Μητρότητα: χωρίς παιδί

Εδιάβασα ένα άρθρο που έγραψε μια μάνα που γένησε το μωρό της νεκρό, και μια μικρή συνέντευξη από την blogger που δημοσίευσε το άρθρο της.
Μπορείτε να το δείτε εδώ.

Η κοπέλλα τούτη είναι παντρεμένη και είχε ήδη ένα κοριτσάκι πριν μείνει έγκυος και χάσει το αγοράκι της.
Στο άρθρο παραθέτει μερικά γράμματα που γράφει στο μωρό της που δεν είδε ποτέ να αναπνέει, και βλέπεις πόσο δύσκολο είναι με τις ανάποδες στροφές που κάμνει το μυαλό της: αν δεν έκαμνα το τάδε, αν ήμουν έτσι, αν έκαμνα το άλλο, αν δεν επήεννα τζειαμέ, κλπ...
Μετά, στη συνέντευξη, λέει ότι έχουν χώρους δικούς του στο σπίτι τους, ότι φαντάζεται (σχεδόν είναι σίγουρη για) το χαρακτήρα του βρέφους, έννα του κάμει τούρτα για να γιορτάσουν τα γενέθλια του τωρά που κλείνει ένας χρόνος από τη γέννησή του.

Εθύμησε μου κάποια κείμενα που εκάμναμε στο σχολείο μωρά, για τις μανάδες αγνοουμένων που εστρώναν το τραπέζι για τα παιδιά τους όλα, και υπολογίζαν και τον αγνοούμενο. Τζαι που τότε εσκάφτουμουν ότι έννεν φυσιολογικό τούτο το πράμα. Στοιχειώνει σε τζι εσένα, τζαι το σύζυγό σου, τζαι τα υπόλοιπα σου μωρά.

Μπορώ να καταλάβω ότι εν πολλά δύσκολο πράμα. Έννεν μια αποβολή. Εν κάτι πέρα που τούτο.
Περνάς ούλλη την εγκυμοσύνη. Περνάς τη διαδικασία του τοκετού. Το σώμα σου, οι ορμόνες σου εν έτοιμες για το μωρό. Για να μεν μιλήσω για το σπίτι σου, το δωμάτιο του μωρού, κλπ. Οι αναμνήσεις που εν είχες προκαλούν τες μοναχικές σκέψεις σου ακόμα παραπάνω.

ΑΛΛΑ.....

εν ένα μωρό που εν το έζησες. Η μάνα μου πάντα ελάλεν ότι εν μπορεί να καταλάβει τούτα που λεν ότι αγαπούν το μωρό τους το αγέννητο, ότι τζείνη ένοιωσε έτσι όταν μας εκράτησε, τζαι όσο επερνούσε ο καιρός τζαι έβλεπε πόσο ανάγκη την έχουμε, πόσο εξαρτούνταν τζείνα τα πλασματούθκια που τζείνην, αγαπούσε μας παραπάνω. Τζι έτσι να μην είναι όμως, πάλε πιστεύκω το τούτο που θέλω να πω.

Πώς γίνεται ένα χρόνο μετά να μεν έχεις δεχτεί ότι εν υπάρχει τζείνο το μωρό; Πώς γίνεται να θέλεις να γιορτάσεις τα γενέθλιά του; Να θέλεις να σε ρωτούν αν εν καλά το μωρό;

Εν είμαι ψυχολόγος, ούτε το έψαξα το θέμα καθόλου, αλλά μόνο που όσα ζω, που όσα βλέπω, τζαι που όσα μπορώ να καταλάβω, εν άσhημο όι μόνο για την ίδια, αλλά και για τον σύντροφό της, και κυρίως για το άλλο τους μωρό.
Εν ξέρω τι έκαμε, αν έψαξε βοήθεια, δυσκολεύκουμαι να πιστέψω ότι εν την επαραπέμψαν άμεσα σε κάποιον ειδικό, αν εσυνέχισε, αν δεν αντιλαμβάνεται ότι κάμνει κακό κάπου, αν δεν της το λέει κανένας, αλλά ελάλησα με τα σχόλια που εδιάβασα κάτω που την ανάρτηση. Που τη μια ένοιωσα ότι εγώ είμαι η κακιά που λαλεί "κοπέλλα μου σύνελθε, εν πάεις καλά!", τζαι που την άλλη απορώ γιατί τούτοι ούλλοι λεν της τζείνα που νομίζει ότι θέλει να ακούσει; Τζαι μετά απορώ μόνη μου γιατί κάμνω έτσι και προσπαθώ να με πείσω ότι μπορεί να έχω λάθος ότι κάπου κάμνει κακό.

Αλλά τα γέρημα...

Εν ένας χρόνος. Εν ακόμα στην άρνηση. Τζαι επιβάλλει την άρνηση σε ολόκληρη την οικογένεια, τζαι μετά απορεί πώς να εξηγήσει του άλλου της μωρού ότι το βρέφος εν θα έρτει ποτέ σπίτι. Πώς να το καταλάβει άμα εν έτσι τα πράματα που ζει;

Θυμώνω, εν γίνεται. Εν πολλά πολλά πολλά άσχημο πράμα να σου συμβεί, αλλά γαμώ το...η ζωή συνεχίζεται και πρέπει να έβρεις δυνάμεις για το άλλο σου μωρό τουλάχιστον.

Πολλά μακάβριο πράμα, εσυζήτησα το και με τη μάνα λίο, και συμφωνεί πολλά- μετά που μου έβαλε τες φωνές "πολλά ωραία πράματα κάθεσαι τζαι θκιεβάζεις τζι εσύ"...

Εσύ τι λες;