Δευτέρα 20 Ιουλίου 2015

Και τι να πεις, Κίκα μου;

Δεν ξέρω από πού να αρχίσω, πώς να συνεχίσω και πού να καταλήξω:
Από όσα έγιναν;
Από όσα δεν έγιναν;
Από όσα ήθελα;
Από όσα σκέφτομαι;
Από όσα θέλω να σου πω;

Όλα είναι βαρετά όταν δεν μιλάμε.
Όταν δεν μιλάμε επί της ουσίας θέλω να πω.
Βαρέθηκα αλλά θα ξαναβρώ το ενδιαφέρον μου.
Ξέρω πώς δεν γίνεται να μιλήσω για τα πάντα στους πάντες, αλλά έχω τρόπους να πω πράγματα χωρίς να τα φωνάζω.
Ξέρω πώς υπάρχουν πράγματα που θα μπορούσαν (θα έπρεπε;) να ειπωθούν, αλλά δεν ξέρω αν αξίζει να ψάξω εγώ τον τρόπο να τα ψαρέψω από εκεί μέσα που τα βύθισα τόσο καιρό τώρα.
(Ίσως να έψαχνε κανείς άλλος για αλλαγή;)
Κι έτσι πάλι δεν μιλάω, λοιπόν.

Βλακείες μόνο.
Επί της ουσίας τίποτα, και νόημα μόνο εντός. Και όσο.


(α΄πό αλλού ξεκίνησε το τραγούδι κι αλλού κατέληξε)

3 σχόλια:

ruth_less είπε...

Πιστεύω κι εγώ ότι ολα αποκτούν νόημα όταν μιλάς επί της ουσίας.
Υπάρχει χρόνος να σιωπάς και χρόνος να μιλάς.
Το θέμα είναι να μην σου επιβάλλεται είτε το ένα, είτε το άλλο.
Είπα και ελάλησαν :)

pax είπε...

Δεν είναι ανάγκη να καταπιέζεσαι, όταν δεν νιώθεις ότι πρέπει να μιλήσεις ή δεν θέλεις, απλά μην το κάνεις καθόλου. Τα λόγια τελικά μένουν λόγια, οι πράξεις και τα αποτελέσματα μετρούν.

Moonlight είπε...

Πρέπει να μιλάς όταν αυτά που θέλεις να πεις αφορούν κι άλλους. Επίσης τα βγάζεις από μέσα σου κι εκτονώνεσαι, και λέγοντας τα δυνατά είναι πιο εύκολο να συνειδητοποιήσεις τη σημαντικότητα αλλά και να βάλεις τις σκέψεις σου σε σειρά.
Εγώ θέλω να μιλήσω αλλά εν είμαι τεράστια φαν των μονολόγων, άρα περιμένω να θέλουν κι άλλοι. Κι αυτό με πιέζει. :]