Παρασκευή 13 Σεπτεμβρίου 2013

Αναχρονισμένο

Είσαι στο κρεβάτι μόνη. Ένα μάτσο χάλια.

Με πονοκέφαλο, με μύτη που τρέχει, με λαιμό γεμάτο λεπίδες, με πόνο στα αυτιά και γενικά μια κομμάρα.
Φορείς τη φόρμα του πάνω από το νυχτικό σου γιατί κρυώνεις, γιατί πρέπει να ζεσταθείς, να γιάνεις.
Κοιμάσαι αλλά ξυπνάς μες στον ύπνο σου.
Λείπει.
Σου λείπει.
Θες να είναι εκεί, όπως άλλοτε, να σου φτιάξει ένα τσάι, να σε φιλήσει και να του πεις πως θα τον κολλήσεις, και να σου απαντήσει πως δεν πρόκειται, κι αν γίνει σιγά το πράγμα.
Να σου κάνει παρέα μέχρι να πιέις το τσάι και να σε πάρει αγγαλιά όπως ξαπλώνεις, να σε κουνήσει όπως αυτονανουρίζεσαι όταν είσαι νευρική, να σε ρωτήσει αν θες χάδια... και να σε κοιμήσει.
Θες.
Και μπορεί να θέλει κι εκείνος.

Αλλά είσαι στο κρεβάτι μόνη. Εσύ και τα χάλια σου.

2 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Εν ξέρω τι να σου πω για να απαλύνω τον πόνο σου:(
Μόνο περαστικά σου κορούδα μου!!!
κράτα γερά!!!

Η μάγισσα του Πορτομπέλο είπε...

:/ sucks, I know. Αλλά δώσε χρόνο στον εαυτό σου, γιατί μόνο αυτός μπορεί να σβήσει τις αναμνήσεις που σε πονούν και να κάνει χώρο για θετικότερες σκέψεις. Μαζί σου πάντως :)