Να ζεις κανονικά, να φαίνεσαι κανονικός μέσα στους κανονικούς και μη.
Να 'χεις ένα μόνιμο πόνο μέσα σου, ένα κενό, μια έλλειψη.
Σου λείπει. Ποτέ δεν θα συνηθήσεις την απόσταση.
Ξαφνικά βρίσκεσαι μόνος σου. Κλείνεις τα μάτια και νοιώθεις.
Νοιώθεις ό,τι θυμάσαι. Και θυμάσαι πολλά.
Νοιώθεις ζωντανός. Να γεμίζει το κενό με ζεστασιά. Ζεστασιά και φως.
Μα το ξέρεις.
Μόλις έρθει το φως στα μάτια σου, θα έρθει και ο πόνος στη ψυχή σου.
Η φωτογραφία δική μου- τζι ας μεν σου άρεσε.
(φίλε ΤΤ επρόλαβα σε)
(φίλε ΤΤ επρόλαβα σε)
8 σχόλια:
Χαλάλιν! Έτσι ωραία συνοδεία εν θα μπορούσα να βάλω στες δικές μου αντίστοιχες φωτογραφίες!
Όσον ο πόνος μπορεί να είναι προσωρινός, κάμνει ακόμα πιο σπουδαία τη στιγμή που τζείνο το κενό εννα κλείσει για πάντα. Ελπίζω.
Τζι εγώ ελπίζω. (Η συνοδεία έννεν σπουδαία, αλλά έτσι νοιώθω οπότε...)
kai ego elpizo :)
ma ti ginete re moro?
kai emena epiasen me to parapono popse..
Εσηκώστην η τρίχα μου.
Καταπληκτικη η φωτο ρε Μουν!
Ελπιζω το κενο να σταματησει συντομα να υπαρχει :)
Θαυμάζω σε που το περνάς τούτο. Δύναμη και υπομονή. x
εν καντήλι που δείχνει τούτη η photo?..oh my god ελαώθηκα..
πολλά ωραία (τζαι τα 2...) :)
υ.γ. υπάρχουν άνθρωποι που εν δίπλα δίπλα τζαι έχουν παραπάνω απόσταση που σας...
καλή δύναμη τζαι όσο έχεις κάτι να σε γεμώνει αντέχεις το φως τζαι τον πόνο... :)
Δημοσίευση σχολίου