Δευτέρα 30 Σεπτεμβρίου 2013

Overexposed

Δίνεις και μοιράζεσαι κομμάτια του εαυτού σου.
Αβέρτα.
Και μια μέρα νοιώθεις ότι υπερεκτέθηκες.
Και θα καείς.
Πρέπει να προστατευτείς κάπως.
Κάνεις πίσω ή συνεχίζεις να δίνεις και να σε μοιράζεσαι όπως έκανες μέχρι τώρα επειδή αυτό ξέρεις να κάνεις;

Παρασκευή 27 Σεπτεμβρίου 2013

Τράτζικ

Πόσο τραγική είσαι,
να φοβάσαι να ρωτήσεις για αυτά που ήδη ξέρεις,
για να μην ακούσεις τις δικές σου απαντήσεις,
μέσα από το στόμα άλλου;

Πέμπτη 26 Σεπτεμβρίου 2013

Η Emily για τον Μικρό Π Αστροναύτη

Δευτέρα βράδυ είχα ένα όμορφο ατύχημα (του οποίου τες συνέπειες ακόμα ανακαλύπτω) για το οποίο έπρησα το τουίτερ. Μια από εσάς το είδε την επόμενη μέρα το βράδυ, και μου έστειλε ένα μήνυμα από το νέο της αριθμό "έλα εγώ είμαι". Εν ήμουν τζαι πολλά πολλά σίουρη ότι ήταν τζείνη που ήταν τζαι απάντησα με χιουμοριστική διάθεση "Να μου ζήσεις". Και μου απάντησε "ευχαριστώ", οπόταν και κατάλαβα ποιά ήταν γιατί είχε γενέθλια την προηγουμένη.

Στο μεταξύ είχα διαβάσει δυνατά το μήνυμα "έλα εγώ είμαι" σε μια παρέα με την οποία βρισκόμουν.
Το ένα παιδί μας λέει ότι έχει πάρει το απόγευμα ένα sms από γερμανικό αριθμό, το οποίο έγραφε "hi, this is Emily, please let me know when you receive my message".

Εννοείται εν χάννω ΕΤΣΙ ευκαιρία, τζαι λαλώ του απάντα της "I got it. The body is in the fridge." Συμπληρώνει τζαι μια φίλη βάλε τζι ένα "...and the cat is under the table", έτσι για ξεκάρφωμα.
Τζαι γράφει το. Τζαι απαντά μας "huh?" Τζαι συνεχίζουμεν το.
"The package has been delivered. Pambos knows and he will contact you."
Στο καπάκι στέλνουμε της που άλλο κινητό "This is Pambos. Kokos asked me to make contact. We will meet in Panama City, you will receive flight info very soon".
Τζαι μετά που άλλο κινητό στέλνουμε της πτήσεις Φρανκφούρτη-Παναμάς.

Η Emily εβόβωσεν.

Την άλλη μέρα πιάνει με η φίλη που είχαμε μαζωχτεί σπίτι της να μου πει ότι το μήνυμα δεν ήταν λάθος, και ότι τελικά η Emily είναι κάποια που επικοινωνούσε για κάποια δουλειά.

Ελπίζω απλά να τζυλήσει η δουλειά γιατί είμαι γεμάτη τύψεις που τους εκούρτισα να στέλνουμε μαλακίες της κοπελλούδας...
Emily, it was just a joke!

Τετάρτη 25 Σεπτεμβρίου 2013

sa fleur éphémère

Διαβάζω (ξανά) τον μικρό πρίγκιπα. Στα γαλλικά, γιατί μπορώ. Εν τόσο διαφορετικό το ύφος στο πρωτότυπο, αλλά βάλλω την κανονική μετάφραση του βιβλίου στα ελληνικά γιατί δεν νοιώθω ότι δικαιούμαι να μεταφράσω έτσι πράμα. Ακόμα τζαι αν χάνει η ελληνική διαβάστε την (ξανά), τζαι όσοι μπορείτε στα γαλλικά, καλύτερα στα γαλλικά.

Να προσέχουμε τες αγάπες μας ρε.




Mais qu'est-ce que signifie "éphémère "? répéta le petit prince qui, de sa vie, n'avait renoncé a une question, une fois qu'il l'avait posee.
-Ca signifie "qui est menacé de disparition prochaine".
-Ma fleur est menacée de disparition prochaine?
-Bien sûr.
Ma fleur est éphémère, se dit le petit prince, et elle n'a que quatre épines pour se défendre contre le monde! Et je l'ai laissée toute seule chez moi!
Ce fut la son premier mouvement de regret.

________________________________________


- Μα τι πάει να πει «εφήμερο»; ρώτησε πάλι ο μικρός πρίγκιπας που, σ' όλη του τη ζωή, ποτέ δεν υποχωρούσε αν δεν έπαιρνε απάντηση σε κάθε του ερώτηση.

- Αυτό σημαίνει «εκείνο που απειλείται από εξαφάνιση σε σύντομο χρονικό διάστημα».

- Το λουλούδι μου κινδυνεύει από εξαφάνιση σε σύντομο χρονικό διάστημα;

- Και βέβαια.

«Το λουλούδι μου είναι εφήμερο», συλλογίστηκε ο μικρός πρίγκιπας, κι εκείνο δεν έχει παρά τέσσερα αγκάθια για να υπερασπιστεί τον εαυτό του ενάντια στον κόσμο! Κι εγώ το άφησα ολομόναχο σπίτι μου!

Για πρώτη φορά ένιωθε κάπως να μετανιώνει.

Δευτέρα 23 Σεπτεμβρίου 2013

Για σένα

Βρες ταυτότητα.
Έξω σου και μέσα. Αποφάσισε ποιός είσαι και πώς είσαι και τι θέλεις να είσαι.
Πώς θέλεις το μαλλί. Αν θέλεις να γελάς ή να σωπαίνεις. Αν θα είσαι θετικός ή όχι. Αν γουστάρεις ή μπα. Αν είσαι ροκ ή μποέμ.
Κι αποφάσισε ενσυνείδητα. Μόνος σου, χωρίς να σε επηρεάζουν πλέον οι άλλοι.
Και ξεκίνα να σε αγαπάς. Βαθιά. Γιατί το αξίζεις.
Και τότε θα παν όλα καλά. Γιατί σου αξίζει.

Παρασκευή 20 Σεπτεμβρίου 2013

So?

Ίσως το αγαπημένο μου τραγούδι διαχρονικά, σταθερά, εδώ και 14 χρόνια.
Έτσι γιατί χωρίς λίγη καταθλιψούλα τι σου είναι η ζωή;
Επειδή από Δευτέρας δεν θα είναι πλέον καλοκαίρι ούτε στα χαρτιά, κι ας μας το χάλασε εδώ και μέρες ήδη με τον ένα τρόπο ή τον άλλο.




 I want you to know, that I'm happy for you,
I wish nothing but the best for you both.
An older version of me,
is she perverted like me,
would she go down on you in a theatre?

Does she speak eloquently,
and would she have your baby?
I'm sure she'd make a really excellent mother.

'cause the love that you gave that we made wasn't able
to make it enough for you to be open wide, no.
And every time you speak her name
does she know how you told me you'd hold me
until you died, till you died
-but you're still alive.


And I'm here to remind you
of the mess you left when you went away.
It's not fair to deny me
of the cross I bear that you gave to me.
You, you, you oughta know


You seem very well, things look peaceful.
I'm not quite as well, I thought you should know.
Did you forget about me Mr. Duplicity?
I hate to bug you in the middle of dinner.
It was a slap in the face how quickly I was replaced,
and are you thinking of me when you fuck her?


'cause the love that you gave that we made wasn't able
to make it enough for you to be open wide, no.
And every time you speak her name
does she know how you told me you'd hold me
until you died, till you died
-but you're still alive.

And I'm here to remind you
of the mess you left when you went away.
It's not fair to deny me
of the cross I bear that you gave to me.
You, you, you oughta know.

'cause the joke that you laid on the bed that was me
and I'm not gonna fade
as soon as you close your eyes, and you know it.
And every time I scratch my nails down someone else's back
I hope you feel it... Well can you feel it?


Well, I'm here to remind you
of the mess you left when you went away.
It's not fair to deny me
of the cross I bear that you gave to me.
You, you, you oughta know.

Τετάρτη 18 Σεπτεμβρίου 2013

Post Summer Post

Ένα σκατοκαλόκαιρο.
Που τελικά εν θα το άλλασα με τίποτε.
Ένα σκατοκαλόκαιρο με πολύ κλάμα, ελάχιστες διακοπές, ακόμα λιγότερη ξεκούραση, αλλά γεμάτο μέρες και νύχτες με φίλους, με παρέες, με ποτά, με συζητήσεις
Με αγάπη.
Όχι αυτήν την αγάπη που νομίζαμε πως θα είχαμε, αλλά άλλην, αυτήν που βρήκαμε στην πορεία. Αγάπη που περίσσευε από κάποιους, και μας περίσσευε κι εμάς.
Ένα καλοκαίρι σε διάφορα λοκέισιονς. Από το στέκι στην παλιά Λευκωσία, στα δρομάκια της πόλης, στη φάρμα, στη βεάκη, στο φράγμα, στο αυτοκίνητο, σε παραλίες, σε βουνά, σε σπίτια, στο αεροδρόμιο. Ήταν άραγε ένα σάιτ σπεσίφικ θέαμα; Θα μας κρατήσει; Μέχρι πότε;
Τζαι ξανά, μετά που χρόνια, το καλοκαίρι τελειώνει με αποχαιρετισμούς. Φιλικούς τούτη τη φορά. Εν το συνήθισα ποτέ. Κι αν αγνοούσα ό,τι ένοιωθα όσο ήμουν εγώ τζείνη που έφεφκε, σκεπτόμενη τι έχω να κάμω με την άφιξή μου στον προορισμό μου, τωρά που είμαι αυτή που μένει πίσω καταλαβαίνω πως ήταν για τους υπόλοιπους. Είπε μου κάποιος να μεν λαλώ πονεί. Να λαλώ εν απλά στενάχωρο. Αλλά η στεναχώρια πονεί, έννε;
Εσαντάνωσες μας, καλοκαίρι 13. 
Αγαπημένοι μου R, P, D, P, A, Γ να'στε καλά εκεί που θα είστε. Καλοί μου Α, Α, Α, L, F, μεν μου χαθείτε. Ήσασταν οι πιο όμορφες στιγμές, μουσικές λόγια, τόποi, φάτσες και χαμόγελα του μεταλλαγμένου μου καλοκαιριού.

Σάββατο 14 Σεπτεμβρίου 2013

On ira.

Κοιμάσαι. Ξέρεις πως δεν σου πάει ο ύπνος της ημέρας. Αλλά κοιμάσαι.
Και ξυπνάς ιδρωμένη.
Όνειρα γαμημένα.
Ήσουν σε ένα πλοίο, τεράστιο. Έκατσες για καφέ σε ένα μικρό καφενεδάκι μόνη σου. Ακούμπησες κινητό, πορτοφόλι, τσαντάκι με καπνό κλπ, κλειδιά, στο τραπεζάκι, πίνεις το χυμό σου και διαβάζεις το βιβλίο σου.
Ξαφνικά περνά δίπλα σου ένας ελέφαντας μικρός. Τον ακολουθείς. Ακούς μια ανακοίνωση που φωνάζει την οικογένειά σου σε μια κλειστή αποβάθρα πάνω στο πλοίο. Είναι όλοι μέσα και βλέπουν κάτι στην άκρη της.
Ο ελέφαντας σε περιμένει έξω από το τούνελ-αποβάθρα.
Πας πίσω, κάνεις μια βόλτα με το ελεφαντάκι δίπλα και καταλήγεις στο καφενεδάκι. Κάποιος έχει μαζέψει τα υπάρχοντά σου όλα. Ξέρεις ότι είσαι ηλίθια που τα άφησες εκεί μόνα τους. Σηκώνεσαι φεύγεις χωρίς να ρωτήσεις αν είδε κάτι κανείς.
Περπατάς και περνάς από γνωστό καφενείο της Λευκωσίας (το πλοίο δεν ξερω πού πήγε), και σου έρχεται φλασιά. Μπαίνεις και ρωτάς αν είδαν το κινητό σου. Σου λένε πως ναι, και σε ρωτούν για το κάλυμα για να βεβαιωθούν ότι είναι το δικό σου. Έχουν μαζί και τα υπόλοιπα πράγματά σου. Σου λένε-χωρίς λόγο- να προσέχεις γιατί οι ίδιοι πουλάνε τα κινητά που βρίσκουν, δεν περιμένουν να τα ψάξει κανείς. Δεν το βρίσκεις περίεργο για κάποιο λόγο. Ευχαριστείς και φεύγεις.
Έχει βραδιάσει και κάθεσαι κάπου παραθαλάσσια με φίλους. Το φεγγάρι είναι σχεδόν όπως το προχτεσινό. Μισό, και τεράστιο. Πας να το χαζέψεις από την άκρη του χώρου, όπου είναι το κάγκελο. Σηκώνεται κι εκείνος κι έρχεται πίσω σου. Μιλάτε για λίγο, και ξαφνικά τα γελαστά προσωπά σας βρίσκονται πολύ κοντά. Τον φιλάς, σε φιλά. Το δικό σου φιλί ντροπαλό, το δικό του παίρνει θάρος από την κίνησή σου και γίνεται ξεδιάντροπο. Σαν να το περίμενε. Διώχνεις το όνειρο και ξαναβρίσκεσαι στο πλοίο...γίνεται ένα rewind και βρίσκεσαι στο κρεβάτι σου. Με το δωμάτιο ακόμα πυροβολημένο, και το γάτο να κοιμάται στο παράθυρο και να ονειρεύεται.
Πρέπει να πιώ νερό. Πρέπει να φάω κάτι γλυκό. Πρέπει να συγυρίσω.

Παρασκευή 13 Σεπτεμβρίου 2013

Αναχρονισμένο

Είσαι στο κρεβάτι μόνη. Ένα μάτσο χάλια.

Με πονοκέφαλο, με μύτη που τρέχει, με λαιμό γεμάτο λεπίδες, με πόνο στα αυτιά και γενικά μια κομμάρα.
Φορείς τη φόρμα του πάνω από το νυχτικό σου γιατί κρυώνεις, γιατί πρέπει να ζεσταθείς, να γιάνεις.
Κοιμάσαι αλλά ξυπνάς μες στον ύπνο σου.
Λείπει.
Σου λείπει.
Θες να είναι εκεί, όπως άλλοτε, να σου φτιάξει ένα τσάι, να σε φιλήσει και να του πεις πως θα τον κολλήσεις, και να σου απαντήσει πως δεν πρόκειται, κι αν γίνει σιγά το πράγμα.
Να σου κάνει παρέα μέχρι να πιέις το τσάι και να σε πάρει αγγαλιά όπως ξαπλώνεις, να σε κουνήσει όπως αυτονανουρίζεσαι όταν είσαι νευρική, να σε ρωτήσει αν θες χάδια... και να σε κοιμήσει.
Θες.
Και μπορεί να θέλει κι εκείνος.

Αλλά είσαι στο κρεβάτι μόνη. Εσύ και τα χάλια σου.

Τετάρτη 11 Σεπτεμβρίου 2013

Σφαίρα

Το μόνο που σου μένει είναι να πιστεύεις ότι αν είσαι καλός με τους άλλους, θα είναι και οι άλλοι καλοί μαζί σου.
Και τελικά οι περισσότεροι είναι.
Κι αυτοί που δεν είναι, ξέρεις ότι δεν σε αφορούν.

Όπως είπα ψες διαβάζοντας ένα ποίημα της αγαπημένης μου, πρέπει σαν φεγγάρι να βρω τη θαυματουργή μου επιρροή στους άλλους και να την λουστώ. Reminder to self.

Και θα γίνω καλά, σωματικά και ψυχικά, και θα τα δω όλα να λάμπουν, γιατί αξίζει μου, κατάμιτ.

Τελικά εν είμαι αλκοολική to be γιατί μόλις εσκέφτηκα ότι που εχτές που αρρώστησα, εν μπορώ να σκεφτώ καν ένα ποτήρι κρασί, πόσο μάλλον να το πιώ. Πάλε καλά, εφκήκε τζαι τούτο που την έννοια μου.

Δευτέρα 9 Σεπτεμβρίου 2013

Reminder

Υπενθύμιση: Μεν περιμένεις πολλά, για να μεν απογοητεύκεσαι.
Να παίζει στο repeat.
Ισχύει για τους πάντες.
Over and out.

Πέμπτη 5 Σεπτεμβρίου 2013

Ο χαρακτήρας- 4

Ο καιρός πέρασε, με λίγους καβγάδες αλλά πολλές όμορφες στιγμές. Το καλοκαίρι έφτασε, αυτός έφυγε από το νησί και εντάθηκαν τα πήγαινε-έλα μας. Συναντιόμασταν στην Αθήνα, στο νησί, στην Κύπρο, χειμώνα, καλοκαίρι, με κάθε ευκαιρία.
Όμορφα σου φαίνονται αναγνώστη, όλα αυτά, αλλά σκέψου ότι μιλούμε για ένα αρρωστημένα παθιασμένο άνθρωπο. Ένα άνθρωπο που δεν ζει, πνίγεται, μαραζώνει, πεθαίνει αν δεν είναι ερωτευμένος, αν δεν κάνει έρωτα.
Ξέρω ότι δεν ήταν μόνο μαζί μου ούτε καν όσο ήμασταν στο μησί, φαντάζεσαι τι γινόταν όταν δεν ήμασταν καν κοντά. Αλλά το μήνυμα, το τηλέφωνο, η διεκδίκηση και η παράνοια του πάθους καλά κρατούσε.
Η αλήθεια είναι πως μετά από όσα ήξερα ότι έκανε (τα οποία ποτέ δεν συζήτησα μαζί του, αλλά ούτε και αφηνόμουν να το ζήσω σαν πραγματική σχέση για να μην απογοητεύομαι χωρίς λόγο), ούτε εγώ του είπα ποτέ ότι πλέον είχα κάτι νέο στη ζωή μου.
Στη Γαλλία είχα ερωτευτεί πρώτη φορά στη ζωή μου. Δεν ήξερα πού θα με βγάλει μέχρι να συναντηθώ με τον έρωτα, αλλά πλέον δεν ήθελα έτσι κι αλλιώς να συντηρώ την κατάσταση με τον χαρακτήρα. Είχα ξενερώσει, δεν μου έβγαινε, ένοιωθα ένα σίχαμα.
Ήρθε στο Παρίσι με άλλες προοπτικές, για να συναντηθούμε, και πάλι δεν είπα τίποτε. Είχα φτάσει πριν από εκείνον στο ξενοδοχείο και ζήτησα TWIN δωμάτιο αντί διπλό. Δεν μου έδωσαν, αλλά δεν ήθελα να κάνω κάτι παραπάνω, έτσι κι αλλιώς. Πέρσασε τις μέρες και τις νύχτες του προσπαθώντας να με νοιώσει δική του-μάταια, και όταν τέλειωσε το ταξίδι, σταμάτησα σιγά σιγά να απαντώ στα μηνύματά του. Μου φάνηκε χαζό  να μπω στη διαδικασία να εξηγήσω γιατί σταματώ κάτι το οποίο δεν ήταν "κάτι", ότι έχω μάλλον κάτι ουσιαστικό, ότι τέλοσπαντων δεν γουστάρω πλέον.
Χρόνια μετά, έμαθα ότι βασανίστηκε στο Παρίσι, ότι θυμάται κάθε στιγμή (με λεπτομέρειες, μου τις είπε!), ότι τον πονούν οι αναμνήσεις και δεν ήθελε να είναι έτσι η τελευταία μας συνάντηση.
Από καιρό σε καιρό, λαμβάνω μηνύματα σε στυλ "Θα κατέβω Κύπρο. Δεν ξέρω γιατί περιμένω να μου δώσεις άδεια, δεν είναι δικό σου το νησί έξάλλου. Θα έρθω και θα σταθώ εκεί στην οδό xxx και θα περιμένω να σε δω.", ή "οι ανεπλήρωτοι έρωτες ίσως να είναι και οι πιο όμορφοι", ή "παραμένω ερωτευμένος μαζί σου"
Εδώ και χρόνια προσπαθώ να καταλάβω γιατί συνεχίζει να ασχολείται. Δεν μπορώ να το εξηγήσω με κανέναν τρόπο που να φαίνεται λογικός για το δικό μου μυαλό ή το δικό του όπως το ξέρω.
Σας αφήνω με ένα τραγούδι/ποίημα που έμαθα από εκείνον.




Κι αν γεννηθείς κάποια στιγμή
Μιαν άλλη που δε θα υπάρχω
Μη φοβηθείς
Και θα με βρείς είτε σαν άστρο
Όταν μονάχος περπατάς στην παγωμένη νύχτα
Είτε στο βλέμμα ενός παιδιού που θα σε προσπεράσει
Είτε στη φλόγα ενός κεριού που θα κρατάς
Διαβαίνοντας το σκοτεινό το δάσος

Τετάρτη 4 Σεπτεμβρίου 2013

Ο χαρακτήρας- 3

Όταν ήρθε η ώρα κι ένοιωσα κάπως άνετα, και ήμουν πλεόν σε νόμιμη ηλικία, κι έγινε κάτι παραπάνω, ήταν όπως το rollercoaster το πράμα. Που ανεβαίνει μέχρι ένα σημείο, τζαι μετά πέεεεφτει τζαι εν σταματά με τίποτε, κουβαλώντας σε μαζί του.
Εφτά φορές ρε φίλε. Εφτά φορές σε μια νύχτα. Ακουμπούσε τα όρια του εκνευριστικού αν το σκεφτείς. Τζαι η αλήθεια είναι ότι απορώ ακόμα πώς γίνεται τούτο το πράμα. Ούτε μου ξανάτυχε, ούτε το ξανάκουσα.
Εκράτησε το εσώρουχό μου (το οποίο εδιεκδίκησα πίσω σε κάποια φάση), τζι εσυνέχισε να με φλερτάρει όπως πάντα, να φκαίνουμε ραντεβού, να φκαίουμε με παρέα, να χορεύκουμε χωρίς να μας ενδιαφέρει τίποτε μέσα στα κλαμπς και τα μπαρς, να μου στέλνει σεξουλιάρικα μηνύματα ενώ καθόταν απέναντί μου σε μια παρέα, και να μου ψυθιρίζει στο αυτί πράματα που με εκάμναν να κοκκινίζω μες στον κόσμο.
Όταν ξυπνούσα άρρωστη έβγαινε για δουλειές και περνούσε από το μανάβη του ή από τον φύλακα της σχολής και έπερνε πορτοκάλια. Με το που γυρνούσε, έστυβε φρέσκο χυμό, τον οποίο μου σέρβιρε στο κρεβάτι μαζί με 3-πάντα- μίνι κρουασανάκια με βραστή γαλοπούλα, τυρί, τομάτα και μαρούλι. Ήξερε τις ιδιοτροπίες μου.
Τα βράδια που μαγειρεύαμε παρέα στο σπίτι του, δεν έπλυνα ούτε κι ένα πιάτο. Μου έλεγε πάντα όμορφα λόγια και με έκανε να νοιώθω καλά για μένα. Και τα πίστευα τελικά, όσο άβολα κι αν ένοιωθα εκείνη τη στιγμή που τα άκουγα.
Με γέμιζε μουσικές, ταινιες, γνώσεις, εμπειρίες, περνούσαμε όμορφα... αλλά ήξερα ότι κάτι δεν ήταν σωστό. Τζαι εν αφήνουμουν εντελώς να νοιώσω όσα θα ένοιωθα αν ήταν αλλιώς τα πράματα.

Ο χαρακτήρας- 2

Εσυνέχισα να τον βλέπω σε καφέδες και ποτά, να μου στέλνει μηνύματα ενώ ήμουν δίπλα του και να φλερτάρει με κάθε τρόπο.
Τζαι μια μέρα είπε μου να πάμε στο Ιταλικό. (Ένα ήταν, αλλά καλό!) Εννοείται ενόμιζα ότι εννοεί ούλλοι μαζί (γιατί είμαι πολλά στην κοσμάρα μου), αλλά σύντομα εκατάλαβα ότι όχι...
Εν είχα ξαναφκεί on a date έτσι με κάποιον, τωρά που το σκέφτουμαι. Επήενα σινεμά, επήεννα βόλτες, αλλά όι έτσι. Τζαι είχα άγχος. Σε σημείο να μεν μπορώ ΚΑΝ να φάω. Έφαε, τζαι εκάπνιζα. Τζαι υποσχέθηκα του την επόμενη φορά να φάω. Ρεζίλισσα.
Τζαι υποσχέθηκα του να καπνίζω λιγότερο.
Εμιλούσαμε για ώρες.
Ήρτε σπίτι μου, εμιλούσαμε ακόμα, εχαίδευκε μου τα χέρια μου, τα μαλλιά μου...σχεδόν ετζοιμήθηκα. Έφυε μόνος του.
Και τούτο το έξω-σπίτι-καληνύχτα εσυνεχίστηκε πρέπει να σου πω για μέρες...ώσπου να φιληθούμε.
Τζαι ξανά καληνύχτα.
Επεράσαν μήνες, έγινα ενήλικας, ήρτα για Χριστούγεννα σπίτι μου, επήα ξανά πίσω Ελλάδα, και μετά να γίνει κάτι παραπάνω. Ναι, επήενα σπίτι του, ναι ετζοιμούμασταν μαζί, αλλά ναι απλά ετζοιμούμασταν. Ετρώαμε, εφκαίναμε, εβλέπαμε ταινίες, τζαι ετζοιμούμασταν.
Τζαι ναι, επροσπάθαν να κάμει τα δικά του. Κάθε νύχτα.
Τζαι ναι, ήμουν μωρό.


Δευτέρα 2 Σεπτεμβρίου 2013

Ο χαρακτήρας- 1

Εν άδικο που εν έχει το δικό του ποστ, αν και δεν είναι πως το αξίζει. Αλλά τι περίοδο ανασκόπησης θα περνούσα αν δεν το έγραφα και τούτο στα πρακτικά;

_________________________________________________


Το 2004 επήα για σπουδές. Οι μισοί καθηγητές συμβασιούχοι, με ανυπόγραφες συμβάσεις για το νέο έτος, και απλήρωτες συμβάσεις για το προηγούμενο έτος.
Πηγαίναμε στα μαθήματα και απλά δεν εμφανιζόταν κανείς να μας ανοίξει, μέχρι νε περάσει κανένας παλιός φοιτητής, κανένας καθηγητής, να ρωτήσει τι περιμένουμε, να πούμε και να μας πουν α, μην περιμένετε, πάτε για κανένα καφέ, δεν θα έρθει.
Κι έτσι, όσοι είχαμε μαζευτεί εκεί, πηγαίναμε για καφέ.

Σε μια σύναξη στο τμήμα τον είχαμε δει. Ψωνισμένο λουκ αλλά περιποιημένος, εφαίνετουν μεγάλος-υπέθεσα ότι εν καθηγητής-τζαι εσχολιάσαμε τον. Οι συμφοιτήτριες εφκάλαν του τζαι παρατσούκλι.

Μια φορά λοιπόν, είχαμε πάει για καφέ, με ένα καθηγητή από το πανεπιστήμιο που ήταν σχετικά νεαρός, μερικές μεγαλύτερες φοιτήτριες, μερικές γνωστές συμφοιτήτριες κλπ.
Και μας λέει θα έρθει κι ένας φίλος σε λίγο. Κι έρχεται αυτός. Κάθεται απέναντί μου, εγώ να έχω φάει κόλλημα ότι είναι μεγάλος άρα του μιλώ στον πληθυντικό, παρόλο που μας είπε ότι είναι φοιτητής κι εκείνος στο τέταρτο έτος. Ήταν 26 χρονών. Όσο έγινα εγώ φέτος.

Περάσαμε καλά (παρόλο που δεν ξεπέρασα το θέμα του πληθυντικού), και στο τέλος μας λέει ξέρετε, γράψτε μου κάπου τα τηλέφωνά σας γιατί το έτος μου λείπει και πρέπει να κάνω ένα πάρτυ στο σπίτι μου!

Πάμε σπίτια μας, με τες 2 φίλες να έρκουνται στο δικό μου να αράζουμε στον καναπέ-κρεβάτι και να βλέπουμε το the beach. Και σκάει μήνυμα. Το ανοίγω, το διαβάζω και γελώ. Το δείχνω στες φίλες τζαι ξεκινούμε το περιπαίξιμο. Τζαι ξεκινά το κόλλημα του.
"Πολύ χάρηκα που γνώρισα αυτά τα ερευνητικά μάτια."- τζαι εν θυμούμαι τι άλλο ή πώς υπέγραφε.