Ήμουν φοιτήτρια στην Ελλάδα σε ένα που τα μετρημένα στα δάχτυλα των χεριών μου πανεπιστημιακά τμήματα που εμείναν ανοιχτά, χωρίς κατάληψη πριν 2-3 χρόνια που εξεκινούσαν οι διαδικασίες για την ενσωμάτωση του νόμου-πλαισίου για τα ιδιωτικά πανεπιστήμια κλπ. Ήμασταν ν φοιτητές υπέρ της κατάληψης και ν+1 κατά της κατάληψης. Κάθε μέρα συνέλευση, καθε μέρα καταμέτρηση, κάθε μέρα τα ίδια. Και αναρωτιούμουν γιατί γίνονται ούλλα τούτα, γιατί διαμαρτύρεται ο κόσμος, αφού εν απόφαση της Ε.Ε τζαι εν σίουρο ότι θα υιοθετηθεί sooner or later και στην Ελλάδα. Τζαι πριν, τζαι μετά, 3 χρόνια που εμίνισκα Ελλάδα κάθε εβδομάδα κάποιος θα είχα παράπονο που κάτι, κάποιος θα έκαμνε απεργία, κλπ. Και τελικά, σάννα και κανένας δεν εκέρδιζε τίποτε. Ούτε οι διαμαρτυρόμενοι, ούτε κανένας. Άρα γιατί συνεχιζουν να κάμνουν ιστορίες;
Τζαι εμείς δαμέ, που έχουμε τόσα κοινά με τους Ελλαδίτες, σε τούτο φαίνεται μου είμαστε τόσο διαφορετικοί. Εμέις δαμέ εν κάμνουμε τόσες ιστορίες. Εν κάμνουμε τόσες διαμαρτυρίες, τόσες διαδηλώσεις. Τζαι έννεν ότι έχουμε καμιά ιδανική κοινωνία. Έχουμε προβλήματα τζι εμείς. Γιατί εν τόσο μεμωνομένες οι περιπτώσεις που διαμαρτύρεται ο κόσμος; Για τες δουλειές, για την εκπαίδευση, για τα νοσοκομεία, για τα πάντα.
Τέλοσπαντων.. απλά όπως λαλεί τζαι η Ερικύνη (γιατί είμαι ψυχολόγα τζαι αν εν ένα πράμα που έμαθα καλά που τον συμπεριφορισκόν εν ότι αν θέλεις να μειώσεις την πιθανότηταν να επαναληφθεί μια συμπεριφορά πρέπει το άτομο που την κάμνει να λάβει τιμωρίαν ή έστω να μεν λάβει ενίσχυση). Γι'αυτό μερικές φορές αξίζει να διαμαρτύρεσαι. Κι ας μεν δεις δικαίωση. Τουλάχιστον έγινε μια προσπάθεια. Ένα βήμα. Τουλάχιστον υπάρχει μια κίνηση της κοινωνίας, που δείχνει ότι εν είμαστε τέλια αρνιά. Πως εν τζιμούμαστεν. Πως είμαστεν ALERT.
Θα σας δω τζιαμέ.
PS. Sorry για τον τίτλο αλλά είχα τον χρησιμοποίησει κ εγώ αλλού, εν σου τον έκλεψα.. αν και ήταν τούτο η αφορμή (και όχι η αιτία) για το post μου.
4 σχόλια:
συμφωνώ μαζί σου οτι καμιά φορά εδώ στην Ελλάδα το παρακάνουμε αλλά βλέπεις είναι φορές πως κάποιες κοινητοποιήσεις υποθάλπονται απο τα πολιτικά κόμματα. Παλιότερα ήταν πιο πολλές οι φορές τώρα είναι λιγότερες.
Πάντως όπως λες καλύτερα να πάει χαμένη μια κοινητοποίηση παρά να νομίζουν οτι θα τα καταπιούμε όλα χωρίς ούτε μια γκρίνια.
Την καλημέρα μου
ntaxei, den tha imoun kai perifani na imastan opws ekei, pou kathontai kai xanoun ton kairo tous oi foitites gia pragmata pou exoun idi apofasistei, kai den koitane ton eafto tous, einai toso arnia pou oti tous pei o "apo panw" kanoun...
tespa, long story..
moonlightm no problem μανα μου. χαιρομαι που έδωκα έναυσμα για το δικόν σου ποστ. Νομίζω θέτεις πολλά ωραία το θέμαν. Οι ελλαδίτες μπορεί να φτάνουν σε άλλα άκρα γιατί άμα κάνεις καταλήψεις συνεχώς χάνει το μέτρο τη δύναμή του άμαν έρκεται κάτι πολλά σημαντικόν. Σιγά που φοβηθήκανε, μάλλον εσυνηθίσαν ναν τα πανεπιστήμια κλειστά. Αλλά το άλλον άκρον, το να μεν καμνεις τίποτε εν σιηρόττερο, το αποτέλεσμαν τζαι στες δυο περιπτώσεις μπορεί ναν το ίδιο, μη αλλαγή της κατάστασης, αλλά τουλάχιστον ξέρεις ότι στην πρώτη περίπτωση κάποιος νοιάστηκε και ασχολήθηκε. Τζαι να είσαι 20 χρονών τζαι να μεν θόρείς τίποτε άλλον που την προσωπικήν σου βολή εν τραγικό. Οι οικογενειάρχες 40ρηδες, κατανοητό κάπως, εν μες το σύστημαν, έχουν πολλά παραπάνω να χάσουν, αλλά οι νέοι?? γίνεται να σε κόφτει που την κοινωνίαν που ζεις, χωρίς να γίνεσαι αρνίν κάποιου κόμματος; Γίνεται νομίζω.
γίνεται, γίνεται...
Δημοσίευση σχολίου