Παρασκευή

Εδώ και 3 μέρες γυρνώ σπίτι και δεν μιλιέμαι.
Μπαίνω, φοράω πιτζάμες και αμέσως στο κρεβάτι.
Και τις 3 φορές αποτυχία.
Και τις 3 φορές να (μου) φωνάζουν μες στο σπίτι και να με ξυπνούν.
Σήμερα το ανακοίνωσα κιόλας όταν πάω να ξαπλώσω.
Και εκεί που πάει να με πάρει ο ύπνος....ακούω να τσιρίζει η μάνα μου το όνομά μου.
Ταχυπαλμία και κλάμα.
Συνεχίζει να φωνάζει και να προχωρά προς το δωμάτιό μου.
Να στέκεται στην πόρτα του δωματίου μου- η οποία είναι μισάνοιχτη- και να φωνάζει ακόμα.
Της απαντώ ότι με ξύπνησε.
Κλείνει την πόρτα και φεύγει.
Αναφιλητά.
Ταχυπαλμία.
Ξανά.
Στα 20 λεπτά παρατώ την προσπάθεια να ξανακοιμηθώ.
Σηκώνομαι και πάω στην κουζίνα.
Με το που την βλέπω ξανά κλάμα.
Της φωνάζω ότι είμαι στα όριά μου, ότι δεν αντέχω άλλο, ότι θα τρελλαθώ.

Περιμένω το νερό να ζεσταθεί για μπάνιο.

Ανάβω 3 κεριά. Ένα στη μιά άκρη της μπανιέρας, ένα δίπλα στη μπανιέρα κι ένα δίπλα στο νιπτήρα.
Τραβώ την κουρτίνα έξω.
Φέρνω το mp3 player και το ανάβω. Απλά να ακούω μουσική, ό,τι κι αν είναι.
Κλείνω το φως, ξεντύνομαι.
Ανοίγω το νερό και στέκομαι από κάτω.
Ξεπλένω το σώμα μου βιαστηκα.
Βουλώνω τη μπανιέρα, και κάθομαι μέσα.
Όσο γεμίζει, τόσο πιο χαμηλά κατεβαίνω.
Ξαπλώνω μέσα και νοιώθω τη στάθμη του νερού να ανεβαίνει.
Με ξεκουράζει το φως που τρεμοπαίζει.
Προσέχω πώς αλλάζει η οπτική όταν κοιτάς τα πάντα από χαμηλά, από το πάτωμα.
Το νερό σχεδόν φτάνει στα αυτιά μου, ενώ παίζει αυτό και χαμογελώ για την τον τίτλο σε σχέση με την τρέχουσα κατάστασή μου.
Και το νερό μπαίνει στα αυτιά μου.
Περιμένω λίγο ακόμα, μέχρι να φτάσει κοντά στα χείλη μου.
Ακούω τον ήχο του νερού που τρέχει μες στη μπανιέρα, ακούω και λίγο το τραγούδι που τελειώνει.
Καίει το νερό, αλλά με ανακουφίζει.
Μουδιάζουν τα δάχτυλά μου, σε χέρια και πόδια.
Πρέπει να κλείσω το νερό. Δεν κουνιέμαι.
Κοιτώ το ταβάνι, και κλείνω τα μάτια.
Περνά μισό λεπτό και με τρομάζει η ηρεμία.
Με το πόδι κλείνω το νερό από την άλλη πλευρά της μπανιέρας και συνειδητοποιώ ότι ακούω αυτό.
Πρέπει να παίζει ώρα γιατί τελειώνει. Ευτυχώς.
Μπαίνει αυτό και γελώ με τις σκέψεις μου. Η σκέψη που έκαμνα νωρίτερα σήμερα. Πόσο με θυμώνουν οι ανθρώποι που γίνουνται cocky με τη μουσική που ακούν.
Θυμούμαι τον όμορφο τον κατάπελλο τον συμμαθητή μου στα αγγλικά που μας έλεε ότι βλέπει Μαρία της γειτονιάς ή κάτι τέτοιο γιατί του άρεσκεν τούτη και τα...προσόντα της.
Θυμούμαι τον άλλο που μου είπεν εψές ότι τα τραγούδια που του στέλνω ξέρει τα η μάμμα τους τζι εγώ, τζαι διερωτούμαι τούτο σε ποια κατηγορία ανήκει. Ακούω τα λόγια τζαι σκέφτουμαι ότι οκ, μπορεί να με αγάπησε αλλά he did stab me in the back and he broke my heart in half, αλλά it will make me stronger and i will learn from my mistakes. Αστείο που μου μιλά ένα χαζοτράγουδο κατά τα άλλα και το ακούω σοβαρά.
Μπαίνει τραγουδούι για πάρτυ. Πάρτυ αποφοίτησης γυμνασίου το 2001 αλλά πάρτυ νέβερδελες.
Φκερώνει ο νους μου. Βάζω το κεφάλι πάνω από το νερό, και ισιώνω παραπάνω τα πόδια μου.
Μετά τούτο, τζαι σκέφτουμαι ήντα τσανς είχε να έφκαινα πόψε έτσι όπως είμαι, τζαι μετά τούτο τζαι σκέφτουμαι με να χορεύκω. Λογικά άμα εν μπορείς να χορέψεις, the next best thing είναι να φανταστείς ότι χορεύκεις. Νοιώθω ότι το νερό άρχισε να κρυώνει. Υπολογίζω να το ακούσω τζαι τούτο τζαι αλλό κανένα τζαι να σηκωθώ να κάμω μπάνιο.
Το επόμενο εν τούτο. Σέξυ as hell. Κοιτάζω με. Φαίνουμαι καλύτερη οριζόντια παρά κάθετα. Wait, εξαναείπα το τούτο. Κάτι πρέπει να γίνει about it. See how I say "να γίνει" instead of "να κάμω"; Clever, huh?
Τελειώνει τζαι μπαίνει τραγούδι που μου θυμίζει τον House. Εν ωραίο πολλά, αλλά τελευταία προσπερνώ το για κάποιο λόγο μόλις ξεκινήσει. Τωρά που το ακούω θέλω εν θέλω θυμούμαι γιατί το άκουα.
Ξεκινά να παίζει κομματάρα αγαπημένη τζαι αποφασίζω ότι πρέπει να σηκωθώ σιγά σιγά, γιατί θα αρχίσω να σκέφτουμαι πράματα που εν θέλω.
Μπάνιο και έξω.
Άλλος άνθρωπος (σχεδόν, δεδομένης της προηγούμενης κατάστασης).

Απορώ με τα τραγούδια που απολαμβάνω. Πόσο ράντομ;

Χρειάζουμαι άδεια, είπα σας το;

Αφήνω σας με χαρούμενο ρυθμό που έπαιζε όταν εντύθηκα τζι επανήλθα στην πραγματικότητα.