On ira.

Κοιμάσαι. Ξέρεις πως δεν σου πάει ο ύπνος της ημέρας. Αλλά κοιμάσαι.
Και ξυπνάς ιδρωμένη.
Όνειρα γαμημένα.
Ήσουν σε ένα πλοίο, τεράστιο. Έκατσες για καφέ σε ένα μικρό καφενεδάκι μόνη σου. Ακούμπησες κινητό, πορτοφόλι, τσαντάκι με καπνό κλπ, κλειδιά, στο τραπεζάκι, πίνεις το χυμό σου και διαβάζεις το βιβλίο σου.
Ξαφνικά περνά δίπλα σου ένας ελέφαντας μικρός. Τον ακολουθείς. Ακούς μια ανακοίνωση που φωνάζει την οικογένειά σου σε μια κλειστή αποβάθρα πάνω στο πλοίο. Είναι όλοι μέσα και βλέπουν κάτι στην άκρη της.
Ο ελέφαντας σε περιμένει έξω από το τούνελ-αποβάθρα.
Πας πίσω, κάνεις μια βόλτα με το ελεφαντάκι δίπλα και καταλήγεις στο καφενεδάκι. Κάποιος έχει μαζέψει τα υπάρχοντά σου όλα. Ξέρεις ότι είσαι ηλίθια που τα άφησες εκεί μόνα τους. Σηκώνεσαι φεύγεις χωρίς να ρωτήσεις αν είδε κάτι κανείς.
Περπατάς και περνάς από γνωστό καφενείο της Λευκωσίας (το πλοίο δεν ξερω πού πήγε), και σου έρχεται φλασιά. Μπαίνεις και ρωτάς αν είδαν το κινητό σου. Σου λένε πως ναι, και σε ρωτούν για το κάλυμα για να βεβαιωθούν ότι είναι το δικό σου. Έχουν μαζί και τα υπόλοιπα πράγματά σου. Σου λένε-χωρίς λόγο- να προσέχεις γιατί οι ίδιοι πουλάνε τα κινητά που βρίσκουν, δεν περιμένουν να τα ψάξει κανείς. Δεν το βρίσκεις περίεργο για κάποιο λόγο. Ευχαριστείς και φεύγεις.
Έχει βραδιάσει και κάθεσαι κάπου παραθαλάσσια με φίλους. Το φεγγάρι είναι σχεδόν όπως το προχτεσινό. Μισό, και τεράστιο. Πας να το χαζέψεις από την άκρη του χώρου, όπου είναι το κάγκελο. Σηκώνεται κι εκείνος κι έρχεται πίσω σου. Μιλάτε για λίγο, και ξαφνικά τα γελαστά προσωπά σας βρίσκονται πολύ κοντά. Τον φιλάς, σε φιλά. Το δικό σου φιλί ντροπαλό, το δικό του παίρνει θάρος από την κίνησή σου και γίνεται ξεδιάντροπο. Σαν να το περίμενε. Διώχνεις το όνειρο και ξαναβρίσκεσαι στο πλοίο...γίνεται ένα rewind και βρίσκεσαι στο κρεβάτι σου. Με το δωμάτιο ακόμα πυροβολημένο, και το γάτο να κοιμάται στο παράθυρο και να ονειρεύεται.
Πρέπει να πιώ νερό. Πρέπει να φάω κάτι γλυκό. Πρέπει να συγυρίσω.