πάπρικα.
Προσθέτετε το μάνγκο και τα μήλα και περιμένετε να μαλακώσουν λίγο.
Διαλύετε το corn flour στο γάλα καρύδας και προσθέτετε. Αμέσως προσθέτετε και το κάρι.
Τελειώστε προσθέτωντας τη μπανάνα.
Ανακατέυετε με την προσθήκη κάθε υλικού.

Σερβίρεται με συνοδευτικό ρύζι, κατά προτίμιση jasmin.

Σημειώσεις:
Ίσως να έβαζα και λίγο mango chutney αν δεν έλεγα να αποφύγω τη ζάχαρη.
Μπορείτε να βάλετε κρέμα γάλακτος αντί το γάλα (καρύδας) με corn flour.
Μπορείτε να αντικαταστήσετε τα φρούτα με άλλα. Θεωρώ ότι ωραία θα ταίριαζε και το ροδάκινο/νεκταρίνι, και ο ανανάς. Προσωπικά θα δοκιμάσω με νεκταρίνι το καλοκαίρι.

Παρασκευή 20 Μαρτίου 2015

Θέλω

Disclaimer: Εν είμαι ψώνιο, αλλά.


Θέλω ένα φίλο σαν εμένα.
Να μπορώ να του λαλώ, να μεν κρίνει τζαι να μου λαλεί πρέπει να κάμεις έτσι τζι έτσι, τζαι καταλάβω ότι εν θέλεις, αλλά εν σημαντικό να ξέρεις ότι τούτο εν που πρέπει να γίνει τζαι να επιλέξεις συνειδητά να μεν ακολουθήσεις τούτο το πράμα, αφού εν θέλεις.
Τζαι να έχει δίκαιο όπως έχω εγώ.

Γιατί εγώ όσο κι αν μου τα λέω, είμαι ΕΓΩ.
Αν μου τα έλεε τζι άλλος έννα ήταν καλύτερα.

Πέμπτη 19 Μαρτίου 2015

Τα πρέπει της μνήμης- με αφορμή το προφανές.

Δεν ξέρω τι είναι μπούλινγκ.
Δεν είμαι σίγουρη αν έχω υποστεί μπούλινγκ.

Μια συμμαθήτρια στην 4η δημοτικού μου είπε-για άγνωστο ακόμα λόγο- ότι καταράζεται την αδερφή μου (που ήταν 1η δημοτικού τότε) να τν πατήσουν τα αυτοκίνητα στο δρόμο ενώ περπατά προς το σπίτι όταν σχολάσει, ασχέτως ότι πάντα μας μάζευαν με αυτοκίνητο. Είπα το της μάνας μου, και γέλασε και μου είπε "βάλλει τζαι κατάρες σαν την κοτζιάκαρη τωρά; μεν φοάσαι, εν γίνουνται έτσι πράματα, η ζήλια έννα της μείνει" Αργότερα κατάλαβα ότι μάλλον ζηλεύει που ήταν η μικρή της οικογένειας, δεν ήταν ηλικιακά κοντά στα αδέρφια της, ενώ εμείς με 3 χρόνια διαφορά είχαμε πιο κοντινή σχέση. Το εντόπισε και έβγαλε το απωθημένο της. Ήξερα μετά ότι ήταν γαϊδάρα από τα πράματα που έκαμνε για να τραβήξει σημασία και παρέες και να νιώθει δημοφιλής.
Δεν με ξαναπασχόλησε πέραν του περιστασιακού παραπονιάρικου γιατί να εν τόσο παλαβοί οι υπόλοιποι τζαι όπου τους τάξουν παν; Ήταν βλέπεις πριν μάθω τι είναι ρουσφέτι, ενώ η μικρή μου σχολική κοινωνία ελειτουργούσε ήδη κάπως έτσι.

Στην 5η-6η τάξη είχα βάλει εξωτερικά σιδεράκια, δοκιμαστικά. Δεν τα άντεχα, τα μισούσα, όπως μισούσα και τον οδοντογιατρό μου, και όταν άκουσα κάποιον "μεγάλο" (6η δημοτικού) να λέει ότι είμαι σαν εξωγήινος με τα γυαλιά και τα σιδεράκια, απλά βρήκα αφορμή να πω ότι δε τα θέλω.

Επίσης θυμούμαι η μάνα μου να εντοπίζει κακές συμπεριφορές σε συμμαθητές, όι προς εμένα, αλλά προς άλλους συμμαθητές. Θυμούμαι να μου λαλεί ότι "αντί να δουν τι θα κάμουν να γίνουν καλύτεροι που τους άλλους, προσπαθούν να ρίξουν τους άλλους για να φαίνουνται καλύτεροι οι ίδιοι". Τζαι τούτο εκράτησα το μες στο νου μου τζαι ήτεν θέμα αρχής και αξιοπρέπειας για μένα. Να μεν ρίχνω τους άλλους για να φανώ, αλλά να φαίνουμαι επειδή είμαι καλύτερη, να θαυμάζω τους καλύτερους και όχι να προσπαθώ να τους ρίξω επειδή ζηλεύκω. Τζι ως σήμερα κρατώ το. Τζαι ήταν πιο εύκολο μου να αγνοήσω τέτοιες συμπεριφορές και να υπερασπιστώ κόσμο που ήταν σε θέση μειονεκτική που έτσι συμπεριφορές.

Στο γυμνάσιο είπαν για το στήθος μου. Α' γυμνασίου μόνο εγώ και μια άλλη (χοντούλα) συμμαθήτρια είχαμε τέτοια προσόντα και το σχολίαζαν (χωρίς να έχει θετική ή αρνητική χροιά το σχόλιο), αλλά εγώ ένοιωσα ότι με αποκαλούν κι εμένα χοντρούλα όπως ήταν και η συμμαθήτρια. Περιτό να πούμε ότι είχα πόδια "υπερβολικά λεπτά" κατά τη δασκάλα του μπαλέτου μου, και κοιλίτσα φλατ.

Εσχολιάσαν με βάση το ανοιχτόχρωμο δέρμα και μαλλί μου ότι και "αλλού" είμαι ξανθιά. Επείραξε με. Εφηβεία, νιώθεις ανασφάλεια για το σώμα σου που αλλάζει, για τους νέους φίλους και συμμαθητές, ήταν ένα θέμα. Εκλογίκευσα το και είπα "πού ξέρουν" τζαι μιλούν; Εγώ εν είμαι σίουρη αν είμαι ξανθή, τζαι ξέρουν τούτοι; Τζαι επέρασε μου.

Το χειρότερο ήταν όταν εξεσηκώσαν ένα σύστημα σαν το παιχνίδι τα αγόρια, στην Α' γυμνασίου, επαναλαμβάνω, όπου δουν καμιά κορού στριμωγμένη να πηαίνουν να της πιάνουν τον κώλο. Η διπλανή μου εν ήταν που τζείνες που έθελε κάποιος να τους πιάσει τον κώλο γιατί ήταν ένα πλάσμα αγέλαστο στο σχολείο, σοβαρό, σπασικλάκι. Εγώ εκάθουμουν δίπλα στον τοίχο. Η διπλανή άμα έπρεπε να φκω στον πίνακα, δεν εσυγκινήτουν να ταράξει την καρέκλα της μπροστά να με χωρεί με μισό βήμα να περάσω πίσω της και να βγω στο διάδρομο, έτσι και οι δύο συμμαθητές στο πίσω θρανίο ασκούνταν να μου πιάνουν τον κώλο. Σαν φορώ φούστα. Καταλαβαίνετε δυσφορία.

Σημείωσε ότι εμίλησα, είπα δυνατά μπροστά σε καθηγητές κάτι τύπου "έι!" ή "γιε μου!" ή "κανεί" κλπ, αλλά δεν εδώσαν σημασία. Είπα το της υπεύθυνης μας για να κάμει λίη ανακατάταξη στην τάξη, και με αγνόησε, είπα το της μάνας μου και το είπε και την αγνόησαν. Στο τέλος "εδείχτηκα τους" τζαι εκόψαν το.

Μετά που τούτο εν θυμούμαι να είχα κάτι άλλο που με πείραζε. Εν ασχολούμουν με τους ξένους, αλλά μόνο με τους φίλους μου, τζαι έμαθα 2-3-4 χρόνια μετά που τέλειωσα το σχολείο ότι εξέραν με πολλοί παραπάνω από ότι ήξερα. Τελευταία εβδομάδα στο σχολείο και στα πρώτα 2 χρόνια των σπουδών έμαθα ότι πολλοί νόμιζαν ότι είμαι ψηλομύτα και δεν μου μιλούσαν ενώ τελικά δεν.
Αποστασιοποιήθηκα, έβαλα όρια, έγινα φαουσούδα αλλά δίκαιη φαουσούδα, και έζησα.

Εμπορούσα να πω ότι φταιν οι γονείς που κάμνουν τα κοπελλούθκια τους μαλθακά, να μεν ξέρουν να απαντήσουν και να αντιδράσουν, που πληγώνουνται τόσο εύκολα. Γιατί εγώ εν επληγώθηκα ή έστω εξεπέρασα το με κάποιο τρόπο τζαι άλλοι εν μπορούν;
Αλλά τζι εγώ αν είχα να κάμω με μια νέα κατάσταση πραγμάτων (να ζω μπούλινγκ στες σπουδές μου σε νέο τόπο, χωρίς φίλους, χωρίς οικογένεια, χωρίς κόσμο να εμπιστευτώ), τζαι μάλιστα να μεν είναι μόνο λόγια αλλά να σε "σπάζουν" με σωματικά βασανιστήρια, εν νομίζω να το άντεχα. Δεν ξέρω τι θα μπορούσα να κάμω. Τούτο το κοπελλούδι που χάθηκε, εν είχε καν ένα τόπο να εν το "σπίτι" του να πηαίνει τζειαμέ τζια να εν ήσυχος. Εζούσε με τους μπούλις του, ένα μπάνιο δεν εμπορούσε να κάμει σαν άνθρωπος.
Γι'αυτό υπερασπίζουμαι το θέμα που δημιουργήθηκε μέσα του. Γι'αυτό θεωρώ ότι τον εσκοτώσαν και δεν έκαμε "τσεκ άουτ", γι'αυτό δεν θα τον αποκαλέσω "πουττούι", τζαι κατηγορώ τζείνον που περιγράφει με τόσο κυνισμό πώς είναι τα πράματα.
Δεν ζω σε κανένα ροζ συνεφάκι, και δεν νομίζω ότι έννα σάσουν ούλλα που τη μιά μέρα στην άλλη, αλλά όπως λαλείς ότι πρέπει να εν δυνατός ο άνθρωπος, έπρεπε ΔΙΠΛΑ να λαλείς ότι πρέπει να εν τζαι ΚΑΛΟΣ. Τζι όπως εν η έννοια σου αν θα κάμει ο άλλος δυνατά "μη πουττούθκια" κοπελλούθκια, έτσι έπρεπε να έχεις διπλάσια έννοια για το αν θα κάμεις ΚΑΛΑ κοπελλούθκια.

ΚΑΝΕΝΑΣ εν είπε να μεν μεγαλώσεις παιθκιά δυνατά, με θάρρος της γνώμης τους, να τολμούν να ν διαφορετικά τζαι να εν περήφανα για τούτο, Αλλά ταυτόχρονα πρέπει να τιμωρούνται τούτες οι πράξεις εκφοβισμού και ψυχολογικής βίας, και να μεγαλώνουμε τα μωρά μας με τη λογική του να είσαι καλύτερος, όχι να κάμνεις τους άλλους χειρότερους. Με τη λογική του δεν με κόφτει τι κάμνει ο άλλος άμα δεν μ ενοχλεί. Με τη λογική του θαυμάζω τα καλά στους άλλους και αποφεύγω να υιοθετώ τα κακά που έχουν. Με τη λογική ότι μαγκιά είναι να είσαι εσύ, τζαι να είσαι κουλ για τζείνο που είσαι, και όχι να είσαι αντίγραφο εξωτερικά αλλά και συμπεριφορικά των φίλων σου.

Δευτέρα 16 Μαρτίου 2015

Δευτέρα

Είμαι πάλι πολύ κοντά σε αυτή την κατάσταση.

Μου κάνει εντύπωση που έχω να το νιώσω πάνω από χρόνο. Σχεδόν 1μιση χρόνο δηλαδή.
Φυσικά, πρόσεχα λίγο περισσότερο τον εαυτό μου φέτος, και έκανα πολλά πράγματα για μένα μετά από τότε.

Το πλέιλιστ είναι ίδιο, δεν έχω αλλάξει ακόμα τα τραγούδια που έχω στο mp3 player. Από τότε που το πήρα δηλαδή περίπου. Πάνε τώρα 5 χρόνια νομίζω.

ΘΑ έρθει καιρός και γι'αυτό.

Προσπαθώ να κλείνω υποθέσεις, να ξεκαθαρίζω πράγματα, να βάλω μια σειρά στα πράγματα που έχω επειδή τα κρατώ εγώ και δεν αφήνω να φύγουν, και στα πράματα που όσο τα κρατάω, τόσο με κρατάνε. Και στους ανθρώπους το ίδιο. Κάθε ένα(ς) με τη σειρά του.

Είμαι κουρασμένη από όλα. Και για να υπερβάλω (ελάχιστα), κι από όλους.

Πώς καταντήσαμε έτσι;

Παρασκευή 13 Μαρτίου 2015

state

Κρυώνω, παγώνω θα έλεγα.
Τρέμω και πονώ.
Και σου γράφω.
Σου γράφω ασταμάτητα- πράγματα που ποτέ δεν θα στείλω και ποτέ δεν θα διαβάσεις.

Παρασκευή 27 Φεβρουαρίου 2015

Στη συνέχεια

Και μια μέρα συνειδητοποιείς πως όσο κι αν σου λείπουν οι όμορφες κουβέντες, αυτή τη στιγμή είσαι καλά και ευχαριστημένος που ό,τι σταθερό έχεις είναι όπως είναι: αληθινό.
Τίποτε λιγότερο, τίποτε παραπάνω.
Και αρκεί.

Τρίτη 17 Φεβρουαρίου 2015

Παιχνίδι

Το παιχνίδι το ξέρω. Το έχω παίξει μέσες άκρες ξανά, με μικρές διαφορές που στην προκειμένη δεν έχουν και τόση σημασία.
Και φαίνεται πως ο άνθρωπος δεν μπορεί να βγει νικητής. Πάντα κερδίζουν οι συνθήκες.
Οι γαμημένες συνθήκες.
Αλλά εξακολουθώ να θέλω να παίζω.

Σάββατο 14 Φεβρουαρίου 2015

Χειμώνας

Ως γνωστόν πλέον στους αναγνώστες αυτού του ταπεινού μπλογκ, η συγγραφέας του-εγώ τάχα-μισεί το χειμώνα. Στις άλλες επαρχίες δεν γνωρίζω τι γίνεται, αλλά στη Λευκωσία ο καιρός εδώ και τουλάχιστον μια εβδομάδα έχει κατάθλιψη. Μαζί του κι εγώ.
Και προσπαθώ να παρατηρώ πράματα σχετικά με τον καιρό άμεσα ή έμμεσα, για να μείνω θετική.

Άμα το πρωί δεν έχεις κάτι να κάμεις, και μπορείς να κοιμηθείς μέχρι αργά ή έστω να χουζουρέψεις στο κρεβάτι, μπορείς να το κάμεις. Το πάπλωμα-το ίδιο πάπλωμα που σε τσιλλά κάθε μέρα που πρέπει να πάεις δουλειά ενώ έξω κάνει κρύο και βροχή- εν ο καλύτερος σου φίλος. Μυρίζεις το, χαμογελάς, μαζεύεσαι σε εμβρυακή στάση, ή τεντώνεσαι να καταλάβεις όλο το κρεβάτι, και απολαμβάνεις την ώρα σου στην τέλεια θερμοκρασία.

Οι μέρες ξεκίνησαν να μεγαλώνουν. Σχολάνω και βλέπω για να πάω στο αυτοκίνητο. Φτάνω σπίτι και δεν νιώθω ότι "φάγαμε τη μέρα πάλι", αλλά ότι είναι ακόμα νωρίς και μπορώ να κάνω πράγματα. Περισσότερη ενέργεια, περισσότερη όρεξη, περισσότερη αποτελεσματικότητα.

Θέλεις να πας για ψώνια. Βρέχει. Δεν πας. Έχεις χρήματα για να ανανεώσεις την άδεια κυκλοφορίας. Μπορεί και για όλο το χρόνο. (Η δική μου πέρσι ήταν γύρω στα 250ευρά, εν σημαντικό ποσό για μένα, και σημαντικό ποσοστό του μικρού και απαραίτητου μισθού μου).

 Θες να βγεις όμως απ'το σπίτι. Για ψώνια χώνεψες ότι δεν θα πας. Βαριέσαι και να γυρέψεις παρέα, να πας να παρκάρεις, να ψοφήσεις μέχρι να βρεις πού θα κάτσετε για καφέ, και μετά ξανά για να πας πίσω στο αυτοκίνητο. Πας γυμναστήριο. Ακόμα και στη χειρότερη μέρα του μήνα. Ξέρεις ότι δεν θα έχει πολύ κόσμο, ξέρεις ότι θα βρεις δίπλα πάρκινγκ, ξέρεις ότι θα μέινεις ζεν, ό,τι θα κάμεις κάτι καλό για σένα.

Πεινάς. Δεν πας σούπερμαρκετ. Δεν βγαίνεις για φαΐ. Αυτοσχεδιάζεις με ό,τι έχεις στο σπίτι. Νιώθεις δημιουργικός. Χαμογελάς.

Κι ας βρέχει, κι ας είναι κρύο.

Δευτέρα 9 Φεβρουαρίου 2015

Το χρονικό του πόνου.

Ξεκινά σαν μια ενόχληση, κυρίως όταν είσαι σε συγκεκριμένη στάση.
Όταν είσαι έτσι πονάς. Το ανέχεσαι, και αποφεύγεις τη συγκεκριμένη στάση όσο γίνεται.
Λειτουργείς σχεδόν κανονικά στην καθημερινότητά σου.

Ξεκινάς να πονείς ώρες ώρες: το πρωί που ξυπνάς, όταν κάθεσαι και σηκωθείς να πας να κατουρήσεις. Επειδή δεν πονάς συνέχεια ξεχνιέσαι μέχρι την επόμενη φορά που θα το νιώσεις.
Λειτουργείς σχεδόν κανονικά στην καθημερινότητά σου.

Πονείς συνεχόμενα σε συγκεκριμένα σημεία, αλλά όχι τόσο που να μην μπορείς να λειτουργήσεις. Μαθαίνεις να το αγνοείς και να συνεχίζεις αυτό που  κάνεις, Μόλις αλλάξεις ασχολία ή στάση, αντιλαμβάνεσαι ότι πονούσες για ώρα και το αγνοούσες.
Λειτουργείς κανονικά στην καθημερινότητά σου εκτός από κάποιες εκφράσεις πόνου που γίνονται αντιληπτές από τους γύρω σου. (βλ. κρατάς το σημείο που πονά, απαλές ηχητικές εκφράσεις πόνου)

Συνεχίζει να σε πιάνει ώρες ώρες, αλλά πιο συχνά από ότι πριν, και πιο έντονα. Το αποτέλεσμα είναι ενώ συζητάς με κάποιον, να ξεκινάς να πονάς και να σταματάς να παρακολουθείς τι σου λέει γιατί το μυαλό καταλαμβάνεται από το αίσθημα του πόνου.
Λειτουργείς σχεδόν κανονικά στην καθημερινότητά σου. Λες ένα "συγγνώμη, αφαιρέθηκα" και ο κόσμος συνήθως δείχνει κατανόηση. 

Ξυπνάς με πόνο. Έχεις συνηθίσει πια. Νομίζεις ότι μπορείς να λειτουργήσεις κανονικά στην καθημερινότητά σου. Ξεκινάς τη μέρα σου θετικά.
Καταλήγεις διπλωμένος πάνω στο γραφείο, έχοντας καταπιεί παραπάνω χάπια σε συνδυασμούς ουσιών από το τελευταίο καμένο τζάνκι.
Πρέπει να αποφασίσεις αν μπορείς να οδηγήσεις για να πας σπίτι σου. Στο γραφείο νιώθεις τύψεις να μείνεις γιατί είσαι σαν φυτό (σε δύναμη και συγκέντρωση), και έχεις διακοσμητικό ρόλο γιατί δεν μπορείς ούτε να κάτσεις σαν άνθρωπος, ούτε να δουλέψεις γιατί απλά πονάς πολύ για να σκεφτείς.
Αποφασίζεις να δοκιμάσεις να πας σπίτι σιγά σιγά. Συγκεντρώνεσαι όσο μπορείς για να πατάς τα πεντάλια. Μερικές φορές πιέζεις το πόδι σου με το χέρι σου για να μπορέσεις να το κάνεις.
Πας σπίτι κι ενώ θες να κάνεις ένα ζεστό μπάνιο, απλά πέφτεις μες στο κρεβάτι. Λίγο μετά βγάζεις τη μπλούζα και φοράς πιτζάμα. Λίγο μετά βγάζεις το παντελόνι και φοράς πιτζάμα. Όλα σιγά σιγά. Μαζεύεις δυνάμεις και πας παρακάτω. 
Έχεις κουραστεί πνευματικά από την προσπάθεια να συγκεντρωθείς σε απλές καθημερινές πράξεις. Σωματικά χτυπιέσαι ρυθμικά, οι μύες συσπούνται μέχρι να κουραστούν και να μην αντέχουν άλλες "επαναλήψεις".
Κοιμάσαι.
Η καθημερινότητα είναι πλέον ένα πράγμα που δεν μπορεί να υπάρξει.

Κυριακή 8 Φεβρουαρίου 2015

Guilty Pleasure (1)

Στην προηγούμενη σχέση μου ήξερα ότι ένα πράμα συγκεκριμένα με καταπίεζε. Όλα καλά, όλα χρυσά, αλλά σε τούτο το θέμα είχα θέμα. Κι ενώ προσπάθησα 2-3 φορές να το περάσω στον άλλο, δεν φαινόταν να αντιλαμβάνεται πόσο με ενοχλούσε η συγκεκριμένη συμπεριφορά για το θέμα.
Ένιωθα που λέτε, να καταπιέζομαι στο θέμα της μουσικής που ήθελα να ακούω. Έπρεπε να ακούμε όλοι μουσική που ενέκρινε το καλαμαράκι-από τούδε και στο εξής "ο άλλος"- και η οποία δεν τον ενοχλούσε. Και δεν εννοώ ότι δεν με άφηνε να ακούω τραγούδια του κακού χαμού, ή ότι άκουγε εκείνος κλασική μουσική και αριστουγήματα ετών. Ο κύριος άκουγε μέταλ και τα δικά του που δεν ξέρω σε τι κατηγορία εμπίπτουν αλλά εγώ θα τα πω ηλεκτρονικά, ροκ, από ψιλοάγνωστα συγκροτήματα από τις Σκανδιναβικές χώρες, έτσι για να πιάσετε μια ιδέα. Τα μέταλ είναι η αλήθεια δεν με ανάγκαζε να τα ακούω, αλλά τα άλλα ναι. Δεν είναι ότι δεν μου άρεσαν, αλλά δεν μπορώ να ακούω αν μη τι άλλο άγνωστα τραγούδια συνέχεια.
Όποτε έβαζα εγώ να ακούσω κάτι στην τηλεόραση ή στον υπολογιστή, όοοοοχι. Έπρεπε να ακούω με ακουστικά. Θα πάθενε εγκεφαλικό, κοροΐδευε, έκανε χαζομάρες, και τέλοσπαντων δεν σεβόταν το δικό μου γούστο και την ανάγκη μου.

Και όλο τον καιρό που πέρασα μόνη έβγαλα πολλά απωθημένα και θα συνεχίσω έτσι γιατί έτσι μου αρέσει. 

Σας αφήνω με τα 3 πρώτα τραγούδια που μου έρχονται στο μυαλό αυτή τη στιγμή αν με ρωτήσεις για guilty pleasure σε αγγλικό στίχο, των τελευταίων 2-3 χρόνων ξέρωγω.





Δευτέρα 2 Φεβρουαρίου 2015

Phenomenal*

Well, it feels like I don't do normal.
Not because it's too mainstream, just because that's what happens.
Or because I like the pain and the drama.
But what things seem to be and what they feel like, are two different stories.

* 1. very remarkable, extraordinary
   2. perceptible by the senses or through immediate experience