Ο καιρός πέρασε, με λίγους καβγάδες αλλά πολλές όμορφες στιγμές. Το καλοκαίρι έφτασε, αυτός έφυγε από το νησί και εντάθηκαν τα πήγαινε-έλα μας. Συναντιόμασταν στην Αθήνα, στο νησί, στην Κύπρο, χειμώνα, καλοκαίρι, με κάθε ευκαιρία.
Όμορφα σου φαίνονται αναγνώστη, όλα αυτά, αλλά σκέψου ότι μιλούμε για ένα αρρωστημένα παθιασμένο άνθρωπο. Ένα άνθρωπο που δεν ζει, πνίγεται, μαραζώνει, πεθαίνει αν δεν είναι ερωτευμένος, αν δεν κάνει έρωτα.
Ξέρω ότι δεν ήταν μόνο μαζί μου ούτε καν όσο ήμασταν στο μησί, φαντάζεσαι τι γινόταν όταν δεν ήμασταν καν κοντά. Αλλά το μήνυμα, το τηλέφωνο, η διεκδίκηση και η παράνοια του πάθους καλά κρατούσε.
Η αλήθεια είναι πως μετά από όσα ήξερα ότι έκανε (τα οποία ποτέ δεν συζήτησα μαζί του, αλλά ούτε και αφηνόμουν να το ζήσω σαν πραγματική σχέση για να μην απογοητεύομαι χωρίς λόγο), ούτε εγώ του είπα ποτέ ότι πλέον είχα κάτι νέο στη ζωή μου.
Στη Γαλλία είχα ερωτευτεί πρώτη φορά στη ζωή μου. Δεν ήξερα πού θα με βγάλει μέχρι να συναντηθώ με τον έρωτα, αλλά πλέον δεν ήθελα έτσι κι αλλιώς να συντηρώ την κατάσταση με τον χαρακτήρα. Είχα ξενερώσει, δεν μου έβγαινε, ένοιωθα ένα σίχαμα.
Ήρθε στο Παρίσι με άλλες προοπτικές, για να συναντηθούμε, και πάλι δεν είπα τίποτε. Είχα φτάσει πριν από εκείνον στο ξενοδοχείο και ζήτησα TWIN δωμάτιο αντί διπλό. Δεν μου έδωσαν, αλλά δεν ήθελα να κάνω κάτι παραπάνω, έτσι κι αλλιώς. Πέρσασε τις μέρες και τις νύχτες του προσπαθώντας να με νοιώσει δική του-μάταια, και όταν τέλειωσε το ταξίδι, σταμάτησα σιγά σιγά να απαντώ στα μηνύματά του. Μου φάνηκε χαζό να μπω στη διαδικασία να εξηγήσω γιατί σταματώ κάτι το οποίο δεν ήταν "κάτι", ότι έχω μάλλον κάτι ουσιαστικό, ότι τέλοσπαντων δεν γουστάρω πλέον.
Χρόνια μετά, έμαθα ότι βασανίστηκε στο Παρίσι, ότι θυμάται κάθε στιγμή (με λεπτομέρειες, μου τις είπε!), ότι τον πονούν οι αναμνήσεις και δεν ήθελε να είναι έτσι η τελευταία μας συνάντηση.
Από καιρό σε καιρό, λαμβάνω μηνύματα σε στυλ "Θα κατέβω Κύπρο. Δεν ξέρω γιατί περιμένω να μου δώσεις άδεια, δεν είναι δικό σου το νησί έξάλλου. Θα έρθω και θα σταθώ εκεί στην οδό xxx και θα περιμένω να σε δω.", ή "οι ανεπλήρωτοι έρωτες ίσως να είναι και οι πιο όμορφοι", ή "παραμένω ερωτευμένος μαζί σου"
Εδώ και χρόνια προσπαθώ να καταλάβω γιατί συνεχίζει να ασχολείται. Δεν μπορώ να το εξηγήσω με κανέναν τρόπο που να φαίνεται λογικός για το δικό μου μυαλό ή το δικό του όπως το ξέρω.
Σας αφήνω με ένα τραγούδι/ποίημα που έμαθα από εκείνον.
Όμορφα σου φαίνονται αναγνώστη, όλα αυτά, αλλά σκέψου ότι μιλούμε για ένα αρρωστημένα παθιασμένο άνθρωπο. Ένα άνθρωπο που δεν ζει, πνίγεται, μαραζώνει, πεθαίνει αν δεν είναι ερωτευμένος, αν δεν κάνει έρωτα.
Ξέρω ότι δεν ήταν μόνο μαζί μου ούτε καν όσο ήμασταν στο μησί, φαντάζεσαι τι γινόταν όταν δεν ήμασταν καν κοντά. Αλλά το μήνυμα, το τηλέφωνο, η διεκδίκηση και η παράνοια του πάθους καλά κρατούσε.
Η αλήθεια είναι πως μετά από όσα ήξερα ότι έκανε (τα οποία ποτέ δεν συζήτησα μαζί του, αλλά ούτε και αφηνόμουν να το ζήσω σαν πραγματική σχέση για να μην απογοητεύομαι χωρίς λόγο), ούτε εγώ του είπα ποτέ ότι πλέον είχα κάτι νέο στη ζωή μου.
Στη Γαλλία είχα ερωτευτεί πρώτη φορά στη ζωή μου. Δεν ήξερα πού θα με βγάλει μέχρι να συναντηθώ με τον έρωτα, αλλά πλέον δεν ήθελα έτσι κι αλλιώς να συντηρώ την κατάσταση με τον χαρακτήρα. Είχα ξενερώσει, δεν μου έβγαινε, ένοιωθα ένα σίχαμα.
Ήρθε στο Παρίσι με άλλες προοπτικές, για να συναντηθούμε, και πάλι δεν είπα τίποτε. Είχα φτάσει πριν από εκείνον στο ξενοδοχείο και ζήτησα TWIN δωμάτιο αντί διπλό. Δεν μου έδωσαν, αλλά δεν ήθελα να κάνω κάτι παραπάνω, έτσι κι αλλιώς. Πέρσασε τις μέρες και τις νύχτες του προσπαθώντας να με νοιώσει δική του-μάταια, και όταν τέλειωσε το ταξίδι, σταμάτησα σιγά σιγά να απαντώ στα μηνύματά του. Μου φάνηκε χαζό να μπω στη διαδικασία να εξηγήσω γιατί σταματώ κάτι το οποίο δεν ήταν "κάτι", ότι έχω μάλλον κάτι ουσιαστικό, ότι τέλοσπαντων δεν γουστάρω πλέον.
Χρόνια μετά, έμαθα ότι βασανίστηκε στο Παρίσι, ότι θυμάται κάθε στιγμή (με λεπτομέρειες, μου τις είπε!), ότι τον πονούν οι αναμνήσεις και δεν ήθελε να είναι έτσι η τελευταία μας συνάντηση.
Από καιρό σε καιρό, λαμβάνω μηνύματα σε στυλ "Θα κατέβω Κύπρο. Δεν ξέρω γιατί περιμένω να μου δώσεις άδεια, δεν είναι δικό σου το νησί έξάλλου. Θα έρθω και θα σταθώ εκεί στην οδό xxx και θα περιμένω να σε δω.", ή "οι ανεπλήρωτοι έρωτες ίσως να είναι και οι πιο όμορφοι", ή "παραμένω ερωτευμένος μαζί σου"
Εδώ και χρόνια προσπαθώ να καταλάβω γιατί συνεχίζει να ασχολείται. Δεν μπορώ να το εξηγήσω με κανέναν τρόπο που να φαίνεται λογικός για το δικό μου μυαλό ή το δικό του όπως το ξέρω.
Σας αφήνω με ένα τραγούδι/ποίημα που έμαθα από εκείνον.
Κι αν γεννηθείς κάποια στιγμή
Μιαν άλλη που δε θα υπάρχω
Μη φοβηθείς
Και θα με βρείς είτε σαν άστρο
Όταν μονάχος περπατάς στην παγωμένη νύχτα
Είτε στο βλέμμα ενός παιδιού που θα σε προσπεράσει
Είτε στη φλόγα ενός κεριού που θα κρατάς
Διαβαίνοντας το σκοτεινό το δάσος
Μιαν άλλη που δε θα υπάρχω
Μη φοβηθείς
Και θα με βρείς είτε σαν άστρο
Όταν μονάχος περπατάς στην παγωμένη νύχτα
Είτε στο βλέμμα ενός παιδιού που θα σε προσπεράσει
Είτε στη φλόγα ενός κεριού που θα κρατάς
Διαβαίνοντας το σκοτεινό το δάσος
15 σχόλια:
τι εννοείς εν καταλαβαίνεις; αγάπησε σε. Εν τόσο απλό. Κανένας άντρας εν θυμάται λεπτομέρειες που το Παρίσι αν δεν νοιώθει κάτι για την άλλη. Duh...
έκατσα τζαι εδκιάβασα τζαι τα προηγούμενα να καταλάβω τι γίνεται. ενδιαφέρουσα ιστορία. δύο παράλληλες γραμμές θα έλεγα, που δεν γίνεται να συναντηθούν.
στο παρίσι ερωτεύτηκες ποιόν?
είναι ερωτευμένος με το ανεκπλήρωτο
Που τη μια πάω να συμφωνήσω με το Κτηνό, που την άλλη παίζει να ταν τζιαι ψυχάκιας, ο οποίος επειδή κατάλαβε ότι άρχισε να τρώει πόρτα, κόλλησε απο εγωισμό και παραφροσύνη.
Αν κατάλαβα καλά, η διαίσθησή σου, σου λέει το δεύτερο.
Τόσο πολύ ερωτευμένος με εσένα και όχι την ιδέα του έρωτα που ήταν μαζί σου και με 1-2 άλλες ταυτόχρονα? Μάλλον κόλλησε με το ότι έφαε πόρτα ΑΚΑ ανεκπλήρωτο.
Κτηνό, έννεν αγάπη τούτο το πράμα. Μάνα, θενξ που έκατσες κι εδιάβασες τα, δεν το σκέφτηκα έτσι επειδή δεν είχα ποτέ επιθυμία να συναντηθούν οι γραμμές μας.
Bea, το καλαμαράκι στο Παρίσι.
Κολόνα & Ίνα, ναι, κι εγώ το δεύτερο λέω, ΑΛΛΑ δεν μου φαίνεται λογικό να μην έχει μείνει και λίγος εγωισμός μετά από τόσα χρόνια... τρώεις πόρτα οκ, κολλάς, αλλά εν λαλείς ρε γαμώτο εν θα την βουρώ;!
Με το καλαμαράκι έγινε κάτι; Είστε μαζί;
Έγινε κάτι, για 5 χρόνια περίπου, τώρα πάει κι εκείνο...
ΟΚ, απλά επροσπαθούσα να τα βάλω σε ένα χρονικό perspective.
Πάντως πριν αναφέρω τις σκέψεις μου, περιμένω και ελπίζω να συνεχίσεις την ιστορία, από εδώ που έμεινες στο "Ο χαρακτήρας-4", μέχρι εδώ που έφτασες σήμερα.
Εγώ πάλι περιμένω σκέψεις. Προς το παρόν το season μόνο 4 επισόδια περιλαμβάνει, αν ανανεωθεί το συμβόλαιό μου κάποια στιγμή, θα συνεχίσω. Αλλά προς το παρόν, φτάνει τόσο.
παιζει να εχω διαβασει το εν λογω σου ποστ τρεις φορες ως τωρα , ενω σε δκιαβαζω εδω και αρκετο καιρο μπορει να εν η πρωτη φορα που αφηνω σχολιο.. εταυτιστηκα τοσο πολλα με οτι εγραψες.. ηταν οτι εγραψες, ακριβως με οτι επερασα, εχαρηκα που τα ειδα γραμμενα , εσυνειδητοποιησα πολλα πραματα, αφηκε μου τζαι ενα γλυτζι χαμογελο, τζαι παω στα επομενα ποστ. επρεπε να σου το πω moonlight. καλη σου μερα
Doccia, χαίρομαι για όσα μου γράφεις. Ελπίζω να βρεις κάποια στιγμή και κάτι άλλο από σένα μέσα στα γραφόμενά μου. :)
Έθελα να σχολιάσω το 1, το 2, το 3..
Σε τούτο εν μου φκαίνει.
Φούρνι, δαμέ σχολιάζεις ούλλα τα επισόδια! :p
Δημοσίευση σχολίου