Σκέφτομαι πως δεν θα τον δω ξανά εγώ να φορά το κουφετί πουλόβερ που αγοράσαμε μαζί πέρσι τα Χριστούγεννα.
Τζαι τούτες οι παλαβές οι σκέψεις, πονούν, τζαι κάφκουν σε μέσα σου, καιν το στήθος σου, ανεβαίνει το κάψιμο στο λαιμό και μεταφέρεται στα μάτια και στα αυτιά, και γίνεται δάκρυ.
Εν διανύω τις καλύτερες μου μέρες αναγνώστη μου.
Νοιώθω ότι είμαι σε limbo, ότι αιωρούμαι μεταξύ δύο καταστάσεων, δύο μορφών ύπαρξης, ότι εν είμαι πουθενά, ότι είμαι παντού.
Τζι εν θέλω να τα λαλώ, εν θέλω να τα βάλλω σε λόγια γιατί πονούν ακόμα παραπάνω. Γιατί εν θέλω να ακούω απαντήσεις τζαι παρήγορα λόγια. "Έννα περάσει". Ξέρω το, μεν μου το λαλείς συνέχεια. Πε μου κάτι άλλο. Πε κάτι να γελάσουμε καλύτερα. Ή αν ξεκινήσω να μιλώ, άσε με να μιλώ μέχρι να τα πω όλα. Εν θέλω απάντηση. Εν μιλώ για να πάρω απάντηση. Μιλώ άμα ξεχειλώ. Μιλώ για να ξέρεις. Μιλώ για να μπορώ να γελάσω μετά.
6 σχόλια:
Ahh...the dude's pink!
Αλλά σόρρυ, εν για πουλόβερ που μιλούμεν α;
Εν άδικο πολλά πάντως, αλήθκεια.
Όσες φορές είπα να γοράσω ροζ τρικό, εν με αφήνει η κόρη μου!
Επήεννε του. Τζι εν ήταν ροζ εν η αλήθκεια. Ήταν κουφετί.
Πάντως ρε ΙΤα εγώ του παπά μου αγόρασα του τη γραβατούδα του τη ροζουλιά. Είπεν ότι εν "για τους νέους" αλλά άμα την εφόρησεν εκαπάρτιζεν ότι του την εγόρασεν η κόρη του.
Αφού επήεννε του, επήεννε τζαι με τα ρούχα του, γιατί όχι;
Μα ξέρω το ότι πάει. Εν τούτον που λαλώ τζαι της Αχάπαρης, να αλλάξει τη μαύρη τη μαντήλα τζαι να βάλει καμιάν ροζούαν. Μωβ έστω...
Πριν αρκετά χρόνια ένας γείτονας, μπάτσος στο επάγγελμα, προσπάθησε να μπει σε ένα από τα 1τα κλαμπ στη νήσο μας. Έφαε πόρτα όμως και πολύ περιπαίξιμο από τον πορτιέρη γιατί έκανε το λάθος να βάλει ένα πουκάμισο που έφερνε προς ροζ και όχι δεν ήταν gay. Την επομένη εντελώς τυχαία του έκανε έλεγχο η αστυνομία και το κλείσαν γιατί ο ηχητικός εξοπλισμός του ήταν παράνομος. Στους καιρούς μας έχει απενοχοποιηθεί το ροζ για τους άντρες...ίντα τζιαιρούς εφτάσαμε. Τι εννοείς δε γέλασες? Ούτε εγώ. Εμένα τούτο μου ήρθε στο μυαλό με το ποστ σου.
Καλημέρα-1 μέρα μέχρι το 3ήμερο!
Ήταν ο πόμπος τζιαι λαλεί της φίλης του "έλα σπίτι μου πόψε τζιαι εν θα έσχει κανέναν"
Τζιαι επήεν τζιαι εν είσχεν κανένα!
Αυτο με το πουλόβερ που αγορασατε μαζί, ΠΟΣΟ σε νιώθω.
Τώρα το ποτ θα περασει κι αν ο χρόνος γιατρεύει....τι να σου πω, εγω είδα πως αργησε να μου περάσει κ δεν πέρασε πραγματικα, απλά ξεθωριάζουν οι έντονες μνήμες.
Δημοσίευση σχολίου