Πονώ αλλά αρέσκει μου!

H φωτογραφία μας σήμερα είναι άσχετη με την ιστορία μας, αλλά ήβρα την αστεία τζαι είπα να την αφιερώσω του acera που προβληματίζεται πολλά για το θέμα.

Και συνεχίζουμε με την κανονική ροή του προγράμματός μας:

Την Τετάρτη επήα στο γιατρό μου να φκάλω το φρονιμίτη μου. Βασικά εν ήταν να τον φκάλω εγώ, ήταν να μου τον φκάλει τζίνος. Εκαταλάβετε ελπίζω.

Το ραντεβού ήταν για 1 ώρα. Στα 10 λεπτά λαλεί μου ο γιατρός "άτε, ήδη σούζεται". Εχάρηκα τζι εγώ ότι θα τελειώσει σύντομα το συμβάν, χωρίς ταλαιπωρίες και λοιπά παρατράγουδα. Αμ δε;

Στην μια ώρα, και αφού είχε αφιχθεί το επόμενο ραντεβού, ο γιατρός αποφάσισε ότι ο δόντης μου ΔΕΝ θέλεο να φκει και θέλει να μας παιδέψει αλλό λίο. Εκάμαμεν ένα διάλειμμα, επήεν ο γιατρός είπεν της κυρίας να πάει έσσω της γιατί έχει άλλη περίπτωση μέσα και καθυστερεί. (Ερώτησα αν με καταράστηκεν η γεναίκα, είπεν μου "σάννα τζι εχάρηκεν λίο"). Στην επόμενη μισή ώρα τα σhείλη μου παρόλα τα liposan κλπ αρχίσαν τα παράπονα. Ο γιατρός είπεν της σέκρεταρι του να πιάσει το επόμενο ραντεβού να του ζητήσει να μεν έρτει γιατί δεν θα ετέλειωνεν το προηγούμενο ραντεβού (εγώ). Εγώ να μεν αντέχω άλλο. Πόνος στα σhείλη απερίγραπτος, πόνος στο αυτί που το άνοιμα της σαούνας απαίσιος, παράπονο που εν φκαίνει το ευλοημένο το δόντι να θέλω να το τραβήσω να φκει τζι ανάθεμαν τα ό,τι τζι αν επάθαινα, να θέλω να κλαίω που το κακό μου τζαι όι που το φόο μου (!), τζαι ο γιατρός να λαλεί "είμαι περίεργος τωρά να δω τούντο δόντιν άμα το φκάλω", "το μόνο που έχω στο μυαλό μου αυτή τη στιγμή είναι το δόντι σου", "η ζωή είναι ωραία" και λοιπά όμορφα. Ερωταν με εντωμεταξύ αν πονώ να μου συμπηρώσει αλλό λίο αναισθητικό, εγώ μες στο κακό μου να φκει το δόντι γλίορα, να απαντήσω γλίορα να του λαλώ "πονώ αλλά αρέσκει μου",  να γελά, να μάχουμαι να του εξηγήσω ότι ξέρω ότι ακούεται ιναππρόπριεϊτ αλλά αφού έτσι νοιώθω τωρά... Να πιέννει, να'ρκεται, να μεν το έσhει χώνεψην ότι μας δυσκολεύκει έτσι ένας πάνω φρονιμίτης, να μου λαλεί "τολοιπόν, θα δοκιμάσω αλλό μιαν φοράν τζαι αν δεν φκει πάλε, θα τον κόψω να τον φκάλουμεν μισό μισό" τζαι εγώ να μεν θέλω να νοιώσω 2 φορές τζίντην ανατριχίλαν που ξικολλά το δόντι που τα ούλα σου, αλλά που την άλλη να θέλω να φέφκω που τζιμέσα...
Τελικά εκόψαμεν τον γιατί εν εφκήκεν με την τελευταίαν προσπάθειαν τζαι μετά εθαυμάσαμεν τον όλοι μαζί (όλο το προσωπικό της κλινικής) τζαι εσυμφωνήσαμεν ότι πρέπει να μπει σε μουσείο. (Εν τζινούρκον ντιζάιν, εν βρίσκω στο γόγλε κανέναν να σας δείξω που να μοιάζει.) Που τες 10:00 που επήα τζιαμέ, έφια 13:15!

Πάντως, έφτασα Κυριακή νύχτα τζαι τα σhείλη μου ακόμα πονούν με τζαι έχουν πληγή ενώ το ούλος τζιαμέ που ήταν το δόντι γιανίσκει ταχύτατα.

Αυτές ήταν οι νεότερες εξελίξεις από το χώρο της οδοντιατρικης as practiced on Moonlight, ελπίζουμε να τις απολαύσατε.

PS: ακόμα εν φοούμαι τον οδοντίατρο, νομίζω πως όντως εξεπέρασα το (μεγάλο βούκκο φάε, μεγάλο λόο μεν πεις).