Επιτραπέζιο

Τούτες τες μέρες έχω πολλά να γράψω. Αλλά έννεν ξεκάθαρα ακόμα μες στο μυαλό μου, οπότε θα το αποφύγω.

Έχει καιρό που προσπαθώ να διευκρινήσω τι εν τζίνο που με ενοχλεί σε πολλά επιτραπέζια. Γίνουμαι αντικοινωνική άμα είμαι σε μια παρέα που θέλει να παίζει επιτραπέζια. Ή έννα παίξουμε κάτι που έννα μπορώ να κάμω συμβιβασμό, ή εν θα παίξουμε/ παίξω. Εν με ενοχλεί να μεν παίζω, αλλά νομίζω ότι τελικά ενοχλεί τους άλλους...

Ίσως τούτο να προέρχεται που το γεγονός ότι με τα ξαδέρφια μου δεν επαίζαμε (σχεδόν) ποτέ έτσι πράματα. Θυμούμαι τες φορές συγκεκριμένα. Μια φορά που έπαιζα μονόπολη τζαι επηεννε, επήεννε, επήεννε, εβαρέθηκα, εκουράστηκα, έθελα να πω κανεί, οι άλλοι ήταν πορωμένοι κλπ...

Τζαι μια φορά που επαίζαμε πίκσιοναρι. Ήμουν δημοτικό, εζωγράφιζα συμπαθητικά (όι καλά, αλλά για επιτραπέζιο επέρναν μου) τζαι τυχαίνει μου η λέξη δισκοθήκη. Εν έξερα τι να κάμω, σε δισκοθήκη εν είχα πάει ποτέ μου, εν είχα μεγάλα αδέρφια να ξέρω πώς ένει, τη λέξη άκουα την που τους γονείς μου αφού τότε τα ξαδέρφια μου εμιλούσαν για "ορθάδικα" (τι ήταν τούτα, αλήθκεια;), τζαι για "κλαμπς". Εθεώρησα ότι εν κάτι πιο παλιό που τα κλαμπς, τζαι εζωγράφισα μια ντισκομπάλα... Εν το ήβραν. Ύστερα έπρεπε να μαντέψω τη λέξη κανό. Εν ξέρω πώς έτυχε, αλλά εγώ τη λέξη κανό ως τότε εν την είχα ακούσει ποτέ. Τα συγκεκριμένα ξαδέρφια επερνούσαν με 4-5 χρόνια, που σε έτσι ηλικίες εν σημαντική διαφορά. Τζαι είπαν να σύρουν περιπαίξιμο που είπα τόσα είδη βάρκας και λοιπών σχετικών λέξεων αλλά όχι το κανό, που έθελα να ανοίξει η γη να με καταπιεί.

Παράδειγμα 1 το ταμπού. Δεν με πειράζει να παίζω ταμπού άμα νοιώθω ότι εν λογικός ο τρόπος που εν χωρισμένες οι ομάδες. Εν πιστεύκω ότι είμαι ιδιαίτερα καλή στο συγκεκριμένο παιχνίδι, απλά νοιώθω ότι επειδή εν στηρίζεται σε γνώσεις τες παραπάνω φορές, εν μπαίνουν οι συμμετέχοντες σε τόσο ανταγωνιστικό μόουντ τζαι συνήθως υπερισχύουν τα αισθήματα συναγωνισμού μέσα στις ομάδες, παρά ανταγωνισμού αναμεταξύ των ομάδων. Έχει πλάκα να παίζεις με φίλο σου στην ίδια ομάδα και να έχετε τες δικές σας ιστορίες σαν αναφορές, αλλά εξίσου ενδιαφέρον είναι να παίζεις με άγνωστο άτομο τζαι να το "γνωρίζεις" έτσι... Έννεν ότι θα το προτιμήσω που το να κάθουμαι να μιλώ, αλλά μπορώ να συμβιβαστώ. Παρόμοια κατάσταση και με το πίκσιοναρι.

Παράδειγμα 2 το τρίβιαλ. Είτε με παρέα γνωστή παίζω, είτε με πιο ανοιχτή παρέα, νοιώθω ότι ούλλοι σhίζουνται να νικήσουν. Αν παίζουν στο ταμπλό κανονικά άπου πιάει παραπάνω τυρούθκια, άπου φτάσει στο τέρμα πρώτος. Αν παίζουν με ερωτήσεις, άπου πιάσει τες παραπάνω κάρτες. Πάλε, έννεν ότι είμαι ιδιαίτερα χάλια στο συγκεκριμένο (ούτε ιδιαίτερα καλή προφανώς), αλλά κάμνει με να νοιώθω πολλά περίεργα τούτο το κλίμα που δημιουργείται... Η αλήθεια οι γενικές γνώσεις μου δεν ξέρω που τι απαρτίζουναι. Μπορώ να σου μιλώ για ΤΑ άσχετα πράματα, για πράματα που εμάθαμε στο δημοτικό, για ράντομ πράματα που εδιάβασα κάποτε, αλλά όι για τες ερωτήσεις του τρίβιαλ. Μπορεί να έβρω μια στες 15. Εντωμεταξύ, μην αρχίσω να μιλώ για κόσμο που το κακό του έμαθε πόξω τες ερωταπαντήσεις έθελε εν έθελε. Τζαι επίσης μεν πω για το "τζίνιους" εντίσιον. Σίριουσλι; Που την άλλη, τα πιο "απλά" παιχνίδια γνώσεων κάποιον ρεζιλεύκουν ή κάποιον κάμνουν να βαρκέται.

Τούτα τα παραδείγματα διώ τα απλά γιατί νομίζω εν τα δύο πιο διαδεδομένα τζαι γνωστά επιτραπέζια.

Μπορεί να νοιώθω έτσι επειδή εν αντέχω να νοιώθω ότι κάποιος νοιώθει να "απειλείται" που τη νίκη κάποιου άλλου, επειδή εγώ εν μπορώ να φέρω πλάσματα που δεν ξέρω καλά σε δύσκολη θέση χωρίς να έχω κάτι μαζί τους όντως, μπορεί επειδή έχω εγώ ψυχολογικά προβλήματα.

Όποιος λόγος τζαι να είναι, εν καταλαβαίνω γιατί ενοχλούνται οι άλλοι, τζαι γιατί πρέπει σhου τζαι καλά να μου αρέσκουν τα επιτραπέζια, τζαι γιατί εν τόοοοσο περίεργο να μεν μου αρέσκουν... Που τη στιγμή που εγώ περνώ καλά ή που εν με πειράζει να μεν συμμετέχω ή να συμμετέχω τζιαμέ που μπορώ να βοηθήσω (ποτέ εν θωρώ ομάδες, έχω πρόγλημα τζαι με τούτο. εν πα να φορούν άλλα χρώματα φανέλλες, εν μπορώ να μπω στο νόημα), γιατί δυσανασχετούν οι άλλοι;