Ω-θέλω.

Κάθε Πάσχα (τι θέλεις να πεις είμαι εκτός τόπου και χρόνου), την Κυριακή των Βαίων στο δημοτικό εκάμνε ο σύνδεσμος γονέων παζαράκι.

Το Σάββατο πριν, επηένναν οι γονείς στο σχολείο και εστήναν τα όλα να εν έτοιμα την Κυριακή το πρωί.

Εγώ επήεννα με τη μάμμα μου που ήταν τότε νέα και σούπερ ενεργό μέλος. Έρκουνταν και οι άλλοι συμμαθητές μου, εβοηθούσαμεν και επελλαρίζαμεν...

Η αδερφή δεν ακολουθούσε.

Μια χρονιά ενώ εγώ ήμουν με τη μάμμα στο σχολείο λοιπόν, ο παπάς έκαμνε μπέιμπι σίττινγκ της μικρής Ρόζας.

Και ο παπάς είπε της να παν περίπατο. Η μικρή Ρόζα ήταν κουρτισμένη να πάει να δει την Ποκαχόντας στο σινεμά. Να σας πω ότι το σινεμά των παιδικών μας χρόνων ήταν το Οθέλλος. Ο παπάς αντιλαμβάνεστε δεν υπήρχε τέτοια περίπτωση.

Αν του ελάλεν να παν να φαν παγωτό ήταν να πει ναι. Αλλά όι τζαι Ποκαχόντας.

Έβαλεν την μες στο αυτοκίνητο τζαι αρκέψασιν:

Παπά θέλω να πάμε στην Ποκαχόντας.
Ποιά εν τούτη;
Εν έργο παπά, στο σινεμά!

Ποιό σινέμα;

Στον Οθέλλο.
Θέλεις;
Θέλω.

Ω-θέλω, σε θέλω Οθέλλο. Πόσο σε θέλω, Οθέλλο, σε θέλω!
Παπάααααα!
Τίνε κόρη;
Σταμάταααα! Θέλω να πάω στην Ποκαχόντας!
Ε θέλω, Ω! Θέλω Οθέλλο, σε θέλω!
Παπά σταμάταααα!

Μπορεί να επέρασε καμιά ώρα να γυρίζουν μες στο αυτικίνητο.

Η μιτσιά να χτυπιέται να τον πείσει, τζαι ο πατήρ να τρολάρει το μωρό.

...και κάπως έτσι αρνιόμαστε να πάμε σε χαζές ταινίες (ή ταινίες που δεν θέλουμε να πάμε) με τα μικρά μας αδερφάκια/ παιδάκια/ κλπ...

Αυτό το ποστ αφιερώνεται αφ' ενός στην τριανταφυλλένια Rosa που είχε γενέθλια πριν λίγες ημέρες (και για μερικές ημέρες λέω ότι έχουμε μόνο 2 χρόνια διαφορά και νοιώθω πιπίνι, αλλά τελικά μεγάλωσε και συγκλονίζομαι κάθε φορά που σκέφτομαι την ηλικία της), και αφετέρου στον Κωνσταντίνο που υποκύπτει και πάει στο Twilight- breaking dawn (το οποίο παρεπιπτώντως μεταφράστηκε ως "Χαραυγή" στα ελληνικά, και για τον κυπριακό χώρο σίγουρα θα συγκαταλέγεται μέσα στους πιο επικά failed τίτλους ταινιών), για χάρη της μικρής του αδερφής.
Τέλος θα το αφιερώσω και στον κύρη τους σπιτιού που με χιούμορ και σπάσιμο νεύρων μας έκαμε τούτο που είμαστε και τον αγαπούμε για το σωστό ποσό χαλαρότητας και αυστηρότητας που έδειχνε.